எட்டு உயர் மேன்மையான எண்ணங்கள்

எட்டு உயர் மேன்மையான எண்ணங்கள்

EIGHT GREAT NOBLE THOUGHTS

இந்த அறம் உலகிடமிருந்து சிறிதே எதிர்பார்ப்போருக்குத்தான், அதிகம் எதிர்பார்ப்பவருக்கு அல்ல.

இந்த அறம் திருப்தியடைபவருக்குத் தான். அதிருப்தியானவர்க்கு அல்ல.

இந்த அறம் தனிமையை விரும்புவோருக்குத்தான். கூட்டத்தை விரும்புவோர்க்கு அல்ல.

இந்த அறம் ஊக்கமுள்ளவருக்குத்தான், சோம்பலானவர்க்கு அல்ல.

இந்த அறம் கவனமுடையவருக்குத்தான், கவனமற்றவருக்கு அல்ல.

இந்த அறம் நிதானமானவருக்குத்தான், நிதானமற்றவருக்கல்ல.

இந்த அறம் மெய்யறிவு உடையோருக்குத்தான், மெய்யறிவற்றவருக்கு அல்ல.

இந்த அறம் தடங்கலிடமிருந்து விலகியிருப்போருக்குத்தான், தடங்கலை விரும்புவோருக்கு அல்ல.

[This Dhamma] is for one who wants little from the world, not for one who wants much.

This Dhamma is for one who is contented, not for one who is discontented.

This Dhamma is for one who loves seclusion, not for one who craves company.

This Dhamma is for one who is energetic, not for one who is lazy.

This Dhamma is for one who is mindful, not for one who is inattentive.

This Dhamma is for one who is composed, not for one who is restless.

This Dhamma is for one who is wise, not for one who is unwise.

This Dhamma is for one who delights in freedom from distractions, not for one who delights in distractions.

Source: Birken Buddhist Monastery Chanting Book

* * * * * * * *

விளக்கவுரை: அஜான் சோனா

The following is a transcription of a talk given by Ajahn Sona during a 10 day retreat.

English Commentary follows Tamil translation

தமிழில் / Transcribed and Translated:

பா. இ. அரசு P. I. Arasu Toronto, Canada

பிழை திருத்தம் / Tamil Proof Reading

திரு. பா. கா. இளங்கோ. எம். ஏ., ஈரோடு Mr. P. K. Ilango M. A., Erode

மொழிபெயர்ப்பு ஆசிரியர் குறிப்பு:

புத்தரின் காலத்திலிருந்தே பௌத்தத்தில் அவ்வப்போது தினசரி வேலைகளை விட்டு விட்டு அமைதியான இடம் சென்று தனிமையிலோ அல்லது மற்றவர்களுடன் சேர்ந்தோ தியானத்திற்காகவும், அறத்தை நினைவு கூறவும், பிரதிபலிக்கவும் நேரம் ஒதுக்குவது ஒரு பழக்கமாக இருந்தது. வழிகாட்ட ஓர் ஆண் அல்லது பெண் துறவியோ அல்லது அறம் அறிந்த இல்லற ஆசிரியரோ இருப்பார்கள். தேவைப் பட்டால் மட்டுமே பேசுவது வழக்கம். அனைவரும் மௌனமாகவே தங்கள் செயல்களைச் செய்வார்கள். வழிகாட்டும் ஆசிரியர் பொதுவாக ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு அற போதனை தருவார். பொதுவாகப் பௌத்தர்கள் ஐந்து நல்லொழுக்கங்களைக் கடைப்பிடிப்பது அல்லது கடைப்பிடிக்க முயற்சிப்பது வழக்கம். ஆனால் இந்தச் சிறப்பு நிகழ்ச்சிகளில் எட்டு நல்லொழுக்கங்களைக் கடைப்பிடிப்பார்கள். படக்காட்சி, தொலைக்காட்சி, வானொலி போன்ற பொழுது போக்குகளை ஒதுக்கி விடுவது, இரவில் உண்ணாமல் இருப்பது போன்ற கட்டுப்பாடுகளும் இதில் அடங்கும். இப்படிப்பட்ட ஒரு நிகழ்ச்சியில் அஜான் சோனா நிகழ்த்திய போதனை இது.

எட்டு உயர் மேன்மையான எண்ணங்கள்

நமோ தஸ்ஸ பகவதோ அறஹதோ சம்மா-சம்புத்தாஸ.

ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட அவரை, தகுதியான அவரை, சுய முயற்சியினால் முழுமையாக விழிப்புற்ற அவரைப் போற்றுகிறோம்.

புத்தரை, அறத்தை, சங்கத்தை வணங்குகிறேன்.

இன்றிரவு ஓதிய ஒரு திருப்பாடலைப் பற்றிப் பேச விரும்புகிறேன். இதன் தலைப்பை மொழிபெயர்ப்பதில் சற்று சிரமம் உண்டு. பல்வேறுவிதமாக இது மொழிபெயர்க்கப் பட்டிருக்கிறது. 'ஒரு மாமனிதரின் எட்டு எண்ணங்கள்' என்றும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டிருக்கிறது. நாம் 'எட்டு உயர் மேன்மையான எண்ணங்கள்' என்று மொழிபெயர்த்திருக்கிறோம்.

மேன்மையானவர் என்றால் ஞான ஒளி பெற்றவர் என்று பொருள். புத்தரின் காலத்தில் இந்தியாவில் 'ஆரிய' என்ற வார்த்தை பிரபு வம்சத்தைச் சார்ந்தவரைக் குறித்தது. புத்தர் அந்த வார்த்தையை எடுத்து ஆன்மீகத்தில் மேம்பட்டோரைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தினார். ஆக 'ஆரிய' என்ற சொல்லை அவர் பிறந்த ஜாதியைக் குறிப்பதற்குப் பதிலாக ஆன்மீகத்தில் மேம்பட்டவரைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தினார். அக்கால இந்தியாவில் புத்தர் செய்த புரட்சிகளில் இதுவும் ஒன்று. உலகெங்குமே இது ஒரு புரட்சிகரமான செயல் எனலாம். ஒருவரின் தகுதி அவரது ஆன்மீக வளர்ச்சியைச் சார்ந்து அல்லாமல் அவரின் பிறப்பை வைத்துத் தரப்பட்டது. அக்காலத்தில் இந்தியாவில் மட்டுமல்லாமல் மேற்கத்திய நாடுகளிலும் ஒரு ஜாதியிலோ ஒரு வம்சத்திலோ பிறந்தவர் மட்டுமே ஆட்சி நடத்தினர்.

புத்தர் ஒரு புரட்சிக்கான விதைகளை விதைக்க முற்பட்டார். இந்தப் புரட்சியில், குறிப்பாக ஆன்மீக உலகில், உண்மையிலேயே தூய்மையும் தகுதியும் பெற்றவர் மட்டுமே மேன்மையானோர் என்று மக்களுக்குப் புரிய வைக்க முற்பட்டார். பிறப்பின் காரணமாக ஒருவர் மேன்மையான ஆன்மீகவாதி ஆக முடியாது என்றார். ஆன்மீக மறு பிறப்பினால் மட்டுமே மேன்மையானவராக முடியும். கிறுத்துவ மதத்தில் 'மறுபடி பிறந்தவன்' என்ற கருத்தும் இது போன்றது தான். புத்தரின் இந்தக் கருத்து உலகின் பிற பகுதிகளிலும் பரவியிருக்கக் கூடும். ஆன்மீக மேன்மை புறத்திலிருந்து வருவது இல்லை. எண்ணத்தூய்மையிலிருந்து வருவதாகும். பிறப்பு, இறப்பு, மறுபிறப்பு ஆகிய கருத்துக்களைப் புரிந்து கொள்ள இது உதவும். என்றும் மாறாத, நித்திய, உறுதியான 'நான்' அல்லது 'ஆன்மா' என்பது இல்லை. இந்த 'ஆன்மா'வும் இறந்து மறு பிறப்பெடுக்கிறது. உண்மையில் நிலைத்திருக்கிற பொருள் ஏதும் இல்லை. நான் என்று நினைப்பது பல கந்தங்களாலானது, பல பகுதிகளுடையது. அவை எல்லாம் காரணங்களால் தோன்றியவை. ஆக ஒரு புதிய பார்வையை ஏற்றுக் கொள்ளும் போது அந்த 'நான்' என்று நினைக்கும் ஒன்றிலும் மாற்றம் ஏற்படுகிறது. அதன் பின் தோன்றுவது ஒரு மறு பிறப்பு தான். ஒரு புதிய ஜீவன் தோன்றுகிறது. பழைய 'நான்' விழுந்து மறைந்து புதிய 'நான்' அதன் இடத்தில் தோன்றுகிறது.

ஞானத்தைப் பற்றி நாம் பேசும்போது மக்கள் அந்த அனுபவம் எப்படியிருக்கும் என்று தெரிந்து கொள்ள ஆசைப் படுகின்றனர். வெளிச்சங்கள் தோன்றுமா? ஞான ஒளி என்கிறார்களே அதனால் ஒளி வருமோ, எதேனும் சிறப்பான வன்னம் தோன்றுமா? இந்த உடலைப் பிரிந்து செல்வோமா? இப்படிப் பட்ட பல கேள்விகள் தோன்றுகின்றன. நமக்கு அவ்வப்போது சிறப்பான அனுபவங்கள் தோன்றலாம். காரண காரியத் தொடர்பினால் தோன்றிய இந்த அனுபவங்களைப் பற்றி நாம் இவ்வாறு என்ணலாம்: அது என்ன வித்தியாசமான அனுபவம்? அது ஓர் ஆன்மீக அனுபவமா? கடவுள் என்னைத் தொட்டுவிட்டாரா? எனக்கு ஞான ஒளி கண்பட்டதா? ஆன்மீகப் பாதையில் அடுத்த படி எடுத்து வைத்துவிட்டேனா? ஆனால் பௌத்த பாதையில் இந்த அனுபவம் மிக முக்கியமில்லை. இந்த அனுபவம் எப்படி வேண்டுமென்றாலும் இருக்கலாம் - அதிசயமானதாக, சிறப்பானதாக, எப்படிவேண்டுமானாலும் இருக்கலாம். அது முக்கியமில்லை. ஞானம் பிறந்ததா இல்லையா என்பதை இவ்வாறு கணக்குப் போட வேண்டாம். அந்த அனுபவத்தின் அதிசய உணர்ச்சிகளால் அல்லாமல் அந்த அனுபவத்தின் பின் தொடர்வதை வைத்துத்தான் நமக்குள் ஒரு மாற்றம் ஏற்படுகிறது. இந்த மாற்றம் அந்த உ ணர்ச்சிகரமான அனுபவத்தோடு ஒப்பிட முடியாவிட்டாலும் ஆழமானது, பல ஆயிரம், ஏன் கோடி மடங்கு சிறப்புடையது. உள்ளத்தில் ஒரு புதிய பார்வை தோன்றிவிட்டது. அதுதான் 'ஆரிய' பார்வை, மேன்மையான பார்வை, உயர் குணம்.

