As paisaxes da España interior

A vexetación: as sobreiras

Quercus suber (sobreira mediterránea), é unha árbore de porte medio, de folla perenne, nativo de Europa e do norte de África. Moi estendido antropomórficamente pola explotación da súa cortiza da que se obtén a cortiza.

A sobreira é un dos compoñentes do bosque mediterráneo e demanda climas de invernos máis suaves e húmidos que a aciñeira, que en gran medida sucédeo conforme se vai continentalizando o clima.

O desenvolvemento da cortiza parece ser froito da evolución da especie para a protección contra o lume, frecuente neste clima de veráns tan secos.

Os seus froitos, as landras, son amargas e polo tanto non son comunmente utilzadas como comestibles, pero se utilizan para cebar animais, sobre todo aos porcos ibéricos. Alimentando aos porcos a base de, consecutivamente, landra de melojo, quejigo, aciñeira e sobreira conséguese un recebo de varios meses que dá unha calidade excepcional ao xamón resultante.

O seu interese económico permite a conservación de extensas zonas de monte alí nos países onde habita, así como o seu desenvolvemento sotenible. A landra é usada por unha ampla variedade de animais para alimentarse, desde non migratorios ata invernantes, como as grullas. No Parque Nacional de Doñana, a zona de máis alto valor ecolóxico, coñecida como As Pajareras, é unha formación de xigantescos alcornoques dispersos no límite do monte coa marisma. O alcornoque e o seu aproveitamento sostible tamén favorece a conservación de sistemas adevesados de gran valor ecolóxico.

Bosque de sobreiras no Bierzo (León)