Está constituída polo conxunto heteroxéneo de filósofos economistas que, desde a década dos cincuenta do século XVIII, seguiron con fidelidade o pensamento económico dun autor eminente: Quesnay.

Os fisiócratas formaron un grupo compacto ao redor da defensa dunha idea central (ou núcleo das súas teorías económicas) e dun programa político.

A idea central era a transformación da economía francesa concedendo primacía á explotación agrícola en réxime de liberdade.

Les économistes (como se denominaron a si mesmos) da fisiocracia comprenderon que mediante a racionalización das técnicas agrícolas podíase conseguir unha agricultura moderna e eficaz, cunha abundante produción, na que se sustentaría todo o sistema económico.

O programa político consistía en manter o "ancien régime" fundamentándoo nun renovado concepto sobre a orde natural, máis en consonancia co racionalismo propio dese século. As súas propostas de reforma económica, en moitas ordes, só poderían levar á práctica baixo o impulso e a dirección dun goberno forte, é dicir, mediante un despotismo ilustrado, exercido por unha monarquía absoluta.

Quesnay, médico persoal do rei Luís XV, publicou o Tableau Économique en 1758, acompañado dun suplemento Maximes Générales du Gouvernement Économique d'un Royaume Agricole. Foi o mestre indiscutido da fisiocracia, pois co seu poder de convicción logrou atraer á súa causa a algúns economistas que, ao propagar as súas ideas, foron gañando adeptos. Os membros do grupo, aínda mantendo a súa independencia de criterio nalgúns aspectos, apoiábanse e eloxiábanse entre si, ata tal punto que, ironicamente, Turgot denominou ao grupo «a seita».

Turgot, ministro de Luís XVI de Francia e discípulo de Quesnay, completou a teoría, afirmando que a economía está suxeita a unha orde natural e que o Estado ha de intervir o menos posible nela. Os reis deben deixar que prezos, salarios e produción regúlense por si sos. Esta teoría quedou plasmada na soada frase "Laissez-faire, laissez-passer, le monde vai lui même"