02. Panowanie i władza wśród Arabów

Mówiąc o Arabach z okresu przed islamem, konieczne jest pokazanie krótkiego zarysu historii panowania, władzy, sekt i dominacji religijnych Arabów, aby ułatwić zrozumienie okoliczności towarzyszących pojawieniu się islamu. Kiedy wzeszło słońce islamu, w Arabii były dwa rodzaje władców: ukoronowani królowie, którzy w rzeczywistości nie byli niezależni, oraz głowy plemion i klanów, cieszący się takim samym autorytetem i przywilejami, jakie mieli ukoronowani królowie, lecz w większości niezależni, chociaż niektórzy z nich mogli wykazywać pewnego rodzaju poddanie wobec króla. Ukoronowanymi królami byli tylko ci z Jemenu i Syrii: Rodzina Ghassan i Monarchia z Hiry. Wszyscy pozostali władcy Arabii ukoronowani nie byli.

Władcy Jemenu

Lud Saby (Sabejczycy) był jednym z najstarszych narodów wśród Arabów czystych, którzy żyli w Jemenie. Wykopaliska w Ur wydobyły na światło dzienne ich istnienie dwadzieścia pięć wieków przed naszą erą. W jedenastym wieku przed naszą erą ich cywilizacja kwitła, a obszar rozrastał się. Epoki w jakich żyli można szacunkowo podzielić na:

1. Od 1300 do 650 r. p.n.e. ich naród znany był jako 'Ma'inija'; w tym czasie ich królowie nazywani byli „Makrib Szeba”. Ich stolicą było Sarwa, znane także jako Chariba, którego ruiny znajdują się w miejscu położonym około 50 km na północny zachód od miasta Ma'rib i 142 km na wschód od Sany. W tym okresie rozpoczęli oni budowę „Tamy w Ma'rib”, która odegrała istotną rolę w historii Jemenu. O Sabejczykach mówiono także, że zajmowali tak wielki obszar, iż mieli swoje kolonie zarówno w samej Arabii, jak i poza nią.

2. Od 650 do 115 r. p.n.e. W tym okresie ich naród znany był jako lud Saby. Porzucili oni nazwę „Makrib” i przyjęli określenie „Królowie Saby”. Uczynili także swoją stolicą Ma'rib w miejsce Sarwa. Ruiny Ma'ribu leżą w odległości 192 km na wschód od Sany. [1]

3. Od 115 r. p.n.e. do 300 r. n.e. W tym okresie naród ten znany był jako Himjaryci I po tym, jak plemię Himjar podbiło królestwo Sabejczyków i przeniosło swą stolicę z Ma'rib do Redan. W późniejszym czasie Redan zmienił nazwę na Zifar. Jego ruiny wciąż znajdują się na Górze Mudałłar w pobliżu miasta Jarim. W tym okresie zaczęli oni podupadać. Ich handel w znacznie osłabł, po pierwsze ze względu na królestwo Nabetejczyków w północnym Hidżazie; po drugie z powodu zwierzchnictwa Rzymian nad szlakami handlowymi po podboju przez Rzymian Egiptu, Syrii i północnego Hidżazu; i po trzecie, z powodu walk wewnątrzplemiennych. Ze względu na trzy powyższe czynniki, rodziny Kahtanitów były rozdzielone i rozproszone.

4. Od roku 300 naszej ery do czasów, gdy islam zawitał do Jemenu. W tym czasie naród znany był jako Himjaryci II. Ten okres był czasem wielkiego niepokoju i zamieszek. Liczne wojny - w tym domowe - sprawiły, że Jemeńczycy stali się podatni na podporządkowanie się obcym, dlatego też stracili swą niepodległość. W tej epoce Rzymianie podbili 'Adn, a nawet pomogli Abisyńczykom (Etiopczykom) w zajęciu Jemenu - po raz pierwszy w roku 340 n.e., wykorzystując stały wewnątrzplemienny konflikt w plemionach Hamdan i Himjar. Abisyńska okupacja trwała do 378 r. n.e., po czym Jemen odzyskał swą niepodległość. Później Tama Ma'rib zaczęła pękać, co doprowadziło do Wielkiej Powodzi (450 lub 451 r. n.e.), wspomnianej w Szlachetnym Koranie. Było to wielkie wydarzenie, które spowodowało upadek całej cywilizacji jemeńskiej i rozproszenie narodów tam żyjących.

