Chansa
"Biographies Of The Women Companions of the Holy Prophet", Maulana Saeed Ansar Nadvi, Abdul-Salam Nadvi, Allama Syed Suleman Nadvi
wydawnictwo: Darul-Ishaat, Pakistan
Przekład z angielskiego Ukhti Hagar
plemię: Sulajm
klan: Qais
rodowód: Amr < Asz-Szarid < Riba < Jaqza < Usaiba < Chaffaf < Imraul Qais < Basza < Sulajm < Mansur < Ikrama < Hafsa < Qais < Elan < Muzir
Pierwsze imię Chansy brzmiało Tamadir, ale nie używano go. Pochodziła z prowincji Najd. Jako panna wyszła za mąż za Rałaha ibn Abdul Uzza pochodzącego z plemienia Sulajm. Gdy pierwszy mąż zmarł, zawarła kontrakt małżeński z Mirdasem ibn Abu Amir i urodziła mu czterech synów Abdullaha, Abu Szadżraha, Zaida i Muałiję.
Kiedy Prorok (pokój z nim) ogłosił swoje posłannictwo była już dojrzałą kobietą. Uzyskawszy wiedzę na temat islamu, wraz z grupą osób ze swojego plemienia, poszła do Proroka (pokój z nim) i wszyscy przyjęli islam. Chansa była doskonałą poetką i Prorok od czasu do czasu słuchał układanych prze nią wierszy i zachwycał się nimi.
W czasie kalifatu Umara Chansa i jej czterej synowie wzięli udział w bitwie Qadsia (na terenie obecnego Iraku). Przed rozpoczęciem walki matka zwróciła się do synów słowami: „Ukochani synowie, przyjęliście islam i podjęliście się emigracji z własnej nieprzymuszonej woli. Teraz przywieźliście swoją starą matkę na perski front. Na Allaha, jesteście synami jednego ojca i jednej marki, która zawsze była lojalna swemu mężowi. Walka z niewiernymi zostanie sowicie nagrodzona, ponieważ Allah mówi: {O wy, którzy wierzycie! Bądźcie cierpliwi i współzawodniczcie w cierpliwości!} [Koran 3:200] Tak więc przygotujcie się do walki za wiarę od wczesnego ranka i walczcie do ostatka”.
Synowie Chansy wspólnie przystąpili do walki i walczyli do bohaterskiej śmierci. Kiedy wiadomość o śmierci dzieci dotarła do niej, wyraziła swoją wdzięczność wobec Allaha. Z powodu straty wszystkich męskich potomków Umar przyznał jej 200 dirhamów zapomogi za każdego z nich. Żyła jeszcze dziesięć lat po bitwie pod Qadsia - zmarła w 24 roku po emigracji Proroka.
Chansa była pierwszej klasy poetką, wyspecjalizowaną się w elegiach. Na jej temat napisano w Asad al-Ghaba „krytycy poezji są zgodni, że nie było lepszej poetki od Chansy, ani przed jej narodzinami, ani po jej śmierci”. Chociaż królową poezji nazywa się Lailę Achilia, Chansa jest wyjątkiem. Na targu w Ukaz, gdzie zbierali się wszyscy ówcześni arabscy poeci, Chansa miała namiot opatrzony napisem najlepszy egelista między arabami. Nabigha, bedący jednym z najlepszych uznanych poetów, po wysłuchaniu jej utworów stwierdził: „Gdybym nie słyszał wcześnie wierszy Abu Busair (Asza), byłbym pewnien, że Chansa jest najlepszym poetą”.
Początkowo Chansa tworzyła spontanicznie, ale po śmierci Sachra, którą bardzo mocno przeżyła, zachęcono ją do skoncentrowania się na elegiach i przy tej formie poezji pozostała. Najsławniejsza z nich brzmi (w wolnym tłumaczeniu):
Za Sachrem podążają bardzo ważne osoby, jakby był szczytem góry skąpanym w płomieniach
Zbiór poezji Chansy to wiele woluminów. W 1888 niektóre z nich zostały opatrzone wyjaśnieniem i wydane drukiem w Bejrucie, wraz z elegiami innych sześćdziesięciu arabskich poetek. W 1889 całość przetłumaczono na język francuski i wydano.