Sin título

A CREACIÓN ARTÍSTICA

A linguaxe artística

A creación artística é unha función esencial da humanidade; arte e ser humano son inseparables. Así como para comunicar as nosas ideas e sentimentos utilizamos de forma principal a linguaxe oral ou escrito, igualmente podémolo facer mediante o uso da linguaxe artística, xa que a arte é tamén un medio de comunicación, ou sexa, unha linguaxe co que o artista expresa imaxes da realidade física e humana e sentimentos (alegrías, angustias, esperanzas, sonos...).

A linguaxe artística deriva da tendencia innata ou necesidade de expresión que temos os humanos. No é pois unha actividade superflua senón un impulso vital, que fai da arte un instrumento clave para coñecer a realidade.

O ser humano, creador de formas

Pero o artista non se limita a representar, pois isto convertería a arte nun simple espello da realidade, senón que transforma os datos da natureza e interprétaos ordenándoos de xeito diferente, é dicir, o autor dunha obra de arte é un creador.

A arte, linguaxe universal

A proba da grandeza dunha obra de arte áchase na súa capacidade de impresionarnos. As pirámides exipcias, por exemplo, non posúen unha función actual, non son xa enterramentos, pero a súa contemplación conmóvenos profundamente, coma se nelas o xenio da humanidade voase sobre os séculos; igual pódenos ocorrer cunha pintura do século XX, de PICASSO ou de KANDINSKY, ante a que podemos sentir unha emoción similar á que nos poida proporcionar a pintura dun primitivo flamenco, o recinto dunha catedral gótica ou unha escultura de MIGUEL ANGEL.

Isto é así porque por encima das fronteiras do espazo e do tempo, a arte aparece como unha linguaxe universal no que se expresan as dimensións eternas do espírito do ser humano.

O concepto de beleza

A arte non é só creación ou produción de obxectos belos. É verdade que a procura da beleza é unha constante e un elemento motor da historia da arte, pero non habemos de entender a beleza artística só no sentido material ou de esplendor da forma, como a definiu SANTO TOMAS DE AQUINO, senón tamén no sentido de beleza espiritual ou beleza interior ou do alma, que é máis profundo, que inclúe tamén aquilo que designamos como feo.

Así, unhas veces a arte aproxímanos máis a un mundo ideal de harmonía e felicidade e outras ao da dor e sufrimento. As bruxas de GOYA ou os vellos de REMBRANDT, por exemplo, non son mostras de beleza material e con todo espertan en nós unha resposta espiritual ou emotiva.

As Meninas vistas por Velázquez e Picasso. Non imitaron a natureza, aínda que no primeiro caso parézao.