81. KSIĘGA O PRZYSIĘGACH I ZOBOWIĄZANIACH

Przekład Elżbieta Al-Saleh, Mohammed Al-Saleh

Wszelkie prawa zastrzeżone

W imię Boga, Miłosiernego, Litościwego!

Oto słowa Wszechmocnego Boga:

{Bóg nie będzie was karał za wasze lekkomyślne przysięgi, lecz będzie was karał za przysięgi złożone rozważnie. Możecie się za to okupić żywieniem dziesięciu biedaków - co będzie średnią tego, czym żywicie waszą rodzinę - albo ubieraniem ich, albo też wyzwoleniem niewolnika. A kto nie ma takiej możliwości, to przez trzy dni obowiązuje go post. Taki jest okup za wasze przysięgi, jeśli przysięgliście. Zachowujcie więc wasze przysięgi! W ten sposób wyjaśnia wam Bóg Swoje znaki! Być może, będziecie wdzięczni! [5:89]

6247. Przekazała Aisza: Abu Bakr as-Siddiq nigdy nie złamał danego słowa, pokąd Bóg nie objawił o zadośćuczynieniu. Wówczas rzekł: „Jeśli podejmę się czegoś pod przysięgą, a potem znajdę inną lepszą, zrobię to, co lepsze i dokonam odkupienia za za (złamaną) przysięgę”.

6248. Przekazał Abd ar-Rahman Ibn Samura: Prorok rzekł: „Abd ar-Rahmanie Ibn Samuro! Nie pożądaj władzy, albowiem jeśli dojdziesz do niej przez wzgląd na twe prośby, odpowiesz za nią w pełni, a jeśli dojdziesz do niej nie prosząc, otrzymasz od Boga wsparcie. I gdy coś poprzysięgniesz, po czym znajdziesz inną rzecz lepszą, uczyń to, co lepsze i dokonaj odkupienia za twoją (złamaną) przysięgę”.

6249. Przekazał Abu Musa: Udałem się do Proroka w towarzystwie grupy Aszarytów i poprosiliśmy go o zwierzęta do jazdy, a on rzekł: „Na Boga, nic wam nie dam, albowiem nie mam nic na czym mógłbym was usadzić”. Zostaliśmy tam tyle, ile chciał Bóg. Gdy zaś przyprowadzono trzy ładne wielbłądzice, Prorok polecił nam ich dosiąść. W drodze powrotnej, paru z nas powiedziało: „Cóżeśmy uczynili! Na Boga, nie otrzymamy błogosławieństwa, albowiem przyszliśmy do Proroka z prośbą o wierzchowce, a on przysiągł, że nam ich nie da, po czym dał nam. Wróćmy do Proroka i wspomnijmy mu (o przysiędze)”. Kiedy wróciliśmy, rzekł: „To nie ja wam dałem zwierzęta do jazdy, lecz Bóg. Na Boga, jeśli taka wola Boga, gdy zobowiązuje się do czegoś pod przysięgą, a później znajduję inną rzecz lepszą, robię to, co jest lepsze i dokonuję odkupienia za moją (złamaną) przysięgę”.

6250. Przekazał Abu Hurajra: Prorok rzekł: „Jesteśmy ostatnimi na tym świecie, lecz będziemy pierwszymi w Dniu Zmartwychwstania”. Posłaniec Boga rzekł również: „Na Boga, jeśli ktoś obstaje przy przysiędze, którą może zaszkodzić swej rodzinie, dopuszcza się u Boga grzechu większego niż za jej złamanie i odkupienie zgodnie z regułą Boga”.[1]

6251. Przekazał Abu Hurajra: Posłaniec Boga rzekł: „Ten, kto obstaje przy przysiędze, którą może zaszkodzić rodzinie, popełnia większy grzech [niż związany z jej złamaniem]. Niech ją raczej odkupi”.

1. Rozdział: Słowa Proroka: „Na Boga (wajmullah)”

6252. Przekazał Ibn Umar: Posłaniec Boga wyprawił oddział i mianował dowódcą Usamę Ibn Zajda, i byli wśród ludzi tacy, którym to się nie podobało. Na to Posłaniec Boga wstał i rzekł: „Jeśli sprzeciwiacie się dowództwu Usamy, sprzeciwiacie się uprzedniemu dowództwu jego ojca. A on, na Boga (wajmullah), zasługiwał na nie, i był jednym z ludzi, których umiłowałem. A teraz on (jego syn, Usama) jest jednym z najmilszych mi ludzi po nim”.

2. Rozdział: Jak brzmiały przysięgi Proroka

Sad powiedział, że Prorok rzekł: „Na Tego, Który dzierży w Swej dłoni mą duszę!”.

Według Abu Qatady, Abu Bakr powiedział przy: „ A zatem nie, na Boga (la hallah izan)!’”.

Powiedziano również, iż wallahi, billahi i tallahi - wszystkie znaczą: „Na Boga!”.

6253. Przekazał Ibn Umar: Prorok mówił w swych przysięgach: „Nie, na Tego, Który odwraca serca!”.

6254. Przekazał Dżabir Ibn Samura: Prorok rzekł: „Gdy cesarz umrze (lub zostanie zgładzony), nie będzie po nim cesarza, i gdy Chosroes umrze (lub zostanie zgładzony), nie będzie po nim Chosroesa. Na Tego, Który dzierży w Swej dłoni mą duszę! Zaprawdę, wy wydawać będziecie ich skarby na drodze Boga”.

6255. Przekazał Abu Hurajra: Posłaniec Boga rzekł: „Gdy Chosroes umrze (lub: zostanie zgładzony), nie będzie po nim Chosroesa; i gdy cesarz umrze (lub: zostanie zgładzony), nie będzie po nim cesarza. Na Tego, w Którego Dłoni jest dusza Muhammada! Zaprawdę, wy wydawać będziecie ich skarby na drodze Boga”.

6256. Przekazała Aisza: Prorok rzekł: „O współwyznawcy Muhammada! Na Boga! Gdybyście wiedzieli o tym, o czym ja wiem, nie byłoby wam do śmiechu i ronilibyście wiele łez”.

6257. Przekazał Abd Allah Ibn Hiszam: Byliśmy z Prorokiem i trzymał dłoń Umara Ibn al-Chattaba. Umar powiedział mu: „Posłańcu Boga! Miłuję cię nad wszystko, poza samym sobą”. Prorok rzekł: „Na Tego, Który dzierży w Swej dłoni mą duszę! Nie uwierzysz w pełni, dopóki nie umiłujesz mnie nad samego siebie”. Umar odparł: „Na Boga! Miłuję cię nad siebie!”. Prorok rzekł: „Umarze, teraz wierzysz!”.

