Urbanismo e arquitectura

Italia: urbanismo e arquitectura

No século XVII Italia mantén o protagonismo artístico que había ter durante o Renacimento, favorecido pola súa capitalidade relixiosa e a non participación na guerra dos Trinta Anos. A ideoloxía da Contrarreforma e as instrucións redactadas por San Carlos Borromeo para aplicar os decretos do Concilio de Trento á arquitectura relixiosa supoñen un cambio na estrutura dos templos: se potencia a planta lonxitudinal, cunha gran cúpula, mentres que as plantas centrais reservábanse para os espazos pequenos. Tamén se utilizan as plantas elípticas, octogonais, mixtilíneas.

Si no urbanismo sobresae a praza de San Pedro, na construción de igrexas domina unha tipoloxía clasicista e outra innovadora, sendo Bernini e Borromini os seus máximos representantes; ambos reflicten as dúas visións espaciais máis importantes da arquitectura barroca. Partindo destes dous arquitectos e influídos por eles xorden outras adaptacións en función da zona, do cliente e da fantasía do artista.