இந்த எட்டு உயர்வான எண்ணங்கள் மேன்மையானோருக்குத் தோன்றுகிறது. மோகலாணா என்ற புத்தரின் ஒரு முக்கிய சீடருக்கு இவை தோன்றியதாகக் கூறப்படுகிறது. அவர் அறத்தைப் பிரதிபலித்துக் கொண்டிருந்தபோது அவர் மனதில் இவை தோன்றின. இந்த எட்டில் ஏழு எண்ணங்கள் தோன்றின. அதைப்பற்றிப் பிரதிபலிக்கத் தொடங்கினார். இந்த அறத்தின் பாதையில் செல்வோர் அனைவருக்கும் தோன்றுபவை இவை. 'இந்த அறம் உலகிடமிருந்து குறைந்ததை எதிர்பார்ப்போருக்குத்தான், அதிகம் எதிர்பார்ப்பவர்க்கு அல்ல.', என்பதிலிருந்து ஏழாவது எண்ணமான 'இந்த அறம் மெய்யறிவு உடையோருக்குத்தான், அறிவற்றவருக்கு அல்ல', என்பது வரை தோன்றிய ஏழு எண்ணங்கள் ஆன்மீகப் பாதையில் செல்லும் அனைவருக்கும் தோன்றும் எண்ணங்கள் என்று அவர் யூகித்தார்.

புத்தரிடம் தொடர்பு கொண்டு இதைப் பற்றி அவர் கூறிய போது புத்தர் அவரைப் பாராட்டினார்: 'மிகவும் ஞானத்தோடு அறிந்துக்கொண்டாய் மோகலாணா. நீ உணர்ந்த இந்த எண்ணங்களெல்லாம் உலகளாவிய சாட்சாத்காரங்கள். இந்த ஏழு எண்ணங்களும் மேன்மையான ஒருவருக்குத் தோன்றும் எண்ணங்கள். எல்லா மேன்மையானோருக்கும் இவை தெளிவாகின்றன.' புத்தருக்கும் அவருடை முக்கிய சீடருக்கும் கூட வித்தியாசம் உள்ளது. புத்தருக்கு ஒரு படி அதிக மெய்யறிவிருப்பதைக் காணலாம். புத்தர் தொடர்ந்தார்: 'இன்னும் ஒரு எண்ணம் இருக்கிறது - இந்த அறம் தடங்கலிடமிருந்து விலகியிருப்போருக்குத்தான், தடங்கலை விரும்புவோருக்கு அல்ல.' என்று எட்டாவது எண்ணத்தையும் சேர்த்தார். ஆக இந்த எட்டு எண்ணங்களையும் நாம் படித்து அவதானிக்க வேண்டும். இவை ஏதேனும் உங்கள் மனதிலும் எழுதுள்ளனவா? எவருக்கும் தோன்றக்கூடிய எண்ணங்கள் இவை.

நீங்கள் ஒருவருடைய வாழ்க்கை வரலாற்றைப் படித்துக்கொண்டிருக்கும் போது அதில் ஒரு வாக்கியத்தைப் படிக்கும் போது உங்களுக்கு இந்த எண்ணம் தோன்றலாம் 'ஆகா அற்புதம்! இந்த ஆசிரியர் அவரது அனுபவத்தைத் தெளிவாக விளக்கியிருக்கிறார்! இதே அனுபவத்தைத்தானே நானும் எனது வாழ்கையில் அனுபவித்து அதைப் பற்றி யோசித்திருக்கிறேன். ' இது மனதைத் தூண்டும் கணம். நமது மனதில் எத்தனையோ எண்ணங்கள் தோன்றுகின்றன. வெளியே சொல்ல முடியாத விசித்திரமான எண்ணங்கள், கற்பனைகள், ஒன்றுக்கொன்று சம்பந்தமில்லாத எண்ணங்கள் என்று தோன்றும் எண்ணங்களிடையே நமக்குத் தோன்றிய எண்ணம் ஒன்று பிறருக்கும் தோன்றியுள்ளதே என்பதை உணரும் போது அது ஒரு அதிசயமாகத் தோன்றுகிறது. நாம் ஒரு தனி நபர் என்ற கருத்துக்கே இது சவாலாக இருக்கிறது அல்லவா? மனதில் தோன்றும் எண்ணம், அது நம் மனம் என்று நினைக்கிறோம், அந்த மனதில் தோன்றும் எண்ணம் அனுபவபூர்வமாக இன்னொருவர் மனதிலும் ஓடுகிறதே! நாம் கண்ணை மூடிக் கொண்டிருக்கும் போது நமக்குத் தோன்றும் அனுபவம் இன்னொருவர் கண்ணை மூடும்போது அவருக்கும் தோன்றுவது அதே அனுபவம் தானா? இந்தச் சிக்கலான உடல்-உள்ளம் சம்பந்தப்பட்ட செயல் தொடர் மற்றவர் உள்ளத்திலும் ஓடுகிறது. இதை அவதானிக்கும் போது நாம் 'தனி நபர்' என்ற எண்ணமே துண்டிக்கப்படுகிறது.

மனதின் - அது என் மனம், இன்னொருவர் மனம் என்று நினைக்க வேண்டாம் - செயல் தொடர் (எண்ணம், உணர்ச்சி, கவனம் போன்ற மன இயல்புகளின்) சில அடிப்படைக் கோட்பாடுகளுக்குக் கட்டுப்பட்டு காரண காரியத் தொடர்பின் காரணமாக நடை பெருகின்றன. இது எப்படித் நமக்குத் தெரியவருகிறது? மற்றவர் சொல்வதைப் படித்து, கேட்டு அவர்களுடன் தொடர்பு வைத்து அவர்களின் அனுபவமும் நம் அனுபவத்தைப் போன்றதே என்பதைத் தெரிந்து கொள்கிறோம். இவ்வாறு ஒரு செயல் தொடர் நடைபெற்றால் அதன் காரணமாக மற்றொரு செயல் தொடர் உருவெடுக்கும் என்பதை, அதாவது செயல்கள் ஒழுங்கான முறையில் காரண காரியத் தொடர்போடு நடைபெறுவதை அறிகிறோம். இந்தக் கருத்தை ஆழ்ந்து சிந்திக்க வேண்டும்.

இப்படித்தான் நம் நம்பிக்கை, குறிப்பாக அறத்தின் மீதான நம்பிக்கை அதிகரிக்கும். அறமும் ஒரு உலகளா விய பிரதிபலிப்பு, அனுபவம். அதை நாம் கற்றுக் கொள்ள முடியும். அதை நாம் அனுபவிக்க முடியும். நாம் தம்ம வந்தனம் திருப்பா ஓதும் போது அறத்தை இங்கேயே இப்போதே அனுபவிக்கலாம் என்கிறோம். அறிவுடையோர் நேரடியாக அனுபவிக்கக் கூடியது என்கிறோம். இந்த உறுதிமொழிகள் அறத்தின் இயல்பு. இதை மிக முக்கியமாகப் பிரதிபலிக்க வேண்டும். ஒரு சில ஆன்மீக முறைகளில் இந்த ஞானம் அல்லது மெய்யறிவு பலன் நமக்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு இடத்திலிருந்து தான் வரும் என்கின்றன. நீங்கள் இதைச் செய்தால் கடவுள் அதைத் தருவார். நீங்கள் காரணிகளை உருவாக்கிய பின் அதன் பலன் கிடைக்கும் என்று எதிர்பார்த்துக்கொண்டிருக்க வேண்டும். ஆனால் புத்தர் இவை எல்லாம் நேர்ந்தபடி இல்லை, கடவுள் கொடுக்கும் வரமோ அல்லது அது போன்ற எதுவுமோ இல்லை, காரண காரியத் தொடர்புடையவை, காரணிகள் உண்டானால் அதன் பலன் தானகவே வரும் என்கிறார். இவை அணுகக் கூடியவை. சரியான காரணிகளைச் சரியான செயல் வரிசையில் உண்டாக்கினால் அதன் பலன் தானாகவே வரும். 'நான் புத்திசாலி, நான் ஞானம் பெற்றுவிடுவேன்' என்று பெருமையாகவும் நினைக்க வேண்டியதில்லை. அல்லது 'மற்றவர் தான் ஞானம் பெருவார். என்னால் பெற முடியாது' என்று நம்பிக்கையில்லாமலும் இருக்க வேண்டியதில்லை. இந்த இரண்டு எண்ணங்களுமே தேவையில்லை. 'என்'னால், 'அவரா'ல் என்றெல்லாம் ஈடுபட வேண்டாம். இச்செயல் தொடர்கள் உலகளாவியவை. உங்களுக்கு மட்டும் தோன்றுபவையல்ல. உங்களுக்குத் தோன்றினால் (உங்களுக்கு மட்டும் தோன்றிவிட்டதாக) பெருமைப்படத் தேவையில்லை. தோன்றாவிட்டால் (மற்றவருக்கெல்லாம் தோன்றிவிட்டதாக நினைத்து) வெட்கப் பட வேண்டியதும் இல்லை. உங்களால் செய்ய முடியாதது இல்லை. சரியான செயல் தொடர் உருவாக்கினால் நல்ல விளைவு தானாக வரும். யாரும் விலக்கப்பட மாட்டார்கள். காரண காரியத் தொடர்புடைய செயல் களுக்கும் 'நான்' என்ற எண்ணத்திற்கும் சம்பந்தமில்லை. எனவே முதலில் படிக்கும் போது சாதாரண எண்ணங்களாகத் தோன்றினாலும் அவற்றிற்கு ஆழ்ந்த பொருள் இருப்பதால் இவற்றை அடிக்கடி நினைவுகூறும் வகையில் திருப்பாடல்களில் ஒன்றாகச் சேர்த்துள்ளோம்.

