zasłona na twarz

Przekład i opracowanie: Umm Sultan

w oparciu o Niqab in the light of Quran, Sahih hadiths and opinions of great Muslim scholars

Nota (w wersji angielskiej): Opracowanie to nie oznacza że kobieta, która nie nosi niqabu, nie znajdzie się w Raju, albowiem jak wiemy, są dwa ważne poglądy odnośnie hidżabu. Jeden pogląd, który podzielają uczeni to - niqab (zasłanianie twarzy) jest wadżib (obowiązkowy) inni twierdzą że jest - mustahab (zalecany, i jest to najlepsza rzecz, aczkolwiek nie-obowiązkowa). Opracowanie niniejsze jest wyjaśnieniem dla tych, którzy twierdzą, że „niqab nie ma podstaw w islamie i nie ma znaczenia” lub „nie pomaga w dawa” – ludzie tacy powinni zrozumieć, że niqab znajduje uzasadnienie w Koranie i hadisach – i nawet jeśli ktoś podziela pogląd, że nie jest wadżib – jest on niezaprzeczalnie najlepszą rzeczą i zalecaną, i każdy kto nosi niqab zasługuje na szacunek. Zaś ten, kto zniechęca do noszenia niqabu, lub neguje jego zasadność i twierdzi, że niqab nie ma podstaw w Koranie i sunnie, lub krytykuje i naśmiewa się z kobiet, które go noszą, powinien obawiać się Allaha i zweryfikować swoją szahadę.

KORAN (Tafsir Ibn Kathir, al-Qurtubi, at-Tabari)

[Koran sura al-Ahzab, 33:59] {Proroku! Powiedz twoim żonom i twoim córkom, i kobietom wierzących, aby narzuciły swoje okrycia (dżalabibihinn[1]) na całe ciała[2] to jest najbardziej odpowiednie, aby były znane (jako zacne kobiety) i nie były obrażane; Allah jest Przebaczający, Najbardziej Litościwy.}

[Koran sura An-Nur, 24:31] {Powiedz wierzącym kobietom, żeby spuszczały swoje spojrzenia i strzegły swych prywatnych części i nie pokazywały swoich ozdób, poza tymi, które są oczywiste, i narzucały swoje zasłony (khumur) na całe dżujub i nie odsłaniały swoich ozdób (zinatahunna), chyba że swoim mężom, swoim ojcom, ojcom swoich mężów, swoim synom, synom swoich mężów, swoim braciom i synom swoich braci, synom swoich sióstr i ich kobietom, i tym, którymi zawładnęły ich prawice, i Tabi‘in spomiędzy mężczyzn, którzy nie czują pożądania, i dzieciom, które nie są świadome nagości kobiet. I niechaj nie stawiają stóp, by ujawnić to, co skrywają ze swoich ozdób. I wszyscy błagajcie Allaha o wybaczenie, o wierzący, abyście mogli zapewnić sobie pomyślność.}

Znaczenie słów dżalbab, dżilbab, dżalabib i wyjaśnienie wg rozumienia Towarzyszy Proroka i uczonych w islamie

Szeich Ibn al-Hazam pisze: „W języku arabskim Proroka dżilbab (jilbāb) to zewnętrzna szata (płachta, kawałek materiału), który zakrywa całe ciało. Kawałek materiału, który jest za mały aby zakryć całe ciało, nie może być nazwany dżilbaab”. [al-Muhalla, tom 3, str. 217]

Tabi’i Qatadah stwierdził, że dżilbab należy udaporwać i umieścić nad czołem (na głowiek), i powinien on zakrywać nos (oczy mogą zostać odkryte) i klatkę piersiową, i prawie całą twarz.

Słowo dżalabib użyte w wersecie, to liczba mnoga od słowa dżilbab (jilbaab). „Dżilbab to zewnętrzne odzienie (płachta materiału), zasłona, którą kobieta nakłada na ubranie, aby zasłonić się przed innymi, od stóp do głowy. Zakrywa całkowicie jej ciało”. [Lisan ul-Arab tom 1 str. 273; dzisiaj występuje pod nazwą burqa lub abaja – przyp. tłum.]

Ibn Masud (jeden z towarzyszy Proroka Muhammada) wyjaśnił: „Dżilbab to szata, która okrywa całe ciało łącznie z twarzą i dłońmi. [fatwaa Ibn Tajmijjah, tom 2, str. 110]

W Tafsirze Ibn Kathir napisał: „Dżilbab to rida, noszony na khimar. Taki pogląd podzielali (Towarzysze Proroka): Ibn Mas‘ud, Ubajdah, Qatadah, al-Hasan al-Basri, Sa‘id bin Dżubajr, Ibrahim An-Nakha‘i, Ata’ al-Khurasani i inni. al-Dżawhari powiedział: „Dżilbab to zewnętrzena osłona (załona)”.

Ali bin Abi Talhah przekazał, że Ibn Abbas powiedział, że Allah nakazał wierzącym kobietom, kiedy wychodziły z domów zasłaniać twarze za pomocą dżilbaab naciągając je znad głowy (czoła) na twarze, zostawiając jedynie jedno oko odkryte. Muhammad bin Sirin powiedział: „Zapytałem Ubajda’ę as-Salmani o werset: {aby narzuciły swoje okrycia (dżalaabibihinn) na całe ciała} - zakrył twarz i głowę, zostawiając odkryte tylko lewe oko”. [...]

Znaczenie słowa hidżab

Słowo hidżab (hijab) wywodzi się od słowa - hadżaba, i oznacza: (hadżb) zasłaniać, zakrywać, zakryć, ukryć, ukrywać, oddzielać (od), uczynić niepoznawalnym, niewodocznym, oddzielić (kobietę), zamaskowanć, być nieznanym, zniknąć, stać się niewidzialnym, niewidocznym, zniknąć z pola widzenia, być niedostrzegalnym. Oto jego różne formy i znaczenia:

hidżab (l.mn. hudżub): zasłona, osłona, czarczaf, kfef, zasłona na twarz u kobiet, okrycie, talizman, amulet, ochrona

hadżaba: osłaniać, zasłaniać, przysłaniać, zakrywać, okrywać, przykrywać, chronić, ochraniać (przed kimś + ‘’an’’), chować, ukrywać, skrywać przed kimś.

hadżib: osłaniający, chroniący, broniący, zasłaniający

ihtidżab: ukrywanie, zakrywanie, skrytość, oddzielenie, zasłanianie, osłanianie, purdah.

mahdżub: skryty, zasłonięty, zawoalowany

[Słownik Arabsko-Angielskiego, Słownik „The Hans Wehr”, JM Cowan oraz Słownik Arabsko-Polski, Janusz Danecki, Jolanta Kozłowska]

Imam Ahmad Masruq zapytał Aiszę: „Matko Wiernych, czy Muhammad widział swego Pana, Najwyższego, Najdostojniejszego?”. Powiedziała: „Chwała Allahowi! Włosy stanęły mi na głowie, ze względu na to co powiedziałeś. Ten, kto mówi ci, że Muhammad widział swego Pana, kłamie”, i wyrecytowała dwa wersety:

{Nie dosięgają go spojrzenia, lecz On dosięga wszystkie spojrzenia} [Koran 6:103] oraz {I nie zostało dane żadnemu śmiertelnikowi, aby przemawiał do niego Allaah, inaczej jak przez objawienia, lub spoza załony (hidżaab)} [Koran 42:51]

Jest wiele wersetów w których użyte zostało słowo hidżab – zasłona, która odgradza, oddziela, zasłania; m.in:

[Koran 17:45] {A kiedy recytujesz Koran, to My zaciągamy zasłonę (hidżaaban) między tobą a tymi, którzy wierzą w życie ostateczne}.

