Dodatek A - Mohammed w Biblii
(Zaczerpnięte z artykułu dr Jamala Badawi, który ukazał się w „Al-Ittehad”, wydanie styczeń-marzec 1982, opublikowanego przez Muslim Students’ Association of US and Canada, Plainfield, Indiana, USA. Cieszy się dużym uznaniem.)
Zwracając się do Biblii, ktoś może pospiesznie spytać: Czytałem Biblię kilka razy, ale nigdy nie widziałem tam imienia Mohammed; Jakie jest uzasadnienie tytułu „Mohammed w Biblii”? Wielu chrześcijańskich teologów nie znajduje trudności we wskazaniu tego, co postrzegają za jasne proroctwa dotyczące nadejścia Jezusa. A gdzie w Starym Testamencie pojawia się imię Jezus? Nigdzie! Zasadniczym pytaniem jest, czy sylwetka „Proroka” który miał nadejść się urzeczywistniła, czy też nie, i kto pasuje do tejże sylwetki?
Jest kilka starotestamentowych proroctw, które przez długi czas były błędnie interpretowane, jakoby odnosiły się do Jezusa, a które tak naprawdę odnoszą się do Proroka Mohammadeda. Sylwetka Proroka Mohammeda była tak jasna dla wielu jemu współczesnych żydów i chrześcijan, że wielu z nich przyjęło go (Mohammeda) jako wypełnienie licznych biblijnych proroctw.
I
Jedno z takich proroctw znajduje się w Księdze Powtórzonego Prawa, w której zacytowane są słowa Proroka Mojżesza:
I odrzekł mi Pan: Dobrze powiedzieli. (18) Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty, i włożę w jego usta moje słowa, będzie im mówił wszystko, co rozkażę. (Pwt 18,17-18)
W proroctwie tym zawarte są trzy ważne elementy:
i) Prorok nadejdzie spośród „braci” Izraelitów
ii) Prorok ten będzie „jak Mojżesz”
iii) Bóg włoży Swoje słowa w usta tego proroka.
Przyjrzyjmy się bliżej każdemu z tych elementów:
1. PROROK SPOŚRÓD BRACI IZRAELITÓW
Te słowa zostały skierowane do Izraelitów. Najbardziej znanymi „braćmi” Izraelitów (potomków Abrahama poprzez jego drugiego syna – Izaaka), są Izmaelici (potomkowie Abrahama poprzez jego pierwszego syna – Izmaela). Oczywiście „braćmi” narodu nie może być jakieś plemię czy rodzina z tegoż narodu, lecz musi to być inny naród, spokrewniony z nim rasowo. Biblia także określa Izraelitów braćmi Izmaelitów (np. w Księdze Rodzaju 25,18).
2. PROROK JAK MOJŻESZ
Czasem utrzymuje się, że „prorokiem jak Mojżesz” był Jezus. Przecież w końcu obaj byli Izraelitami i nauczycielami religijnymi. Czy ta przepowiednia naprawdę dotyczy Jezusa?
Zacznijmy od tego, że sam Jezus był Izraelitą, nie „bratem” Izraelitów, co pokazuje, że to konkretne proroctwo nie dotyczy nadejścia Jezusa, lecz innego proroka „jak Mojżesz”. Tym prorokiem nie mógł być nikt inny niż Prorok Mohammed.
Poniżej znajduje się porównanie kilku istotnych cech Mojżesza, Mohammeda i Jezusa, które mogą wyjaśnić tożsamość „Proroka”, który miał przyjść po Mojżeszu.
Powyższa tabela pokazuje nie tylko, że Mojżesz i Muhammad byli bardzo podobni pod wieloma względami, ale także to, że Jezus nie pasuje do tego konkretnego proroctwa.
3. BÓG WŁOŻY SWOJE SŁOWA W USTA TEGO PROROKA
Ogólnie mówiąc opis ten może odnosić się do wysłannika Boga, który przekazuje ludzkości przesłanie Boże. Skoro przesłanie może przybyć na „zapisanych tablicach”, jak wierzy się, że było w przypadku Mojżesza, to te specyficzne słowa z powyższego wersetu są wyraźnym opisem rodzaju objawienia, jakie otrzymał Mohammed. Anioł Gabriel przybywał do niego i dyktował mu określone fragmenty Koranu, które następnie zostały przez Proroka Mohammada dokładnie zapamiętywane, tak jak je słyszał.
