Przekład Elżbieta Al-Saleh, Mohammed Al-Saleh
Wszelkie prawa zastrzeżone
W imię Boga, Miłosiernego, Litościwego!
32. KSIĘGA O MODLITWIE TARAWIH[1]
1. Rozdział: Zalety odmawiania zalecanych modlitw nocnych w ramadanie
1904. Przekazał Abu Hurajra: Słyszałem, jak Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, mówił o ramadanie: „Temu, kto odmawia nocą (w ramadanie) modlitwę tarawih z wiary i w nadziei na nagrodę od Boga, zostaną wybaczone wszystkie przeszłe grzechy”.
1905. Przekazał Abu Hurajra: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Temu, kto odmawia nocą modlitwę tarawih z wiary i w nadziei na nagrodę od Boga, zostaną wybaczone przeszłe grzechy”. Ibn Szihab, jeden z przekazicieli, powiedział, że po śmierci Posłańca Boga ludzie odmawiali modlitwy zalecane w domach, a nie w zgromadzeniu, i nie uległo to zmianie za kalifatu Abu Bakra ani za pierwszych dni kalifatu Umara.
1906. Przekazał Ibn Szihab, że Abd Ar-Rahman Ibn Abd Al-Qari powiedział: Pewnej nocy ramadanu udałem się w towarzystwie Umara Ibn Al-Chattaba do meczetu i zastaliśmy tam ludzi, którzy modlili się w grupach. Mężczyzna modlił się sam lub z grupą za nim. Umar powiedział: „Sądzę, że będzie lepiej, jeśli zgromadzę ich pod przewodnictwem jednego recytatora Koranu (żeby modlili się w jednej grupie)”. I zrobił jak powiedział, ustawiając ich za Ubajjem Ibn Kabem. Później, towarzyszyłem mu pewnej nocy i udaliśmy się do meczetu i ludzie modlili się za recytatorem. Umar powiedział: „Cóż za doskonała innowacja; lecz modlitwy, których nie odmawiają i śpią o ich czasie[2], lepsze są od tej, którą odmawiają teraz”. Miał na myśli modlitwy w ostatniej części nocy. (W tych dniach) ludzie modlili się w pierwszej z trzech części nocy.
1907. Przekazała Aisza: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, odmawiał modlitwy [nocne] w ramadanie.
1908. Przekazał Urwa od Aiszy: Posłaniec Boga wyszedł z domu w połowie nocy i odmówił modlitwę w meczecie. Paru mężczyzn odmówiło z nim modlitwę. Rankiem mówiono o tym i następnej noc) zebrało się więcej ludzi i odmawiali za nim modlitwy. Następnego ranka znów o tym mówiono i trzeciej nocy meczet wypełniło wielu ludzi. Posłaniec Boga wyszedł z domu, odmówił modlitwę i ludzie odmówili ją za nim. Czwartej nocy meczet był przepełniony i ludzie nie mogli się w nim pomieścić, lecz Prorok wyszedł tylko na modlitwę fadżr (subh). Po zakończeniu modlitwy o brzasku, wyrecytował taszahhud i zwracając się do ludzi rzekł: „Co za tym idzie… Wasza obecność nie umknęła mej uwadze, ale nie chciałbym, aby modlitwa nocna (qijam al-lajl) stała się dla was obowiązkową, albowiem nie bylibyście w stanie jej przestrzegać”. Kiedy Posłaniec Boga umarł, nic się w tej kwestii nie zmieniło.
1909. Przekazał Abu Salama Ibn Abd Ar-Rahman, że zapytał Aiszę, jak wyglądała modlitwa Posłańca Boga w ramadanie. Odpowiedziała: „Nie odmawiał więcej niż jedenaście rakatów w ramadanie ani w żadnym innym miesiącu. Odmawiał cztery rakaty, nie pytaj o ich piękno i długość; a potem cztery rakaty, nie pytaj o ich piękno i długość; a potem odmawiał trzy rakaty (witr)”. Dodała: „Zapytałam go: Posłańcu Boga! Czy śpisz przed witr?. Odpowiedział: Aiszo, moje oczy śpią, lecz moje serce czuwa”.
