072

Sonnet 72

Voorkom toch dat een ieder vragen moet

Waarom jij na mijn dood mij nog bemint;

Vergeet mij, lief, vergeet mij dan voorgoed,

Omdat je niets van waarde in mij vindt.

Tenzij je mooie leugentjes verspreidt,

Waardoor ik mooier lijk dan bij mijn leven

En ik meer lof zal krijgen, na mijn tijd,

Dan schriele waarheid mij ooit wilde geven.

Verleen je liefde nooit een valse schijn,

Door mijn gedrag met leugens goed te praten;

Begraaf mijn naam daar waar mijn botten zijn,

Laat hem ons beiden niet te schande maken.

Mijn schande is al wat ik voor je dichtte,

Jouw schande dat je voor die onzin zwichtte.

Sonnet 72

O! lest the world should task you to recite

What merit lived in me, that you should love

After my death,--dear love, forget me quite,

For you in me can nothing worthy prove.

Unless you would devise some virtuous lie,

To do more for me than mine own desert,

And hang more praise upon deceased I

Than niggard truth would willingly impart:

O! lest your true love may seem false in this

That you for love speak well of me untrue,

My name be buried where my body is,

And live no more to shame nor me nor you.

For I am shamed by that which I bring forth,

And so should you, to love things nothing worth.