ROZDZIAŁ 31. USTANAWIANIE ZGODY MIĘDZY LUDŹMI

Allah, Najwyższy, mówi (co znaczy):

{Nie ma żadnego dobra w ich licznych tajnych rozmowach, z wyjątkiem głosu tego, kto nakazuje sadaqa (jałmużnę) albo – maruf (dobro zgodnie z islamem – przyp. tłum,) albo - zgodę między ludźmi.} (Koran 4:114)

{...bo zgoda jest lepsza.} (Koran 4:128)

{Przeto bójcie się Boga i ustanówcie zgodę między wami!} (Koran 8:1)

{Ustanawiajcie więc pokój między waszymi dwoma braćmi i bójcie się Boga!} (Koran 49:10)

248. Przekazał Abu Hurajra, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Za każdym razem, kiedy wschodzi słońce, każdy staw ciała ludzkiego ma obowiązek jałmużny; godzenie dwojga ludzi ustanawiając między nimi sprawiedliwość jest jałmużną, pomoc w dosiadaniu zwierzęcia lub załadowaniu bagażu jest jałmużną, dobre słowo jest jałmużną, każdy krok w stronę meczetu (na modlitwę) jest jałmużną i usuwanie przeszkód z drogi jest jałmużną”.

(Al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Allah Najwyższy stworzył ciało ludzkie ruchomym, jego członki połączone stawami umożliwiają ruch, zgodny z życzeniem człowieka. Bez nich byłoby to niemożliwe. Stawy są wielkim darem od Allaha, za który należy być wdzięcznym - w ludzkim ciele jest ich trzysta sześćdziesiąt (zob. h. 118). Według niektórych przekazów dwa rakaty modlitwy duha (dodatkowa modlitwa południowa) wystarczają do spełnienia obowiązku „jałmużny stawów”, według innych człowiek nie jest w stanie wyrazić wdzięczności wobec Allaha za ich posiadanie i powinien powstrzymywać się od krzywdzenia innych, jako że nawet to jest formą jałmużny.

249. Przekazała Umm Kulsum bint Uqba, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Osoba kłamiąca z intencją pogodzenia dwojga ludzi nie jest kłamcą, jeśli mówi dobrze (jednemu ze zwaśnionych o drugim - przyp. tłum.) lub jeśli mówi coś dobrego”.

(Al-Buchari i Muslim)

Muslim dodaje w swoim przekazie, że Umm Kulsum bint Uqba powiedziała, że nigdy nie słyszała, aby Prorok (pokój z nim) pozwalał kłamać poza trzema wyjątkami: wojny, godzenia zwaśnionych stron i rozmowy między małżonkami.

Komentarz:

Na podstawie powyższego przekazu wiadomo, że chociaż kłamstwo jest surowo zabronione, można skłamać by naprawić relacje rodzinne, społeczne lub poprawić sytuację muzułmanów:

1) jeśli dwóch braci w islamie jest w konflikcie, i ktoś przekaże im informację, nawet fałszywą, która zażegna spór ustanawiając pokój i miłość między nimi, nie można tego nazwać kłamstwem;

2) w czasie wojny, mając na celu wygraną i zachowanie w tajemnicy pozycji wojsk islamskich, w razie konieczności, można przekazać fałszywe informacje.

250. Przekazała Aisza, że Prorok (pokój z nim) słyszał za drzwiami podniesione głosy dwóch kłócących się mężczyzn. Jeden z nich prosił o obniżenie kwoty długu (aby mógł go spłacić) i błagał o wyrozumiałość, na co drugi powiedział: „Na Allaha, nie zrobię tego!”. Słysząc to Prorok (pokój z nim) wyszedł do nich i spytał: „Kto przysiągł na Allaha, że nie uczyni dobrze?”. Mężczyzna odpowiedział: „To ja Proroku, teraz on może robić, co chce”.

