33. KSIĘGA O ODOSOBNIENIU W MECZECIE

W imię Boga, Miłosiernego, Litościwego!

33. KSIĘGA O ODOSOBNIENIU W MECZECIE (ITIKAF^[1])

1. Rozdział: Itikaf w ostatnich dziesięciu dniach ramadanu; oraz itikaf w dowolnym meczecie

wedle Słowa Bożego:

{Następnie wypełniajcie post do nocy, i nie obcujcie z nimi [żonami], kiedy przebywacie pobożnie [odprawiajcie itikaf] w meczetach. Takie są granice Boga! Nie zbliżajcie się więc do nich! Tak wyjaśnia Bóg ludziom Swoje znaki. Być może, oni będą bogobojni}. [2:187]

1921. Przekazał Abd Allah Ibn Umar: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, oddawał się itikafowi [odosobnieniu w meczecie w celu oddawania czci Bogu] w ostatnich dziesięciu dniach ramadanu.

1922. Przekazała Aisza, żona Proroka: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, oddawał się itikafowi w ostatnich dziesięciu dniach ramadanu aż po kres swych dni. I, jego żony oddawały się itikafowi po nim.

1923. Przekazał Abu Sa’id Al-Chudri: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, oddawał się itikafowi w środkowych dziesięciu dniach ramadanu i pewnego razu, w noc przed dwudziestym pierwszym dniem, kiedy to rankiem zwykle opuszczał itikaf, rzekł: „Niechaj ten, kto oddawał się ze mną itikafowi, oddaje się mu przez ostatnie dziesięć dni, albowiem przyśniła mi się Noc Przeznaczenia, ale zapomniałem, kiedy przypada. Przyśniło mi się, że wykonywałem pokłon na błocie i wodzie rankiem, po tej nocy. Zatem, wyczekujcie jej w ostatnich dziesięciu nieparzystych nocach”. Tej nocy padał deszcz i dach meczetu, wykonany z liściastych łodyg palm daktylowych, przeciekał. Widziałem na własne oczy ślady błota i wody na czole Proroka rankiem, dwudziestego pierwszego [ramadanu].

2. Rozdział: Kobieta, która miesiączkuje może czesać włosy mutakifowi (temu, kto oddaje się itikafowi)

1923. Przekazała Aisza: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, wystawiał do mnie głowę, kiedy przebywał w meczecie; a miałam wtedy miesiączkę, i czesałam i namaszczałam jego włosy.

3. Rozdział: Ten, kto oddaje się itikafowi nie może opuścić meczetu, chyba że zachodzi ku temu uzasadniona przyczyna

1924. Przekazała Aisza, żona Proroka: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, wystawiał głowę (do mojego domu) kiedy przebywał w meczecie, a ja czesałam i namaszczałam jego włosy. Kiedy oddawał się itkafowi, nie wychodził z meczetu do domu, chyba że za potrzebą.

4. Rozdział: Kąpiel tego, kto oddaje się itikafowi

1925. Przekazała Aisza: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, obejmował mnie, gdy doświadczałam okresu miesięcznego.

1926. Aisza rzekła również: Gdy oddawał się itikafowi, wystawiał głowę z meczetu, a ja myłam ją, choć doświadczałam wówczas okresu miesięcznego.

5. Rozdział: Oddawanie się itikafowi nocą

1927. Przekazał Ibn Umar: Umar powiedział Prorokowi, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem: Poprzysiągłem za dżahiliji dopełnić przez noc itikafu w Świętym Meczecie, i Prorok rzekł mu: „Dopełnij twej przysięgi”.

6. Rozdział: Itikaf kobiety

1928. Przekazała Amra: Aisza powiedziała: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, oddawał się itikafowi przez dziesięć ostatnich dni ramadanu i rozstawiałam dla niego parawan i po odmówieniu modlitwy fadżr, siadał za nim. Hafsa poprosiła Aiszę (aby poprosiła w jej imieniu Proroka) o zgodę na rozstawienie dla niej parawanu, i ta się zgodziła. Hafsa rozstawiła parawan. Kiedy ujrzała to Zajnab Bint Dżahsz, też rozstawiła (dla siebie) parawan. Rankiem, Prorok zauważył parawany. Zapytał: „Co to?”. Powiedziano mu, co zaszło. Wtedy Prorok rzekł: „Czy sądzicie, że powodowały się pobożnością?”. I poniechał itikafu w tym miesiącu i oddawał się mu przez dziesięć dni w miesiącu szawwal.

7. Rozdział: Parawany w meczecie

1929. Przekazała Aisza: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, chciał oddać się itikafowi, i przybywszy do miejsca, w którym zamierzał pozostać w odosobnieniu, ujrzał parawany Aiszy, Hafsy i Zajnab. Powiedział: „Czy sądzicie, że czyniąc to powodowały się pobożnością?” - i wyszedł z meczetu, przekładając itikaf na dziesięć dni miesiąca szawwal.

