hidżab
HIDŻAB A KORAN, SUNNA I PRAKTYKA POBOŻNYCH POPRZEDNIKÓWHIDŻAB A KORAN, SUNNA I PRAKTYKA POBOŻNYCH POPRZEDNIKÓW
autor: A. Idris Ibn Stanley Palmer; przekład: Elżbieta al-Saleh
Wstęp
Poniższe opracowanie ma na celu krótkie i zwięzłe wyliczenie wymogów dotyczących ubioru muzułmanki (hidżab) tak jak określił je islamski szariat (prawo Allaha). Termin hidżab, obejmuje nie tylko ubranie i okrycie całego ciała, lecz również zachowanie w obecności kobiet i mężczyzna, promując prywatność dla kobiet i zakazując nieskrępowanych relacji między mężczyznami a kobietami, tym samym promując skromność, przyzwoitość, cnotliwość, a przede wszystkim szacunek i cześć dla Allaha. Są drobne różnice pomiędzy uczonymi dotyczące faktycznej ilości wymogów, ze względu na rożne metody używanie przez nich w ich kodyfikacji (zbiorze, systematyzowaniu). Wspomniane w niniejszym opracowaniu reprezentują te, co do których zgadza się przeważająca większość uczonych i wszystkie mają solidne poparcie w pewnych dowodach z Koranu, sunny (tradycji Proroka Muhammad) i praktyki Towarzyszy Proroka (Sahaba).
Pierwszy wymóg: obszar, który powinien zostać zakryty
Okrycie, noszone poza domem musi okrywać cale ciało za wyjątkiem tego, co zostało dokładnie określone, na podstawie następujących dowodów:
Allah mówi:
[Koran 24:31] {Powiedz wierzącym kobietom, żeby spuszczały swoje spojrzenia i strzegły swych prywatnych części i nie pokazywały swoich ozdób, poza tymi, które są oczywiste, i narzucały swoje zasłony (khumur) na całe dżujub i nie odsłaniały swoich ozdób (zinatahunna), chyba że swoim mężom, swoim ojcom, ojcom swoich mężów, swoim synom, synom swoich mężów, swoim braciom i synom swoich braci, synom swoich sióstr i ich kobietom, i tym, którymi zawładnęły ich prawice, i Tabi‘in spomiędzy mężczyzn, którzy nie czują pożądania, i dzieciom, które nie są świadome nagości kobiet. I niechaj nie stawiają stóp, by ujawnić to, co skrywają ze swoich ozdób. I wszyscy błagajcie Allāha o wybaczenie, o wierzący, abyście mogli zapewnić sobie pomyślność.}
Słowo zinah w powyższym wersecie, dosłownie oznacza „ozdobę”, i obejmuje zarówno (a) to, czym przyozdobił (kobiety) Allah tzn. naturalne i/lub fizyczną urodę kobiety oraz (b) to, czym kobiety się przyozdabiają, tzn. biżuterię, cienie do powiek, modne ubrania, hennę na dłoniach, itp. Sura Światło (24) dokładnie wymienia nakazy dotyczące faktu, że naturalna uroda kobiety i jej ozdoby powinny zostać skryte przed obcymi (mężczyznami) za wyjątkiem (1) tego, co może zostać odkryte ze względu na przypadkowe lub niekontrolowane czynniki takie jak podmuch wiatru, itp., oraz (2) tego, co zostało wyłączone (zobacz wyjaśnienie pod koniec tej sekcji).