Znaczenie słowa zinah (ozdoby) w Koranie

al-Baghawi, Ma’alim al-Tanzil (tom VI, str. 34, Dar Tajjibah, 1994)

{nie pokazywały swoich ozdób/urody (zinah)} oznacza: nie powinny pokazywać swoich ozdób innym niż ich mahram. Są dwa rodzaje ozdób (zinah) – ukryte oraz oczywiste (jawne, ewidentne). Ukryte ozdoby (zinah) – to biżuteria, bransoletki na nogach, przegubach dłoni, kolczyki, henna na stopach, itp. Kobieta nie powinna ich eksponować, a mężczyźni - oglądać. Aczkolwiek tutaj zinah oznacza „miejsce zinah” - czyli te części ciała, które przyozdabia się biżuterią, henną, itp.

{poza tymi, które są oczywiste} – słowa te odnoszą się do ewidentnych ozdób - zinah. Uczeni rożnie definiują oczywiste zinah, które Allah uczynił wyjątkiem (i które można pokazywać). Sa’id b. Dżubajr, al-Dahhak i al-Auza’i powiedzieli: „To twarz i ręce”. Ibn Mas’ud powiedział: to ubrania. al-Hasan powiedział: „Twarz i ubrania”. Ibn Abbas powiedział: „Kohl (proszek, kredka do oczu), pierścionki i henna na rękach”. Jest to rodzaj ewidentnych ozdób (ziinah), którą mężczyzna może oglądać, jeśli nie obawia się, że wzbudzą one w nim pożądanie. Jeśli taka obawa zachodzi, nie powinnien ich oglądać. Pozostałe cześci jej ciała zaliczają się do aury, którą musi okrywać.

{i narzucały swoje zasłony (khumur)} – oznacza iż muszą okryć zasłonami „całe dżujuub” - oraz ich klatki piersiowe – okryć włosy, klatki piersiowe, szyje i kolczyki. Aisza powiedziała: „Oby Allah był Miłosierny dla pierwszych emigrantek, które kiedy Allah objawił {i narzucały swoje zasłony (khumur)” na całe dżujub} podarły swoje szaty i okryły się nimi”.

Ibn al-Dżauzi (zm. 597 h); Zad al-Masir (Tom V, str. 355-356, Dar al-Fikr, 1987):

{nie pokazywały swoich ozdób (zinah)} – innym niż mahram. Ziinah dzieli się na dwie kategorie: ozdoby ukryte – bransoletki, kolczyki, naszyjniki, itp. oraz oczywiste – których dotyczą słowa – {poza tymi, które są oczywiste}. Odnośnie tej kategorii panuje siedem opinii. Pierwsza: to ubranie. Abul-Ahwas przekazał od Ibn Mas’uda: „Luźne zewnętrzne odzienie”. Druga: ręce, pierścionki i twarz. Trzecia: kohl (arab. kredka do oczu) i pierścionki; Sa’id b. Dżubajr przekazał to od Ibn Abbasa. Czwarta: dwa rodzaje biżuterii: bransoletki i pieścionki, oraz kohl (kredka do oczu); twierdził tak al-Miswar b. Makhramah. Piąta: kohl, pierścionki i henna; wg Mudżahida. Szósta: pierścionki i bransoletki; wg al-Hasana. Siódma: twarz i ręce; wg al-Dahhaka. Qadi Abu Ja’la powiedział: „Pierwsza opinia jest najbliższa (znaczeniu na które wskazuje werset), i jest na to dowód na piśmie od Ahmada. Powiedział on: „Oczywista zinah to ubranie, a każda część kobiety jest aurą, nawet paznokieć. Uzasadnia to zakaz oglądania kobiety, która nie jest muhrima’ą (którą mężczyzna może poślubić) mężczyzny, bez przyczyny (np. kiedy chce się z nią ożenić; składania zeznań, kiedy patrzy zwłaszcza na twarz). Aczkolwiek odnośnie spoglądania na kobietę bez potrzeby – nie jest to dozwolone, niezależnie czy wywołuje to pożądanie czy nie, i niezależnie od tego czy jest to twarz, ręce czy inne części ciała. (...)

al-Szawkani (zm. 1250 h), Fath al-Qadir (Tom IV, str. 29, al-Maktabah al-‘Asrijjah, 1995)

{nie pokazywały swoich ozdób (zinah)} - są to ozdoby którymi upiększały się kobiety, takie jak biżuteria itp. Zakaz ukazywania zinah – dotyczy zakazu eksponowania części ciała, na których znajdują się ozdoby (zinah). Potem On (Allah) uczynił wyjątek od tego zakazu i powiedział:

{poza tymi, które są oczywiste} - tutaj uczni podzielili się odnośnie definicji oczywistych ozdób (zinah). Ibn Mas’ud i Sa’id b. Dżubajr powiedzieli: oczywiste zinah to ubranie, zaś Sa’id b. Dżubajr dodał: twarz. Ata i al-Awza’i powiedzieli: twarz i dłonie. Ibn Abbas, Qatadah i al-Miswar b. Makhramah powiedzieli: „Oczywiste zinah to kohl, henna na stopach, itp., które kobieta może pokazywać”. Ibn Atijjah powiedział: „Kobieta nie powinna pokazywać żadnych ozdób (zinah) i powinna skrywać wszystkie zinah, zaś wyjątkiem są rzeczy, które stają się widoczne (które można dostrzec lub na które można spoglądać), ze względu na zaistniałą lub wymagającą tego sytuację. Jest rzeczą ewidentną, iż wyraźne znaczenie poglądu Koranu dotyczy zakazu eksponowania ozdób (zinah) – za wyjątkiem, tych których nie można ukryć czyli - dżilbabu, khimaru, biżuteri, henny na rękach i stopach. Jeśli zinah to miejsce (które jest przyozdobione biżuterią, henną), wyjątkiem byłyby rzeczy, które trudno jest kobiecie ukryć – ręce i stopy. Jeśli zakaz dotyczy ukazywania ozdób (zinah) to znaczy, że wymaga również zakazu ukazywania miejsca w którym biżuteria się znajduje, logicznie rozumując. Możliwym jest, iż wyjątek odnosi się do dwóch miejsc, które wymieniliśmy (twarzy i dłoni), lecz jeśli zinah obejmuje miejsca (na których jest noszona biżuteria) i to, czym kobiety się przyozdabiały, wówczas – kwestia ta jest jasna jak również wyjątki od niej”. Kontynuuje, podając odniesienia do opinii (tom IV, str. 33): „Abdul Razzaq, al-Firjabi, Sa’id b. Mansur, Ibn Abi Szajbah, Abd b. Humajd, Ibn Dżarir, Ibn al-Mundhir, Ibn Abi Hatim, al-Tabarani, al-Hakim (którzy go zatwierdzili) i Ibn Marduwajhi przekazali od Ibn Mas’uda, iż powiedział on odnośnie: {nie pokazywały swoich ozdób (zinah)” - ‚Zinah to bransoletki (na ręce, stopy), obrączki i obręcze na ramionach, kolczyki i naszyjniki’, odnośnie {poza tymi, które są oczywiste} - powiedział: ‚Ubranie i dżilbab’. Ibn Abi Szajbah, Ibn Dżarir oraz Ibn al-Mundhir przekazali od niego, iż powiedział: „Zinah dzieli się na dwa rodzaje, oczywiste ziinah oraz ukryte, które jedynie mężowie mogą oglądać. Odnośnie oczywistej zinah są to ubrania, zaś ukryte ziinah to kohl, biżuteria, i im podobne”.

