Expansión mundial da crise
OS MECANISMOS DE EXPANSIÓN DA CRISE
Os factores que facilitaron a extensión da crise foron:
O descenso dos prezos en Estados Unidos repecutiu en todo o mundo.
O retroceso da demanda norteamericana. Ao frear todas as importacións EEUU prexudicou aos países exportadores.
A banca americana repatriou os capitais investidos en Europa ou en América Latina.
Europa desde a Primeira Guerra Mundial dependía dos préstamos e dos investimentos dos Estados Unidos. Cando ámbalas dúas cousas desapareceron, posto que EEUU necesitaba dos seus fondos para facer fronte á falta de liquidez, a economía europea empezou a tambalearse.
Houbo un proceso de caída en cadea. Bancos e empresas entraron en creba, especialmente naqueles países onde o investimento americano era maior ou onde os préstamos foran máis importantes.
En 1931 creba do Creditanstalt, principal banco de Austria.
A crise financeira afectou a Hungria, Checoslovaquia, Rumanía, Polonia e Alemania. Todos reduciron a produción e viron aumentar o desemprego. Pero a crise foi especialmente grave en Alemaña.
A maioría dos países depreciaron as súas moedas para abaratar as súas exportacións.
Como afectou a crise as grandes potencia europeas:
Alemaña: subida moi elevada da inflación, descenso da produción industrial e aumento do desemprego (case 6 millóns). Depreciación do marco.
Reino Unido:mantivo a libra como moeda de intercambio e fixo crebar a sistema monetario internacional. Suspendeu a convertibilidade da libra en ouro e a súa moeda depreciouse nun 30%.
Francia: mantivo a súa pariedade co ouro. Non depreciou a súa moeda pero perdeu competitividade no mercado internacional. Para contrarrestar esta tendencia inicia prácticas proteccionistas que obstaculicen as importacións.
Soamente a URSS quedou fora da súa influencia.
A mundialización da crise é rápida e expándese da seguinte maneira:
Desde o continente europeo a África, Asia e Australia.
Dos Estados Unidos pasa a América latina, África e Australia
O AFUNDIMENTO DO COMERCIO INTERNACIONAL
As economías estaban moi relacionadas unhas con outras. Os países menos desenvolvidos vendían materias primas aos desenvolvidos que, a súa vez, lles exportaban produtos manufacturados.
Ao empeorar a situación nos países desenvolvidos, estes impuxeron medidas proteccionistas que afectaron aos países competidores, pero tamén aos países asiáticos e latinoamericanos, proveedores de materias primas e alimentos.
A caída das exportacións imposibilitou aos países anteriormente ditos, a devolución dos préstamos. Isto fixo que se reducisen as súas importacións, cousa que repercutiu nos países industrializados.
Polo tanto a causa principal da redución do comercio foi o aumento do proteccionismo nos principais países e a adopción de políticas económicas illadas. o enfrontamento comercial entre Europa e EEUU afundiron o comercio internacional.
As medidas proteccionistas clásicas son:
aumentar as tarifas aduaneiras, para protexer a economía nacional.
depreciar a moeda para reforzar a competitividade.
Nos primeiros anos da década do ano 1930 o comercio mundial experimentou a maior caída que coñeceu a historia. Entre os anos 1929 e 1933 o comercio internacional descendeu dous tercio. Hai que ter en conta, así a todo, que a maior diminución non foi tanto do volume físico do comercio como dos prezos das mercadorías coas que se comerciaba. En realidade, a cantidade de produtos intercambiados tan só diminuíu un 25% entre os anos 1929 e 1932, que foi o ano de maior redución.