154

One of Ajahn Chah’s disciples had a knee problem that could only be corrected by surgery. Although the doctors assured him that his knee would be well in a couple of weeks, months went by and it still hadn’t healed properly. When he saw Ajahn Chah again, he complained saying, "They said it wouldn’t take this long. It shouldn’t be this way." Ajahn Chah laughed and said, "If it shouldn’t be this way, it wouldn’t be this way."

அஜான் சாவின் சீடர் ஒருவருக்கு முழங்கால் முட்டியில் பிரச்சனை இருந்ததால் அறுவை சிகிச்சை செய்யப்பட்டது. வைத்தியர் ஒரு சில வாரங்களில் சரியாகிவிடும் என்று சொல்லியிருந்தார். எனினும் சில மாதங்கள் கழிந்த பின்னும் சரியாகக் குணமாகவில்லை. அவர் அஜான் சாவை மீண்டும் சந்தித்தபோது "அவர்கள் குணமாக இத்தனை காலம் ஆகாது என்றார்கள், இப்படி இருக்கக்கூடாது" என்று அவரிடம் குறையாகச் சொன்னார். அஜான் சா சிரித்துக்கோண்டே சொன்னார் "இப்படி இருக்கக்கூடாதென்றால், இப்படி இருக்காது."

155

If someone gives you a nice fat, yellow banana that’s sweet and fragrant but poisonous, will you eat it? Of course not! Yet though we know that desire is poisonous, we go ahead and "eat" it anyway!

மணமிகுந்த சுவையான ஆனால் நச்சுத்தன்மையுள்ள பருத்த மஞ்சள் வாழைப் பழத்தை உங்களிடம் யாராவது தந்தால் அதைச் சாப்பிடுவீர்களா? கண்டிப்பாக மாட்டீர்கள்! எனினும் ‘ஆசை’ நச்சுத்தன்மை உள்ளது என அறிந்திருந்தும் அதை அருந்துகிறோமே!

156

See your defilements; know them like you know a cobra’s poison. You won’t grab the cobra because you know it can kill you. See the harm in things harmful and the use in things useful.

உங்கள் தூய்மையைக் கெடுப்பவைகளை நல்ல பாம்பின் விஷத்தைத் தெரிந்துள்ளதைப் போலத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள். நீங்கள் நல்ல பாம்பைக் கையில் பிடிக்க மாட்டீர்கள், ஏனெனில் அது உங்களைக் கொன்றுவிடக் கூடும். கெட்ட செயல்களில் உள்ள அபாயத்தையும், பயனுள்ள செயல்களின் பயனையும் தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.

157

We are always dissatisfied. In a sweet fruit, we miss the sour; in a sour fruit, we miss the sweet.

நாம் எப்போதுமே திருப்தி அடைவதில்லை. இனிக்கும் பழத்தில் புளிப்பைத் தேடுகிறோம். புளிக்கும் பழத்தில் இனிப்பைத் தேடுகிறோம்.

158

If you have something bad smelling in your pocket, wherever you go it will smell bad. Don’t blame it on the place.

உங்கள் சட்டைப்பையில் நாற்றம் உள்ள பொருள் இருந்தால் நீங்கள் எங்கு சென்றாலும் அந்த நாற்றம் தொடரும். அதனால் இடத்தின் மேல் பழி சுமத்தாதீர்கள்.

159

Buddhism in the East today is like a big tree, which may look majestic, but can only give small and tasteless fruit. Buddhism in the West is like a sapling, not yet able to bear fruit, but having the potential to give large sweet ones.

கீழ்த்திசை நாடுகளில் புத்த மதம் இன்று ஒரு பெரிய மரத்தைப் போலப் பார்க்கக் கம்பீரமாக இருக்கிறது, ஆனால் அது சிறிய, சுவையற்ற பழங்களையே தரக்கூடும். மேற்கத்திய நாடுகளில் பௌத்த மதம் ஒரு இளம் கன்று. இன்று அது பயன் தரும் நிலையில் இல்லையென்றாலும் பின்னர் பெரிய சுவையான பழங்களைத் தரும் சாத்தியக் கூறுகளைக் கொண்டிருக்கிறது.

160

People nowadays think too much. There are too many things for them to get interested in, but none of them lead to any true fulfillment.

இக்காலத்தில் மக்கள் அளவுக்கு அதிகமாகச் சிந்தனை செய்கிறார்கள். அவர்கள் ஆர்வத்தை ஈர்க்கத்தக்க ஏராளமான செய்திகள் இருக்கின்றன. ஆனால் அவை எவையுமே உண்மையான மன நிறைவு தருவதில்லை.

161

Just because you go and call alcohol "perfume" doesn’t make it become perfume, you know. But, you people, when you want to drink alcohol, you say it’s perfume, then go ahead and drink it. You must be crazy!

போதைதரும் மது பானங்களை வாசனைத் திரவியம் என்று அழைப்பதால் அது நறுமணம் பெறப் போவதில்லையல்லவா? ஆனால் உங்களைப் போன்றோர் மது அருந்த விரும்பும்போது அது வாசனைத் திரவியம் என்று கூறிக் கொண்டு மது அருந்துகிறீர்கள். உங்களுக்குப் பித்துத் தான் பிடித்திருக்க வேண்டும்!

162

People are always looking outwards, at people and things around them. They look at this hall, for example, and say, "Oh, it’s so big!" Actually it’s not big at all. Whether or not it seems big, depends on your perception of it. In fact this hall is just the size it is, neither big nor small. But people run after their feelings all the time. They are so busy looking around and having opinions about what they see that they have no time to look at themselves.