HADISY

Przekazała Safija bint Szaiba: Aisza mawiała: „Kiedy (werset): {i narzucały swoje zasłony (khumur) na całe dżujuub} został objawiony, (niewiasty) pocięły na rogach kawałki materiałów którymi się okrywały, i zakryły pociętymi kawałkami twarze”. [al-Bukhari Sahih]

Przekazała Aisza: „Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) odmawiał modlitwę fadżr, i brały w niech udział wierzące kobiety, okryte zasłonami; potem wracały do domów – nierozpoznawane. [al-Bukhari Sahih]

Sziech Ibn Uthajmin w Tafsirze do tego hadisu wyjaśnia: „Ten hadis wyraźnie zaznacza, że islamski ubiór zakrywa całe ciało. Tylko dzięki zakryciu całego ciała, łącznie z twarzą i dłońmi – kobieta nie może być rozpoznana. Tak rozumieli to i w ten sposób praktykowali Towarzysze (Towarzyszki) Proroka, a byli oni najlepszymi z ludzi, najbardziej szlachetnymi w obliczu Allaha (Subhanhu wa Taala) o największej wierze i najszlachetniejszych charakterach. Skoro kobiety Towarzyszy Proroka zakrywały się całkowicie, jakże teraz moglibyśmy przestać podążać ich drogą?”. [Ibn Uthajmin; Księga „Hidżaab str. 12-13]

Przekazała Aisza: Żony Wysłannika Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) udawały się do al-Manasi, otwartej przestrzeni (niedaleko Baqia w Medina) za odgłosem natury w nocy. Umar mawiał Prorokowi: „Niech twoje żony się zakrywają (ang. veil, zasłaniają – aby ich nie rozpoznano)”, ale Wysłannik Allaha tego nie zrobił (nie nakazał). Pewnej nocy Sauda bint Zam’a, żona Prorok wyszła, o czasie modlitwy isza, a była ona postawną kobietą. Umar, który ją ujrzał, zawołał: „Saudo, wiem, że to ty”. Powiedział tak, albowiem pragnął, by wersety hidżabu (zasłaniania się muzułmanek) zostały objawione. I Allah obawił wersety hidżabu (całkowite okrycie ciała oprócz oczu). [al-Bukhari Sahih]

Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) powiedział: „Cała kobieta jest aurą”. [Tirmidhi z autentycznym (sahih) łańcuchem przekazicieli]

Szeich Muhammed Salih al-Munadżdżid cytuje ten hadis przekazany przez Tirmidhiego z autentycznym łańcucem przekazicieli (sahih isnaad) i stwierdza, że jest to bezpośredni hadis od Wysłannika Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim), który wyjaśnia, że kobieta musi okrywać się cała, łącznie z twarzą i dłońmi.

Przekazał Thabit ibn Qajs: Kobieta zwana Umm Khallad przyszła do Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) zakryta. Szukała syna, który zginął (poległ w walce). Niektórzy towarzysze Proroka powiedzieli: „Przyszłaś tu pytając o syna, i zakrywasz twarz?”. Powiedziała: „Nie będę cierpieć z powodu utraty czci, nawet jeśli dotknęła mnie strata syna”. Wysłannik Allaha powiedział: „Otrzymasz nagrodę taką, jak za dwóch męczenników, za twojego syna”. Zapytała: „Dlaczego, Proroku Allaha?”. Odpowiedział: „Ponieważ ludzie Księgi go zabili”. [Abu Dawud]

Przekazała Umm Salamah, żona Proroka: "Kiedy werset {aby narzuciły swoje okrycia (dżalabib) na całe ciała} został objawiony, Ansarki wyszły (z domów), i wyglądały jakby wrony (okryły skrzydałami) ich głowy, ze względu na ich zewnętrzne szaty (okrycia, zasłony)”. [Abu Dawud]

Przekazała Aisza, żona Wysłannika Allaha: „Oby Allah był miłosierny dla wczesnych emigrantek. Kiedy werset „aby narzuciły swoje okrycia (dżalabib) na całe ciała” został objawiony, porwały swoje zewnętrzne szaty, i zrobiły z nich welony”. [Abu Dawud]

Ibn Hadżar al-Asqalanii, znany jako Amir al-Mu’minin w dziedzinie hadisów, powiedział że fragment „okryły się” w powyższym hadisie, oznacza „zakryły swoje twarze”. [Fath al-Bari].

Jahja przekazał mi od Malika, od Hiszama ibn Urwa'y, że Fatima bint al-Mundhir powiedziała: „Okrywałyśmy nasze twarze, kiedy byłyśmy w ihramie w towarzystwie Asma'y bint Abi Bakr as-Siddiq”. [Imam Malik, Muwatta]

Przekazała Aisza, żona Wysłannika Allaha: Mijali nas jeżdzcy, kiedy byłyśmy z Wysłannikiem Alaha. Kiedy się do nas zbliżali, zakrywałyśmy naszymi okryciami (które miałyśmy na głowie, naciągając je z głowy na) twarze. Kiedy się oddalali, odkrywałyśmy twarze. [Ahmad, Abu Dawud i Ibn Madżah; w „Dżilbab al-Marah al-Muslimah” szeich al-Albani stwierdza (str. 108), że jest to hadis hasan - dobry]. Również, w narracji od Asma'y {która nie była żoną Wysłannika Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim)}, Asma zakrywała twarz cały czas, kiedy w pobliżu byli mężczyźni.

Szeich Ibn Uthajmin w tafsirze do tego hadisu, wyjaśnia: „Hadis ten wskazuje, iż zakrycie twarzy jest obowiązkiem – nakazem szariatu; albowiem w stanie ihram nienakładanie niqabu jest wadżib (rzeczą obowiązkową). Zatem, jeśli zakrywanie twarzy byłoby jedynie mustahab (zalecane), Aisza i Asma wybrałyby rzecz obowiązkową (wadżib), a nie mustahab (zalecaną) [a zatem odkrywały by twarz w stanie ihram, ze względu na słowa Proroka „Kobieta nie powinna nosić niqabu ani rękawiczek w stanie ihram” - nawet jeśli w pobliżu byliby mężczyzni – pod warunkiem, iż zakrywanie twarzy byłoby jedynie zalecane –mustahhab, a nie obowiązkowe (wadżib)]. Jest rzeczą powszechnie znaną wśród uczonych w islamie, że akt, który jest obowiązkowy (wadżib) może zostać opuszczony jedynie ze względu na akt, który jest również obowiązkowy (wadżib) lub fard (obowiązkowy). Zatem fakt, iż Aisza i Asma zakrywały twarze w stanie ihram w obecności obcych (nie będących ich mahraam) mężczyzn, świadczy, że uznawały, że (zakrywanie twarzy) jest obowiązkowe (wadżib, fard); w przeciwnym razie nie okrywałyby twarzy w ihramie.

Przekazała Umm Atija: Otrzymałyśmy polecenie (od Wysłannika Allaha) przyprowadzić miesiączkujące i kobiety, które pozostawały za zasłoną (albo: zostawały w odosobnieniu), na zgromadzenia religijne muzułmanów podczas dwóch świąt (id). Kobiety, które miesiączkowały, stały z dala od musalla (miejsca modlitwy). Jedna z kobiet zapytała: „Wysłanniku Allaha, a co z tą, która nie ma dżilbabu?”. Powiedział: „Niechaj użyczy dla niej dżiblabu jej towarzyszka (sąsiadka, inna siostra)”. [al-Bukhari, Sahih]

Przekazała Hafsa: W święta zabranialiśmy naszym młodym dziewczętom wychodzić z domów (na modlitwy świąteczne). Niewiasta przyszła i zatrzymała się w pałacu Bani Khalaf. Wspomniała, że jej siostra była żoną jednego z Towarzyszy Wysłannika Allaha, który wziął udział w dwunastu wyprawach wojennych (ghazawat) z Wysłannikiem Allaha, a jej siostra towarzyszyła mu (swojemu mężowi) w sześciu. Powiedziała (siostra): „Opatrywałyśmy rannych, i opiekowałyśmy chorymi”. Zapytała ona Wysłannika Allaha: „Czy kobieta, która nie ma dżilbabu nie powinna wychodzić z domu?”. Powiedział: „Powinna okryć się jednym z dżilbabów swojej towarzyszki i brać udział w dobrych uczynkach i religijnych zgromadzeniach wierzących”. Kiedy Umm Atijja przyszła, zapytałam ją: „Czy coś ci o tym wiadomo?”. Umm Atijja powiedziała: „Bi abi" - a nigdy nie wymieniała imienia Wysłannika Allaha, bez „Bi abi'' (tzn. oby mój ojciec mógł oddać za ciebie (Proroka) życie). Zapytałyśmy ją: „Czy słyszałaś jak Wysłannik Allaha powiedział to i to (odnośnie kobiet)?”. Potwierdziła i powiedziała: „Bi abi, i powiedział, żeby niezamężne dziewice (lub niezamężne młode dziewice i dojrzałe kobiety) które zwykle pozostawały w odosobnieniu (lub zostawały za zasłoną) – wychodziły i brały udział w dobrych uczynkach i w religijnych zgromadzeniach wiernych. Ale kobiety miesiączkujące powinny trzymać się z dala od musalla (miejsca modlitwy)”. Zapytałam ją: „Miesiączkujące?”. Odpowiedziała: „Czyż nie pojawiają się na Arafat i w innych podobnych miejscach?”. [al-Bukhari, Sahih]