2. Rozdział: Wyższość Nocy Przeznaczenia (Lajlat-ul-Qadr)
Słowa Boga:
{Zaprawdę! Zesłaliśmy go [Koran] podczas Nocy Przeznaczenia. A co cię pouczy, co to jest Noc Przeznaczenia?} [97:1-2].
1910. Przekazał Abu Hurajra: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Temu, kto pości w ramadanie powodując się szczerą wiarą i nadzieją na nagrodę od Boga, zostaną przebaczone wszystkie przeszłe grzechy i temu, kto spędza Noc Przeznaczenia na modlitwie, wierząc szczerze i mając nadzieję na nagrodę od Boga, zostaną przebaczone wszystkie przeszłe grzechy”.
3. Rozdział: Wyczekujcie Nocy Przeznaczenia w ostatnich siedmiu nocach (ramadanu)
1911. Przekazał Ibn Umar: Byli wśród towarzyszy Proroka tacy, którym przyśniła się Noc Przeznaczenia, przypadająca na ostatnie siedem dni ramadanu. Posłaniec Boga rzekł: „Sądzę, że wasze sny zgadzają się co do ostatnich siedmiu. Ci, którzy chcą jej wyczekiwać, powinni czynić to w ostatnich siedmiu”.
1912. Przekazał Abu Salama: Zapytałem Abu Sa’ida, który był moim przyjacielem o Noc Przeznaczenia. Rzekł: Oddawaliśmy się itikafowi z Prorokiem w środkowej z trzech części ramadanu. Rankiem po dwudziestej nocy ramadanu wyszedł do nas Prorok, wygłosił kazanie i powiedział: „Otrzymałem wieści [o dacie Nocy Przeznaczenia], ale odebrano mi pamięć; wyczekujcie jej zatem w nieparzystych z ostatnich dziesięciu nocy ramadanu. Przyśniło mi się, ze wykonywałem pokłon (sudżud) na błocie i wodzie [jako znak]. Ci, którzy oddawali się ze mną itikafowi, niech wrócą na kolejne dziesięć dni” - i wróciliśmy. Nic nie wskazywało na to, by się miało zachmurzyć. Nagle nadeszła chmura i rozpadało się i dach meczetu, wykonany z liściastych łodyg palmy daktylowej, zaczął przeciekać. Zaczęliśmy się modlić i widziałem, jak Posłaniec Boga wykonywał pokłon na błocie i wodzie, i widziałem ślady błota na jego czole”.
4. Rozdział: Wyczekiwanie Nocy Przeznaczenia w ostatnich nieparzystych dziesięciu nocach ramadanu
Przekazał Ubada [Ibn As-Samit] od Proroka.
1913. Przekazała Aisza: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Wyczekujcie Nocy Przeznaczenia w nieparzystych z ostatnich dziesięciu nocy ramadanu”.
1914. Przekazał Abu Sa’id Al-Chudri: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, oddawał się itikafowi w meczecie w środkowej z trzech części ramadanu i pod koniec dwudziestej nocy, przed nastaniem dwudziestego pierwszego dnia wracał do domu i ci, którzy oddawali się z nim itikafowi, również wracali do domów. Pewnego razu w ramadanie, w którym oddawał się itikafowi w meczecie, Prorok odprawił modlitwy zalecane w nocy, w której zwykle wracał do domu, a potem odwrócił się do ludzi i zalecił im to, co Bóg chciałby by zalecić, i powiedział: „Miałem w zwyczaju oddawać się itikafowi w meczecie przez te oto dziesięć dni [środkowa z trzech części miesiąca], lecz teraz zamierzam oddawać się itikafowi przez ostatnie dziesięć dni (miesiąca); zatem ci, którzy oddawali się ze mną itikafowi, powinni zostać w swoich miejscach itikafu. Otrzymałem wieści o tej Nocy, ale zapomniałem. Szukajcie jej zatem w nieparzystych z ostatnich dziesięciu nocy [ramadanu]. Przyśniło mi się, że wykonywałem pokłon na błocie i wodzie”. Tej nocy, niebo pokryło się chmurami i zaczął padać deszcz. Woda przeciekała przez dach meczetu w miejscu, w którym modlił się Prorok. Widziałem na własne oczy, jak Prorok po zakończeniu modlitw o fadżr opuszczał meczet i na jego twarzy widniały ślady błota i wody”.