Allah mówi (interpretacja znaczenia):
[Koran 33:59] {Proroku! Powiedz twoim żonom i twoim córkom, i kobietom wierzących, aby narzuciły swoje okrycia (dżalabibihinn[1]) na całe ciała[2] to jest najbardziej odpowiednie, aby były znane (jako zacne kobiety) i nie były obrażane; Allah jest Przebaczający, Najbardziej Litościwy.}
Abu Dawud przekazuje, że Aisza powiedziała: „Asma córka Abu Bakra przyszła zobaczyć Wysłannika Allaha ubrana w cienką sukienkę, Wysłannik Allaha odwrócił się od niej i powiedział: „Asmo, kiedy kobieta osiągnie wiek dojrzałości płciowej (zacznie miesiączkować, przyp. tłum.), żadna część jej ciała nie powinna być oglądana, za wyjątkiem tego” - i wskazał na twarz i dłonie.
Słowo khumur (l. mn. od khimar) odnosi się do ubrania, które okrywa głowę (uszy), włosy, szyję i klatkę piersiową. Szacowny mufasir (interpretator Koranu) al-Qurtubi wyjaśnia: „Kobiety dawnej okrywały głowy khimarami, zarzucając ich końce na plecy. To zostawiało odkrytą szyję i górną część klatki piersiowej, tak jak czyniły to chrześcijanki. Potem Allah nakazał im okrywać te części za pomocą khimaru.”
Allah stwierdza dalej w wersecie:
{I niechaj nie stawiają stóp, by ujawnić to co skrywają ze swoich ozdób.}
Kobiety za czasów Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) nosiły na nogach bransoletki, które przyciągały uwagę, kiedy chodziły. Nie tylko ta praktyka została zakazana przez Allaha, lecz co więcej, nogi i kostki również powinny zostać zakryte. Niektórzy ze współczesnych uczonych szkoły hanafickiej podzielają błędny pogląd, ze kobieta może odkryć stopy, część przedramienia i uszy; aczkolwiek nie ma na to żadnych autentycznych dowodów z praktyki Proroka lub jego Towarzyszy, aby tak sądzić.
Pośród autentycznych hadisów, który wyjaśnia te kwestie jest następujący: Ibn Umar przekazał, że Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: „W Dniu Zmartwychwstania, Allah nie spojrzy na człowieka, który ciągnie swoje odzienie powodując się dumą.” Umm Salamah zapytała: „Co powinny zrobić kobiety z (brzegami) ich odzienia?” Odparł: „Niech opuszczą je (przedłużą) o dłoń.” Odpowiedziała: Ich stopy będą odkryte! Wtedy on powiedział: „Niech opuszczą je (albo przedłużą) o długość przedramienia, lecz nie więcej.” [At-Tabarani, sahih]
Werset sury Światło również wymienia szczegółowo tych, przy których kobieta może pozwolić sobie na swobodę. Co więcej, Werset z Sury al-Ahzab (33) nakazuje muzułmankom narzucać na siebie wierzchnie okrycia, kiedy wychodzą z domów. Abu Dawud przekazał, że Aisza powiedziała „Kiedy ten werset został objawiony, kobiety Ansarów pojawiły się (wyglądając) niczym wrony” (ze względu na czarny kolor i kształt okryć).
A zatem okrycie wierzchnie (płaszcz, abaja) musi być nakładane przez muzułmankę, kiedy udaje się ona w miejsce publiczne lub kiedy znajduje się w obecności mężczyzn nie będących jej mahram, w jej domu czy w domu krewnych. Małe różnice pojawiły się między uczonymi odnośnie precyzyjnego znaczenia {....poza tymi, które są oczywiste...} z sury Światło, które według Ibn Abasa, obejmuje „twarz, obie ręce i pierścionki.” Ten pogląd podzielali Ibn Umar, Ata’a oraz inni spośród Tabi’in.” [Tafsir Ibn Kathir]
Również imam Ash-Shawkani stwierdza odnośnie tego samego wersetu, że obejmuje on: „Ubranie, twarz i obie dłonie”; Ibn Abbas i Qatadah stwierdzili: „Ozdoby obejmują cień do oczu (kohl), bransoletki, hennę na dłoniach, pierścionki, i jest dozwolone dla kobiety (odkrywać je).” [Fatih al-Qadir]
Głównym punktem różnic między uczonymi odnośnie hadisu Asmy, tzn. że twarz i dłonie nie muszą być zakryte; wielu uczonych podtrzymało pogląd, że twarz i dłonie również muszą być zakryte, ponieważ taka była praktyka żon Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) i żon Towarzyszy, które okrywały się całkowicie zgodnie z autentycznymi hadisami. Powyższy punkt był tematem debaty pomiędzy uczonymi zarówno przeszłych pokoleń jak i pokolenia współczesnego, i zostanie on omówiony, jeśli Allah pozwoli, pod koniec tego eseju.