Przekazał Ajjub: Hafsa powiedziała: „Zabranialiśmy naszym młodym kobietom uczestniczyć w obu modlitwach świątecznych. Kobieta przyszła i zastrzymała się u Bani Khalaf i opowiedziała o swojej siostrze, której mąż brał udział w dwunastu wyprawach wojennych (ghazwaat) z Prorokiem, a jej siostra towarzyszyła mężowi w sześciu (z dwunastu). Powiedziała (siostra): „Opatrywałyśmy rannych, opiekowałyśmy się chorymi; a pewnego razu zapytałam Proroka: „Czy kobieta która nie ma dżilbabu, nie powinna wychodzić (z domu)?”. Powiedział: „Niech okryje się jednym z dżilbabów swojej towarzyszki i uczestniczy w dobrych uczynkach i religijnych zgromadzeniach muzułmanów”. [al-Bukhari, Sahih]

Szeich Ibn Uthajmin w tafsirze do tego hadisu, wyjaśnił: „Hadis ten udowadnia, iż normą wśród kobiet Towarzyszy Proroka było, że żadna nie wychodziła z domu bez zasłony - wychodziły zakryte [...]. Z tego powodu, kiedy Wysłannik Allaha nakazał im wychodzić do miejsc modlitwy świąteczne (modlitwy świąteczne powinny mieć miejsce na otwartej przestrzeni), wspomniały o tym przypadku. W odpowiedzi Wysłannik Allaha powiedział, że kobieta może pożyczyć zasłonę od innej kobiety, a nie powiedział – że może bez niej (zasłony) wyjść. Jeśli Wysłannik Allaha nakazał kobietom kobietom, które udawały się na miejsce modlitwy zasłaniać się, dlaczego kobiety, które udają się np. do centrów handlowych, gdzie spotykają się przedstawiciele obojga płci - bez zasłony?”. [Szeich Ibn Uthaimin, Księga „Hidżab”, str. 11]

Pod koniec bardzo długiego hadisu, Anas przekazuje od Wysłannika Allaha: „A gdyby jedna z kobiet Raju spojrzała na ziemię, wypełniłaby całą przestrzeń między nimi (ziemią a niebiosami) światłością, i wypełniłaby to, co jest między nimi, zapachem perfum, a zasłona na jej twarzy lepszy jest niż cały świat i wszystko co w nim”. [al-Bukhari, Sahih]

Wskazuje to na fakt, iż nawet kobiety Raju mają welony i welon/zasłona oznacza rzecz, która okrywa ich twarze (niqab).

Aisza przekazuje, iż pewnego razu muzułmanka chciała przekazać list do Proroka i dostarczyła go Prorokowi zza zasłony.[Abu Dawud; uzgodniony przez Nasai]

Uwaga: cytat w Księga Miszkaat: Tutaj mufasirin (egzegeci, interpretatorzy) hadisów wyjaśnili, iż sytuacja opisywana w hadisie, kiedy kobiety przychodziły do Wysłannika Allaha i rozmawiały z nim twarzą w twarz, miała miejsce zanim objawiony został werset {A kiedy prosicie (jego żony) o to czego potrzebujecie, proście je zza zasłony, to jest przyzwoitsze dla waszych serc i dla ich serc} (Sura al-­Ahzaab, w. 53). Hadis ten udowadnia, iż nakaz ten obowiązuje całą ummę i nie dotyczy jedynie żon Wysłannika Allaha, lecz również innych kobiet (które należy prosić zza zasłony).

Przekazała Aisza, Matka Wiernych: Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim) powiedział: „Allah nie przyjmie modlitwy kobiety, która wkroczyła w wiek dojrzałości, jeśli się nie zakrywa”. [Abu Dawud]

Przekazała Aisza: Utba bin Abi Waqqas powiedział swemu bratu Sa’d'owi bin Abi Waqqas: „Syn niewolnicy Zam’a jest moim (synem), więc weź go pod swoją opiekę”. I w roku podboju Mekki, Sa’d wziął go i powiedział: „(To jest) syn mego brata, którym mój brat nakazał mi się zaopiekować”. Abd bin Zam’a stanął przed nim, i powiedział: „(On jest) moim bratem i synem niewolnicy mego ojca, i urodził się na łożu mego ojca”. Obaj przedłożyli tą sprawę Wysłannikowi Allaha. Sa’d powiedział: „Wysłanniku Allaha! Ten chłopiec jest synem mego brata i on powierzył mi go”. Abd bin Zam’a powiedział: „Ten chłopiec jest moim bratem i synem niewolnicy mego ojca, i urodził się na łożu mego ojca”. Wysłannik Allaha powiedział: „Chłopiec jest twój, Abd bin Zam’a!”, i dodał: „Dziecko jest właściciela łoża, a kamień dla tego, kto cudzołoży”. Potem Wysłannik Allaha zwrócił się do Saudy bint Zam’a (swojej żony): „Zakryj się przed nim” (arab. ihtadżibi minhu) kiedy ujrzał podobieństwo chłopca do Utba'y. Chłopiec nie ujrzał jej więcej (bez welonu), do spotkania z Allahem. [al-Bukhari Sahih]

Hadis ten udawadnia, iż Wysłannik Allaha nakazał Saudzie (swojej żonie) aby zakryła się cała przed chłopcem.

Przekazał Anas: Przekazał Anas bin Malik: Kiedy Wysłannik Allaha poślubił Zainab bint Dżahsz, zaprosił ludzi, którzy spożyli posiłek, a potem siedzieli i rozmawiali. Prorok udał, iż szykuje się aby wstać (i wyjść) aczkolwiek ludzie nie wstali. Kiedy to zauważył, wstał, a kiedy się podniósł, kilku z nich wstało wraz z nim, a kilku pozostało. Potem Prorok wrócił i zobaczył, że ludzie ci wciąż tam siedzą. Potem, ludzie ci podnieśli się i wyszli. Udałem się więc do Proroka i powiadomiłem go o tym, że poszli. Prorok przyszedł i wszedł (do domu). Chciałem wejść (razem z nim) lecz opuścił między nim a mną zasłonę. Allah potem objawił: {Wy, którzy wierzycie! Nie wchodźcie do domów Proroka, chyba że otrzymacie pozwolenie (...) lecz kiedy prosicie je o coś, proście je zza zasłony (...)} do końca wersetu. [zob. Koran 33:53] [al-Bukhari, Sahih]

Przekazała Umm Salamah, żona Wysłannika Allaha: Byłam z Wysłannikiem Allaha, kiedy Majmunah z nim była. Potem przyszedł Ibn Umm Maktum. Miało to miejsce po tym, jak otrzymałyśmy nakaz zasłaniania. Wysłannik Allaha powiedział: Zasłońcie się przed nim. Zapytałyśmy: Wysłanniku Allaha! Czy on nie jest niewidomy? Nie może nas ani poznać ani rozpoznać. Wysłannik Allaha powiedział: Czy wy dwie jesteście niewidome? Czy go nie widzicie? [Abu Dawud]

Przekazała Aisza: (....) udałam się z Wysłannikiem Allaha po tym, jak Allah nakazał hidżab (tzn. objawił wersety o całkowitym zakrywaniu kobiet). (po drodze Aisza zgubiła pożyczony naszyjnik, którzy pożyczyła od Asmy, i opuściła swoją hałdadż, udając się na poszukiwania; tragarze sądząc, że jest wewnątrz hałdadż– Aisza byla bardzo lekka, wyruszyli bez niej [- przyp. tłum.) Kiedy dotarł do mnie rano (inny mężczyzna, nie będacy mahramem Aiszy - przyp. tłum.), ujrzał śpiącą osobę, i rozpoznał mnie, albowiem widział mnie wcześniej zanim nakazane zostało zasłanianie (okrywanie kobiet, objawione zostały wersety hidżabu). Obudziłam się, jak wyrecytował istirdżaa (tzn. Innaa lillaahi ła innaa ilaihi raadż`uun) – kiedy mnie rozpoznał, i od razu zasłoniłam twarz naciągając na nią okrycie znad głowy (ang. I veiled my face with my head cover), i na Allaha, nie odezwaliśmy się do siebie ani jednym słowem, i nie usłyszałam, żeby powiedział cokolwiek innego poza Istirdżaa`. (…) Mężczyzna, który był oskarżany powiedział: „Subhan Allah! Na Tego w Którego Dłoni spoczywa moja dusza, nigdy nie odkryłem zasłony (welonu) żadnej niewiasty”. (….) [al-Bukhari - Sahih, hadis dotyczacy „historii z naszyjnikiem]

Hadisy o hidżabie zasłanianiu kobiet) a odkrycie twarzy w ihramie. Jak wyglądała pielgrzymka za czasów Proroka?