W roku 523 żyd Zu Nałas poprowadził wielką kampanię przeciwko chrześcijanom z Nadżran, aby zmusić ich do przejścia na judaizm. Gdy odmówili, wrzucono ich żywcem do wielkiego rowu, w którym płonął potężny ogień. Koran mówi o tym wydarzeniu:

{Zabici zostali Ludzie Rowu.} [Koran, 85:4]

Wielkie oburzenie zapanowało wśród chrześcijan, zwłaszcza wśród cesarzy rzymskich, którzy nie tylko podjudzali Abisyńczyków (Etiopczyków) przeciwko Arabom, ale także zebrali wielką flotę wojenną, która pomogła armii abisyńskiej (etiopskiej), składającą się z siedemdziesięciu tysięcy wojowników, co doprowadziło do drugiego podboju Jemenu w 525 r. n.e. Flotą tą dowodził Eriat. Objął on władzę w Jemenie; pozycję swoją utrzymał do czasu, aż zginął z rąk jednego z przywódców swojej armii, Abrahy, który po zawarciu ugody z królem abisyńskim objął rządy nad Jemenem, a później poprowadził swoich żołnierzy, aby zniszczyli Kabę. Przez to on i jego żołnierze zasłynęli jako „Ludzie Słonia”.

W roku 575 n.e., po wydarzeniu ze słoniem, ludzie z Jemenu pod przywództwem Ma'dikariba bin Saif Zu Jazin al-Himjari i przy wsparciu Persów, zbuntowali się przeciwko najeźdźcom abisyńskim (etiopskim), odzyskali niepodległość i wyznaczyli Ma'dikariba na swojego króla. Jednak Madikarib zginął z rąk Abisyńczyka (Etiopczyka) będącego na jego usługach i mającego go chronić. Dlatego rodzina Zu Jazina została na zawsze pozbawiona królestwa. Kisra, król Perski, wyznaczył perskiego władcę, by panował nad Sana, co uczyniło Jemen kolonią perską. Władcy perscy sprawowali władzę w Jemenie do czasu, gdy Badhan, ostatni z nich, przyjął islam w 638 r., kończąc przez to panowanie Persów w Jemenie. [2]

Władcy Hiry

Odkąd Cyrus Wielki (557-529 r. p.n.e.) zjednoczył Persów, rządzili oni Irakiem i krajami z nim sąsiadującymi. Nikt nie mógł uwolnić się od ich władzy aż do czasu, gdy Aleksander Wielki pokonał ich króla Dariusza III i w ten sposób podbił Persję w 326 r. p.n.e. Kraje perskie były odtąd podzielone i rządzili nimi królowie znani jako „Królowie Sekt”, w epoce trwającej do 230 roku n.e. Tymczasem Kahtanici zajęli część terytorium Iraku, a później dołączyli do nich Adnanici, którzy podzielili część Mezopotamii między nich i siebie.

Persowie pod przywództwem Ardaszira, który w 226 r. n.e. ustanowił państwo Sasanidzkie, odzyskali wystarczającą jedność i siłę, by podbić Arabów żyjących w sąsiedztwie ich królestwa, oraz zmusić plemię Quda'a do wyjazdu do Syrii, pozostawiając ludzi z Hiry i Anbaru pod zwierzchnictwem Persów.

Za czasów Ardaszira, rządy w Hirze oraz w pozostałej części irackiego obszaru pustynnego, obejmującego m.in. Rabi'ę, Mudar i w Mezopotamię, sprawował Dżazima Alładdah. Ardaszir zdał sobie sprawę, że nie może rządzić Arabami bezpośrednio, ani powstrzymać ich przed atakiem na granice jego państwa, jeśli nie wyznaczy na króla jednego z nich, cieszącego się poparciem i pełnomocnictwem swojego plemienia. Wiedział także, że mógł ich wykorzystać przeciwko królom bizantyjskim, którzy wciąż go prześladowali. Jednocześnie Arabowie z Iraku mogliby stawić czoła Arabom z Syrii, będącym pod wpływem królów bizantyjskich. Jednakże uważał za stosowne utrzymanie perskiego batalionu pod dowództwem króla Hiry, aby wykorzystać go przeciwko tym Arabom, którzy mogliby się zbuntować przeciwko niemu.

