Tot deze sigaret is opgebrand,
Heel even maar, nu alles is gebeurd,
Terwijl de stille as de vloer besmeurt,
En in het licht, versmallend tot een lans,
De schaduw breekt en op de muren danst,
Bizar door jazzy klanken meegesleurd,
Laat ik het toe dat mijn geheugen speurt
Naar jouw beeld, droom na droom in mij geplant.
En dan, adieu, – vaarwel! – de droom voorbij.
Ik kan de kleur vergeten van je wang,
Ja, alles, elke vorm en elke lijn,
Maar nooit je woorden, en nog niet je lach;
Op dit moment in jouw bestaan beschijnt
De zon een heuvel, na zonsondergang.
Only until this cigarette is ended,
A little moment at the end of all,
While on the floor the quiet ashes fall,
And in the firelight to a lance extended,
Bizarrely with the jazzing music blended,
The broken shadow dances on the wall,
I will permit my memory to recall
The vision of you, by all my dreams attended.
And then, adieu,—farewell!—the dream is done.
Yours is a face of which I can forget
The colour and the features, every one,
The words not ever, and the smiles not yet;
But in your day this moment is the sun
Upon a hill, after the sun has set.