Drugi wymóg: grubość
Materiał, z którego wykonane jest odzienie wierzchnie powinien być wystarczającą gęsty i nieprzeźroczysty, aby nie przeświecał przez niego kolor skóry i nie ukazywał on kształtu ciała. Delikatne bądź przeźroczyste odzienie nie stanowi właściwej zasłony. Towarzysze Proroka byli bardzo surowi w tej kwestii, i uznawali skąpe odzienie kobiety w miejscach publicznych za oznakę jej braku wiary. al-Qurtubi przekazuje hadis Aiszy, o tym, że odwiedziły ją kobiety z plemienia Bani Tamim, odziane w przeźroczyste szaty. Aisza powiedziała im: „Jeśli jesteście kobietami wierzącymi, nie są to szaty dla kobiet wierzących.” Przekazuje on również, że panna młoda odwiedziła ją mając na sobie, przejrzysty, przeźroczysty khimar, na co Aisza powiedziała: “Kobieta, która nosi takie szaty, nie wierzy w surę Światło.”
Co więcej, następujący hadis jasno obrazuje tę kwestię. Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: „Pod koniec wśród mojej ummy (społeczności muzułmańskiej) będą skąpo odziane kobiety, a włosy na szycie ich głów będą wyglądały garb wielbłąda. Przeklinajcie je, albowiem zaprawdę one są przeklęte.” W innej wersji, powiedział: „skąpo odziane kobiety, które zbłądzą i sprawią, iż zbłądzą inni; nie wejdą do Raju ani nie poczują jego zapachu, choć można go będzie poczuć z daleka.” [At-Tabarani, Muslim]
„Skąpo odziane kobiety” to te, które noszą takie szaty, które bardziej odkrywają (ciało) niż je zakrywają, przez co zwiększają atrakcyjność kobiety, otwierając ścieżkę diabłom.
Trzeci wymóg: rozmiar
Odzienie wierzchnie musi być wystarczająco obszerne, luźne; nie może być przylegające bądź obcisłe, aby nie ukazywać kształtów, budowy ciała kobiety. Powodem ku noszeniu odzienia, które jest obszerne i luźne jest to, iż funkcją szaty muzułmanki jest eliminacja powabu i piękna jej ciała przed wzrokiem mężczyzn, nie będących jej mahram. Przylegające do ciała kostiumy, itp. mogą ukryć kolor skóry, aczkolwiek – ujawniają rozmiar i kształt kończyn i ciała. Następujący hadis wyjaśnia tę kwestię jasno. Usamah ibn Zaid powiedział: Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) dał mi w prezencie grubą szatę koptyjską, którą otrzymał w darze od Dahiah al-Kalbi, a ja dałem ją mojej żonie. Później Prorok zapytał mnie: „Dlaczego nie nosisz tej koptyjskiej szaty?” Odpowiedziałem: „Dałem ją mojej żonie.” Prorok wtedy powiedział: „Powiedz jej, aby nosiła pod nią grubą suknię, albowiem obawiam się, że ona (szata koptyjska) może opisywać rozmiar jej kończyn.” [Ahmad, al-Bajhaqi, i al-Hakim]
Czwarty wymóg: kolor, wygląd i zachowanie
Allah mówi:
[Koran 33:32] {O żony Proroka! Wy nie jesteście jak inne kobiety; jeśli jesteście bogobojne, nie bądźcie pokorne w słowach, aby nie pożądał was ten, w którego sercu mieszka choroba; mówcie słowa odpowiednie.}