Własne myśli czy autorstwo Mohammeda nie były w żaden sposób wplątane w to, co wypowiadał. Słowa Boga (Koran) zostały „włożone w jego usta”. Tak jak opisuje sam Koran: {On (Mohammed) nie mówi pod wpływem namiętności. To jest tylko objawienie, które mu zostało zesłane.} [Koran 53:3-4]. Na wielu stronach w Koranie Mohammed otrzymuje polecenia takie jak: „powiedz”, „przypominaj”, „przekaż”; inne strony zaczynają się takimi wyrażeniami jak: „I powiedział twój Pan”, podczas gdy na innych czytamy: „i spytają cię (Mohammedzie)… powiedz…”
II
W Księdze Rodzaju czytamy, że po narodzinach Izmaela, a przed narodzinami Izaaka, Bóg złożył Abrahamowi obietnicę pobłogosławienia jego potomków:
Oto moje przymierze z tobą: staniesz się ojcem mnóstwa narodów. (Rdz 17,4)
Syna zaś tej niewolnicy uczynię również wielkim narodem, bo jest on twoim potomkiem. (Rdz 21,13)
Wypełnienie Boskiej obietnicy poprzez izraelickie odgałęzienie potomstwa Abrahama jest jasne i wystarczająco wyraźnie podkreślone w Biblii. A jak ta obietnica wypełniła się poprzez izraelickie odgałęzienie drzewa rodzinnego Abrahama? Po Jezusie, ostatnim izraelickim wysłanniku i proroku, nadszedł czas na wypełnienie się Bożej obietnicy pobłogosławienia Izmaela i jego potomstwa. Niecałe 600 lat po Jezusie przybył ostatni wysłannik Boga, Muhammad, potomek Abrahama od Izmaela, którego zwolennicy stanowią jedną piątą całej populacji we wszystkich zakątkach ziemi.
Najbardziej odkrywczą notką jest ta znaleziona w Księdze Izajasza, rozdział 42, która nawiązuje do Kedara, syna Izmaela, a żaden inny potomek Izmaela nie pasuje do tego opisu, jedynie Prorok Muhammad:
1. Oto mój Sługa, którego podtrzymuję. Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął; On przyniesie narodom Prawo. (Iz 42,1) [w wersecie 19 nazywany także „Moim posłańcem”]
Z pewnością wszyscy prorocy byli w rzeczywistości sługami, posłańcami i wybrańcami Boga. Jednak żaden z proroków w całej historii nie jest tak powszechnie nazywamy tymi specyficznymi tytułami (po arabsku odpowiednio: abduhu, rasuluhu, oraz mustafa) jak Muhammad. Już samo wyznanie wiary, poprzez które człowiek staje się muzułmaninem, brzmi: „Zaświadczam, że nie ma bóstwa poza Allahem i zaświadczam, że Muhammad jest Jego Sługą i Wysłannikiem”. Praktycznie to samo muzułmanie powtarzają pięć razy dziennie tuż przed rozpoczęciem się modlitwy i minimum dziewięć razy na dzień podczas obowiązkowych modlitw. Najbardziej rozpowszechnionym tytułem Proroka Mohammeda od czasu rozpoczęcia się jego misji aż do dzisiaj jest Rasul Allah (Wysłannik Allaha). Koran nadaje mu taki właśnie tytuł.
2. Nie zniechęci się ani nie załamie, aż utrwali Prawo na ziemi... (Iz 42,4); …góruje męstwem nad nieprzyjaciółmi. (Iz 42,13) …On przyniesie narodom Prawo. (Iz 42,1).
Porównując życie i misję Jezusa i Muhammada dostrzegamy, że Jezus niejednokrotnie wyraził jak był zawiedziony odrzuceniem go przez Izraelitów. Jezus nie żył też wystarczająco długo, by móc zagórować nad swymi wrogami (nie licząc zwycięstwa moralnego, które jest cechą wspólną wszystkich proroków). Z drugiej strony w przypadku Proroka Muhammada nie dostrzegamy ani śladu zniechęcenia, nawet w najbardziej krytycznych momentach jego misji. Po ostrej walce „górował nad nieprzyjaciółmi”, ustanowił silną społeczność wiernych, którzy naprawdę „utrwalili Prawo wśród pogan”.
3. Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. (Iz 42,2)
Była to nie tylko wyraźna cecha i znak skromności, lecz tak naprawdę było to ucieleśnienie objawienia, jakie zostało mu dane. ({Niech kroki twoje będą skromne! Zniżaj swój głos!} [Koran 31:19])
4. …a Jego pouczenia wyczekują wyspy. (Iz 42,4)
Jedynym prorokiem, który przybył po tej przepowiedni z kompletnym i wyczerpującym kodeksem prawnym był Prorok Muhammad. Prawo objawione mu rozprzestrzeniło się w stosunkowo krótkim czasie do wszystkich zakątków ziemi.
5. Abyś otworzył oczy niewidomym, ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności. (Iz 42,7)
Ludzie żyjący w ciemności bezbożnego życia wyszli do światła prawdy dopełnionej poprzez misję Proroka Muhammada. Wielu z tych, którzy byli przeciwni prawdzie i ostro go zwalczali, później stało się najbardziej pobożnymi wiernymi. Ich ślepota naprawdę została uleczona. Bóg zwraca się do Proroka Muhammada, opisując Koran: {Oto Księga; posłaliśmy ją tobie, abyś wyprowadził ludzi z ciemności ku światłu…} [Koran 14,1]
6. Ja, któremu na imię jest Jahwe, chwały mojej nie odstąpię innemu… (Iz 42,8)
Największą chwałą, jaką człowiek otrzymuje od Boga jest to, że zostaje wyznaczony na Jego posłańca do ludzkości, oraz że otrzymuje Jego cudowne objawienie. To nie tylko odnosi się do Proroka Muhammada, ale wyjątkowo dobrze pasuje do niego jako do ostatniego wysłannika i proroka Boga, gdyż jest on „pieczęcią” wszystkich proroków, jak opisuje go Koran [33:59]. Minęło już 1400 lat odkąd Muhammad został posłany, a wraz z nim zesłany został Koran, jednak nie było prawdziwego proroka, tak wielkiego i mającego taki wpływ na ludzkość, by móc go porównać z takimi postaciami jak Abraham, Mojżesz, Jezus i Muhammad. Nie znajdujemy też po Koranie żadnej świętej księgi, która miałaby taki wpływ na ludzi i utrzymała go w takim stopniu.
7. Śpiewajcie Panu pieśń nową, chwałę Jego od krańców ziemi! (Iz 42,10)
Nowa pieśń może być określeniem nowej księgi w języku innym niż język ksiąg izraelickich. Jest to spójne ze wzmianką, że „językiem obcym przemawiać będzie” zawartą w Izajaszu 28,11. Chwała Boga jest wyśpiewywana w języku arabskim pięć razy dziennie z minaretów milionów meczetów na całym świecie („z krańców ziemi”).
8. Niech głos podniesie pustynia z miastami, osiedla, które zamieszkuje Kedar. Mieszkańcy Sela niech wznoszą okrzyki, ze szczytów gór niech nawołują radośnie! (Iz 42,11)
Kedar był drugim synem Izmaela (Rdz 25,13). Słynnym prorokiem, który przybył z potomków Izmaela jest Muhammad. Jego wrogowie, którzy byli zwodzeni przez swych przywódców bądź dzielnych synów (jak opisuje ich Izajasz 21,17), ostatecznie przyjęli islam. Rzeczywiście mieli oni powód by „podnosić głosy” i „śpiewać” chwałę Boga, oraz „wznosić okrzyki ze szczytów gór”. Możliwe, że jest to nawiązanie do wykrzykiwania „Oto jestem (do Twoich usług) Allahu, oto jestem; nie masz Boże żadnego towarzysza, oto jestem; zaprawdę, do Ciebie należy wszelka chwała, łaska i królestwo…” , które jest wyśpiewywane każdego roku z Góry Arafat nieopodal Mekki przez ogromną liczbę muzułmanów z całego świata jako część corocznych rytuałów związanych z pielgrzymką – Hadżdż.