przekład: Alina Abu-Zaitoun
To oświadczenie wyraża wiarę, iż Muhammad został posłany przez Allaha. Więc wierzymy w to, co przekazał nam jako prawdę, jesteśmy posłuszni każdemu jego nakazowi, unikamy tego, czego zakazał i czcimy Allaha w sposób, który on (Muhammad) nam przedstawił.
Abdul-Hasan Ali An-Nadwi w swej książce „An-Nubuwwah” pisze: „rzeczą najwyższej wagi dla wszystkich proroków, niezależnie od czasów i otoczenia, było sprostowanie wiary ludzi w Allaha, wyjaśnienie relacji między sługą a jego Panem, nawoływanie do poświęcenia religii wyłącznie do Allaha (Boga Jedynego) i do uczynienia z Allaha - Jedynego, któremu oddaje się cześć (wierząc niezachwianie), iż jest On Jedynym, który może obdarować, lub wyrządzić krzywdę, Jedynym, któremu należy się cześć i błaganie, Jedynym, do którego można uciekać się po ratunek, Jedynym, dla którego można poświęcać zwierzynę. Ich (proroków) działanie skierowane było przeciw pogaństwu, które - za czasów ich życia - czciło rozmaitych idoli (w formie ludzkiej i zwierzęcej), „świętych” i innych ludzi (uważanych za świętych lub za posiadających nadprzyrodzone zdolności) pośród żywych i umarłych.
Allah powołał Swego Posłańca w Koranie:
{Powiedz (Muhammadzie): nie jestem w stanie obdarować siebie, ani też siebie skrzywdzić, poza tym, co przeznaczył dla mnie Allah. Gdybym posiadł wiedzę tego, co niewidzialne (Ghajb), pomnożyłbym swój majątek i odegnał wszelkie zło. Jestem jedynie tym, który zwiastuje i ostrzega pośród ludzi, którzy uwierzyli.} [Koran 7:188]
I Prorok rzekł: „Nie przesadzajcie w wychwalaniu mnie, jak chrześcijanie czynili wobec Jezusa, syna Marii, gdyż ja jestem jedynie sługą, wiec mówcie: (on jest) sługą Allaha i Jego posłańcem” (Buchari).
Przesada, o której mowa w tym hadisie, dotyczy nadmiernej chwały – np. niewznoszenia próśb do Muhammada zamiast do Allaha, tak jak to czynią Chrześcijanie z Jezusem, synem Marii, którzy czczą Jezusa na równi z Allahem. Zamiast tego, Muhammad nakazał nam nazywać go ‘Muhammad, sługa Allaha i Jego Posłaniec'.
Odrębną rzeczą jest szacunek do Proroka, który okazywać musi mu każdy muzułmanin, zgodnie z Koranem i Sunną. Prawdziwa miłość do Proroka leży w posłuszeństwie wobec niego, poprzez suplikacje do Allaha Jedynego, i nie wolno nazywać świętym nikogo poza Nim, nawet Proroka. Prorok rzekł: „Kiedy prosisz, proś Allaha, kiedy szukasz pomocy, szukaj jej u Allaha" (zrelacjonował Tirmizi jako mocny i autentyczny Hadis).
Kiedy stało się coś, co zasmuciło bądź zatroskało Proroka, zwykł on mówić „Nieśmiertelny i Nieprzemijający (Allah), w Twojej Łasce szukam pomocy” (zrelacjonował Tirmizi, jako mocny i autentyczny hadis).
Oby Allah otoczył go Swą Łaską poetę, który powiedział o prawdziwej miłości: "Gdyby twoja miłość była prawdziwa, usłuchałbyś go, zaprawdę kochający jest posłuszny ukochanemu".
I pośród oznak prawdziwej miłości do niego (Muhammada), jest miłość do nawoływania do tauhidu (czystego monoteizm), za pomocą czego wypełniał on swą misję, i prawdziwa miłość, to kochać wszystkich tych, którzy do tauhidu nawołują i nie czynią szirku (dodawanie partnerów Allahowi).