Przekazał Ibn Dżuraj: Ata powiedział nam, że kiedy Ibn Hiszam zabronil kobietom wykonywać tawaf (okrążanie Kaby w Meczecie w Mekkce w stanie ihram – podczas pielgrzymki) razem z mężczyznami, powiedział (Ibn Hiszamowi): „Zabraniasz im, kiedy żony Proroka wykonywały tawaf z mężczyznami?!”. Zapytałem Ata'ę (ibn Dżurajdż zapytał Ata'ę): „Miało to miejsce zanim objawione zostały wersety hidżabu (o zakrywaniu kobiet, welonie) czy po?”. Ata przysiągł i rzekł: „Widziałem to po nakazie zakrywania (welonu)”. Zapytalem: „Czy kobiety mieszaly sie z mężczyznami?”. Ata' powiedzial: „Kobiety nigdy nie mieszały się z mężczyznami, Aisza wykonywała tawaf oddzielnie (w oddali, sama, lub tylko w towarzystwie kobiet) i nigdy nie przebywała z mężczyznami. Pewnego razu zdarzyło się, że Aisza wykonywala tawaf a kobieta powiedziała do niej: „Matko Wiernych! Chodźmy dotknąć Czarnego Kamienia”. Aisza odparła: „Idź, jeśli chcesz”, lecz sama (Aisza) tego nie zrobiła; wychodziły (one -- liczba mnoga) w nocy, w przebraniu (مُتَنَكِّرَاتٍ , ang. disquise: znaczenie: aby nie zostac rozpoznanymi) i wykonywały tawaf z mężczyznami, aczkolwiek przed wejściem do Domu (Meczetu/Kaby) czekały na zewnątrz, aż wyjdą wszyscy mężczyźni. Wraz z Ubaidem bin Umair (tzn. Ata i Ubaid bin Umair) odwiedziliśmy Aiszę, kiedy mieszkała u Dżauf Thabir”. Zapytałem: „Jak wygladał jej welon (zasłona)/ Czym się zasłaniała?”. Ata' powiedzial: „Miała na sobie stary turecki welon (zasłonę), i była to jedyna rzecz (zasłona, welon), która była kurtyną, zasloną, oddzielala nas od niej. Widziałem na niej czerwoną zasłonę (welon)”. [Bukhari, Sahih]

OPINIE WYBITNYCH UCZONYCH

Sahaba - Towarzysze Wysłannika Allaha

Prorok modlił się do Allaha (dua) za Ibn Abbasa, który posiadał najwięcej wiedzy spośród towarzyszy, słowami: „Allahu, spraw aby posiadł on dokładne zrozumienie religii Islamu i poinstruuj go odnośnie znaczenia i interpretacji rzeczy”. Ibn Dżarir, z autentycznym łańcuchem przekazicieli, zacytował opinię Ibn Abbaasa: „Muzułmanki otrzymały nakaz okrywania głów i twarzy zewnętrznymi ubraniami, poza jednym okiem”. [cytat ten umieszczony jest w Ma’riful Qur’an w tafsirze Sury Ahzaab, werset 33, z Sahih łańcuchem przekazicieli] Tabii[3] Ali Bin Abu Talha wyjaśnił, iż była to ostateczna opinia Ibn Abbasa (w tej kwestii), a inne przytaczane jego opinie – miały miejsce zanim objawiony został werset 59, Sury al-Ahzaab i nakaz hidżabu. Szeich Ibn Uthajmin skomentował wypowiedź Ibn Abbasa: „Ta wypowiedź jest marfu – w szariacie termin ten oznacza hadis takiej samej kategorii, jak hadis przekazany bezpośrednio od Wysłannika Allaha. Wypowiedź Ibn Abbasa cytuje wielu Tabi’in, min. Ali Ibn Abu Talha, Ibn Dżarir w Ma’riful Quran, Mufti Muhammad Szafi Tom 7, str. 217, również w Tafsirze Ibn Dżarir, Tom 22, str. 29; Imam Qurtubi, wszystkie z autentycznymi łańcuchami przekazicieli i wyjaśnione w Księdze „Hidżab” - Ibn Uthajumina, str. 9, oraz poświadczone w Księdze „Hidżaab wa Safur” szeicha al-Islam Ibn Tajmijjah, str. 11, oraz przez szeicha AbdulAziza bin Bazz na str. 55 i 60.

Abdullah Ibn Mas’ud, był jednym z najbardziej znanych i uczonych Towarzyszy w kwestiach szariatu. Przyjął Islam, kiedy był dzieckiem, i od tego czasu przebywał z Wysłannikiem Allaha i uczył się od niego Koranu. Umar Ibn Khattab powiedział o nim: „Na Allaha, nie znam człowieka, który posiadałby więcej wiedzy w kwestiach dotyczących Koranu, niż Abdullah Ibn Mas’ud”. Wyjaśnił on, iż słowo dżilbaab (wymienione w Koranie, surze Ahzab, w. 59) oznacza szatę, która okrywa całe ciało, łącznie z głową, twarzą i rękoma. [Cytują go Ibn Tajmijjah w Księga Fatw str. 110, tom 2; oraz szeich Ibn Uthajmin, Księga Hidżaab, str. 15]

Aisza, stwierdziła, iż w wersetach 30 i 31 sury an-Nur, „to, co można było ukazywać, były to ręce, bransoletki i pierścionki, lecz twarz musiała zostać zakryta”. [cytuje szeich Abdul-A’la Maududi, Księga Purdah, str. 195 oraz w Tafsirze Koranu, sura an-Nur]

Abu Ubaidah Salmani, inny znamienity Towarzysz, twierdził: „Dżilbab powinien okrywać całkowicie ciało kobiety, aby nic, poza jednym okiem, którym może oglądać (drogę) nie było widoczne”. [Tafsir al-Qurtubi] A za czasów Wysłannika Allaha „Kobiety nakładały swoje (dżilbaby) odzienie na głowy, w taki sposób, iż jedynie oczy były widoczne, aby mogły widzieć drogę”. [Księga „Hidżab” str. 9]

Ubaida bin Abu Sufjan bin al-Harith, inny znany i uczony Towarzysz Proroka. Imam Muhammad bin Sirin - jeden z najbardziej uczonych Tabi’in – powiedział: „Kiedy zapytałem Ubaida'ę bin Sufjan bin al-Harith w jaki sposób należy nosić dżilbab, pokazał mi naciągając płachtę materiału na głowę; zakrył nią całe ciało, zostawiając odkryte tylko jedno oko. Wyjaśniało to również znaczenie słowa {alajhinna} (na nie) w tym wersecie”. (komentarz Ibn Dżarir i Ahkam-ul-Quran, Tom 3, str. 457, również „Hidżab wa Safur” – zacytowane przez szeicha AbdulAziz Bin Bazz w rodziale jego fatw dotyczących hidżabu, na str. 54]

Tabi ‘iin

Hassan Al Basri – stwierdza w tafsirze do sury an-Nur: „To, co kobieta może ukazywać w tym wersecie, odnosi się do zewnętrznego okrycia (a nie do dłoni czy rąk), które kobieta nakłada, by ukryć swoje „wewnętrzne” ozdoby (czyli: urodę). [cytat z Księga „Purdah”, str. 194]

Ibn Dżarir, przytacza opinię Ibn Abbasa: „Allah nakazał wszystkim muzułmankom, kiedy wychodzą ze swoich domów, powodowane koniecznością, zakrywać twarze – naciągając fragmenty zewnętrznego okrycia z głowy”. [Tafsir Ibn Dżarir, Tom 22, str. 29]

Qatadah stwierdził, że dżilbab powinien zostać naciągnięty znad czoła i powinien zakrywać nos (mimo, iż oczy mogą być odkryte) i klatka piersiowa i większość twarzy powinna być zasłonięta.