Po śmierci Dżazimy a za czasów Kisry Sabour bin Ardaszira, 'Amr bin 'Adi bin Nasr al-Lachmi został królem Hiry i Anbar (268-288 r. n.e.). Rodzina Lachmi władała Hirą aż do czasu, gdy Persowie wybrali Qabaza bin Fajruz, za panowania którego pojawił się człowiek zwany Mazdak, siejący rozpustę w życiu społecznym. Qabaz i wielu z jego poddanych przeszli na religię Mazdaka, a nawet nawoływali króla Hiry, al-Munzira bin Ma'-us-Sama' (512-554 r. n.e.), aby zrobił to samo. Kiedy ten, ze względu na własną dumę i poczucie własnej wartości, odmówił wykonania tego nakazu, Qabaz zwolnił go, a w jego miejsce mianował Haritha bin 'Amr bin Hadżar al-Kindi, który przyjął doktrynę Mazdaka.

Gdy tylko Kisra Anu Szajrłan objął tron po Qabazie, ten z powodu nienawiści do filozofii Mazdaka zabił zarówno Mazdaka, jak i wielu z jego zwolenników, przywrócił Munzira na tron Hiry i wydał rozkaz, aby aresztować Haritha, który schronił się u plemienia al-Kalb, gdzie spędził resztę życia.

Synowie al-Munzira bin Ma'-us-Sama' utrzymali władzę przez długi czas, aż do przejęcia jej przez an-Nu'mana bin al-Munzira. Z powodu spisku Zajda bin 'Adi al-'Abbadi, król Persów rozgniewał się na an-Nu'mana i wezwał go do swojego pałacu. An-Nu'man udał się w tajemnicy do Hani bin Mas'uda, wodza plemienia Szajban, gdzie pozostawił pod jego opieką swój majątek i rodzinę, a następnie stanął przed królem perskim, który natychmiast wtrącił go dożywotnio do więzienia. Następnie Kisra wyznaczył na króla Hiry Ejasa bin Qubajsa at-Ta'i na władcę Hiry i rozkazał mu przekazać Hani’emu bin Mas'ud, by ten dostarczył Kisrze wszystko, co powierzył mu an-Nu'man. Kiedy tylko król perski otrzymał zdecydowaną odmowę od wodza Arabów, wypowiedział plemieniu Szajban wojnę i zebrał swoje wojska i kawalerię pod dowództwem króla Ejasa, w miejscu zwanym Dhi Qar, gdzie odbyła się najbardziej zaciekła bitwa, w której Persowie po raz pierwszy w historii ponieśli srogą klęskę z Arabami. [3] Podobno miało to miejsce niedługo po narodzinach Proroka Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim), osiem miesięcy po objęciu władzy w Hirze przez Ejasa bin Qubajsa.

Po Ejasie, na stanowisko to wyznaczono władcę perskiego o imieniu Azadhaba na okres siedemnastu lat (614-631 r. n.e.), potem władza wróciła do rodziny Lachmi, gdy przejął ją al-Munzir al-Ma'rur. Jego panowanie trwało zaledwie osiem miesięcy, po czym zaatakował go Chalid bin al-Łalid (oby Allah był z niego zadowolony) wraz z żołnierzami muzułmańskimi. [4]

