I
سُبْحـانَكَ اللّهُـمَّ وَبِحَمدِك، أَشْهَـدُ أَنْ لا إِلهَ إِلاّ أَنْتَ أَسْتَغْفِرُكَ وَأَتوبُ إِلَـيْك.
Subḥaanakal-laahumma wa biḥamdik, aszhadu an laa ilaaha illa Ant, astaghfiruka ła aṭuubu ilajk.
Wszelka cześć i chwała Tobie, o Allahu. Zaświadczam, że nie ma boga poza Tobą, błagam Cię o wybaczenie i przed Toba korzę się w skrusze.[1]
II
Aisza, niech Allah będzie z niej zadowolony, powiedziała: Kiedy Wysłannik Allaha zajmował miejsce, recytował Koran lub modlił się, za każdym razem kończył te czynności pewnymi słowami. Pewnego razu spytałam: Wysłanniku Allaha, zauważyłam, że kiedy siadasz, recytujesz Koran bądź modlisz się, zawsze kończysz te czynności tymi słowami. On odparł: Tak, kto mówi coś dobrego, one (te słowa, ta suplikacja) będą pieczęcią dla owego dobra, zaś ten kto mówi źle, one będą dla niego pokutą (za wypowiedziane zło).
سُبْحـانَكَ اللّهُـمَّ وَبِحَمدِك، لا إِلهَ إِلاّ أَنْتَ أَسْتَغْفِرُكَ وَأَتوبُ إِلَـيْك.
Subḥaanakal-laahumma wa biḥamdik, laa ilaaha illa Ant, astaghfiruka ła aṭuubu ilajk.
Wszelka cześć i chwała Tobie, o Allahu. Nie ma boga poza Tobą, błagam Cię o wybaczenie i przed Toba korzę się w skrusze.[2]
[1] Tirmizi
[2] Ahmad 6/77, An-Nasai w Amal al jaum wal lajla, str. 273