I
الْحَمْـدُ للهِ الَّذي أَطْعَمَنـي هـذا وَرَزَقَنـيهِ مِنْ غَـيْرِ حَوْلٍ مِنِّي وَلا قُوَّة .
Alḥamdulil-laahil-ladhii aṭ‘amanaa haadhaa ła razaqaniihi min ghajri ḥaulin minnii ła laa qułłah.
Pochwalony niech będzie Allah, Który nakarmił mnie i zaopatrzył w to, obywszy się bez mojej siły i mocy.[1]
II
الْحَمْـدُ للهِ حَمْـداً كَثـيراً طَيِّـباً مُبـارَكاً فيه، غَيْرَ مَكْفِيٍّ وَلا مُوَدَّعٍ وَلا مُسْتَغْـنىً عَنْـهُ رَبُّـنا .
Alḥamdulil-laahi ḥamdan kasiiran ṭajjiban mubaarakan fiih, ghajra makfijjin ła laa muładda‘in ła laa mustaghnan ‘anhu Rabbunaa.
Pochwalony niech będzie Allah obfitym, pięknym, błogosławionym wychwalaniem, które nie ustaje, nie ma końca i jest (nam) niezbędne. On jest naszym Panem.[2]
[1] Buchari, Muslim, Abu Daud, Tirmizi, Ibn Madża
[2] Buchari 6/214, Tirmizi 5/507