16. KSIĘGA O CZOŁOBICIU PODCZAS RECYTACJI KORANU

Przekład Elżbieta Al-Saleh, Mohammed Al-Saleh

Wszelkie prawa zastrzeżone

W imię Boga, Miłosiernego, Litościwego!

16. KSIĘGA O CZOŁOBICIU PODCZAS RECYTACJI KORANU (SUDŻUD AL-QURAN)

1. Rozdział: Czołobicie z tytułu recytacji Koranu (sudżud Al-Quran) i jego reguła

1017. Przekazał Abd Allah [Ibn Masud]: W Mekce, Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, recytował surę Gwiazda i wybił w jej trakcie pokłon czołem do ziemi i ci, którzy z nim byli, uczynili to samo, poza jednym starcem, który wziął garść żwiru z ziemi, przyłożył go do czoła i rzekł: „To mi wystarczy”. Później widziałem, jak zginął w niewierze.

2. Rozdział: Czołobicie podczas recytacji sury Pokłon

1018. Przekazał Abu Hurajra: W piątki, w modlitwie fadżr, Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, recytował [w pierwszym rakacie surę Pokłon, zaczynającą się od]: {Alif Lam Mim. Objawienie Księgi - nie ma co do tego żadnej wątpliwości - pochodzi od Pana ‘alamin} i [w drugim rakacie surę Człowiek lub Czas, zaczynającą się od] {Zaprawdę stworzyliśmy człowieka...}.

3. Rozdział: Wybicie czołem pokłonu do ziemi podczas recytacji sury Sad

1019. Przekazał Ibn Abbas: Wybicie czołem pokłonu do ziemi podczas recytacji sury Sad [38] nie jest obowiązkowe, choć widziałem, jak Prorok recytując ją wybijał do ziemi pokłon.

4. Rozdział: Wybicie czołem pokłonu do ziemi podczas sury Gwiazda

Ibn Abbas przekazał to od Proroka.

1020. Przekazał Abd Allah Ibn Masud: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, recytował surę Gwiazda i wybił czołem pokłon do ziemi i wszyscy wyciągnęli się w pokłonach do ziemi, poza jednym mężczyzną, który wziął garść żwiru lub ziemi i przyłożył do czoła mówiąc: „To mi wystarczy”. Później widziałem, jak zginął w niewierze.

5. Rozdział: Wybicie pokłonu czołem przez muzułmanów wraz z politeistami, choć politeista jest nieczysty [nadżas] i nie wykonuje ablucji

Ibn Umar wybijał pokłony [słysząc recytację Koranu] nie wykonawszy uprzednio wudu.

1021. Przekazał Ibn Abbas: Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, wybił czołem pokłon do ziemi podczas recytacji sury Gwiazda i wraz z nim oddali go muzułmanie, poganie, dżinny i cały rodzaj ludzki.

6. Rozdział: Recytacja wersetu czołobicia i nie oddanie pokłonu do ziemi

1022. Przekazał Ata Ibn Jasar: Zapytałem Zajda Ibn Sabita o czoło bicie [podczas recytacji Koranu], a on odrzekł, że gdy recytował przed Prorokiem, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, surę Gwiazda, ten nie oddał w pokłonu do ziemi.

1023. Przekazał Zajd Ibn Sabit: Recytowałem surę Gwiazda przed Prorokiem, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, a on nie wybił czołem pokłonu do ziemi.

7. Rozdział: Czołobicie podczas recytacji [sury 84]: {Kiedy niebo się rozerwie}

1024. Przekazał Abu Salma: Byłem świadkiem, jak Abu Hurajra recytował: {Kiedy niebo się rozerwie [...} [surę 84] i wybił czołem pokłon do ziemi. Rzekłem do niego: „Widziałem, jak oddawałeś pokłon do ziemi…”, a Abu Hurajra odrzekł: „Nie zrobiłbym tak, gdybym nie widział, jak wybijał go Prorok”.

