29. KSIĘGA O KARZE ZA POLOWANIE W STANIE UŚWIĘCENIA

Przekład Elżbieta Al-Saleh, Mohammed Al-Saleh

Wszelkie prawa zastrzeżone

W imię Boga, Miłosiernego, Litościwego!

29. KSIĘGA O KARZE ZA POLOWANIE [w STANIE UŚWIĘCENIA]

1. Rozdział: Słowa Boga: {…Nie zabijajcie zwierzyny, kiedy jesteście w stanie uświęcenia! A kto spośród was zabije ją naumyślnie, to zapłaci bydłem tyle, ile zabił, jako ofiarę złożoną w Kabie - a sądzić będzie dwóch sprawiedliwych spośród was; albo zapłatą będzie żywienie biedaków, albo też równe temu odprawienie postu - aby zakosztował on złych skutków swego dzieła. Bóg odpuścił to, co należy do przeszłości; lecz jeśli ktoś powtórzy ten czyn, to Bóg się na nim zemści. Bóg jest potężny, włada zemstą! Dozwolone wam jest polowanie na zwierzynę morską i żywienie się nią, jako zaopatrzenie dla was i dla podróżnych. Zakazana wam jest zwierzyna lądu stałego, jak długo jesteście w stanie uświęcenia. Bójcie się Boga, przed którym będziecie zebrani!} [5:95-96]

2. Rozdział: Jeśli niemuzułmanin upoluje zwierzynę i daruje ją pielgrzymowi, dozwolone jest mu jej spożycie

Według Ibn Abbasa i Anasa, nie dopuści się grzechu pielgrzym dokonując uboju zwierzyny innej niż dzika np. wielbłądów, krów, kur czy koni.

1725. Przekazał Abd Allah Ibn Abu Qatada: Mój ojciec wyprawił się [do Mekki] w roku [traktatu] Hudajbijja, i wszyscy jego towarzysze poza nim wstąpili w stan uświęcenia. I powiadomiono wówczas Proroka, że wróg planuje go napaść, toteż wyprawił się w dalszą drogę. Kiedy mój ojciec był z towarzyszami, jedni zaczęli się śmiać. Mój ojciec powiedział: „Spojrzałem do góry i ujrzałem onagera[1]. Zapolowałem na niego, przeszyłem włócznią i złapałem. Poprosiłem towarzyszy o pomoc, ale odmówili. Później wszyscy jedliśmy jego mięso. Ponieważ obawialiśmy się, że możemy zostać w tyle za Prorokiem, ruszyłem na jego poszukiwania. Od czasu do czasu poganiałem konia do galopu, czasami zwalniałem. O północy spotkałem mężczyznę z Banu Ghifar. Zapytałem go: „Gdzie zostawiłeś Proroka?”. Odpowiedział: „Zostawiłem go w Tahun i zamierzał zatrzymać się na popołudniowy odpoczynek w As-Suqja”. Ruszyłem w ślad za Posłańcem Boga, a kiedy do niego dołączyłem, powiedziałem: „Posłańcu Boga! Twoi ludzie (towarzysze) przesyłają ci pozdrowienia i (proszą) Boga (o) błogosławieństwa dla ciebie. Obawiają się, że mogą zostać w tyle, wiec proszę zaczekaj na nich”, i dodałem: „Posłańcu Boga, upolowałem onagera i mam jeszcze trochę jego mięsa”. Prorok rzekł ludziom, żeby je zjedli, choć wszyscy byli w stanie uświęcenia.

3. Rozdział: Jeśli pielgrzymi ujrzą dziką zwierzynę i uradują się, i ten, kto nie pielgrzymuje zrozumie (skąd ich radość, nie należy uznawać jej za umyślny znak mający na celu zwrócenie jego uwagi i dlatego mogą ją jeść)