மக்கள் எப்போதும் புறத்தே தங்களைச் சுற்றி உள்ள மக்களையும் பொருட்களையும் மட்டுமே கவனிக்கிறார்கள். எடுத்துக்காட்டாக, இந்த மண்டபத்தைப் பார்த்து, "ஓ, எவ்வளவு பெரிய மண்டபம்!" என்று வியப்பார்கள். உண்மையில் அப்படி ஒன்றும் இது பெரிய மண்டபம் இல்லை. பெரிய மண்டபமா, இல்லையா என்பது உங்கள் மனத்தால் உணர்வதைப் பொருத்தே அமைகிறது. உண்மையில் இந்த மண்டபம் அதன் அளவுக்குத் தக்கவாறே உள்ளது. பெரிதும் இல்லை சிறிதும் இல்லை. ஆனால் மக்கள் எந்நேரமும் அவர்கள் மன உணர்ச்சியைத் தொடர்ந்தே ஓடுகிறார்கள். அவர்கள் தங்களைச் சூழ்ந்துள்ளவற்றைப் பார்ப்பதிலும், பார்த்தவைகளைப் பற்றி எண்ணமிடுவதிலுமே தங்கள் முழுக்கவனத்தையும் செலுத்துவதால் தங்களைப் பற்றிச் சிந்திப்பதற்கு அவர்களுக்கு நேரமே கிடைப்பதில்லை.

163

Some people get bored, fed up, tired of the practice, and lazy. They can’t seem to keep the Dhamma in mind. Yet, if you go and scold them, they’ll never forget that. Some may remember it for the rest of their lives and never forgive you for it. But when it comes to the Buddha’s teaching, telling us to be moderate, to be restrained, to practice conscientiously, why do they keep forgetting these things? Why don’t people take these things to heart?

சிலர் தருமப் பயிற்சியின் மேல் சலிப்பும், சோர்வும், களைப்பும் அடைந்து சோம்பேறிகள் ஆகிறார்கள். அவர்களால் தருமத்தை மனதில் பதிய வைத்துக் கொள்ள முடிவதில்லை. ஆனால் அவர்களை எப்போதாவது நீங்கள் கடிந்து கொண்டால் அதை மட்டும் மறக்கவே மாட்டார்கள். சிலர் வாழ்நாள் முழுதும் மறக்காமல் நினைத்திருப்பதோடு, உங்களை ஒருபோதும் மன்னிக்கவும் மாட்டார்கள். புத்தரின் வழிப்படி நாம் நிதானமானவர்களாகவும் அடக்கமாகவும் மனசாட்சிக்கிணங்கச் செயல்படுபவராகவும் இருக்க வேண்டுமென்பதை ஏன் இவர்கள் மறந்துவிடுகிறார்கள்? இந்த கொள்கைகளை ஏன் மக்கள் உள்ளத்தில் பதித்துக் கொள்வதில்லை?

164

Seeing that we are better than others is not right. Seeing that we are equal to others is not right. Seeing that we are inferior to others is not right. If we think that we’re better than others, pride arises. If we think that we are equal to others, we fail to show respect and humility at the proper times. If we think that we are inferior to others, we get depressed thinking about it and try to blame our inferiority on having been born under a bad sign, and so on. Just let all of that go!

மற்றவரை விட நாம் மேலானவர்கள் என்று நினைப்பது தவறு. மற்றவரும் நாமும் சமமானவர்கள் என்று எண்ணுவதும் தவறு. மற்றவரை விட நாம் கீழானவர்கள் என்று நினைப்பதும் தவறு. மற்றவரை விட நாம் மேலானவர்கள் என்று நினைத்தால் நமக்கு அகம்பாவம் ஏற்படும். மற்றவரும் நாமும் சமமானவர்கள் என்று நினைத்தால் சரியான மரியாதையையும், அடக்கத்தையும் காண்பிக்க வேண்டிய நேரத்தில் காண்பிக்கத் தவறி விடுவோம். மற்றவரை விட நாம் கீழானவர்கள் என்று நினைத்தால் உற்சாகமற்ற மனநிலை ஏற்பட்டு நமது தாழ்வான நிலைக்கு நாம் பிறந்த நட்சத்திரத்தின் மேலெல்லாம் பழி சுமத்தத் தோன்றும். இத்தகைய எண்ணங்களையெல்லாம் கைவிட்டு விடுங்கள்!

165

We must learn to let go of conditions and not try to oppose or resist them. And yet we plead with them to comply with our wishes. We look for all sorts of means to organize them or make a deal with them. If the body gets sick and is in pain, we don’t want it to be so, so we look for various suttas to chant. We don’t want to control it. These suttas become some form of mystical ceremony, getting us even more entangled in clinging. This is because we chant them in order to ward off illness, to prolong life and so on. Actually The Buddha gave us these teachings in order to help us know the truth of the body, so that we can let go and give up our longings, but we end up chanting them to increase our delusion.

இயல்புகளைக் கைவிடக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அவற்றை எதிர்த்துத் தடுக்க வேண்டியது இல்லை. எனினும் நம் விருப்பப்படி இயல்புகள் இணங்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறோம். இயல்புகளை ஒழுங்கு படுத்த எல்லா வழிமுறைகளையும் தேடுகிறோம் அல்லது அவற்றோடு இணக்கமான உடன்பாடு ஏற்படுத்திக் கொள்ள முயல்கிறோம். நம் உடல் நோயுற்றுத் துன்பப்பட்டால் அப்படி இருக்ககூடாது என்று எண்ணுகிறோம். அதற்காகப் பல சூத்திரங்களை (புத்தரின் வாக்கு) ஓதுகிறோம். நாம் அவைகளைக் கட்டுப் படுத்த விரும்புவதில்லை. சூத்திரங்களை ஓதுவது இரகசியமான சடங்குகள் ஆகின்றன. இதனால் நாம் மேலும் மேலும் பற்று வலையில் ஒட்டிக் கொள்கிறோம். ஏனென்றால் ஓதுவதன் காரணம் நோயைத் தவிர்க்கவும் வாழ்நாளை நீடிப்பதற்கும் என்று நம்புகிறோம். புத்தர் சூத்திரங்களை நம் உடலைப் பற்றிய உண்மையை அறிந்து கொள்வதற்கும் அறிந்தபின் ஆசையைக் கைவிடுவதற்காக வுந்தான் நமக்குக் கொடுத்தார். ஆனால் நாம் சூத்திரங்களை ஓதி ஏமாற்றத்தையும் மூட நம்பிக்கையையும் தான் வளர்த்துக் கொள்கிறோம்.