6258. Przekazali Abu Hurajra i Zajd Ibn Chalid: Dwaj mężczyźni przybyli ze swą sprawą do Posłańca Boga, i jeden rzekł: „Posłańcu Boga! Rozsądź między nami wedle Księgi Boga”. Drugi, który był mądrzejszy, rzekł: Posłańcu Boga! Rozsądź między nami wedle Księgi Boga i pozwól mi mówić pierwszemu. Prorok rzekł: „Mów!”. I ten rzekł: Mój syn był na służbie u tego oto, i popełnił cudzołóstwo z jego żoną. Ludzie powiedzieli, że winien ponieść śmierć przez kamienowanie, ale wykupiłem go setką owiec i niewolnicą. Potem zapytałem uczonych, a oni rzekli, że należy mu się sto batów i wygnanie na rok, a żonie owego mężczyzny – kamień. I Posłaniec Boga rzekł: „Zaprawę, Na Tego, Który dzierży w Swej dłoni mą duszę! Rozsądzę między wami wedle Księgi Boga! Owce i niewolnica zostaną ci zwrócone”, synowi zaś wymierzył sto batów i wygnał go na rok. Po tym, polecił Unajsowi Al-Aslamiemu udać się do żony drugiego mężczyzny, i wymierzyć jej karę, jeśli wyzna winę. I wyznała i poniosła śmierć.

6259. Przekazał Abu Bakra: Prorok rzekł: „Czy sądzicie, że gdyby plemiona Aslama, Ghifara, Muzajny i Dżuhajny były lepsze od plemion Tamim, Amira Ibn Sasa’a, Ghatafana i Asada, i ci ostatni rozpaczaliby i byli zgubieni?”. (Towarzysze Proroka) powiedzieli: „Tak”. A on rzekł im: „Na Tego, Który dzierży w Dłoni me życie, ci pierwsi są od nich (drugiej grupy) lepsi”.

6260. Przekazał Abu Humajd as-Sa’idi: Posłaniec Boga zatrudnił mężczyznę do poboru zakatu, i gdy ten wrócił, rzekł: Posłańcu Boga! To dla ciebie, a to podarunek dla mnie”. Prorok rzekł: „Dlaczego nie zostałeś w domu i nie zaczekałeś aż ludzie cię obdarują? Wieczorem, po modlitwie, Posłaniec Boga wstał, zaświadczył, że nie ma boga poza Bogiem, wychwalił i wysławił Boga tak, jak On na to zasługuje i dodał: „Co za tym idzie - co z poborcą, którego zatrudniamy, i ten przychodzi i mówi: To dla ciebie, a to podarunek dla mnie? Dlaczego nie został w rodzinnym domu i nie zaczekał na dary? Na Tego, w Którego Dłoni jest dusza Muhammada! Ten, kto ukradnie cokolwiek z zakatu, przyniesie to u szyi w Dniu Zmartwychwstania. Jeśli to wielbłąd, będzie ryczał; jeśli krowa, będzie muczała, a jeśli owca, będzie beczała. Oto posłanie dla was”. Abu Humajd powiedział, że potem Posłaniec Boga uniósł ręce tak wysoko, że ujrzeli biel jego pach.

6261. Przekazał Abu Hurajra: Abu Al-Qasim (Prorok) powiedział: „Na Tego, w Którego Dłoni jest dusza Muhammada, gdybyście wiedzieli o tym, o czym ja wiem, nie byłoby wam wcale do śmiechu”.

6262. Przekazał Abu Zarr: Dotarłem do niego (Proroka), kiedy w cieniu Kaby, mówił: „Są zgubieni, na Pana Kaby! Są zgubieni, na Pana Kaby!”. Powiedziałem sobie: Co ze mną nie tak? Co ze mną nie tak? Usiadłem obok, a on to powtarzał. Nie mogłem się uspokoić, i Bóg wie, jak bardzo mnie to zasmuciło. Zapytałem: Kim oni są, oby moi rodzice okupili cię swym życiem, Posłańcu Boga? Odparł: „To bogaci, poza tymi, którzy wydają na zbożne cele”.

6263. Przekazał Abu Hurajra: Posłaniec Boga rzekł: „Salomon pewnego razu rzekł: Tej nocy odwiedzę dziewięćdziesiąt mych kobiet i każda powije rycerza, który walczył będzie na drodze Boga‎”. Jego towarzysz rzekł mu: Powiedz: jeśli Bóg da (in sza Allah)!‎ I Salomon współżył z swymi niewiastami, lecz tylko jedna powiła i to kalekie niemowlę. Na Tego, w Którego Dłoni jest dusza Muhammada, gdyby powiedział: jeśli Bóg da walczyliby na drodze Boga”.

6264. Przekazał Al-Bara’ Ibn Azib: Prorok otrzymał jedwabną szatę i jej piękno zachwyciło ludzi. Posłaniec Boga rzekł: „Podziwiacie ją?”. Odparli: Tak, Posłańcu Boga. A on rzekł im: „Na Tego, Który dzierży w Swej dłoni mą duszę! Chustki Sada Ibn Mu’aza w Raju są od niej lepsze”.

6265. Przekazała Aisza: Hind Bint Utba Ibn Rabi‘a powiedziała: Posłańcu Boga, (nim przyjęłam islam), nie było na ziemi rodu, który pragnęłam ujrzeć bardziej poniżonym od twego. Dzisiaj zaś, nie ma rodu, którego pragnęłabym ujrzeć wyniesionego bardziej od twego. Posłaniec Boga rzekł: „Tak myślałem; na Tego, w Którego Dłoni jest dusza Muhammada!”. Hind powiedziała: Posłańcu Boga! (Mój mąż) Abu Sufjan jest skąpcem. Czy popełnię grzech, jeśli wezmę z jego majątku i nakarmię dzieci? Prorok rzekł jej na to: „Nie popełnisz, jeśli weźmiesz wedle sprawiedliwości i z umiarem, podle potrzeb waszych”.

6266. Przekazał Abd Allah Ibn Masud: Siedząc wsparty plecami o skórzany jemeński namiot, Posłaniec Boga zapytał towarzyszy: „Czy uraduje was, że będziecie stanowić czwartą część mieszkańców Raju?”. A oni rzekli: Uraduje! Powiedział: „A czy uraduje was, gdy będziecie stanowić trzecią część ludzi Raju?”. Powiedzieli: Uraduje! A on rzekł im wtedy: „Na Tego, w Którego Dłoni jest dusza Muhammada, mam nadzieję, że będziecie stanowili połowę”.

6267. Przekazał Abu Sa’id al-Chudri: Pewien mężczyzna usłyszał jak inny recytował surę Szczerość Wiary: {Mów: On jest Bóg, Jeden} [112:1] i powtarzał jej recytację. Następnego ranka udał się do Posłańca Boga i wspomniał mu to o tym, albowiem wyglądało tak, jakby recytator uznawał, że to za mało. I Posłaniec Boga rzekł: „Na Tego, Który dzierży w Swej dłoni mą duszę! Ona [sura 112] równa się trzeciej częśći Koranu”.