1) இந்த அறம் உலகிடமிருந்து சிறிதே எதிர்பார்ப்போருக்குத்தான், அதிகம் எதிர்பார்ப்பவருக்கு அல்ல.

இனி ஒவ்வொன்றாக இந்த எட்டு எண்ணங்களை விரிவாகப் பார்ப்போம். இந்த எண்ணங்கள் அறத்தின் பாதையில் செல்வோர்க்குத் தோன்றுபவை. ஓர் உடலில் சிக்கியிருக்கும் ‘நான்’ என்கிற எண்ணப்போக்கிலிருந்து விடுபட்டு ஒரு உலகளாவிய இயல்பு நோக்கிச் செல்வோருக்குத் தோன்றும் எண்ணங்கள் இவை. புத்தரின் நான்கு மேன்மையான உண்மைகளைப் பிரதிபலிக்கும் போது, இந்த வாய்மைமையை அடைய வேண்டுமானால் உலகத்திடமிருந்து நாம் அதிகம் எதிர்பார்க்கும் வரை அடைய முடியாது என்பது தெளிவாகிறது. மோகலாணா நினைக்கிறார்: இந்த அறம், இந்தப் புத்தரின் போதனைகள், அவர் காட்டும் வாய்மை உலகிடமிருந்து அதிகம் எதிர்பார்க்காதவருக்கே தெரியவரும். அதிகம் எதிர்பார்ப்பவருக்கு வரப்போவதில்லை.'

நீங்கள் பத்து நாள் தியானம் செய்ய அமைதியான இடம் செல்வதை அறிந்த ஒருவர் இதையே தான் கூறுவார். தினசரி என்ன செய்யப்போகின்றீர் என்பதை அறிந்து வியக்கிறார். அவர் நினைக்கிறார்: 'என்ன இரவில் சாப்பாடு கிடையாதா? தொலைக்காட்சியும் இல்லை. இது இல்லை, அது இல்லை. வெறும் தரையில் உட்கார்ந்து தியானம் செய்கின்றனர். பின் நடந்து தியானம் செய்கின்றார். திரும்பவும் வெறும் தரையில் உட்கார்ந்து தியானம் செய்கின்றனர். பின் நடந்து தியானம் செய்கின்றார். பின் தூக்கம். அதன் பின் மீண்டும் வெறும் தரையில் உட்கார்ந்து தியானம் செய்கின்றனர். பின் நடந்து தியானம் செய்கின்றார்.' அவர் மேலும் நினைக்கின்றார் 'எப்படித்தான் இதனைச் செய்கின்றனரோ! இது உலகிடமிருந்து அதிகம் எதிர்பார்க்காதவருக்குத்தான். அதிகம் எதிர்பார்ப்பவருக்கு இல்லை', என்று.

இந்த எண்ணம் உங்களுக்கும் தோன்றவேண்டும். தோன்றும். அறத்தின் மேலான பலன்கள் கிடைக்க வேண்டுமென்றால் உலகம் இரண்டாவது இடத்திற்குத் தள்ளிவிடப்படுகிறது. இந்தப் போதனையில் பல படிகள் உள்ளன. பல நல்ல விளைவுகள் இருக்கின்றன. நீங்கள் பத்து நாட்களுக்கு இங்கு வந்திருக்கின்றீர்களென்றால் ஆழமான கருத்துக்களைக் கேட்டுப் புரிந்து கொள்ளவே வந்திருக்கின்றீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். ஏதோ பதினைந்து நிமிடம் பேட்டிக்குப்பின் குடும்பத்தை எப்படி நடத்துவது போன்ற நல்ல சில கருத்துக்களைத் தெரிந்து கொண்டு போய்விடலாம். அதுவும் நல்லது தான். ஆனால் அப்படிப்பட்ட அறிவுரைகளைப் பல இடங்களில் கேட்டுக் கொள்ளலாம். ஆழமான அறிவு அடைய உலகின் சாதாரண சன்மானங்களை ஒதுக்கிவிட வேண்டும், உலகம் சம்பந்தபட்ட விஷயமும் இல்லை என்பதை உணரவேண்டும்.

இந்த முதல் எண்ணத்தின் மொழிபெயர்ப்பை சற்று மாற்றி விட்டோம். முதலில் 'இந்த அறம் சிறிதே எதிர்பார்ப்போருக்குத்தான், அதிகம் எதிர்பார்ப்பவருக்கு அல்ல' என்று இருந்தது. மக்கள் சிலர் அந்த மொழி பெயர்ப்பைத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டார்கள். 'அறம் அதில் அதிகம் ஒன்றும் இல்லையா? ஆழமற்ற ஒன்றா? அதிகம் வேண்டுமானால் இந்தப் பயிற்சியில் ஈடுபட வேண்டியதில்லை.' என்று நினைத்தனர் சிலர். எனவே மொழிபெயர்ப்பில் 'உலகிடமிருந்து' என்பதைச் சேர்த்து 'இந்த அறம் உலகிடமிருந்து சிறிதே எதிர்பார்ப்போருக்குத்தான், அதிகம் எதிர்பார்ப்பவருக்கு அல்ல.' என்று மாற்றினோம்.

உண்மையில் நாம் எதிபார்ப்பது உலகை விட மேலானாது. சாதாரணப் பலனுக்காக உலகை ஒதுக்க மாட்டோம். உண்மையில் நாம் மேலான உயர்ந்த ஒரு பலனை நாடிச் செல்கிறோம். இந்த ஒவ்வொரு எண்ணத்திலும் ஒரு முரண்பட்ட தாகத் தோன்றும் உண்மை உள்ளது. நாம் உலகைத் துறப்பது உலகைவிடப் பெரியதொன்றைத் தேடித்தான். உலகே கிடைத்தாலும் அது நமக்குத் திருப்தி அளிக்கப்போவதில்லை. இப்படியிருக்கும் போது ஒரு சிலர் உலகப் பொருளுக்காக எப்படி ஆவேசப்படுகின்றனர் என்பது புரிவதில்லை. எப்படிப் போர் நடத்துகின்றனர்? எல்லாம் எதற்காக? விவசாய நிலத்திற்காகவா? எனக்குத் தெரியவில்லை. ஒருவருக்கு ஆன்மீகப் பாதை தோன்றுகிறது. அதன் பின் உலகமே பற்றுவதில்லை. இதைப் புத்தர் குறிப்பிடுகிறார். 'மழைத் துளி தங்கமாக மாறினாலும் நாம் திருப்தியடைவதில்லை.' இதை அவதானித்தால் உலகிடமிருந்து என்னதான் கிடைத்தாலும் நாம் திருப்தியடைய மாட்டோம் என்பதை உணர்கிறோம். அந்தத் திருப்தியை அடைய நாம் வேறு திசையில் திரும்ப வேண்டும். அபூர்வமாக உலகிடமிருந்து இன்னும் அதிகம் எதிர்பார்க்க வேண்டுமோ என்று நினைக்காமல் அதன் எதிர் திசையில் செல்கிறோம். நமக்கு வேண்டியது உலகில் இல்லை. உள்ளத்தை நோக்கித் திரும்புகிறோம்.

2) இந்த அறம் திருப்தியடைபவருக்குத் தான். அதிருப்தியானவர்க்கு அல்ல.

இந்த எண்ணமும் எளிதில் தவறாகப் புரிந்துக்கொள்ளக் கூடியதே. நான் எளிதில் திருப்தியடைய வேண்டுமா? அப்படியென்றால் நான் எதற்காக ஐந்து மணிக்கே எழுந்து தியானம் செய்ய வேண்டும்? நான் படுக்கையிலேயே படுத்திருக்கலாமே. ஆனால் அது திருப்தியல்லவே. திருப்தி என்பது உலகிடமிருந்து வேண்டியதெல்லாம் கிடைத்துவிட்டது என்ற உணர்ச்சி தான். எப்போதும் முன்னேற்றம் அடைவதற்குப் பேராவலோடு, ஆவலாதியோடு இல்லாமல் திருப்தியுடன் இருப்பது ஒரு நம்ப இயலாத அழகான மன உணர்ச்சி. அப்படி ஒரு திருப்தி நமக்கு அவ்வப்போது உண்டாகிறது. ஆனால் ஒரு அளவு ஞானம் இருந்தால் தான் ஒரு நிமிடமேனும் அந்த உணர்ச்சி உண்டாகிறது. அந்தத் திருப்திகரமான நிலை உண்டாகும் போது அது ஒரு நல்ல உணர்ச்சி. வேறு எதுவுமே தேவை இல்லை என்பது போன்ற உணர்ச்சி. நீங்ககள் திருப்தியாக இருக்கின்றீர்கள். அந்த அனுபவத்தின் மீது கவனம் செலுத்துங்கள். கூர்ந்து கவனியுங்கள். ஏன் உண்டானது? அது என்ன? உலகில் தேவையானதெல்லாம் எனக்குக் கிடைத்து விட்டதா? நான் ஏன் திருப்தியுடன் இருக்கிறேன்? இப்படி நாம் பிரதிபலிக்க வேண்டும்.

அது போலவே திருப்தியில்லாத சமயங்களிலும் நாம் நம்மையே கேட்டுக் கொள்ள வேண்டும். நான் ஏன் திருப்தியில்லாமல் இருக்கிறேன்? இங்கு என்ன பிரச்சினை? என் சூழ்நிலையில் புத்தர் இருந்தால் புத்தரின் மனநிலை எப்படி இருக்கும்? அவர் திருப்தியாக இருப்பாரா, திருப்தியிலாமல் இருப்பாரா? இவ்வாரான கேள்விகளை நாம் எப்போதும் கேட்டுக் கொள்ள வேண்டும். நாம் இருக்கும் சூழ்நிலையில் திருப்தியாக இருக்க முயல வேண்டும். இந்த மனத் திருப்தி அடையக்கூடியதே.