166

Know your own body, heart, and mind. Be content with little. Don’t be attached to the teachings. Don’t go and hold on top emotions.

உங்கள் உடலையும், உள்ளத்தையும், மனதையும் தெரிந்து கொள்ளுங்கள். உள்ளதைக் கொண்டு திருப்தி அடையுங்கள். போதனை யுடன் ஒட்டிக் கொள்ளாதீர்கள். அதீத உணர்ச்சிகளை தேடிப்போய்ப் பிடித்துக் கொள்ளாதீர்கள்.

167

Some people are afraid of generosity. They feel that they will be exploited or oppressed. In cultivating generosity, we are only oppressing our greed and attachment. This allows our true nature to express itself and become lighter and freer.

தாராள மனபாங்கின் மேல் சிலர் அச்சம் கொள்கிறார்கள். தாங்கள் பிறரது சுயநலத்திற்காகப் பயன்படுத்தப் படுவோமென்றும், துன்புறுத்தப் படுவோமென்றும் எண்ணுகிறார்கள். தாராள மனபாங்கினைப் பேணி வளர்ப்பதால் நாம் நமது பேராசையையும், ஒட்டுதலையும் தான் அடக்குகிறோம். நமது இயல்பான குணம் வெளிப்பட்டு மனபாரம் குறைவதற்கும் சுதந்திரமாக இருப்பதற்கும் இது வழி வகுக்கிறது.

168

If you reach out and grab a fire in your neighbor’s house, the fire will be hot. If you grab a fire in your own house, that, too, will be hot. So don’t grab at anything that can burn you, no matter what or where it is.

அடுத்த வீட்டுநெருப்பைத் தொட்டால் அது சுடும். உங்கள் வீட்டு நெருப்பைத் தொட்டாலும் அது சுடும். எனவே துன்பத்தைத் தருபவை எதுவாயினும் அது எங்கிருப்பினும் அதை நெருங்காதீர்கள்.

169

People outside may call us mad to live in the forest like this, sitting like statues. But how do they live? They laugh, they cry, and are so caught up in greed and hatred that at times they kill themselves or one another. Now, who are the mad ones?

வெளியுலக மக்கள் வனத்தில் இப்படிச் சிலைகளைப் போல அமர்ந்து வாழும் நம்மைப் பார்த்துப் பைத்தியக்காரர்கள் என்று கூறலாம். ஆனால், அவர்கள் எப்படி வாழ்கிறார்கள்? சிரிக்கிறார்கள், அழுகிறார்கள், பேராசையினாலும் வெறுப்பினாலும் சில சமயம் தற்கொலை செய்து கொள்கிறார்கள் அல்லது பிறரைக் கொலை செய்கிறார்கள். இப்பொழுது கூறுங்கள் யார் பைத்தியகாரர்கள் என்று.

170

More than merely teaching people, Ajahn Chah trained them by creating a general environment and specific situations where they could learn about themselves. He would say things like, "Of what I teach you, you understand maybe 15%," or "He’s been a monk for five years, so he understands 5%." A junior monk said in response to the latter. "So I must have 1% since I’ve been here one year." "No," was Ajahn Chah’s reply. "The first four years you have no percent, then the fifth year, you have 5%."

போதனை செய்வது மட்டுமல்லாமல் சீடர்களுக்கு அஜான் சா தங்களைப் பற்றி அறிவதற்கான அடிப்படைச் சூழ்நிலைகளையும் தக்க சந்தர்ப்பங் களையும் அமைத்துப் பயிற்சி தந்தார். அவர் சொல்வார், "நான் உங்களுக்கு சொல்லித் தருவதில் உங்களுக்குப் பதினைந்து சதவிதம் தான் புரியும்," அல்லது "அவர் துறவறம் பூண்டு ஐந்து வருடங்கள் ஆகிறது, எனவே அவருக்கு ஐந்து சதவீதம் புரியும்". அதைக் கேட்ட ஒரு இளந்துறவி பதிலளித்தார், "அப்படியென்றல் எனக்கு ஒரு சதவிதம் புரிந்திருக்க வேண்டும். ஏனெனில் நான் இங்கு ஒரு வருடம் இருந்திருக்கிறேன்." அதனை மறுத்து அஜான் சா பதிலளித்தார் "இல்லை, முதல் நான்கு வருடங்களில் உங்களுக்கு எதுமே புரியாது, ஐந்தாவது வருடத்தில் தான் ஐந்து சதவீதம் புரியும்."

171

One of Ajahn Chah’s disciples was once asked if he was ever going to disrobe, if he was going to die in the yellow robes. The disciple said that it was hard to think about, and that although he had no plans to disrobe, he couldn’t really decide that he never would. When he looked into it, he said, his thoughts seemed meaningless. Ajahn Chah then replied by saying, "That they are meaningless is the real Dhamma."

அஜான் சாவின் சீடர் ஒருவரிடம் அவர் எப்பொழுதாவது காவி உடையை அகற்றும் எண்ணம் உள்ளவரா (மீண்டும் இல்லற வாழ்வுக்குச் செல்ல எண்ணுபவரா) அல்லது சாகும்வரை காவி உடையிலே இருப்பாரா என்று கேட்கப் பட்டது. சீடர் அதைப்பற்றி யோசிப்பது கடினம் என்றார். "காவி உடை அகற்றும் எண்ணம் எதுவும் தற்போது இல்லை என்றாலும் என்றுமே அகற்றப் போவதில்லை என்றும் சொல்வதிற்கில்லை" என்றார். மேலும் அவர் தன் எண்ணங்களை கூர்ந்து நோக்கும்போது அவற்றிற்குப் பொருளே இல்லாதது போலத் தோன்றுகின்றது என்றும் கூறினார். அஜான் சா அதற்குப் பதில் தந்தார் "எண்ணங்களுக்குப் பொருளே இல்லை என்பது தான் உண்மையான தருமம்."

