ROZDZIAŁ 03. CIERPLIWOŚĆ I WYTRWAŁOŚĆ

Allah, Najwyższy, mówi (co znaczy):

{O wy, którzy wierzycie! Bądźcie cierpliwi i współzawodniczcie w cierpliwości! Bądźcie wytrwali i bójcie się Boga! Być może, będziecie szczęśliwi!} (Koran 3:200)

{My doświadczymy was nieco strachem, głodem i utratą dóbr, życia i owoców. Głoś radosną wieść cierpliwym!} (Koran 2:155)

{Powiedz: „O Moi słudzy, którzy wierzycie! Bójcie się waszego Pana! Ci, którzy czynią dobro na tym świecie, otrzymają dobro, a ziemia Boga jest rozległa. Zaprawdę, cierpliwym będzie dana w pełni ich nagroda, bez rachunku!”} (Koran 39:10)

{Lecz ten, kto jest cierpliwy i kto przebacza - zaprawdę, umie okazać zdecydowanie w działaniu!} (Koran 42:43)

{Poszukujcie pomocy w cierpliwości i modlitwie! Zaprawdę, Bóg jest z cierpliwymi!} (Koran 2:153)

{My na pewno będziemy was doświadczać, aby poznać tych spośród was, którzy są gorliwi w walce, tych, którzy są wytrwali, i wybadać wiadomości o was.} (Koran 47:31)

W Świętym Koranie znajduje się wiele wersetów dotyczących cierpliwości i pochwalających ją.

25. Abu Malik al-Haris bin Asim al-Aszar przekazał, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Ablucja (wudu) jest połową modlitwy, mówienie ‚al-Hamdulilllah’ (cała chwała należy się Allahowi) zapełnia szalę dobrych uczynków, mówienie ‚Subhan Allah wa al-hamdulillah’ (Allah jest doskonały i cała chwała należy się Allahowi) wypełnia przestrzeń między niebem a ziemią, modlitwa (salat) jest światłem, jałmużną (sadaqa) - dowodem wiary, cierpliwość – światłością (blaskiem), a Koran - dowodem na twoją (muzułmanina) rzecz lub przeciwko tobie. Każda osoba umiera: zostaje zbawiona lub wiecznie potępiona”.

(Muslim)

Komentarz:

Pobożność w każdej postaci zasługuje na pochwałę. „Wiara” oznacza wiarę w doskonałej formie. Niektórzy uważają, że użyte tutaj słowo „Wiara” znaczy „modlitwa”. Ablucja (wudu) jest niezbędna do modlitwy (salat) i z tego powodu określono to jako jej połowę.
Wspominanie Allaha jest bardzo ważne.
Hadis zachęca do koncentracji na modlitwie, ponieważ jest ona światłem, które prowadzi muzułmanina na każdym kroku i chroni przed grzechem.
Rozdawanie jałmużny (sadaqa) jest oznaką szczerości wiary muzułmanina.
Cierpliwość zasługuje na pochwałę, jest to silna broń muzułmanina, umacniająca i dająca pewność.
Koran może być wybawieniem lub klęską dla muzułmanina. Jeżeli ktoś działa zgodnie z jego nakazami – prowadzi do ocalenia (Raju), jeśli jednak unika tego – sprowadza potępienie.
Nie należy być bezczynnym, ale zajętym pożyteczną pracą, w przeciwnym razie popada się w tendencje do zła.
W ciągu naszego przemijającego ziemskiego życia powinniśmy być posłuszni Allahowi.

26. Abu Said al-Chudri przekazał, że grupa Ansarów prosiła Proroka (pokój z nim) (o coś) i on im dał, następnie znowu poprosili i o(pokój z nim) dawał im póki to, miał nie skończyło się. Wtedy Prorok (pokój z nim) powiedział: „Jakiekolwiek dobro będę miał nie odmówię go wam. Jeśli ktoś będzie uczciwy i skromny – Allah podtrzyma go w uczciwości i skromności, i jeśli ktoś dąży do samowystarczalności – Allah uczyni go samowystarczalnym, i ktokolwiek będzie cierpliwy – Allah da mu cierpliwość, i nie daru lepszego i wszechstronniejszego niż cierpliwość.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Poza hojnością, uprzejmością, szczodrością i szlachetnością, Allah zalecił Prorokowi (pokój z nim) cierpliwość, zadowolenie, szacunek dla swojej osoby, unikanie faworyzowania innych.

27. Przekazał Abu Jahija Suhaib bin Sinan, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Jak dobra jest sytuacja wierzącego, wszystko jest na jego korzyść a jest tak tylko w przypadku muzułmanina. Jeśli spotyka go dobro, jest za nie wdzięczny Allahowi i to jest to dla niego dobre; a jeśli spotykają go nieszczęścia i znosi je cierpliwie, i to jest to dla niego lepsze”.

(Muslim)

Komentarz:

Muzułmanin powinien zachowywać się w ubóstwie czy dobrobycie, dostatku czy niewygodzie w sposób określony w hadisie. Oznacza to, że zapominanie o Allahu w dobrobycie i niewdzięczność wobec Niego, jest sprzeciwianiem się Jego nakazom. Analogicznie, niewłaściwym jest, aby muzułmanin, który znalazł się w trudnej sytuacji, zawodził i narzekał na wolę Allaha, zamiast być cierpliwym.

