தம்மபதம் பின்னணி கதைகள

புண்ணியமிக்க பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே, சிலர் அழகால் மயங்கி விடுகிறார்கள். சிலர் செல்வத்தால் மயங்குகிறார்கள். சிலர் அறிவால் மயங்குகிறார்கள். மற்றவர்கள் பதவியால் மயங்குகிறார்கள். “மயக்கம்” என்பது மனத்தால் பற்றுதல்—அதாவது பெருமை, அகந்தை, திமிர் போன்ற தன்மைகளை வளர்ப்பது. இவ்வாறு மயங்கியவர்கள் இறுதியில் அந்த மயக்கத்தால் அழிக்கப்படுகிறார்கள்.

புத்திசாலியான ஒருவர் ஒருபோதும் இவ்வாறான முட்டாள்தனமான நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுவதில்லை. அவர் பெற்றதை பயனுள்ளதாக்கி மாற்றுகிறார். நீங்கள் இப்போது படிக்கின்ற இந்தக் கதை அத்தகையதொரு நிகழ்வு. இது நன்மையும் தீமையும் பற்றிப் பேசுகிறது. நன்மையால் வரும் மகிழ்ச்சியும், தீமையால் வரும் துயரமும் ஒருவரின் சொந்த செயல்களிலிருந்து தோன்றுகின்றன.

புண்ணியமிக்க பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே,

நமது புத்தர் ஒரு முறை பயணம் செய்தபோது, அவர் குரு (Kuru) எனப்படும் நாட்டிற்கு வந்தார். அங்கு கம்மாசதம்ம எனப்படும் சிறிய ஊரில் தங்கினார். ஒருநாள், ஆழமான இரக்கந் தியானத்தில் இருந்தபோது, புத்தர் உலகத்தை தன் திவ்ய கண்களோடு நோக்கினார். அந்த பார்வையில், அவர் ஒரு தீங்கற்ற தந்தையையும் தாயையும் கண்டார். தந்தை மாகந்திய என்ற பிராமணர், தாயின் பெயரும் மாகந்திய.

இந்த இருவருக்கும் அருமையான அதிர்ஷ்டம் இருந்தது—அவர்களுக்கு நான்கு உன்னத உண்மைகளைப் புரிந்து, ஞான பாதையில் முன்னேறுவதற்கும், ஸோதாபன்ன நிலையை அடைவதற்கான சாத்தியமும் இருந்தன.

புண்ணியமிக்க பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே,

புத்தர் இந்த தம்பதிக்கு ஆன்மிக திறன் இருப்பதைப் பார்த்தார். ஆனால் மாகந்தியரும் அவரது மனைவியும் தங்களது அதிர்ஷ்டத்தை உணரவில்லை. அவர்கள் தங்களது அதிர்ஷ்டம் என்பது மிக அழகான மகளைக் பெற்றதினால்தான் இருந்தது என்று நம்பினர். அந்த மகளின் தோற்றம், பார்த்த அனைவரின் கண்களையும் உள்ளத்தையும் கவர்ந்தது. பெற்றோர் பெருமிதம். கொண்டனர்; அந்த அழகான மகளின் காரணமாக தங்கள் குடும்பத்திற்கு செழிப்பு வந்ததாக நம்பினர்.

மாகந்தியர் தன் மகளின் அழகுக்கு ஒப்பான இளைஞனை சலிக்காமல் தேடினார். ஆனால் அவளுக்கு ஒப்பானவர் எவரையும் காணவில்லை. அத்தகைய ஒருவரை காணும் நாள், பெருமையான நாளாக இருக்கும் என்று அவர் நம்பினார்.

ஒருநாள், மாகந்தியர் தன் வேள்விச்சாலைக்குச் சென்றார். அங்கு, ஒரு அத்தி மரத்தின் நிழலில், ஒரு இளைஞர் தியானத்தில் அமர்ந்திருந்தார். ஒளிரும், அமைதியான முகத்துடன் காணப்பட்டார்.

