Allah, Najwyższy, mówi (co znaczy):
{Zostało im nakazane tylko, aby czcili Boga, wyznając szczerze Jego religię - tak jak hanifowie odprawiali modlitwę i dawali jałmużnę. To jest religia prawdziwa} (Koran 98:5)
{Nie dosięgnie Boga ani ich mięso, ani ich krew, lecz dosięgnie Go wasza bogobojność. W ten sposób On podporządkował je wam, abyście głosili wielkość Boga za to, iż On was poprowadził drogą prostą. I zwiastuj radosną wieść dobrze czyniącym!} (Koran 22:37)
{Powiedz: „Czy wy ukrywacie to, co jest w waszych piersiach, czy wy to ujawniacie - wie o tym Bóg. On zna to, co jest w niebiosach, i to, co jest na ziemi. Bóg jest nad każdą rzeczą wszechwładny!} (Koran 3:29)
1. Przekazał Umar bin Al-Chattab, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Nagroda za uczynki uzależniona jest od intencji i każdy człowiek otrzyma nagrodę stosownie do zamiarów. Emigracja w imię Allaha i Jego Proroka będzie uznana jako taka, a emigracja dla doczesnych korzyści lub dla ożenku z kobietą, jego emigracja będzie dla tego, po co emigruje”.
(Al-Buchari i Muslim)
Komentarz:
Na podstawie innych hadisów wiadomo, że powodem powstania tej relacji (hadisu) jest historia mężczyzny, który złożył propozycję małżeńską kobiecie zwanej Umm Qais, którą ona odrzuciła mówiąc, że powinien wyemigrować do Medyny, aby się z nią ożenić. A zatem, kiedy zrobił to specjalnie w tym celu (ożenku z nią), pobrali się. W związku z tym zajściem mężczyzna ten był nazwany między Towarzyszami Proroka „Muhadżir (emigrant) Umm Qais”. Na podstawie tego hadisu, uczeni zgodzili się, że prawdziwym powodem ludzkich działań jest nijjah (intencja) i każdy zostanie osądzony zgodnie z jego intencją, oraz że prawdziwa intencja)znajduje się głęboko w duszy i jest to pierwszy impuls do działania, którego nie należy wypowiadać na głos. W rzeczy samej wypowiadanie intencji na glos jest innowacją, ponieważ nie znajduje potwierdzenia w szariacie. Na podstawie powyższego hadisu staje się jasne, że ikhlas (szczerość) jest wymogiem każdego czynu. Innymi słowy, intencją każdego dobrego uczynku powinno być zadowolenie Allaha, w przeciwnym razie nie zostanie on przyjęty.
2. Przekazała Aisza, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Armia zaatakuje Kabę i kiedy dotrze do pustyni wszystkich z nich pochłonie ziemia”. Spytała: „Proroku, dlaczego wszystkich?”. Odpowiedział: „Ziemia pochłonie wszystkich, ale wstaną w Dzień Sądu Ostatecznego i zostaną osądzeni zgonie ze swoimi intencjami”.
(Al-Buchari i Muslim)
Komentarz:
Każdy zostanie nagrodzony lub ukarany stosownie do swoich celów i intencji. Ten hadis dowodzi również, że towarzystwo osób zdeprawowanych niesie poważne zagrożenie. Wiedzę o tym, do kogo należała będzie armia, o której jest mowa w hadisie, i kiedy zaatakuje Kabę, należy tylko do Allaha. Takie proroctwa należą do świata niewidzialnego. Ponieważ kwalifikują się one do cudów Proroka (pokój z nim), należy wierzyć w ich prawdziwość. Jest to bardzo istotne, ponieważ zostały (proroctwa) objawione przez Allaha.
3. Przekazała Aisza, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Nie ma emigracji po zdobyciu Mekki, tylko dżihad (walka w imię Allaha) i dobre intencje*. Jeśli więc jesteście wzywani do walki, walczcie”.
(Al-Buchari i Muslim)
* wyjasnienie An-Nawawiego słowa „intencja” - dobro wynikające z emigracji, gdy nie istnieje już taka potrzeba, ciągle może być osiągnięte przez dżihad i dobre uczynki.