3) இந்த அறம் தனிமையை விரும்புவோருக்குத்தான். கூட்டத்தை விரும்புவோர்க்கு அல்ல.

தனிமை என்பது மற்றவரை விட்டு விலகி இருப்பது என்று மட்டும் இல்லை. தனிமையும் திருப்தியடைவதோடு தொடர்புடையது. ஏன் மற்றவரோடு இருப்பதற்கு ஏங்குகிறோம்? ஏன் என்றால், நாம் தனிமையாக இருக்கும்போது ஏதோ குறைபாட்டைக் காண்பதால் தான். அதனால் தான் மற்றவரை நாடுகிறோம். மற்றவரிடம் நிறைவேற்றம் தேடுகிறோம். ஆன்மீக வாழ்வில் வளர்ச்சியடைவதை நாம் தனிமையை விரும்புவதிலிருந்து தெரிந்து கொள்ளலாம். அதற்கு எதிரானது (தனிமையில் இருக்கமுடியாதவர்) ஒரு வளர்ச்சியடையா மனிதரைக் குறிக்கும். சில சமயம் ஒருவர் எல்லோருடனும் நன்றாகப் பழகினால் அதைப் பாராட்டுகிறோம். அவர் சரளமாகப் பழகுகிறார். நட்புணர்வோடு பழகுகிறார் என்று பாராட்டுவதுண்டு. அதே சமயம் தனிமையை விரும்புவோர் நட்புணர்வோடு இருக்கக் கூடாதென்று இல்லை. இவ்விரண்டும் ஒன்றாகவே செல்கின்றன. அதனால் மற்றவரின் உறவுக்கு ஏங்குகின்றீர் என்று இல்லை. உலகம் இதைச் சரியாகக் கற்பிப்பதில்லை. சரளமாகப் பழகுகின்றவரைப் பாராட்டுகிறது. ஒரு விதத்தில் ஓரளவேனும் மற்றவருடன் பழகாவிட்டால் ஒருவர் முதிர்ச்சி அடைந்ததாகக் கூறமுடியாது. மற்றவர் மத்தியில் நட்புணர்வோடு பழகமுடியாவிட்டாலோ, அமைதியாகச் சாந்தமாக இருக்க முடியாவிட்டாலோ நீங்கள் கொஞ்சம் (சமூகத்தில் பழகத் தெரிந்து கொள்ள) வேலை செய்யவேண்டியிருக்கிறது என்பது உண்மை. சிறிதளவேனும் மற்றவருடன் நட்புணர்வோடு பழகத் தெரிந்து கொள்ளவேண்டும்.

ஆனால் உண்மையான வளர்ச்சி அதனைவிட மேம்பட்டது. கூட்டத்தை விரும்பும் பலரும் சூழ்நிலைமாறித் தனியாக இருக்க நேரும்போது ஒரு ஆழ்ந்த ஏக்கத்தில் மூழ்கிவிடுகின்றனர். தியானம் இந்தத் தனிமையாக இருப்பதால் உண்டாகும் ஏக்கத்தைச் சமாளிக்க உதவுகிறது. தனிமையைப் பற்றி யோசிக்கும் வரை தனிமையை உணர்வதில்லை. இந்த 'நான்' என்ற ஆணவ எண்ணம் தியானம் செய்யச் செய்ய மறையத் தொடங்குகிறது. தனிமைக்கு அஞ்சுவதும், கூட்டத்தை விரும்புவதும் இதனால் மறையத் தொடங்குகிறது. அதைப் பற்றி யோசிக்காத போது முழுமையாக மறைந்துவிடுகிறது. எனவே இது ஒரு மனப்போக்கு. நாம் கூட்டாகத் தியானம் செய்யும் போது இதைக் கற்றுக் கொள்கிறோம். இதை அறிந்து கொள்வது மிக முக்கியம்.

பலரும் என்னிடம் வந்து சற்றுக் கவலையோடு கேட்பார்கள். அவர்கள் பயிற்சியைத் தொடரத் தொடர மற்றவருடன் பேசுவதற்கு ஒன்றும் இல்லாததாகவும் அவர்கள் பேச விருப்பப்படுவோரும் குறைகின்றதை உணர்ந்து கவலைப் படுகின்றனர். மற்றவருடன் பொதுவாக விருப்பப்பட்டுப் பேசும் சமாச்சாரம் குறைவதை உணர்கின்றனர். 'இது எங்கே போய் முடியும்? நான் தனிமையாக வாழவேண்டியிருக்குமா?', என்ற கவலைகளுடன் சிலர் என்னிடம் வருவார்கள். அப்போது நான் அவர்களிடம் மார்க் டுவேய்ன் கூறியதை நினைவு படுத்துவேன்: 'ஆம், நல்லதைச் செய்தீர்களென்றால் தனிமையாக இருப்பீர்கள்.'

உலகில் பெரும்பாலன மக்கள் அந்தத் (ஆன்மீக) திசையில் போவதில்லை. ஆன்மீகப் பாதையில் போவோர் குறைவே. மற்றவரெல்லாம் விருந்து வைபோகம் எனச் சென்றுவிடுவார்கள்! நீங்கள் ஒரு சிறுவன் தனது அறையில் இருந்து நீண்ட நேரம் வயோலின் பயிற்சி செய்துகொண்டிருப்பவனைப் போன்றவர்கள். மற்ற சிறுவர்களெல்லாம் கிரிகெட் விளையாடிக் கொண்டிருக்கின்றனர். அதே சமயம் நீங்களும் 'அவர்களெல்லாம் எப்படித்தான் இந்த மாதிரி பொழுதைப் போக்க முடிகிறதோ?' என்று உணர்கின்றீர்கள். அதையும் இதையும் அனுபவிக்க எப்படி ஏங்குகின்றனர்? ஹென்றி டேவிட் தொரோ கூறியது மிக உன்னதமான கருத்து. 'பெரும்பாலான மக்கள் மனத் தடுமாற்றத்தோடு வாழ்க்கை நடத்துகின்றனர்.' அதன் பின்னர் மற்றொன்றையும் கூறுகிறார் 'மெய்யறிவின் ஒரு இயல்பு இவ்வாறு செய்யாதிருப்பதுதான்'. ஆக, அறிவுள்ளோர் கூட்டமாகக் கூட்டுறவுச் செயல்களில் ஈடுபடுவோரைப் பார்க்கும் போது அவர்களின் துறுதுறுப்பு (இங்கே ஓடுவது அங்கே ஓடுவது) அவர்களுக்கு மனத்தடுமாற்றத்தோடு செயல்படுவதாகத் தென்படுகிறது. எதை மறக்க இப்படித் துடிக்கின்றனர்? தனிமையை மறக்க, தங்கள் கவலைகளை மறக்க... அதனால் தான் மக்கள் அப்படி நடந்துகொள்கின்றனர். அதே சமயத்தில் சில தவிர்க்க முடியாத உண்மைகளையும் மறக்கத் துடிக்கின்றனர். அவர்கள் மரணத்தையும் மறக்கப் பார்க்கின்றனர். அதனால் தான் அவர்கள் தனிமைக்குப் பயப்படுகின்றனர். தனிமையாக இருக்க வேண்டிய சூழ்நிலை வந்தால் துடிதுடித்து விடுகின்றனர். தனிமையாக இருக்கும் போது அவர்கள் மறைத்து வைத்திருக்கும் எண்ணங்கள் கொப்புளித்துக் கொண்டு மேலே வருகிறது. மனதில் தோன்றும் எண்ணங்கள் - அவர்களின் கவலைகள், தாமும் ஒரு நாள் மரணத்தைத் தழுவ வேண்டும் என்பது பற்றிய நினைவு அவர்களை நிலைகுலைய வைத்துவிடுகிறது. அப்போது மற்றவரோடு சேர்ந்து இருக்கத் துடிக்கின்றனர். மற்றவர் இருந்தால் எதையாவது செய்து பேசி கொப்புளித்துக் கொண்டு வரும் எண்ணங்களை ஒதுக்கி விடலாம் என்று நினைக்கின்றனர். ஆனால் இதெல்லாம் ஆஸ்ட்ரிச் பறவை நடந்து கொள்வது போலத்தான். (அபாயம் வந்தால் தன் தலையை மண்ணுக்கடியில் மறைத்துக் கொள்ளுமாம் இந்தப் பறவை. தலையை மட்டும் மறைத்து, அபாயத்தைத் தன் கண்ணால் பார்க்க முடியாவிட்டால் அபாயத்திலிருந்து தப்பிவிட்டதாக நினைக்கிறது) இப்படிச் செய்வதால் எதையும் மாற்ற முடியாது. மரணத்தைத் தவிர்க்க முடியாது. நல்ல நேரத்தை வீணாக்குவதை விட வேறு எதையும் சாதிப்பதில்லை. இந்த நேரத்தைப் பயன்படுத்தி ஆழமான அமைதியை, நிம்மதியை, பயம் இன்மையை நோக்கிச் செல்லலாம்.

