Nesta colorida pintura, exponente da súa persoal visión do mundo, a autora inventa escenas plenas de barroquismo e aparentemente carentes de toda lóxica, onde os motivos multiplícanse, conformando un remolino de liñas e sensacións. Imbuído de agudo sentido crítico, que a pintora traduce en fina sátira, neste lenzo conviven, xunto aos protagonistas principais, os elementos típicos das festas populares madrileñas (a barraca do pim-pam-pum, o artefacto para medir a forza...), á beira así mesmo doutros personaxes de estraña tipoloxía, como o xigantón dun só ollo, o frade que goza dunha das atraccións ou a figura de pés deformes que pide esmola coa guitarra ás costas. Todo iso proporciona á escena unha atmosfera innegablemente surrealista.

ENTREVISTA A MARUJA MALLO

ANÁLISE FORMAL

Esta obra, como a gran maioría, dentro da produción da mexicana é unha mostra da dor física que padecía e consecuentemente da dor psicolóxica, resultando a pintura un vehículo de desafogo e canalización do mesmo. Destaca así o gran exercicio filosófico que practicaba Kahlo, do cal deixa mostra no seu Diario íntimo onde lemos " a angustia e a dor, o pracer e a morte non son máis que un proceso" ,

e así resulta a súa obra, a escenificación do proceso vital da mexicana.

Polo que fai ao seu estilo*, non pode encasillarse dentro do concepto "surrealista" e tampouco "realista". Esta obra si tivésese que decantar por algún seria o surrealismo polo simbolismo que utiliza para expresar a súa dor. Pero, sen dúbida, o estilo de Kahlo é persoal, ela móstrase mediante a súa arte tal e como se sentía, e utilizaba as referencias necesarias para facernos chegar a súa mensaxe máis íntima.

Pola data en que realizou esta obra xa tiña consolidada a súa carreira artística, con máis dun centenar de obras terminadas, estaba con Diego Rivera con quen viaxou a Estados Unidos onde aumentou os seus contactos dentro da órbita da arte. Pero cada vez máis as súas pinturas reflectían o sufrimento crecente da mexicana.

ANÁLISE ICONOGRÁFICO

Nesta ocasión Frida Kahlo preséntase de pé, semidesnuda, mostrando a súa torso aberto e roto interiormente, suxeitado por un corsé. No fondo da ferida vemos unha columna clásica que representaría a súa columna vertebral, a cal esta totalmente fracturada.

Resulta interesante o elemento da columna, de estilo xónico, coa que fai referencia á súa propia traxedia mediante a analogía da traxedia grega. Pero non queda aí, xa que a artista debuxa diferentes clavos na vertical da columna, facendo mención á tradición cristiá, concretamente á iconografía de San Sebastián.

A súa mirada nos increpa directamente, así como todo o seu corpo segue unha posición frontal, involucrando ao espectador na obra e haciendole coñecedor do seu propio sufrimento, mostrandose transparente. O seu rostro sen expresión aparente vese marcado polo choro, acento do seu sufrimento. As bágoas, que destacan pola súa opacidad, deslízanse polo seu rostro, conxelando á nosa protagonista no momento máis vulnerable do seu sufrimento.

Polo que fai ao fondo da composición, acompaña de igual forma á desolación de Kahlo, son desertos e ceos nublados, serven de advenimiento dunha tormenta, neste caso do tormenta da pintora, facendo eco da súa tristeza e soidade.

CURIOSIDADES

Algúns coñecidos de Kahlo contaron como inicialmente esta composición non contaba coa saba que cobre a parte inferior do seu corpo. Pero a pintora considerou que o seu sexo podería ser unha distracción da verdadeira mensaxe que quería transmitir e por iso engadiu a tea, o que lle adquire un aire clásico que sumado á columna jónica, caracterizan o efecto de traxedia grega. Ao mesmo tempo centra a forza da obra na gran ferida e na columna que dá nome a esta gran obra de Frida.