8. Rozdział: Wybicie pokłonu czołem do ziemi za recytatorem Koranu

Ibn Masud poprosił Tamima Ibn Hazlama, gdy ten był jeszcze dzieckiem, by wyrecytował tę surę i rzekł mu: Wybij pokłon na ziemi, skoro jesteś naszym imamem.

1025. Przekazał Ibn Umar: Recytując surę zawierającą wersety czołobicia, Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, wybijał czołem pokłon do ziemi i my go oddawaliśmy, ale i niektórzy nie mogli znaleźć miejsca na ziemi [ze względu na ścisk].

9. Rozdział: Ścisk a recytacja wersetów czołobicia przez imama

1026. Przekazał Ibn Umar: Recytując wersety czołobicia, Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, wybijał czołem pokłon do ziemi i my oddawaliśmy go za nim, ale i niektórzy nie mogli znaleźć miejsca, by oprzeć na ziemi czoła ze względu na ścisk.

10. Rozdział: Ten, kto uważał, że Bóg nie uczynił obowiązkowym czołobicia podczas recytacji Koranu

Zapytano Imrana Ibn Hussajna, czy ten, kto słyszy werset czołobicia, a nie jest jego intencją przysłuchiwanie się recytacji Koranu, musi oddać pokłon do ziemi, i ten rzekł: Sądzę, że nie musi, nawet, jeśli siedzi i tylko przysłuchuje się recytacji.

Salman (który pewnego razu usłyszał werset czołobicia, ale nie oddał pokłonu) rzekł: Nie przyszedłem, by słuchać.

Usman powiedział: Każdy, kto słyszy recytację wersetu czołobicia, musi oddać pokłon do ziemi.

Az-Zuhri powiedział: Słysząc recytację, nie oddajcie pokłonu do ziemi bez ablucji (nie będąc w stanie czystości rytualnej); i jeśli nie siedzicie na grzbiecie zwierzęcia, zwróćcie się w pokłonie ku qibli, w przeciwnym razie, wybijcie go w tę stronę, w którą kieruje się zwierzę.

As-Sa’ib Ibn Jazid nie oddawał pokłonu do ziemi podczas recytacji, gdy przekaziciel, kaznodzieja lub nauczyciel recytował wersety czołobicia.

1027. Przekazał Rabi‘a: W piątek, na minbarze, Umar Ibn al-Chattab recytował surę Pszczoły, a gdy dotarł do wersetu czołobicia, zszedł z minbaru i wybił pokłon do ziemi i ludzie również go oddali. W następny piątek Umar Ibn al-Chattab recytował tę samą surę, a gdy dotarł do wersetu czołobicia, rzekł: „Ludzie! Gdy recytujemy wersety czołobicia (podczas kazania) ten, kto wybija pokłon czyni słusznie, ale i nie ponosi winy ten, kto go nie oddaje”. I Umar tego dnia się nie wybił pokłonu do ziemi. I dodał: „Bóg nie uczynił czołobicia z tytułu recytacji Koranu obowiązkowym – wybijamy go, jeśli chcemy”.

11. Rozdział: Recytacja wersetu czołobicia w trakcie modlitwy i wybicie pokłonu czołem

1028. Przekazał Abu Rafi: Odmawiałem modlitwę isza za Abu Hurajrą i recytował {Kiedy niebo się rozerwie...} [surę 84] i wybił czołem pokłon. Zapytałem: „Co to?”, i Abu Hurajra rzekł: „Oddawałem czołem pokłon za Abu al-Qasimem (Prorokiem) i będę tak czynił, póki się z nim nie spotkam”.

12. Rozdział: Brak miejsca do wybicia pokłonu czołem na ziemi (za imamem) ze względu na ścisk

1029. Przekazał Ibn Umar: Recytując surę zawierającą wersety czołobicia, Prorok, niechaj Bóg go błogosławi i obdarza pokojem, wyciągał się w pokłonie do ziemi i my też oddawaliśmy do ziemi pokłon, ale i niektórzy nie mogli znaleźć dla siebie miejsca na ziemi.