1726. Przekazał Abd Allah Ibn Abu Qatada, że jego ojciec powiedział: „Wyruszyliśmy z Prorokiem w roku [w którym podpisano traktat w] Hudajbiji i moi towarzysze wstąpili w stan uświęcenia, ale ja tego nie uczyniłem. Powiadomiono nas, że wróg czeka w Ghajqa, wobec czego wyruszyliśmy mu naprzeciw. Moi towarzysze ujrzeli onagera i niektórzy zaczęli się śmiać. Uniosłem głowę i ujrzałem go. Dogoniłem go na koniu, zraniłem i złapałem. Chciałem, by moi towarzysze mi pomogli, ale odmówili. (Zatem zabiłem go sam). Wszyscy jedliśmy z niego (mięso). Potem ruszyłem w ślad za Posłańcem Boga, żebyśmy nie zostali w tyle. Czasami poganiałem konia do galopu, czasami zwalniałem. O północy spotkałem po drodze mężczyznę z Banu Ghifar. Zapytałem go, gdzie zostawił Posłańca Boga. Odpowiedział, że w miejscu o nazwie Tahun i, że Prorok zamierzał zatrzymać się na odpoczynek w As-Suqja. Ruszyłem w ślad za Posłańcem Boga, a kiedy do niego dotarłem, rzekłem: „Posłańcu Boga, posłali mnie moi towarzysze. Pozdrawiają cię, przesyłają wyrazy uszanowania i proszą Boga o pokój i błogosławieństwo dla ciebie. Obawiają się, że wróg może przeszkodzić miedzy tobą a nimi, proszę, poczekaj na nich”. I tak zrobił. Potem powiedziałem: „Posłańcu Boga! Upolowałem onagera i mam trochę jego mięsa”. Posłaniec Boga powiedział towarzyszom, aby jedli mięso, choć wszyscy byli w stanie uświęcenia.

4. Rozdział: Pielgrzym nie powinien pomagać temu, kto nie pielgrzymuje w polowaniu na zwierzynę

1727. Przekazał Abu Qatada: Byliśmy z Prorokiem w miejscu o nazwie Al-Qaha (odległym o trzy etapy podróży od Medyny).

Przez inny łańcuch przekazicieli, Abu Qatada przekazał: Byliśmy z Prorokiem w miejscu o nazwie Al-Qaha i część z nas wstąpiła w stan uświęcenia. Zauważyłem, że moi towarzysze coś obserwują, toteż spojrzałem w tę stronę i ujrzałem onagera. [Dosiadłem konia, zabrałem ze sobą włócznię i pejcz, ale spadł na ziemię. Poprosiłem ich, by go podnieśli, ale] oni powiedzieli: „Nie pomożemy ci w polowaniu, albowiem jesteśmy w stanie uświęcenia”. A zatem sam podniosłem pejcz i zapolowałem na zwierzę, które wyłoniło się zza wzgórza, ubiłem je i przyniosłem towarzyszom. Jedni powiedzieli: „Jedzmy”, a drudzy: „Nie jedzmy”. Udałem się zatem do Proroka, który był przed nami i zapytałem o to. Odpowiedział: „Jedzcie, to jest dozwolone”.

5. Rozdział: Pielgrzym nie powinien wskazywać na zwierzynę, aby ten, kto nie pielgrzymuje na nią zapolował

1728. Przekazał Abd Allah Ibn Abu Qatada od ojca: Posłaniec Boga wyruszył z towarzyszami na hadżdż, posyłając jedną grupę inną drogą. Był wśród tych towarzyszy Abu Qatada. Prorok rzekł im: „Ruszajcie brzegiem morza pokąd nie zetkną się nasze drogi”. A zatem wszyscy, poza Abu Qatadą, wstąpili w stan uświęcenia i wyprawili się. Po drodze ujrzeli stado onagerów i Abu Qatada pogonił za nimi i upolował onagerzycę. Zatrzymali się i zaczęli jeść jej mięso, ale po chwili rzekli: „Jak możemy jeść mięso dzikiej zwierzyny, skoro jesteśmy w stanie uświęcenia?”. Zabrali to, co zostało i gdy spotkali Posłańca Boga, rzekli: „Posłańcu Boga, wstąpiliśmy, poza Abu Qatadą, w stan uświęcenia i gdy ujrzeliśmy onagery, on upolował onagerzycę. Zatrzymaliśmy się i zjedliśmy z jej mięsa, po czym pomyśleliśmy, że nie jest to nam dozwolone skoro jesteśmy w stanie uświęcenia, a zatem przywieźliśmy to, co zostało”. Prorok zapytał: „Czy któryś z was polecił Abu Qatadzie zapolować na nie lub wskazał mu je?”. Gdy zaprzeczyliśmy, rzekł: „A zatem zjedzcie to, co zostało z mięsa”.

