O prerrománico europeo

A Europa que se configura nos primeiros séculos medievais está constituída polos reinos xermánicos. Son Estados moi variados en función da súa romanización, grado de cristianización e o papel desempeñado polo elemento bárbaro ou xermánico.

En canto á arte, dado o xénero de vida nómada dos pobos invasores, se mantiveron vixentes as técnicas artísticas e construtivas romanas e a iconografía paleocristiana, aportando unicamente os recentemente chegados novos elementos decorativos, aplicados a obxectos mobles.

Trátase dunha arte suntuario, no que sobresaen pezas de ourivería destinadas á ornamentación, como xoias, coroas e fíbulas, e ao culto, como obxectos litúrxicos, cruces, expresións do poder e da devoción, respectivamente, realizadas sobre todo en metais preciosos, con técnicas nas que se adoita mesturar o repuxado co cabuxón, ou o esmalte en frío aplicado sobre o metal.

Na decoración predominan os motivos xeométricos, como espirais, entrelazados..., os vexetais e os animais, incluso algúns figurativos, pero dentro dun proceso de estilización e abstracción das formas, herdanza dun pasado indoeuropeo, que se opón á figuración naturalista de raíz mediterránea.

O tamaño destes obxectos e a admiración que espertan facilitan a súa difusión e influencia nas esculturas, como as cruces de pedra celtas e anglo-saxonas, e sobre todo na miniatura, como a realizada polos monxes irlandeses na súa illa ou nos mosteiros que fundaron en Inglaterra ou no continente.

Nos talleres conventuais -scriptoria-, os monxes iluminaron libros, como a Biblia, entremezclando os motivos xa expostos na ourivería pero engadindo un rico colorido e unha asombrosa imaxinación, conscientes de que a beleza exterior dun obxecto sagrado era un reflexo da transcendencia do seu contido.

ARTE CAROLINXIO

A fins do século VIII o reino franco transfórmase no Imperio de Carlomagno nun intento de restablecer o Imperio Romano cristián en Occidente. Supuxo un importante renacemento político e cultural. Fai do seu capital, Aquisgrán, unha nova Roma, e financia e alenta empresas artísticas que se converten en expresión simbólica e funcional do seu proxecto imperial.

O exemplo máis significativo foi o conxunto palatino de Aquisgrán, do que só se conserva a Capela Palatina.

Foi consagrada o ano 805, sendo o seu arquitecto Otón de Metz.

É un edificio de planta central que lembra á igrexa bizantina de San Vital de Rávena. O piso inferior, con grosos piares e arcos, sostén unha alta galería, tribuna, reservada ao emperador e a súa corte. En planta o octógono interior se transforma nun polígono de dezaseis lados no muro exterior.