Komentarz:
Kiedy kraj lub region staje się islamskim (dar-ul-islam) nie ma potrzeby przenosić się w ine miejsce. Jest to konieczne tylko w razie zamieszkiwania w kraju niemuzumańskim (dar-ul-kufr), gdzie przestrzeganie zasad islamu jest trudne lub niemożliwe. Z hadisu wynika również, że nie ma potrzeby emigracji z jednego kraju muzułmańskiego (dar-ul-islam) do drugiego. Prawo islamskie zabrania natomiast stałej zmiany miejsca pobytu (z dar-ul-islam) na kraj niemuzułmański (dar-ul-kufr) pod pretekstem dorobienia się i polepszenia warunków społecznych
Niestety w dzisiejszych czasach muzułmanie są zainfekowani tą przypadłością. Przepływ ich pieniędzy i zdolności intelektualnych (kwalifikacji) do krajów niemuzułmańskich (bilad-ul-kufr) jest bardzo niepokojący, z dwóch powodów: ponieważ wspiera się w ten sposób gospodarkę krajów niemuzułmańskich (bilad-ul-kufr) oraz muzułmanie przesiąkają demoralizacją rozpowszechniona w tych krajach i ich społeczeństwach.
Kolejnym bardzo ważnym powodem przeciwko emigracji muzułmanów do krajów niemuzułmańskich (bilad-ul-kufr) jest fakt, że stoi to w sprzeczności z ideą dżihadu (dążenie do dobra i walka na drodze Allaha). Duch walki i gotowość na nią musi być wiecznie żywy, aby muzułmanie mogli w każdej chwili i miejscu stanąć do walki.
4. Przekazał Dżabir bin Abdullah Al-Ansari, że uczestniczył w wyprawie w czasie której Prorok (pokój z nim) powiedział: „W Medynie są ludzie, którzy są z wami gdziekolwiek wyruszycie i jakąkolwiek przetniecie dolinę. Nie dołączyli do was osobiście tylko z powodu choroby”. Wg innego przekazu „podzielą z wami nagrodę”.
(Muslim)
Przekazał Bukhari od Anasa bin Malika, że wracali z bitwy pod Tabuk, gdy Prorok (pokój z nim) wspomniał: „W Medynie zostali ludzie, którzy towarzyszą nam duchowo na każdej drodze i w każdej dolinie. Zostali tam z ważnego powodu”.
Komentarz:
Na podstawie tego hadisu wiemy, iż jeśli intencja i duch dżihadu są obecne w sercu muzułmanina, gdy fizycznie nie może uczestniczyć w walce na drodze Allaha z ważnych przyczyn, zostanie nagrodzony tak, jak za czynny udział (w dżihadzie).
5. Przekazał Ma’n bin Jazid bin Achnas (on, jego ojciec i dziadek należeli do towarzyszy Proroka): Mój ojciec odłożył pewną sumę pieniędzy na jałmużnę i przekazał je pewnemu człowiekowi w meczecie. Poszedłem do tego człowieka i wziąłem pieniądze. Mój ojciec powiedział mi jednak „Nie było moją intencją dawać je tobie”. Poszliśmy więc do Wysłannika Allaha (pokój z nim), aby zasięgnąć jego opinii w tej sprawie. Powiedział do mojego ojca: „Jaziddzie zostałeś nagrodzony za swoje intencje”, a do mnie „„Ma’n, masz prawo do tego co wziąłeś”.
