(g) Koran o chmurach
Naukowcy zbadali typy chmur i zauważyli, że chmury deszczowe formują się i kształtują według określonego porządku i ustalonych etapów związanych z pewnymi rodzajami wiatru i chmur.
Jeden z rodzajów chmur deszczowych to cumulonimbusy. Meteorolodzy zbadali proces ich tworzenia się i wytwarzania przez nie deszczu, gradu i błyskawic.
Odkryli oni, że aby wytworzyć deszcz, cumulonimbusy przechodzą przez następujące etapy:
1) Chmury są popychane przez wiatr: cumulonimbusy zaczynają się formować, kiedy wiatr przesuwa małe cząstki chmur (zwanych cumulus) do strefy, w której się one skupiają (zobacz ryc. 17 i 18).
Ryc. 17: Zdjęcie satelitarne, pokazujące przesuwanie się chmur w kierunku
obszarów skupiania B, C i D. Strzałki wskazują kierunek wiatru. (The Use
of Satellite Pictures in Weather Analysis and Forecasting, Anderson i inni, str. 188).
Ryc. 18: Małe cząstki chmur (cumulusy) przesuwające się w kierunku strefy skupienia
niedaleko horyzontu, gdzie możemy zobaczyć dużą chmurę cumulonimbus
(Clouds and Storms, Ludlam, plate 7.4).
2) Łączenie się: Następnie małe chmury łączą się, formując większą chmurę32 (zobacz ryc. 18 i 19).
Ryc. 19: (A) Małe, oddzielne cząstki chmur (cumulusy).
(B) Kiedy małe chmury złączą się, nasilają się prądy wznoszące w większej chmurze,
tak że chmura układa się w stożek. Krople wody są oznaczone kropkami (·).
(The Atmosphere, Anthes i inni, str. 269).
3) Układanie się w stożek: Kiedy małe chmury łączą się, zwiększają się prądy wznoszące w obrębie większej chmury. Prądy te przy krawędziach są silniejsze niż w jej centralnej części.33 Powodują one, że powierzchnia chmury wydłuża się w pionie, tak więc układa się ona w stożek (zobacz ryc. 19 (B), 20 i 21). Ten wzrost w pionie sprawia, że powierzchnia chmury rozciąga się do chłodniejszych obszarów atmosfery, gdzie tworzą się krople wody i gradu i zaczynają się powiększać. Kiedy te krople wody i gradu stają się zbyt ciężkie, aby prądy wznoszące je podtrzymywały, spadają z chmury jako deszcz, grad, itp.34
Ryc. 20: Chmura cumulonimbus. Po tym, jak chmura przyjmie kształt stożka,
spada z niej deszcz. (Weather and Climate, Bodin, str.123).
Ryc. 21: Chmura cumulonimbus (A Colour Guide to Clouds, Scorer i Wexler, str. 23).
Bóg powiedział w Koranie:
{Czy ty nie widziałeś, iż Bóg pędzi chmury, potem je łączy razem, potem układa je warstwami? Widzisz przecież jak obfity deszcz wylewa się spomiędzy nich...} (Koran, 24:43)
Meteorolodzy dopiero ostatnio poznali te szczegóły formowania się chmur, ich struktury i funkcji, używając do tego nowoczesnych urządzeń, takich jak samoloty, satelity, komputery, balony i inne sprzęty do badania wiatru i jego kierunku, do pomiaru wilgotności i jej wahań, oraz do określania poziomów i wahań ciśnienia atmosferycznego.35
32 Zob. The Atmosphere, Anthes i inni, str. 268-269, oraz Elements of Meteorology, Miller i Thompson, str. 141.
33 Prądy wznoszące w okolicy środka są silniejsze, ponieważ są chronione przez zewnętrzne partie chmury od efektów ochładzania.
34 Zob. The Atmosphere, Anthes i inni, str. 269, oraz Elements of Meteorology, Miller and Thompson, str. 141-142.
35 Zob. Ee’jaz al-Quran al-Kareem fee Wasf Anwa’ al-Riyah, al-Sohob, al-Matar, Makky i inni, str. 55.
36 Elements of Meteorology, Miller i Thompson, str. 141.
37 Meteorology Today, Ahrens, str. 437.
38 The Works of Aristotle Translated into English: Meteorologica, tom 3, Ross i inni, str. 369a-369b.
Meteorolodzy odkryli, że chmury cumulonimbusy i grad, wznoszą się na wysokość 25 000 do 30 000 stóp (4,7 do 5,7 mili),36 jak góry, tak jak zostało powiedziane w Koranie: „...i zsyła On grad z gór w niebie (chmur)” (zobacz ryc. 21 powyżej). Tu może nasunąć się pytanie: dlaczego ten werset mówi o „jego błyskawicy” w odniesieniu do gradu? Czy to oznacza, że grad jest głównym czynnikiem w wytwarzaniu błyskawicy? Zobaczmy, co mówi o tym książka zatytułowana Meteorology Today. Mówi ona, że kiedy grad spada przez obszar przechłodzonych kropelek i kryształków lodu w chmurze, zostaje ona naelektryzowana. Kiedy ciekłe kropelki zderzają się z kulkami gradu, zamarzają w kontakcie z nimi i uwalniają ciepło utajnione. To utrzymuje powierzchnię kul gradowych cieplejszą od otaczających ją kryształków lodu. Kiedy kule te zetkną się z kryształkami lodu, występuje ważne zjawisko: przepływ elektronów z zimniejszego obiektu do obiektu cieplejszego. Stąd kule gradowe zostają naładowane ujemnie. Ten sam efekt występuje, kiedy przechłodzone krople stykają się z kulami gradowymi i odrywają się cieniutkie odłamki dodatnio naładowanego lodu. Te mniej naładowane dodatnio cząstki są następnie przenoszone przez prądy wznoszące do wyższych części chmury. Ujemnie naładowany grad, który pozostał, opada na dno chmury, dlatego jej dolna część staje się naładowana ujemnie. Te ujemne ładunki rozładowują się następnie w postaci błyskawic.37 Wnioskujemy stąd, że grad jest głównym czynnikiem w tworzeniu się błyskawic. Te informacje o błyskawicach zostały odkryte niedawno. Do 1600 r. n.e. dominował pogląd Arystotelesa na meteorologię. Mówił on na przykład, że atmosfera zawiera dwa rodzaje ekshalacji, wilgotną i suchą. Powiedział on także, że grzmot jest odgłosem zderzenia suchej ekshalacji z sąsiadującymi chmurami, a błyskawica jest rozpaleniem i spalaniem suchej ekshalacji cienkim i słabym ogniem.38 Oto niektóre z poglądów na temat meteorologii, które dominowały w czasie objawienia Koranu, czternaście wieków temu.
Poprzedni werset po wymienieniu chmur i deszczu mówi o gradzie i błyskawicach: {...i zsyła On grad z gór w niebie (chmur) i dosięga nim kogo chce, a odwraca go od kogo chce. Oślepiający blask jego błyskawicy omal nie odbiera wzroku.} (Koran, 24:43)