Venus de Urbino

Tiziano perfecciona a visión da Venus cos detalles ambientais, que enriquecen o marco interior en que se representa a escena.

A lectura dá a obra, de esquerda a dereita, permite valorar dous planos de representación:a parte esquerda pechada, coa imaxe da muller nova, Venus, en primeiro plano sobre un leito de sabas brancas co cálido do vermello no coxín, e cuxa figura destaca sobre a escuridade dun telón de fondo azulado; e a parte dereita, onde o espazo de representación agrándase e se secuencia en liñas horizontais: o leito, o chan coas sirvientas, a parede e a paisaxe que asoma a través da fiestra. Defínese así a composición, cun nítido eixe de simetría e o punto medio da obra ben definido.

A imaxe de Venus marca unha linea case diagonal, destacando a claridade da obra que se prolonga pola saba cara ao perrito; a escuridade queda no segundo plano ao lado esquerdo, e vaise aclarando á dereita da habitación.

As cores cálidas e fríos equilíbranse nunha harmonía cromática e a luz que acompaña a cada parte do corpo funde os detalles da anatomía en todo. A mirada de Venus invita a percorrer o seu corpo, nunha postura repousada e sensual marcada pola man esquerda que se detén no pubis, como o fixo a Venus de Cnido, de Praxíteles, nun trazo de timidez ou de comunicación.

A cor modelado en suaves sombras percorre o perfil dun debuxo perfecto; a cor sométese unhas veces ao debuxo e outras crea zonas de fundido e de misterio. As cores destacan os distintos obxectos e na escuridade exprésase o misterio das sombras, como no caso da sirvienta que introduce a cabeza nun arca, ou na que misteriosamente mantense de pé, sostendo a arca en actitude serena e cuxo vestido vermello equilibra a masa cromática do primeiro plano.

As cores frías pérdense ao lonxe da fiestra, onde se acentúan os perfís do debuxo.

Móstrase o seu sentido de beleza estático e repousado, con ritmos marcados tamén por liñas verticais en secuenciais de claridade e escuridade. O cabelo e as flores que a Venus leva na man acentúan a plasticidad da obra.

O espido feminino será símbolo da beleza para o Renacimiento, que transforma en Venus as repetidas imaxes de Eva. Tiziano manifesta nas súas obras unha procura constante da beleza feminina.