ROZDZIAŁ 62. BEZINTERESOWNOŚĆ I WSPÓŁCZUCIE

Allah, Najwyższy, mówi (co znaczy):

{Oni dają im [imigrantom] pierwszeństwo, nawet gdyby bieda była ich udziałem}[Koran 59:9]

{Oni dawali pożywienie - z miłości do Niego - biednemu, sierocie i niewolnikowi [jeńcowi]}[Koran 76:8]

564. Przekazał Abu Hurajra, że do Proroka (pokój z nim) przyszedł mężczyzna i powiedział: „Cierpię ogromny głód”. Prorok posłał wiadomość do jednej ze swoich żon, która odpowiedziała: „Na Tego, w Który posłał cię z Prawdą, nie mam nic oprócz wody”, więc posłał tę samą wiadomość do innej żony i otrzymał taką samą odpowiedź. Wtedy posłał wiadomości do wszystkich innych żon, ale odpowiedzi były takie same. Wtedy Prorok (pokój z nim) spytał [obecnych] „Kto ugości tego człowieka?”. Jeden z Ansarów powiedział: „Proroku, ja to zrobię” i zaprowadził przybysza do swojego domu i zwrócił się do żony: „Ugościj gościa Proroka”.

Wg innego przekazu Ansar spytał żonę: „Masz coś? [do jedzenia – przyp.tłum.]”. Odparła: „Nic, poza odrobiną jedzenia dla dzieci”. Powiedział: “Zajmij je czymś, a kiedy poproszą o jedzenie połóż je spać. Kiedy gość wejdzie zgaś światło, i udawajmy przed nim, że też jemy”. Usiedli więc i gość zjadł a oni spędzili noc głodni. Kiedy Ansar poszedł nastepnego dnia rano do Proroka (pokój z nim) ten rzekł: „Allah jest zachwycony tym, co wczoraj zrobiłeś dla swojego gościa”.

(Al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Hadis przedstawia wyjątkowy przykład gościnności i życzliwości sprawiającej zadowolenie Allahowi. Nadaje to sen ludzkiemu poświęceniu i współczuciu.

565. Przekazał Abu Hurajra, że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Jedzenie dla dwóch wystarczy dla trzech, a jedzenie dla trzech wystarczy dla czterech osób”.

(Al-Buchari i Muslim)

Wg Muslima, na podstawie przekazu Dżabira, Prorok (pokój z nim) powiedział: „Jedzenie dla jednej osoby wystarczy dla dwóch, jedzenie dla dwóch wystarczy dla czterech, a jedzenie dla czerech wystarczy dla ośmiu osób”.

Komentarz:

Jeżeli gospodarz jest świadomy, że z jakiegoś powodu jedzenia jest zbyt mało, aby nakarmić gości, wszyscy powinni się zgodnie podzielić tym co jest. Wtedy wszyscy zostaną pobłogosławieni i nagrodzeni przez Allaha.

566. Przekazał Abu Said al-Chudri, że podróżował z Prorokiem (pokój z nim) kiedy zbliżył się jeździec i zaczął rozglądać się w prawo i w lewo. Prorok (pokój z nim) powiedział: „Ktokolwiek ma dodatkowe miejsce w siodle powinien zaproponować je komuś, kto go nie ma, a kto ma nadmiar pożywienia powinien oddać je temu, kto nie ma go wcale” i dalej wymieniał inne dobra, aż myśleliśmy, że żaden z nas nie ma prawa do nadmiaru własnego majątku.

(Muslim)

Komentarz:

Przytoczenie powyższego hadisu w kontekście bieżącego rozdziału oznacza, że w ramach stosunków społecznych, zwłaszcza w czasie kryzysu, muzułmanie powinni współpracować ze sobą, być życzliwymi i zgodnymi oraz przekazywać nadmiar potrzebującym muzułmanom. Wskazówka ta nie ma jednak charakteru nakazu - gdyby tak było, żaden muzułmanin nie byłby w stanie zgromadzić majątku. Jest to wskazówka i podążanie za nią zależy od osobistego wyboru. Gdyby każdy muzułmanin był wielkoduszny, przesłanie hadisu byłoby praktykowane przez wszystkich, a społeczność muzułmańska byłaby przykładem braterstwa i solidarności. Jednak brak wyższych wartości moralnych zdeprecjonował wspomniany w hadisie ideał. Co więcej, obecnie w społeczeństwach muzułmańskich, w miejsce wartego naśladowania przykładu współpracy i współczucia pojawiła się pożałowania godna tendencja okazywania obojętności wobec braci i sióstr w wierze.

