08. ZOBOWIĄZANIA
Zgodnie z Biblią, mężczyzna musi dotrzymać każdej obietnicy złożonej Bogu. Nie wolno mu złamać danego słowa. Z drugiej strony, kobieta nie ma takiego obowiązku. Jej zobowiązanie musi zostać zaaprobowane przez ojca, jeśli przebywa ona pod jego opieką lub przez męża, w przypadku, gdy jest zamężna. Jeżeli jednak ani ojciec ani mąż nie poprą zobowiązań córki czy żony, zobowiązania staną się nieważne i nie będą miały żadnej mocy prawnej.
"Jeżeli jednak ojciec sprzeciwi się, i to w dniu, w którym się dowiedział, wtedy stają się nieważne wszystkie śluby i zobowiązania, które uczyniła.... Jeżeli jednak mąż wtedy, gdy się dowie, okaże sprzeciw, wówczas unieważnia ślub ją wiążący i nieopatrzną obietnicę jej warg, którą się związała" (Ks. Liczb 30:2-15)
Dlaczego kobieta nie jest zobowiązana do dotrzymania składanych obietnic? Dlaczego słowo kobiety nie jest wiążące? Odpowiedz jest prosta: ponieważ jest ona własnością ojca lub męża.
Kontrola ojca nad córką była tak absolutna, że mógł on sprzedać córkę, jeśli tylko miał takie życzenie. Zaznaczone jest to w pismach rabinicznych: "Mężczyzna może sprzedać swoją córkę, ale kobieta nie może sprzedać swojej córki” [Swidler, op. cit., str. 141].
Literatura rabiniczna zaznacza również, że małżeństwo jest przeniesieniem władzy z ojca na męża: "sprzedaż, uczynienie z kobiety - nienaruszalnej własności męża..." To oczywiste, że skoro kobietę uznaje się za cudzą własność, nie może ona bez aprobaty właściciela składać jakichkolwiek zobowiązań.
Warto dodać, że to biblijna wykładnia na temat statusu zobowiązań kobiet spowodowała negatywne reperkusje jeśli chodzi o pozycję kobiety aż do początku XX wieku. Mężatka w świecie zachodnim nie posiadała osobowości prawnej i żadne jej przedsięwzięcie nie miało mocy prawnej. Mąż mógł zanegować każdą umowę, transakcję, w której stroną była żona. Kobiety na Zachodzie (największym spadkobiercy spuścizny judeochrześcijańskiej) będąc cudzą własnością, nie mogły zawierać wiążących kontraktów, cierpiały przez prawie dwa tysiące lat z powodu biblijnego stanowiska odnośnie relacji kobieta-ojciec i kobieta-mąż. [Matilda J. Gage, Woman, Church, and State (New York: Truth Seeker Company, 1893) str. 141]
W islamie zobowiązanie każdego muzułmanina, kobiety czy mężczyzny, jest ważące. Nikt nie ma prawa negowania zobowiązań poczynionych przez drugą osobę. Niewywiązanie się z przyrzeczenia, poczynionego czy to przez mężczyznę czy tez kobietę, musi zostać ukarane tak jak opisuje to Koran:
{Bóg nie będzie was karał za wasze lekkomyślne przysięgi, lecz będzie was karał za przysięgi złożone rozważnie. Możecie się za to okupić żywieniem dziesięciu biedaków - co będzie średnią tego, czym żywicie waszą rodzinę - albo ubieraniem ich, albo też wyzwoleniem niewolnika. A kto nie ma takiej możliwości, to przez trzy dni obowiązuje go post. Taki jest okup za wasze przysięgi, jeśli przysięgliście. Zachowujcie więc wasze przysięgi!} (Koran, 5:89)
Towarzysze proroka Muhammada, mężczyźni i kobiety, składali mu dowody swojej lojalności osobiście.
{O proroku! A kiedy przyjdą do ciebie kobiety wierzące złożyć ci przysięgę wierności: iż nie będą dodawać Bogu żadnych współtowarzyszy, iż nie będą kraść, iż nie będą popełniać cudzołóstwa, iż nie będą zabijać swoich dzieci, iż nie będą przychodzić z oszczerstwem, zmyślając je między swoimi rękami i nogami, ani też nie będą się buntowały przeciwko tobie w tym, co jest uznane - to przyjmij ich przysięgę i proś Boga o przebaczenie dla nich! Zaprawdę, Bóg jest przebaczający, mądry!} (Koran, 60:12)
Mężczyzna nie może złożyć zobowiązań w imieniu córki czy żony. Nie może też zanegować zobowiązań poczynionych przez którąkolwiek krewną.