84. KSIĘGA O GRANIACH WYZNACZONYCH PRZEZ BOGA

Przekład Elżbieta Al-Saleh, Mohammed Al-Saleh

Wszelkie prawa zastrzeżone

W imię Boga, Miłosiernego, Litościwego!

84. KSIĘGA O GRANICACH WYZNACZONYCH PRZEZ BOGA (HUDUD[1])

1. Rozdział: Jakich granic Boga należy się strzec, oraz o cudzołóstwie i piciu trunków (chamr)

Ibn Abbas powiedział: Światło wiary jest odejmowane od cudzołożnika.

6390. Przekazał Abu Hurajra: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł: „Cudzołożnik nie jest wierzącym, gdy cudzołoży, i ten, kto znajduje upodobanie w trunkach, nie jest wierzącym, gdy się upija. Złodziej nie jest wierzącym podczas kradzieży i bandyta, który dokonuje na czyichś oczach rozboju, nie jest wierzącym, gdy to czyni”. Abu Hurajra w innej narracji, przekazał to samo od Proroka za wyjątkiem rozboju.

2. Rozdział: Co zostało powiedziane o karze chłosty dla pijaka

6391. Przekazał Anas Ibn Malik: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, wymierzył karę pijakowi używając liściastych łodyg palmy daktylowej i sandałów, zaś Abu Bakr wymierzał czterdzieści batów.

3. Rozdział: Ten, kto zalecił wymierzyć karę w domu

6392. Przekazał Uqba Ibn Al-Haris: Do Proroka przyprowadzono An-Numana lub syna An-Numana pod zarzutem pijaństwa i Prorok kazał wszystkim obecnym mężczyznom wymierzyć mu karę. I tak uczynili, a ja byłem wśród tych, którzy uderzali sandałami.

4. Rozdział: Wymierzenie kary chłosty za pomocą łodyg palmy daktylowej oraz sandałów

6393. Przekazał Uqba Ibn Al-Haris: Do Proroka przyprowadzono An-Numana lub syna An-Numana pod zarzutem pijaństwa. Proroka wielce to dotknęło i kazał wszystkim mężczyznom obecnym w domu wymierzyć mu karę. I tak uczynili, a ja byłem wśród tych, którzy wymierzali ją sandałami.

6394. Przekazał Anas: Prorok nakazał wymierzyć pijakowi karę liściastymi łodygami palmy daktylowej i sandałami, zaś Abu Bakr wymierzał im czterdzieści batów.

6395. Przekazał Abu Hurajra: Kiedy przyprowadzono do Proroka pijaka, rzekł: „Wymierzcie mu karę chłosty!”. I jedni uderzali go dłońmi, inni sandałami, jeszcze inni szatami, a gdy skończyliśmy, ktoś rzekł: „Niechaj Bóg cię pohańbi!”, na co Prorok odparł: „Nie mów tak, albowiem wspomagasz tym szatana przeciwko niemu”.

6396. Przekazał Ali Ibn Abu Talib: Nie żałowałbym tego, kto umiera na skutek kary przypisanej prawem za wyjątkiem pijaka; a gdyby umarł [w trakcie wymierzania kary] przekazałbym jego rodzinie odszkodowanie za rozlaną krew, albowiem Posłaniec Boga nie wyznaczył dla pijaka konkretnej kary.

6397. Przekazał As-Sa’ib Ibn Jazid: Za życia Proroka, wymierzaliśmy karę pijakom dłońmi, sandałami, szatami i postępowaliśmy tak za kalifatów Abu Bakra i Umara, jednak ten, pod koniec swego kalifatu zaczął wymierzać pijakom czterdzieści batów, a gdy zachowywali się nieprzystojnie i krnąbrnie, osiemdziesiąt.

5. Rozdział: Okładanie klątwą pijaka jest niepożądane oraz fakt, że nie uznaje się go za niemuzułmanina

6398. Przekazał Umar Ibn Al-Chattab: Za życia Proroka był mężczyzna, który miał na imię Abd Allah i przezywano go „osioł” i rozbawiał Proroka, lecz ze względu na jego pijaństwo Prorok wymierzył mu kare chłosty. I kiedy po raz kolejny przyprowadzono go do Proroka pijanego i gdy wymierzono mu karę chłosty, jeden z mężczyzn tam obecnych, rzekł: „Boże, przeklnij go! Ileż razy go przyprowadzano z jednego powodu! Na to Prorok rzekł mu: „Nie przeklinaj go, albowiem, na Boga, wiem jedynie, że on miłuje Boga i Jego Posłańca”.