567. Przekazał Sahl ibn Sad, że pewna kobieta przyniosła Prorokowi (pokój z nim) tkaną odzież i powiedziała: „Dla ciebie własnoręcznie utkałam tą koszulę”. Prorok przyjął prezent, jako że potrzebował go. Jakiś czas później wyszedł ubrany w nią. Ktoś powiedział: „Jaka piękna! Czy mógłbyś mi ją dać?” a Prorok (pokój z nim) odparł: „Dobrze”. Pozostał wśród nas jakiś czas, odszedł, zdjął koszulę i posłał do proszącego. Ludzie powiedzieli (do obdarowanego): „Źle zrobiłeś. Prorok ubrał ją, a potrzebował tego - ty poprosiłeś go, doskonale wiedząc, że Prorok nigdy nie odmawia prośbie” na co odpowiedział: „Przysięgam na Allaha, że nie prosiłem o to by to nosić, prosiłem aby po mojej śmierci zrobić z niej całun”. Sahl dodał: „i rzeczywiście została użyta jako całun”.

(Al-Buchari)

Komentarz:

Po pierwsze hadis jest zachętą do przyjmowania prezentów, ponieważ wymiana podarków wzmacnia więzi. Prorok (pokój z nim) powiedział: „Dawajcie sobie wzajemnie prezenty ponieważ buduje to miłość wzajemną”.

Po drugie: Prorok nigdy nie odwracał się od proszącego.

Po trzecie: dozwolone jest zabieganie o coś i przyjmowanie w związku z przyszłymi potrzebami.

Po czwarte: wolno nam korzystać z błogosławieństwa pobożnych osób, w taki sposób, jak robili to Towarzysze Proroka w przypadku rzeczy, których dotykał.

Niestety w dzisiejszych czasach pojęcie owego błogosławieństwa zostało wypaczone: np. mycie grobów bywa uważane za wzniosły akt, tymczasem wg szarłatu stawianie kamiennych grobów nie powinno mieć miejsca, a co dopiero ich obmywanie – jest to raczej czynność nieczysta i świętokradcza. W pewnych kręgach szalone i chore osoby pozbawione poczucia czystości i higieny są uważane za znajdujące się na wyższym poziomie duchowym i ludzie próbują uzyskać od nich jakieś błogosławieństwo – powinniśmy unikać takich osób.

568. Przekazał Abu Musa, że Prorok (pokój z nim): „Kiedy Aszarytom (grupie pięćdziesięciu osób przybyłych do Medyny, a pochodzących z Jemenu – przyp.tłum.) w czasie wojny lub gdy przebywali w domu, w Medynie, kończyło się jedzenie, zbierali cały prowiant, jaki posiadali, na obrusie i dzielili równo między siebie. Oni pochodzą ode mnie, a ja pochodzę od nich”.

(Al-Buchari i Muslim)

Komentarz:

Aszaryci, o których mowa, to towarzysze Abu Musy al-Aszariego. Słowa Proroka “Oni pochodzą ode mnie, a ja pochodzę od nich” oznacza bliskość i psychiczną identyfikację w sensie moralnym, charakterologicznym i postępowania. Poza podkreśleniem wagi Aszarytów hadis kładzie nacisk na braterstwo i poczucie wspólnoty. Jest przypomnieniem, że gdyby sytuacjach kryzysowych ludzie współpracowali ze sobą odsunęliby od siebie trudności i kłopoty. Jest to powód przytoczenia powyższego hadisu w niniejszym rozdziale.

NASTĘPNY ROZDZIAŁ 63. KONKUROWANIE W SPRAWACH ŻYCIA PRZYSZŁEGO