Obalenie prób dyskredytowania islamu

Autor: Prof. Dr. Mahmoud Hamdy Zakzouk

Tłumaczenie na polski:Iman

Rozdział I. ŚWIĘTY KORAN

I. Czy Koran jest Objawieniem od Boga czy wymysłem człowieka?

1. Koran jest Boską Księgą Islamu, zawierającą zasady i prawa religijne, na których opiera się Wiara Islamu, jak również źródłem jej nauk moralnych i etyki. Jeśli zostanie udowodnione, iż Koran jest Objawieniem od Boga, wolnym od wszelkiego fałszu, nie pozostaje nam inna alternatywa, jak tylko w niego uwierzyć. Dlatego już od dawien dawna aż po dzień dzisiejszy, siły wrogie Islamowi starały się uczynić wszystko, co tylko możliwe by wstrząsnąć wiarą w autentyczność i Boskie Pochodzenie Koranu. W przeszłości poganie z Mekki robili wszystko, co było w ich mocy, by rzucić wyzwanie wierzeniu, iż Koran jest Boskim Objawieniem; powiedzieli: „To jest tylko kłamstwo, które on wymyślił, i pomogli mu w tym inni ludzie.”[1] Określili również Koran jako: „(...) baśnie dawnych przodków. On kazał je zapisać dla siebie i są mu recytowane rano i wieczór.”[2] Twierdzili też, że nauczycielem Muhammada był człowiek: „(...) Jego uczy tylko zwykły człowiek.”[3]

Utrzymywali nawet, że Koran był dziełem magika lub księdza, by w ten sposób zaprzeczyć, iż był on Boskim Objawieniem zainspirowanym Muhammadowi, błogosławieństwo i pokój niech będzie z nim, dla poprowadzenia ludzkości.

Wielu orientalistów uprzedzonych do Islamu podtrzymywało fałszywe zarzuty pogan i poczyniło desperackie próby przekonania świata, iż Koran nie jest Boskim Objawieniem, lecz został wymyślony przez Muhammada, błogosławieństwo i pokój niech będą z nim. Powielili oni zarzuty pogan, mimo autentycznych i rozstrzygających dowodów zawartych w Koranie, które im przeczą.

Ponieważ Muhammad był analfabetą, polecił swym towarzyszom by spisywali objawianą mu Boską Inspirację. Gdyby umiał czytać i pisać, nie potrzebowałby nikogo do spisywania objawionych wersetów. Stwierdzenie, iż opierał się on na pismach żydów i chrześcijan recytując Koran jest nie tylko fałszywe, ale i śmieszne, bo jakże mógłby analfabeta czytać, rozumieć i przekazywać wierzenia zawarte w Świętych Księgach innych religii? Jak i gdzie mogłoby się to zdarzyć? Tak fałszywy zarzut nie jest poparty żadnymi faktami ani dowodami.

2. Muhammad, pokój i błogosławieństwo Allaha niech będą z nim, głosił swe przesłanie w Mekce przez trzynaście lat, podczas których między nim a żydami nie było żadnych relacji i fakt ten jest potwierdzony historycznie. Jego kontakty z chrześcijanami również zostały nieproporcjonalnie wyolbrzymione. Przekazano, że w wieku jedenastu lat Muhammad odbył podróż do Syrii wraz z karawaną jego wuja Abdul Muttalib’a. Podczas krótkiego odpoczynku, Muhammad spotkał Bahiri’ego, chrześcijańskiego mnicha i rozmawiał z nim przez chwilę. Jak chłopiec w tym wieku miałby pojąć zasady, normy, nauki i podstawy religii w kilka minut rozmowy z Bahirim? Dlaczego też mnich Bahiri miałby wybrać Muhammada spośród wszystkich, którzy podróżowali w karawanie, by nauczyć go religii chrześcijańskiej? A w dodatku, dlaczego Muhammad czekał trzydzieści lat od jego spotkania z Bahirim zanim zaczął głosić nową wiarę? Taka historia nie jest w żaden sposób wiarygodna.

To doprowadziło orientalistę Huart’a do odrzucenia tej historii i uznania jej za zmyśloną. Potwierdził on, że żaden z arabskich dokumentów i manuskryptów, które zostały zachowane, przestudiowane i opublikowane nie popiera tej fałszywej tezy. Dodał: „Rola, jaką przypisano syryjskiemu mnichowi nie była niczym innym jak wymysłem wyobraźni autora tej historii.” [4]

3. Koran, na równi z Boskimi religiami objawionymi wcześniej, ogłosił, że jest tylko jeden Bóg, Stworzyciel Wszechświata oraz, że wszystkie stworzenia miały ostatecznie do Niego powrócić. Bóg Jedyny jest Źródłem wszystkich Boskich religii, więc nie powinny istnieć sprzeczności w ich podstawowych naukach (przykazaniach). Niemniej jednak, Koran, przeciwstawił się wielu innym wierzeniom rozpowszechnionym wśród wyznawców judaizmu i chrześcijaństwa. Jest to samo w sobie przeciwdowodem dla stwierdzenia, że Muhammad nawiązał do żydowskich i chrześcijańskich źródeł wiary. Gdyby tak było, różnica w tych wierzeniach byłaby nieznaczna i nie dotyczyłaby podstawowych zasad wiary.

4. Żadne inne pismo, ani Święta Księga poza Koranem spisana czternaście wieków temu nie zawiera w swych wersetach faktów naukowych ani zjawisk z zakresu kosmologii i biologii - które wszystkie - odkryto dopiero w latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku[5], dzięki rozwojowi wszystkich dziedzin nauki. Niektóre z przykładów to: etapy rozwoju zarodka i płodu w macicy[6], słońce, księżyc, planety, wiatr, deszcz, itd.[7]

Kiedy astronomowie zawiedli w naukowym wyjaśnieniu zjawisk, przyznali, że były one wynikiem “Boskiej ręki”; gdzie więc Prorok Muhammad, będąc analfabetą mógłby zdobyć tak wysoko zaawansowaną naukową informację? Niemożliwym jest twierdzenie, że jego źródłami w tych zagadnieniach były Pisma chrześcijan i żydów, kiedy nie nawiązują one do żadnego z nich. Jedyny źródłem zainspirowanych wersetów Koranu był niewątpliwie i jedynie Bóg Wszechmogący, Stworzyciel Wszechświata i w żadnym wypadku nie mogło to być źródło pochodzące od ludzi.

II. Czy Koran został wymyślony na podstawie poprzednich pism?

1. Gdyby Koran został wymyślony na podstawie pism objawionych wcześniej, przeciwnicy Muhammada nie zignorowaliby tego i nie pozostali w milczeniu. Niewątpliwie skorzystaliby z okazji by oskarżyć go pod tym względem. Wszystkie stwierdzenia, jakie wysuwali były bezpodstawne i pozbawione dowodów. Sam Koran wspomniał o nich i wskazał błędność tych twierdzeń, jak zresztą wcześniej wspomnieliśmy w powyższym rozdziale.

2. Koran zawiera wiele praw, wskazówek i nakazów, które nie istniały w poprzednich pismach. Na dodatek, oprócz proroctw, które się spełniły, Koran zawiera szczegółowe relacje o wcześniejszych pokoleniach. Przykładem tego jest ostateczne rozwiązanie konfliktu między Rzymianami a Persami - wydarzenia, które nie były znane Muhammadowi, jego ludziom ani wyznawcom judaizmu i chrześcijaństwa.

3. Koran ponaglał ludzi do zdobywania wiedzy i namawiał do poszanowania ludzkiego umysłu i intelektu. Dlatego też, opierając się na nowych naukach i zasadach Islamu, muzułmanie zdołali w krótkim okresie czasu stworzyć cywilizację, która zastąpiła poprzednią i kwitła przez wiele wieków. Gdyby Koran był kompilacją poprzednich Boskich religii, dlaczego więc religie te nie głosiły wspomnianych wcześniej zasad i nauk i dlaczego nie odegrały roli, jaką odegrał Islam?