Ali bin Abu Talha, cytuje od Ibn Abbasa, że mówił on, iż wolno było pokazywać dłonie i twarz, kiedy sura Nur, werset 31 został objawiony, ale po surze al-Ahzab, werset 59, gdzie objawione zostało słowo dżalabib po tym Ibn Abbas powiedział, że „muzułmanki muszą okrywać dłonie i twarze zewnętrznymi okryciami, za wyjątkiem jednego oka”; opinię taką podzielał Ibn Mas’ud. [Cytuje Ibn Tajmijjah w „Księga Fatw” oraz szeich AbdulAziz Bin Bazz w „Hidżab wa Safur” str. 60)

Imam Muhammad bin Sirin, jeden z najbardziej uczonych Tabi’. „Kiedy zapytałem Ubaida'ę bin Sufjan bin al-Harith (inny wielce znany i uczony Towarzysz Proroka) o znaczenie słowa {alajhinna}[4] i w jaki sposób należy nosić dżilbab, pokazał mi naciągając kawałek materiału na głowę i okrywając nim całe ciało, zostawiając odkryte tylko jedno oko. Wyjaśniało to również słowo {alajhinna} w tym wersecie” [komentarz Ibn Dżarira i Ahkam-ul-Quran, Tom 3, str 457, również w „Hidżab wa Safur”, cytuje szeich AbdulAziz Bin Bazz w rozdziale fatw dot. hidzabu, str. 54]

Komentatorzy (mufasirin) Koranu

Imam al-Qurtubi. Cytuje w swoim Tafsirze do wersetu dotyczącego dżilbabu (sura al-Ahzab 33:59), że dżilbabto: „ubranie, szata, która zakrywa całe ciało... Ibn Abbaas i Ubaidah as-Salmaani powiedzieli, że musi ona zasłaniać (szczelinie spowijać) całe ciało kobiety, aby nic nie było widać, poza jednym okiem, by widziała drogę”. [Tafsir al-Qurtubi Surah al-Ahzaab, werset 59]. Potwierdza to również imam WahidiImam Neishapuri w „Księdze Tafsiru Koranu”, „Gharaib-ul-Quran” oraz „Ahkam-ul-Quran”; Imam Razi, w tafsirze do sury Ahzab w książce „Tafsir-i-Kabir”, Imam Baidavi w tafsirze Koranu – „Tafsir-i-Baidavi”, oraz Abu Hajjan w „al-Bahr-ul-Muhit”; oraz Ibn Sa’d Muhammad bin Ka’b Kuradhi; i wszyscy opisali, w jaki sposób powinien być noszony dżilbab w mniej więcej taki sam sposób, jak dwa sposoby podane przez Ibn Abbasa. Imam Qurtubi, w „al-Dżamia li Ahkamul Quran” stwierdza: „Wszystkie kobiety powinny się zakrywać zgodnie z warunkami tego wersetu, który obejmuje zasadę szariatu, że cała kobieta jest aurą (powinna się zakrywać) – jej twarz, ciało, głos, jak wspomniano wcześniej. Nie wolno eksponować tych części ciała, chyba że zachodzi ku temu ważna przyczyna (konieczność) – jak np. składanie zeznań”. [„al-Dżamia li Ahkamul Quran”]

At-Tabari i Ibn al-Mundhir, opisali sposób noszenia dżilbabu zgodnie z tym, co powiedzieli Ibn Abbas i Qatadah. Materiał powinien osadzać się na głowie, spowijać całe ciało, zakrywając czoło, potem jednym skrajem (po stronie policzka) należy zakryć twarz, pod oczami, w taki sposób aby schować większą część twarzy i zakryć ciało. To zostawi odkryte oczy (co jest dozwolone, jeśli zachodzi ku temu potrzeba). [Rul-ul-Ma’ani, Tom 22, str. 89]

Ibn Kathir: „Kobiety nie mogą ukazywać żadnego fragmentu swojej urody ani wdzięków obcym, poza tym, co w żaden sposób nie może zostać zakryte”. [cytuje Mufti Ibrahim Desi w artykule nt. hidżabu]

Maulana Abul-A’la Maududi - w tafsirze do sury Ahzab, werset 59: „W wersecie 59, został podjęty trzeci krok – reform społecznych. Nakazano wszystkim muzułmankom zakrywać się zewnętrznymi okryciami i zakrywać twarze, kiedy wychodziły z domów za niezbędną potrzebą”. [Tasfir Koranu, Maulana Abul-A’la Maududi, tafsir wersetu 59 sury al-Ahzab]

Cztery szkoły prawne, szkoły myśli

Mufti Anwar Ali Adam Al Mazahiri (Mufti al-’azam (Główny mufti) szkoły Madinatil-Uluum Trinidad & Tobago: „Imam Szafi, Malik i Hanbal stwierdzili, że niqab (okrywanie dłoni i twarzy, z otworem na oczy) jest obowiązkowy (fard). Imam Abu Hanifa twierdził, że niqab jest wadżib (obowiązkowy), zaś twarz i dłonie można pokazywać, pod warunkiem, iż nie zachodzi obawa wzbudzenia pożądania (uczucia, zainteresowania), kiedy mężczyzna spojrzy na twarz kobiety, w przeciwnym razie, jeśli zachodzi choć najmniejsza szansa wzbudzenia w mężczyźnie pożądania (pożądanie oznacza, iż ten, kto patrzy na kobietę, myśli, że jest ona piękna, nie jest to jedynie i wyłącznie pożądanie w konteście seksualnym; również zainteresowanie, zauroczenie) wówczas odkrywanie twarzy i rąk jest zabronione (haram). [fatwa Muftiego Anwar Ali Adam Al-Mazahiri w 13/9/99]. Przytoczył on opinie 4 imamów ze źródeł: Tafsir Ibn Kathir, Tafsir Ma’rifatul Qur’an, Durre Muhtaar, Fatawa Szami, Al Mabsuut, Fath ul-Qadiir. Opinia imama Abu Hanifah – przytoczona bezpośrednio z jego wypowiedzi w znanej księdzie Hanafi – „Fiqh Fatwa Szami”.