28. Przekazał Anas, że kiedy w czasie ostatniej choroby Prorok (pokój z nim) stracił przytomność Fatima krzyknęła: „O udręko mojego drogiego ojca!”. Odpowiedział: „Po dniu dzisiejszym nie będzie udręki dla twojego ojca”. Kiedy umarł, Fatima powiedziała „Mój Ojcze, Allah wezwał cię do Siebie, a ty odpowiedziałeś na Jego wezwanie. Ojcze! Ogród w Raju jest twoim domem. Ojcze! Ogłaszamy Gabrielowi twoją śmierć”. Kiedy został pochowany, powiedziała: „Jesteście teraz zadowoleni, że przysypaliście ziemią grób Proroka (pokój z nim)?”.

(al-Buchari)

Komentarz:

Ten hadis obrazuje, że można wyrażać zmartwienie i niepokój jaki odczuwa się w obliczu śmierci. Również wyrażanie bólu i żalu w przypadku czyjejś śmierci, w sposób naturalny jest dozwolone. Można również wspominać zalety zmarłego, ale bez zawodzenia, szlochania, lamentów, płaczu i rozdzierania odzieży. Ostatnie słowa Fatimy są również sposobem ekspresji rozpaczy i smutku, ale nie naganą pochówku Proroka (pokój z nim), ponieważ taka krytyka jest zabroniona przez szariat wszystkim bez wyjątku.

29. Przekazał Usamah bin Zaid, że córka Proroka (pokój z nim) posłała po niego, kiedy umierało jej dziecko, ale Prorok (pokój z nim) odesłał posłańca mówiąc: „Cokolwiek Allah zabiera lub daje, należy do Niego, i wszystko od Niego ma określony czas (na tym świecie), więc powinna być cierpliwa i oczekiwać nagrody od Allaha”. Posłała po Niego ponownie, zaklinając na Allaha aby przyszedł. Prorok w towarzystwie Sada bin Ubadah, Muazy bin Dżabal, Ubajja bin Kab, Zaida bin Sabit i kilku innych mężczyzn udał się do niej. Przyniesiono dziecko Prorokowi (pokój z nim) i oddychał z trudem. Na ten widok Prorok (pokój z nim) zalał się łzami. Sad zapytał: „Proroku, cóż to?”, a on odpowiedział „To miłosierdzie (litość), które Allah umieścił w sercach Swoich sług”. Wg innego przekazu „...sercach tych Jego sług, których chciał, i Allah okazuje miłosierdzie (litość) tym spomiędzy Swoich sług, którzy są miłosierni (okazują miłosierdzie, litość)”.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Zbieranie wszystkich krewnych w przypadku śmierci nie jest niezbędne, jednak ich udział w modlitwie pogrzebowej jest zbiorowym zalecanym obowiązkiem (mustahab fard kifajah) wszystkich muzułmanów, co oznacza, że wystarczy, by wykonało go kilku z nich, aby został spełniony w imieniu większości (jeśli zaś żaden go nie wykona – grzechem za niespełnienie obowiązku zostają obciążeni wszyscy – przyp. tłum.).
Życzenie krewnych, aby w czasie czyjejś śmierci byli obecni ludzie pobożni jest szczere, albowiem ich modlitwy uczynią ją łatwiejszą.
Można polecić prawdomównej osobie złożenie przysięgi i niezbędnym jest, by spełniła ona swa przysięgę, gdyż wzmaga to wzajemne zaufanie i miłość.
Płakanie (bez lamentu – przyp. tłum.) z powodu czyjejś śmierci i doradzanie krewnym zmarłego, cierpliwości i odpowiedzialności jest dozwolone.
Wyrażanie dobroci i miłości jest darem od Allaha i sposobem na zyskanie Jego litości, a bycie pozbawionym (tych uczuć) świadczy o bezduszności (nieczułości).