Powodem objawienia tego wersetu nie jest nieufność czy obawa przed niewłaściwym zachowaniem ze strony kobiet, lecz raczej powstrzymanie ich przed kuszącą mową, uwodzącym sposobem poruszania się czy ubierania skąpych szat, by wzbudzać pożądanie w sercach lubieżnych mężczyzn o złych skłonnościach. Uwodzący ubiór i ponętna mowa są charakterystyczne dla niewiernych kobiet o złych intencjach. al-Qurtubi wspomina, że Mujahid powiedział: „Kobiety (przed islamem) przechadzały się (ponętnie) wśród mężczyzn.” Qatadah powiedział: „Poruszały się (przechadzały się) w zmysłowy i uwodzący sposób.” Maqatil powiedział: „Kobiety nosiły na głowach nie związane kawałki materiału, prowokująco zabawiały się naszyjnikami, kolczykami i inną zdobną biżuteria.” Co więcej, Allah nakazał kobietom aby nie ujawniały ich urody, to znaczy zarówno naturalnego jak i nabytego piękna. Allah nakazuje wierzącym kobietom: [Koran 33:33] {...I nie prezentujcie się jak prezentowały się kobiety za czasów ignorancji..[3]}
Szata, która ma za zadanie ukrycie kobiety i jej urody przed widokiem publicznym, nie może być tym, co podkreśla jej urodę. A zatem, szata taka nie powinna być w jaskrawych kolorach, ze zdobionego lub błyszczącego materiału, który przyciąga uwagę mężczyzn. Arabskie słowo (pojawiające się w oryginale Koranu) tabarrudż oznacza nie tylko „nie wystawiać się”, lecz również “przystrajać swoje wdzięki w celu wzbudzenia pożądania”. Imam Adh-Dhahabi mówi w książce Kitab al-Kaba’ir (Księga Grzechów Głównych): „Do czynów za które kobieta zostaje przeklęta należą pokazywanie ozdób które nosi, perfumowanie się, kiedy wychodzi z domu, i noszenie kolorowych ubrań....” A zatem, muzułmanka jest zachęcana do noszenia stłumionych, ciemnych kolorów oraz unikania jaskrawych wzorów, ozdób i kolorów.
Ten punkt powinien również posłużyć jako przypomnienie tym muzułmanom, którzy są odpowiedzialni za swoje kobiety, albowiem Wysłannik Allaha ostrzegł w autentycznym hadisie przekazanym przez Abdullaha ibn Amra ibn al-As, że wśród trzech, którzy nie wejdą do Raju będzie: ad-Dajuth, który jest zadowolony z nieprzyzwoitości w swojej rodzinie. Jest to mężczyzna, który zezwala kobietom za które jest odpowiedzialny, takim jak żona, córka, itp., angażować się w zabronione stosunki płciowe (lub relacje z mężczyznami) lub odkrywać swoją urodę przed mężczyznami, w ten sposób wzbudzając pożądanie.
Piąty wymóg: odróżnienie od ubrania mężczyzn
Ubranie muzułmanki nie może przypominać ubrania mężczyzn. Następujące dwa hadisy pomogą to wyjaśnić. Abu Hurajrah powiedział: Wysłannik Allaha przeklął mężczyzn, którzy noszą ubrania kobiet i kobiety, które noszą ubrania mężczyzn. [Abu Dawud, Ibn Madżah; Sahih]
Abdullah ibn Umar powiedział, że słyszał jak Wysłannik Allaha mówił: „Mężczyzna, który naśladuje kobietę i kobieta, która naśladuje mężczyznę nie są z nas (tzn. nie są z wiernych).” [Ahmad i At-Tabarani; Sahih]
Dodatkowo, Abu Dawud przekazuje narracje od Umm Salamy, która wskazuje, że Prorok zabronił kobietom zawiązywać ich khumur (liczba mnoga od khimar) na ich głowach na podobieństwo turbanów mężczyzn. Siostry muzułmanki na zachodzie powinny przywiązywać wyjątkową uwagę do tej kwestii, ponieważ niestety jest to dość rozpowszechniona praktyka między nimi.