6399. Przekazał Abu Hurajra: Przyprowadzono do Proroka pijanego mężczyznę i orzekł dla niego karę chłosty i jedni wymierzali mu ją dłońmi, drudzy sandałami, inni szatami. I gdy oddalił się, jeden z mężczyzn rzekł: Co z nim? Niech go Bóg pohańbi! Na to Posłaniec Boga rzekł: „Nie wspomagaj szatana przeciw bliźniemu twemu”.

6. Rozdział: Złodziej podczas kradzieży

6400. Przekazał Ibn Abbas: Prorok rzekł: „Cudzołożnik nie jest wierzącym, gdy dopuszcza się cudzołóstwa i złodziej nie jest wierzącym, gdy dopuszcza się kradzieży”.

7. Rozdział: Okładanie klątwą złodziei nie wymieniając ich z imienia

6401. Przekazał Abu Hurajra: Prorok rzekł: „Bóg okłada klątwą tego, kto kradnie bajda i każe uciąć mu dłoń; i okłada klątwą tego, kto kradnie linę i każe uciąć mu dłoń”.

Al-Amasz wspomniał, że ludzie tłumaczyli bajda (jajko) jako żelazny hełm i przyjmowali, że lina kosztować może kilka dirhamów.

8. Rozdział: Kara jest odkupieniem [grzechu za który została wymierzona]

6402. Przekazał Ubada Ibn As-Samit: Gdy byliśmy u Proroka, rzekł: „Przysięgnijcie mi, że nie będziecie dodawać równych Bogu we czci, kraść ani cudzołożyć”, po czym wyrecytował werset [60:12]. I rzekł: „Tego, kto dotrzyma przysięgi, czeka nagroda u Boga. Dla tego zaś, kto dopuści się grzechu i zostanie ukarany wedle prawa, kara będzie odkupieniem. Jeśli zaś chodzi o tego, kto dopuści się grze z grzechów i Bóg go ukryje przed ludźmi, od Boga zależeć będzie czy mu wybaczy czy ukarze”.

9. Rozdział: Wierny jest bezpieczny, chyba że przekracza granice Boga lub narusza prawa innych

6403. Przekazał Abd Allah: Posłaniec Boga zapytał nas podczas Pielgrzymki Pożegnalnej: „Jak sądzicie, który miesiąc jest najświętszy?”. Ludzie rzekli: Ten oto miesiąc (zu al-hidżdża). Zapytał: „A które miasto według was jest najświętsze?”. A oni rzekli: To oto nasze miasto [Mekka]. Zapytał: „A który dzień jest według was najświętszy?”. Rzekli: Ten oto nasz dzień. Na to Prorok odparł: „Bóg Błogosławiony, Najwyższy uczynił waszą krew, wasz majątek i wasz honor świętymi (nienaruszalnymi,)[2] tak, jak ten oto wasz dzień, w tym oto waszym mieście, w tym oto waszym miesiącu”. Po czym powtórzył trzykrotnie: „Czyż nie przekazałem wam posłania od Boga?”. I trzykrotnie ludzie odpowiedzieli: Przekazałeś! I Prorok dodał: „Niechaj Bóg się nad wami zmiłuje” – lub rzekł: „Strzeżcie się! Nie wracajcie po mnie do niewiary, zwalczając jedni drugich”.

10. Rozdział: Wymierzenie kary i odwet na tych, którzy przekraczają granice Boga

6404. Przekazała Aisza: Jeśli było to możliwe, Prorok zawsze wybierał to, co łatwiejsze, pod warunkiem, że nie wiązał się z tym grzech, inaczej stronił od tego. I Na Boga, nigdy nie brał odwetu w przedkładanych mu sprawach, jeśli nie przekroczono granic ustalonych przez Boga.

11. Rozdział: Wymierzanie kary ubogim i możnym

6405. Przekazała Aisza: Gdy Usama wstawił się u Proroka za kobietą [która popełniła kradzież], Prorok rzekł: „Narody przed wami zostały zgubione, albowiem wymierzono karę słabym, a darowano możnym. Na Tego, Który dzierży w Swej dłoni mą duszę! Gdyby Fatima ukradła, sam uciąłbym jej dłoń”.