30. Przekazał Suhaib, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Przed wami żył król, który miał nadwornego magika. Kiedy mag zaczął się starzeć, powiedział do króla: „Starzeję się więc przydziel mi młodego chłopca, abym uczył go magii”. Król posłał do niego chłopca w tym celu. Na swojej drodze (do maga) chłopiec spotkał mnicha; przysiadł się do niego, posłuchał i spodobało mu się, co mówił. Stało się jego zwyczajem, że spotykał się z mnichem i siadał z nim, a potem szedł do magika, który bił go (z powodu spóźnienia). Pewnego razu poskarżył się na to mnichowi, a ten mu rzekł: „Kiedy boisz się czarownika, mów: „Rodzina mnie zatrzymała”, a kiedy boisz się rodziny, mów: „Mag mnie zatrzymał”. Pewnego dnia pojawiła się wielka bestia i uwięziła ludzi, a chłopiec powiedział: „Dziś oto dowiem się, czyja sprawa jest lepsza: magika, czy mnicha”. Wziął kamień i rzekł: „O Allahu, jeśli sprawa mnicha jest Ci droższa od sprawy magika, uśmierć bestię, by ludzie mogli pójść wolno”. Rzucił kamieniem i zabił ją, a ludzie odeszli. Następnie poszedł do mnicha i opowiedział mu cała historię. Ten powiedział: „Synu, dziś mnie przewyższyłeś. Doszedłeś do etapu, na którym czuję, że spotka cię niebawem próba, a jeśli taka cię spotka, nie wydaj mnie”. Chłopiec zaczął leczyć niewidomych od urodzenia i trędowatych, potem właściwie leczył ludzi ze wszystkich rodzajów schorzeń. Kiedy dworzanin króla, który oślepł, usłyszał o nim, poszedł do niego z wieloma darami i powiedział: „Jeśli uzdrowisz mnie, to wszystko będzie twoje”. Chłopiec odpowiedział: „Ja sam nie leczę nikogo. To Allah, Najwyższy, Jedyny uzdrawia, i jeśli potwierdzisz wiarę w Allaha, poproszę Go, by cię wyleczył”. Dworzanin zaręczył swoją wiarę w Allaha i Allah uzdrowił go. Poszedł do króla, usiadł obok niego, jak zwykł robić to wcześniej. Król rzekł: „Kto przywrócił ci wzrok?”, a on odpowiedział: „Mój Pan”. Wtedy król powiedział: „Masz innego Władcę poza mną?”, a dworzanin odrzekł: „Moim i twoim Panem jest Allah” więc król torturował go, aż ten wydał chłopca. Chłopak został wezwany i król powiedział do niego: „Chłopcze, zostało mi przekazane, że jesteś tak sprawy w swojej magii, że uzdrawiasz niewidomych, trędowatych i zrobiłeś to i to”. Chłopiec odpowiedział: „Ja nie uzdrawiam nikogo, Allah jest tym, który uzdrawia”. Król zatrzymał chłopca i torturował go, dopóki on nie zdradził mnicha. Wezwano mnicha i powiedziano mu: „Powinieneś porzucić swoją religię”, ale on odmówił. Król posłał po piłę, umieścił ją na środku głowy mnicha i rozpiłował go na dwie połowy, które upadły na ziemię. Wtedy przybliżono nadwornego i powiedziano mu: „Porzuć twoją religię”. On również odmówił i położono mu piłę na środku głowy i rozpłatano go na dwie części. Następnie posłano po chłopca i powiedziano do niego: „Porzuć twoją religię”. On odmówił. Wtedy król przekazał go w ręce grupy swych dworzan i powiedział im: „Zabierzcie go do takiej a takiej góry; wespnijcie się z nim na nią, a kiedy znajdziecie się u szczytu każcie mu ponownie odrzucić jego wiarę. Jeśli odmówi, zepchnijcie go, aby się zabił”. Oni zabrali go i kazali mu się wspinać, a on powiedział: „O Allahu, ocal mnie od nich jakkolwiek zechcesz” i góra zaczęła się trząść, a oni spadli (zabijając się); chłopiec zaś przyszedł do króla na własnych nogach. Król rzekł do niego: „Co stało się z twoimi towarzyszami?”. On odparł: „Allah mnie od nich ocalił”. Król ponownie powierzył go kilku dworzanom i przykazał im: „Zabierzcie go na łódź, a kiedy dotrzecie na środek morza, każcie mu porzucić jego religię. Jeśli odmówi, wrzućcie go (do wody)”. Oni uczynili tak, a on rzekł: „O Allah ocal mnie od nich”. Łódź wywróciła się i wszyscy utonęli oprócz chłopca, który poszedł do króla na własnych nogach. On na to rzekł: „Co stało się z twoimi towarzyszami?”. On odparł: „Allah uchronił mnie od nich” i powiedział: „Nie uda ci się mnie zabić, dopóki nie uczynisz tego, co ci każę”. Król zapytał: „Co to takiego?”. Chłopak rzekł: „Zbierz wszystkich ludzi w jednym miejscu i przywiąż mnie do pnia drzewa, następnie weź strzałę z mojego kołczanu i powiedz: „W imię Allaha, Pana chłopca”, i strzel we mnie. Jeśli to uczynisz, będziesz mógł mnie zabić”. Król zwołał ludzi na otwartym polu i przywiązał chłopca do pnia. Wyjął strzałę z jego kołczanu, umocował w łuku i rzekł: „W imię Allaha, Pana chłopca”, wypuścił strzałę, a ona trafiła w jego skroń. Chłopak położył dłoń nad skronią, gdzie trafiła strzała i umarł. Wtedy ludzie powiedzieli: „Wierzymy w Pana tego chłopca”. Powiedziano do króla: „Czyż nie widzisz, że, na Allaha, to, czego tak się obawiałeś właśnie ma miejsce? Wszyscy ludzie uwierzyli”. Wtedy król rozkazał kopać rowy i rozpalić w nich ogień i rzekł: „Ten, kto nie porzuci religii (chłopca), niech zostanie wrzucony do ognia” lub „każcie mu wskoczyć do niego”. Tak uczynili, aż przyszła kolej kobiety z dzieckiem. Zawahała się przed wskoczeniem do ognia. Jej dziecko zaś powiedziało: „Mamo! Wytrzymaj (tę próbę), gdyż jesteś na Drodze Prostej”.

(Muslim)

Komentarz:

Najważniejszą lekcją, jakiej uczymy się z tego hadisu jest, że trudności, jakim człowiek musi stawić czoło na drodze religii (din), należy znosić cierpliwie i z determinacją; a jeśli dobro religii tego wymaga, powinien za nią poświęcić swe życie.
Cuda dokonane przez prawych ludzi są prawdziwe. Kiedy Allah chce tego przez Swą wolę i mądrość, objawia te cuda poprzez Swoich poddanych.
Jednym z dowodów na prawdziwość Koranu jest fakt, że przypomniał o wielkim historycznym wydarzeniu jak to Ludzi Rowu, które zagrzebane w pyle historii, było przez długi czas zapomniane.
Nie można wyjaśniać ani interpretować Koranu bez pomocy hadisów. Wydarzenie Ludzi Rowu wspomniane w Koranie jest dobrym tego przykładem. Hadis ujawnił szczegóły tego zdarzenia i wyjaśnił jego dwuznaczność.
Takie wydarzenia są źródłem siły wiary dla prawdziwie wierzących.

31. Przekazał Anas, że Prorok (pokój z nim) przechodził obok kobiety płaczącej nad grobem i powiedział: „Obawiaj się Allaha i bądź cierpliwa”. Odpowiedziała: „Odejdź ode mnie! Moje nieszczęście nie przytrafiło się tobie i nie wiesz o nim”. Później kobietę poinformowano, że osobą doradzającą jej był Prorok (pokój z nim). Poszła do jego drzwi, gdzie nie zastała strażnika. Powiedziała: „Nie wiedziałam, że to Ty”. Prorok (pokój z nim) odpowiedział: „Cierpliwość jest właściwa przy pierwszym (uderzenia) rozpaczy”.