(Al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

1. Wskazane jest pomaganie osobie znajdującej się w ciężkiej sytuacji z powodu długu. Pożyczkodawca powinien umorzyć część długu lub odroczyć czas spłaty zgodnie ze słowami Allaha {Koran 2:280}

2. Osobę zamierzającą zrobić coś złego należy upomnieć, by powstrzymała się od tego.

3. Kłócących się nie należy zostawiać samych sobie, należy podjąć wysiłek ich pogodzenia.

4. Kłócący się powinni współpracować z osobą próbującą ich pogodzić i szanować jej dobrą wolę.

251. Przekazał Sahl bin Sad As-Saidi, że pomiędzy Banu Amr bin Auf miał miejsce zatarg. Prorok (pokój z nim) poszedł tam z kilkoma towarzyszami, by ich pogodzić i dłużej się zatrzymał. Nastał czas modlitwy i Bilal poszedł do Abu Bakra i powiedział: „Prorok spóźnia się, a nastał czas modlitwy, czy poprowadzisz ją?”, na co zapytany odpowiedział: „Tak, jeśli sobie życzysz”. Bilal ogłosił azan a po nim iqamę. Abu Bakr wystąpił na przód i rozpoczął modlitwę (wyrecytował takbir i ludzie naśladowali go). W tym czasie nadszedł Prorok (pokój z nim) i przeszedłszy między rzędami, zajął miejsce w pierwszym. Ludzie zaczęli klaskać, ale Abu Bakr nie miał w zwyczaju rozglądać się podczas modlitwy, więc słysząc to, nie odwrócił głowy. Gdy klaskanie się wzmogło, odwrócił się i zobaczył Proroka (pokój z nim), a ten wykonał gest ręką, (oznaczający – przyp. tłum.) by kontynuował modlitwę. Abu Bakr jednak podniósł ręce, wychwalił Allaha i wycofał się. Widząc to, Prorok (pokój z nim) wystąpił przed szereg i poprowadził modlitwę. Kiedy skończył, odwrócił się do zebranych i powiedział: „Dlaczego klaszczecie, kiedy coś się dzieje w czasie modlitwy? Klaskanie jest tylko dla kobiet. Jeśli coś się stanie w czasie modlitwy, powinniście powiedzieć ‘subhana Allah’ - to wystarczy by zwrócić uwagę. A ciebie, Abu Bakrze, co powstrzymało od kontynuowania modlitwy, kiedy prosiłem o to?”. Abu Bakr odpowiedział (mówiąc o sobie samym - przyp. tłum.): „Nie jest właściwe, aby syn Abu Quhafa prowadził modlitwę w obecności Proroka”.

(Al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Banu Amr bin Auf było plemieniem składającym się z wielu rodzin, mieszkali w Quba. Konflikt między nimi nasilił się do tego stopnia, że rzucali w siebie kamieniami i kawałkami cegieł. Kiedy Prorok (pokój z nim) dowiedział się o tym, poszedł do nich. Na podstawie tego przekazu wiadomo, jak ważne jest godzenie muzułmanów skłóconych do tego stopnia, że potęguje się napięcie między nimi. Jeżeli nie zostanie podjęty wysiłek załagodzenia sytuacji, konflikt będzie narastał i będzie trudniejszy do rozwiązania. Ponadto, na podstawie powyższego przekazu dowiadujemy się, że:

1) istnieje możliwość modlenia się za dwoma imamami (jeden po drugim),

2) jeśli imam się pomyli, modlący się za nim mężczyźni powinni zwrócić jego uwagę mówiąc głośno ‘subhana Allah’, kobiety powinny zaklaskać,

3) w razie konieczności można szybko odwrócić głowę w czasie modlitwy, obejrzeć się, poruszyć w przód lub w tył i nie jest to błędem unieważniającym modlitwę.

NASTĘPNY ROZDZIAŁ 32. WYŻSZOŚĆ UBOGICH, SŁABYCH I NIEPOŻĄDAJĄCYCH CHWAŁY MUZUŁMANÓW