1915. Przekazała Aisza: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Wyczekujcie Nocy Przeznaczenia”.
1916. Przekazała Aisza: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, oddawał się itikafowi w ostatnich dziesięciu nocach ramadanu i mawiał: „Wyczekujcie Nocy Przeznaczenia w ostatnich dziesięciu nocach ramadanu”.
1917. Przekazał Ibn Abbas: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Wyczekujcie Nocy Przeznaczenia w ostatnich dziesięciu nocach ramadanu; nocą, w której z ostatnich dziesięciu nocy ramadanu zostaje dziewięć lub siedem lub pięć nocy [odpowiednio 21, 23, 25, 27 i 29. nocy ramadanu]”.
1918. Przekazał Ibn Abbas: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Noc Przeznaczenia przypada na dziesięć ostatnich nocy [ramadanu], w pierwszych dziewięciu lub ostatnich siedmiu nocach”. Ibn Abbas dodał: „Wyczekujcie jej dwudziestego czwartego [dwudziestej piątej nocy]”.
5. Rozdział: Wiedza o Nocy Przeznaczenia została odebrana ze względu na poróżnienie
1919. Przekazał Ubada Ibn As-Samit: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, wyszedł, aby powiadomić nas o Nocy Przeznaczenia, ale dwaj muzułmanie sprzeczali się. Prorok rzekł: „Przyszedłem by powiadomić was o Nocy Przeznaczenia, ale sprzeczali się ci dwaj mężczyźni, więc wiedza o niej została odebrana... być może to dla was lepiej... a zatem wyczekujcie jej dwudziestej dziewiątej, dwudziestej siódmej i dwudziestej piątej [nocy ramadanu]”.
6. Rozdział: Wzmożenie aktów czci i dobroczynności w ostatnich dziesięciu dniach ramadanu
1920. Przekazała Aisza: Z nadejściem ostatnich dziesięciu dni ramadanu, Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, zaciskał pasa, miast spać, po nocach odmawiał modlitwy, i dokładał starań, by rodzina czuwała razem z nim nocą na modlitwach.
[1] Salat at-tarawih - modlitwa dodatkowa, zwana też qijam al-lajl; qijamun ramadan; odmawiana w ramadanie, miesiącu obowiązkowego postu, po modlitwie isza przed modlitwą fadżr. Może być odmawiana indywidualnie lub w zgromadzeniu w domu, w meczecie; jak w innych modlitwach nadobowiązkowych nie ogłasza się na azanu ani iqamy. Podstawową jednostką modlitwy tarawih są dwa rakaty zakończone taslimem (tak jak fadżr); z reguły tarawih składa się z 4-5 par rakatów zakończonych jednym, nieparzystym rakatem – witr. Według przekazu Aiszy, Prorok nie przekraczał w ramadanie 11 rakatów tarawih. Podczas tarawih, po recytacji sury Otwierającej w każdym rakacie, zalecana jest recytacja innych wersetów i sur Koranu.
[2] Umar odnosi się tutaj do modlitwy tahadżdżud, zwanej modlitwą nocną – odmawianej w trzeciej fazie nocy. Modlitwa tarawih jest również dodatkowym aktem czci, aczkolwiek charakterystycznym dla ramadanu. Tahadżdżud zaleca się odmawiać każdej nocy w roku.