(al-Buchari i Muslim)

Wg innego przekazu Muslima – kobieta płakała nad synem.

Komentarz:

Hadis ukazuje doskonałość charakteru Proroka (pokój z nim). Kobieta, której doradził cierpliwość, nie zachowała się odpowiednio, ale Prorok (pokój z nim) nie zirytował się ani nie robił jej wyrzutów. Kiedy stanęła przed nim drugi raz, ponownie doradził jej zachowanie cierpliwości. Hadis jest doskonałą lekcją dla tych, którzy wzywają ludzi do Prostej Drogi (islamu). Nasi uczeni i imamowie powinni naśladować ten doskonały przykład.

32. Abu Hurajra przekazał, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Allah Najwyższy, mówi: ‚Nie mam innej nagrody niż Raj (Dżannah) dla Mojego wierzącego sługi, który pozostaje cierpliwy, kiedy odbieram mu ukochanych spośród mieszkańców tego świata”.

(al-Buchari)

Komentarz:

Dzieci, żona, rodzice itd. są najdroższymi osobami dla każdego. Akceptacja ich śmierci jako Woli Allaha i zniesienie ich utraty cierpliwie to oznaki wielkiej wiary. Zawodzenie i mówienie niedorzeczności wykazuje zaś jej słabość. Nagrodą za cierpliwość w tak dramatycznych sytuacjach jest Raj, podczas gdy zniecierpliwienie wywołuje niezadowolenie Allaha.

33. Przekazała Aisza, że zapytała Proroka (pokój z nim) o epidemię i odpowiedział: „To kara, którą Allah doświadcza tego, kogo chce, ale uczynił ją miłosierdziem dla wiernych. Ten, kto jest w mieście dotkniętym dżumą lub epidemią cierpliwość zachowuje cierpliwość i oczekuje nagrody Allaha, wiedząc, że nie spotka go nic innego niż to, co Allah dla niego przeznaczył, otrzyma nagrodę równą nagrodzie męczennika”.

(al-Buchari)

Komentarz:

Cierpliwe przebywanie w mieście, w którym się mieszka, dotkniętym epidemią dżumy lub inną plagą, i nie uciekanie z niego, wynosi muzułmanina na poziom męczennika na drodze Allaha, jak w innych podobnych przypadkach – utonięcia, śmierci przy porodzie itp. Podstawą takiego obowiązku (pozostania w mieście dotkniętym zarazą – przyp. tłum.) jest nierozprzestrzeniane zarazy do innych miast. Z drugiej strony mieszkańcy innych miast mają zakaz odwiedzania miejsca dotkniętego plagą. Hadis jasno dowodzi, że nie jest niezgodnym z islamem przedsięwzięcie niezbędnych środków ochrony zdrowia. Podobnie cierpliwość w przypadku choroby jest dowodem głębokiej wiary w Wolę Allaha.

34. Przekazał Anas, że słyszał jak Prorok (pokój z nim) mówił: „Allah, Wspaniały, Najwyższy mówi: ‚‚Kiedy doświadczam mego sługę przez dwie drogie mu rzeczy (tzn. oczy) i on znosi to cierpliwie, nagrodzę mu to Rajem (Dżannah)’”.

(al-Buchari)

Komentarz:

Ślepota jest największą stratą na świecie i Allah przyznaje za nią nagrodę stosownie do Swojej Woli. Dlatego też cierpliwość w tym wypadku jest wielce chwalebna. Nagrodą jest Raj (Dżannah) pod warunkiem, że niewidomy ma bardzo mocną wiarę.

35. Przekazał Ata bin Abu Rabah, że Ibn Abbas zapytał go, czy chciałby, żeby pokazać mu kobietę, która jest spośród ludzi w Raju (Dżannah). Kiedy odpowiedział, że oczywiście, (Ibn Abbas) rzekł: „To czarnoskóra kobieta, która przyszła do Proroka (pokój z nim) i powiedziała: ‚Cierpię na epilepsję i w czasie ataków moje ciało się odkrywa, proś proszę Allaha w mojej intencji’. On (pokój z nim) odpowiedział: ‚Jeśli chcesz znosić to cierpliwie, będziesz nagrodzona Rajem, albo, jeśli wolisz, będę prosił Allaha by cię uzdrowił’. Odowiedziała: ‚Zniosę to’, i dodała: ‚Ale moje ciało się odkrywa (w czasie ataków – przyp. tłum.), więc proś Allaha, aby to się nie zdarzało’. I Prorok (pokój z nim) wznosił za nią prośby do Allaha.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Podczas leczenia (w chorobie – przyp. tłum) nie powinno się zapominać o modlitwie do Allaha, ponieważ obydwie rzeczy mają znaczenie same w sobie.

36. Przekazał Abdullah bin Masud, że pamiętał jak Prorok (pokój z nim) mówił o jednym z proroków, którego ludzie ubiczowali i przelali krew, i jak (ten prorok) ścierając krew ze swojej twarzy mówił: „Allahu! wybacz mojemu ludowi! Oni z pewnością nie wiedzą, co czynią”.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Hadis ukazuje doskonały charakter i miłosierdzie proroków i jest bardzo dobrym przykładem dla tych, którzy uczą prawości. Powinni być zawsze przygotowani na niewygody związane z zapraszaniem ludzi do kroczenia prostą drogą, i zamiast zemsty, wybaczać im i prosić o ich poprowadzenie (dobrą drogą – przyp. tłum.). Ta szlachetna cecha jest bardzo ważna dla tych, którzy poświęcają się nauczaniu religii.