4. Koran to Księga o spójnym i elokwentnym stylu. Gdyby był kompilacją innych pism, byłby niesystematyczny, pełny sprzeczności i niespójny ze względu na kilka rzekomych źródeł. Ponadto, Koran zawsze zwraca się do rozsądku i rozumu człowieka i nie zawiera fabuł ani mitów. Opiera się na jasnych dowodach oraz faktach i tego samego wymaga od swoich przeciwników: „Przynieście więc wasz dowód,jeśli mówicie prawdę!”[8]. Takie podejście jest całkowicie nowe i nie istnieje w żadnym z poprzednich pism.

5. Oczywistym jest, iż Islam całkowicie odrzucił złe wierzenia pogan, ich sposób życia i brutalne tradycje. Zastąpił to wszystko prawdziwą wiarą i życiem pełnym wartości i cnót. Gdzież więc jest ta prawdziwa pogańska kultura, o której adaptację z pogaństwa epoki przed Islamem fałszywie oskarżono Islam?

III. Czy prawdą jest, że Koran nie wprowadził żadnych nowych nauk i zasad?

Uzupełniając wcześniejsze obalenie drugiego zarzutu wobec Koranu, można dodać:

1. Koran poinformował o faktach całkowicie nieznanych ludziom Księgi. Na przykład, mówi o historii Zakarija (Zachariasza - przyp. tłum.), o narodzinach Dziewicy Maryi oraz o opiece nad nią. Koran poświęca również cały rozdział Dziewicy Maryi, co nie ma miejsca w Nowym Testamencie. Gdzież miałby Prorok Muhammad zdobyć znajomość tych faktów?

2. W Księdze Wyjścia znajdziemy relację, która mówi, że córka Faraona zaadoptowała Mojżesza jako niemowlę, podczas gdy Koran mówi, iż uczyniła to żona Faraona. W tej samej Księdze czytamy również: „I zdjął cały lud złote kolczyki, które miał w uszach i zniósł je do Aarona. A wziąwszy je z ich rąk nakazał je przetopić i uczynić z tego posąg cielca ulany z metalu.”[9] – posąg cielca, którego zaczęli czcić żydzi, natomiast Koran stwierdza, iż to Samiri był winnym tego i uniewinnia Aarona.[10]

3. Gdyby Koran pochodził od Świętych Ksiąg żydów i chrześcijan, dlaczego więc Islam odrzuca doktrynę Trójcy, która ma fundamentalne znaczenie dla wiary chrześcijańskiej? Dlaczego Islam odrzuca również wiarę w ukrzyżowanie Chrystusa, odkupienie, grzech pierworodny i boskość Chrystusa? [11]

4. Koran przedstawia Proroków Boga jako ludzi idealnych w swej moralności i cnotach, podczas gdy Stary Testament głosi, iż niektórzy z nich popełnili grzechy, co jest sprzeczne z głębokim szacunkiem przyznanym im przez Islam.

5. Praktyki religijne zalecone w Koranie takie jak: modlitwa, post, jałmużna i pielgrzymka do Mekki, razem ze wskazówkami i naukami ustanowionymi odnośnie sposobu wykonywania każdej z nich, to kwestie, które nie mają sobie podobnych i nie zostały wspomniane w żadnej innej religii. Pięć codziennych modlitw wykonuje się o określonej porze dnia, w określony sposób, wraz z recytacją pewnych określonych wersetów Koranu. Post pociąga z sobą całkowitą abstynencję od jedzenia, picia i pożądania fizycznego od świtu do zachodu słońca. Jałmużnę składa się w różnych ilościach i na różne sposoby. Pielgrzymka polega na okrążeniu Kaby, wielkim zgromadzeniu na Górze Arafat, pokonaniu siedem razy odległości dzielącej Al Safaa i Al Marwa oraz rzucanie kamieniami w szatana. To są praktyki religijne specyficzne dla Islamu. Która religia miałaby być ich źródłem?

IV. Czy proces zestawienia Koranu rzucił cień wątpliwości na autentyczność jego tekstu?

1. Prorok wybrał skrybów spośród swoich Towarzyszy, którzy spisywali wszystko, co zostało mu objawione z Boskiego Objawienia zaraz po tym, jak następowało objawienie. Spisywali na tym, co było dostępne: drewno, kawałki skóry, kamienie, płaskie kości, pergaminy. Według wiarygodnych źródeł było dwudziestu dziewięciu skrybów, spośród których najbardziej znani to Czterej Prawi Kalifowie: Abu Bakr, Omar, Othman i ‘Ali, wraz z Muawija, Al Zubajr Bin Alawwam, Sa’id bin Al ‘As, Amr bin Al’ As, Ubaj bin Ka’b i Zajd bin Thabit.

2. Oprócz skrybów, którzy spisali zainspirowane objawione wersety Koranu, byli inni, którzy znali Objawienie na pamięć. Ta piękna tradycja kontynuowała przez wieki i zachowała się aż po dziś dzień. Za czasów Proroka setki muzułmanów znało Koran na pamięć i specjalizowało się w jego recytacji. Prorok oznajmił, iż każdego roku podczas miesiąca Ramadan powtarzał całą recytację Koranu w obecności Anioła Gabriela, a podczas ostatniego Ramadanu przed śmiercią uczynił dwa razy. Koran został uporządkowany w swej ostatecznej postaci zgodnie z instrukcjami Proroka i każdy werset został umieszczony dokładnie tak jak polecił.

3. Rok po śmierci Proroka, siedemdziesięciu uczonych mężczyzn, którzy znali Koran na pamięć poległo w Bitwie pod Al Jamama przeciwko Musajlima Kłamcy. Omar bin Al Khattab doradził kalifowi Abu Bakr’owi, by zlecił Zajd’owi Bin Thabit – jednemu ze skrybów, zebranie dokumentów, na których spisano Koran i zapisanie ich w jednej kompletnej kopii, do której można by się łatwo odnieść. Następnie, ustanowiono zasadę, iż rękopisy uznane za autentyczne miały być przyjęte, a te uznane za nieautentyczne – odrzucone. Autentyczne rękopisy to te, które zostały podyktowane przez Proroka Muhammada, jak również poświadczone przez dwie osoby. Oczywiście, Towarzysze Proroka, którzy znali Koran na pamięć odegrali bardzo ważną rolę w tym procesie. Kiedy Zajd bin Thabit zakończył misję utrwalenia na piśmie całego Koranu, przedstawił ową kopię Abu Bakr’owi, a ten zaś przed śmiercią - Omarowi Bin Khattab’owi, który później przekazał ją swej córce Hafsie.

4. Podczas kalifatu Othmana bin Affan, utworzono komitet czterech skrybów łącznie z Zajd bin Thabit. Odpisali oni pięć kopii z oryginalnego rękopisu zachowanego przez Hafsę, Matkę Wiernych. Jedną z nich wysłano do Mekki, drugą do Medyny i trzecią do Basry. Kopie czwarta i piąta zostały posłane do Damaszku i Kufy. Ci czterej pilni i dokładni skrybowie przepisali oryginalny i autentyczny rękopis i sprawdzili zgodność z tym, co uczeni mężczyźni z czasów Proroka nauczyli się na pamięć. To jest Mushaf, Święta Księga Koranu, której od tamtych czasów używa się w całym muzułmańskim świecie.