172

When someone asked Ajahn Chah why there was so much crime in Thailand, a Buddhist country, or why Indochina was such a mess, he said, "Those aren’t Buddhists who are doing those unwholesome things. That isn’t Buddhism. Buddha never taught anything like that. People are doing those things!"

அஜான் சா விடம் ஒருவர் தாய்லாந்து ஒரு பௌத்த நாடாக இருந்தும் ஏன் இவ்வளவு குற்றச் செயல்கள் நடக்கின்றன என்றும், இந்தோ சைனா ஏன் இப்படிக் குழப்பத்தில் ஆழ்ந்து கிடக்கிறது என்றும் கேட்டபோது அவர் சொன்னார் "அப்படி ஆரோக்கியத்துக்கு ஒவ்வாத செயல்கள் செய்பவர்கள் பௌத்தர்கள் அல்லர். அது பௌத்த மதம் இல்லை. புத்தர் அப்படி எப்போதும் போதிக்கவில்லை. மக்கள் தான் அப்படிச் செய்கிறார்கள்!".

173

Once a visitor asked Ajahn Chah if he was an arahant. He said, "I am like a tree in a forest. Birds come to the tree; they sit on its branches and eat its fruit. To the birds the tree may be sweet or sour or whatever. But the tree doesn’t know anything about it. The birds say sweet or they say sour, but from the tree’s point of view, this is just the chattering of birds."

விருந்தாளி ஒருவர் அஜான் சாவிடம் அவர் ஒரு அரஹந்தரா (ஞானியா) என்று வினவினார். அவர் கூறிய பதில், "நான் வனத்தில் உள்ள ஒரு மரத்தைப்போன்றவன். பறவைகள் அம்மரத்திற்கு வரும்; கிளைகளில் உட்கார்ந்து அதன் பழங்களைத் தின்னும். அந்த பறவைகளுக்கு அந்த மரத்தின் பழங்கள் இனிப்பாகவோ புளிப்பாகவோ அல்லது வேறெதுவாகவோ தோன்றலாம். ஆனால் அந்த மரத்திற்கு அது பற்றி எதுவும் தெரியாது. பறவைகள் இனிப்பு என்றும் புளிப்பு என்றும் சொல்லலாம், ஆனால் மரத்தைப் பொருத்தவரை அத்தகைய பேச்செல்லாம் பறவைகளின் பயனற்ற சளசளப்புச் சத்தந்தான்."

174

Someone commented, "I can observe desire and aversion in my mind, but it’s hard to observe delusion." "You’re riding on a horse and asking where the horse is?" was Ajahn Chah’s reply.

ஒருவர் விமர்சித்தார், "மனதில் ஆசையோ அல்லது வெறுப்போ தோன்றினால் என்னால் அதைக் கவனிக்க முடிகிறது, ஆனால் மன மயக்கத்தை மட்டும் கவனிக்க முடிவதில்லை.". அஜான் சாவின் பதில் "நீங்கள் குதிரை மேல் சவாரி செய்துக்கொண்டே அந்தக் குதிரையைத் தேடுகிறீர்கள்".

175

Some people become monks out of faith but then trample on the teachings of the Buddha. They don’t know themselves better. Those who really practice are few these days for there are too many obstacles to overcome. But if it isn’t good, let it die; if it doesn’t die, then make it good.

சிலர் சமய நம்பிக்கையின் காரணமாகத் துறவிகள் ஆகிறார்கள் ஆனால் புத்தரின் போதனைகளை நசுக்குகிறார்கள். அவர்கள் தங்களைப் பற்றியே புரிந்து கொள்ளாதவர்கள். இக்காலத்தில் போதனைப்படி நடப்பவர்கள் மிகச் சிலரே. ஏனென்றால் இக்காலத்தில் ஏராளமான இடையூறுகளைச் சமாளிக்க வேண்டியுள்ளது. சரியற்ற காரியங்களை அழிய விடுங்கள். அழியாத காரியங்களைச் சரியாக்குங்கள்.

176

You say you love your girlfriend one hundred percent. Well, turn her inside out and see how many percent of her you still love. Or if you miss your lover so much when she’s not with you, then why not ask her to send you a vial of her feces in it. In that way, whenever you think of her with longing, you can open the vial and smell it. Disgusting? What is it, then, that you love? What is it that makes your heart pound like a rice pounder every time a girl with a really attractive figure comes walking along or you smell her perfume in the air? What is it? What are these forces? They pull and suck you in, but you don’t put up a real fight, do you? There’s a price to pay for it in the end, you know!

நீங்கள் உங்கள் காதலியை நூறு சதவீதம் காதலிப்பதாகக் கூறுகிறீர்கள். அவளது உடல் உறுப்புகளை (நுரையீரல், கல்லீரல் இரைப்பை போன்றவற்றை) வெளிக் கொணர்ந்த பிறகு இன்னும் நீங்கள் அவளை எத்தனை சதவீதம் காதலிக்கிறீர்கள் என்று கூறுங்கள் பார்ப்போம். அவள் உங்கள் அருகில் இல்லாத போது எதையோ இழந்ததைப் போல் ஏங்குகிறீர்களே அப்போது அவளிடம் ஒரு புட்டியில் அவளது மலத்தைக் கொஞ்சம் அனுப்பச் சொல்லுங்களேன். அவள் மேல் ஆவல் எழும்போதெல்லாம் புட்டியைத் திறந்து அதனை முகர்ந்து பாருங்களேன். அருவருப்பாக இருக்கிறதா? அப்படியானால் எதன் மேல் உங்களுக்குக் காதல்? அழகிய வடிவான பெண் நடந்து வந்தாலோ அவளின் நறுமண வாசனையைச் சுவாசிக்கும் போதோ எதனால் உங்கள் இதயம் அரிசி இடிக்கும் உலக்கையின் சத்தத்தைப் போலத் துடிக்கிறது? இது என்ன? ஏன் இந்தத் தாக்கங்கள் ? அவை உங்களை இழுத்து உறிஞ்சி விடுகின்றனவே! ஆனால் உண்மையில் நீங்கள் போராடுவதில்லை, இல்லையா? இறுதியில் இதற்கெல்லாம் ஒரு கட்டணம் தர வேண்டும் தெரியுமா!