(Al-Buchari)
Komentarz:
Ten hadis obrazuje, że jałmużnę (sadaqa) otrzymuje potrzebujący syn muzułmanina i nie ma potrzeby by ją zwracał, jeśli ojciec miał intencję przekazania jej zasługującej na nią osobie. Ofiarowujący dostanie nagrodę stosownie do swojej intencji (nijah). Jałmużna zostanie zakwalifikowana jako dobrowolna (nafli sadaqa) ponieważ obowiązkowa (zakat) nie może być przekazana osobom, które są zależne od ofiarodawcy. Dozwolone jest ustanowienie kogoś pośrednikiem jałmużny (wakil). Nie jest nieposłuszeństwem syna względem ojca, jeśli syn wystąpi o opinię prawną (wg prawa islamskiego) dotyczącą jakiejś kwestii. Inaczej ujmując wspólna dyskusja nad szariatem nie jest arogancją. (Fath Al-Bari, rozdzial o zakacie)
6. Przekazał Sad ibn Malik: Prorok (pokój z nim) odwiedził mnie w roku Pożegnalnej Pielgrzymki ze względu na chorobę, o której sądziłem, że jest śmiertelna. Powiedziałem: „Wysłanniku Allaha, jak widzisz, jestem bardzo chory, a mam majątek i nie mam innych spadkobierców, poza córką. Czy mam oddać dwie trzecie mego majątku na jałmużnę?”. Prorok powiedział: „Nie”. Zapytałem: „Czy mam dać połowę ?”. Prorok powiedział: „Nie”. Potem rzekł: „Jedną trzecią, Sadzie, ale i jedna trzecia to za dużo. Lepiej abyś zostawił twoich spadkobierców bogatymi, niż biednymi, żebrzacymi. I Allah wynagrodzi cię za to, co wydajesz w intencji zadowolenia Allaha, nawet jeśli jest to garść pożywienia, które wkładasz do ust zony”. Powiedziałem: „Wysłanniku Allaha! Czy zostanę w tyle (w Mekce) po tym, jak moi Towarzysze wyemigrowali?”. Powiedział:, „Jeśli miałbyś zostać w tyle, zostaniesz wyniesiony i wywyższony za każdy uczynek, który spełnisz mając na celu zadowolenie Allaha. Mam nadzieje, ze będziesz żył długo, i przyniesiesz korzyść jednym ludziom, a innym zaszkodzisz. Allahu! Proszę dopełnij emigracji moich Towarzyszy i nie karz im zawracać”. Sad bin Chaula nie miał szczęścia. Wysłannik Allaha opłakiwał jego śmierć, jako ze Sad umarł w Mekce.
(Al-Buchari i Muslim).
Komentarz:
Mimo swojej miłości do Mekki, Towarzysze Proroka nie chcieli umierać w mieście, z którego wyemigrowali w imię Allaha. Z tego powodu Sad obawiał się śmierci w Mekce. Prorok (pokój z nim) modlił się o ukończenie emigracji Sada i wyrażał ubolewanie nad jego sytuacją. Sad zmarł w Mekce.
Wnioski: Hadis dowodzi, że w czasie choroby, która wydaje się być śmiertelną, chory nie może oddać więcej niż jedną trzecią majątku jako jałmużny. Potwierdza również, że mąż otrzyma nagrodę za to co przeznaczył na swoją żonę i dzieci. Chory może poinformować o swojej dolegliwości szukając wsparcia i prosić o suplikacje (dua) za siebie. Rozdający jałmużnę (sadaqah) dla zadowolenia Allaha, powinien zawsze przedkładać swoich najbliższych ponad innymi potrzebującymi.
7. Abu Hurajra przekazał, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Allah nie patrzy na wasze sylwetki ani wygląd, On patrzy na wasze serca i ocenia uczynki”.
(Muslim)
Komentarz:
Hadis podkreśla wagę szczerości i dobrych intencji, stąd istotnym jest, aby te dwie cnoty były rdzeniem szlachetnego czynu i serce powinno być wolne od wszystkiego, co niszczy wartość dobrych uczynków – hipokryzji, ostentacji, chciwości i innych rzeczy tego świata. Jako że prawdziwy stan znany jest jedynie Allahowi, prawdziwy stan uczynków będzie znany dopiero w Dniu Zmartwychwstania, kiedy każdy człowiek zostanie zapytany o nie przez Allaha. W życiu doczesnym każdy jest traktowany zgodnie z tym, co widoczne na zewnątrz, natomiast wnikliwa ocena pozostaje w gestii Allaha.
8. Przekazał Abu Musa Al-Aszari, że zapytano Proroka (pokój z nim) o tego, kto walczy na polu bitwy powodując się (kierując) dzielnością, zapałem (gorliwością) lub hipokryzją - co zostanie uznane za walkę na drodze Allaha? Odpowiedział: „Ten który walczy aby słowo Allaha (islam) pozostało najwyższym (górowało) jest uznawany za walczącego na drodze Allaha”.
(Al-Buchari i Muslim)
Komentarz:
Ponieważ oceniane będą intencje, ten będzie wojownikiem Allaha (mudżahid) kto walczy by imię Allaha było wysławiane.