5. Odkąd Koran został spisany po raz pierwszy ponad czternaście wieków temu, do dziś nikt nigdy nie zakwestionował jego autentyczności. Fakt ten został potwierdzony przez wielu orientalistów pośród których znajdują się Loblois, Muir i współczesny niemiecki orientalista Rudi Paret, który we wstępie tłumaczenia Koranu napisał: “Nie istnieje żaden powód, aby twierdzić, iż jakikolwiek werset Koranu mógłby być przypisany innej osobie poza Muhammadem.”[12] Miał on na myśli, iż po śmierci Muhammada nikt nie wprowadził żadnej zmiany w Koranie, ani poprzez dodanie ani poprzez usunięcie choćby jednego słowa.[13]

Nigdy nie przedstawiono żadnego dowodu, który podważyłby lub zaprzeczył autentyczności rękopisu zestawionego w czasach kalifatu Othman’a bin Affan. Gdyby którykolwiek z Towarzyszy Proroka miał w posiadaniu inny rękopis, przedłożyłby je i ustalonoby autoryzowaną kopię. Takie stwierdzenie nigdy nie miało miejsca w historii Islamu i nawet sekty uważane za odszczepieńców, jak współcześni Ahmadyci, aprobują tę samą kopię Koranu.

[1] Koran [25:4]

[2] Koran [25:5]

[3] Koran [16:103]

[4] Diraz, Muhammed Abdullah .Ph.D. “An introduction to the Quran.” Przypisy, str.35; Dar Al Qalam. Kuweit.1971. (Książka ta jest jedną z dwóch naukowych prac zaprezentowanych we Francji, na Uniwersytecie w Paryżu, 1947).

[5] Bokai, Morris: “The Quran, the Torah, the Gospel and science. A study of the Holy books in the light recent progress in Science.”; Wydawnictwo Dar Al Ma’ arif, 1978

[6] [Koran, 23:14] Proces przemiany spermy w postać człowieka.

[7] [Koran, 25:61] Rozmieszczenie gwiazd, słońca, księżyca.

[8] [Koran 27:66]

[9] „Biblia Tysiąclecia”: Stary Testament, Księga Wyjścia, 31:3-4; czyt. również: Księga Wyjścia, 31:1-7

[10] Koran [20:83-86]

[11] Zakzouk , M. Hamdy : „Islam in mirror of Western Thought”, Str. 76, 77 i 85. Dar Al Fikr Al Araby, 1994

[12] Diraz Muhammad Abdullah, ph.D. : “An introduction to the Quran”, p 38; Rudi Paret : „Der Koran Ubersetzung.” Stuttgart, 1980, str.5.

[13] Diraz Muhammad Abdullah, ph.D. : “An introduction to the Quran”, p 38; Rudi Paret : “Der Koran Ubersetzung.” Stuttgart, 1980, p.5.

Rozdział II. PROROK MUHAMMAD

I. CZY PROROK MUHAMMAD ZOSTAŁ WYSŁANY Z PRZESŁANIEM ISLAMU DO ARABÓW, CZY DO WSZYSTKICH LUDZI?

1. Kiedy Muhammad po raz pierwszy ogłosił ludziom swe Posłannictwo, powiedział: „Ja jestem Wysłannikiem Allaha (posłanym) do wszystkich ludzi, a szczególnie do was.” To oznacza, że Boskie Przesłanie było skierowane do wszystkich ludzi od samego początku i, że Prorok nigdy nie twierdził, aby miała to być religia wyłącznie Arabów. Znajduje to potwierdzenie w tych oto słowach Proroka: „Każdy Prorok został wysłany do swoich ludzi, ja natomiast, zostałem wysłany do wszystkich ludzi.”[1]

2. Każdy, kto czyta Koran, rozumie, iż Księga ta zwraca się do wszystkich ludzi i wzywa ich do wiary w religię Allaha. Ten apel do całego rodzaju ludzkiego zawarty w wersetach objawionych w Mekce, jeszcze przed emigracją do Medyny, jest jasny jak słońce. Na przykład: „My posłaliśmy ciebie tylko jako miłosierdzie dla światów!” [21:107] Podobnie Sura otwierająca Koran głosi: „Wszelka chwała Allahowi, Panu Światów.”. To zostało objawione Prorokowi przed emigracją do Medyny, gdzie założył państwo muzułmańskie.

3. Na podstawie wyżej przedstawionych faktów możemy stanowczo obalić zarzut, jakoby Prorok zmieniał swe plany zależnie od okoliczności. Jego prawodawstwo poddane było powolnemu rozwojowi, co jest normalnym i logicznym procesem. Niemożliwym jest, by ktoś zmienił swój zwyczajny sposób zachowania, postępowania, nastawienie, zwyczaje i charakter w ciągu jednej nocy, ponieważ niemożliwym jest wyeliminowanie wrodzonych, głęboko zakorzenionych nawyków. Islam zaczął od utwierdzenia wiary w Allaha w sercach i umysłach ludzi, co stanowiło solidny fundament, na którym później mogło być ustanowione prawodawstwo będące podstawą stopniowej zmiany w sposobie życia ludzi. Proces ten dokonywał się w wielu prawach i praktykach religijnych, jak na przykład stopniowy zakaz substancji odurzających, lichwy, zniesienie niewolnictwa, itd. Podczas okresu mekkańskiego, wiara została ustanowiona i utwierdzona. Podobnie stało się w przypadku późniejszych praw i praktyk religijnych w okresie medyńskim.

II. JAKIE BYŁY MOTYWY MAŁŻEŃSTW PROROKA?

1. Muhammad miał dwadzieścia pięć lat, kiedy poślubił Khadidżę, jego pierwszą żonę. Była starsza od niego o piętnaście lat i wcześniej była dwukrotnie mężatką. Ich małżeństwo trwało dwadzieścia osiem lat, aż do jej śmierci i przez cały ten czas Prorok nie poślubił żadnej innej kobiety. Zawsze pozostał wierny jej pamięci, do tego stopnia, że owa lojalność wzbudziła zazdrość między niektórymi z jego żon w późniejszym czasie.

2. Natura, charakter i sposób życia Proroka, przed i po tym, jak powierzono mu misję proroczą, są najlepszym dowodem na to, że nie był on ani lubieżny ani nie był niewolnikiem zmysłów. Jak człowiek mający ponad pięćdziesiąt lat, mógłby się nagle zmienić i stać się niewolnikiem żądz, kiedy jako młody człowiek miał wiele okazji, by ulec swym namiętnościom, na równi z innymi młodzieńcami z plemienia? Wręcz przeciwnie, Muhammad słynął ze swej cnoty i jego jedyną żoną, którą pojął jako dziewicę była Aisza, córka Abu Bakr’a, podczas, gdy większość kobiet, które poślubił była wdowami i ożenił się z nimi z ludzkich względów, w celu umocnienia praktyki lub normy religijnej, a nie z powodu jakichkolwiek żądz.[2]

3. Co się tyczy jego małżeństwa z Sawdą, córką Zam’a, wdową po jednym z jego towarzyszy, Prorok miał wtedy ponad pięćdziesiąt lat, a ona nie była ani piękna ani zamożna ani nie była szlachetnego pochodzenia. Prorok pojął ją za żonę po to, by zapewnić jej opiekę i wspierać rodzinę swego towarzysza, który torturowany, umarł za wiarę w Allaha. Jego małżeństwo z Aiszą, córką Abu Bakra oraz z Hafsą, córką ‘Umara w późniejszym czasie, miało na celu wzmocninie więzów między nimi a jego towarzyszami, Abu Bakrem i ‘Umarem.

4. Jeśli chodzi o Umm Salma, była ona wdową po męczenniku, który został śmiertelnie ranny w bitwie pod Uhud. Była starszą kobietą, a kiedy Prorok złożył jej propozycję małżeństwa, starała się usprawiedliwić odmowę swym zaawansowanym wiekiem, lecz Prorok pocieszył ją i poślubił z ludzkich względów.

Prorok poślubił Ramlah, córkę Abu Sufjana, po tym, jak wyemigrowała do Abisynii ze swym mężem i ten (w Abisynni) odrzucił Islam, przyjmując chrześcijaństwo i zostawił ją bez środków do życia . Prorok wysłał wiadomość do Al-Nadżaszi, władcy Abisynii, prosząc o powrót Ramlah do jej ziemi rodzinnej, aby w ten sposób uwolnić ją od osamotnienia w obcym kraju oraz prześladowań ze strony jej pogańskiej rodziny w Mekce, gdyby zmuszona była do nich wrócić. Prorok miał również nadzieję, iż przez to małżeństwo, jej ojciec, który był wpływową postacią w Mekce, mógłby przyjąć Islam.