இதை நாம் அறியவேண்டும். இதை நாமே சிந்தித்து அறியவேண்டும். வேறு யாரும் நமக்குத் தரமுடியாது. நான் என்னோடு உட்கார்ந்து நேருக்கு நேர் சந்திக்க வேண்டும். கூட்டத்தில் செய்ய முடியாது. ஆக உண்மையான தனிமை என்பது உடல் தனிமையைப் பற்றியது மட்டும் இல்லை. உண்மையான தனிமை, மனம் புலன் ஆசைகளிலிருந்து தனித்து இருந்து, சமாதி என்ற மன ஒருமைப்பாடு வரும் போது தான் தோன்றுகிறது. அஸ்டாங்க பாதையின் எட்டாவது பாதையான சமாதி தோன்றும் போது நீங்கள் உண்மையான தனிமையில் இருக்கின்றீர்கள். பெரும்பாலான மக்கள் தனிமைக்கு அஞ்சுகின்றனர். ஆனால் புலன் இன்பங்களின் அயர்வுத் தன்மையிலிருந்து விடுபட்டு உண்மையான மனத் தனிமையை அனுபவித்த பிறகு நீங்கள் அந்த மன ஒருமைப்பாட்டின், சமாதியின் இன்பத்தை நாடிச் செல்வீர்கள். ஆக எப்படியாவது தனிமையாக இருப்பேன் என்று உறுதிமொழி எடுத்துக்கொண்டு தனிமையாக இருப்பதென்றில்லை. மிகவும் திருப்திகரமான ஒன்றை அடையவேண்டும் என்ற இலட்சியம் உள்ளது. அதை மற்றவர் கொடுக்க முடியாது. மற்றவர் சுற்றி இருப்பதால் மட்டும் கிடைக்கப்போவதும் இல்லை. சிலர் இவ்வாறு கூறுவதை நீங்கள் கேட்டிருக்கலாம்: 'நான் அந்தக் கூட்டத்தின் மத்தியிலும் தனிமையை அனுபவித்தேன்', என்று. கூட்டத்தை விட்டுச் சென்றாலே தனிமை குறைவதை அறியலாம்.

4) இந்த அறம் ஊக்கமுள்ளவருக்குத்தான், சோம்பலானவர்க்கு அல்ல.

இது போன்ற பத்து நாள் நிகழ்ச்சிக்கு வந்தால், 'ஆகா வெளி உலகில் இவ்வாறு உற்சாகத்தோடு வேலைசெய்தால் எவ்வளவு பணம் சம்பாதிக்கலாம்', என்று நினைக்கத் தோன்றும்! வாரத்தில் ஏழு நாளும், காலையில் ஐந்து மணிக்கே எழுந்து, முழு நாளும் ஊக்கத்தோடு பயிற்சிகளைச் செய்து, இரவில் உணவு கூட உண்ணாமல் , ஒரு நாளும் விடாமல், ஒரு நிமிடமும் விடாமல்.... ஆகா எவ்வவு உற்சாகம்!

இருபது வருடங்களுக்கு முன்னால் நான் ஒரு ஜென் விகாரையில் நுழைந்த போது எனது பெற்றோருக்கு எழுதிய கடிதம் நினைவுக்கு வருகிறது. நான் எந்நேரமும் அசையாமல் உட்கார்ந்து அமைதியை அனுபவிப்பேன் என்று எதிர்பார்த்துச் சென்றிருந்தேன். ஆனால் எந்நேரமும் உழைக்கும் ஒரு வர்த்தகம் செய்பவனைவிட அவர்கள் துறுதுறுப்புடன் இருந்தார்கள். காலையிலிருந்து இரவுவரை சுறுசுறுப்புடன் இருந்தார்கள். பணம் சம்பாதிக்கவேண்டும் என்ற ஆவேசத்துடன் உள்ள ஒரு வர்த்தகனுக்கும் காந்தி போன்றவருக்கும் பல ஒற்றுமைகள் உண்டு. வணிகன் விடியற்காலையில் எழுந்து, வேலைக்குச் சென்று, செய்ய வேண்டியதை செய்து, வேலையாட்களை விரட்டி வேலை வாங்கி... காந்தியும் விடியற்காலையிலேயே எழுந்து செய்ய வேண்டியதைச் சுறுசுறுப்புடன் செய்கிறார். ஆனால் இருவரின் நோக்கமும் வெவ்வேறு. ஊக்குவிக்கும் காரணமும் வேறு. ஆனால் ஒரே மாதிரியான உற்சாகமும் வேகமும் இருவருக்கும் உள்ளது. இந்த அறம் சோம்பலானவருக்கில்லை. நான் விகாரையில் புகுந்த பின் தான் நான் எவ்வளவு சோம்பலாக இருந்தேன் என்பதை உணர்ந்தேன்! நான் அப்போது செய்து கொன்டிருந்த வேலையில் கடுமையாக உழைத்ததாய் நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். உண்மையில் அறத்தை பயில்வோர் மிகவும் உற்சாகத்துடனும், சோர்விலா முயற்சியுடனும் பயில்கின்றனர்.

5) இந்த அறம் கவனமுடையவருக்குத்தான், கவனமற்றவருக்கல்ல.

தியானம் செய்ய முயற்சிக்கும் எவருக்குமே இது தெளிவாகும். எத்தனை முறை மனம் உங்களை விட்டு ஓடி விடுகிறது. தியானிக்க உட்காருகின்றீர்கள், மணி (விகாரையில் தியானம் முடிந்து விட்டதெனக் குறிக்கும்) அடிக்கிறது. எங்கே போனது அந்த நேரம்? எனக்கே நான் ஒரு நீண்ட கதையைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன் அல்லவா? அது ஒரு சுவாரஸ்சியமான படம். கதை எப்படி முடியுமோ? (மனதில் கற்பனைக் கதைகள் நேரத்தை வீணாக்கி விட்டன).

நான் இந்த மனக் கவனத்தின் முக்கியத்துவத்தைப் பற்றி அடிக்கடி சொல்லியிருக்கிறேன். எனவே மறுபடியும் சொல்லத் தேவையில்லை. ஆனால் சில ஆன்மீக வழக்கங்களில் மனக் கவனமே இல்லாமல் விடுதலை பெற்று விட முடியும் என்று நம்புகின்றனர். பிரார்த்தனை செய்து, தண்ணீரில் மூழ்கியெழுந்து அல்லது இது போன்ற ஏதாவது செய்து மேன்மையானவராகிவிடலாம், காப்பாற்றப் பட்டவராகி விடலாம் என்று நம்புகின்றனர். ஆனால் இதைப் பற்றிப் பிரதிபலிக்கும் போது இவற்றால் விடுதலை பெற முடியாது என்பதை உணர்வோம். மனம், அது அடக்கப்படும் வரை, கவனத்துடன் இருக்கும் வரை, இங்கேயே இப்போதே கவனத்துடன் இருக்கும் வரை அதை எவரும் தொட முடியாது. அந்த மனக்கவனம் மிக அவசியம்.

6) இந்த அறம் நிதானமானவருக்குத்தான், நிதானமற்றவருக்கல்ல.

இதை நாமே உணரமுடிகிறது அல்லவா? இந்த எண்ணங்களெல்லாம் சற்று முரண்பட்ட தாகத் தோன்றலாம். அதாவது எதிர்ச்சொல்லும் உண்மையானதாகவே தோன்றுகிறது. இந்த அறம் அலைபாயும் மனம் உடையவருக்குத்தான். அதனால் தானே இங்கு வந்திருக்கின்றீர்கள்! உங்கள் அலைபாயும் மனதை அமைதியாக்குவதுதானே உங்கள் குறிக்கோள். அதாவது அறத்தை அறிய நிதானமாக இருக்கவேண்டும். மனம் அலைபாய்ந்தால் அறமும் காணாமல் போய்விடுகிறது அல்லவா? அதற்காகத்தான் இங்கு வந்தீர்கள். ஆக இந்த எண்ணங்களுக்கெல்லாம் எதிர்ச்சொல்லும் தகும். உலகிடமிருந்து அதிகம் எதிபார்ப்போருக்கு, திருப்தியடையாதவருக்கு, கூட்டத்தோடு இருக்க விரும்புவோருக்கு சுறுசுறுப்பில்லாதவருக்கு, கவனம் இல்லாதவருக்கு, அலைபாயும் மனதுடையவருக்கு - இவர்கள அறத்தை அறிந்து பயன் படுவார்கள் அல்லவா?

இங்கு வந்து தியானம் செய்யும் போது உங்கள் முகத்தில் அடித்தார்ப்போல ஒரு உண்மை விளங்குகிறது. இவை எல்லாம் அழிந்தால் தான் நான்கு பேருண்மைகளை அறிய முடியும். முக்கியமாக மூன்றாவது பேருண்மையான துக்கத்தின் முடிவு. அதைத்தானே நாம் எல்லோரும் விரும்புகிறோம். இது போன்று தியானம் செய்யும் சூழ்நிலைகளில் இருந்தால் தான் நமக்கு எதை விட வேண்டும் எதை வளர்க்க வேண்டும் என்பது தெளிவாகிறது. ஆக நோக்கத்தை அடையும்முன் நோக்கத்திற்கான தடைகளை அறிய வேண்டும். அந்தத் தடைகளை அறிய வந்தால் அதனால் கவலைப்பட வேண்டாம். நான் சோம்பலானவன் என்றோ, கவனக்குறைவானவன் என்றோ, அலையும் மனம் உள்ளவன் என்பதையோ, கூட்டத்தைவிரும்பிகிறோம் என்றோ நாம் உணர்ந்தால் அது பற்றிக் கவலைப்பட வேண்டாம். முழுமையான ஒருவர், திருப்தியான ஒருவர், அமைதியான ஒருவர், மனம் சஞ்சலப்படாத ஒருவரோடு ஒப்பிட்டுப் பார்த்தால் நாம் எங்கெல்லாம் நமது குறைகளை நிவர்த்தி செய்து வளரமுடியும் என்பது தெரியவரும்.

7) இந்த அறம் மெய்யறிவு உடையோருக்குத்தான், மெய்யறிவற்றவருக்கு அல்ல.