6268. Przekazał Anas Ibn Malik: Słyszałem, jak Prorok mówił: „Zginajcie plecy w ukłonach i wybijajcie należycie pokłony do ziemi, albowiem, Na Tego, Który dzierży w Swej dłoni mą duszę, widzę was zza mych pleców, kiedy to czynicie”.

6269. Przekazał Anas Ibn Malik: Ansarka przyszła do Proroka z dziećmi, i Prorok rzekł trzykrotnie: „Na Tego, Który dzierży w Swej dłoni mą duszę, wy jesteście ludźmi, których umiłowałem sobie najbardziej!”.

3. Rozdział: „Nie przysięgajcie na waszych ojców”

6270. Przekazał Ibn Umar: Posłaniec Boga ujrzał Umara Ibn Al-Chattaba, gdy ten wśród jeźdźców wielbłądów przysięgał na swego ojca. Na to Prorok rzekł: „Zaprawdę, Bóg zabrania przysięgać na ojców! Składajcie przysięgi na imię Boga lub milczcie!”.

6271. Przekazał Ibn Umar, że słyszał, jak Umar mówił: Posłaniec Boga rzekł mi: „Bóg zabrania wam przysięgać na ojców”. Umar powiedział: „Na Boga! Odkąd to usłyszałem, nie złożyłem takiej przysięgi ani celowo ani przekazując czyjąś przysięgę”.

6272. Przekazał Abd Allah Ibn Umar: Posłaniec Boga rzekł: „Nie przysięgajcie na ojców”.

6273. Przekazał Zahdam: Banu Dżarm i Aszarytów łączyły więzy braterstwa. Pewnego razu, byliśmy z Abu Musą Al-Aszarim, i przyniesiono mu potrawę z kawałkami kurczaka; był tam również mężczyzna z Banu Tajimillah o rumianej cerze jak wyzwoleńcy (nie-Arabowie). Abu Musa poprosił go, by zjadł z nim, ale on rzekł: „Widziałem jak jadły nieczystości, i brzydzę się, i przysiągłem, że nie będę ich jadł”. Na to, Abu Musa powiedział: Chodź, coś ci opowiem. Pewnego razu udałem się do Posłańca Boga wraz z grupą Aszarytów i poprosiłem, by dał nam zwierzęta do jazdy. A on rzekł: „Na Boga, nie mam nic na czym mógłbym was usadzić!”. Później przyprowadzono Posłańcowi Boga wielbłądy ze zdobyczy wojennych i zapytał: „Gdzie Aszaryci?” - i polecił dać nam pięć wielbłądów. Kiedy wyruszyliśmy, powiedzieliśmy: Cóż uczyniliśmy?! Posłaniec Boga przysiągł, że nie da nam zwierząt do jazdy, i że nie ma na czym nas usadzić, a później dał nam, abyśmy mogli ich dosiąść. Czy wykorzystaliśmy to, że Posłaniec Boga zapomniał o przysiędze? Na Boga, nie zostaniemy pobłogosławieni! Wróciliśmy zatem do Proroka i powiedzieliśmy: Przyszliśmy do ciebie prosić o zwierzęta do jazdy, a ty przysiągłeś, że nam ich nie dasz i nie masz nic, na czym mógłbyś nas posadzić. On zaś rzekł: „To nie ja dałem wam zwierzęta do jazdy, lecz Bóg. Na Boga, jeśli coś przysięgnę, a potem znajduję inną rzecz lepszą, czynię to, co lepsze i dokonuję ekspiacji za złamaną przysięgę”.

4. Rozdział: Przysięgnie na Al-Lat i Al-Uzza oraz innych bożków jest zabronione

6274. Przekazał Abu Hurajra: Prorok rzekł: „Niechaj ten, kto przysięgnie na Al-Lat i Al-Uzzę, powiedzie: nie ma boga poza Bogiem; i ten, kto proponuje towarzyszowi: Zagrajmy [hazard], niech da jałmużnę”.

5. Rozdział: Ten, kto przysięga nieproszony

6275. Przekazał Ibn Umar: Posłaniec Boga polecił wykonać dla siebie złoty pierścień i nosił go kamieniem ku dłoni. I ludzie sprawili sobie takie pierścienie. Potem Prorok usiadł na minbarze i rzekł zdejmując pierścień: „Nosiłem pierścień kamieniem ku dłoni” – po czym wyrzucił go i rzekł: „Ale, na Boga, więcej go nie założę”. I ludzie wyrzucili pierścienie.

6. Rozdział: Przysięganie na religię inną niż islam

Prorok rzekł: „Niechaj ten, kto przysięgnie na Al-Lat i Al-Uzza, powie: nie ma boga poza Bogiem”. Prorok nie określił go mianem niewiernego.

6276. Przekazał Sabit Ibn Ad-Dahhak: Prorok rzekł: „Ten, kto przysięga na religię inną niż islam, jest takim, jakim mówi, że jest (jeśli mówi: jeśli to nie jest prawda, jestem Żydem); i ten, kto odbiera swe życie za pomocą narzędzia, zostanie nim ukarany w Ogniu; i przeklinanie wierzącego jest jak zamordowanie go; a oskarżanie wierzącego o niewiarę, jak jest zabicie go”.

7. Rozdział: Nie należy mówić: „Jeśli Bóg da i ty”; i czy można rzec: „Mam się dobrze Bogu i tobie niech będą dzięki”

6277. Przekazał Abu Hurajra, że słyszał jak Prorok mówił: „Bóg postanowił sprawdzić trzech Izraelitów i posłał anioła, który przybył wpierw do trędowatego i rzekł: Skończyło mi się zaopatrzenie na drogę, a nie mam nikogo, kto mógłby mi pomóc poza Bogiem i tobą”. Po tym Abu Hurajra przytoczył cały hadis.

8. Rozdział: Słowa Boga: {Oni składają na Boga ich usilne przysięgi…} [24:53]

Ibn Abbas powiedział, że Abu Bakr rzekł: „Na Boga! Posłańcu Boga, powiedz mi, jaki błąd popełniłem objaśniając sen? Na to Prorok rzekł mu: „Nie przysięgaj”.