177

One day Ajahn Chah came upon a large, heavy branch that was lying in his path and which he wanted to move out of the way. He motioned to a disciple to get hold of one end while he lifted the other. Then when they held it ready to throw, he looked up and asked, "Is it heavy?" And after they had flung it into the forest, he asked again, "Now, is it heavy?" It was like this that Ajahn Chah taught his disciples to see Dhamma in everything they said or did. In this case, he demonstrated the benefit of "letting go".

ஒரு நாள் அஜான் சா நடந்துக் கொண்டிருந்தபோது ஒரு பெரிய மரக் கிளை பாதையில் விழுந்து கிடந்ததைப் பார்த்தார். அவர் பாதையிலிருந்து அதை அகற்ற விரும்பினார். தன்னுடைய சீடர் ஒருவரிடம் கிளையின் ஒரு முனையைப் பிடிக்கச் சொல்லி அவர் மறு முனையைப் பிடித்துத் தூக்கினார். தூக்கி வீச இருந்த சமயத்தில் அவர் சீடனைக் கேட்டார். "பாரமாக இருக்கிறதா?" என்று. தூக்கி வீசிய பின்பும் கேட்டார் "இப்பொழுது பாரமாக இருக்கிறதா?" இப்படித்தான் அஜான் சா அவருடைய மாணவர்களுக்கு எந்தச் சொல்லிலும், செயலிலும் தருமத்தைக் கற்றுக் கொடுக்க முயன்றார். இப்பொழுது அவர் கற்றுத் தந்தது "கைவிடுவதின்" நன்மையைப் பற்றி.

178

One of Ajahn Chah’s disciples was unplugging a tape recorder when he accidentally touched the metal prongs of the plug while it was still connected. He got a shock and dropped it immediately. Ajahn Chah noticed and said, "Oh! How come you could let go of that so easily? Who told you to?"

அஜான் சாவின் சீடர் ஒருவர் டேப் ரிகார்டரின் ப்ளக்கை எடுக்கும் போது எதிர்பாராமல் மின்கம்பியைத் தொட்டு விட்டார். ‘சாக்’ அடித்ததும் அவர் டேப் ரிகார்டரைக் சட்டெனக் கீழே போட்டு விட்டார். அதைப் பார்த்த அஜான் சா அவரைக் கேட்டார் "ஓ! எப்படி அவ்வளவு சுலபமாகக் கைவிட்டு விட்டீர்கள்? யார் சொன்னது கைவிடச் சொல்லி?"

179

It was Christmas and the foreign monks had decided to celebrate it. They invited some laypeople as well as Ajahn Chah to join them. The laypeople were generally upset and skeptical. Why, they asked, were Buddhists celebrating Christmas? Ajahn Chah then gave a talk on religion in which he said, "As far as I understand, Christianity teaches people to do good and avoid evil, just as Buddhism does, so what is the problem? However, if people are upset by the idea of celebrating Christmas, that can be easily remedied. We won’t call it Christmas. Let’s call it ‘Christ-Buddhamas’. Anything that inspires us to see what is true and do what is good is proper practice. You may call it any name you like."

அது கிருஸ்துமஸ் சமயம். மேற்கத்திய துறவிகள் அந்த நாளைக் கொண்டாட முடிவுசெய்தார்கள். அவர்கள் சில பௌத்த இல்லற மக்களையும் அஜான் சாவையும் விழாவில் பங்கேற்க அழைத்தார்கள். இல்லறத்தார் சஞ்சலத்தோடும், சந்தேகத்தோடும் பௌத்தர்கள் கிருஸ்துமஸ் கொண்டாடுவது சரியல்லவே எனக் கூறினார்கள். அஜான் சா சமயத்தைப் பற்றி ஒரு சொற்பொழிவு நிகழ்த்தினார் . அப்போது சொன்னார் "எனக்குப் புரிந்தவரை பௌத்தமதம் சொல்வதைப் போலக் கிருத்துவ மதமும் நல்லதைச் செய்யவும் தீயதைத் தவிர்க்கவும் தானே சொல்கிறது. அப்படியிருக்கப் பிரச்சினை எப்படி ஏற்படுகிறது? சிலருக்குக் கிருஸ்மஸ் கொண்டாடுவதில் தடங்கள் இருந்தால் அதை சுலபமாகச் சரி செய்து விடலாம். கிருஸ்துமஸ் என்று கூறாமல் ‘கிருஸ்து-புத்தாமஸ்' என்று கூறலாமே. எது உண்மையைக் காணத் தூண்டுகிறதோ எது நன்மை பயக்கிறதோ அதுவே சரியான பயிற்சி. அதை என்ன பெயரிட்டு வேண்டுமானாலும் அழைக்கலாம்."

180

During the time refugees were pouring into Thailand from Laos and Cambodia, the charitable organizations that came out to help were many. This made some ordained Westerners think it was not right that Buddhist monks and nuns should just sit in the forest while other religious organizations were so actively participating in alleviating the plight of the refugees. So they approached Ajahn Chah to express their concern, and this is what he said, "Helping in refugee camps is good. It is indeed our natural human duty to each other. But going through our own madness so that we can lead others through, that’s the only cure. Anyone can go out and distribute clothes and pitch tents, but how many can come into the forest and sit to know their minds? As long as we don’t know how to ‘clothe’ and ‘feed’ people’s minds, there will always be a refugee problem somewhere in the world."

