ROZDZIAŁ 25. POWIERNICTWO

Allah, Najwyższy, mówi (co znaczy):

{Zaprawdę, Bóg nakazuje wam, abyście oddawali powierzone dobra ich właścicielom!} (Koran 4:58)

{Zaofiarowaliśmy depozyt niebiosom, ziemi i górom, lecz one odmówiły noszenia go i przestraszyły się; poniósł go człowiek - on przecież jest niesprawiedliwy (wobec siebie) i nieświadomy (tego rezultatu)} (Koran 33:72)

199. Przekazał Abu Hurajra, że Prorok (pokój z nim) powiedział: "Są trzy oznaki hipokryty: kiedy mówi – kłamie, kiedy składa obietnice – nie dotrzymuje ich, i zawodzi pokładane w nim zaufanie".

(Al-Buchari i Muslim)

Inna narracja dodaje: "nawet jeśli przestrzega postu, wykonuje modlitwy i zapewnia, że jest muzułmaninem".

Komentarz:

Hipokryta to osoba, która wyznaje islam przed muzułmanami, a w sercu skrywa nienawiść i urazy, jakie do nich żywi. Taka dwulicowość jest gorsza od niewiary, wg Koranu takie osoby znajdą się najgłębiej w ogniu piekielnym. Hipokryci, o których mowa w hadisie, żyli w czasach Proroka (pokój z nim), który dowiedział się o nich przez objawienie. Obecnie bardzo ciężko jest zidentyfikować rodzaje hipokrytów, praktycznie niemożliwe jest rozpoznanie hipokryzji wiary. Jednak hipokryzja w praktyce jest bardzo powszechna między muzułmanami. Może być rozpoznana na podstawie cech wspomnianych w hadisie, dosyć powszechnych wśród dzisiejszych muzułmanów, których postępowanie nosi cechy hipokryzji. Jednak ten rodzaj hipokryzji nie jest niewiarą, w przeciwieństwie do fałszywego wyznawania islamu.

200. Przekazał Hudhaifa bin Al-Jaman: Prorok (pokój z nim) przekazał nam dwa proroctwa. Widziałem, jak spełniło się jedno z nich i czekam, aż wypełni się drugie. Prorok (pokój z nim) powiedział: „Zaufanie, odpowiedzialności uczciwość (amanah), które zostały zakorzenione w sercach ludzi przez Allaha (stan fitrah) ulotniły się. Następnie nauczyli się amanah z Koranu i z sunny”. Dalej Prorok (pokój z nim) opowiedział, że amanah ponownie zaniknie: „Człowiek zdrzemnie się i ananah zostanie zabrane z jego serca pozostawiając lekko dostrzegalny znak. Zaśnie ponownie i amanah zmniejszy się pozostawiając pęcherzyk, jakby człowiek dotknął stopą gasnący niedopałek. Zobaczy opuchliznę i nic więcej”. Wtedy Prorok (pokój z nim) wziął kamień, przetoczył stopą i mówił dalej: „Ludzie będą handlować między sobą. Jeśli ktoś zwróci rzeczy wcześniej mu powierzone (sprawiając wrażenie uczciwego człowieka), powiedzą: ‘W takim to a takim plemieniu jest człowiek godny zaufania’. I będą mówić o tej osobie: ‘Jaki to rozważny, przystojny i inteligentny człowiek!’, podczas gdy w jego sercu nie będzie wiary wielkości choćby ziarnka”.

Hudhaifa bin Al-Jaman dodał: „Był w moim życiu okres, kiedy nie dbałem o to z kim spośród was robię interesy, zawierałem transakcję. Jeśli był to muzułmanin, jego wiara zobowiązywała go do wypełnienia obowiązków względem mnie, a jeśli był to chrześcijanin lub żyd, urzędnik nakazywał mu wypełnienie zobowiązań wobec mnie. Obecnie nie handluję z nikim, poza tym (tu wymienił imię)”.

(Al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Arabskie słowo amanah (zaufanie, odpowiedzialność i uczciwość) jest bardzo obszernym terminem obejmującym: przywiązanie do nakazów islamu, rzetelność we wspólnych interesach, oddanie innym ich powinności, itp. W świetle powyższego przekazu, wraz z upadkiem wartości moralnych, prawdziwe amanah będzie stopniowo tracić ważność, aż ostatecznie zaniknie.

