107 Ephes 4:30

Efeze 4:30

Bent U bedroefd, heilige zoete Duif,

Als ik, zo nors

Uw liefde kruis?

U droef om mij? Machtige God zo fors,

Droef om een worm, die bij een stap

Dood achterblijft, door mij vertrapt?

De God van liefde is droef; dus toon een traan

Dwaas hart, beween

Het droef bestaan:

De dood is droog als stof. Maar ga je heen,

Eindig je zoals nacht, zo grauw

Als zonden, versmelt tot dauw.

Als Lust straks aanklopt aan je deur,

Schreeuw dan: Ga heen!

Of schreeuw niet meer.

God is bedroefd, Hij voelt het, dus alleen

Ben ik, zondaar, in droefheid niet,

Want ook mijn God kreunt van verdriet.

Oh neem jouw luit, en kies je snaar maar uit,

Die daaglijks jankt

Met klaaggeluid.

Dan klinkt er tot het eind geen valse klank.

Ook marmer weent, maar snaren zingen

Meer uit de buik, dan harde dingen.

Heer, ik veroordeel mij tot tranenvloed,

Zelfs zonder eind

En zonder zoet.

Als over mijn droog lijf de hele tijd

Een bron stroomt als een waterval,

Wat moet ik dan? ‘k Ben geen kristal.

Maar als ik niet zou klagen, omdat klagen

Natuur ontkent;

Als vlees zou falen,

Omdat ik meester van mijn ogen ben;

Vergeef mij, Heer, Uw Zoon vergoedt

Mijn tranenstoornis met Zijn bloed.

"En bedroeft de Heilige Geest Gods niet, door wie gij verzegeld zijt tegen de dag der verlossing. Alle bitterheid, gramschap, toorn, getier en gevloek worde uit uw midden gebannen, evenals alle kwaadaardigheid."

Ephes. 4:30

And art thou grieved, sweet and sacred Dove,

When I am sowre,

And crosse thy love?

Grieved for me? the God of stength and power

Griev’d for a worm, which when I tread,

I passe away and leave it dead?

Then weep mine eyes, the God of love doth grieve:

Weep foolish heart,

And weeping live:

For death is drie as dust. Yet if ye part,

End as the night, whose sable hue

Your sinnes expresse; melt into dew.

When sawcie1 mirth shall knock or call at doore,

Cry out, Get hence,

Or cry no more.

Almightie God doth grieve, he puts on sense:

I sinne not to my grief alone,

But to my Gods too; he doth grone.

Oh take thy lute, and tune it to a strain,

Which may with thee

All day complain.

There can no discord but in ceasing be.

Marbles can weep; and surely strings

More bowels have, then such hard things.

Lord, I adjudge my self to tears and grief,

Ev’n endlesse tears

Without relief.

If a cleare spring for me no time forbears,

But runnes, although I be not drie;

I am no Crystall, what shall I?

Yet if I wail not still, since still to wail

Nature denies;

And flesh would fail,

If my deserts were masters of mine eyes:

Lord, pardon, for thy Sonne makes good

My want of tears with store of bloud.