Szósty wymóg: odróżnienie od ubioru niewiernych
Ubranie kobiety nie może przypominać ubrania niewiernych. Jest to ogólna zasada szariatu, która obejmuje nie tylko ubiór lecz również takie kwestie jak maniery, zwyczaje, praktykę religijną, święta, transakcje itp. Zaprawdę, odróżnienie od niewiernych jest precedensem, który ustanowiło pierwsze pokolenie islamu. Następujące dwa hadisy i wypowiedzi Umara pomogą wyjaśnić tą kwestię:
Abdullah ibn Amr ibn a-As powiedział: Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) ujrzał mnie, kiedy miałem na sobie dwie szaty barwione szafranem, i powiedział: „Zaprawdę, to są ubrania kuffar (niewiernych), a zatem nie ubieraj ich.” [Muslim]
Abdullah ibn Umar powiedział: Wysłannik Allaha stwierdził: „Ktokolwiek upodabnia się do jakiś ludzi, jest jednym z nich” [Abu Dawud]
Abu Musa al-Aszari przekazał, że Umar powiedział mu: „Nie będę wynosił tych, których Allah pohańbił, ani szanował tych, których On upokorzył, ani przybliżał tych, których On oddalił.” [Ahmad]
Siódmy wymóg: ubranie nie powinno być wystawne ani nie powinno uosabiać próżności
Ubiór kobiety nie może być wyrazem ostentacji, próżności czy statusu – poprzez zbytnią krzykliwość czy kosztowność; nie może być też niechlujny ani zniszczony, aby celowo podziwiano kobietę za skromność.
Ibn Umar przekazał, że Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) rzekł: „Ten, kto ubiera się dla próżności (zbytku) na tym świecie, Allah ubierze takiego człowieka w podobną suknię w Dniu Sądu.” [Abu Dawud]
* * *
Niqab (welon): pomiędzy mustahab (zalecanym) a wadżib (obowiązkowym)
Szacowni komentatorzy Koranu: at-Tabari, al-Qurtubi, asz-Szanqiti oraz inni, szczegółowo rozwinęli kwestię formy hidżabu lub dżilbabu, tzn. “okrycia wierzchniego” – według poglądów Towarzyszy Proroka (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim), jak również wszelkich okoliczności dotyczących objawienia wersetu sury al-Ahzab, [33:59] przytoczonego na początku tego opracowania.
Stwierdzają oni, że kiedy wierzące kobiety wychodziły w nocy (mając na sobie zwykłe odzienie) za głosem natury, niektórzy hipokryci narzucali się im, biorąc je za niewolnice. Kobiety przez to krzyczały głośno, zmuszając hipokrytów do ucieczki. Wtedy Allah objawił ten Werset. al-Qurtubi stwierdza, że dzilbab to: „szata, która okrywa całe ciało… Ibn Abbas i Ubaidah as-Salmani powiedzieli, że powinien on całkowicie spowijać ciało kobiety, aby nic nie było widoczne, poza jednym okiem, które umożliwiać będzie jej widoczność.” Qatadah, stwierdził, że dżilbab powinien zostać udrapowany i umieszczony nad czołem i zakrywać nos, (odkrywając oczy), klatka piersiowa i przeważająca część twarzy powinny zostać zakryte.
