17. ITIKAF - ODOSOBNIENIE W MECZECIE

Zgodnie z szariatem, itikaf to przebywanie w odosobnieniu w meczecie w intencji zbliżenia się do Allaha. Itikafowi oddawać może się każdy muzułmanin (mężczyzna i kobieta), który osiągnął wiek dojrzałości płciowej i nie jest w stanie dżanabah (jest oczyszczony z większej nieczystości)

Podczas itikaf wolno:

• opuścić miejsce itikaf, by pożegnać się z rodziną;

• czesać, golić włosy, skracać paznokcie, perfumować się, nosić najlepsze ubranie;

• opuścić meczet z istotnych powodów (potrzeba fizjologiczna, posiłek, jeśli wierny nie przyniósł ze sobą pożywienia);

• jeść, pić i spać w meczecie pod warunkiem zachowania czystości miejsca.

Przekazał Abu Said al-Chudri: Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) oddawał się odosobnieniu (itifkaf w meczecie) w środkowych dziesięciu dniach ramadanu, a po upływie dwudziestej nocy, dwudziestego pierwszego ramadanu wracał do domu. I ludzie, którzy oddawali się z nim odosobnieniu w meczecie (itikaf) wracali do swoich domów. Pewnego razu w miesiącu ramadan, kiedy pozostawał w odosobnieniu w meczecie ustanowił modlitwy nocne w nocy, której zwykle wracać do domu, a potem zwrócił się do ludzi i nakazał im, co nakazał mu Allah, i powiedział „Miałem w zwyczaju oddawać się odosobnieniu w meczecie w tych dziesięciu dniach (środkowej z trzech części miesiąca), ale teraz pozostanę w odosobnieniu (itikaf) przez ostatnie dziesięć dni (miesiąca); zatem niechaj ten, kto pozostawał ze mną w odosobnieniu (itikaf) zostanie w miejscu odosobnienia. Zostałem poinformowany o (dacie) tej Nocy, ale zapomniałem ją. Zatem wypatrujcie jej w ostatnich nieparzystych dziesięciu dniach (miesiąca). Przyśniło mi się też, że wykonywałem pokłon na błocie i wodzie”. Dwudziestego pierwszego niebo pokryły chmury i padał deszcz, a woda przeciekała przez dach meczetu w miejscu, w którym modlił się Prorok. Widziałem na własne oczy Proroka, jak opuszczał po zakończeniu modlitw porannych (meczet) i twarz pokrytą miał błotem i wodą. [Sahih Buchari]

Itikaf dzieli się na dwa rodzaje: nadobowiązkowy (masnun) oraz obowiązkowy (wadżib):

• nadobowiązkowy (masnun) – to odosobnienie w meczecie, któremu muzułmanin oddaje się dobrowolnie, by zbliżyć do Allaha i naśladować Proroka Muhammada, zalecany przede wszystkim w ostatnich dziesięciu dniach/nocach ramadanu. Przekazała Aisza: Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) pozostawał w odosobnieniu w meczecie w ostatnich dziesięciu nocach ramadanu i mawiał: „Wypatrujcie Nocy Przeznaczenia (Qadr) w ostatnich dziesięciu nocach ramadanu”. [Sahih Buchari]

• obowiązkowy (wadżib) - to itikaf, do którego wierny zobowiązał się przysięgą. Przekazał Ibn Umar, że Umar zobowiązał się w okresie ignorancji przed islamem, pozostać w odosobnieniu w Świętym Meczecie. (Jeden z narratorów sądzi, że Umar zobowiązał się do tego przez jedną noc.) Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział Umarowi, aby wypełnił zobowiązanie. [Buchari]

Odosobnienie w meczecie (itikaf) należy rozpocząć po modlitwie fadżr. „Jeśli Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) zamierzał oddać się odosobnieniu w meczecie (itikaf), odmawiał modlitwę fadżr i po niej udawał się do ustronnego miejsca, wydzielonego na itikaf miejsca w meczecie”.

NASTĘPNY ROZDZIAŁ: 18. NOC PRZEZNACZENIA