போர்க் காலத்தில் லாகோஸ் மற்றும் கம்போடியா நாடுகளிலிருந்து தாய்லாந்திற்குள் அகதிகள் பெருமளவில் குவிந்தார்கள். பல கருணையுள்ள அமைப்புகள் அகதிகளுக்கு உதவி புரிய முன் வந்தன. இதைக் கவனித்த சில மேற்கத்திய துறவிகள் பிற சமய நிறுவனங்கள் ஊக்கத்துடன் பங்கேற்று அகதிகளின் துயர் துடைக்க முன் வரும் போது பௌத்த துறவிகள் மட்டும் காட்டில் அமர்ந்து தியானம் செய்து கொண்டிருப்பது சரியல்ல என்று நினைத்தார்கள். அஜான் சாவிடம் சென்று அவர்கள் தங்கள் கவலையைத் தெரிவித்தார்கள். அவர் சொன்னார் "அகதி முகாம்களில் உதவி புரிவது நல்லது தான். நாம் ஒருவருக்கொருவர் செய்ய வேண்டிய இயல்பான கடமையும் கூட. ஆனால் நமது பைத்தியதிற்கு முடிவு கண்டபின்னர் மற்றவர்களுக்கு வழி காட்டுவதுதான் ஒரே நிவாரணம். யார் வேண்டுமானாலும் துணி விநியோகம் செய்யலாம் முகாம் அமைத்துக் கொடுக்கலாம். ஆனால் எத்தனை பேர் காட்டில் அமர்ந்து தங்கள் மனதைப் புரிந்துக்கொள்ள முயற்சி செய்ய முடியும்? மக்கள் ‘மனதிற்கு’ ஆடை அணியவோ உணவுகொடுக்கவோ தெரியாதவரை உலகில் எங்கேனும் ஒரு இடத்தில் அகதிகள் பிரச்சனை இருக்கத்தான் செய்யும்."

181

Ajahn Chah listened to one of his disciples recite the Heart Sutra. When he had finished, Ajahn Chah said, "No emptiness either… no bodhisatta." He then asked, "Where did the sutra come from?" "It’s reputed to have been spoken by the Buddha," the follower replied. "No Buddha," retorted Ajahn Chah. Then he said, "This is talking about deep wisdom beyond all conventions. How could we teach without them? We have to have names for things, isn’t that so?"

இதய சூத்திரத்தை (மஹாயானப் பிரிவு பௌத்த போதனை) ஒரு சீடர் ஓதுவதை அஜான் சா கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். சீடர் முடித்த பிறகு அஜான் சா சொன்னார், "வெறுமையும் இல்லை... போதிசத்தரும் இல்லை." பின் அவர் கேட்டார், "இந்தச் சூத்திரம் எங்கிருந்து வந்தது?". சீடர், "புத்தர் கூறிய பொன்மொழி என்று சொல்லபடுகிறது" என்று பதில் சொன்னார். "புத்தர் இல்லை," என்று அஜான் சா எதிர் வாதம் செய்தார். பிறகு தொடர்ந்தார் "இந்த சூத்திரம் மரபு வழிகளுக்கு அப்பாற்பட்டு ஆழமான ஞானத்தைப் பற்றிப் பேசுகிறது. மரபு வழியில்லாமல் எப்படிச் சொல்லிக்கொடுப்பது? பொருட்களுக்கு பெயர் சூட்ட வேண்டும் அல்லவா?".

182

To become a Noble One, we have to continuously undergo changes until only the body remains. The mind changes completely but the body still exists. There is hot, cold, pain, and sickness as usual. But the mind has changed and now sees birth, old age, sickness and death in the light of truth.

அறிஞராக வேண்டுமானால் உடல் மட்டுமே இருக்கும் வரை தொடர்ந்து மாறிக்கொண்டே இருக்க வேண்டும். மனம் முழுதும் மாறிவிட்ட பிறகு உடல் மட்டுமே இருக்கும். வெப்பமும், குளிரும், வலியும், நோயும் எப்போதும் போல இருக்கும். ஆனால் மனம் மாறிவிட்டபடியால் வாய்மையின் வெளிச்சத்தில் அதற்குத் தெரிவதெல்லாம் பிறப்பும், முதுமையும், நோயும், மரணமும் மட்டுமே.

183

Someone once asked Ajahn Chah to talk about enlightenment; could he describe his own enlightenment? With everyone eagerly waiting to hear his answer, he said, "Enlightenment isn’t hard to understand. Just take a banana and put it into your mouth, then you will know what it tastes like. You have to practice to experience realization, and you have to persevere. If it were so easy to become enlightened, everyone would be doing it. I started going to the temple when I was eight years old, and I have been a monk for over forty years. But you want to meditate for a night or two and go straight to Nibbana. You don’t just sit down and - zip! - there you are, you know. You can’t get someone to blow on your head and make you enlightened either.

ஞானத்தைப் பற்றி விளக்கிக் கூறுமாறு ஒருமுறை அஜான் சாவிடம் ஒருவர் கேட்டார். அவரது ஞானத்தை அவர் விளக்க முடியுமா என்றும் கேட்டார். அங்கிருந்த அனைவரும் அஜான் சாவின் பதிலைக் கேட்க ஆவலோடு காத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர் கூறினார் "ஞானத்தைப் புரிந்துகொள்வது கடினம் இல்லை. ஒரு வாழைப்பழத்தை எடுத்துச் சாப்பிடுங்கள். அப்பொழுதுதான் அதன் ருசி எப்படிப் பட்டதென்று உங்களுக்குத் தெரியும். ஞானம் நிறைவு பெற நீங்கள் பயிற்சி செய்யவேண்டும். விடாமுயற்சியோடு தொடர்ந்து பயிற்சி செய்ய வேண்டும். ஞானம் பெறுவது அவ்வளவு எளிதென்றால் எல்லோரும் ஞானம் பெற்றிருப்பார்களே! நான் எட்டு வயதிலிருந்து கோவிலுக்குப் போய்க்கொண்டிருக்கிறேன். துறவறம் பூண்டு நாற்பது ஆண்டுகள் ஆகின்றன. ஆனால் நீங்கள் ஓரிரு இரவுகள் தியானம் செய்த பிறகு நிர்வாண மோட்சம் அடைய விரும்புகிறீர்கள். தியானம் செய்ய ஆரம்பித்துக் கொஞ்ச நேரத்தில் ஞானம் வரப்போவதில்லை தெரியுமா! வேறு யாராவது உங்கள் தலையைக் குட்டினாலும் ஞானம் பிறக்காது.