Co więcej, w autentycznych hadisach przekazanych w Sahih al-Buchariego, Muwatta – imama Malika i Sunan - Abu Dawuda stoi, że Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) zabronił kobietom okrywania twarzy i dłoni podczas modlitwy lub w stanie uświęcenia (ihram; podczas pielgrzymki). To jasno wskazuje, ze noszenie welonu na twarzy (niqab lub burqa) było powszechną praktyką za czasów Wysłannika Allaha, a nie tylko, jak twierdzą niektórzy ludzie, tradycją czy praktyką kulturalną która pojawiła się lata później.
Do dowódców używanych przez uczonych, odnośnie zasłony na twarzy należą: Aisza powiedziała: „Oby Allah obdarzył Swoim miłosierdziem pierwsze Muhadżirat (Emigrantki). Kiedy Allah objawił: {...i narzucały swoje zasłony (khumur) na całe dżujjub...} porwały swoje (materiały) i okryły się nimi.” [al-Buchari] Ibn Hadżar al-Asqalani, znany jako „Amir (emir, przywódca, lider) al-Mu’minin (pobożnych wiernych) w hadisach”, wyjaśnił że „okryły się nimi” oznacza: „okryły swoje twarze.” [Fath al-Bari]
Dodatkowo, po bitwie pod Khajbarem, Prorok ożenił się z Safiją bint Hujai. Muzułmanie mówili miedzy sobą, „Czy ona (Safijah) będzie jedną z Matek Wiernych (żon Proroka) czy tylko, tym, kim zawładnęła jego prawica (niewolnicą). Niektórzy powiedzieli: „Jeśli on poleci jej przestrzegać hidżabu, wówczas będzie jedną z Matek wiernych a jeśli nie poleci jej przestrzegać hidżabu, wtedy będzie tą, którą zawładnęła jego prawica. I kiedy wyruszył on (do Medyny), zrobił dla niej miejsce za sobą (na wielbłądzie) i polecił przestrzegać hidżabu”. [al-Buchari]
Kwestia niqabu była przyczynkiem rozległych kontrowersji i debat pomiędzy uczonymi a prawnikami zarówno czasów przeszłych jak i obecnych, odnośnie kwestii czy jest on wadżib (obowiązkowy) czy mustahab (zalecany przez Allaha) dla kobiety. Oraz czy – w związku z tym grzeszy ona, eksponując twarz czy nie. Każda z dwóch stron trzyma się swoich własnych opinii, które popierane są dowodami z Wersetów Koranu, hadisów Proroka i praktyki Towarzyszy ich żon.
Jeden z poglądów brzmi, iż niqab jest prawnie obowiązuje kobietę, i ta, która go zaniedbuje - grzeszy. Twierdzi on, że twarz kobiety, której zabroniono jej odkrywać w obecności mężczyzn nie będących jej mahram, jest definitywnie częścią aury. Inni pogląd mówi, że niqab jest zalecany i zachęca kobiety do zakrywania twarzy, aczkolwiek nie nakłada na nie obowiązku. Konsekwentnie, ta opinia nie uznaje iż kobieta popełnia grzech, kiedy odkrywa twarz, jeśli czyniąc tak nie przyozdabia się makijażem.
Dysputa ciągnie się pomiędzy dwoma poglądami, i przyjmuje w niektórych okazjach, gorzkie zabarwienie. Adwokaci poglądu, że welon jest obowiązkowy oskarżają drugą grupę o podążanie za własnymi pragnieniami. Zaś druga grupa oskarża swych oponentów o uporczywy fanatyzm. Kwestia jest o wiele bardziej złożona i nie wymaga oskarżeń o upór lub o podążanie za własnymi żądzami, lecz raczej wymaga osiągnięcia idżihadu (decyzji opartej o szariat) i podążania za dalil (dowodami z szariatu) – jak tylko jest możliwe najlepiej.