Wysłannik Allaha poślubił Dżułajrija, córkę Al-Harith’a, która znalazła się pośród jeńców schwytanych podczas bitwy pod Al-Mustalaq. Jej ojciec był przywódcą i głową plemienia i Prorok poślubił ją po to, by ją wyzwolić oraz poprosił muzułmanów, by wyzwolili swych jeńców. Małżeństwo to utorowało drogę do porozumienia z uprzednimi wrogami Proroka.

Prorok poślubił Safiję, córkę przywódcy żydowskiego plemienia Banu Qurajza. Dano jej do wyboru między powrotem do jej ludzi a wyzwoleniem przez małżeństwo z Prorokiem i wybrała to ostatnie zamiast powrotu do własnego plemienia.[3]

5. Małżeństwo Proroka z Zajnab, córką Dżahsz’a, jego kuzynką, miało na celu ustanowienie zasady religijnej. Była ona żoną Zajd’a Bin Harith, adopcyjnego syna Proroka. Jej małżeństwo nie trwało długo i została rozwiedziona. Zwyczajem Arabów był zakaz małżeństwa między mężczyzną a rozwiedzioną żoną jego adopcyjnego syna. Allah nakazał Prorokowi poślubić Zajnab, by w ten sposób obalić zbędną zasadę. Następujący werset zniósł ten zwyczaj: „A kiedy zaś wywiązał się względem niej ze wszystkich swoich powinności, daliśmy ją tobie za żonę, aby wierni nie mieli żadnej trudności, jeśli chodzi o żony i ich adoptowanych synów, kiedy wywiążą się względem nich ze swoich powinności. Rozkaz Boga ma być spełniony!” [33:37]

III. JAKI JEST DOWÓD NA AUTENTYCZNOŚĆ TRADYCJI PROROKA?

Niektórzy zachodni orientaliści podają w wątpliwość autentyczność tradycji (hadisów, które ustanawiają Sunnę) Proroka. Na przykład, Goldziher uważa, iż zostały one wymyślone przez muzułmanów we wczesnym okresie Islamu. Oto odpowiedzi na te zarzuty:

1. Tradycja Proroka (Sunna) jest drugim, po Koranie, źródłem Wiary Islamu. Allah nakazał Prorokowi przekazać ludziom wszystko, co zostało mu przez Niego objawione, jak również wyjaśniać znaczenie wersetów Koranu [5:67] „O Posłańcu!Obwieszczaj to, co ci zostało zesłane od twojego Pana! A jeśli tego nie uczynisz, to nie zdołasz przekazać Jego posłania. Bóg uchroni cię przed ludźmi. Zaprawdę, Bóg nie prowadzi drogą prostą ludu niewiernych!” oraz [16:44] „z jasnymi dowodami i Pismami. I zesłaliśmy tobie napomnienie, abyś wyjaśniał ludziom to, co zostało im zesłane. Być może, oni się zastanowią!” Interpretacja Koranu Proroka, jego sposób postępowania, czyny i rady stanowią zasadnicze elementy Tradycji. W słynnej mowie podczas Pożegnalnej Pielgrzymki Prorok sam nawiązał do potrzeby trzymania się (przestrzegania) jego Tradycji: „Zostawiłem wam dwie rzeczy i jeśli będziecie się trzymać ich obu, nigdy nie zbłądzicie. Są to Koran - Księga Allaha i moja Tradycja.”

2. Nie można zaprzeczyć, że jest wiele fałszywych, wymyślonych tradycji i wypowiedzi przypisanych Prorokowi, aczkolwiek mądrzy uczeni Islamu zawsze byli tego świadomi i skutkiem tego poddali szczegółowej analizie każdą tradycję przypisaną Prorokowi. Koran ustanowił najważniejszą metodę osądzania każdej kwestii, to znaczy: „O wy, którzy wierzycie! Jeśli przyjdzie do was jakiś zły człowiek z wieścią, to starajcie się rozeznać” [49:6]. Osobowość, charakter i sposób postępowania człowieka, który przekazuje tradycję to ważne czynniki, które należy rozważyć rozpatrując autentyzm każdej wersji tradycji, jaką on podaje. Zasada ta przyświecała muzułmanom i stosowali ją wobec ludzi przekazujących tradycje Proroka. Ta metoda oceny przyczyniła się do rozwoju nauki badań historycznych.

3. Ze względu na doniosłość tradycji Proroka, uczeni muzułmańscy zrobili wszystko co w ich mocy, by potwierdzić autentyczne tradycje (hadisy) i odrzucić fałszywe i zmyślone. Stworzyli również nowe dziedziny nauki poświęcone Tradycji Proroka. Obejmują one naukę przypisywania, kwestionowania i odpierania kwestii spornych, oraz naukę adaptacji i wszystkie zostały wprowadzone w celu badania charakteru, postępowania, sposobu życia i wiarygodności przekazicieli hadisów Proroka. Prorok Muhammad ostrzegł ludzi przed przypisywaniem mu fałszywych wypowiedzi lub czynów mówiąc: „Ten, kto przypisuje mi celowo kłamstwa, zamieszka w Ogniu Piekielnym.”

4. Jeden spośród wielu uczonych, którzy poświęcili swe życie studiowaniu i stwierdzaniu autentyczności tradycji Proroka, był Imam Al-Bukhari (810 – 870 H.)[4] Zebrał on ponad pół miliona tradycji przypisywanych Prorokowi, które poddał szczegółowej analizie, zbadał i przestudiował w sposób staranny i systematyczny. Po zastosowaniu rygorystycznej naukowej eliminacji wątpliwych tradycji, zatwierdził jedynie dziewięć tysięcy hadisów. Jeśli pominiemy przekazy (hadisy) o tym samym znaczeniu, zostaną nam trzy tysiące przekazów. Inni uczeni muzułmańscy podążyli za Al-Bukharim w stosowaniu metody potwierdzenia autentyczności tradycji (hadisów), które studiowali.

5. W wyniku tych gruntownych wysiłków poczynionych przez muzułmańskich uczonych w zatwierdzaniu autentyczności tradycji (hadisów), zaakceptowano i uznano sześć ksiąg tradycji (hadisów) Proroka. Są to: „Autentyczne Przekazy (Hadisy) Al-Bukhari”[5], „Autentyczne Przekazy (Hadisy) Muslim”[6], „Tradycje Proroka”[7] – które zebrali An-Nasai, Abu Dawud, At-Tirmidhi i Ibn Madżah[8]. Jest również wiele dzieł, które wspominają i odrzucają dziesiątki tysięcy tradycji wymyślonych lub takich, których autentyczność nie została zatwierdzona. Tak więc, oczywistym jest, iż muzułmańscy uczeni przestudiowali i zatwierdzili autentyczność tradycji Proroka z niezrównanym oddaniem i dokładnością, i poddawanie tej kwestii w wątpliwość jest całkowicie nieusprawiedliwione.

IV. CZY ISTNIEJĄ SPRZECZNOŚCI W WYPOWIEDZIACH PROROKA?

Jednym z głównych zarzutów wobec autentyczności tradycji (hadisów) Proroka jest twierdzenie, że zawierają one sprzeczności. Chciałbym, zatem, dodać następujące refleksje do moich argumentów z poprzedniej części tego rozdziału:

1. Koran nakazuje muzułmanom kierować się tym, co powiedział Prorok i uważać go za swój ideał. Nakazy te znajdziemy w tych oto wersetach Koranu: „Ktokolwiek słucha Posłańca, ten słucha Boga.” [4:80] oraz „A to, co wam daje Posłaniec,to bierzcie; a czego wam zakazał, od tego się powstrzymajcie!” [59:7]. Tradycja Proroka obejmuje wszystko, na co Prorok nam pozwolił i wszystko, czego zabronił nam czynić. Dlatego też tradycje Proroka są zasadniczą częścią Wiary Islamu i lekceważąc trzymanie się ich, świadomie dopuścimy się nieposłuszeństwa wobec Koranu.