6. Rozdział: Jeśli pielgrzym otrzyma w podarunku żywego onagera, nie powinien go przyjmować

1729. Przekazał Abd Allah Ibn Abbas od As-Saba Ibn Jassama al-Lajsiego, że ten ostatni w Al-Abwa lub Waddan podarował żywego onagera Posłańcowi Boga, i ten go nie przyjął. Widząc oznaki smutku na twarzy As-Saba, Prorok rzekł: „Zwracam go tylko dlatego, że jestem w stanie uświęcenia”.

7. Rozdział: Zwierzęta (niebezpieczne oraz szkodniki), które może zabić pielgrzym

1730. Przekazał Abd Allah Ibn Umar: Posłaniec Boga rzekł: „Pielgrzym nie popełni grzechu zabijając pięć gatunków zwierząt (kruki, kanie[2], skorpiony, myszy i wściekłe psy)”.

Przekazał Ibn Umar: Jedna z żon Proroka przekazała, iż Prorok rzekł: „Pielgrzym może zabić... (pięć gatunków zwierząt, które mogą wyrządzić szkodę: kruki, kanie, myszy, skorpiony i wściekłe psy)”.

1731. Przekazała Hafsa: Posłaniec Boga rzekł: „Pielgrzym nie popełni grzechu zabijając pięć (gatunków) zwierząt (wyrządzających szkodę): kruki, kanie, myszy, skorpiony i wściekłe psy”.

1732. Przekazała Aisza: Posłaniec Boga rzekł: „Pięć gatunków zwierząt może wyrządzić szkodę i jest dozwolone ich zabijanie w sanktuarium; są to: kruki, kanie, skorpiony, myszy i wściekłe psy”.

1733. Przekazał Abd Allah: Towarzyszyliśmy Prorokowi w jaskini w Mina, kiedy to doświadczył objawienia sury Al-Mursalat [77] i słyszałem, jak ją recytował. Gdy skończył, wypełzł ku nam wąż i Prorok polecił nam go zabić. Ruszyliśmy ku niemu, ale uciekł. Prorok rzekł: „Uniknął nieszczęścia z rąk waszych, a wy uniknęliście nieszczęścia z jego strony”.

1734. Przekazała Aisza, żona Proroka: Posłaniec Boga powiedział o wazagh: „To szkodnik”, ale nie słyszałam, by polecił je zabijać.

8. Rozdział: Nie wolno ścinać drzew w sanktuarium

Przekazał Ibn Abbas, iż Prorok rzekł: „Nie wolno ścinać jego (sanktuarium) ciernistych krzewów”.

1735. Przekazał Sa’id Ibn Abu Sa’id al-Maqburi: Abu Szurajh al-Adawi powiedział, że rzekł do Amra Ibn Sa’ida, kiedy ten wysyłał wojska do Mekki [aby walczyć z Abd Allahem Ibn az-Zubajrem]: „Wodzu! Pozwól, że powiem ci, co rzekł Posłaniec Boga w dniu po podboju Mekki. Sam to słyszałem i pojąłem należycie, i na własne oczy widziałem, jak Prorok, wychwaliwszy i wysławiwszy Boga, rzekł: „To Bóg, a nie ludzie, uczynił z Mekki sanktuarium, i dlatego każdemu, kto wierzy w Boga i w Dzień Ostateczny nie jest dozwolone rozlewanie w niej krwi ani ścianie jej drzew. Jeśli ktoś rzeknie, że walka w niej jest dozwolona, albowiem Posłaniec Boga walczył w Mekce, powiedzcie mu: Bóg zezwolił na to Swemu Posłańcowi, ale wam na to nie zezwolił. Bóg udzielił mi pozwolenia na walkę tylko przez parę godzin w tym oto dniu (podboju) i dzisiaj jej świętość jest taka, jak była wczoraj. A zatem, niechaj ci, którzy tu są, przekażą me słowa nieobecnym”. Zapytano Abu Szurajha, co odpowiedział Amr, i rzekł on: „Wiem o tym lepiej od ciebie, Abu Szurajhu! Nie znajdzie schronienia w Mekce ani grzesznik, ani morderca ani złodziej”.