8. Rozdział: Czy ten, kto oddaje się itikafowi może w razie potrzeby udać się do bramy meczetu

1930. Przekazał Ali Ibn Al-Husajn: Safijja, żona Proroka, powiedziała mi, że poszła odwiedzić Posłańca Boga, kiedy oddawał się itikafowi w dziesięciu ostatnich dniach ramadanu. Rozmawiała z nim przez chwilę, potem podniosła się, by wrócić do domu. Prorok odprowadził ją, a kiedy dotarli do bramy meczetu, wprost drzwi Umm Salamy, minęli ich dwaj ansarowie – pozdrowili Posłańca Boga i oddalili się pospiesznie. Posłaniec Boga rzekł ku nim: „Spokojnie. to moja żona, Safijja Bint Hujajj”. Rzekli mu: Bogu niech będzie sława! Posłańcu Boga (jesteś poza wszelkimi podejrzeniami)! – albowiem to, co im rzekł, bardzo ich dotknęło. Na to, rzekł im: „Szatan krąży w ciele człowieka niczym krew, ja zaś obawiałem się, że może podszepnąć wam coś złego”.

9. Rozdział: Itikaf i opuszczenie go przez Proroka rankiem dwudziestego dnia (ramadanu)

1931. Przekazał Abu Salama Ibn Abd Ar-Rahman: Zapytałem Abu Sa’ida Al-Chudri, czy słyszał, jak Posłaniec Boga mówił o Nocy Przeznaczenia, on zaś potwierdził i rzekł: Pewnego razu oddawałem się itikafowi z Posłańcem Boga w środkowych dziesięciu dniach ramadanu i opuściliśmy go rankiem po dwudziestej nocy. Posłaniec Boga wygłosił kazanie i powiedział: „Przyśniła mi się Noc Przeznaczenia, ale zapomniałem, zatem wypatrujcie jej w ostatnich nieparzystych nocach ramadanu. Przyśniło mi się, że wykonywałem tej nocy pokłon na błocie i wodzie, zatem ten, kto przebywał w odosobnieniu w meczecie z Posłańcem Boga, niechaj wróci na miejsce”. I ludzie wrócili do meczetu. I bezchmurne wówczas niebo, zachmurzyło się nagle i zaczął padać deszcz. Odmówiono modlitwę i Posłaniec Boga wykonał pokłon na błocie i wodzie, i widziałem ślady błoga na czole i nosie Proroka.

10. Rozdział: Itikaf kobiety, która doświadcza krwawienia z dróg rodnych między okresami miesięcznymi

1932. Przekazała Aisza: Jedna z żon Posłańca Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, oddawała się razem z nim itikafowi, a doświadczała wówczas krwawienia między okresami miesięcznymi i widziała czerwone i żółtawe ślady, i czasami stawiałyśmy pod nią naczynie, kiedy się modliła.

11. Rozdział: Odwiedziny żony u męża, który odprawia itikaf

1933. Przekazał Ali Ibn Al-Husajn (od Safiji, żony Proroka): Żony Proroka były z nim w meczecie (kiedy oddawał się itikafowi). Kiedy odchodziły, Prorok rzekł Safiji Bint Hujajj: „Poczekaj, odprowadzę cię”. Mieszkała wtedy w domu Usamy. Kiedy Prorok wyszedł, przechodzili tamtędy dwaj ansarowie. Spojrzeli na Proroka i minęli go. Prorok rzekł im: „Spokojnie! To Safiia Bint Hujajj”. Rzekli mu: Bogu niech będzie sława! Posłańcu Boga (jesteś poza wszelkimi podejrzeniami)! Prorok rzekł im na to: „Szatan krąży w ciele człowieka niczym krew i obawiałem się, że może zasiać w waszych sercach zwątpienie”.

12. Rozdział: Czy ten, kto oddaje się itikafowi może się bronić (słowem i czynem)

1934. Przekazał Ali Ibn Al-Husajn od Safiji: Safijja udała się do Proroka, kiedy oddawał się itikafowi. Kiedy wracała, Prorok jej towarzyszył. Ujrzał go ansar. Kiedy Prorok go zauważył, zawołał go i rzekł: „Spokojnie! To Safijja. Szatan krąży w ciele człowieka niczym krew”. Jeden z przekazicieli zapytał Sufjana, czy Safijja odwiedziła go w nocy. Ten zaś odparł: Oczywiście, że w nocy.