“யார் இவர்...? உண்மையில் அழகானவர். இவ்வளவு மாட்சிமைமிக்க இளைஞனை நான் பார்த்ததே இல்லை. தங்க நிறம், ஒளிரும் தோற்றம், கட்டுடல் அமைப்பு. இப்படிப்பட்டவர் என் மகளை மணந்தால் எவ்வளவு சிறப்பாக இருக்கும்!”

மாகந்தியர் கண்டது புத்தரைத் தான். அவர் புத்தரை பார்த்து மகிழ்ச்சியில் மூழ்கி, தன் மகளுக்கான தெய்வீகமான ஜோடியைக் கண்டார்.

அவர் வியப்புடன் பின்வாங்கினார். விரைந்து வீட்டிற்குச் சென்று மனைவியிடம் கூறினார்:

“மனைவி... மனைவி... இது உண்மை... உண்மையாகவே... நான் பல ஆண்டுகளாகக் காத்திருந்தவர் வந்துவிட்டார். பேச நேரமில்லை—அவர் சொர்க்கலோகத்திலிருந்து இறங்கியவரைப் போல இருக்கிறார். அவர் போவதற்குள் நாம் செல்ல வேண்டும். எங்கே நம் மகள் மாகந்தியியா? (அவளுக்கும் அதே பேர்)... நாம் உண்மையில் அதிர்ஷ்டசாலிகள். நான் அவளுக்குத் தகுதியான ஒருவரைக் கண்டுள்ளேன். உண்மையில், அவளின் அழகும் கூட அவருடன் ஒப்பிட முடியாது. இப்படிப்பட்ட தெய்வீகமானவர், அதே அளவுக்கு அழகான ஒருவரையே விரும்புவார். மகளே, விரைவில் தயாராகிவிடு. நாம் இப்போதே செல்ல வேண்டும்.”

தந்தையும் தாயும் மாகந்தியாவை அழகிய நகைகளால் அலங்கரித்தனர். அவளது கண்களுக்கு மையிடப்பட்டது, கால்கள் இளஞ்சிவப்பாக வண்ணமிடப்பட்டன, கைகளில் வளையல்கள், கணுக்கால்களில் ரத்தினங்கள் பதிக்கப்பட்ட சிலம்புகள். அவளது முடி அலங்கரிக்கப்பட்டு மலர்களால் அழகு படுத்தப்பட்டது. முகம் பட்டு முக்காடோடு மூடப்பட்டது.

மூவரும் அத்தி மரத்திற்குச் விரைந்தனர்.

ஆனால் அங்கு யாரும் இல்லை.

“எங்கே அவர்...?”

மாகந்தியர் சுற்றிப் பார்த்தார். யாரும் தெரியவில்லை. அவரது மனைவி தரையை ஆராய்ந்தார்.

“பாருங்கள்... இங்கே ஒரு பாதச்சுவடு இருக்கிறது. ஆனால் இது நாம் எதிர்பார்த்தது போல இல்லை. இந்தப் பாதச்சுவடு இன்ப உலகைச் சேர்ந்தவரது அல்ல. இது ஒரு முனிவரின் அடிச்சுவடுகள்.”

“ஓ மனைவி... இப்போது நீ சந்தேகிக்க ஆரம்பித்துவிட்டாய். இவ்வளவு மகிழ்ச்சியான தருணத்தில் நீ மூடமாகப் பேசுகிறாய். நம் மகள் அவரை சந்தித்தவுடன் மாற்றம் ஏற்படும் என்று நான் நம்புகிறேன். நாம் அவரைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்.”

“அங்கே... அந்த மரத்தின் கீழ்... நான் சொன்னவர் அவர்தான். விரைவாக செல்லலாம்.”

மூவரும் புத்தரின் பக்கம் நம்பிக்கையுடன் சென்றனர். மாகந்தியர் தன் மகளை முன்னால் அழைத்துச் சென்றார். அவள் தன் முகமூடியை சிறிது தூக்கி, புத்தரை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தாள்.

புத்தரின் பதிலும் மாகந்தியாவின் சீற்றமும்

மாகந்தியாவின் தந்தை, தனது மகளின் ஒப்பற்ற அழகை புகழ்ந்து, புத்தரிடம் திருமணத்திற்கு வழங்கினார். அரசர்களும் அவளது கையை நாடியதாக கூறினார். அவர், புத்தர் மட்டுமே அவளுக்குத் தகுதியானவர் என்று வலியுறுத்தினார்.