9. Rozdział: Nie należy przeganiać zwierzyny w sanktuarium (haram)

1736. Przekazał Ibn Abbas: Prorok rzekł: „Bóg uczynił z Mekki sanktuarium, i była ona sanktuarium przede mną i będzie sanktuarium po mnie. Walka w niej została mi dozwolona tylko przez kilka godzin w tym oto dniu. I nie jest dozwolone wyrywanie jej (Mekki) krzewów ani ścinanie jej drzew, przeganianie jej zwierzyny i podnoszenie w niej zguby, chyba że rozgłaszając o tym”. Al-Abbas rzekł na to: „Posłańcu Boga, poza trawą izchir, albowiem używają jej nasi złotnicy i my używamy jej w grobach”. I Prorok rzekł: „Poza trawą izchir”. Ikrima rzeł: „Czy wiecie, co oznacza przeganianie jej zwierzyny? To przeganianie z cienia, by zająć jej miejsce”.

10. Rozdział: Walka w Mekce jest zabroniona

Abu Szurajh przekazał, że Prorok rzekł: „Nie jest dozwolony rozlew krwi w Mekce”.

1737. Przekazał Ibn Abbas: W dniu podboju Mekki, Prorok rzekł: „Nie ma już emigracji (z Mekki), ale zostały dżihad i intencje, toteż gdy zostanie ogłoszone wezwanie do dżihadu, udajcie się nań natychmiast. Zaprawdę, Bóg uczynił to miasto (Mekkę) sanktuarium od chwili stworzenia Niebios i Ziemi i ono pozostanie sanktuarium aż po Dzień Zmartwychwstania, albowiem to Bóg zarządził jego świętość. Walka w tym mieście nie było dozwolona dla nikogo przede mną i nawet dla mnie dozwolona była tylko przez parę godzin jednego dnia. Nie jest dozwolone wyrywanie w nim krzewów, przeganianie zwierzyny czy podnoszenia zguby, chyba że ogłaszając o jej znalezieniu i nie jest dozwolone ścinanie jego roślin”. Na to Al-Abbas rzekł: „Posłańcu Boga, poza trawą izchir, albowiem używają jej kowale i my używamy jej w naszych domach”. I Prorok rzekł: „Poza izchir”.

11. Rozdział: Upuszczanie krwi pielgrzymowi

Ibn Umar przyżegał swego syna, gdy ten był w stanie uświęcenia. Wolno pielgrzymowi przyjmować lekarstwa pod warunkiem, że są bezwonne.

1738. Przekazał Ibn Abbas: Posłaniec Boga był w stanie uświęcenia i upuszczano mu krew.

1739. Przekazał Ibn Buhajna: W Lahja Dżamal upuszczano Prorokowi krew pośrodku głowy, a był wtedy w stanie uświęcenia.

12. Rozdział: Ożenek pielgrzyma

1740. Przekazał Ibn Abbas: Prorok poślubił Majmunę [przeprowadzono tylko ceremonię zaślubin] będąc w stanie uświęcenia (ihramie).

13. Rozdział: Co jest zabronione pielgrzymowi [mężczyźnie i kobiecie], jeśli chodzi o wonności

Aisza powiedziała: Nie jest dozwolone niewieście przywdziewanie szat w stanie uświęcenia, które miały styczność z kurkumą (wars)[3] lub szafranem[4].