Władcy Syrii

Wskutek emigracji plemiennej, niektóre klany z plemienia Quda'a dotarły do granic Syrii, gdzie się osiedliły. Należeli oni do rodziny Sulajha bin Halłan, którego potomkami byli synowie Dudż'ama bin Sulajh, znanego jako ad-Dadża'ima. Klany te Bizantyjczycy wykorzystali do obrony granic swego imperium zarówno przed najazdem arabskich Beduinów, jak i przed Persami. Mieli wyznaczonego króla. Jednym z ich najsłynniejszych królów był Zijad bin al-Habula. Cieszyli się autonomią przez okres od początku pierwszego wieku naszej ery, do okolic końca drugiego wieku. Jednak ich władza zakończyła się wraz ze zwycięstwem Ghassanidów, którzy w efekcie przejęli panowanie nad Arabami z Syrii, a na swą kwaterę główną wyznaczyli Dumatul-Dżandal, aż do czasu bitwy pod Jarmuk, mającej miejsce w 13 roku hidżry. Ich ostatni król, Dżabala bin al-Aihum, przyjął islam za panowania Przywódcy Wiernych, 'Umara bin al-Chattab (oby Allah był z niego zadowolony). [5]

Władcy Hidżazu

Izmael (pokój z nim) przez całe swe życie sprawował władzę w Mekce oraz był strażnikiem Kaby. Gdy zmarł, w wieku 137 lat [6], jego dwaj synowie – Nabet i Qidar – przejęli jego obowiązki. Później przeszły one na ich dziadka od strony matki, Mudada bin 'Amr al-Dżurhumi, przekazując przez to władanie Mekką w ręce plemienia Dżurhum, zabezpieczając ich szacowną pozycję. Niewielka część władzy pozostała w rękach potomków Izmaela (pokój z nim), choć mieli oni ogromny status, ze względu na fakt, że ich ojciec wybudował Kabę. [7]

Czas mijał, a dla dzieci Izmaela nic się nie zmieniało, do czasu, gdy rządy plemienia Dżurhum upadły przed inwazją Buchtanassara. Adnanici zaczęli odgrywać ważniejszą rolę w Mekce, co z łatwością potwierdza fakt, że podczas pierwszego natarcia Buchtanasara na Arabów w Dhati 'Irq, przywódca Arabów wywodził się z Adnanitów, nie spośród plemienia Dżurhum. [8]

Jednak podczas drugiego natarcia Buchtanasara w 578 r. p.n.e., Adnanici zostali wygnani do Jemenu, podczas gdy obwołany przez Izraelitów prorokiem Burchija uciekł z Harran do Syrii wraz z Ma’adem. Jednak gdy ucisk Buchtanassara zelżał, Ma’ad wrócił do Mekki, lecz nie zastał tam nikogo ze swojego plemienia Dżurhum, z wyjątkiem Dżurszama bin Dżalhama, którego córkę, Mu'anę, Ma’ad pojął za żonę, a następnie miał z nią syna o imieniu Nizar. [9]

Ze względu na trudne warunki i nędzę panującą w Mekce, plemię Dżurhum zaczęło się źle obchodzić z odwiedzającymi Kabę i zabierać jej zasoby. [10] To wywołało żal i nienawiść Adnanitów (synów Bakra bin 'Abd Manaf bin Kanana), którzy - z pomocą plemienia Chuza'a, przybyłego w celu osiedlenia się na sąsiedni obszar, zwany Marr az-Zahran – zaatakowali plemię Dżurhum i wygnali je z Mekki, przekazując władanie Qudzie w połowie drugiego wieku naszej ery.

Opuszczając Mekkę, przed odejściem do Jemenu, Dżurhum napełnił studnię Zamzam, wyrównał jej miejsce i zakopał w niej wiele rzeczy. Ibn Ishaq, słynny historyk, doniósł od 'Amra bin al-Harith bin Mudad al-Dżurhumi [11], że zostały tam zakopane dwa złote posążki gazel z Kaby razem z Czarnym Kamieniem. Po zakopaniu, on i ci, którzy byli z nim, uciekli do Jemenu. [12]

Epoka Izmaela ciągnęła się około dwudziestu wieków przed naszą erą, co oznacza, że plemię Dżurhum pozostawało w Mekce przez dwadzieścia jeden wieków, a władzę tam obejmowało przez około dwadzieścia stuleci.