2. Nie trudno jest rozróżnić autentyczny przekaz od nieautentycznego lub wymyślonego po tym, jak muzułmańscy uczeni ustanowili zasady regulujące tę kwestię kilka wieków temu. Tak jak wspomnieliśmy w poprzedniej części, nie możemy się obejść bez tradycji Proroka, ponieważ jest ona drugim źródłem wiary Islamu. Musimy się trzymać nauk ustanowionych w tradycjach i zdawać sobie sprawę, iż każda wątpliwość odnośnie sprzecznych tradycji może zostać wyjaśniona poprzez zastosowanie metod i zasad ustanowionych przez muzułmańskich uczonych, które umożliwiają nam rozróżnienie autentycznego hadisu od nieprawdziwego lub wymyślonego.

3. Tradycje Proroka są najdokładniejszą interpretacją wersetów Koranu przez samego Proroka, jak więc mielibyśmy się bez nich obejść z jakichś rzekomych przyczyn. Muzułmanie wykonują swe codziennie modlitwy zgodnie ze sposobem i wskazówkami opisanymi szczegółowo w tradycji Proroka. Sposób wykonywania modlitwy nie jest opisany w Koranie i jest wiele innych podobnych kwestii, które wyjaśniają tradycje.

4. Pisma Objawione religii, które poprzedziły Islam, zostały napisane w podobny sposób i z użyciem stylu podobnego stylu do Tradycji Proroka, aczkolwiek nikt z wyznawców tych religii (żydów i chrześcijan) nie zażądał, by odrzucono je ze względu na brak zgodności istniejącej w pewnych praktykach religijnych i braku autentyczności niektórych wydarzeń. Te zagadnienia należy studiować z obiektywnego punktu widzenia i szukać autentycznych dowodów odnośnie sprzecznych narracji, a to jest właśnie metoda, jaką ustanowili i za którą podążali uczeni Islamu wieki temu.

[1] Bukhari

[2] „Islam in the mirror of Western Thought” , str.31/42.

[3] Al Aqqad , Abbas. “True facts about Islam and the falsehood of its opponents.” STR.192, Kair 1957.

[4] Iqbal, Mohammad, „The Renewal of Religious Thought in Islam”, str. 160.

[5] „Sahih Al-Bukhari” – przyp. tłum.

[6] „Sahih Muslim” – przyp. tłum.

[7] „Sunan” – przyp. tłum.

[8] Każdy z tych uczonych zebrał zbiór zatytułowany „Sunan” (Tradycje Proroka); nie jest to jedno dzieło czterech autorów – przyp. tłum.

Rozdział III. PRAWDA O PODBOJACH MUZUŁMANÓW, WOJNIE (DŻIHAD) I PRZEMOCY w ISLAMIE

I. CZY ISLAM SZERZONO MIECZEM?

1. Jedną z podstawowych zasad ustanowionych w Koranie jest prawo do wyboru religii przez człowieka: {Nie ma przymusu w religii.} [2:256]. W związku z tym islam kładzie nacisk na fakt, że wiara człowieka w islam lub odrzucenie jej to kwestia, która zależy od wolnej woli i szczerego przekonania człowieka. Mówi o tym ten oto werset Koranu: {Przeto kto chce, niech wierzy, a kto nie chce, niech nie wierzy!} [18:29]. W wersetach Koranu Allah zwrócił uwagę Proroka na ten fakt i podkreślił, iż był on jedynie Posłańcem, którego obowiązkiem było przekazać Boskie Przesłanie (Posłanie) i że nie miał żadnej władzy, by zmuszać ludzi siłą do przyjęcia islamu. Zostało to jasno wyrażone w wersetach: {Czy ty potrafisz zmusić ludzi do tego, żeby stali się wierzącymi?} [10:99], {Przypominaj więc, bo ty jesteś tylko napominającym, a nie jesteś żadnym ich władcą.} [88:21-22], {A jeśli oni się odwrócą...- to My przecież nie posłaliśmy ciebie jako ich stróża; do ciebie należy tylko przekazanie (Posłania)} [42:48]. Wyjaśniają one, że Święta Księga muzułmanów stanowczo zabrania zmuszania kogokolwiek do przyjęcia islamu.

2. Islam określił kierunek, w którym mają podążać muzułmanie, zapraszając ludzi do wiary w islam oraz sposób jej szerzenia. Sposób zachęcania do przyjęcia islamu został określony w następujących wersetach: {Wzywaj ku drodze twego Pana z mądrością i pięknym napomnieniem! Rozmawiaj z nimi w najlepszy sposób!} [16:125] oraz: {Przemawiajcie do ludzi uprzejmie!} [2:83]

W Koranie jest ponad sto dwadzieścia wersetów, które podkreślają, iż podstawową zasadą, jakiej powinni przestrzegać muzułmanie, zapraszając innych do wiary w islam, jest spokojne i łagodne przekonywanie ich, a następnie umożliwienie im podjęcia samodzielnej decyzji o przyjęciu lub nie – islamu. Po podboju Mekki Prorok zwrócił się do ludzi (w Mekce) tymi słowy: „Teraz jesteście wolni.” i nie zmuszał ich do przyjęcia islamu pomimo swego rozstrzygającego zwycięstwa.[1]

3. Muzułmanie nigdy nie zmusili żadnego żyda ani chrześcijanina do przyjęcia islamu, a ‘Umar bin Al-Khattab, drugi prawowierny kalif, zapewnił ludność Jerozolimy, że ich życie, kościoły i krzyże zostaną zniszczone na rzecz jego wiary.

Po emigracji z Mekki Prorok zapisał w pierwszej konstytucji Medyny, że żydzi byli narodem żyjącym z muzułmanami i że uznawał ich prawo do wyznawania ich wiary.

4. W książce pt. „Allah is completely different”, niemiecka orientalistka Sigrid Hunke obala zarzut, jakoby islam szerzono mieczem. Autorka pisze: „Tolerancja Arabów odegrała istotną rolę w szerzeniu islamu, w przeciwieństwie do fałszywych twierdzeń, iż był on szerzony ogniem i mieczem, które są niesprawiedliwymi i niesprawdzonymi oskarżeniami przeciwko islamowi.” Pisze również: „Chrześcijanie, żydzi, sabejczycy i poganie przyjmowali islam z własnej, wolnej i nieprzymuszonej woli.”[2]

Dobrze znany jest również fakt, że muzułmańskie wojska nie najechały południowej Azji ani zachodniej Afryki, albowiem islam rozprzestrzenił się i rozkwitł na tych ziemiach kiedy podróżowali do nich muzułmańscy kupcy. (...) Ludność tych dalekich krajów zobaczyła na własne oczy postępowanie, zasady moralne i sposób, w jaki muzułmanie traktowali innych i skutkiem tego przyjmowali islam z własnej woli.[3]

II. CZY ISLAMSKIE PODBOJE BYŁY FORMĄ KOLONIZACJI?

1. Islamskie podboje nie były w żadnym wypadku formą kolonizacji. Kolonizacja polega na grabieży dóbr i okupowanego kraju. Lekceważy również rozwój jego gospodarki, kultury i cywilizacji. Historia zaświadcza o tym, że muzułmańscy zdobywcy nigdy nie byli niesprawiedliwi, a ich rządy zawsze opierały się o sprawiedliwość i tolerancję. Andaluzja, kraj europejski, kwitła za panowania muzułmanów, rozwijała się pomyślnie we wszystkich dziedzinach życia i przewyższała inne kraje europejskie pod każdym względem skutkiem postępu kulturowego i naukowego wprowadzonego przez Arabów. To samo odnosi się do każdego kraju pod panowaniem Arabów. Wciąż możemy oglądać zabytki architektury i inne przejawy islamskiej cywilizacji.