Uwierzyć na słowo w takiej sytuacji, jest rzeczą lepszą, która bardziej przystoi muzułmaninowi, ograniczanie punktów spornych i ograniczanie przepaści niezgody, są tymi czynnikami, które są pożądane. Nie chcę w pośpiechu obierać którejkolwiek strony, ani uzasadniać dowodów, które ukazują mi prawdę o tej kwestii. Raczej, celem jest, jak powiedziałem, ograniczenie różnicy poglądów i podkreślenie punktów wspólnych. W ten sposób, możemy je zaadoptować i pracować nad ich rozpowszechnianiem. Odnośnie punktów spornych – niechaj pozostanie pod kategorią idżtihadu, który ‘adwokat’ zostanie nagrodzony, który osiąga prawdę czy błądzi.
Po pierwsze: ponieważ obie grupy zgadzają się co do zasadności (statusu prawnego) niqabu, że jest on pełnią doskonałości dla kobiety i jest dla niej rzeczą bardziej cnotliwą, jak również bliższy jest celom szariatu, którymi są zapobieganie fitnah, (pokusie), unikanie wymówek, jak również – czyni surowszą drogę dla tych (mężczyzn), którzy oddają się swoim pragnieniom. O wiele bardziej słusznym jest zatem skierowanie wysiłków na zachęcanie do noszenia niqabu, i motywowanie ludzi w tym kierunku, jak również ukazywanie i wyjaśnianie jego cnót i zalet. Oznacza to, że zakrywanie twarzy za pomocą niqabu powinno być zasadą generalną a odkrywanie – wyjątkiem.
Po drugie: Pomimo faktu, że panują różne poglądy odnośnie zalecenia islamu odnośnie kwestii, czy niqab jest obowiązkowy czy zalecany, jest niewątpliwie obowiązkiem każdego aby zunifikować wezwanie do niego i współpracować ze sobą z całych sił, nakłaniając i pouczając kobiet o jego konieczności i ograniczania ich pragnień odkrywania ich twarzy, tak bardzo jak jest to możliwie. Zaprawdę, to jest tylko wytworniejsze według obu stron. A nie, jak to ma miejsce między przeciwnymi stronami – zostawienie kwestii w zawieszeniu, poprzez twierdzenie, że niqab jest „tylko” zalecany i powstrzymywanie się przed propagowaniem wezwania do niego. Jest to zaprawdę, odwracanie prawdy i słaby osąd w tej kwestii.
A zatem, moi bracia i siostry muzułmanie, kiedy jesteście pytani jak wygląda hidżab zgodnie z szariatem, zwłaszcza dla kobiety, która kocha religię? Powinniście nakłaniać i zachęcać ją do noszenia niqabu – nawet jeśli jesteście jednym/jedną z tych osób, która uważa, że jest on tylko zalecany.
Wreszcie: Mamy szczerą nadzieję od Allaha, że nadejdzie dzień, w którym wszystkie wierzące kobiety podążą by zakryć swoje twarze z pełnym zadowoleniem dusz, a pożądanie ich religii będzie najsilniejszym z ich pragnień. Tę nadzieję, bez wątpienia podzielają ze mną ci, którzy twierdzą, że niqab jest zalecany, jak i ci, którzy twierdzą, że jest on obowiązkowy.
Modlę się aby Allah poprowadził nas Drogą Prostą, i chronił nas przed dewiacją, po tym, jak otrzymaliśmy wskazówkę. Błogosławieństwo Allaha z przywódcą Jego Wysłanników - Muhammadem.
[1] dżalabibihinn – w arabskim to połączenie dwóch wyrazów dżalabib (okrycia) + hinn (ich); pochodzi od słowa dżalab (lp.) – lmn. dżalabib.
[2] (zasłoniły się całkowicie, poza oczami, lub jednym okiem),
[3] J. Bielawski interpretuje znaczenie jako {i nie ozdabiajcie się w ten sposób, jak ozdabiały się kobiety za czasów pogaństwa!} [33:33]