6278. Przekazał Al-Bara’: Prorok polecił nam pomagać ludziom wywiązywać się z ich przysiąg.

6279. Przekazał Usama: Pewnego razu córka Posłańca Boga wysłała do niego gońca z wiadomością, a byli u niego wówczas Usama, Sad i mój ojciec lub Ubajj. Prosiła go, by do nich przybył, albowiem jej dziecko umierało. Posłaniec Boga odesłał gońca i polecił mu, by przekazał jej od niego pozdrowienia pokoju i rzekł: „To, co Bóg zabiera, jest Jego, i to, co daje, jest Jego; i wszystko ma u Niego ma określony czas; zachowaj cierpliwość i wiarę na nagrodę od Boga”. Lecz ona ponownie posłała po niego, zaklinając, by przybył, toteż uniósł się i my razem z nim. Gdy spoczął (w domu córki), przyniesiono mu dziecko i położono na kolanach. Dygotało i w oczach Proroka pojawiły się łzy. Sad powiedział: Posłańcu Boga! Co to? A ten odparł: „Miłosierdzie, które Bóg umieścił w sercach Swoich sług. Zaprawdę, Bóg jest miłosierny jedynie dla tych Jego sług, którzy są miłosierni dla innych”.

6280. Przekazał Abu Hurajra: Posłaniec Boga rzekł: „Ogień nie tknie muzułmanina, który stracił dwójkę dzieci, chyba że wypełni się dekret Boga”.

6281. Przekazał Harisa Ibn Wahb: Słyszałem, jak Prorok mówił: „Czy powiedzieć wam o ludziach Raju? To każdy ubogi i pokorny, którego w wypełnianiu zobowiązań wspiera Bóg. Zaś każdy gwałtownik i arogant należy do ludzi Ognia Piekielnego”.

9. Rozdział: Jeśli ktoś mówi: „Zaświadczam na Boga” lub „Zaświadczyłem na Boga”

6282. Przekazał Abd Allah: Zapytano Proroka, kto jest najlepszym z ludzi, a on odparł: „Ludzie mego wieku (pokolenia), a potem ci, którzy przyjdą po nich (drugie pokolenie), a potem ci, którzy przyjdą po nich (trzecie pokolenie). Potem przyjdą ludzie, świadczyć będą po czym przysięgać, i przysięgać po czym świadczyć…”. Ibrahim (jeden z przekazicieli) powiedział: Kiedy byliśmy młodzi, nasi starsi zabraniali nam przyrzekać słowami: zaświadczam na Boga lub na przymierze Boga”.

10. Rozdział: O przymierzu Boga

6283. Przekazał Abd Allah: Prorok rzekł: „Ten, kto popełnia krzywoprzysięstwo, by zagrabić majątek brata w islamie, spotka Boga i doświadczy Jego gniewu”. I Bóg objawił na potwierdzenie: {Zaprawdę, ci, którzy handlują za niską cenę przymierzem Boga i swoimi przysięgami…} [3:77].

Al-Aszas powiedział: Ten werset [3:77] został objawiony w związku ze mną i moim towarzyszem, gdy spieraliśmy się o studnię.

11. Rozdział: Przysięganie na moc Boga, Jego atrybuty i słowa

Ibn Abbas powiedział, że Prorok mawiał: „Oddaje się pod ochronę Twej mocy”.

Abu Hurajra powiedział, że Prorok rzekł: „Mężczyzna zostanie między Rajem a Piekłem, i powie: Panie! Odwróć moją twarz od Piekła; i na Twoją moc, nie poproszę o nic więcej”.

Abu Sa’id powiedział, że Prorok rzekł: „Bóg powiedział: »To dla ciebie i dziesięć razy tyle«”.

Hiob (Ajjub) rzekł (Bogu): „Na Twoją moc, nie mogę obyć się bez Twoich błogosławieństw”.

6284. Przekazał Anas Ibn Malik: Prorok rzekł: „Ogień będzie powtarzał: Czy jest więcej?’ - dopóki Pan mocy nie postawi nad nim Swej Stopy i Ogień powie: Dość! Dość! Na Twą moc! I jego różne części przybliżą się do siebie (zacisną się)”.

12. Rozdział: Słowa człowieka: „Lamrullah” (na życie Boga)

Abu Anas powiedział odnośnie {lamruka} [15:72]: „Na twoje życie”

6285. Przekazał Az-Zuhri: Słyszałem, jak Urwa Ibn az-Zubajr, Sa’id Ibn al-Musajjab, Alqama Ibn Waqqas i Ubajd Allah Ibn Abd Allah przekazywali od Aiszy, żony Proroka, o oszczercach i o tym, co o niej rzekli, i jak później Bóg objawił jej niewinność. Każdy z powyższych czterech przekazicieli przekazał mi fragment jej opowieści. (Powiedziano w nim): Prorok wstał, mówiąc: „Czy jest ktoś, kto uwolni mnie od Abd Allaha Ibn Ubajja?”. Na to, podniósł się Usajd Ibn Hudajr i powiedział Sadowi Ibn Ubajdzie: Lamrullahi (Na życie Boga), my to uczynimy!

13. Rozdział: {Bóg nie będzie was karał za pustą gadaninę w waszych przysięgach…} [2:225]

6286. Przekazała Aisza, że werset: {Bóg nie będzie was karał za pustą gadaninę w waszych przysięgach…} [2:225] - został objawiony odnośnie takich formuł przysiąg jak: „Nie, na Boga!” i „Tak, na Boga!”.

14. Rozdział: Jeśli ktoś złamie przysięgę przez zapomnienie

Słowa Boga:

{I nie ma na was grzechu odnośnie tego, w czym popełnicie błąd…} [33:5]

{Mojżesz powiedział [Chidrow]): Nie gań mnie za to, o czym zapomniałem} [18:73].

6287. Przekazał Abu Hurajra: Prorok rzekł: „Bóg wybacza moim współwyznawcom dzieła, będące podszeptami ich dusz, pokąd ich nie popełnią ani nie zaczną o nich rozprawiać”.

6288. Przekazał Abd Allah Ibn Amr Ibn Al-’As: Kiedy Prorok wygłaszał kazanie w dniu Ofiarowania, mężczyzna podniósł się i rzekł: „Myślałem, Posłańcu Boga, że to i to powinno być zrobione przed tym i tym”. Inny podniósł się i rzekł: „Posłańcu Boga! Odnośnie tych trzech rytuałów (hadżdż), ja myślałem w ten sposób”. Prorok rzekł: „Zróbcie (to teraz), i nie ma w tym nic złego tego dnia”. I na każde pytanie, którego zadano u tego dnia, mówił: „Zrób to teraz, i nie ma w tym nic złego”.

6289. Przekazał Ibn Abbas: Mężczyzna powiedział Prorokowi (kiedy ten wygłaszał kazanie) w Dniu Ofiarowania: „Wykonałem okrążanie Kaby (tawaf al-ifada) przed rytuałem kamienowania obelisków (ramj al-dżamarat). I Prorok rzekł: „Nic to”. Inny mężczyzna powiedział: „Ogoliłem głowę nim złożyłem ofiarę. I Prorok rzekł: „Nic to”. Trzeci powiedział: Złożyłem ofiarę przed rytuałem kamienowania obelisków. I Prorok rzekł: „Nic to”.

