Giotto
Giotto traballou na cidade de Florencia, onde creou un obradoiro que se caracterizou non só pola técnica empregada, o buon fresco, senón polo tratamento dos temas e a nova valoración espacial das figuras dentro da pintura. Os temas tratados por Giotto e a súa escola seguen a liña de humanización vista xa na escultura das catedrais.
A pintura de Giotto é de tema basicamente relixioso: a Virxe e a súa vida, Xesucristo e as súas relacións humanas, a vida de san Francisco de Asís (1182-1226), o fundador da coñecida orde mendicante do século XIII. En todas estas representacións tratou de captar a mensaxe do propio san Francisco, que preconizaba unha volta á natureza e á consideración da bondade divina como unha das observancias fundamentais para todo cristián.
As características fundamentais da súa pintura son:
Figuras enmarcadas nun contorno real que recordaba á natureza viva.
Abandonou os fondos dourados totalmente asépticos que se empregaban daquela.
Preocupáballe plasmar o volume real dos corpos, o seu movemento dentro da composición pictórica.
Malia a novidade que supón a súa irrupción na pintura baixomedieval, os cambios na técnica compositiva aínda son simples balbucidos, o inicio dun longo camiño que concluíu no Renacemento. Pero a súa herdanza non se esqueceu: a partir do século XIII a renovación da pintura mural procedeu dos pintores das cidades italianas.