Umar ibn Al-Chattab

"The Rightly Guided Caliphs", MSA National Publication, źródło

Przekład Magdalena Herida

"Bóg umieścił prawdę na języku i w sercu Umara"

(hadis-słowa Proroka)

Życie Umara

Podczas swojej ostatniej choroby, Abu Bakr przeprowadził naradę z dostojnikami ze swojego ludu. Po tym zadecydowano,że drugim kalifem zostanie urodzony w szanowanej Kurajszyckiej rodzinie Umar ibn al-Chattab. Rodzina Umara posiadała ogromną wiedzę dotyczącą ich rodowodu. On sam, kiedy dorósł, stał się wspaniałym mówcą, znawcą nie tylko genealogii, ale także szermierki i zapasów. Nauczył się pisać i czytać jako małe dziecko, co było rzadkością w tamtych czasach wśród ludu Mekki. Umar zarabiał na życie jako kupiec. Jego wyprawy handlowe zaprowadziły go do różnych krajów, gdzie poznał wielu wspaniałych ludzi. To doświadczenie pozwoliło mu spojrzeć na problemy i sprawy ludzi z innej perspektywy. Umar był osobą dynamiczną, stanowczą, uczciwą i wyrozumiałą. Zawsze miał w zwyczaju mawiać to co myślał, nawet wtedy, kiedy inni byli z tego powodu niezadowoleni.

Umar miał dwadzieścia siedem lat, kiedy Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) obwieścił swoją misję. Głoszenie kazań przez Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) złościło wszystkich przywódców Mekki. Umar uprzykrzał życie wszystkim, którzy przyjęli islam. Kiedy jego niewolnica zaakceptowała nową religię, bił ją tak długo, aż wyczerpany powiedział: "Przestałem dlatego, że jestem zmęczony, a nie dlatego że mi cię szkoda". Przyjęcie islamu przez Umara to jedna z ciekawszych historii. Pewnego dnia, wściekły na Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) wziął do ręki swój miecz i postanowił go zabić. Po drodze spotkał swojego przyjaciela, którego poinformował o swoim zamiarze. W zamian usłyszał, że jego siostra Fatima i jej mąż są wyznawcami islamu. Umar poszedł prosto do jej domu. Kiedy zastał ją czytającą Koran, powalił ją na ziemię i zaczął bić bezlitośnie. Potłuczona i krwawiąca powiedziała swemu bratu: "Możesz zrobić ze mną co chcesz, ale i tak nie uda ci się odwrócić mojego serca od islamu". Te słowa wywołały dziwną reakcje u Umara. Co to była za religia, która nawet słabą kobietę uczyniła tak silną? Poprosił swoją siostrę, żeby pokazała mu co wcześniej czytała; od razu zrozumiał, że słowa Koranu są jak najbardziej prawdziwe. Pospiesznie udał się do domu Wysłannika (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) gdzie przysiągł mu wierność i oddanie.

Umar nie krył się z tym, że przyjął islam. Zebrał muzułmanów i zaproponował wspólną modlitwę przy Kabie. To śmiałe oddanie wierze tak wpływowego obywatela Mekki podniosło na duchu małą społeczność muzułmańską. Niemniej jednak, Umar również nie miał lekkiego życia wśród innowierców, dlatego jak tylko Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) wydał pozwolenie na emigrację do Medyny, on także opuścił Mekkę. Jego trafne osądy, poświęcenie i oddanie Prorokowi (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) oraz szczerość i prostolinijność pomogły mu zdobyć zaufanie Muhammada (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) równe temu, jakim Wysłannik darzył Abu Bakra. Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) nazwał go Farooq, co znaczy: ten, który oddziela prawdę od fałszu. Podczas kalifatu Abu Bakra, Umar był jego najbliższym pomocnikiem i doradcą. Po śmierci pierwszego kalifa, wszyscy ludzie w Medynie przysięgli wierność Umarowi i 23 dżumada al-achir, 13 roku hidżry, został ogłoszony drugim kalifem.

Kalifat Umara

Po objęciu stanowiska, Umar przemówił do muzułmanów z Medyny tymi słowami: "Ludzie, macie prawa, o które możecie się upominać. Jednym z nich jest to, iż ktokolwiek z was przyjdzie do mnie z jakimkolwiek żądaniem, musi wyjść zadowolony. Macie prawo wiedzieć, że nie wezmę z dochodów państwa nic, co by mi się nie należało. Umocniłem granice, tak żebyście czuli się bezpiecznie. Kiedy jednak pójdziecie na wojnę, ja zaopiekuję się waszymi rodzinami jak prawdziwy ojciec. Ludzie, Allah jest wszystkiego świadom, wybaczcie mi moje błędy i pomóżcie mi w moim zadaniu. Wspierajcie mnie w nakazywaniu dobra i w zwalczaniu zła. Doradzajcie mi odnośnie obowiązków, które nałożył na mnie Bóg".

Podczas kalifatu Umara islam rozprzestrzeniał się w zawrotnym tempie. Od Arabii, po Egipt, Irak, Palestynę i Iran. Wszystkie te tereny były pod ochroną islamskiego rządu. Najwspanialsze jednak były zasady jakimi posługiwał się Umar. Wszelkie nakazy, które zostały objawione w Koranie, natychmiast wdrażał w życie.