9. Przekazał Abu Bakr Ath-Thaqafi, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Jeśli dwóch muzułmanów walczy przeciw sobie na miecze i jeden z nich zginie, obydwaj znajdą się w Piekle”. (Abu Bakr) zapytał: „Proroku, zrozumiałe, że stanie się tak z tym, który zabije, ale dlaczego z zamordowanym?”. Prorok odpowiedział: „Ponieważ był gotów zabić przeciwnika”.
(Al-Buchari i Muslim)
Komentarz:
Hadis udowadnia, że każdy będzie ukarany za grzeszny zamiar (decyzję), którego mocne postanowienie posiada, do popełnienia którego przedsięwziął wszelkie niezbędne środki, nawet jeśli się to nie udało ze względu na niezależne przeszkody. Postanowienie różni się od inicjatywy (podszeptu) do złego, która jest wybaczalna ponieważ każdy jest odpowiedzialny za swoją decyzję. W hadisie wyjaśniono co stanie się, kiedy muzułmanie będą walczyć między sobą z powodu dumy i uprzedzeń, bez żadnych pobudek religijnych, ponieważ ostatecznie mogą zostać rozliczeni na podstawie swoich idżtihad (przykładowych opinii) którymi mogli się usprawiedliwiać.
10. Przekazał Abu Hurajra że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Nagroda za modlitwę mężczyzny w zgromadzeniu jest dwadzieścia parę razy większa niż (modlitwa w pojedynkę) w domu lub sklepie (bazarze). Kiedy ktoś wykona ablucję (wudu) doskonale i udaje się do meczetu jedynie z intencją modlitwy, za każdy jego krok jego nagroda wzrasta o jeden stopień i jeden jego grzech jest anulowany, aż dojdzie do meczetu. Kiedy do niego wejdzie, uznawany jest za modlącego się, dopóki (od wyjścia z meczetu) zatrzymuje go modlitwa; a aniołowie nie ustają w wznoszenu za niego próśb do Allaha tak długo, jak pozostaje w miejscu modlitwy. Mówią: „Allahu, miej na nim litość, Allahu wybacz jego grzechy, Allahu przyjmij jego skruchę”, i dzieje się tak dopóki nie popełni mniejszej nieczystości”.
(Al-Buchari i Muslim).
Komentarz:
Ten hadis mówi o tym, że chociaż dozwolona jest modlitwa w domu lub na bazarze, to wartość modlitwy zbiorowej wykonanej w meczecie jest 25, 26 lub 27 większa, jak przekazano w innych hadisach.
11. Przekazał Abdullah bin Abbas, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Allah nakazał zapisanie czynów dobrych i złych. Potem wyjaśnił je (mówiąc, że) kto miał zamiar (intencję) spełnienia dobrego uczynku, ale nie zrobił tego, temu Allah zapisze to jako jeden pełny dobry uczynek, lecz, jeśli zamierzał i spełnił go, Allah zapisze mu za niego od dziesięciu do siedmiuset dobrych uczynków lub wiele więcej. Aczkolwiek, jeśli zamierzał postąpić źle, i zaniechał tego, Allah zapisze mu to jako jeden pełny dobry uczynek. Jeśli jednak zamierzał i postąpił tak, Allah zapisze mu to jako jeden zły czyn.
(Al-Buchari i Muslim)
Komentarz:
To, co Prorok (pokój z nim) przekazał od Allaha jest nazywane qudsi (uświęcona tradycja). Są to hadisy, które zostały objawione Prorokowi (pokój z nim). Powyższy hadis określa ważność błogosławieństwa Allaha, którym obdarzy swoich wiernych poddanych w Dniu Sądu Ostatecznego.