12. Rozdział: Nie jest zalecane wstawianie się w kwestii kary po przedłożeniu sprawy należytym władzom

6406. Przekazała Aisza: Kurajszyci martwili się o Machzumitkę, która dopuściła się kradzieży i rzekli: Nie ma takiego, który wstawiłby się za nią u Posłańca Boga ani miał śmiałość ku temu, poza jego ulubieńcem, Usamą. I gdy Usama wspomniał o tym Posłańcowi Boga, ten rzekł: „Prosisz mnie o naruszenie kary zarządzonej przez Boga?”, po czym wstał i zwrócił do ludzi tymi słowy: „Ludzie! Narody przed wami zbłądziły albowiem, gdy kradł możny, odpuszczano mu, a gdy kradł słaby, wymierzano mu karę. Na Boga, gdyby Fatima, córka Muhammada ukradła, Muhammad sam uciąłby jej dłoń!”.

13. Rozdział: Słowa Boga: {Złodziejowi i złodziejce obcinajcie dłoń…} [5:38] oraz minimalna wartość przedmiotu kradzieży, za którą przypisana jest kara skrócenia o dłoń

Ali obcinał dłoń na wysokości nadgarstka. Qatada powiedział odnośnie kobiety, która popełniła kradzież i której w związku z tym ucięto lewą dłoń: „Nie ucinajcie więcej”.

6407. Przekazała Aisza: Prorok rzekł: „Skraca się o dłoń za kradzież rzeczy wartej ćwierć dinara i więcej”.

Przekazała Aisza: Prorok rzekł: „Złodziejowi należy uciąć dłoń za kradzież rzeczy wartej ćwierć dinara”.

Przekazała Aisza: Prorok rzekł: „Dłoń należy obciąć za kradzież rzeczy wartej ćwierć dinara”.

6408. Przekazała Aisza: Za życia Proroka złodziejowi ucinano dłoń za kradzież rzeczy wartej tyle, co hadżafa lub turs[3].

6409. Przekazała Aisza: Złodziejowi ucinano dłoń za kradzież rzeczy wartej mniej od tarczy hadżafa lub turs o przyzwoitej cenie.

6410. Przekazała Aisza: Złodziejowi ucinano dłoń za kradzież rzeczy wartej mniej niż cena tarczy - turs lub hadżafa o przyzwoitej cenie.

6411. Przekazał Ibn Umar: Posłaniec Boga uciął złodziejowi dłoń za kradzież tarczy wartej trzy dirhamy.

6412. Przekazał Ibn Umar: Prorok uciął złodziejowi dłoń za kradzież tarczy wartej trzy dirhamy.

Przekazał Abd Allah (Ibn Umar): Prorok uciął złodziejowi dłoń za kradzież tarczy wartej trzy dirhamy.

6413. Przekazał Abd Allah Ibn Umar: Prorok uciął złodziejowi dłoń za kradzież tarczy wartej trzy dirhamy.

6414. Przekazał Abu Hurajra: Posłaniec Boga rzekł: „Bóg okłada klątwą złodzieja, który kradnie hełm czy powróz, za co należy skrócić go o dłoń”.

14. Rozdział: Skrucha złodzieja

6415. Przekazała Aisza: Prorok polecił uciąć dłoń pewnej niewieście, i ta później odwiedzała mnie, a ja przekazywałam o niej wieści Prorokowi. Nawróciła się i jej skrucha była szczera.

6416. Przekazał Ubada Ibn As-Samit: Kiedy złożyłem z ludźmi przysięgę Prorokowi, rzekł: „Przyjmuję waszą przysięgę, że nie będziecie dodawać Bogu wspólników we czci, nie będziecie kraść, cudzołożyć ani zniesławiać kłamiąc i rozpowszechniając kłamstwa, i że nie będziecie mi nieposłuszni w tym co dobre. I każdego z was, kto dotrzyma przysięgi, czeka nagroda u Boga. Tego, zaś, kto dopuści się grzechu i zostanie zaś ukarany za życia karą przepisaną prawem, ona będzie dla niego odkupieniem i oczyszczeniem. Jeśli zaś Bóg osłoni jego grzech, od Boga zależeć będzie, czy wymierzy mu karę, czy przebaczy”.

Abu Abd Allah powiedział: Przyjmuje się świadectwo złodzieja, jeśli okaże skruchę po ucięciu dłoni, i przyjmuje się świadectwo każdego, komu wymierzono karę przypisaną prawem i kto okazał skruchę.

[1] Hudud, l.p. – hadd – granice ustanowione przez Boga między tym, co dozwolone a zabronione oraz kary za wykroczenia

[2] Nietykalnymi, tzn. zagwarantował muzułmanom nietykalność osobistą i majątkową.

[3] Hadżfa, turs - dwa rodzaje tarczy, hadżafa wykona była z drewna lub kości, kryta skórą, turs zaś kryta skórą z obu stron.