37. Przekazali Abu Said i Abu Hurajra, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Nigdy wierny nie jest dotykany niewygodą, chorobą, troską, rozpaczą, zmartwieniem lub nawet ukłuciem kolca, aby Allah nie wybaczył mu grzechów na poczet jego cierpliwości”.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Hadis opisuje szczególną łaskę i litość Allaha dla muzułmanów. Pokazuje jak Allah obraca trudy i kłopoty muzułmanów w pokutę za ich grzechy. Jest to jednak możliwe tylko jeśli wierny znosi je cierpliwie. Jeśli zaczyna rozpaczać, oprócz cierpienia jakie go dotknęło, będzie pozbawiony nagrody za cierpliwość. Będzie także musiał dźwigać ciężar dodatkowych grzechów.

38. Przekazał Ibn Masud, że odwiedził Proroka (pokój z nim) kiedy ten miał gorączkę i powiedział: „Posłańcu Allaha, wyglądasz jakbyś bardzo cierpiał”. Prorok odpowiedział: „Tak, cierpię jak dwaj ludzie”. Ibn Masud spytał: „Jest tak, ponieważ dostaniesz podwójną nagrodę?”. Prorok (pokój z nim) potwierdził i dodał: „Żadnego muzułmanina nie dotyka krzywda, ukłucie kolca lub coś gorszego (boleśniejszego), aby Allah z tego powodu nie pozwolił opaść jego grzechom, jak liściom z drzewa”.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Prorocy musieli stawić czoła niezwykłym trudnościom, i z tego powodu ich nagroda za udźwignięcie ich jest również większa. Dlatego przerost trudności życiowych i krzywd jest oznaką doskonałej wiary, a nie niezadowolenia Allaha.

39. Przekazał Abu Hurajra, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Jeśli Allah chce dla kogoś dobrze, czyni go cierpiącym z powodu nieszczęścia”.

(al-Buchari)

Komentarz:

Problemy tego świata, takie jak cierpienie, kataklizmy, choroby, ubóstwo, utrata życia i majątku itp. mają dobry aspekt dla muzułmanina, jeśli zwraca się do Allaha i prosi o wybaczenie i litość dla siebie, jako że z ich powodu grzechy są wybaczane. Dlatego obecne problemy są błogosławieństwem w przyszłym życiu.

40. Przekazał Anas, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Niech żaden z was nie pragnie śmierci z powodu nieszczęść, jakie go spotykają. Jeśli jednak nie będzie mógł (dłużej) wytrzymać, powinien powiedzieć: ‚Allahu! Utrzymaj mnie przy życiu tak długo, jak uważasz, że życie będzie dla mnie lepsze, lub uśmierć mnie, jeśli śmierć będzie dla mnie lepsza’”.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Ponieważ człowiek nie ma wiedzy o swojej przyszłości, czy będzie dobra, czy zła, nie powinien w wyniku frustracji wynikającej z problemów i zawirowań (życiowych) życzyć sobie śmierci z dwóch powodów. Po pierwsze – pragnienie śmierci jest brakiem cierpliwości, po drugie - jest całkiem możliwe, że dalsze jego życie będzie dobre dla jego religii i życia doczesnego. A zatem życzenie sobie (samemu) śmierci jest zakazane. Dozwolone jest pragnienie śmierci męczeńskiej, lub w Mekce czy Medynie, ale to osobny temat do omówienia. Jednakowoż, jeśli ktoś chce wyrazić życzenie swojej własnej śmierci, powinien je sformułować tak jak wspomniano w hadisie.

41. Przekazał Khabbab bin al-Aratt, że raz poskarżyli się Prorokowi (pokój z nim) na prześladowania ze strony niewiernych, kiedy on leżał w cieniu Kaby z płaszczem pod głową jako poduszką. Zapytaliśmy dlaczego nie poprosi Allaha o naszą przewagę (nad przeciwnikami) a On (pokój z nim) odpowiedział: „Pomiędzy ludźmi przed Wami był człowiek, którego pojmano i przetrzymywano w dole wykopanym dla niego w ziemi, i przepilowano go na dwie polowy, aż do głowy, a jego zostało ciało oderwane od kości za pomocą stalowego grzebienia, on mimo tego nie odwróciłby się od swojej religii. Na Allaha, Allah doprowadzi tą sprawę do końca, zanim jeździec dojedzie z Sana do Hadramaut, nie bojąc się nikogo poza Allahem, i poza wilkiem (z powodu jego owiec), ale wy zbytnio się śpieszycie”.

(al-Buchari)

Wg innego przekazu: Prorok (pokój z nim) położył sobie płaszcz pod głowę podczas, gdy byliśmy orurowani przez politeistów.

Komentarz:

Trudności na drodze wiary nie nadchodzą w jakimś szczególnym okresie. Ludzie oddani religii przechodzą próby i ciężkie zmartwienia wszędzie, w każdym wieku, i przez to oczyszczają się jak złoto w czasie przetapiania. Tak więc nie przystoi muzułmaninowi niecierpliwić się z powodu niewygody. Obietnice na temat dominacji religii, pokoju i bezpieczeństwie były dane we wczesnym okresie rozwoju Islamu, i później przekazywane przez ludzi. Nawet teraz, gdziekolwiek Islam jest prawdziwie praktykowany, pokój i bezpieczeństwo są cechami charakterystycznymi ustroju państwowego.