184

The worldly way is to do things for a reason to get something in return, but in Buddhism we do things without any idea of gain. But if we don’t want anything at all, what will we get? We don’t get anything! Whatever we get is just a cause for suffering, so we practice not getting anything. Just make the mind peaceful and have done with it.

உலக வாழ்வில் எது செய்தாலும் பதிலுக்கு பிரதிபலன் எதாவது கிடைக்கும் என்ற காரணத்தினால் அதைச் செய்வது வழக்கம். பௌத்த தருமத்தில் இலாப நோக்கில் எதையும் செய்வதில்லை. ஆனால் நமக்கு ஏதுவும் வேண்டாம் என்றால் என்னதான் கிடைக்கும்? எதுவும் கிடைக்காது! ஆனால் எது கிடைத்தாலும் அது துக்கத்திற்கு வழி வகுக்கும் என்பதால் எதுவுமே கிடைக்காமல் இருக்கப் பயிற்சி செய்கிறோம். மனதை அமைதியாக்கி முடித்துக் கொள்ளுங்கள் .

185

The Buddha taught to lay down those things that lack a real abiding essence. If you lay everything down you will see the truth. If you don’t, you won’t. That’s the way it is. And when wisdom awakens within you, you will see Truth wherever you look. Truth is all you’ll see.

நிலையான சாராம்சம் இல்லாத பொருட்களைப் புத்தர் கைவிட்டு விடச் சொன்னார். அனைத்தையும் கைவிட்ட பிறகு உங்களுக்கு உண்மை தெரியும். இல்லையென்றால் தெரியாது. நிலைமை அதுதான். உங்களுள் நுண்ணறிவு விழித்தெழுந்த பின் எங்கு நோக்கினும் உண்மையைக் காண்பீர்கள். உண்மையை மட்டுமே காண்பீர்கள்.

186

An "empty" heart doesn’t mean it’s empty as if there were nothing in it. It’s empty of evil, but it’s full of wisdom.

வெறுமையான உள்ளம் என்றால் ஒன்றுமே இல்லாத உள்ளம் என்று பொருள் அல்ல. நுண்ணறிவு நிறைந்துள்ள அந்த உள்ளத்தில் தீமை தான் இல்லை.

187

People don’t reflect on old age, sickness and death. They only like to talk about non-aging, non-sickness, and non-death, so they never develop the right feeling for Dhamma practice.

முதுமை எய்துவதையும், நோய்வாய்ப்படுவதையும், மரணத்தையும் மக்கள் எண்ணிப் பார்ப்பது இல்லை. அவர்கள் இளமையாகவே இருப்பது பற்றியும், நோயின்றி வாழ்வது பற்றியும், மரணமற்ற தன்மையைப் பற்றியும் மட்டுமே பேச விரும்புகிறார்கள். எனவே அவர்கள் ஒருபோதும் தரும நெறியின் மேல் சரியான பற்றுதலை வளர்த்துக் கொள்வதில்லை.

188

Most people’s happiness depends on having things go to their liking. They have to have everybody in the world say only pleasant things. Is that how you find happiness? Is it possible to have everybody in the world say only pleasant things? If that’s how it is when will you ever find happiness?

பொதுவாக மக்கள் மகிழ்ச்சி அடைவது அவர்கள் விருப்பப்படி செயல்கள் நடக்கும் போது தான். அனைவரும் தங்களிடம் மகிழ்ச்சியான செய்திகளையே பேசவேண்டும் என்று விரும்புகிறார்கள். அதுவா மகிழ்ச்சியைக் காணும் வழி? எல்லாரும் மகிழ்வான செய்திகளை மட்டுமே நம்மிடம் கூற முடியுமா? அப்படி இருக்குமேயானால் மகிழ்ச்சியை என்றாவது கண்டு பிடிக்க முடியுமா?

189

 

Trees, mountains, and vines all live according to their own truth. They appear and die following their nature. They remain impassive. But not we people. We make a fuss over everything. Yet the body just follows its own nature: it’s born, grows old and eventually dies. If follows nature in this way. Whoever wishes it to be otherwise will just suffer.

மரங்களும், மலைகளும் கொடிகளும் தங்களுக்கு விதிக்கப் பட்ட தருமத்தின்படி வாழ்கின்றன. தங்கள் இயல்பின்படி தோன்றி மறைகின்றன. அவைகள் அமைதியாக இருக்கின்றன. ஆனால் மனிதர்களாகிய நாம் அப்படி இருப்பதில்லை. எதற்கெடுத்தாலும் அலட்டிக் கொள்கிறோம். அப்படியும் நம் உடல் அதன் இயல்பான குணத்தைப் பின்பற்றியே செல்கிறது: பிறந்து, வயதாகி இறுதியில் மறைகிறது. இவ்வாறு இயற்கையைத் தொடர்ந்தே செல்கிறது. இப்படி இருக்ககூடாது என்று யாரேனும் விரும்பினால் துன்பத்துக்குத்தான் ஆளாவார்கள்.

190

Don’t go thinking that by learning a lot and knowing a lot you’ll know the Dhamma. That’s like saying you’ve seen everything there is to see just because you have eyes, or that you’ve heard everything there is to hear just because you have ears. You may see but you don’t fully see. You see only with the "outer eye", not with the "inner eye". You hear with the "outer ear", but not with the "inner ear".