6290. Przekazał Abu Hurajra: Mężczyzna wszedł do meczetu i zaczął odmawiać modlitwę, a siedział tam wówczas Posłaniec Boga. Kiedy skończył, podszedł do Proroka i pozdrowił go. Ten rzekł: „Wróć i odmów modlitwę, albowiem nie uczyniłeś tego poprawnie”. Mężczyzna wrócił, odmówił modlitwę, podszedł do Proroka i pozdrowił go. Prorok odpowiedział na jego pozdrowienie i rzekł: „Wróć i odmów modlitwę, albowiem nie uczyniłeś tego poprawnie”. Za trzecim razem mężczyzna poprosił: Naucz mnie modlitwy. I Prorok rzekł: „Kiedy szykujesz się do modlitwy, wykonaj należycie ablucję, po czym zwróć ku qibli i rzeknij: Allahu akbar, i recytuj co spamiętałeś z Koranu. Po tym, wykonaj ukłon (ruku) i pozostań w nim chwilę, wyprostuj się i stój chwilę, po czym wybij [dwa razy] pokłon czołem do ziemi (sudżud) i w nim chwilę pozostań. Potem pozostań chwilę w pozycji siedzącej. I czyń tak we wszystkich twoich modlitwach”.

6291. Przekazała Aisza: Kiedy w trakcie (pierwszego etapu) bitwy pod Uhud, poganie zostali pokonani, szatan krzyknął: Słudzy Boga! Strzeżcie się tyłów! - i przednie flanki muzułmanów zaatakowały tylne. Huzajfa Ibn al-Jaman ujrzawszy tam swego ojca krzyknął: Mój ojciec! Mój ojciec! Ale, na Boga, nie powstrzymali się i zabili go. Huzajfa rzekł potem: Niech wam Bóg wybaczy. Urwa - jeden z przekazicieli - dodał: Huzajfa prosił Boga o przebaczenie dla zabójców ojca aż do spotkania z Bogiem.

6292. Przekazał Abu Hurajra: Prorok rzekł: „Jeśli ktoś poszcząc zje przez zapomnienie, niechaj dopełni postu do wieczora, albowiem to, co zjadł i wypił zpostało mu darowane przez Boga”.

6293. Przekazał Abd Allah Ibn Buhajna: Pewnego razu Prorok prowadził dla nas modlitwę, i po dwóch pierwszych rakatach, wstał (zamiast usiąść na at-tahijjat) i modlił się dalej. Pod koniec, czekano na taslim, ale on wyrecytował: Allahu akbar, i wyciągnął się w pokłonie do ziemi, podniósł głowę, powiedział: Allahu akbar - i wyciągnął się w pokłonie do ziemi (wykonał dwa pokłony za zapomnienie podczas modlitwy). Potem uniósł głowę i [w pozycji siedzącej] zakończył modlitwę taslimem.

6294. Przekazał Ibn Masud, że Prorok Boga prowadził dla nich modlitwę zuhr i odmówił więcej lub mniej rakatów, i powiedziano mu: Posłańcu Boga, modlitwa została skrócona czy zapomniałeś? Zapytał: „Jak to?”. Powiedzieli: Odmówiłeś tyle rakatów. Prorok wykonał zatem z nimi dodatkowo dwa pokłony do ziemi za zapomnienie i powiedział: „Te dwa pokłony powinien wykonać każdy, kto nie ma pewności, ile odmówił raktów. Niech oprze się na tym, co pewne i odmówi to, co ominął i wybije poza tym dwa pokłony czołem do ziemi (za zapomnienie – sahw)”.

6295. Przekazał Ubajj Ibn Kab, że słyszał, jak Posłaniec Boga mówił: „Mojżesz rzekł: {Nie gań mnie za to, o czym zapomniałem i nie rób mi trudności z tego powodu} [18:73]. Pierwszą wymówką Mojżesza było zapomnienie”.

6296. Przekazał Al-Bara’ Ibn Azib, że pewnego razu miał gościa i powiedział swej rodzinie [w dniu Święta Ofiarowania], by zarżnęli zwierzę ofiarne przed jego powrotem z modlitwy świątecznej i przygotowali poczęstunek, co też uczynili. Kiedy wspomniano o tym Prorokowi, polecił, aby Al-Bara’ złożył w ofierze inne zwierzę [po modlitwie]. Al-Bara’ rzekł Prorokowi: Mam młodą kozę, której mięso jest lepsze od mięsa dwóch owiec.

Jeden z przekazicieli, Ibn Awn, nie był pewien, czy pozwolenie na złożenie młodej kozy w ofierze było wyjątkowo udzielone dla al-Bary, czy to ogólnie dla wszystkich muzułmanów.

6297. Przekazał Dżundub: Byłem świadkiem, jak Prorok odmówił modlitwę świąteczną, wygłosił kazanie i rzekł: „Ten, kto złożył zwierzę w ofierze [przed modlitwą] niech ofiaruje w zamian inne, zaś ten, kto jeszcze nie złożył ofiary, niech złoży ją teraz, mówiąc nad nią: bi-ismil-lahi (w imię Boga)”.

15. Rozdział: Przysięga ghamus[2]

{I nie używajcie między sobą waszych przysiąg jako podstępu, aby nie poślizgnęła się wam noga solidnie przedtem stojąca...} [16:94].

Dachalan oznacza podstęp, spisek i nieuczciwość.

6298. Przekazał Abd Allah Ibn Amr: Prorok rzekł: „Największe grzechy to oddawanie czci innym poza Bogiem, nieposłuszeństwo rodzicom, bezprawne zabicie człowieka i przysięga ghamus (krzywoprzysięstwo, mające na celu zawłaszczenie majątku muzułmanina)”.

16. Rozdział: Słowa Boga: {Zaprawdę, ci, którzy kupują mały zysk kosztem Przymierza Boga i ich przysiąg} [3:77]

{I nie czyńcie Boga, wymówką w waszych przysięgach…} [2:224]

{I nie kupujcie małego zysku kosztem przymierza Boga. Zaprawdę! To, co jest z Bogiem jest dla was lepsze, gdybyście tylko wiedzieli…} [16:95]

{I wypełniajcie przymierze Boga, które zawarliście, i nie łamcie przysiąg po tym, jak je potwierdziliście, i zaprawdę wyznaczyliście Boga waszym poręczycielem.} [16:91]

6299. Przekazał Abd Allah: Posłaniec Boga rzekł: „Ten, kto zeznaje pod przysięgą i dopuszcza krzywoprzysięstwa, by zawłaszczyć mienie muzułmanina, spotkając Boga doświadczy Jego gniewu”. I Bóg objawił na potwierdzenie: {Zaprawdę, ci, którzy kupują mały zysk kosztem przymierza Boga i ich przysiąg} [3:77]

Jeden z przekazicieli dodał, że Al-Aszas Ibn Qajs przyszedł i zapytał: Co wam powiedział Abu Abd ar-Rahman? Powiedzieli: To i to. Al-Aszas rzekł: Ten werset [3:77] został objawiony w związku z moją osobą. Miałem studnię na ziemi kuzyna i posprzeczaliśmy się o nią. Kiedy powiedziałem o tym Posłańcowi Boga, rzekł: „Przyprowadź dwóch świadków inaczej go zaprzysięgniemy”. Powiedziałem: Niech przysięgnie, Posłańcu Boga. I Posłaniec Boga rzekł: „Ten, kto zeznaje pod przysięgą i kłamie, by zawłaszczyć mienie muzułmanina, spotykając Boga w Dniu Zmartwychwstania doświadczy Jego gniewu”.

