A escultura
A escultura gótica foi liberándose, pouco a pouco, da férrea suxeición e subordinación ao marco e espazo arquitectónico, aínda que se mantivo estreitamente ligada á decoración dos edificios relixiosos. Ao igual que a arquitectura, a escultura gótica tivo a súa orixe en Francia, onde durante os séculos XII e XIII se esculpiron gran cantidade de obras.
Seguindo a tradición románica, a escultura converteuse no principal elemento de ornamentación das fachadas, e os tímpanos, as arquivoltas, as xambas, o lintel e o mainel ou parteluz poboáronse de multitude de estatuas, que representaban temas relixiosos con certa intencionalidade didáctica, configurando así o que se deu en chamar unha portada real, e cuxos mellores exemplos se atopan nas catedrais de Chartres ou Reims.
No interior dos templos, a decoración escultórica estaba presente a través de relevos en púlpitos e no coro.
As figuras escultóricas deste período -orixinalmente policromadas- humanízanse a través de diferentes recursos:
A estilización e redondeo das liñas. A elegancia dos movementos.
A captación dun certo naturalismo nos xestos e na expresión dos seus rostros.
Unha preocupación pola corporeidade e volumetría das roupas e dos corpos.
Paralelamente, tamén se empeza a advertir un marcado sentido narrativo nas figuras representadas. Realizadas en pedra, as temáticas máis recorrentes foron o Xuízo Final da Apocalipse e a Virxe María. Esta convértese, grazas á orde do Císter, na imaxe simbólica da igrexa.
Neste contexto, xa no século XIII, proliferaron as esculturas exentas nas chamadas estatuas-columna que decoraban as xambas e o parteluz das portadas catedralicias, dándose así o primeiro paso cara á independencia da escultura respecto ao marco arquitectónico.
Este proceso de independencia ou autonomía da escultura tivo o seu desenlace durante o século XIV, principalmente da man do escultor francés Claus Sluter. A escultura fíxose totalmente autónoma no século XV, coa aparición de retablos escultóricos de carácter monumental e a proliferación das imaxes de devoción exentas, e dos sepulcros.
Porta do Sarmental da catedral de Burgos. As figuras deste Xuízo final son naturais e de gran realismo