முதல் மொழிபெயர்ப்பில் இந்த அறம் முட்டாளுக்கு இல்லை என்றிருந்தது. அதை நான் மெய்யறிவு இல்லாதவர் என்று மாற்றிவிட்டேன். மனம் சில நேரம் சுலபமாகப் புண் பட்டு விடுகிறது. ஆக நாமும் என்ன வார்த்தையைப் பயன்படுத்துகிறோம் என்பதில் கவனமாக இருக்க வேண்டுமல்லாவா! ஆனால் புத்தர் இந்த வார்த்தையைப் பயன்படுத்தினார். புத்தர் மற்றவரை முட்டாள் என்று கூறுவார் என்று நாம் எதிர்பார்ப்பதில்லை. ஆனால் அவர் தவறாக நடந்துக்கொண்ட துறவிகளை முட்டாள் என்று அழைத்தார். சில துறவிகள் அவரிடம் வந்து வேறொரு துறவி ஏதோ தவறு செய்வதாகக் கூறுவர். புத்தரும் அந்த துறவியை அழைத்து 'நான் கேள்விபட்டது உண்மையா?' என்று கேட்பார். விநய பிடகத்தில் (துறவிகளுக்கான ஒழுக்க நீதி விதிமுறைகள் அடங்கியது) இவ்வாறான பல சம்பவங்கள் விளக்கப்பட்டுள்ளன. அழைக்கப்பட்ட துறவியும் செய்த தவறை எப்போதும் ஒத்துக் கொள்வதாகவே இந்தச் சம்பவங்களில் விளக்கப் படுகின்றன. அப்போது புத்தர் அவரை 'பாலோ' அதாவது முட்டாளே என்று சொல்வாராம். 'முட்டாள் மனிதனே, எப்படி இவ்வாறு செய்யலாம்! நீ ஒரு துறவி என்பதை மறந்து விட்டாயா?'. ஆகவே சொல்ல வேண்டிய விதத்தில் சொன்னால் அது பெரிய விஷயம் இல்லை. மேலும் அவர்கள் புத்தரை ஆசிரியராகக் கருதியதால், அவர் தங்கள் நன்மைக்காகத் தான் கூறுகிறார் என்றும் கருதியதால், அவர் முட்டாளே என்று திட்டினாலும் அவர்கள் மனம் புண்படவில்லை. அவர் சொல்வதன் காரணம் அவர்கள் நன்மைக்காகவே என்று கருதினர்.

பாலி மொழியில் 'பாலோ' என்பதை நாம் முட்டாள் என்று மொழிபெயர்க்கிறோம். சொல்லப் போனால் எனக்குப் பிடித்த வார்த்தை இது. முட்டாள் ஏமாற்றப்பட்டவன். நாம் ஒருவரை இகழ்ந்து பேச பல வார்த்தைகள் வைத்திருக்கிறோம். ஒருவரை ஏமந்தவனே (அறிவிலி, முட்டாள்) என்று கூறுவது நல்ல வார்த்தையாகத் தோன்றவில்லை. ஆனால் ஒருவிதத்தில் அது சரியான வார்த்தையே. அவர் எமாந்துவிட்டார். அவ்வளவுதான். அவர் சரியாகச் செய்வதாக நினைத்துத் தான் செய்தார். ஆனால் ஏமாந்துவிட்டார். தவராகப் புரிந்துகொண்டுவிட்டார். எனவே ஏமாறுவதென்றால் எதார்த்தத்தைத் தவராகப் புரிந்து ஏமாந்துவிட்டார். ஒரு பாலைவனத்தில் செல்லும் போது நீரின் பிரதிபலிப்பை சுடுமணலில் தவறாகப் பார்த்துவிட்டு இல்லாத நீரை நோக்கி ஓடுவது போல. அதனால் நீங்கள் முட்டாள் என்று இல்லை. நீங்கள் கெட்டவரும் இல்லை. நீங்கள் ஏமாந்துவிட்டீர்கள். உங்களுக்குத் தாகம். நீர் தெரிவதுபோலத் தோன்றியது. அதை நோக்கி ஓடினீர்கள். ஆனால் அங்கு இருந்தது சூடான மணல் தான். நீங்கள் ஏமாந்து விட்டீர்கள்.

பாலியில் இதற்கு ஒரு சொல் உள்ளது. அது 'அவிஜ்ஜா' - அதாவது அவிச்சை, அஞ்ஞானம், தெரியாதிருத்தல். அதுவும் ஒரு வகை ஏமாற்றம் தான். ஏமாற்றம் அடைந்தவன். உண்மை என்னவென்று தெரியாதவன். அறத்தைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டுமானால் உண்மை நிலையினால் ஏமாறாமல் இருக்க வேண்டும். நான் உண்மை நிலையை அறியாமல் ஏமாந்துவிட்டேன். நான் இதையும் அதையும் பற்றிக் கொள்கிறேன். ஆனால் பற்றுவதெல்லாம் வெறும் கற்பனையாக, சாராம்சம் இல்லாததாக ஏமாற்றக் கூடியதாக இருக்கிறது. புத்தர் இதற்குப் பல உவமானங்களைத் தருகிறார். உலகின் மேல் நமக்கு உள்ள பற்று நீரின் மீது, நதியின் மீது உள்ள நுரையைப் பிடிப்பது போல என்கிறார். அங்கு ஒன்றும் இல்லை. நுரையைப் பற்றிய கையைத் திறந்து பார்த்தால் அங்கு ஒன்றும் இல்லை. அது தான் உலகின் இயல்பு. உலகப் பற்றெல்லாம் நுரையைப் போன்றதுதான், வெறுமையானது. ஏமாந்துவிட்டீர்கள். அமைதியான இடத்தில் தியானம் செய்யும் போது, அறத்தைப் பிரதிபலிக்கும் போது, இதை உணரலாம். 'நான் திரும்பத் திரும்பத் தவறாகப் புரிந்துகொண்டு அதே பொறியில் அகப்படுகின்றேனே! அந்த உணர்ச்சி என்னை மகிழ்ச்சிக்குக் கொண்டு செல்லும் என்று கூறுகிறது. ஆனால் எல்லாம் ஆவியாக மறைந்து விடுகிறதே. நான் விழிப்போடு இருக்க வேண்டும்'. எனவே ஒருவரை 'ஏமாந்தவனே' என்று சொல்வது ஒரு கருணையுள்ள செயல். நாம் 'உண்மையைத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டுவிட்டாய்', என்று தான் சொல்கிறோம். புத்தர் சொல்கிறார். 'உண்மையைத் தவறாகப் புரிந்துகொள்ளும் வரை நீங்கள் திருப்திப்படாத மன உணர்ச்சிகளை அனுபவிக்கத்தான் போகின்றீர்கள். ஏமாந்து போகும் வரை அந்தத் தீர்க்க முடியாத ஆசை உங்களை அதிருப்தியான நிலையில் வைத்திருக்கும்.'

கடைசியாகப் புத்தர் சேர்த்த எண்ணம்.

8) இந்த அறம் தடங்கலிடமிருந்து விலகியிருப்போருக்குத்தான், தடங்கலை விரும்புவோருக்கு அல்ல.

நீங்கள் விகாரைக்குச் சென்று பத்து நாள் தியானப் பயிற்சியில் ஈடுபடப் போவதாக கூறியபோது சிலர் உங்களிடம், 'ஏன் இப்படி உலக மகிழ்ச்சிகளை விடுகின்றீர்கள்? ஏன் இரவில் சாப்பிடுவதைத் தவிர்க்கின்றீர்கள்? ஏன் ஒரு படம் பார்க்கச் செல்லக் கூடாது? எனக்குப் படம் பார்க்கப் பிடிக்கும். அது செய்யப் பிடிக்கும், இது செய்யப் பிடிக்கும்', என்று சொல்லியிருக்கலாம். இது ஒரு தடங்கலைக் கவனிக்கத் தவறியவரின் பேச்சு. உலகில் பெரும்பாலானோர் தடங்கலையே விரும்புகின்றனர். புலன் ஆசைகளில் பற்றுக் கொண்டு குதூகலம் அடைகின்றனர். போதை தருவதில் மகிழ்கின்றனர். இப்படி இருந்தால் அறத்தைப் புரிந்து கொள்ள முடியாது. அறத்தின் ஓர் இயல்பு இது. இவ்வாறு புலன் ஆசைகளில் மூழ்கியிருந்தால் உங்களுக்கும் அறத்திற்கும் நடுவே ஒரு செங்கல் சுவர் இருப்பது போலத்தான். தடங்கலை மகிழ்ச்சி என்று எண்ணித் தவறாகப் புரிந்து கொள்கின்றீர்கள். இந்த அறம் தடங்கல்களை விட்டுவிடுபவருக்குத்தான். தடங்கலைத் தாண்டிச் செல்வோருக்குத்தான். அதில் மூழ்கி இருப்போருக்கில்லை. என் மகிழ்ச்சிக்காக என்றெண்ணியது உண்மையில் என் விடுதலைக்குத் தடங்கலாக இருந்திருப்பதை உணர்கிறேன்.

ஆக இந்த எட்டு எண்ணங்களையும் நாம் பிரதிபலிக்க வேண்டும். இந்த எட்டு எண்ணங்களில் ஒன்றையோ இரண்டையோ எடுத்துக் கொண்டு அவற்றைப் பற்றி ஆழமாகச் சிந்தித்துப் பாருங்கள். நேரம் கிடைக்கும் போது என்ன செய்வது என்ற கேள்வி எழும்பியது அல்லவா? இதோ எட்டுச் செயல்கள் உள்ளன. உங்களுக்கு நேரம் கிடைக்கும் போது செய்வதற்கு எட்டு செயல்கள் உள்ளன. இவை பிரதிபலிக்க வேண்டியவை. சிலவகைத் தியானங்களில் நாம் எண்ணங்களை விட்டுவிட வேண்டும். ஆனால் இவ்விஷயத்தில் ஒரு கருத்தை எடுத்துக்கொண்டு அதைப் பற்றித் தொடர்ந்து எண்ணுவது நல்லது. அது உங்களை எதிர்பாராத அளவிற்கு ஒரு ஆனந்தத்திற்கு இட்டுச் செல்லும். ஆக இந்த எட்டு எண்ணங்களைப் பிரதிபலிக்க அவற்றை உங்களுக்கு அளிக்கிறேன்.

* * * * * *

Eight Great Noble Thoughts

A talk by Ajahn Sona given during a 10 day retreat.

Transcribers note: For those not familiar with the concept of Buddhist retreats. Retreats are events were people take a break from their day to day activities and go to a monastery or a quite venue and under the guidance of a learned lay teacher or a monk or a nun deepen their practice of the Dhamma. Days are filled with meditations (not always in a formal sitting posture) and reflection on the Dhamma. Participants also practice noble silence (i.e. minimal talking). The teacher often gives a daily talk - his or her own reflection on a Dhamma topic. The people who attend also take the eight precepts during the retreat. The eight precepts involves a little more renunciation than the normal five precepts that all lay Buddhists try to follow including giving up entertainment and eating dinner.