42. Przekazał Ibn Masud, że po bitwie pod Hunajn Prorok (pokój z nim) okazał niektórym większą przychylność w podziale zdobyczy (dla pocieszenia). Dał al-Aqrze bin Habis i Ujainie bin Hisn po sto wielbłądów i okazał przychylność niektórym z bardziej szanowanych Arabów. Ktoś powiedział: „Podstawą tego podziału nie jest sprawiedliwość i nie miał on na celu zadowolenia Allaha”. Powiedziałem sobie: „Na Allaha, poinformuję o tym Proroka (pokój z nim)”. Poszedłem do niego i zrobiłem to. Poczerwieniał na twarzy i powiedział: „Kto jest sprawiedliwy, jeśli nie Allah i Jego Posłaniec?”, a potem dodał: „Oby Allah był litościwy dla (Proroka) Mojżesza; był bardziej doświadczany, i zachował cierpliwość”. Słysząc to powiedziałem sobie: „Nigdy więcej nic takiego mu nie przekażę”.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Hadis prowadzi do wniosku, że dowódca lub kalif mają prawo, jeśli wymaga tego sytuacja, dać nowym muzułmanom i ludziom wpływowym w społeczności więcej dla usatysfakcjonowania ich i zachęty. Człowiek, który miał zastrzeżenia do podziału zdobyczy był hipokrytą. Oddany muzułmanin nigdy by nie pomyślał, że Prorok (pokój z nim) mógłby być dla kogoś niesprawiedliwy. Ten przypadek dowodzi również, że Prorok (pokój z nim) również odczuwał, jak inni, złość i zadowolenie, ponieważ nie był ponadludzką istotą.

43. Przekazał Anas, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Kiedy Allah chce dobrze dla Swojego sługi, karze go na tym świecie, a kiedy chce dla niego źle, nie wystawia go na próbę, ale wzywa go do rozliczenia w Dniu Sądu Ostatecznego”.

(At-Tirmidhi)

Komentarz:

Ten hadis obrazuje, że dla muzułmanina próby są również błogosławieństwem na tym świecie, ponieważ grzechy będą wybaczane proporcjonalnie do prób, jakim został poddany i nagroda będzie większa zgodnie z Wolą Allaha. Muzułmanin powinien być cierpliwy i spokojny w każdej trudnej sytuacji, ponieważ bez tego nie będzie miał przywilejów z nimi związanych. Niecierpliwość powiększyłaby tylko grzechy (ich ilość).

44. Przekazał Anas: „Jeden z synów Abu Talhy był chory. Abu Talhah wyszedł i chłopiec zmarł pod jego nieobecność. Kiedy wrócił, zapytał, jak się ma chłopiec. Umm Sulaim, matka dziecka, odpowiedziała: „Lepiej niż wcześniej”, i postawiła przed nim kolację, on zjadł, a później legł z nią. Potem powiedziała mu: „Przygotuj się do pochówku chłopca”. Rano Abu Talhah poszedł do Proroka (pokój z nim) i poinformował o wszystkim. (Prorok) zapytał: „Czy spaliście ze sobą wczorajszej nocy?”. Abu Talhah odpowiedział twierdząco, na co Prorok (pokój z nim) powiedział: „Allahu, pobłogosław ich”. Później Umm Sulaim urodziła chłopca. Abu Talhah poprosił mnie (Anasa): „Weź dziecko i zanieś je do Proroka (pokój z nim)”, i razem z nim posłał trochę daktyli. Prorok (pokój z nim) zapytał: „Czy przyniesiono coś z nim?”. Odpowiedziałem, że kilka daktyli. Prorok (pokój z nim) wziął daktyla, przeżuł go, włożył dziecku sok do ust, roztarł wokół dziąseł i dał mu na imię Abdullah”.

(al-Buchari i Muslim)

W swojej narracji Buchari dodaje: Ibn Ujainah przekazał, że jeden z Ansarów powiedział mu, że widział dziewięciu synów (tego) Abdullaha, i każdy z nich znał Koran na pamięć.

W narracji Muslima zaś czytamy: (Przekazał Anas) Syn Abu Talhy, którego urodziła Umm Sulaim, zmarł, a ona powiedziała do członków rodziny: „Nie mówcie Abu Talhah o jego synu, dopóki sama tego nie zrobię”. Abu Talhah wrócił do domu i podała mu kolację. Zjadł i wypił. Wtedy ona przyozdobiła się dla niego jak nigdy wcześniej i przespał się z nią. Kiedy widziała, że jest zaspokojony po stosunku, powiedziała: „Abu Talhah, jeśli jacyś ludzie pożyczyli coś od innej rodziny i kiedy (tamci) poprosili o zwrot, czy pożyczający odmówią?”. Odpowiedział: „Nie”. Rzekła: „Miej więc nadzieję na nagrodę za twego syna”. Abu Talhah rozgniewał się i powiedział: „Pozostawiłaś mnie w niewiedzy, dopóki się nie skalałem (stosunkiem) i dopiero wtedy powiedziałaś mi o moim synu!”. Poszedł do Proroka (pokój z nim) i opowiedział o całej sprawie. Na to Prorok (pokój z nim) rzekł: „Niech Allah pobłogosławi noc, którą spędziliście razem!”. Narrator (Anas) przekazał, że poczęła (dziecko). Pewnego dnia Prorok (pokój z nim) podróżował, a ona była z nim. Kiedy Prorok wracał do Medyny miał zwyczaj nie wchodzić (do miasta – przyp. tłum.) w nocy. Kiedy zbliżyli się do miasta, Umm Sulaim poczuła bóle porodowe. Abu Talhah został z nią, a Prorok ruszył dalej. Abu Talhah powiedział: „Panie, wiesz, że chciałbym udać się z Prorokiem i wejść z nim (do miasta), ale zostałem zatrzymany, jak widzisz”. Wtedy Umm Sulaim powiedziała: „Abu Talhah, nie czuję tak mocnego bólu jak wcześniej, więc lepiej jedźmy dalej”, i ruszyliśmy w drogę (Anas był z nimi), a ona poczuła bóle porodowe kiedy dotarli na miejsce (do Medyny) i urodziła chłopca. Matka powiedziała do mnie: „Anasie, nikt nie powinien go karmić piersią, zanim rano nie pójdziesz do Proroka (pokój z nim)”. Następnego ranka zaniosłem dziecko do Proroka (pokój z nim)”. (I dalej jak w poprzedniej narracji).