13. Rozdział: Kto opuścił rankiem itikaf

1935. Przekazał Abu Sa’id: Oddawaliśmy się itikafowi z Posłańcem Boga w środkowych dziesięciu dniach ramadanu. Rankiem, po dwudziestej nocy ramadanu podnieśliśmy nasze rzeczy, ale Posłaniec Boga podszedł do nas i rzekł: „Ten, kto oddawał się itikafowi, niech wróci na jego miejsce, albowiem przyśniła mi się ta Noc Przeznaczenia i wybijałem pokłon na błocie i wodzie”. Kiedy wróciłem na moje miejsce, niebo się zachmurzyło i zaczął padać deszcz. Na Tego, Który wysłał Muhammada z prawdą, tego wieczoru niebo się zachmurzyło, i dach meczetu, wykonany z liściastych łodyg palmy daktylowej, zaczął przeciekać, i widziałem ślady błota i wody no nosie Proroka.

14. Rozdział: Itikaf w miesiącu szawwal (po ramadanie)

1936. Przekazała Amra Bint Abd Ar-Rahman od Aiszy: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, oddawał się każdego roku itikafowi w ramadanie. Po odmówieniu modlitwy fadżr, zajmował miejsce odosobnienia. Uzyskawszy zgodę Proroka na itikafu, Aisza rozstawiła swój parawan w meczecie, a gdy usłyszała o tym Hafsa, rozstawiła dla siebie parawan; i gdy usłyszała o tym Zajnab, również rozstawiła parawan. Rano, gdy Posłaniec Boga skończył odmawiać modlitwę fadżr, ujrzał cztery parawany. Zapytał: „Co to?”. Gdy dowiedział się, co zaszło, rzekł: „Cóż sprawiło, że to uczyniły? Pobożność?! Usuńcie parawany! Nie chcę ich oglądać!”. I usunięto je. I Prorok, zamiast w ramadanie, oddał się itikafowi w ostatnich dziesięciu dniach miesiąca szawwal.

15. Rozdział: Kto myśli, że można oddawać się itikafowi nie poszcząc

1937. Przekazał Abd Allah Ibn Umar: Umar Ibn Al-Chattab powiedział: Posłańcu Boga, poprzysiągłem dopełnić itikafu w Świętym Meczecie przez noc. I Prorok rzekł mu: „Dotrzymaj swej przysięgi”. I Umar dopełnił przez noc itikafu.

16. Rozdział: Zobowiązanie się za dżahiliji do itikafu i późniejsze przyjęcie islamu

2038. Przekazał Ibn Umar, że za dżahiliji Umar poprzysiągł dopełnić itikafu w Świętym Meczecie. (Jeden z przekazicieli uważa, że zobowiązał się do itikafu przez jedną noc.) Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, rzekł Umarowi: „Dotrzymaj swej przysięgi”.

17. Rozdział: Itikaf w środkowych dziesięciu dniach ramadanu

1939. Przekazał Abu Hurajra: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, oddawał się itikafowi każdego roku w ramadanie przez dziesięć dni, a w roku, w którym umarł, oddawał się itikafowi przez dwadzieścia dni.

18. Rozdział: Kto postanowił oddać się itikafowi, a potem zmienił zdanie

1940. Przekazała Amra Bint Abd Ar-Rahman od Aiszy: Posłaniec Boga, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, wspomniał, że będzie oddawał się itikafowi przez dziesięć ostatnich dni ramadanu. I Aisza poprosiła go o zgodę na itikaf i wyraził ją. I Hafsa poprosiła Aiszę, by w jej imieniu zapytała Proroka o zgodę dla niej, i Aisza to uczyniła. Gdy ujrzała to Zajnab Bint Dżahsz, poleciła rozstawić dla siebie parawan. Posłaniec Boga miał w zwyczaju udawać się za parawan po modlitwie (fadżr), jednak gdy ujrzał nowe parawany w meczecie, zapytał: „Co to?”. Powiedziano mu, że to parawany Aiszy, Hafsy i Zajnab. Na to, Posłaniec Boga rzekł: „Czy one powodowały się pobożnością? Nie będę przebywał w itikafie!”, i udał się do domu. I gdy skończył się miesiąc postu, Prorok oddał się itikafowi przez dziesięć dni w miesiącu szawwal.

19. Rozdział: Ten, kto podejmuje się itikafu może wystawić z meczetu głowę do domu, aby ją umyto

1941. Przekazał Urwa: Kiedy Prorok oddawał się itikafowi, Aisza czesała i namaszczała mu włosy, a doświadczała wówczas okresu miesięcznego. Wystawiał ku niej głowę z meczetu, a ona była wówczas w swej komnacie[2].

[1] I’tikaf – jeden z zalecanych aktów czci, odosobnienie w meczecie przez określoną ilość dni w intencji zbliżenia do Boga wnosząc modlitwy i suplikacje; wiernemu, który oddaje się itikafowi nie jest dozwolone obcowanie z małżonkiem (-ką), opuszczanie meczetu bez uzasadnionej w szariacie przyczyny; mutakifa - kobieta przebywająca w itikafie; mutakif – mężczyzna.

[2] Komnaty, skromne budynki mieszkalne żon Proroka wybudowane były tuż przy Meczecie Proroka w Medynie.