Autoritarismo e militarismo

O fascismo concibía a sociedade coma se dunha organización militar tratásese. Había de formar organismo vertebrado, no cada individuo ocupase un lugar determinado e desenvolvese unha función específica. No seo dese organismo non tiñan cabida as discrepancias ou disensións.

Como en toda organización militar, a autoridade, a disciplina e a forza relegaban a igualdade, a liberdade de acción e o pacifismo. A erradicación de todo aquilo que contraviniese eses principios levou a cabo mediante o emprego da violencia.

Contouse co concurso de forzas de carácter paramilitar: SA nazis, camisas negras italianos ou falanxistas españois, que xunto aos corpos regulares da policía e outros de carácter especial (Gestapo alemá), foron os encargados de anular os elementos hostís ao novo Estado.

O fascismo potenciou o papel das forzas armadas, esenciais para pór en práctica os plans de expansión territorial que permitisen ensanchar o espazo vital do pobo e vingar os "agravios históricos" sufridos pola nación.

En Alemaña a "teoría do espazo vital" púxose en práctica a partir de 1938, coa anexión de Austria, Checoslovaquia e Polonia.

Os estados fascistas deseñaron unha complexa escenografía co fin de exaltar e glorificar os valores da milicia, transmitindo á sociedade un sentido guerreiro da vida. Mediante impoñentes e pomposos desfiles congregaron auténticos xentíos para enardecer o patriotismo.

Nenos e mozos recibiron unha educación baseada nos valores castrenses, proliferando o uso de uniformes de carácter pseudomilitar (camisa negra en Italia, parda en Alemaña, azul en España, etc) e os xestos e actitudes marciais (saúdo fascista).