201. Przekazali Hudhaifa i Abu Hurajra (niech Allah będzie z nich zadowolony), że słyszeli, jak Wysłannik Allaha (pokój z nim) mówił: „Allah zbierze ludzkość i wierzący będą stali, aż Raj (Dżannah) zostanie do nich przybliżony. Następnie pójdą do Adama (pokój z nim) i powiedzą: ‘Nasz ojcze, poproś Allaha (Subhana wa Ta 'ala), aby otworzono dla nas Raj’, ale Adam odpowie: ‘Nic, jak tylko grzech waszego ojca (tzn. Adama – przyp. tłum.) sprawił, że umieszczono was poza nim. Nie jestem odpowiednią osobą, by to dla was uczynić, idźcie do mojego syna Abrahama (Ibrahima), człowieka ukochanego przez Allaha’. Wówczas Abraham (pokój z nim), do którego się zwrócą, powie: ‘Nie jestem odpowiednią osobą, by to dla was uczynić. Byłem tylko bliskim przyjacielem, a to nie jest wyniosła pozycja, lecz zapytajcie Mojżesza (Musa), do którego Allah przemawiał’. Wówczas pójdą do Mojżesza (pokój z nim), lecz on powie: ‘Nie jestem odpowiednią osobą, by to dla was uczynić; idźcie do Jezusa (Isa), Słowa Allaha i ducha’. Jezus (pokój z nim) powie: ‘Nie jestem odpowiednią osobą, by to dla was uczynić’. Więc przyjdą do mnie, a ja będę stał i dostanę pozwolenie. Amanah i więzy pokrewieństwa zostaną wysłane na przód, stając po obu stronach sirat (most rozwieszony na ogniem piekielnym) i pierwszy z was przejdzie (przez most szybko) niczym błyskawica”. Abu Hurajra powiedział: „Oddałbym za ciebie mojego ojca i matkę, cóż jest tak szybkie jak błyskawica?”. Wysłannik Allaha (pokój z nim) odpowiedział: „Nie widziałeś, jak błyskawica wyrusza i wraca w mgnieniu oka? Następna (grupa przejdzie) jak podmuch wiatru, następna jak przelatujący ptak i następna z szybkością biegnącego mężczyzny, stosownie do jakości ich uczynków. (W tym czasie) twój Prorok będzie stał na moście mówiąc: ‘Mój Panie, uchroń ich, uchroń ich’, aż uczynki ludzkie będą tak słabe, że przejdzie człowiek zdolny tylko się czołgać. Po każdej stronie mostu będą wisieć widełkowate haki, umieszczone pod rozkaz, aby chwytać tych, odnośnie których otrzymają polecenie; niektórzy ludzie będą kaleczeni i będą uciekać, a inni zostaną brutalnie wrzuceni do Piekła”. Abu Hurajra dodał: „Na Tego, w którego Ręku jest dusza Abu Hurajry, przepaść Piekła (Dżahannam) jest głęboka na siedemdziesiąt lat”.

Komentarz:

Hadis wspomina o Dniu Zmartwychwstania i jego horrorze, który potwierdza fakt, że nawet Prorocy będą obawiać się Allaha i wznosić do Niego błagalne prośby. Jedynie Prorok Muhammad (pokój z nim) będzie prosił Allaha o obdarzenie ludzi Jego (Allaha) Miłosierdziem. Hadis opisuje również przychylność Proroka (pokój z nim), który wstawi się wtedy za wszystkich.