1741. Przekazał Abd Allah Ibn Umar: Mężczyzna wstał i zapytał: „Posłańcu Boga, jakie odzienie można przywdziać w stanie uświęcenia?”. Prorok odparł: „Nie odziewajcie koszul ani spodni, ani nie okrywajcie głów i nie noście szat z kapturem. Ten zaś, kto nie ma sandałów, może nałożyć skórzane skarpety (chuffajn) skróciwszy je uprzednio poniżej kostki. I nie przywdziewajcie szat, które miały styczność z kurkumą czy szafranem, zaś niewiasta w stanie uświęcenia – która pielgrzymuje – niechaj nie zasłania twarzy[5] ani nie nakłada rękawiczek (quffazzat)”.

1742. Przekazał Ibn Abbas: Pewien mężczyzna zginął przygnieciony przez wielbłądzicę i gdy przyniesiono zwłoki do Posłańca Boga, ów rzekł: „Obmyjcie je i owińcie w całun, lecz nie zakrywajcie mu głowy ani nie namaszczajcie wonnościami, albowiem zmartwychwstanie recytując talbiję”.

14. Rozdział: Kąpiel pielgrzyma

Ibn Abbas powiedział, że pielgrzym może wejść do łazienki (by wziąć kąpiel). Ibn Umar i Aisza nie uważali, żeby drapanie ciała było czymś złym.

1743. Przekazał Abd Allah Ibn Hunajn: Abd Allah Ibn al-Abbas oraz al-Miswar Ibn Machrama poróżnili się w Al-Abwa; Ibn Abbas powiedział, że pielgrzym może umyć głowę; zaś Al-Miswar stwierdził, że nie powinien tego czynić. I Abd Allah Ibn Abbas posłał mnie do Abu Ajjuba al-Ansariego, którego zastałem w kąpieli miedzy dwoma drewnianymi słupami (studni), osłoniętego sztuką materiału. Gdy go pozdrowiłem go, zapytał, kto to. Odparłem: „Abd Allah Ibn Hunajn. Przysłał mnie Ibn Abbas, bym cię zapytał, jak Posłaniec Boga mył głowę będąc w stanie uświęcenia”. I Abu Ajjub al-Ansari ujął materiał, obniżył go trochę i ujrzałem jego głowę. Wówczas polecił, by polano mu głowę wodą. Po tym przetarł ją dłońmi od tyłu do przodu i od przodu do tyłu, i rzekł: „Widziałem, jak Prorok tak robił”.

15. Rozdział: Nałożenie chuffajn - skórzanych skarpet przez pielgrzyma, jeśli nie ma sandałów

1744. Przekazał Ibn Abbas: Słyszałem jak Prorok wygłaszał kazanie na Arafat i mówił: „Jeśli pielgrzym nie ma sandałów, może nałożyć skórzane skarpety [ale musi skrócić je poniżej kostki], a jeśli nie może znaleźć izaru, może nałożyć spodnie”.

1745. Przekazał Abd Allah: Zapytano Posłańca Boga, co powinien odziać pielgrzym. I Prorok odparł: „Niech nie odziewa koszuli, turbanu, spodni, tuniki z kapturem ani szat, które miały styczność z szafranem czy kurkumą; i jeśli nie ma sandałów, niech nałoży skórzane skarpety skróciwszy je tak, by sięgały poniżej kostki”.

16. Rozdział: Jeśli nie można dostać materiału niezszytego nićmi, wolno nałożyć spodnie

1746. Przekazał Ibn Abbas: Prorok rzekł w kazaniu na Arafat: „Dozwolone jest temu, kto nie może dostać materiału niezszytego nićmi, przywdzianie spodni i dozwolone jest temu, kto nie ma sandałów, nałożenie skórzanych skarpet [pod warunkiem, iż skróci je poniżej kostki]”.

17. Rozdział: Posiadanie broni przez pielgrzyma

Według Ikrimy można mieć przy sobie broń, jeśli zachodzi obawa przed wrogiem, lecz należy dokonać za to odkupienia. Żaden uczony w religii nie zgadza się z nim, co do obowiązku odkupienia.

1747. Przekazał Al-Bara’: Prorok przyjął stan uświęcenia w intencji umry w miesiącu zu al-qada’, ale mekkańczycy wzbronili mu wstępu do Mekki pokąd nie zobowiązał się, że nie wniesie do niej broni inaczej jak zabezpieczonej.