Po klęsce plemienia Dżurhum, Chuza'a przejęło całkowicie władzę nad Mekką. Jednak klany Mudar nadal cieszyły się trzema przywilejami:

Pierwszy: Prowadzenie pielgrzymów z 'Arafat do Muzdalifa i podczas rytuałów w Mina w Dniu Ofiarowania. Było to prawo rodziny al-Ghauth bin Murra, potomków Eljasa bin Mudar, zwanych “Sufa”. Przywilej ten oznaczał, że pielgrzymom nie wolno było rzucać kamieniami w al-'Aqaba, dokąd któryś z ludzi „Sufa” tego nie zrobił. Kiedy zakończyli kamienowanie i chcieli opuścić dolinę Mina, ludzie „Sufa” stawali po obu stronach al-'Aqaby i nikt nie mógł opuścić swojej pozycji, aż ludzie „Sufa” przeszli i zwolnili drogę pielgrzymom. Kiedy Sufa wymarli, przywilej ten przejęła rodzina Sa'da bin Zajd Manat z plemienia Tamim.

Drugi: Al-Ifada (przechodzenie ze wzgórza Muzdalifa do doliny Mina) w dniu ofiarowania, a obowiązek ten spoczywał na rodzinie Adłan.

Trzeci: Odraczanie świętych miesięcy - był to obowiązek rodziny Tamim bin 'Adi z plemienia Bani Kinana. [13]

Rządy plemienia Chuza'a w Mekce trwały przez trzysta lat [14], podczas których Adnanici rozprzestrzenili się po całym Nadżd oraz przy granicach z Bahrain i Irakiem, podczas gdy małe klany Kurajszytów pozostawały przy granicach Mekki; były to Halloul, Sarim i inne rodziny z Kinana. Nie mieli oni żadnych przywilejów w Mekce ani Świętym Domu aż do pojawienia się Qusaja bin Kilab, [15], którego ojciec podobno zmarł, kiedy Qusaj był jeszcze niemowlęciem, a matka w konsekwencji wyszła za mąż za Rabi'ę bin Haram z plemienia Bani 'Uzra. Rabi'a zabrał swą żonę i jej dziecko do swojego ojczystego kraju, przy granicy syryjskiej. Kiedy Qusaj stał się młodzieńcem, powrócił do Mekki, w której rządy sprawował wtedy Hulajl bin Habsza z plemienia Chuza'a i który dał Qusajowi za żonę swą córkę, Hobbę. Po śmierci Hulajla pomiędzy plemieniem Chuza'a a Kurajszytami wybuchła wojna, w efekcie której Qusaj przejął Mekkę i Święty Dom. [16]

Trzy wersje ilustrujące przyczyny wojny

Pierwsza: Zauważając rozprzestrzenianie się swego potomstwa, zwiększenie się dóbr i większy szacunek dla siebie po śmierci Hulajla, Qusaj poczuł się bardziej uprawniony do dzierżenia odpowiedzialności za władanie Mekką oraz opiekę nad Świętym Domem, aniżeli plemiona Chuza'a i Bani Bakr. Zalecił też, by Kurajszyci byli liderami wśród potomków Izmaela. Dlatego też skonsultował się z Kurajszytami i ludźmi z plemienia Kinana w sprawie usunięcia plemion Chuza'a i Bani Bakr z Mekki. Ci zaś poparli jego opinię. [17]

Druga: Chuza'a głosiło, że Hulajl poprosił Qusaja, by po jego śmierci został on strażnikiem Kaby i władcą Mekki. [18]

Trzecia: Hulajl przyznał prawo do służby na rzecz Kaby swej córce, Hobbie, oraz wyznaczył Abu Ghabszana al-Chuza'i na jej przedstawiciela. Po śmierci Hulajla, Qusaj odkupił to prawo za skórzany bukłak na wino, co wzbudziło niezadowolenie ludzi z plemienia Chuza'a, którzy starali się odebrać mu opiekę nad Świętym Domem. Jednak on, z pomocą Kurajszytów i plemienia Kinana, zdołał przejąć ten przywilej, a nawet wydalić Chuza'a całkowicie z Mekki. [19]