17. Rozdział: Przysięganie uczynienia tego, co nie jest w mocy, nieposłuszeństwa i przysięganie w gniewie

6300. Przekazał Abu Musa: Moi towarzysze posłali mnie do Proroka z prośbą o zwierzęta do jazdy, on zaś rzekł: „Na Boga! Nie mogę dać wam żadnych zwierząt!”. Był wtedy zagniewany, a kiedy później do niego podszedłem, rzekł: „Przekaż twoim towarzyszom, że otrzymacie je od Boga - lub powiedział: Posłańca Boga”.

6301. Przekazał Az-Zuhri: Słyszałem, jak Urwa Ibn Az-Zubajr, Sa’id Ibn al-Musajjab, Alqama Ibn Waqqas i Ubajd Allah Ibn Abd Allah Ibn Uqba przekazywali od Aiszy, żony Proroka, hadis o ludziach, którzy szerzyli o niej oszczerstwa i rzekli to, co rzekli; i w jaki sposób Bóg objawił jej niewinność. Każdy z nich przekazał mi fragment tej historii. (Według ich relacji, Aisza powiedziała): Wtedy Bóg objawił od: {Zaprawdę! Ci, którzy szerzyli oszczerstwo…} [24:11-21] – na dowód mojej niewinności. I Abu Bakr as-Siddiq, który wspomagał Mistahę, ze względu na więzy krwi, zarzekł się na Boga, że nic mu więcej nie da, po tym co powiedział o Aiszy. I Bóg objawił: {Niech ci spośród was, którzy się cieszą łaską i dobrobytem, nie przestają dawać krewnym i biednym…} [24:22]. Na to Abu Bakr rzekł: Na Boga, niech mi Bóg wybaczy! – i wspomagał dalej Mistahę. I rzekł też: Na Boga! Nigdy go tego nie pozbawię.

6302. Przekazał Abu Musa al-Aszari: Udałem się z Aszarytami do Posłańca Boga i zdarzyło się, że zastaliśmy go zagniewanym. Poprosiliśmy o zwierzęta do jazdy, ale zarzekł się, że nam nie da, a później dodał: „Na Boga, jeśli Bóg da, gdy coś poprzysięgam, po czym znajduję inną rzecz lepszą, czynię to, co lepsze i dokonuję odkupienia złamanej przysięgi”.

18. Rozdział: Jeśli ktoś mówi: „Na Boga! Nie przemówię dzisiaj”, po czym odmawia modlitwy, recytuje Koran lub mówi: subhana Allah, al-hamdu li-llahi lub la ilaha illa Allah, zostanie osądzony (przez Boga) wedle zamiarów

Prorok rzekł: „Najlepszymi są cztery (wyrażenia): subhana Allah, al-hamdu li-llah, la ilaha illa Allah i Allahu akbar’”.

Abu Sufjan powiedział, że Prorok napisał do Herakliusza: {Powiedz: „O ludu Księgi! Dochodźcie do słowa jednakowego dla was i dla nas: abyśmy nie czcili nikogo innego, jak tylko Boga. […]} [3:64]

Mudżahid powiedział: Słowo, do którego odnosi się powyższy werset, to słowo pobożności, a jest nim: nie ma boga poza Bogiem (la ilaha illa Allah).

6303. Przekazał al-Musaijjab: Gdy nadeszła śmierć Abu Taliba, Posłaniec Boga przyszedł do niego i rzekł: „Rzeknij: nie ma boga poza Bogiem, a będę mógł wstawiać się za tobą u Boga”.

6304. Przekazał Abu Hurajra: Posłaniec Boga rzekł: „Dwa zwroty są łatwe dla języka do wypowiedzenia, a ciężkie na wadze, i najmilsze Najłaskawszemu. To: subhana Allahi wa bihamdihi (Bogu niech będzie sława i Jego jest chwała); subhana Allahi Al-Azim (sława Bogu Wszechpotężnemu)”.

6305. Przekazał Abd Allah: Posłaniec Boga rzekł słowo, a ja do niego dodałem.. Rzekł: „Ten, kto umiera dodając Bogu równych znajdzie się w Ogniu Piekielnym”, a ja dodałem: „Ten, kto umiera nie dodając równych Bogu, dostąpi Raju”.

19. Rozdział: Ten, kto przysięgał, że nie odwiedzi żony przez miesiąc, i miesiąc ów liczył dwadzieścia dziewięć dni

6306. Przekazał Anas: Posłaniec Boga przysiągł, że nie odwiedzi swych żon (przez miesiąc) i w tym czasie skręcił stopę i został w swym pokoju na półpiętrze przez dwadzieścia dziewięć dni. Gdy zszedł, ludzie powiedzieli: „Posłańcu Boga, przysięgałeś o miesiącu”. A on odparł: „Miesiąc (księżycowy) może liczyć dwadzieścia dziewięć dni”.

20. Rozdział: Jeśli ktoś zarzeknie się, że nie będzie pił nabizu[3], po czym pije tila[4] lub sakar[5] lub sok (syrop), wówczas według niektórych, nie łamie przysięgi jeśli według niego, takich napoi nie uznaje się za nabiz

6307. Przekazał Abu Hazim: Sahl Ibn Sad powiedział: Abu Usajd, towarzysz Proroka, ożenił się i zaprosił Proroka na wesele, na którym usługiwała im panna młoda”. Sahl powiedział ludziom: „Czy wiecie, jaki napój mu podała?

Podała mu rankiem napój z daktyli moczonych przez noc w wodzie”.

6308. Przekazała Sauda, żona Proroka: Jedna z naszych owiec zdechła, więc wygarbowaliśmy jej skórę i przygotowywaliśmy w niej nabiz, pokąd się nie zużyła.