2. Podatek, jaki naniesiono na mieszkańców zajętych ziem był podatkiem, który płacili w celu zapewnienia ochrony przez państwo islamskie przed wrogami. Ten, kto zaciągnął się w szeregi wojska, był natychmiastowo zwalniany z tego finansowego obowiązku. Sir Thomas Arnold stwierdził, że chrześcijańskie plemię Al-Dżaradżma zamieszkujące okolice Antiochii żyło w pokoju z muzułmanami, przyrzekło im sojusz w czasie pokoju, a w wypadku wojny walkę po ich stronie pod warunkiem zwolnienia z trybutu.[4] Walka na drodze Allaha w celu zdobycia łupów wojennych jest zabroniona w islamie i uznana za przestępstwo. Pewnego razu zapytano Proroka o jego opinię na temat osoby, która walczy na drodze Allaha w celu zdobycia łupów wojennych. Odpowiedział: „Boska nagroda zostanie mu odmówiona.” Powtórzył to dwa razy, czyli razem trzy w celu uwydatnienia ważności tej sprawy.[5]

3. Zarzut, iż podbój muzułmański był formą kolonizacji ze względów ekonomicznych jest próbą ukrycia kolonizacji, jakiej Zachód dokonał wobec krajów islamskich w ostatnich czasach. Istnieje wielka różnica między tym pierwszym a tym ostatnim, a oto przykład, który – jako jeden z wielu – powinien wyjaśnić tę sprawę. Układ pokojowy zawarty między Khalid bin Al-Walid i mieszkańcami miast został podpisany niedaleko Al-Hira i głosił: „Jeśli my, muzułmanie będziemy was ochraniać od waszych wrogów, wy będziecie płacić podatek; jeśli nie, wtedy jesteście z niego zwolnieni.” Kiedy muzułmanie nie byli w stanie zapewnić ochrony zajętym syryjskim miastom podczas kalifatu Umara bin Al-Khattab, drugiego kalifa, po tym, jak cesarz Herakliusz przygotował wielką armię, by zaatakować muzułmanów, Khalid bin Al-Walid napisał do ich mieszkańców: „Ponieważ cesarz Herakliusz zgotował wielką armię, by nas zaatakować, musimy stawić mu czoła i nie będziemy w stanie was chronić, wobec czego zwracamy wam wasze pieniądze. Jeśli Allah da nam zwycięstwo, warunki układu pokojowego pozostaną bez zmian.”[6]

III. JAKA BYŁA POSTAWA ISLAMU WOBEC STAROŻYTNYCH CYWILIZACJI I CZY ISLAM BYŁ WINNY PODPALENIU BIBLIOTEKI ALEKSANDRYJSKIEJ?

1. Stwierdzenie, że muzułmanie nie szanowali starożytnych cywilizacji to fałszywy i niesprawiedliwy zarzut. W rzeczywistości korzystali z pozytywnych aspektów tych cywilizacji i przetłumaczyli wiele greckich, perskich i indyjskich ksiąg na arabski, wierząc, że dziedzictwo ludzkości obejmuje umiejętności, doświadczenie i nauki różnych nacji i wszystkie powinny być używane dla korzyści ludzkiej. Stąd wypowiedź Proroka: „Szukajcie wiedzy choćby w Chinach”, która oznacza, że należy szukać wiedzy nawet w kraju, który nie wyznaje naszej wiary i nawet gdyby miał się on znajdować na drugim krańcu świata, ponieważ Chiny w tamtym czasie uważane były za najodleglejsze miejsce na ziemi.

2. Muzułmański filozof Ibn Ruszd tak wyjaśnił muzułmańską postawę wobec starożytnych cywilizacji: „Religia Islamu ponagla nas do czytania książek cywilizacji, które nas poprzedziły pod warunkiem, że ich celem było prowadzenie ludzi ku prawdzie, za którą nasza wiara nakazuje nam podążać. To obejmuje użycie naszej mocy rozumowania i pojmowania w studiowaniu wszystkich stworzeń.” Potem dodał: „Musimy studiować i rozumieć, co napisali w swych księgach. Potem do nas należy zaakceptowanie tego, co jest zgodne z naszymi wierzeniami i bycie im wdzięcznymi. Aczkolwiek to, co nie jest zgodne z naszymi wierzeniami, nie powinno nas zmylić i powinniśmy to odrzucić, ostrzec innych przed tym i nie potępiać ich za to w żaden sposób.”[7]

3. Faktem historycznym jest, iż muzułmanie nie wzniecili ognia w Bibliotece Aleksandryjskiej. Ten niesprawiedliwy i bezpodstawny zarzut został im przypisany przez wrogów islamu, którzy rozpowszechnili tę pogłoskę i ta utwierdziła się w ludzkich umysłach, jakby była dowiedzionym faktem. To fałszywe oskarżenie zostało rozpropagowane w XII w. n.e. skutkiem agresywnej postawy krzyżowców i jest powtarzane do dnia dzisiejszego pomimo autentycznych dowodów przedstawionych przez obiektywnych historyków, którzy je (oskarżenie) obalili. Zarzut zrodził się z pomówienia wobec drugiego prawowiernego kalifa, ‘Umara Ibn al-Khattab o wydanie rozkazu podpalenia Biblioteki. Oskarżono go również o to, że powiedział, iż jeśli książki znajdujące się w bibliotece zawierały to, co zostało zapisane w Koranie, były przydatne, a jeśli zawierały rzeczy sprzeczne z treścią Koranu - należało je zniszczyć. Bez cienia wątpliwości udowodniono, że ‘Umar nigdy czegoś takiego nie powiedział. Innym zarzutem, tak samo fałszywym i niesprawiedliwym, jest, iż arabscy muzułmanie używali książek z biblioteki na opał do publicznych łaźni przez sześć miesięcy.

4. W książce „Allah is completely different” Sigrid Hunke przedstawia udokumentowane dowody na to, że Arabowie wkroczyli do Aleksandrii w 642 r. n.e. i że w Egipcie nie istniała wtedy żadna biblioteka, ponieważ została spalona i zniszczona wieki przed tą datą. Dodaje również, że nie było żadnych publicznych łaźni w Egipcie w tamtym czasie. Sigrid Hunke stwierdza, że stara biblioteka przyłączona do akademii założonej przez Ptolomeusza Pierwszego ok. 300 r. p.n.e. została spalona w 47 r. n.e., kiedy Juliusz Cezar oblegał miasto. Później biblioteka została odbudowana przez Kleopatrę, która wyposażyła ją w książki z Bergamun.

5. Początek zorganizowanej destrukcji Biblioteki Aleksandryjskiej miał miejsce w III w. n.e. Cesarz Karakal zawiesił działalność Akademii, a fundamentaliści religijni podpalili ją, uznawszy za przejaw pogaństwa. W roku 391 patriarcha Teofil otrzymał pozwolenie od Cesarza Teodozjusza na zniszczenie tego, co zostało z Akademii i podpalenie przyłączonej biblioteki, która w tamtym czasie zawierała trzy tysiące zwojów, w celu założenia kościoła i klasztoru na jej miejscu. Zniszczenia biblioteki dokonano ponownie w V w. podczas ataku na pogańskich uczonych i ich miejsca kultu.[8]

Wyżej wymienione fakty dowodzą, że zarzuty podpalenia Biblioteki Aleksandryjskiej były rozpowszechnione w celu wykrzywienia wizerunku islamu tak, by muzułmanie wydali się być wrogami nauki i cywilizacji, kiedy w rzeczywistości byli całkowicie niewinni przestępstwa, jakie im zarzucono.[9]

IV. JAKA JEST PRAWDA O MUZUŁMAŃSKICH WOJNACH (DŻIHADZIE)?

Świat zachodni źle zinterpretował walkę muzułmanów wobec agresji jako Świętą Wojnę. Prawda jest taka, że islam nie uznaje terminu “Święta Wojna”. Islam uznaje wojnę za sprawiedliwą lub niesprawiedliwą. Słowo ‘dżihad’ pochodzi od terminu ‘dżuhd’, które oznacza ‘robić największy wysiłek’ i dzieli się na dwa rodzaje wysiłku: duchowy i walkę w wojnie usprawiedliwionej i sprawiedliwej. Pierwszy duży wysiłek zwany jest Większym Dżihadem, poprzez który staramy się odeprzeć wszelkie zło, pokusę i oczyścić duszę z wad, szczególnie takich jak zazdrość, zawiść i nienawiść, by w ten sposób zasłużyć sobie na Miłosierdzie Allaha. Druga forma dżihadu znana jest jako Mniejszy Dżihad i oznacza walkę w wojnie sprawiedliwej i słusznej.