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Ten hadis zawiera wiele nauk dotyczących naszego społeczeństwa. Na przykład:

Wspomniano w nim kobietę bardzo cierpliwą i wdzięczną. Mimo śmierci dziecka nie rozpaczała, nie płakała, nie lamentowała. Była cierpliwa do tego stopnia, że kiedy mąż wrócił do domu, zatroszczyła się o jego potrzeby, jak kochająca i posłuszna żona, i dopiero wtedy przekazała mu delikatnie wiadomość o śmierci dziecka. Dlatego ten hadis dowodzi, ze podstawowym obowiązkiem żony jest służenie mężowi, pocieszanie go i kojenie jego myśli.
Istotne jest, by żona upiększała się dla męża
Ten, kto w ciężkiej sytuacji jest uległy wobec Woli Allaha z pewnością otrzyma od Niego (za to) nagrodę.
Kobiety również mogą brać udział w walce w Imię Allaha, w ramach zaleceń dotyczących wojowników z powodu religii (mudżahidun), pomagając w opatrywaniu rannych, opiece nad chorymi, przygotowywaniem posiłków itp. (Umm Sulaim brała udział w jednej z wypraw Wysłannika Allaha, pokój z nim, i muzułmanów - przyp. tłum.)

45. Przekazał Abu Hurajra, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Silny jest nie ten, kto jest dobry w zapasach, ale ten, kto kontroluje siebie w chwili gniewu”.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Hadis nakazuje kontrolować swoje zachowanie, aby powstrzymać wściekłość.

46. Przekazał Sulaiman bin Surad, że siedział z Prorokiem (pokój z nim) kiedy dwóch mężczyzn zaczęło się kłócić i wzajemnie przeklinać i twarz jednego z nich poczerwieniała a żyły szyjne nabrzmiały (ze złości). Prorok (pokój z nim) powiedział: „Jeśli wypowiedziałby słowa, które znam, jego wściekłość zniknęłaby. Jest to: ‚Auzu billahi minasz-szajtaniir-radżim (szukam schronienia u Allaha przed szatanem przeklętym)’”. Wiec Towarzysze powiedzieli do tego człowieka: „Prorok (pokój z nim) mówi ci, byś mówił: ‚Szukam schronienia u Allah przed szatanem przeklętym’”.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Jeśli człowiek w momencie złości uprzytomni sobie, że jego (złe - przyp. tłum.) uczucia pochodzą od szatana, powinien się pohamować. Świadomość ta jest najlepszą drogą do opanowania wściekłości. Ci, którzy łatwo popadają w złość, powinni stosować tę metodę.

47. Przekazał Muaz bin Anas, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Ten kto dławi gniew, a ma możliwość wyładowania go, zostanie wezwany przez Allaha, Najwyższego, przed stworzeniami w Dniu Sądu, i zostanie poproszony o wybranie hurys, które mu się podobają”.

(Abu Dawud i At-Tirmidhi)

Komentarz:

Słowo hur jest liczbą mnogą od haura – piękna kobieta o jasnej karnacji. Słowo ein to liczba mnoga od aina – kobieta o dużych oczach. Użyta w hadisie kombinacja określa piękną kobietę, która będzie nagrodą dla muzułmanina w Raju (Dżannah). Hadis podkreśla wagę i nagrodę za samokontrolę człowieka, który mając możliwość odwetu, tłumi wściekłość i nie wykorzystuje swoich możliwości (zemsty).

48. Przekazał Abu Hurajra, że mężczyzna poprosił Proroka (pokój z nim) o radę, a On (pokój z nim) powiedział: „Nie złość się (nie wpadaj w gniew)”. Pytający powtórzył swoją prośbę kilka razy, a Prorok (pokój z nim) za każdym razem odpowiadał: „Nie złość się (nie wpadaj w gniew)”.

(al-Buchari)

Komentarz:

Popadanie w złość, gniew z powodu ziemskich spraw jest niestosowne w przeciwieństwie do gniewu w imię Allaha i Jego religii. To znaczy, że gniew spowodowany naruszeniem praw Allaha jest chwalebny i zasadny.
Tym, którzy wpadają łatwo w złość należy nieustannie doradzać kontrolowanie nerwów, aby świadomi byli swych słabości i próbowali ją pokonać.
Złość jest sposobem szatana na osiągnięcie jego celów, stąd jest ona wielkim złem i ludzie powinni podjąć wszelkie starania, by chronić siebie przed tym szatańskim narzędziem.

49. Przekazał Abu Hurajra, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Muzułmanin, mężczyzna czy kobieta, jest poddawany próbom związanym z życiem, majątkiem i potomstwem, aż staje przed obliczem Allaha, Wywyższonego, bez żadnego (zapisanego) grzechu”.

(At-Tirmidhi)

Komentarz:

Na podstawie tego hadisu wiemy, że muzułmanie są specjalnie poddawani testom, a rekompensatą jest wybaczenie grzechów dla tych, którzy wytrwają w wierze i cierpliwości.