{O wy, którzy wierzycie! Trzymajcie się stale sprawiedliwości, zaświadczając to przed Bogiem, rówież względem was samych albo względem waszych dzieci i krewnych, czy to będzie bogaty, czy biedny – bo Bóg jest im bliższy.} (Koran, 4:135)

Któregoś dnia, pewna kobieta złożyła zażalenie na Umara; kiedy pojawił się on na rozprawie, sędzia na znak szacunku wstał, a Umar powiedział: "Oto pierwszy akt niesprawiedliwości jaki zrobiłeś tej kobiecie".

Jako przywódca państwa muzułmańskiego Umar wiódł bardzo proste życie; nie posiadał żadnej straży, która miałaby służyć mu za ochronę, był dostępny dla każdego i o każdej porze. Wiele razy zagraniczni wysłannicy znajdowali go odpoczywającego pod drzewem palmowym, albo modlącego się razem z innymi ludźmi w meczecie. Wywoływało to u nich wielkie zakłopotanie, ponieważ nie potrafili rozróżnić który z nich to kalif. Umar spędził wiele nocy chodząc po ulicach Medyny, bacznie obserwując, czy aby nikomu nie potrzebna jest pomoc i wsparcie. Społeczeństwo muzułmańskie za czasów drugiego kalifa zostało opisane przez pewnego Egipcjanina, którego wysłano, aby szpiegował muzułmanów. Opowiedział wszystko w następujących słowach:

"Widziałem ludzi, którzy kochają śmierć bardziej niż życie. Są pokorni, a nie dumni. Żaden z nich nie jest materialistą, i do tego wiodą bardzo proste życie. Ich przywódca jest im równy; nie robią żadnej różnicy między biednym a bogatym, panem a niewolnikiem. Kiedy nadchodzi pora modlitwy, nikt nie zostaje w tyle..."

Rządy Umara miały strukturę władzy wykonawczej. Założone zostały ministerstwa skarbu, wojska i publicznych dochodów. Żołnierzom wypłacano regularne wynagrodzenia i przeprowadzono spis ludności. Zrobiono dokładny pomiar ziem, żeby określić sprawiedliwie wysokość podatku. Zbudowano wiele nowych miast, a obszary podlegające jego władzy zostały podzielone na prowincje, z czego każda miała swojego gubernatora. Powstały nowe drogi, kanały wodne i przydrożne hotele. Z publicznych funduszy wypłacano prowizje dla biednych i potrzebujących. Przez nakazy i przykłady, Umar określił prawa i przywileje niemuzułmanów. Oto umowa zawarta z chrześcijanami z Jerozolimy:

"To jest ochrona, którą sługa Allaha, Umar ibn al-Chattab gwarantuje ludziom z Eilija (Jerozolimy). Ochrona obejmuje ich życie, własności, kościoły, krzyże, zdrowie i choroby wszystkich współwyznawców. Ich kościoły nie mogą służyć jako miejsce zamieszkania, a także nie można ich zburzyć. Nie można im szkodzić, niszczyć ich domostw, krzyży i własności. Ludzie ci nie mają żadnego przymusu w sprawach religii, nikt z nich nie będzie cierpiał i nie będzie krzywdzony z powodu swojej religii. Jest to przymierze między Bogiem, Wysłannikiem, kalifem i wszystkimi wierzącymi, i będzie przestrzegane dopóty, dopóki ludzie ci będą płacić dżizje (podatek na obronę) nałożony na nich".

Ci ludzie, którzy brali udział we wspólnej obronie kraju razem z muzułmanami, byli zwolnieni z płacenia dżizji. W przypadku, kiedy muzułmanie wycofali się z miasta, gdzie niewierzący płacili podatek na ich obronę, wszystkie pieniądze zostały im zwracane. Starzy, biedni i niepełnosprawni, zarówno muzułmanie jak i nie muzułmanie, byli zaopatrywani ze skarbu państwa i z pieniędzy dostarczonych z obowiązkowego podatku zakat.

Śmierć Umara

W 23 roku hidżry, kiedy Umar powrócił do Medyny z pielgrzymki (hadżdż), modlił się prosząc Boga: "O Panie! Jestem już stary i zmęczony, moja siła powoli przygasa, a ludzie za których jestem odpowiedzialny rozjechali się do najdalszych zakątków ziemi. Zabierz mnie do Ciebie, mój Stwórco!" Jakiś czas później, kiedy Umar prowadził modlitwę w meczecie, perski chłopak Abu Lulu Feroz, który miał żal do kalifa, zaatakował go dźgając kilkakrotnie nożem.Umar zachwiał się i upadł na ziemię. Kiedy spojrzał na chłopaka, powiedział: "Dzięki Bogu nie jest on jednym z muzułmanów".

Drugi kalif, Umar ibn al-Chattab, zmarł w pierwszym tygodniu miesiąca Muharam, 24 roku hidżry i został pochowany obok Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim).

>Trzeci kalif, USMAN IBN AFFAN