ROZDZIAŁ 10. POŚPIECH W CZYNIENIU DOBRA
Allah, Najwyższy, mówi (co znaczy):
{Spieszcie więc ku dobrym dziełom!} (Koran 2:148)
{I na wyścigi spieszcie ku przebaczeniu od waszego Pana i ku Ogrodowi - którego rozległość jest jak niebiosa i ziemia - przygotowanemu dla ludzi bogobojnych} (Koran 3:133)
87. Przekazał Abu Hurajra, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Śpieszcie się z dobrymi uczynkami, zanim dosięgnie was niepokój, który będzie jak część ciemnej nocy. Człowiek będzie wierzącym rankiem i zwróci się ku niewierze wieczorem, lub będzie wierzył wieczorem, a rano stanie się niewiernym, i sprzeda wiarę (islam – przyp. tłum.) za dobra doczesne”.
(Muslim)
Komentarz:
Dzień Sądu będzie poprzedzony szeregiem nieszczęść. Z ich powodu islam i wiara stracą znaczenie dla ludzi. Będą się prześcigać w bogactwie do tego stopnia, że nie zawahają się zamienić wiary na majątek. Ludzie będą szybko zmieniać swe oblicze. To dzieje się teraz. W tej sytuacji prawdziwie wierzący są nakłaniani do ścisłego przestrzegania zasad islamui bezzwłocznego czynienia dobra.
88. Przekazał Uqbah bin Al-Harith, że kiedy odmawiał modlitwę asr za Prorokiem (pokój z nim), ten (pokój z nim) wstał szybko po zakończeniu modlitwy taslimem (pozdrowieniem „salam alaikum” – przyp. tłum.) i przechodząc nad ludźmi poszedł do domu jednej ze swoich żon. Ludzie byli zaskoczeni jego pośpiechem, i kiedy wyszedł (z domu żony), zauważył ich osłupienie wywołane jego zachowaniem i powiedział: „Przypomniałem sobie, że zostawiłem złoto przeznaczone na jałmużnę, nie chciałem przetrzymywać go dłużej, więc wydałem instrukcje dotyczące rozdysponowania go”.
(Al-Buchari)
Wg innej narracji Prorok (pokój z nim) powiedział: „Zostawiłem trochę złota na jałmużnę w domu i nie chciałem przechowywać go przez noc”.
Komentarz:
Nie powinno się przetrzymywać rzeczy, z których powodu uwaga (myśli – przyp. tłum.) jest odwrócona od Allaha i skierowana ku nim.
Chociaż w normalnych okolicznościach niepożądane jest przeskakiwanie nad ludźmi, wyjątkowe okoliczności pozwalają na to.
89. Przekazał Dżabar, że w czasie bitwy pod Uhud mężczyzna powiedział do Proroka (pokój z nim): „Powiedz mi, gdzie się znajdę, jeśli zostanę zabity”. Kiedy Prorok (pokój z nim) odpowiedział, że w Raju (Dżannah), mężczyzna wyrzucił kilka daktyli, które miał w ręce i walczył do śmierci.
(Al-Buchari i Muslim)
Komentarz:
Hadis wspomina oddanie towarzyszy Proroka (pokój z nim) walce w imię Allaha, nagrodzonej Rajem (Dżannah). Mówi również, że jeśli ktoś bardzo mocno pragnie zostać męczennikiem w imię Allaha, Allah z pewnością da mu to wyróżnienie i honor.
90. Przekazał Abu Hurajra, że do Proroka (pokój z nim) przyszedł mężczyzna i powiedział: „Posłańcu Allaha, jaka jałmużna jest najlepsza pod względem nagrody za nią?”. Prorok (pokój z nim) odpowiedział: „ Jałmużna, jaką dajesz będąc zdrowym, skąpym i obawiając się ubóstwa, mając nadzieję na wzbogacenie się (jałmużna w takim stanie zdrowia i umysłu jest najlepsza). I nie wolno ci odkładać (przekazania jałmużny) do czasu, aż będziesz umierać i będziesz mówił (w odniesieniu do majątku – przyp. tłum.): ‚To jest dla takiego a takiego, a to dla takiego a takiego’. To już i tak dostało się (w posiadanie) tego a tego”.
(Al-Buchari i Muslim)
Komentarz:
Jałmużna ma prawdziwy sens, gdy daje się ją będąc zdrowym. Jeśli przekazuje się jałmużnę w obliczu śmierci, nie ma ona wielkiej wartości dla Allaha. Co więcej, w takiej sytuacji można oddać na cele charytatywne nie więcej niż 1/3 majątku, ponieważ reszta staje się własnością spadkobierców i nie może być wydana nawet na drodze Allaha (zbożne cele). Z tego powodu Allah wyznaczył limit określający, że umierający, który chcące przekazać swój dobytek na cele dobroczynne, nie może na to przeznaczyć więcej niż 1/3 majątku. To ograniczenie dopinguje ludzi, by robili dobre rzeczy, zwłaszcza na rzecz potrzebujących. W rzeczywistości należy to robić bez ociągania.