50. Przekazał Ibn Abbas, że Ujainah bin Hisn przybył do Medyny i zatrzymał się u swojego bratanka Hurra bin Qais, będącego jednym z tych, który cieszył się łaskami Umara. Ludzie wykształceni mieli przywilej obradowania z Umarem, a on konsultował się z nimi. Ujainah powiedział do Hurra: „Bratanku, przywódca wiernych okazuje ci względy. Czy mógłbyś poprosić go o widzenie dla mnie?”. Hurr spytał Umara, a Umar się zgodził. Kiedy Ujainah przyszedł przed oblicze Umara zwrócił się do niego tymi słowy: „Synu Chattaba, ani nas nie obdarowujesz ani nie postępujesz z nami sprawiedliwie”. Umar zdenerwował się i był gotów go uderzyć, gdy Hurr powiedział: „Przywódco Wiernych, Allah powiedział Swojemu Prorokowi (pokój z nim): {Okazuj przebaczenie! Nakazuj dobro, a odsuwaj się od nieświadomych (tzn nie każ ich)!} (Koran 7:199). Ten człowiek jest spośród nieświadomych”. Kiedy Hurr to rzekł, Umar znieruchomiał na swoim miejscu. Zawsze ściśle przestrzegał Księgi Allaha.

(al-Buchari)

Komentarz:

Użyte w tym hadisie, w arabskiej wersji, słowo qurra nie odnosi się do recytatorów dzisiejszych czasów, którzy specjalizują się jedynie w sztuce recytacji Koranu i na melodyjne głosy, ale w rzeczywistości oznacza uczonego, który jest bardzo biegły w znajomości znaczenia i wiązania (treści Koranu) i który umie rozróżniać między tym, co dozwolone, a co nie, sprawiedliwością a zepsuciem. Tacy ludzie zwykle towarzyszyli pierwszym kalifom. Prowadzi to do wniosku, że rządzący powinien wybrać doradcę spomiędzy uczonych w religii, nie spomiędzy światowców, których celem w życiu jest gromadzenie bogactwa a nie troska o dobrobyt ludzi, i których rady opierają się na wyrachowaniu i własnym interesie.
Ponieważ wiedza i pobożność są głównymi kwalifikacjami doradców, nie ma dla nich ograniczeń związanych z wiekiem.
Rądzący zawsze powinien być ostrożny i tolerancyjny.
Rządzący nie powinien wahać się przed akceptacją prawdy i prawości.

51. Przekazał Ibn Masud, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Po mnie zobaczcie kumoterstwo i rzeczy, które będziecie uważać za naganne”. Zapytali (towarzysze – przyp. tłum.): „Co nam nakazujesz w takich okolicznościach”. Odpowiedział (pokój z nim): „Wywiązujcie się ze zobowiązań i domagajcie się prawa u Allaha”.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Ten hadis mówi, że jeśli władcy odmawiają poddanym należnych im praw, przedkładając siebie i swoich krewnych, najlepszym rozwiązaniem jest cierpliwość. Bardziej niż buntować się przeciwko nim należy szukać wybaczenia u Allaha i prosić o Jego ochronę przed intrygami i tyranią rządzących, jeśli nie demonstrują niewiary.

52. Przekazał Usaid bin Huzair, że ktoś z Ansarów powiedział: „Posłańcu Allaha! Mianowałeś taką-a-taką osobę, dlaczego mnie nie mianowałeś?”. Prorok (pokój z nim) powiedział: „Po mnie będą inni, którym zostanie dane pierwszeństwo przed tobą, ale powinieneś być cierpliwy, aż spotkasz mnie przy Haud (stawie obfitości w Raju).

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Proroctwo Proroka (pokój z nim) urzeczywistniło się, co jest cudem i dowodem jego prawdziwości.
Haud – staw – wspomniany w hadisie oznacza Staw/Jezioro Obfitości (Haud al-Kauthar) które dano Prorokowi (pokój z nim) w Raju lub na terenie, gdzie ludzie będą się zbierać w Dniu Sądu. Tam będzie własnoręcznie oferował swoim wiernym naczynia z czystym napojem, po którym nikt więcej nie poczuje pragnienia.
Pożądanie urzędu nie jest dobrą cechą. Dlatego zakazano obsadzać na danym stanowisku ludzi, którzy go pożądają. Jest to możliwe tylko w przypadku, gdy jest ktoś bardziej kompetentny od innych i nie ma rozumniejszych, zdolniejszych, pobożniejszych ludzi.

53. Przekazał Abdullah bin Abu Aufa, że kiedy Prorok (pokój z nim) stanął przed wrogiem i czekał na wschód słońca, wstał i powiedział: „Ludzie! Nie pragnijcie starcia z wrogiem i proście Allaha, aby obdarzył was bezpieczeństwem/pokojem. Ale kiedy staniecie przed wrogiem okażcie cierpliwość i niezłomność, i pamiętajcie, że Raj (Dżannah) leży w cieniu mieczy”. Później zwrócił się do Allaha tymi słowy: „Allahu, Objawicielu Księgi, Rozpraszający chmury, Pogromco spiskowców, zmuś naszych wrogów do ucieczki i pomóż nam w zapanowaniu nad nimi”.

(al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Chociaż kładzie się wielki nacisk na pełne przygotowanie i gotowość do walki w imię Allaha (dżihad) to zabronione jest życzyć sobie wojny z wrogami.
Cierpliwość jest wielką bronią muzułmanów. W kontekście walki w imię Allaha (dżihadu) oznacza niezłomność, hart ducha i nieustraszoność przed śmiercią na polu walki.
Muzułmanie nie powinni polegać całkowicie na broni, dobrach materialnych i swojej sile militarnej. Powinni się modlić do Allaha o zwycięstwo nad wrogiem.

NASTĘPNY: ROZDZIAŁ 4. PRAWDOMÓWNOŚĆ