Jakakolwiek byłaby prawda, efektem całej tej afery było pozbawienie Sufa ich – wymienionych wcześniej – przywilejów, wydalenie plemion Chuza'a i Bakr z Mekki oraz przeniesienie władzy nad Mekką i opieki nad Kabą na Qusaja. Po zaciętych walkach pomiędzy plemionami Qusaj i Chuza'a, które to walki spowodowały poważne straty w ludziach po obu stronach, nastąpiło pojednanie, a następnie sąd wydany przez Ja'mura bin 'Auf z plemienia Bakr, który przyznał Qusajowi uprawnienia do rządzenia w Mekce i opieki nad Świętym Domem, uznał go niewinnym przelewu krwi plemienia Chuza'a, oraz nałożył okup krwi na plemiona Chuza'a i Banu Bakr. [20] Rządy Qusaja w Mekce i w Świętym Domu rozpoczęły się w 440 r. n.e. [21] i pozwoliły jemu i Kurajszytom po nim na sprawowanie władzy absolutnej w Mekce, oraz na niekwestionowaną odpowiedzialność za Święty Dom, do którego Arabowie z całej Arabii przybywali składać hołd.

Qusaj ściągnął swoich ludzi do Mekki i przydzielił im ją, dając możliwość mieszkania w niej Kurajszytom. An-Nus'a, rodziny Safłan, Adłan i Murra bin 'Auf zachowały takie same prawa, jakie miały tam przed jego przybyciem. [22]

Istotnym osiągnięciem Qusaja było założenie Domu an-Nadła (domu spotkań) w północnej części Kaby, który służył Kurajszytom za miejsce spotkań. Dom ten był dla Kurajszytów ogromnym dobrodziejstwem, gdyż umożliwił im podejmowanie zgodnych decyzji i przyjazne rozwiązanie ich problemów. [23]

Qusaj cieszył się następującymi przywilejami:

1. Przewodniczenie na spotkaniach w Domu an-Nadła, gdzie odbywały się konsultacje na temat ważnych kwestii, oraz zawierane były małżeństwa.

2. Sztandar: żadna wojna nie mogła zostać rozpoczęta bez zatwierdzenia przez niego lub któregoś z jego synów.

3. Przywódca karawan: był on wodzem wszystkich karawan. Żadna karawana nie mogła odjechać z Mekki bez upoważnienia wydanego przez jego lub któregoś z jego synów.

4. Dozór nad Kabą: był on jedynym uprawnionym do otwierania jej bramy, oraz był odpowiedzialny za opiekę nad nią i jej ochronę.

5. Zaopatrywanie pielgrzymów w wodę: napełniał on dla pielgrzymów odwiedzających Mekkę misy, by mogli pić wodę osłodzoną daktylami i rodzynkami.

6. Żywienie pielgrzymów: oznacza to, że przygotowywał pożywienie dla tych z pielgrzymów, których nie było na nie stać. Qusaj nałożył nawet na Kurajszytów coroczny podatek za ziemię, płacony w okresie pielgrzymkowym, przeznaczony na żywność. [24]

Warto zauważyć, że spośród swoich dzieci Qusaj wyróżnił 'Abd Manafa, zapewniając mu honor i pozycję, choć nie był on jego najstarszym synem (był nim 'Abdud-Dar), oraz powierzył mu takie obowiązki, jak przewodnictwo w Domu an-Nadła, sztandar, dozór nad Kabą, oraz zaopatrywanie pielgrzymów w wodę i pożywienie. Ze względu na fakt, że poczynania Qusaja postrzegane były jako bezsporne, a jego nakazy jako nienaruszalne, jego śmierć nie wywołała konfliktu wśród jego synów. Konflikt narósł później, wśród jego wnuków, gdyż tuż po śmierci 'Abd Manafa jego synowie zaczęli sprzeczać się ze swoimi kuzynami – synami 'Abdud-Dara, co wywołało niezgodę i walki wśród całego plemienia Kurajszytów, gdyż taki podział obowiązków nie był zgodny z traktatem pokojowym, według którego stanowiska te zostały ponownie przydzielone.