91. Przekazał Anas, że w dniu bitwy pod Uhud Prorok (pokój z nim) podniósł miecz i powiedział: „Kto dla mnie weźmie ten miecz?”. Wszyscy wyrwali się w kierunku jego ręki mówiąc: „Ja wezmę! Ja wezmę!”. Prorok powiedział: „Kto weźmie go z pełną odpowiedzialnością (tzn. aby użyć go w walce z wrogami Allaha)?”. Towarzysze zawahali się. Abu Dudżanah powiedział: „Ja go wezmę”, i rozbijał nim głowy pogan.
(Muslim)
Komentarz:
Hadis wspomina waleczność i godność Abu Dudżanah, jednak nie należy na podstawie tego hadisu wnioskować, że inni towarzysze Proroka stchórzyli. W rzeczywistości wahali się przyjąć honor i nagrodę związaną z mieczem Proroka. Prorok (pokój z nim) ofiarowywał go bez dodatkowych warunków każdemu, kto wyciągnął po niego rękę.
92. Przekazał az-Zubair bin Adi, że poszedł do Anasa bin Malika i poskarżył się na cierpienia z rąk al-Hadżdżadża. Ten odparł: „Okaż cierpliwość, bo niedługo po nich nastąpią gorsze (niż obecne) aż do czasu, gdy spotkasz swojego Pana. Usłyszałem to od Proroka (pokój z nim)”.
(Al-Buchari)
Komentarz:
Hadis zawiera przepowiednię, że w miarę upływu czasu, warunki zmienią się ze złych na gorsze ze względu na coraz większe okrucieństwo rządzących. W takiej sytuacji, zamiast próbować dokonać zmiany rządzących, proponowanym rozwiązaniem jest próba pracy nad sobą oraz praca nad swoim przyszłym życiem i cierpliwość wobec terroru stosowanego przez władców.
93. Przekazał Abu Hurajra, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Spieszcie się w robieniu dobrych rzeczy, zanim dosięgnie was jedna z siedmiu przypadłości”. Potem ostrzegł: „Czy czekacie na takie ubóstwo, które uczyni was niepomnymi (na pobożność, oddanie aktom czci), lub dobrobyt korumpujący was, lub wyniszczającą chorobę, lub starość obezwładniającą umysłowo, lub nagłą śmierć, lub ad-Dadżdżala, najgorszego z nieobecnych, lub Godzinę (Sądu – przyp. tłum.), a Godzina będzie najboleśniejsza i najbardziej gorzka”.
(At-Tirmidhi)
Komentarz:
Przed nadejściem znaków końca świata lub śmierci, każdy powinien robić co w jego mocy, aby przez dobre uczynki polepszyć swoje przyszłe życie.
94. Przekazał Abu Hurajra, że w dniu bitwy pod Chajbarem Prorok (pokój z nim) powiedział: „Przekażę sztandar temu, kto kocha Allaha i Jego Posłańca, i dzięki niemu Allah da nam zwycięstwo”. Umar powiedział: „Nigdy nie pragnąłem dowództwa, ale tego dnia oczekiwałem, że mogę być do niego wyznaczony. Jednak Prorok (pokój z nim) wezwał Alego bin Abu Talib i przekazał mu sztandar, mówiąc: „Idź na przód i nie zawracaj, dopóki Allah nie obdarzy cię zwycięstwem”. Słysząc to, Ali podszedł trochę na przód i kiedy stanął, nie odwracając się krzyknął: „Proroku, dla jakiej racji mam z nimi walczyć?”. Odpowiedział: „Walcz dopóki nie zaświadczą, że nie ma boga poza Allahem i że Muhammad jest Posłańcem Allaha. Jeśli to uczynią, ich życie i dobytek będą bezpieczne, pod warunkiem iż wypełniać będą ich zobowiązania względem Allaha (jak zakat – przyp. tłum.), a ich rozrachunek należeć będzie do Allaha’”. (Muslim)
Komentarz:
Hadis akcentuje godność, wyróżnienie i znaczenie Alego.
Wspomina cud Proroka (pokój z nim): przepowiednię podboju Chajbaru, która się sprawdziła.
Islamskie sankcje stosowane są zależnie od pozornego zachowania ludzi. Stąd osoba, która ogłasza swoją akceptacje islamu, będzie uznana za muzułmanina. To, co jest ukryte w jej sercu pozostaje dla Allaha. Zostanie jednak ukarana wg prawa talionu (qisas) w przypadku morderstwa lub poprzez egzekucję w przypadku apostazji.