21. Rozdział: Jeśli ktoś zarzeknie się, że nie zje nic z chlebem, po czym je z nim daktyle (czy oznacza to, że złamał przysięgę) lub je coś z masłem

6309. Przekazała Aisza: Od przybycia do Medyny po śmierć Proroka, nie zdarzyło się, by przez trzy dni pod rząd rodzina Muhammada mogła najeść się do syta pszenicznego chleba z dodatkami.

6310. Przekazał Anas Ibn Malik: Abu Talha rzekł do Umm Sulajm: Słyszałem głos Posłańca Boga słaby z głodu, Czy masz coś do jedzenia? Powiedziała: Mam – i przygotowała kilka jęczmiennych chlebów. Owinęła je częścią swego szala (chimar), wsunęła pod moje ubranie i owinęła dookoła mnie. Kiedy przyszedłem do Posłańca Boga, siedział w meczecie wśród ludzi. Stanąłem przed nim, a on rzekł: „Przysłał cię Abu Talha?”. Rzekłem: Tak. Na to Posłaniec Boga zwrócił się do obecnych: „Chodźmy”. Ruszyłem przodem, by uprzedzić Abu Talhę i ten rzekł: Umm Sulajm! Nadchodzi Posłaniec Boga, a my nie mamy czym go ugościć! Umm Sulajm rzekła mu na to: Bóg i Jego Posłaniec wiedzą lepiej. I Abu Talha wyszedł na przeciw Posłańcowi Boga, a gdy ten wszedł z nim do domu, rzekł do Umm Sulajm: „Umm Sulajm! Podaj to, co masz”. I Przyniosła chleb i Posłaniec Boga polecił połamać go na małe kawałki. Umm Sulajm polała na nie masło ze skórzanego worka i Posłaniec Boga rzekł, to co wedle woli Boga miał rzec (prosił Boga o błogosławieństwo), po czym polecił Abu Talsze zaprosić dziesięciu mężczyzn. Najedli się do syta i wyszli. I ponownie polecił zaprosić dziesięciu, i tak zrobiono. I wszyscy najedli się do syta, a było ich siedemdziesięciu lub osiemdziesięciu”.

22. Rozdział: Zamiary a przysięgi

6311. Przekazał Umar Ibn al-Chattab: Słyszałem, jak Posłaniec Boga mówił: „Uczynki zależą od zamiarów, i każdy otrzyma nagrodę wedle tego, co zamierzał. Zatem, emigracja tego, kto emigruje przez wzgląd na Boga i Jego Posłańca, jest dla Boga i Jego Posłańca, a emigracja tego, kto emigruje dla doczesnych korzyści lub ożenku, jest dla tego, dla czego wyemigrował”.

23. Rozdział: Jeśli ktoś przeznacza majątek na jałmużnę przez wzgląd na przyrzeczenie jak i w ramach zadośćuczynienia

6312. Przekazał Kab Ibn Malik w ostatniej części hadisu o trzech, którzy zostali w tyle [i nie wzięli udziału w bitwie pod Tabuk]: W dowodzie mej szczerej skruchy, dam mój majątek na rzecz Boga i Jego Posłańca. Lecz Prorok rzekł mi: „Zatrzymaj część. To dla ciebie lepsze”.

24. Rozdział: Jeśli ktoś zabroni sobie pewnego rodzaju pożywienia

Słowa Boga:

{O Proroku! Dlaczego zabraniasz tego, co Bóg uczynił dla ciebie dozwolonym, chcąc zadowolić twoje żony...} [66:1]

oraz

{Wy, którzy wierzycie! Nie zakazujcie dobrych rzeczy, które Bóg uznał dla was za dozwolone…} [5:87]

6313. Przekazała Aisza: Prorok zatrzymywał się (przez jakiś czas) w domu Zajnab Bint Dżahsz i pił u niej miód. Postanowiłyśmy z Hafsą, że kiedy odwiedzi jedną z nas, ta powie: Czuć od ciebie maghafir. Piłeś go? I kiedy odwiedził jedną z nas i rzekła mu to, odparł: „Nie, piłem miód u Zajnab Bint Dżahsz. Więcej nie tego nie zrobię!”. I przyszło objawienie {Proroku! Dlaczego zabraniasz (sobie) tego, co Bóg uczynił dla ciebie dozwolonym...} [66:1] (Również słowa): {Jeśli wy dwie nawrócicie się ze skruchą do Boga...} [66:4] – dotyczyły Aiszy i Hafsy. I słowa Boga: {I Prorok powierzył w tajemnicy jednej ze swoich żon pewną historię} [66:3] dotyczą słów Proroka: „Piłem miód”. Hiszam powiedział, że to oznacza również słowa Proroka: „Przysięgam, że więcej tego nie zrobię. Nie wspominaj o tym nikomu”.

25. Rozdział: Dotrzymywanie przysiąg

Słowa Boga:

{Oni wypełniają przysięgi…} [76:7]

6314. Przekazał Sa’id Ibn Al-Haris, że słyszał, jak Ibn Umar mówił: Czyż ludziom nie zabroniono przyrzekać? Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Przyrzeczenie niczego nie przyspiesza ani nie opóźnia, ale dobywa ze skąpca grosz”.

6315. Przekazał Abd Allah Ibn Umar: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, zabronił przyrzekać i powiedział: „To niczego nie zmienia, choć dobywa ze skąpca grosz”.

6316. Przekazał Abu Hurajra: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Bóg mówi: »Przysięga nie przyniesie synowi adamowemu niczego nowego, choć może zbiec się z tym, co mu przeznaczone. W ten sposób sprawiam, że skąpiec wydaje ze swego majątku. Zatem, on daje Mi [jałmużnę], by wypełnić to, co zostało mu przeznaczone, a czego nie dałby Mi, gdyby nie przyrzeczenie”.

26. Rozdział: Grzech tego, kto nie dotrzymuje przysiąg

6317. Przekazał Zahdam Ibn Mudarrib, że Imran Ibn Husajn powiedział: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Najlepszymi są ludzie mego wieku, potem ci, którzy przyjdą po nich, a potem ci, którzy przyjdą po nich”. Imran dodał: Nie pamiętam, czy wspomniał dwa czy trzy pokolenia po mu współczesnym. Prorok rzekł dalej: „Potem przyjdą ludzie, którzy będą przysięgali i za nic będą mieli ich przysięgi. Nie będą ani uczciwi ani godni zaufania. Będą świadczyć nieproszeni i rozpleni się wśród nich otyłość”.

27. Rozdział: Ślubowanie posłuszeństwa Bogu

I słowa Wszechmocnego Boga:

{I cokolwiek rozdajecie jako jałmużnę albo jakiekolwiek składacie ślubowanie…} [2:270]

6318. Przekazała Aisza: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Kto przyrzeka Bogu posłuszeństwo, niechaj będzie Mu posłuszny, ten zaś kto przyrzeka nieposłuszeństwo, niechaj go nie okazuje”.