Tak więc 'Abd Manaf miał zaopatrywać pielgrzymów w wodę i żywność, podczas gdy Dom an-Nadła, flagę i dozór nad Kabą zachowali synowie 'Abdud-Dara. Synowie 'Abd Manafa ciągnęli losy, przydzielając obowiązki, wskutek czego przekazali odpowiedzialność za zaopatrywanie pielgrzymów w pożywienie i wodę Haszimowi bin 'Abd Manaf, po śmierci którego obowiązek ten przejął jego brat, al-Muttalib bin 'Abd Manaf, a po nim 'Abdul-Muttalib bin Haszim, dziadek Proroka, którego synowie utrzymywali tę pozycję aż do pojawienia się islamu, kiedy to obowiązek ten spoczyął na 'Abbasie bin 'Abdul-Muttalib. [25]

Pośród Kurajszytów rozdzielono także wiele innych obowiązków, dla ustanowienia filarów pod nowe małe państwo demokratyczne z biurami rządowymi i samorządami podobnymi do dzisiejszych. Niektóre z tych obowiązków to:

1. Ciągnięcie losów odnośnie bożków należało do Bani Dżumah.

2. Rachunek składanych ofiar oraz rozstrzyganie sporów i ważnych kwestii spoczywało w rękach Bani Sahm.

3. Doradztwo należało do Bani Asad.

4. Organizowanie okupu krwi i grzywny było w gestii Bani Tajim.

5. Noszenie sztandaru narodowego należało do Bani Umaijah.

6. Za instytucję wojskową, piechotę i kawalerię, odpowiedzialny był Bani Machzum.

7. Rolą Bani 'Adi było pośrednictwo w sprawach zagranicznych. [26]

Władcy Panarabii

Mówiliśmy wcześniej o emigracjach Kahtanitów i Adnanitów, oraz o podziale Arabii pomiędzy te dwa plemiona.

Plemiona te, zamieszkujące okolice Hiry, były podwładnymi arabskiego króla Hiry, podczas gdy te zamieszkujące na pustyniach w Syrii pozostawały pod władzą Ghassanidów, lecz ten rodzaj władzy w rzeczywistości był jedynie formalnością. Jednak ci żyjący na tyłach pustyni cieszyli się pełną autonomią.

W rzeczywistości plemiona te miały wodzów wybranych przez wszystkich członków plemienia, co było namiastką rządu opartego na solidarności plemiennej i wspólnych korzyściach płynących z obrony kraju i własności.

Wodzowie plemion cieszyli się przywilejami dyktatorskimi podobnymi do tych, jakie mieli królowie, a także okazywano im pełne posłuszeństwo oraz podporządkowanie tak podczas wojny, jak i w czasie pokoju. Jednak często rywalizacja kuzynów o władzę prowadziła do prześcigania się w przyjmowaniu gości, pozorowaniu szczodrości, mądrości i rycerskości jedynie w celu przewyższenia rywali i osiągnięcia rozgłosu wśród ludzi, zwłaszcza poetów, którzy w tych czasach byli oficjalnymi rzecznikami.

Głowy plemion i władcy mieli szczególne żądania co do łupów wojennych, takie jak ćwierć zdobyczy, cokolwiek by z tego nie wybrali dla siebie - czy to, co znaleźli w drodze powrotnej, czy też to, co pozostało z niepodzielnych łupów.

Sytuacja polityczna

Trzy z regionów arabskich graniczących z innymi krajami były słabe i podrzędne. Ludzie tam byli albo panami, albo niewolnikami, władcami albo podwładnymi. Panowie, zwłaszcza autochtonowie, domagali się wszelkich korzyści; niewolnicy nie mieli nic, oprócz obowiązków. Innymi słowy, samowolna autokratyczna władza spowodowała naruszenie praw podwładnych, ignorancję, ucisk, niegodziwość, niesprawiedliwość i cierpienie, oraz zamieniła ich w ludzi błądzących w ciemnościach i ignorancji.

Tak więc urodzajna ziemia wydawała plon władcom i wpływowym ludziom, rozrzutnie trwoniącym na własne przyjemności i uciechy, zachcianki i pragnienia, tyranię i agresję.