Namo tassa bhagavato arahato sammā-samBuddhassa.

Buddham Dhammam Sangham Namasami.

I'd like to talk about one of the chanting recitations tonight that is the 'Eight thoughts of a great person', this is sometimes difficult to translate comes out in various ways we ended up with 'Eight great noble thoughts'.

Noble means enlightened. The application of the word 'ariya' in India at the time of the Buddha referred to nobility and the word 'ariya' was taken by the Buddha and applied to spiritual nobility. So we also use the word 'noble' as in not applying to your type of birth but rather your spiritual nobility. This is one of the revolutions of the Buddha in India at the time and certainly through out the ancient world as well. Quite often status was accorded not by your spiritual value but by your birth. You were born into a caste, you were born, in the west, into a structure. If you were born into nobility you ended up ruling.

The Buddha was trying to plant seeds of a revolution, a kind of meritocracy, making people realize, specially in a spiritual world, you simply cannot be born into it by the act of birth. There is another way of being born into it and that is by spiritual rebirth. This is kind of talk, very similar to Christianity, 'born again' and so forth. I think that the idea perhaps had caught on and was spreading throughout the rest of the world that it was not about externals, it is the nobility of thought and that this is where the idea of rebirth in the plane of thought and in personality can be understood and that is a very critical and important way of understanding birth and death and or rebirth. We are not an eternal fixed entity call the 'self' that this self is subject to passing away and re arising. It is not a stable entity at all. It is comprised of aggregates, various parts and they are all causal, structured. So thus we can experience personality shifts where a new view is taken on and all that follows is virtually a rebirth. A new kind of being has come into existence. The old personality has fallen away. It has been replaced by a new personality. When we speak of enlightenment sometimes people are interested in the actual experience of enlightenment i.e. what happens when you get enlightenment. Are there a lot of lights, is there anything to do with en lightenment as in lights, are there any special colours, did you leave your body - things like that. When we have a special experiences which happen from time to time due to various causes and conditions people wonder sometimes. What was that? Was that a spiritual experience? Did God touch me or did I just have an enlightenment, did I have a spiritual break through? etc.. The critical area from the Buddhist point of view is not to concern yourself too much with the experience. The experience was whatever it was. Spectacular, interesting, this and that. But that is not really relevant, that is not how you evaluate whether it was enlightenment or anything like that. Not but its spectacular nature but by what follows. A shift in personality which is perhaps much more less spectacular than the experience but in a sense much deeper and worth a thousand, a million or hundred million times more. A view is coming to place. That is nobility.

So these 8 thoughts, great thoughts of noble or enlightened person. These are interesting. These are claimed to have occurred to Mogallana, one of the chief disciples of the Buddha. He was meditating and these thoughts came to his mind, in fact seven of them came into his mind. He began to reflect. This is the same for all beings on this path to enlightenment. This is a universal realization that the Dhamma is for one who wants little not for one who wants much etc. up to number seven - this Dhamma is for one who is wise not for one who is unwise. However he had concluded with seven. He concluded these were universal realizations. The Buddha was in communication with him and he said: 'That is very wise of you, Mogallana. These are universal realizations you have had. These seven thoughts are the seven thougts of a great or noble personality and to all noble personalities this becomes evident to them.' Of course there is a distinction between a Buddha and even one of his chief disciples. There is always a little extra dimension of wisdom or insight to the Buddha. 'But by the way there is one more - this Dhamma is for one who delights in freedom from impediments not for one who delights in impediments.' What is interesting about them is that to read them and reflect on them and to consider whether these thoughts have arisen to you, have any of these thoughts arisen to you. This is one of the universal experiences. You are reading a book about somebody their life or book of wisdom and so forth and you come across a sentence or two and you say 'bang on, this person has articulated something that I have been realizing and thinking about in my life.' That is always an interesting moment, you realizing that all of the personal and private thoughts that go in in your mind, how in a sense the neurons are firing off this way and that way, the endless fantasies and disconnected thoughts and so forth rolling through and certain things occur to you and to discover that this has also occurred in another human mind is always an interesting experience. What it does is challenge your sense of personal identity. You realize that what must be going on here is that the mind, even my mind, the mind you assume to be yours must be also experientially flowing through another person in some way. That is an interesting experience. When one closes ones eyes is it just the same experience as when someone else closes ones eyes? This internal emotional complex heart-mind process is also playing through other beings and so the very idea of individuality is undercut - to realize a universal process of mind is going on - not your mind and others minds but mind itself - an universal incredibly complex and subtle process which works according to very finely tuned principles in a causal fashion. How do we know this is by communication and reading and hearing others speak and realizing that their experience is your experience. Then we know that things happen in an orderly fashion when certain processes come into being they trigger other processes - realizations occur. It is very important that we dwell on that idea. That is how you gain confidence, particularly in the Dhamma. The Dhamma is a universal reflection and experience which can be learned and can be experienced. When we chant the homage to the triple gem the 2nd part is that the Dhamma is to be experienced here and now, it is direclty experienced by the wise, it is available - that kind of promise, that offering is the characteristic of the Dhamma. It is very important because many religious views are about breakthroughs that come though a source outside of your self, given to you by God, all you can do is sort of hope for it. But the Buddha is insisting that these things are not random or by grace or anything like that they work by causal principles. They are accessible. If we just put the right things in order, they appear and there is no conceit about this or the opposite an inferiority about this thinking others do this, others become enlightened but I can't become enlightened or the other thought of 'I am very bright, I will attain enlightenment'. Neither of those thoughts are necessary. We can disengage from the personal. These processes are universal. Nothing to do with little old you either in the negative or in the positive. Nothing to be proud about nothing to be ashamed of. It is not something that you can't do. Given the right processes going in, the results should appear and no one is excluded. These are just impersonal universal processes. This is why this is an interesting series and why we put it in our chanting book at all. It has more to it than first appears.

1) This Dhamma is for one who wants little from the world, not for one who wants much.

So far as the specifics go these are the kind of thoughts that begin to appear to a person on the path, moving towards something. Moving towards outgrowing the sense of ego - the individual trapped in the body and towards this universal quality. As we examine those truths, the four noble truths, we realize that there is no way that we can really get it while we are demanding a lot from the world, asking a lot from the world. Mogallana is thinking: 'This Dhamma, this teaching of the Buddha, these truths that he is pointing at, is for one who wants little from the world not for one who wants much.' This is exactly what a person who is hearing about you going off on a 10 day retreat and find out how it is run - there is no supper, there is no TV, there is no this or that, sit on a bare floor go for a walk, sit on a bare floor go for a walk, sit on a bare floor go for a walk, go sleep, sit on a bare floor go for a walk... They think: 'Geez, how do they do that? This is for one who wants little from the world not for one who wants much.' So that has to occur to you. That is what you come up with. The world has to fall into a very secondary place to really get the higher fruits of the teaching. There are many fruits of this teaching, many levels. I am presuming that you are here on a 10 day retreat because you want to hear of the higher ones (fruits). It is easy enough to get a little bit of business advice in a good 15 min interview. How you should treat your family, things like that. All very useful, helpful but pretty relative and you can get that advice from a lot of sources. But for this it is a matter of putting the ordinary rewards of the world aside and for something more resplendent and that should occur. If that does occur to you in the retreat this is really have to put a lot aside to get this, this really doesn't involve much to do with the world. We had to re translate that a little. Originally it was 'This Dhamma is for one who wants little, not for one who want's much.' People had difficulty understanding that. You mean the Dhamma is not very much, there is not much to it, this is very little and if you want a lot don't come to this teaching. It was bit confusing, so we had to kind of explain it in terms of little from the world. Of course, it has got to be worth more than the world. We wouldn't give up the world for something less. We are actually going towards something great. Each of these things has a little bit of paradox to it that you are giving up the 'one who wants much from the world'. We are giving up the world for something we want more than the world. In a sense we are beginning to feel that the world is not enough. So there are people out there after a while you think how come people get energized by these things (in the world). You wonder how they can fight wars over these. Over what? More farm land or something, I don't know . How they can be so highly motivated for the world? Something begins to appear in the person - a spiritual path. Now the whole world is not adequate. That is a realization the Buddha repeats at. Even if the rain turned to gold you would not be satisfied. By reflecting you begin to realize that no matter what you got in the world it just wouldn't ultimately satisfy you. You have to turn somewhere else for your satisfaction. And that is curiously enough instead of just enlarging our vision of what we wanted from the world we go the opposite way. It is not in the world. We cannot find that satisfaction in the world. You have to go in another direction.

2) This Dhamma is for one who is contented, not for one who is discontented.

That can again be very easily misunderstood. So i should be contended. Why should I get up at five in the morning to meditate then? I am content to lay in bed! Actually that is not contentment, is it? Contentment is a quality of feeling that one has enough in the world. A sense of contentment that one does not have to continually be driven by ambition and that is an incredibly beautiful emotion. When that moment happens and they do every now and then. I think you have to be pretty wise for it to happen at all even for a minute. When you experience it, it is a wonderful feeling. A feeling like you can' ask for anything more. You feel content. That experience is to be paid attention to. Carefully watched. Ask yourself why is this happening? What is it? Have I got everything in the world? Why do I feel content? What is this feeling of contentment? That is really important to move towards and also to ask yourself when you are discontent what is the problem here? How would the Buddha feel in my situation? Would he be discontent as well or would he be content? We should always be asking ourselves. What is my problem here? Why am I discontent? Let me try to be at ease and content just in this situation as it is. This is a psychological possibility.

3) This Dhamma is for one who loves seclusion, not for one who craves company.