12. Przekazał Abdullah bin Umar bin Al-Chattab, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Trzech mężczyzn, z tych, którzy żyli przed wami, wyruszyło (w podróż), aż nastała noc, a ponieważ dotarli do pewnej jaskini, schronili się w niej. Z góry spadla skala, blokując jej wejście. Powiedzieli: „Nic was nie uratuje, jak tylko prośby do Allaha przez wzgląd na zalety waszych prawych czynów”. Jeden z nich rzekł: „Allahu! Allahu! Miałem starszych rodziców i maleńkie dzieci, dla nich pracowałem jako pasterz. Kiedy wracałem do nich nocą, wydoiwszy (owce) dawałem mleko najpierw moim rodzicom, a potem dzieciom i niewolnikom. Pewnego dnia odszedłem daleko szukając pastwiska i nie wróciłem zanim zasnęli. Kiedy jak zwykle wydoiłem owce i przyniosłem mleko, oboje spali. Niemiłym było mi ich budzić, ale nie chciałem dać mleka najpierw dzieciom (przed rodzicami – przyp. tłum). Moje dzieci płakały z głodu u moich stóp, a ja czekałem z naczyniem w rękach aż (moi rodzice - przyp. tłum.) się obudzą. Kiedy obudzili się o świcie wypili mleko. Allahu! Jeśli uczyniłem to dla Twego zadowolenia, uwolnij nas nieszczęścia, którego przyczyną są skały”. Skała poruszyła się, ale niewystarczająco, by się wydostać. Drugi powiedział: „Allahu! Miałem kuzynkę, którą kochałem bardziej niż kogokolwiek innego (w innej narracji: jak tylko mężczyzna może kochać kobietę). Chciałem odbyć z nią stosunek (seksualny), lecz ona odmówiła. Pod silną presją w roku, w którym panował głód, przyszła do mnie. Dałem jej 120 dinarów pod warunkiem, że odda mi się. Zgodziła się, a kiedy już spotkaliśmy się (by odbyć stosunek) powiedziała: ‚Bój się Allaha i nie łam bezprawnie pieczęci’. Odszedłem od niej, mimo że namiętnie ją kochałem i zostawiłem jej pieniądze wcześniej ofiarowane. Allahu! Jeśli uczyniłem to dla Twojego zadowolenia uwolnij nas od sytuacji, w której się znajdujemy”. Skała odsunęła się trochę, ale nadal niewystarczająco, by się wydostać. Trzeci mężczyzna powiedział: ‚Allahu! Zatrudniłem kilku pracowników i zapłaciłem im wszystkim poza jednym, który odszedł wziąwszy należności. Zainwestowałem te pieniądze i interes świetnie się powiódł. Po długim czasie człowiek ten przyszedł do mnie i powiedział: ‚Sługo Allaha! Wypłać mi należność’. Odpowiedziałem: ‚Wszystko, co widzisz jest twoje – wielbłądy, bydło, kozy i niewolnicy’, lecz on rzekł: ‚Sługo Allaha! Nie kpij ze mnie’. Zapewniłem go, że nie żartuję, więc wziął wszystko i odszedł nie zostawiając niczego. Allahu! Jeśli uczyniłem to szukając Twojego zadowolenia, uwolnij nas”. Wtedy skała odsunęła się i swobodnie wyszli.
(Al-Buchari i Muslim)
Komentarz:
Dozwolone jest błaganie przez uczynki, aczkolwiek branie kogoś za pośrednika by to czynił, jest innowacją w religii (din), której należy unikać z dwóch powodów: po pierwsze w prawie islamskim nie ma przesłanek ku temu, a po drugie jest to przeciwne praktykom chair-ul-qurun (najlepszych pokoleń – tego określenia używa się w odniesieniu do pierwszych trzech pokoleń muzułmanów, tych którzy żyli z Prorokiem (pokój z nim) i dwóch następnych. Rodzice mają pierwszeństwo w usługiwaniu, nawet przed żoną i dziećmi. Powstrzymywanie się od grzechu z obawy przed Allahem jest wysoce chwalebnym czynem. Robotnicy zawsze powinni być traktowani uczciwie. Jeśli ktoś płaci pracownikowi mniej niż mu się należy, powinien spłacić go w przyzwoity sposób. Każda prośba wypowiedziana szczerze i w prawdziwym uniżeniu jest spełniana przez Allaha. Allah pomaga czasem swym pobożnym sługom nawet w niezwykły sposób, który określa się mianem karamat (cudu lub fenomenu). Cuda prawych ludzi, tak samo jak cuda Proroka (pokój z nim), są prawdziwe, ale mają miejsce zależnie od woli Allaha.
NASTĘPNY ROZDZIAŁ 2. SKRUCHA