202. Przekazał Abdullah bin Az-Zubair: Kiedy Az-Zubair (ojciec Abdullaha – przyp. tłum) podniósł się podczas bitwy Wielbłądów (al-Dżamal), zawołał mnie, a kiedy stanąłem u jego boku, powiedział: „Synu mój! Dzisiaj jeden zostanie zabity jako ciemiężyciel lub jako ciemiężony. Widzę, iż zostanę zabity jako ciemiężony. Moim największym zmartwieniem są moje długi. Czy sądzisz, że jeśli spłacimy długi, zostanie coś dla nas z pieniędzy?”. Az-Zubair dodał: „Synu mój! Sprzedaj nasz majątek i spłać moje długi”. Az-Zubair przeznaczył potem w spadku jedną trzecią tego majątku i jedną trzecią tej części dla jego synów; to znaczy synów Abdullaha. Powiedział: „Jedna trzecia z jednej trzeciej. Jeśli po zapłacie długów zostanie jakiś majątek, jedna trzecia (jednej trzeciej tego, co zostanie) powinna zostać dana twoim synom”. (Hiszam, jeden z narratorów, dodał: „Niektórzy z synów Abdullaha byli równi wiekiem z synami Az-Zubaira, tj. Chubaib i Abbad. Abdullah miał wtedy dziewięciu synów i dziewięć córek”.) (Narrator, Abdullah, dodał:) Mój ojciec (Az-Zubair) zwracał moją uwagę na jego długi mówiąc: „Jeśli nie uda ci się spłacić moich wszystkich długów, zwróć się o pomoc do mego Pana”. Na Allaha! Nie mogłem zrozumieć co miał na myśli, dopóki nie zapytałem: „Ojcze! Kto jest twoim Panem?” Odpowiedział: „Allah!” Kiedykolwiek doświadczałem trudności w związku z jego długami, mawiałem: „Panie Az-Zubaira! Spłać jego długi w jego imieniu”, i Allah je spłacał (pomagał Abdullahowi w ich spłacie). Az-Zubair zginął śmiercią męczeńską, nie zostawiając ani dinara, ani dirhama, poza dwoma działkami; jedna z nich nazywała się al-Ghaba; jedenastoma domami w Medynie, dwoma w Basrze, jednym w Kufa i jednym w Egipcie. W rzeczy samej, przyczyną długów które miał, było to, iż ludzie przynosili do niego pieniądze i składali je w depozycie. Az-Zubair mawiał: „Nie (zatrzymam ich na przechowanie), ale wezmę je jako dług, albowiem obawiam się, że mogą zostać stracone”. Az-Zubair nigdy nie był wyznaczony na zarządcę ani na poborcę podatku charadż ani tym podobnych, ale zgromadził swój majątek (ze zdobyczy wojennych) podczas wypraw wojennych, w których brał udział z Prorokiem (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim), Abu Bakrem, Umarem i Usmanem. Abdullah bin Az-Zubair dodał: Kiedy obliczyłem jego dług, okazało się, że wynosił dwa miliony dwieście tysięcy. Inny narrator dodał, że Hakim bin Hizam spotkał Abdullaha bin Az-Zubair i zapytał: „Mój bratanku! Ile wynosi dług mego brata?” Abdullah zatrzymał to w sekrecie i powiedział: „Sto tysięcy”. Hakim powiedział: „Na Allaha! Nie sądzę, iż twój majątek to pokryje”. Na to Abdullah powiedział mu: „A co jeśli wynosi on dwa miliony dwieście tysięcy?” Hakim powiedział: „Nie sądzę, iż możesz to spłacić; zatem, jeśli nie jesteś w stanie wszystkiego spłacić, pomogę ci”. Az-Zubair kupił (ziemię) al-Ghaba za sto siedemdziesiąt tysięcy. Abdullah sprzedał ją za milion sześćset tysięcy. Potem wezwał ludzi: „Niechaj ten, komu należne są pieniądze od Az-Zubaira, przyjdzie do nas do al-Ghaba”. Przyszedł go niego Abdullah bin Dżafar, któremu Az-Zubair winien był czterysta tysięcy. Zwrócił się do Abdullaha bin Az-Zubair: „Jeśli chcesz, daruję tę należność”. Abdullah (bin Az-Zubair) powiedział: „Nie”. Wtedy Ibn Dżafar powiedział: „Jeśli chcesz, możesz odroczyć spłatę, gdybyś musiał odroczyć spłatę któregoś z długów”. Ibn Az-Zubair powiedział: „Nie”. Abdullah bin Dżafar powiedział: „Daj mi kawałek ziemi”. Abdullah bin Az-Zubair powiedział (mu): „Twoją jest ziemia od tego miejsca do tego”. Abdullah bin Az-Zubair sprzedał część majątku (łącznie z domami) i spłacił długi w piękny sposób, zachowując cztery i pół udziału z ziemi (al-Ghaba). Potem udał się do Muawiji. Siedzieli wtedy u niego Amr bin Usman, al-Munzir bin Az-Zubair i Ibn Zama. Muawija zapytał: „Na ile wyceniłeś al-Ghaba?” Powiedział: „Sto tysięcy za jeden sahm (udział, akcja, miara powierzchni = ok. 7,3 metrów kwardatowych - przyp. tłum) ”. Muawija zapytał: „Ile sahm zostało?” Abdullah odpowiedział; „Cztery i pół”. al-Munzir bin Az-Zubair powiedział: „Chciałbym kupić jeden sahm za sto tysięcy”. Amr bin Usman powiedział: „Chciałbym kupić jeden sahm za sto tysięcy”. Ibn Zama powiedział: „Ja chciałbym kupić jeden sahm za sto tysięcy”. Muawija zapytał: „Ile teraz zostało?”. Abdullah odpowiedział: „Jeden i pół”. Muawija rzekł: „Chciałbym kupić go za sto pięćdziesiąt tysięcy”. Abdullah sprzedał również jego część Muawiji za sześćset tysięcy. Kiedy Ibn Az-Zubair spłacił wszystkie długi, synowie Az-Zubaira powiedzieli mu: „Rozdziel między nami nasz spadek”. Powiedział: „Nie, na Allaha, nie rozdzielę go między wami dopóki nie ogłoszę podczas czterech kolejnych pór hadżdż: ‘Niechaj stawią się ci, którym należą się pieniądze od Az-Zubaira, abym mógł spłacić ich należności’”. I zaczął ogłaszać to podczas każdej pory hadżdż, i kiedy minęły cztery lata, rozdzielił spadek między spadkobierców. Az-Zubair miał cztery żony i po wyłączeniu jednej trzeciej jego majątku (zgodnie z testamentem), każda z jego żon otrzymała jeden milion i dwieście tysięcy. A zatem jego majątek liczył pięćdziesiąt milionów i dwieście tysięcy.

NASTĘPNY ROZDZIAŁ 26. ZAKAZ UCISKANIA I OBOWIĄZEK PRZESTRZEGANIA PRAW INNYCH LUDZI