18. Rozdział: Wstąpienie do sanktuarium Mekki nie będąc w stanie uświęcenia

Ibn Umar tak uczynił. Prorok polecił tym, którzy zamierzali wykonać hadżdż lub umrę wstąpić w stan uświęcenia, nie wymienił jednak ludzi zbierających chrust, drewno na opał i im podobnych (którzy często odwiedzają sanktuarium Mekki).

1748. Przekazał Ibn Abbas: Prorok ustanowił Zul-Hulajfa miejscem wstępowania w stan uświęcenia dla mieszkańców Medyny, Qarn al-Manazil - dla ludności Nadżdu, Jalamlam - dla ludności Jemenu. Te miejsca wstępowania w stan uświęcenia są dla owej ludności, jak i dla tych, którzy przez nie przejeżdżają (przybywając z innych niż wspomniane powyżej) z intencją odprawienia hadżdż i umry. A ci, którzy mieszkają w miejscach wstępowania w stan uświęcenia, mogą wstąpić weń w miejscu, z którego wyruszają. Nawet mekkańczycy mogą wstąpić w stan uświęcenia (tylko w intencji hadżdż) w Mekce.

1749. Przekazał Anas Ibn Malik: W roku podboju Mekki, Posłaniec Boga wjechał do niej w arabskim hełmie na głowie. Gdy go zdjął, zbliżył się doń mężczyzna i rzekł: „Ibn Chatal trzyma się kurczowo zasłony Kaby”. Prorok rzekł: „Zabijcie go”.

19. Rozdział: Wstąpienie w stan uświęcenia w koszuli nieświadomie

Ata powiedział: Pielgrzym, który przez niewiedzę lub nieuwagę namaści ciało wonnościami lub przywdzieje szaty zszyte nićmi -, nie musi odkupywać winy.

1750. Przekazał Jala: Towarzyszyłem Posłańcowi Boga, gdy zbliżył się do niego mężczyzna odziany w tunikę noszącą ślady wonnego olejku o żółtej barwie. Umar zapytał mnie, czy chciałbym ujrzeć Proroka, jak doświadcza objawienia – a miało ono wówczas miejsce. I gdy ten stan minął, Prorok rzekł (owemu mężczyźnie): „Rób podczas twej umry, to co, podczas hadżdż”. Mężczyzna ugryzł w rękę innego, i ten złamał pierwszemu siekacz, i Prorok mu przebaczył (nie ukarał go).

20. Rozdział: Pielgrzym umarł na Arafat i Prorok nie polecił nikomu dopełnić rytuałów hadżdż w jego imieniu

1751. Przekazał Ibn Abbas: Podczas pobytu z Prorokiem na Arafat, mężczyzna spadł ze swego wierzchowca i ten zmiażdżył mu kark. Prorok rzekł: „Obmyjcie zwłoki wodą i liśćmi głożyny, i zawińcie je w dwa kawałki materiału. Nie namaszczajcie ich jednak wonnościami ani nie okrywajcie głowy, albowiem będzie recytował talbiję, gdy Bóg wskrzesi go w Dniu Zmartwychwstania”.

1752. Przekazał Ibn Abbas: Kiedy mężczyzna stał z Prorokiem na Arafat, spadł ze swego wierzchowca i zwierzę zmiażdżyło mu kark. Prorok rzekł: „Obmyjcie zwłoki wodą i liśćmi głożyny, i zawińcie w dwa kawałki materiału. Nie namaszczajcie jednak wonnymi olejkami ani nie okrywajcie mu głowy, albowiem gdy zmartwychwstanie, będzie recytował talbiję”.

21. Rozdział: Poprawny sposób (sunna) pochówku zmarłego pielgrzyma

1753. Przekazał Ibn Abbas: Wielbłądzica zmiażdżyła kark jednemu z pielgrzymów towarzyszących Prorokowi. I Posłaniec Boga rzekł: „Obmyjcie zmarłego wodą i liśćmi głożyny, i owińcie zwłoki dwoma płatami materiału. Nie namaszczajcie ich jednak wonnymi olejkami ani nie okrywajcie mu głowy, albowiem zmartwychwstanie recytując talbiję”.