Słuszna i sprawiedliwa wojna według prawa islamu to wojna obronna, której celem jest odparcie ataku wroga lub napaści, a te oto wersety Koranu zezwalają muzułmanom na zwalczanie wrogów, którzy ich atakują: {Wolno walczyć tym, którzy doznali krzywdy} [22:39] oraz: {Zwalczajcie na drodze Boga tych, którzy was zwalczają, lecz nie bądźcie najeźdźcami. Zaprawdę; Bóg nie miłuje najeźdźców!} [2:190]

Wersety te dowodzą, że pomimo zezwolenia na walkę w obronie własnej, muzułmanie zostali ostrzeżeni przed przekraczaniem reguł obrony własnej i dopuszczania się wykroczeń. Werset pozwalający muzułmanom atakować tych, którzy ich atakują mówi: {A jeśli ktoś odnosi się wrogo do was, to i wy odnoście się wrogo do niego, podobnie jak on odnosi się wrogo do was.} [2:194] Najwyższa niechęć islamu do walki i rozlewu krwi jest oczywista, a walka w obronie własnej jest dozwolonym wyjątkiem. {Przepisana wam jest walka, chociaż jest wam nienawistna.} [2:216] Tak więc, atakowanie innych nie jest dozwolone w islamie. Mimo iż dżihad oznacza walkę w obronie wiary i muzułmanów, nie ogranicza się jedynie do udziału w bitwie, wojnie. Obejmuje dżihad majątkiem, myślą lub innymi środkami, które pomagają odeprzeć atak czy napaść, w celu ochrony islamskiej wspólnoty i wiary, jaką wyznaje. Zasada ta jest usankcjonowanym prawem każdego narodu i została zaaprobowana przez międzynarodowe układy w czasach współczesnych.

Jeśli muzułmanie dowiedzą się, że ich wróg pragnie pokoju i wyraża wolę zaniechania wszelkich form agresji, islam nakazuje muzułmanom przystać na jego prośbę. Zostało to ustanowione w następującym wersecie Koranu: {A jeśli oni skłonią się do pokoju, to i ty się ku niemu skłoń i zaufaj Bogu!} [8:61]

Ponadto islam wzywa do pokojowej koegzystencji z innymi oraz dobrej woli[10] wobec nich pod warunkiem, że nie atakują muzułmanów. Koran zaleca muzułmanom traktować ludzi uczciwie, sprawiedliwie i życzliwie: {Bóg nie zabrania wam, abyście byli dobrzy i sprawiedliwi względem tych, którzy was nie zwalczali z powodu religii ani nie wypędzali was z waszych domostw. Zaprawdę, Bóg miłuje ludzi sprawiedliwych!} [60:8]. Zatem celem islamu jest rozpowszechnienie i ustanowienie pokoju i tolerancji między ludźmi i zalecanie im współpracy między sobą dla dobra rodzaju ludzkiego.

Dlatego zarzuty, jakie znajdziemy w międzynarodowych środkach masowego przekazu, że islam to religia głosząca agresję, ekstremizm, fanatyzm i terroryzm są oskarżeniami absolutnie nieusprawiedliwionymi, nieposiadającymi żadnych podstaw w islamie. Wręcz przeciwnie, islam jest religią miłosierdzia i sprawiedliwości. Wyjaśnimy to bardziej szczegółowo w kolejnych rozdziałach.

V. JAKA JEST POSTAWA ISLAMU WOBEC FANATYZMU I TERRORYZMU?

Islam jest przeciwny jakiejkolwiek formie fanatyzmu i w związku z tym nie zaleca swym wyznawcom dogmatyzmu[11]. Co więcej, nie ma na to – w źródłach islamu, tj. Koranie i Tradycji Proroka – żadnych dowodów. Wezwanie do przyjęcia islamu, jak zostało przekazane w Koranie, opiera się na mądrym i elokwentnym zaproszeniu, a taki postępek nigdy nie może być uznany za przejaw fanatyzmu: {Wzywaj ku drodze twego Pana z mądrością i pięknym napomnieniem! Rozmawiaj z nimi w najlepszy sposób!} [16:125]. Sam Prorok powiedział do pogan Mekki, którzy nie chcieli przyjąć islamu: {Wy macie waszą religię, a ja mam moją religię.} [109:6].

Jeśli chodzi o Boskie religie objawione przed islamem, muzułmanom nakazana jest wiara w Proroków, którzy poprzedzili Muhammada i jest ona istotnym elementem wiary islamu. Następujący werset Koranu głosi: {Powiedzcie: „My wierzymy w Boga i w to, co nam zostało zesłane, i w to, co zostało zesłane Abrahamowi, Isma`ilowi i Izaakowi, Jakubowi i pokoleniom; i w to, co zostało dane prorokom od ich Pana. My nie robimy żadnej różnicy między nimi i poddajemy się Jemu całkowicie.} [2:136] Mówi on, że nie może istnieć dyskryminacja między prorokami, a tolerancja ta nie znajduje porównania w żadnej innej religii. Jak można taką religię pomawiać o fanatyzm?

Islam wzywa ludzi do zjednoczenia i życia razem w przyjaźni i sympatii pomimo różnic, jakie między nimi istnieją: {O ludzie! Oto stworzyliśmy was z mężczyzny i kobiety i uczyniliśmy was ludami i plemionami, abyście się wzajemnie znali.} [49:13]. W podobny sposób islam wyraźnie zaprasza swych wyznawców do życia w pokoju z nie-muzułmanami, jak jasno wynika z tego wersetu: {Bóg nie zabrania wam, abyście byli dobrzy i sprawiedliwi względem tych, którzy was nie zwalczali z powodu religii ani nie wypędzali was z waszych domostw. Zaprawdę, Bóg miłuje ludzi sprawiedliwych!} [60:8] Islam zaleca muzułmanom wybaczenie tym, którzy ich krzywdzą: {Uprzejmie słowa i przebaczenie są lepsze niż jałmużna, po której następuje obraza} [2:263]

Poza tym, Islam zaleca muzułmanom wychodzić naprzeciw krzywdzie z życzliwością w nadziei, że wróg może stać się przyjacielem: {Dobry czyn i zły czyn nie są równe. Odsuwaj więc gorszy czyn tym, co jest lepsze. Wtedy ten, który jest tobie wrogiem, będzie jak bliski przyjaciel.} [41:34] Prorok powiedział: „Głoście dobrą nowiny i radosne wieści i nie odpychajcie, nie zrażajcie ludzi.”