Szeich Abdul-Aziz Bin Bazz[5]: „Jest rzeczą obowiązkową dla kobiety okrycie twarzy w obecności mężczyzn nie będących jej mahram”. [Cytat ten pojawia się w pamflecie szeicha Bin Bazza odnośnie hidżabu oraz w Książce „Islamskie Fatwy dotyczące Kobiet i arabskiej wersji „Hidżab Wa Safur” str. 51]

Szeich-al-Islam Ibn Tajmijjah: Stwierdza, że właściwą opinią szkół hanbalickiej i malikickiej jest - wadżib – obowiązek zakrywania wszystkiego oprócz oczu lub jednego oka, aby widzieć drogę. [z arabskiej książki „Hidżaab ła Safur” - fatwa Ibn Tajmijjah nt. hidżab, str. 10]

Szeich Muhammed Salih al-Munadżdżid mówi: „Cała kobieta jest aurą” – w oparciu o hadis Wysłannika Allaha, który powiedział: „Cała kobieta jest aurą”. (Przekazał Tirmidhi z autentycznym łańcuchem przekazicieli). Jest to właściwy pogląd według szkoły hanbalickiej, jeden z dwóch poglądów malikickiej i jeden z dwóch poglądów szafaickiej. [cytat z „Księga Fatw” i info ze strony internetowej]

Dżamiat al-Ulema Dżunbi Africa stwierdza, iż właściwą opinią szkoły hanafickiej jest, iż „Kobieta musi być odpowiednio i dokładnie zakryta, w luźne zewnętrzne odzienie, które całkowicie skrywa jej ciało, łącznie z twarzą”. [„Islamic Hidżab”; Dżamiat al-Ulama, str. 12]

Mufti Azam Rasziid Ahmad Ludhyanvi[6] wyjaśnił w swoim tafsirze do sury al-Ahzaab, w. 59: „Allah Ta’ala mówi im, że kiedy muszą wyjść za potrzebą (z domów), powinny zakrywać się obszernymi szatami i nagiągać skraje (brzegi) na twarze, aby nie zostały rozpoznane”. [artykuł „Szczegółowy, analityczny przegląd obowiązku hidżabu”]

Wybitni uczeni

Ibn al-Hazam: „W języku arabskim, języku Proroka, słowo dżilbab (wymienione w Koranie, szurze Ahzab, wersecie 59) oznacza – zewnętrzną szatę, która zakrywa całe ciało. Szata mniejsza niż ta, która okrywa całe ciało, nie może zostać określona mianem dżilbabu. (al-Muhallah, Tom 3, str. 217)

Ibn al-Mandhur: „Dżalabib to liczba mnoga od dżilbab. Dżilbab to zewnętrzna szata/zasłona, którą kobieta się okrywa (osłania, spowija), nakładając na odzienie wierzchnie, aby zakryć się od głowy do stóp. Zakrywa ona całe ciało”. [Lisan ul-Arab, Tom 1, str. 273]

Ibn Hadżar al-Asqalanii: Hadis przekazany przez Aiszę, mówi: „Kobieta w stanie ihram (podczas pielgrzymek hadżdż i umrah) powinna ściągnąć zasłonę z głowy i zakryć nią twarz”. [Fath al-Bari, rozdział poświęcony hadżdż]

Szeich-ul-Islam Ibn Tajmijjah: „Kobiety chodziły bez okryć wierchnich (dżilbab) i mężczyzni widzieli ich twarze i dłonie, lecz kiedy werset {Proroku! Powiedz twoim żonom i twoim córkom, i kobietom wierzących aby narzuciły swoje okrycia (dżalabib) na całe ciała} (Sura al-Ahzab, werset 59) został objawiony, zostało to zabronione i kobiety otrzymały nakaz noszenia dżilbabów”. Ibn Tajimijjah kontynuuje: „Słowo dżilbab oznacza kawałek materiału, który jak wyjaśnił Ibn Mas’ud, zasłania całe ciało, łącznie z głową, twarzą i dłońmi. Zatem, nie wolno kobiecie odsłaniać twarzy i rąk w miejscach publicznych. (Ibn Tajmijjah, Księga Fatw, str. 110 Tom 2, również Księga Hidżabu, str. 15)

Szeich Abd-ul-Aziz Bin Bazz: „Zgodnie z rozumieniem najlepszego z pokoleń (Salaf), po objawieniach wersetu hidżabu, muzułmanki muszą okrywać wszystko, łącznie z twarzą i dłońmi. Mogą odkryć jedno oko lub oba, aby widzieć drogę. Taką opinię podzielało wielu Towarzyszynp. Ibn Abbaas, Ibn Masud, Aisza oraz inni i tą opinię utrzymali Tab’iin, np. Ali bin Abi Talha; Muhammad bin Sirin, oraz uczeni tacy jak m.in.: Ibn Tajmijjah, Imam Ahmad bin Hanbal”. [cytat z książki „Hidżab wa Safur”]

Szeich Abu-Bakar Jassas: „Werset sury Ahzab wskazuje, że młoda kobieta, wychodząc z domu, powinna zakrywać twarz w obecności nieznajomych (mężczyzn nie będących jej mahram) i okrywać się w sposób, który świadczy o cnotliwości i skromności, aby ludzie o złych intencjach nie mogli wiązać z nią żadnych nadzieji”. [Ahkum al-Quran, Tom III, str. 48]

Imam Ghazaali: „Kobiety pojawiły się za czasów Wysłannika Allaha z niqabami na twarzach”. [słynna księga fiqh – „Ihdżaal Uluum”)

Qazi al-Baidavi: „aby narzuciły swoje okrycia (dżalabibihinn[7]) na całe ciała[8]} oznacza, iż powinny naciągnąć fragment zewnętrznego okrycia (garderoby, szaty) na twarz i zakryć się (całkowicie)”. [Tafsir-I-Baidavi, Tom 4, str. 168]

Szeich Muhammed Salih al-Munadżdżid: aby zapoznać się z treścią całej fatwy-->Fatwaa on niqaab „Najbardziej poprawną opinią, którą wspierają dowody, jest, iż zakrycie twarzy jest obowiązkiem, zatem młode kobiety nie mogą odkrywać twarzy w obecności mężczyzn nie będących ich mahram, aby unikać zamieszania”. Inna fatwa, kiedy zapytano go, czy muzułmanki powinny nosić niqab: „Rzecz w tym, iż obowiązkiem kobiet jest zasłanianie twarzy”; odnośnie pytania w jaki sposób należy nosić niqaab, szeich powiedział: „Kobieta może odkryć lewe oko, aby zobaczyć gdzie idzie, a jeśli zachodzi potrzeba, może odkryć oba. Szerokość szczeliny powinna wystarczyć, aby (odkryć tylko) oczy”. W innej fatwie wyjaśnił co zalicza się do aury kobiety: „Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: „Cała kobieta jest aurą”. (Przekazał al-Tirmidhi z autentycznym łańcuchem przekazicieli). To jest właściwa opinia zgodnie z szkołą hanbalicką, jednym z dwóch poglądów malikickiej i jednym z dwóch poglądów szafa’ickiej.

Szeich ibn Uthajmin: Islamski hidżab dla kobiety oznacza zakrycie wszystkiego, czego nie wolno jej eksponować. Oznacza to, iż okrywa wszystko to, co musi zakryć. Pierwszą z części ciała które musi zakryć, jest twarz. Jest ona bowiem tą częścią ciała, która powoduje, wzbudza uczucie pożądania (pociąg, upodobanie) u mężczyzn. Zatem, kobieta musi zakrywać twarz w obecności mężczyzn, którzy nie są jej umahram. Odnośnie tych, którzy twierdzą, że islamski hidżab to jedynie okrycie głowy, ramion, pleców, stóp, nóg i ramion – zezwalając na odkrycie twarzy i dłoni, jest to bardzo zadziwiające stwierdzenie. Przecież powszechnie wiadomo, iż twarz kobiety – wywołuje pożądanie. Jak można twierdzić, iż szariat nie pozwala eksponować stopy kobiety, a pozwala odkryć twarz? Nie jest możliwe, aby w szlachetnym szariacie zachodziła sprzeczność. Każdy wie, że pokusa wynikająca z odkrywania twarzy jest znacznie większa niż pokusa, która wynika z odkrycia stop. Każdy wie również, iż jedną z najbardziej interesujących mężczyzn, częścią ciała kobiety jest twarz. Jeśi powiesz mężczyźnie, iż twarz kobiety jest brzydka, lecz stopy są piękne- czy oświadczy się takiej kobiecie? Aczkolwiek, jeśli powie się mu, że twarz jest piękna, lecz dłonie, stopy, kończyny nie są ładne – oświadczy się jej. Z tego można wyciągnąć wniosek, iż twarz jest pierwszą częścią ciała, którą należy okryć. Są również dowody z Księgi Allaha i sunny Proroka. Są również wypowiedzi Towarzyszy, głównych imamów i znamienitych uczonych Islamu, które wskazują na to, iż obowiązkiem dla kobiety jest zakrycie całego ciałą w obecności mężczyzn nie będących mahram. To wyraźnie wskazuje, że obowiązkiem kobiety jest okrywanie twarzy w obecności takich mężczyzn”. [Islamic Fatwas regarding Women str. 289]

Szeich Dżamaal Zarabozo: W surze al-Ahzab, wersecie 59, Allah nakazał wierzącym kobietom, aby nakładały dżilbab. Dżilbab jak zostało zdefiniowane we wszystkich księgach tafsiru to szata, która zakrywa całe ciało kobiety od głowy po stopy. Napisano również w tych księgach, powołując się na wypowiedzi uczonych pierwszego pokolenia, iż kiedy werset ten został objawiony, kobiety zasłoniły się całkowicie, zostawiając jedynie jedno oko odkryte, aby widzieć drogę. Zatem, to jest odzienie kobiety, które powinna nakładać, kiedy pojawia się wśród mężczyzn, z którymi nie jest spokrewniona (nie będących jej mahram).