Seclusion is not just being away from people. Seclusion has to do also with contentment. What is this craving of company? It is a feeling of inadequacy in ones own company. One is wishing for fulfillment from others, the company of others. One of the classical signs of growing spiritual capacity is one begins to enjoy ones own company. And the opposite is the sign of a very immature personality. Sometimes often it is praised, sociability is praised, there is such a social person, so friendly etc. There is not a problem with the notion of seclusion or enjoyment of ones own company and friendliness of course. Those two things go together. Doesn't mean that you crave the company of others. The world is very poor in teaching this thing. They praise this social level and until a person is able to socialize with others in a reasonable way they really are undeveloped. If you cannot relate to other people in a friendly way, at ease, then you really do have to do some work. You have to bring yourself to the point where you can at least relate in a friendly way to others. And then the true growth goes beyond that. Many people just make it beyond that. When they find their situations are altered and they are alone and they have this overwhelming feeling. Meditation is exactly designed to address that whole issue of being alone. It is that you are not alone until you think about it and suddenly think 'I am alone' and you feel alone. Before you thought about it you were not alone. A realization that this process of self and self consciousness is a process of thought and as you meditate and learn to let go of the thought of self then you realize that the experience of loneliness, desiring the company of others also fades away. It disappears when you are not thinking about it. So it is a mental process. In a sense we meditate in groups in order to learn this. So this is a critical thing to learn. I get a lot of people coming to me a little bit worried as they go along the Path they are starting to relate to fewer and fewer people. They don't share the same interest's with people. They are a little bit worried where this is going. Am i going to end up alone? So I have to quote Mark Twain to them: 'Yeah, be good and you will be lonely'. In a sense the great mass of people don't go in that direction, so yes, there are fewer people who are in the spiritual path and everybody else is at the party. You are the little boy who is practicing violin in the room while everybody else is in the field playing baseball. So that's part of the process and at the same time you begin to realize the futility of the kinds of activities people in a sense are desperately involved in. That saying by Thoreau (Henry David) is very very true and telling. 'The mass of people are involved in quiet desperation' and shortly after that is another sentence he is talking about games and playing things and he says 'It is the characteristics of wisdom not to do desperate things'. So in a sense people who are in large groups involved in social activities often appear from the point of view of the wise to be desperate. Their desperate attempt to forget something. Forget ones alone ness, forget ones anxiety etc. This is why people do these to forget. Forget some ultimate facts as well. Forget their own death. So when people are put alone, this is why people go off alone, they often panic. They think thoughts that they don't normally have - anxieties, remembrance of their own mortality and things start to bubble up to the surface and then that panics them. Then they seek desperately the company of others to put this kind of feeling away. But this is all an ostrich kind of tactic. Nothing changes. You are still going to die and it is just a matter of wasting a lot of good time. One could be moving towards a much greater sense of peace and contentment and ease and fearlessness as well. So this is the realization that comes across. I really have to discover this myself. This is not going to be given to me by somebody else. I really have to sit down with myself and face it. And it can't be done in a crowd. So ultimate seclusion is not about mere physical seclusion but ultimately true seclusion only appears when the mind is secluded from the sensory world and that is when concentration appears. When samadhi the eighth factor of the eight fold path appears, you have attained true seclusion. For most people being alone is a fearful idea but when you taste the seclusion of the mind from the endless wearing quality of the sensory world then you will want to return to seclusion's highly pleasing condition. A seclusion of the mind that is really some form of jhana or neighbourhood concentration. So it is not like a determination, a grim determination to live alone. It is an aspiration to something that is very very fulfilling which can never be given to you by the mere presence of other people. It is often commented by people that they notice they are often loneliest in a crowd. The experience of loneliness can be felt very deeply in the midst of a crowd. it is often quite a relief to go away, it is less lonely.

4) This Dhamma is for one who is energetic, not for one who is lazy.

When you come to a retreat like this you think my goodness they would be making a lot of money if they were out in the world this energetic. Getting up at 5 o clock every morning, seven days a week going steaming right through, skipping supper, at it day after day after minutes, holy mac. really do a good job in the world with that energy. When I first entered a Zen monastery 20 years ago I wrote a letter to my parents. I thought it was going to be all motionless tranquility. They are more active than a workaholic businessman. From morning to night they are at it. Lot of energy here, lot of energy. Gandhi remarks on this too. If you really looked at the lifestyle of a driven businessman and a person such as Gandhi you will see a great deal of parallels and similarities. Up so early in the morning, off to work, off to chasing. And Gandhi up so early in the morning also. Of course the goal is different. What is that motivating the person is a different goal, but the same kind of energy has to go into this. This is not for one who is lazy. I realized when I went into the monastery how lazy I have been. Lying around taking it it easy. I thought I was working hard at the things I had chosen to do. Practicing a lot doing this and that but I realized I was taking it easy compared to this.

5) This Dhamma is for one who is mindful, not for one who is inattentive.

And this of course become directly apparent to anybody who tries to meditate. You start to see how many times the mind just slips away from you. Sit down to meditate and then the bell rings and you realize how 'I told myself a good long story that time, didn't I?'. 'That was an interesting movie. Wonder how it ends.' Of course I am talking all the time about this in mindfulness retreats so I don't have to really cover this particular realization, but there are traditions where they are hoping for some sort of salvation without mindfulness. They are hoping that if you pray or dunked under water or something like that you become a noble person, a great person, a saved person. But as you begin to investigate these things you begin to realize that there is no way. Mind, until it is tamed, until it is mindful, attentive here and now, nothing can touch it, nothing can interfere with it. There has to be that mindfulness.

6) This Dhamma is for one who is composed, not for one who is restless.

You can feel that. All these truths work in the sense there is a little irony. In the sense that the opposite is almost true as well. This Dhamma is for one who is restless. Well, that is why you have come here. You want to get over your restlessness. So in the sense to get the Dhamma, to really see the Dhamma you have to be composed. While you are restless the Dhamma is gone, isn't it. But that is why you are here. All of these things are for the opposite as well: for people who are worldly, discontented, craving company, lazy, inattentive that is who should be here, right? The Arahants don't need to be here. Why would they be here? It is because we are all these things that we need to be here. As we are here we begin to realize I cannot keep with all this laziness or distractedness or restlessness and appreciate what is it that is being said here. I always miss it. Until I get rid of this. the meditation retreat brings it up very clearly to you directly in your face in the sense what you have to get rid of in order to feel that the four noble truths, to experience the especially the 3rd noble truth, the cessation of suffering which is the one we all want to experience. That is the one we want. And we need to be put in these kind of situations in order to see, getting clear what it is that I have to do so I can see the barriers. Before you can get there you need to see the barriers. Don't worry about that . That is just the proper think. I should not be disappointed by discovering that we are lazy or inattentive or restless or that we want company or things like that. That's no problem. We have to realize the kind of disparity in being a person who would be complete and content and at ease untroubled unruffled. So then we see where the work is so that is an important part of the process to come and face these things to see those things.

7) This Dhamma is for one who is wise, not for one who is unwise.

The original was nor for one who is foolish, but then I thought that was bit too harsh so I changed it to unwise. The mind can get a little sensitive and you have to be careful with words like fool. the Buddha actually used the word. It is very interesting the Buddha used it. You don't expect him to call somebody a fool, do you? But that is the word he used on monks when they misbehaved. Some monks would complain about another monk who was up to some sort of mischief. He would say 'Go tell that monk to come here.' And then he would say 'So I hear you did such and such'. In the vinaya, the rules of discipline for the monks, these stories abound and they always tell the truth 'yeah, I did that' and then he calls them 'Balloa' which is fool. 'Foolish man, how can you do things like that. Don't you realize what you are.' So I suppose put in the right way, they do take him, trust him as a teacher. They trust the spirit behind the word is for their benefit. The word in Pali is 'Baloa' which we would translate to fool. Fool is an interesting word. I like it actually. We have all kinds of insults. To call somebody a fool is an insult. I like it, it is just that the person has been fooled. They think they are doing the right thing. They got fooled. They just misperceived. So being foolish is just having been fooled by reality. Just tricked by reality. Like being in the dessert and seeing a mirage and running for water. You are not an idiot. You are not a bad person, you just got fooled by a mirage. That is why you did that. You got fooled. That is the basis of the word in Pali is 'avija' - non knowledge, without knowledge. Ignorance is also foolishness. Being fooled. Not knowing any better. Being fooled. In order to really get the Dhamma, I have to overcome my misunderstandings about reality. I have been fooled by it. I keep grabbing on to things and it turns out it is a fantasy, a mirage and it is hollow and disappointing. The Buddha describes it in a number of similes. He says that grabbing the world is like foam or froth on water, foam on a river. You grab it. It it is all empty. There is nothing there . You open your hand and there is nothing there. That is the nature of the world. It is just little bubbles. It is all hollow . There is nothing there, it is froth. So you got fooled by it. In retreats you keep coming up against this. You start to realize, 'I keep falling back into a trap of misperception, that keeps telling me that this will make me happy. An then it all evaporates and it all turns to nothingness. So that I have to be careful about that.' This is nothing but kindness isn't it . We are saying you are misapprehending reality and that is a kindly thing to tell a person. The Buddha is saying. You are going to always have these unfulfilled emotions because you are misapprehending the nature of reality. Until you are not fooled by it anymore you have that unsatisfactory condition.

Last is the one added by the Buddha.

8) This Dhamma is for one who delights in freedom from impediments , not for one who delights in impediments.

When you talk about going to the monastery the question that people may come up with is why would you want to give up supper, why would you not want to go to a movie. I like to go to a movie. I like to do this. I like to do that. That is a failure to recognize an impediment. So in the world, one is delighting in impediments, delighting in your attachments, delighting in your addictions. We delight in these things. That is the nature of the Dhamma. You cannot understand Dhamma, there is a brick wall between you and Dhamma as long as you delight in these things which impede you. You misperceive impediments for happiness and what those things are are really impediments to your well being and happiness. This Dhamma is for one who wants to relinquish these impediments, wants to get over these impediments not for one who is delighting in them. People rejoice in them. Their spiritual process cannot begin until they start to feel what they formerly rejoiced in, is an impediment. I begin to realize that what I thought was going to be my source of my happiness is actually an impediment of my freedom.

So those are things to be reflected on. Those eight great noble thoughts. During the retreat take one or two and go over them in a reflective way . Remember the question of what to do with free time? Here is eight great things to do during free time! To think it through. This stuff needs reflection. To think these things through. There are types of meditation where we are abandoning thinking but there is also discursive reflective thoughts where we have to follow a theme and that also be extra ordinarily joyful. You can enter rapture following a theme through, staying with a theme and seeing where it goes. So those are eight things to be reflected upon. I offer those reflections for you tonight.

(total 47 minutes on audio tape)