நிறையப் படித்துள்ளதாலோ, அறிந்துள்ளதாலோ தருமத்தைப் புரிந்து கொண்டதாக நினைக்க வேண்டாம். அப்படி நினைப்பது கண்கள் இருப்பதால் பார்க்க வேண்டிய அனைத்தையும் பார்த்துவிட்டதாகவும் காதுகள் இருப்பதால் கேட்க வேண்டிய அனைத்தையும் கேட்டுவிட்டதாகவும் கருதுவதற்குச் சமம். நீங்கள் பார்க்கலாம். ஆனால் முழுமையும் பார்ப்பதில்லை. புறக் கண்ணோடு மட்டுமே பார்க்கிறீர்கள், அகக் கண்ணோடு பார்ப்பதில்லை. வெளிக் காதோடு கேட்கிறீர்கள், உட்காதோடு கேட்பதில்லை.

191

The Buddha taught us to give up all forms of evil and cultivate virtue. This is the right path. Teaching in this way is like the Buddha picking us up and placing us at the beginning of the path. Having reached the path, whether we walk along it or not is up to us. The Buddha’s job is finished right there. He shows us the way, that which is right and that which is not right. This much is enough; the rest is up to us.

புத்தர் எல்லாவிதமான தீய செயல்களையும் களைந்து நற்பண்பை வளர்த்துக் கொள்ள நமக்குக் கற்றுத் தந்தார். இதுதான் சரியான பாதை. இப்படிக் கற்றுத் தந்தது புத்தர் நம்மைப் பாதையின் தொடக்கத்தில் நிறுத்தியதற்குச் சமம். பாதையை அடைந்த பின் அதன் வழி நடப்பதும், நடக்காததும் நம் கையில் தான் உள்ளது. புத்தரின் வேலை அத்தோடு முடிந்தது. அவர் நமக்கு சரியான வழி எது, சரியற்ற வழி எது என்று காண்பிக்கிறார். இது போதும், மற்றது நம் கையில் தான் உள்ளது.

192

You must know the Dhamma for yourself. To know for yourself means to practice for yourself. You can depend on a teacher only fifty percent of the way. Even the teaching I have given you is completely useless in itself, even if it is worth hearing. But if you were to believe it all just because I said so, you wouldn’t be using the teaching properly. If you believed me completely, then you’d be foolish. To hear the teaching, see its benefits, put it into practice for yourself, see it within yourself … this is much more useful.

நீங்களே தருமத்தைத் தெரிந்துக்கொள்ள வேண்டும். அதாவது நீங்கள் தம்ம வழியை முறையாகக் கடைபிடிக்க வேண்டும். ஆசிரியர் கற்றுத் தருவதை நீங்கள் ஐம்பது சதவீதம் தான் சார்ந்திருக்கலாம். நான் சொல்வது கூடக் கேட்பதற்குத் தக்கதாயினும் ஒருவிதத்தில் அது முழுதும் பயனற்றது தான். நான் சொல்கிறேன் என்பதால் அதை முற்றும் நம்புவீர்கள் என்றால் நான் கற்றுத் தந்ததை நீங்கள் சரியாகப் பயன் படுத்த வில்லை என்பதுதான் பொருள். என்னை முழுமையாக நம்பினால் நீங்கள் முட்டாள் தனமாக நடந்துக்கொள்வீர்கள். நான் சொல்வதைக் கேளுங்கள், அதன் பயனைப் பாருங்கள், நடைமுறையில் அதைப் பயன்படுத்துங்கள், உங்கள் ஆழ் மனத்தைப் பாருங்கள் ... இதுதான் நிறைவான பயனைத் தரும்.

193

Sometimes when doing walking meditation, a soft rain would start to fall and I’d want to quit and go inside, but then I’d think of the times I used to work in the rice paddies. My pants would be wet from the day before but I’d have to get up before dawn and put them on again. Then I’d have to go down below the house to get the buffalo out of its pen. It was so muddy in there. I’d grab its rope and it would be covered in buffalo dung. Then the buffalo’s tail would swish around and spatter me with dung on top of that. My feet would be sore with athlete’s foot and I’d walk along thinking, "Why is life so miserable?" And now here I wanted to stop my walking meditation…what was a little bit of rain to me? Thinking like that I encouraged myself in the practice.

சிலசமயம் நடந்துக்கொண்டே தியானம் செய்யும் போது, சாரல் மழை பெய்யத் தொடங்கும். தியானத்தை நிறுத்தி விட்டு உள்ளே போகத் தோன்றும். அப்போது முன்னர் நான் நெல் வயலில் வேலை செய்த நாட்கள் நினைவுக்கு வரும். முதல் நாள் செய்த வேலையில் எனது உடைகளெல்லாம் நனைந்திருக்கும். இருந்தும் விடியுமுன் எழுந்து ஈரத் துணிகளையே மீண்டும் அணிய வேண்டியிருக்கும். வீட்டுக்கு வெளியே உள்ள பண்ணையிலிருந்து எருமையைப் பிடித்து வர வேண்டியிருக்கும். அந்த இடம் ஒரே சகதியாக இருக்கும். எருமையைக் கட்டியிருக்கும் கயிற்றைப் பிடித்தால் அது சாணத்தில் தோய்ந்திருக்கும். அது போதாதென்று எருமையும் தன் வாலை இப்படியும் அப்படியும் வீசிச் சாணத்தை என் மேலெல்லாம் தெளிக்கும். கால்வலியுடன் நடக்கும் போது யோசித்ததுண்டு: "'என்ன கொடுமை இந்த வாழ்க்கை!" என்று. இப்போது இந்தச் சாரல் மழைக்காகத் தியானத்தை நிறுத்த விரும்புகிறேன். இந்தச் சாரல் மழை என்னை என்ன செய்யும்? இவ்வாறு சிந்தித்து நானே என்னை உற்சாகப் படுத்திக் கொண்டு தியானத்தைத் தொடர்ந்தேன்.

194

I don’t know how to talk about it. We talk about things to be developed and things to give up, but there’s really nothing to develop, nothing to give up.

எப்படி விளக்குவதென்று எனக்குத் தெரியவில்லை. நாம் இதை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும் அதைக் கைவிட்டு விட வேண்டும் என்று பேசிக் கொள்கிறோம். ஆனால் உண்மையில் வளர்த்துக் கொள்வதற்கோ கைவிடுவதற்கோ எதுவுமேயில்லை.