28. Rozdział: Jeśli ktoś poprzysiągł za dżahilijji, że nie odezwie się do nikogo, po czym przyjął islam

6319. Przekazał Ibn Umar: Umar powiedział: Posłańcu Boga, nim przyjąłem islam (za dżahiliji), ślubowałem przez noc oddać się itikafowi w Świętym Meczecie”. I Prorok rzekł my: „Dotrzymaj twego przyrzeczenia”.

29. Rozdział: Jeśli przed śmiercią nie dotrzyma się przyrzeczenia

Ibn Umar orzekł odnośnie niewiasty, której matka umarła nie dotrzymawszy przyrzeczenia odmówienia modlitwy w [meczecie] Quba, iż powinna odmówić modlitę w imieniu matki. Ibn Abbas orzekł tak samo.

6320. Przekazał Sa’id Ibn Ubada Al-Ansari, że zasięgał rady Proroka odnośnie przyczeczenia złożonego przez jego matkę, która umarła nie wypełniwszy go. I Prorok orzekł, że powinien wypełnić je w imieniu matki. I to stało się tradycją.

6321. Przekazał Ibn Abbas: Mężczyzna przyszedł do Proroka i powiedział: Moja siostra przyrzekła odprawić hadżdż, lecz umarła. Prorok zapytał: „A czy nie uregulowałbyś jej długu, gdyby go zostawiła?”. Mężczyzna odparł, iż uregulowałby. Na to, Prorok rzekł mu: „A zatem spłać dług zaciągnięty u Boga, albowiem Jemu najbardziej to przysługuje”.

30. Rozdział: Przyrzeczenie tego, czego się nie posiada oraz rzeczy grzesznej

6322. Przekazała Aisza: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Kto przyrzeka posłuszeństwo Bogu, niech będzie Mu posłuszny, kto zaś przyrzeka Mu nieposłuszeństwo, niechaj go nie okazuje”.

6323. Przekazał Anas: Prorok rzekł, ujrzawszy mężczyznę, który szedł z trudem, wsparty na dwóch synach: „Bóg nie potrzebuje jego cierpienia” [i polecił mu jechać na zwierzęciu].

6324. Przekazał Ibn Abbas: Widząc mężczyznę, który odprawiał okrążanie Kaby obwiązany lejcami lub czymś w podobie, Prorok odciął je.

6325. Przekazał Ibn Abbas: Minąwszy mężczyznę, który okrążał Kabę prowadzony przez innego za obręcz w nosie, Prorok rozdzielił to dłonią i kazał prowadzić za rękę.

6326. Przekazał Ibn Abbas: Kiedy Prorok wygłaszał kazanie ujrzał [wśród siedzących] stojącego mężczyznę,. Gdy o niego zapytał, rzekli: To Abu Israil, poprzysiągł, że nigdy nie spocznie, nie schroni w cieniu ani nie przemówi i będzie pościł. Prorok rzekł na to: „Każcie mu, by przemawiał, chronił się w cieniu i odpoczywał siedząc. Ale postu niech dopełni”.

31. Rozdział: Jeśli ktoś przyrzeka, że będzie pościł przez kilka dni pod rząd i jego post zbiega się ze świętem al-adha lub al-fitr

6327. Przekazał Abd Allah Ibn Umar, że zapytano go o mężczyznę, który ślubował post po kres dni, i nastało święto al-adha lub al-fitr. Abd Allah Ibn Umar powiedział: Zaprawdę, w Posłańcu Boga macie dobry przykład. On nie pościł w dniach świątecznych, i my w tych dniach nie pościmy”.

6328. Przekazał Zijad Ibn Dżubajr: Byłem z Ibn Umarem, gdy mężczyzna rzekł mu: „Poprzysiągłem pościć co wtorek - lub powiedział – środę przez całe życie. Co, jeśli dzień mego postu zbiegnie się z dniem Święta Ofiarowania? Ibn Umar powiedział: Bóg nakazał dotrzymywać przysiąg, ale zabronił postu w dniu Ofiarowania (al-adha)”. Mężczyzna rzekł swoje, a Ibn Umar swoje, nic więcej nie dodając.

32. Rozdział: Czy śluby i przysięgi mogą dotyczyć ziemi, owiec, gospodarstwa i majątku

Ibn Umar przekazał, że Umar powiedział Prorokowi: „Mam kawałek ziemi, z jakim inny nie może się równać. I Prorok rzekł: „Jeśli chcesz, możesz zatrzymać go pod twoją opieką i przeznaczyć plony na jałmużnę”. I Abu Talha powiedział Prorokowi: Z mego majątku najbardziej umiłowałem Bajruha. A był to ogród palm daktylowych naprzeciwko meczetu (Proroka).

6329. Przekazał Abu Hurajra: Wyruszyliśmy z Posłańcem Boga w dniu bitwy o Chajbar i nie wzięliśmy w zdobyczy złota ani srebra, lecz trochę dóbr, ubrań i rzeczy. Potem mężczyzna, zwany Rifa’a Ibn Zajd, z Banu Ad-Dubajb podarował Posłańcowi Boga niewolnika zwanego Midam. Posłaniec Boga skierował się ku Wadi al-Qura, i tamże, dosięgła owego niewolnika, kiedy zdejmował siodło z wielbłądzicy Proroka, zabłąkana strzała. Ludzie powiedzieli: Dostąpi Raju! Posłaniec Boga rzekł: „Nie! Na Tego, Który dzierży w Swej dłoni mą duszę, płonie teraz na nim szata, którą ukradł ze zdobyczy wojennych przed ich podziałem w dniu podboju Chajbaru”. Kiedy ludzie to usłyszeli, mężczyzna przyniósł Prorokowi jeden lub dwa (skórzane) rzemyki (od sandałów). Prorok rzekł: „Jeden lub dwa skórzane rzemyki z ognia”.

[1] zob. Koran 5:89

[2] Kiedy zapytano Posłańca Boga: „Co masz na myśli przez al-jamin (przysięgę) al-ghamus?” – opowiedział „Fałszywą przysięgę, by zagrabić majątek muzułmanina.” Hafiz Sallahudin Jusuf w komentarzu do Riyad as-Saliheen (Ogrodów Prawowiernych) imama Nawawiego pisze: „Ghamus znaczy topić, pogrążać. Fałszywa przysięga pogrąża człowieka w grzechu i dlatego zwana jest al-jamin al-ghamus - przysięgą, która pogrąża w grzechu”.

[3] Nabiz - tradycyjny napój z owoców (daktyli, winogron lub rodzynek) i wody, może mieć właściwości odurzające w zależności od stopnia fermentacji.

[4] Tila - napój alkoholowy przygotowywany z soku z winogron, poprzez odparowanie części.

[5] Sakar - napar ze świeżych daktyli.