Jest to wyraźne wezwanie do odrzucenia fanatyzmu, który rodzi nienawiść, podczas gdy głoszenie dobrych nowin i radosnych wieści jest oznaką tolerancji i łagodności. Ponieważ islam potępia fanatyzm i ekstremizm, konsekwentnie potępia również terroryzm oraz terroryzowanie i zabijanie ludzi. W rzeczywistości atak na jedną jedyną osobę uznawany jest przez islam jako atak na całą ludzkość: {Ten, kto zabił człowieka, który nie popełnił zabójstwa i nie szerzył zgorszenia na ziemi, czyni tak, jakby zabił wszystkich ludzi} [5:32]

W związku z tym, oskarżanie islamu o terroryzm jest zarzutem całkowicie bezpodstawnym. Gdyby nawet jacyś muzułmanie byli fanatykami, czy nawet terrorystami, nie oznacza to, ze na islam spada ciężar odpowiedzialności za ich czyny. Jest niezwykle istotnym rozróżnienie między tolerancyjnymi naukami i prawymi zasadami islamu a nieodpowiedzialnym i fanatycznym (zajadłym) zachowaniem niektórych muzułmanów. Wszyscy musimy brać pod uwagę, że zajadłość i fanatyzm nie ograniczają się do wyznawców jednej religii, że terroryzm stał się zjawiskiem i problemem międzynarodowym i cały współczesny świat jest tego świadkiem. Jak więc można winić wiarę islamu za uniwersalne zjawisko terroryzmu, które istnieje między wyznawcami wszystkich religii?

VI. CZY ISLAM ZACHĘCA DO EKSTREMIZMU I PRZEMOCY?

Islam jest wiarą miłosierdzia i tolerancji, propagującą sprawiedliwość i pokój. Islam chroni wolność, honor i godność człowieka. To nie są slogany, ale zasady, na których zbudowany jest islam. Allah Wszechmogący wysłał Swego Proroka Muhammada: {tylko jako miłosierdzie dla światów} [21:107] Prorok Muhammad powiedział również: „Zostałem wysłany by udoskonalić wysokie wartości moralne.” Islam daje człowiekowi wolność wyboru, nawet w kwestii wyboru wiary w Allaha lub odrzucenia jej: {Przeto kto chce, niech wierzy, a kto nie chce, niech nie wierzy!} [18:29]

Zaproszenie do przyjęcia islamu opiera się na przekonywaniu ludzi poprzez głoszenie, nauczanie ich w sposób łagodny i przyjazne dyskusje, nie stosując siły ani przymusu. Wiara islamu nakazuje muzułmanom sprawiedliwość i tolerancję, zabrania niesprawiedliwości, tyranii, zepsucia i złych uczynków, a zaleca odpieranie zła dobrem: {Odsuwaj więc gorszy czyn tym, co jest lepsze.} [41:34] Kiedy Prorok Muhammad zwyciężył nad ludnością Mekki, wybaczył im pomimo ich uprzedniej niesprawiedliwości i prześladowań, jakich się dopuścili wobec niego i jego towarzyszy; powiedział im: „Jesteście całkowicie wolni.”

Istnieje wyraźna kompatybilność[12] między wiarą islamu a pokojem. W języku arabskim obydwa słowa: islam i salaam (to ostatnie oznacza pokój) mają takie samo pochodzenie. Allah Wszechmogący opisuje Siebie w Koranie jako Pokój. Muzułmańskie pozdrowienie jest również pozdrowieniem pokoju, wciąż przypominającym, iż pokój jest jednym z głównych celów, które powinno się zawsze mieć na względzie. Każdy muzułmanin kończy swe modlitwy pięć razy dziennie pozdrowieniem pokoju przekazywanym połowie świata po jego prawej stronie, a potem powtarza to drugiej połowie po lewej stronie.

Z wyżej wymienionych faktów jasno wynika, że islam jest wiarą miłującą pokój i skutkiem tego niemożliwym jest, by nawoływał do przemocy, fanatyzmu, zajadłości, terroryzmu, czy jakiejkolwiek formy napadania na ludzi czy ich własność. Islamskie przepisy i główne zasady dotyczące ochrony praw człowieka obejmują prawo do życia, rodziny, wierzeń, myśli i własności.

Islam zabrania jakiejkolwiek formy agresji, napaści wobec innych do tego stopnia, że ogłasza, iż atak na jedną jednostkę gatunku ludzkiego jest uznany za atak na całą ludzkość i wyrażone to jest w tym wersecie: {Ten, kto zabił człowieka, który nie popełnił zabójstwa i nie szerzył zgorszenia na ziemi, czyni tak, jakby zabił wszystkich ludzi. A ten, kto przywraca do życia człowieka, czyni tak, jakby przywracał do życia wszystkich ludzi.} [5:32] W ten sposób każda jednostka reprezentuje ludzkość, a troska islamu o zachowanie i ochronę ludzkości przejawia się w szacunku, jaki każdy człowiek okazuje innym ludziom, respektując ich wolność, godność i wszystkie ich prawa jako ludzi. Jedna z wypowiedzi Proroka oznajmia, że zabronione jest muzułmaninowi rozlewać krew, kraść dobra i znieważać honor innego muzułmanina. Inny przekaz od Proroka głosi, że ktokolwiek terroryzuje[13] wierzącego w Boga nie umknie przed terrorem Dnia Sądu.

Islam wzywa do pokojowej koegzystencji między narodami i nakazuje muzułmanom traktować nie-muzułmanów sprawiedliwie i uczciwie, jak mówi werset Koranu: {Bóg nie zabrania wam, abyście byli dobrzy i sprawiedliwi względem tych, którzy was nie zwalczali z powodu religii ani nie wypędzali was z waszych domostw. Zaprawdę, Bóg miłuje ludzi sprawiedliwych!} [60:8]

Odpowiedzialność za zachowanie bezpieczeństwa członków każdej wspólnoty musi być dzielona przez wszystkich we wspólnocie. Branie na siebie razem odpowiedzialności jest jedynym sposobem, by zapewnić bezpieczeństwo i stabilność w obliczu zagrożenia ze strony zepsucia i deprawacji. Inna z wypowiedzi Proroka porównuje nas wszystkich do grupy ludzi, którzy ciągnęli losy, by ustalić miejsce, które zajmą na pokładzie statku. Jedni zostali na pokładzie, inni zeszli do środka. Kiedy ci w środku chcieli wody do picia, weszli na górę do ludzi na pokładzie i powiedzieli im, że mogą pozyskać wodę robiąc dziurę w dnie statku, która była ich własną częścią, a w ten sposób nie naruszą pokładu i nie zaszkodzą ludziom na nim. Gdyby ludzie na pokładzie pozwolili im na to, wszyscy by zginęli, a gdyby ich przed tym powstrzymali, uniknęliby zatonięcia.

[1] Al Ghazali, Muhammad : „One Hundred Questions about Islam”, tom1. str.118,129… Thabet’s Publishing Home

[2] Sigrid , Hunke: „Allah ist ganz anders” Horizont Verlag, str. 42, f.

[3] Zakzouk, M. Hamdy, Ph.D. : „Islam in the Mirror of Westren Thought”, Dar Al Fikr Al Araby, 1994.

[4] Arnold, Thomas .W. : „The Preaching of Islam”, Translated by Hassan Ibrahim, str. 79, 80 , Egyptian Renaissance Bookshop, Kair.

[5] Al-Ghazali, Muhammad : „One Hundred Questions about Islam”, Tom 2., str 42., Thabit Publishing House ,1984.

[6] Arnold, Sir Thomas: „The Preaching of Islam”, str.79

[7] Ibn Ruszd: „The Philosophy of Ibn Rushd”, str.17. Bejrut, 1982

[8] Sigrid Hunke: „Allah ist ganz anders”, str. 85-90

[9] Zakzouk, M. Hamdy: „Islam in the Mirror of Western Thought”, str.110

[10] dobra wola - nastawienie do działania pozytywnego, gotowość do czynienia dobra, pomagania, ułatwiania czegoś ludziom; dobre intencje

[11] dogmatyzm-bezkrytyczne przyjmowanie pewnych poglądów lub twierdzeń bez weryfikacji ich prawdziwości, uznawanie ich za prawdy bez liczenia się z doświadczeniem, praktyką i zdobyczami nauk

[12] kompatybilny - wzajemnie się uzupełniający, zgodny, współgrający z czymś

[13] terroryzować - stosować terror wobec kogoś, oddziaływać za pomocą terroru, zmuszać do czegoś przemocą, groźbami; zastraszać, prześladować