Plemiona żyjące w sąsiedztwie tych regionów oscylowały pomiędzy Syrią a Irakiem, podczas gdy te żyjące w Arabii były porozdzielane i kierowały nimi konflikty plemienne oraz sprzeczki religijne i na tle rasowym.

Nie miały one ani króla podtrzymującego ich niezależność, ani poplecznika, który by im poradził i na którym mogliby polegać w trudnych chwilach.

Jednak Arabowie bardzo szanowali i poważali rządzących Hidżazem i postrzegali ich jako władców i sługi centrum religijnego. Władza w Hidżazie była w rzeczywistości mieszanką świeckiego i formalnego zwierzchnictwa oraz przywództwa religijnego. Rządzili oni wśród Arabów w imię religijnego przywództwa i zawsze posiadali monopol na nadzór nad Świętym Domem i okolicą. Dbali o interesy odwiedzających Kabę i byli odpowiedzialni za wprowadzanie w życie kodeksu Abrahama. Mieli nawet takie stanowiska i departamenty, jak te w dzisiejszym parlamencie. Jednak byli zbyt słabi, by udźwignąć ten ciężar, co ujawniło się podczas inwazji abisyńskiej (etiopskiej).

-------------------------------------------------------------------------------------

[1] Muhadarat Tarich al-Umam al-Islamija - al-Chudari, 1/15,16; Al-Jaman 'Abrat-Tarich, str. 77, 83, 124, 130; oraz Tarichul-'Arab Qablal-Islam 101-112

[2] Więcej szczegółów w Al-Jaman 'Abrat-Tarich, str. 77, 83, 124, 130, 157, 161, Tarich Ardil-Qur'an 1/133 i Tarichul-'Arab Qablal-Islam 101-151

[3] Zostało to zrelacjonowane w przekazie w Musnad Khalifah bin Khaiyat, str. 24, oraz w Ibn Sa'd 7/77

[4] Muhadrat Tarich al-Umam al-Islamija 1/29-32. O szczegółach wspominają At-Tabari, Al-Mas'udi, Ibn Qutajba, Ibn Chaldun, Al-Baladhiri, Ibnul-Athir i inni

[5] Muhadrat Tarich al-Umam al-Islamija 1/34; Tarich Ard al-Qur'an 2/80-82

[6] Księga Rodzaju 25:17, Tarich at-Tabari 1:314

[7] Ibn Hiszam 1/111-113; tam wspomniane zostało jedynie władanie Nabeta spośród synów Izmaela, pokój z nim

[8] Tarich at-Tabari 1:559

[9] Tarich at-Tabari 1:559-560, 2/271 oraz Fathul-Bari 6/622

[10] Tarich at-Tabari 2:284

[11] To nie ten wymieniony wcześniej w historii o Izmaelu, pokój z nim, Mudad al-Dżurhumi al-Akbar

[12] Ibn Hiszam 1/114,115

[13] Ibn Hiszam 1/44-119, 120-122

[14] Yaqut Maddah's Makkah i Fathul-Bari 6:633

[15] Ibn Hiszam 1/117

[16] Ibn Hiszam 1/117-118

[17] Ibn Hiszam 1/117-118

[18] Ibn Hiszam 1/118

[19] Rahmatul-lil-'Alamin 2/55, Fathul-Bari 6/634, Al-Ja'qubi 1/239, Al-Mas'udi 2/58

[20] Ibn Hiszam 1/123-124

[21] Fathul-Bari 6/633, Qalb Dżaziratil'-Arab str. 232

[22] Ibn Hiszam 1/124-125

[23] Ibn Hiszam 1/125; Muhadarat Tarich al-Umam al-Islamija - al-Chudari 1/36, Achbarul-Kiram str.152

[24] Ibn Hiszam 1/130, Tarich al-Ja'qubi 1/240-241

[25] Ibn Hiszam 1/129-179

[26] Tarich Ardil-Qur'an 2/104-106; popularny jest także pogląd, że plemieniem niosącym flagę było Banu Abdud-Dar a wydawanie rozkazów wojskowych należało do Banu Umaija

>Religie Arabów