22. Rozdział: Odprawienie hadżdż w imieniu zmarłego w celu dopełnienia jego obowiązku oraz odprawienie hadżdż przez mężczyznę w imieniu niewiasty

1754. Przekazał Ibn Abbas: Kobieta z Banu Dżuhajna przyszła do Proroka i rzekła: „Moja matka zmarła nie dopełniwszy obowiązku hadżdż. Czy mogę odprawić hadżdż w jej imieniu?”. Prorok odrzekł: „Uczyń tak. Czyż nie spłaciłabyś długu zostawionego przez twą matkę? Spłać dług należny Bogu, albowiem to Jemu przynależy spłata długów w pierwszej kolejności”.

23. Rozdział: Hadżdż tego, kto nie ma sił utrzymać się na wierzchowcu

1755. Przekazał Fadl Ibn Abbas: Kobieta...

Przekazał Fadl Ibn Abbas: W roku Pożegnalnej Hadżdż Proroka przybyła kobieta z Banu Chasam i rzekła: „Posłańcu Boga, mój ojciec podlega nałożonemu nań przez Boga obowiązkowi hadżdż, ale ma już swe lata i brak mu sił, by utrzymać się na wierzchowcu. Czy dopełni obowiązku, jeśli to ja odprawię hadżdż w jego imieniu?”. I Prorok odpowiedział twierdząco.

24. Rozdział: Dopełnienie hadżdż przez niewiastę w imieniu mężczyzny

1756. Przekazał Abd Allah Ibn Abbas: Al-Fadl podróżował siedząc za Prorokiem (na wierzchowcu) i zbliżyła się do nich niewiasta z Banu Chasam. Al-Fadl spojrzał na nią, a ona na niego, i Prorok odwrócił twarz Al-Fadla w drugą stronę. Kobieta rzekła: „Mój ojciec podlega nałożonemu nań przez Boga obowiązkowi hadżdż, ale ma już swe lata i brak mu sił, by utrzymać się na wierzchowcu. Czy mogę odprawić hadżdż w jego imieniu?”. I Prorok odparł twierdząco. A miało to miejsce podczas Pożegnalnej Hadżdż Proroka.

25. Rozdział: Hadżdż chłopców (dzieci)

1757. Przekazał Ibn Abbas: Prorok posłał mnie nocą [do Mina] na bagażach z Dżam (Al-Muzdalifa).

1758. Przekazał Abd Allah Ibn Abbas: Przybyłem do Mina na oślicy, a było to, kiedy dopiero co wkroczyłem w wiek dojrzałości płciowej… I Posłaniec Boga odmawiał w Mina modlitwę, a ja przejechałem przed pierwszym rzędem, zsiadłem z oślicy i puściłem ją, by się pasła i dołączyłem do mężczyzn stojących za Posłańcem Boga. (Jeden z przekazicieli dodał, ze miało to miejsce w Mina podczas Pożegnalnej Pielgrzymki Proroka.)

1759. Przekazał As-Sa’ib Ibn Jazid (w towarzystwie rodziców) odprawiałem hadżdż z Posłańcem Boga, a miałem wtedy siedem lat.

1760. Przekazał Al-Dżuajd Ibn Abd Ar-Rahman: Słyszałem, jak Umar Ibn Abd al-Aziz mówił nam o As-Sa’ibie Ibn Jazidzie, że odprawił hadżdż siedząc na bagażu Proroka.

26. Rozdział: Hadżdż kobiet

1761. Przekazał dziadek Ibrahima: Podczas swej ostatniej hadżdż Umar pozwolił żonom Proroka odprawić hadżdż; i posłał z nimi Usmana Ibn Affana i Abd ar-Rahmana Ibn Aufa.

1762. Przekazała Aisza: Rzekłam: „Posłańcu Boga, czyż nie powinnyśmy brać z tobą udziału w wyprawach wojennych (i dżihadzie)?”. A on odparł: „Najlepszym dżihadem i najpiękniejszą hadżdż (dla niewiasty), jest hadżdż mabrur”. Aisza dodała: „I kiedy to usłyszałam od Posłańca Boga, postanowiłam, że nie opuszczę hadżdż”.