Szeich Ibn odpowiedział na pytanie: Ożeniłem się z kobietą, która nosi hidżab. Aczkolwiek, jak przyjęte jest w moim kraju, nie przestrzega hidżabu w obecności męża swojej siostry, a jej siostra nie przestrzega hidżabu w mojej obecności. Taki panuje zwyczaj. Co więcej, moja żona nie nosi hidżabu w obecności mego brata lub swoich kuzynów. Czy jest to niezgodne z szariatem i religią? Co mogę zrobić, skoro zwyczajem w moim kraju jet, iż kobieta nie nosi hidżabu w obecności tych ludzi, których wymieniłem? Jeśli powiem żonie, aby przestrzegała hijabu w obecności tych ludzi, oskarży mnie, że jej nie ufam i mam wobec niej podejrzenia, itd.

Szeich odpowiedział: Wszystkie wymienione grupy mężczyzn, nie są jej mahram. Nie wolno jej odkrywać twarzy i eksponować urody w ich obecności. Allah pozwolił jej jedynie odkrywać się w obecności mężczyzn mahram wymienionych w wersecie sury an-Nur:

Powiedz wierzącym kobietom, żeby spuszczały swoje spojrzenia i strzegły swych prywatnych części i nie okazywały swoich ozdób.} [An-Nur 31].

Najpierw powinieneś przekonać żonę, że nie jest dozwolone, aby odkrywała twarz przed tymi mężczyznami, którzy nie są jej mahram. Należy tego przestrzegać, nawet jeśli sprzeczne jest to z przyjętymi zwyczajami, nawet jeśli żona będzie cię oskarżać. Powinieneś również wyjaśnić to bliskim krewnym, których wymieniłeś, tzn. krewnych męża, męża siostry, kuzynów, itd. Wszyscy nie są jej mahram, i każdy może się z nią ożenić, jeśli się rozwiedzie. („Islamskie fatwy dotycząca Kobiet”)

Szeich Abul-A’la Maududi: „Człowiek, który dokładnie przeanalizuje znaczenie słów wersetów Koranu, ich znanych i ogólnie akceptowanych znaczeń i praktyki za czasów Proroka nie może zaprzeczyć faktowi, iż islamski szariat nakłada na kobietę obowiązek zakrycia twarzy przed obcymi ludzmi (nie będącymi jej mahram) i taka jest praktyka muzułmanek od czasów Proroka. [Księga „Purdah”, Szeich Abul-A’la Maududi, str. 199]

Szeich Ibn Uthajmin – odpowiedź na twierdzenie, iż Prorok pozwolił odkrywać twarz i dłonie wg hadisu Abu Dawuda, zaczerpnięte z książki „Hidżab” sziech Ibn Uthajmin, wyd. Madrasah Arabia Islamia Azaadville-South Africa. Tłumaczenie: Hafiz Zahiir Essack, Radżab 1416 (grudzień 1995): „Ulema (uczeni) którzy twierdzą, iż wolno spoglądać na twarz i ręce niespokrewnionej niewiasty (która nie jest muhrimah) twierdzą tak, głównie ze względu na następujące przyczyny. Hadis Aiszy, kiedy Asma, córka Abu Bakra, przyszła do Wysłannika Allaha ubrana w cienkie szaty. Zwrócił się do niej słowami: ‘Asma'o! Kiedy dziewczynka wkracza w wiek dojrzały (ie. dojrzałości płciowej, wystąpienie pierwszej miesiączki), nie powinna pokazywać niczego poza tym i tym; wskazał na twarz i ręce. Aczkolwiek hadis powyższy jest hadisem słabym, ze wzgłedu na 2 główne słabości: 1) brakuje ogniwa w łańcuchu przekazu między Aiszą a Khalid bin Dareek, który przekazał ten hadis od niej. A w każdym łańcuchu przekazicieli wymienia się Khalid bin Darik; 2) w łańcuchu przekazicieli pojawia się Sa’id bin Baszir, który znany jest przez większośc muhadithiin (uczonych specjalizujących się w badaniu hadisów) jako słaby narrator. Wspomnieli o tym Imam Ahmad bin Hanbal, An-Nasai, Ibn Madini i Ibn Ma’in. Dlatego Imam Bukhari i Muslim nie zaakceptowali tego hadisu, i nie umieścili go w swoich zbiorach. [Szeich Ibn Uthajmin, Księga „Hidżab”, str. 17-18] Również należy zauważyć, iż Abu Dawud, kiedy przytoczył ten hadis – umieścił z nim infromację, iż jest to Musal (hadis o niepełnym łańcuchu przekazicieli, który nie sięga Towarzysza Proroka). [Księga „Hidżab wa Safur” pod fatwa szeicha AbulAziza Bin Bazz, str. 61]. Również uznany za słaby przez sziecha Nasirudden al-Albaniegp w jego Daif Sunan Abu Dawud, Kitab-ul-Libas, pod hadisem nr 4092 (oryginalny nr hadisu.) Wspomniano w magazynie pt. „Al-Hidżrah”, iż uczeni w isalmie zgadzają się, że ten hadis jest słaby. Kolejna rzecz, która potwierdza słabość tego hadisu, to fakt, iż po tym, jak werset hidżabu (sura al-Ahzab, w. 59) został objawiony, kobiety Towarzyszy Proroka zaczęły całkowicie się zakrywać i zakryły twarze i dłonie. Tak samo postąpiła Asma'a, córka Abu Bakra, która miała przekazać ten hadis. Asmaa zakrywała się całkowicie łącznie z twarzą, i informacja taka została przekazana w autentycznym hadisie w Muwatta Imama Malika, Księga 20 Hadis 20.5.16”.

{Zaprawdę – muzułmanie i muzułmanki, wierzący i wierzące, prawdomówni i prawdomówne, cierpliwi i cierpliwe, pokorni i pokorne, dający jałmużnę i dające jałmużne, poszczący i poszczące, zachowujący czystość i zachowujące, wspominający Boga często i wspominające – przygotował dla was Bóg przebaczenie i nagrodę ogromną}

[Koran 33:35]

A Allah wie najlepiej.

PRZYPISY:

[1] dżalabibihinn – w arabskim to połaczenie dwóch wyrażow jalaabiib (okycia) + hinn (ich); pochodzi od słowa jalaab (l.p.) – l.mn. jalaabib.

[2] (zasłoniły się całkowicie, poza oczami, lub jednym okiem),

[3] uczony pierwszego pokolenia muzułmanów

[4] „alajhhinna min dżalabibihinn” – fragment orygn. Koranu werset 59, sury 33. W tłumaczeniu na polski – odnosi się do wyrażenia „narzuciły swoje okrycia (zakryły się) na całe ciała”

[5] jeden z najbardziej znamienitych uczonych naszych czasów; należał do szkoły hanbalickiej

[6] jeden z głównych muftich szkoły hanafickiej swoich czasów; opinia ta uznawana jest dzisiaj za właściwą przez hanafitów

[7] dżalabiibihinn – w arabskim to połaczenie dwóch wyrażow dżalabiib (okycia) + hinn (ich); pochodzi od słowa dżilbab (lp.) – l.mn. dżalabib.

[8] zasłoniły się całkowicie, poza oczami, lub jednym okiem