1763. Przekazał Ibn Abbas: Prorok rzekł: „Niechaj kobieta nie wyprawia się w podróż bez mahrama[6] i niechaj mężczyzna nie odwiedza kobiety pod nieobecność jej mahrama”. I podniósł się jakiś mężczyzna i rzekł: „Posłańcu Boga, zaciągnąłem się z takim a takim wojskiem, a moja żona umyśliła odprawić hadżdż”. Prorok rzekł mu: „Wypraw się z nią (na hadżdż)”.

1764. Przekazał Ibn Abbas: Po powrocie Proroka z hadżdż, zapytał Umm Sinan al-Ansariję: „Cóż sprawiło, że nie odprawiłaś pielgrzymki?”. A ona rzekła: „Ojciec takiego a takiego (mój mąż) ma dwa wielbłądy, i sam ruszył na jednym na hadżdż, zaś drugiego używamy do nawadniania ziemi”. I Prorok rzekł jej: „Odpraw umrę w ramadanie – ona jest jak hadżdż lub hadżdż odprawiona ze mną (pod względem nagrody)”.

1765. Przekazał Qaza’a, wyzwoleniec Zijada: Abu Sa’id, który brał udział w dwunastu wyprawach wojennych z Prorokiem powiedział: „Słyszałem cztery rzeczy od Posłańca Boga, które wzbudziły mój podziw i uznanie. I rzekł on, iż (1) żadna niewiasta nie powinna wyprawiać się w dwudniową podróż bez męża lub mahrama; (2) iż nie jest dozwolony post w dwóch dniach świątecznych - al-fitr i al-adha; (3) że nie ma modlitwy po dwóch modlitwach - po asr do zachodu słońca i po fadżr aż do (pełnego) wschodu słońca; (4) że nie należy wyprawiać się (w odwiedziny) do innych poza trzema meczetami: Świętym Meczetem (w Mekce), Meczetem Proroka (w Medynie) i Meczetem al-Aqsa (w Jerozolimie)”.

27. Rozdział: Zobowiązanie się do udania się do Kaby pieszo

1766. Przekazał Anas: Prorok ujrzał starca, który szedł wsparty na dwóch synach i zapytał o niego. Ludzie powiedzieli mu, że zobowiązał się udać pieszo (do Kaby). Na to, Prorok rzekł: „Bóg nie potrzebuje cierpienia (męki) tego starca” - i polecił mu jechać wierzchem”.

1767. Przekazał Uqba Ibn Amir: Moja siostra zobowiązała się udać pieszo do Kaby i poprosiła, bym zapytał o to Proroka. Gdy to uczyniłem, Prorok rzekł: „Niech idzie i jedzie wierzchem [gdy się zmęczy]”.

[1] Osioł dziki stepów płd.-zach. Azji, o wyglądzie pośrednim między koniem a osłem; Słownik PWN.

[2] Kania - ptak drapieżny z rodziny sokołów.

[3] Kurkuma - inaczej ostryż, używana jako barwnik; olejek kurkumowy - do wyrobu perfum.

[4] Ibn al-Arabi wyjaśnia, iż kurkuma i szafran były to barwniki używane do farbowania ubrań, nadawały one przy tym tkaninom specyficzny zapach; i przez wzgląd na zapach (ubrań pielgrzym nie może perfumować - w odróżnieniu od ciała – namaszczanie olejkiem brody, włosów i innych części ciała przez mężczyzn podczas pielgrzymki to tradycja – sunna, należy zwrócić jednak uwagę na fakt, iż kobietom dozwolone jest wyłącznie używanie bezzapachowych dezodorantów) – noszenia ubrań nimi farbowanych zabroniono. Nie oznacza to, że ubranie pielgrzyma nie może być w żółtym kolorze.

[5] Więcej: Księga Pielgrzymka Hadżdż, rozdział 22 i przypis tamże.

[6] Mahram - mąż lub spokrewniony mężczyzna, za którego kobieta nie może wyjść za mąż zgodnie z prawodawstwem islamskim (m.in. ojciec, brat, dziadek, wuj, stryj, ojciec mleczny).