மாகந்தியாவும், புத்தரின் தெய்வீக தோற்றத்தால் மயங்கி, தன்னை உலகின் மிக அதிர்ஷ்டசாலியான பெண்ணாகக் கற்பனை செய்தாள்.

ஆனால் புத்தர், மாகந்தியாவை பார்வையிட கூடவில்லை. பதிலுக்கு, அவர் இரக்கத்துடன் மாகந்தியாவின் தந்தையை நோக்கி கூறினார்:

“புண்ணியமிக்க பிராமணரே, இந்த மனதை வெல்வதற்கும், அதிலுள்ள மாசுகளை நீக்குவதற்கும் நான் ஒரு பெரிய போராட்டம் நடத்தியுள்ளேன். உலகின் பல வடிவங்கள் மனதை ஏமாற்றி, ஒரு விலங்கு வலையில் மாட்டுவது போலக் சிக்கவைத்துவிடும்.

மாரனின் மகள்கள்—தண்ஹா (பற்று), ரதி (ஆசை), ராகா (காமம்)—என்னைக் கவர முயன்றனர். ஆனால் அவர்கள் தோல்வியடைந்தனர்.

அத்தகைய தெய்வீக மாயைகள் கூட என் மனதை சாய்க்க முடியவில்லை என்றால், இப்போது இந்த (மாகந்தியாவின்) அசுத்த உடல் என்னை எப்படி கவர முடியும்?”

புத்தர் மனித உடலை மாசுபட்ட பாத்திரமாக விவரித்தார்—அழுக்குகளை மறைக்க நகைகளைக்கொண்டு அலங்கரிப்பதும், துர்நாற்றத்தை மறைக்க வாசனை திரவியங்களை பயன்படுத்துவதும்... அவர் கூறினார்: “அத்தகைய உடலை என் காலால் கூட தொட மாட்டேன்.”

மாகந்தியாவின் பெற்றோர் அதிர்ச்சியடைந்தனர்—புத்தரின் ஞானத்தால் மட்டுமல்ல, அவரது ஒளிரும் தெளிவும், ஆழ்ந்த பார்வையாலும். அவர்கள் அவரது வார்த்தைகளின் உண்மையை உணர்ந்து, நான்கு உன்னத உண்மைகளை ஆழமாகப் புரிந்து கொண்டனர். அவர்கள் புத்தரை அடைக்கலம் கொண்டனர்.

ஆனால் மாகந்தியாவோ தான் அவமானப்படுத்தப்பட்டதாக நினைத்தாள். அவளது பெருமை சிதைந்தது. அவளது உள்ளத்தில் கோபமும் பொறாமையும் எழுந்தன. பழிவாங்க வேண்டும் என்று உறுதியெடுத்தாள்.

சில காலத்திற்கு பின்னர், மாகந்தியா கோசாம்பி அரசன் உதேனியின் முதன்மை மகாராணியானாள். அரச மரியாதைகளால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தாலும், அவளது மனம் விஷத்தால் நிரம்பியிருந்தது. புத்தரை பழிப்பதற்கும், அவருக்கு எதிராக மக்களை தூண்டுவதற்கும், அவள் பணம் கொடுத்து வதந்திகளை பரப்பினாள்.

ஆனால் அவளது பழிவாங்கும் முயற்சிகள் அவளுக்கு அமைதியைத் தரவில்லை. அரசன் உதேனியின் மற்றொரு இராணியாக சாமாவதி இருந்தாள். அழகும் நற்குணமும் கொண்டவள். சமாவதியின் மேல் இருந்த பொறாமையால் மாகந்தியா சிதைந்தாள்.

சாமாவதியின் பணிப்பெண் குஜ்ஜுத்தரா, ஒருமுறை மலர்கள் வாங்குவதற்காக கொடுக்கப்பட்ட பணத்தில் பாதியை திருடியிருந்தாள். ஆனால் புத்தரின் போதனையை கேட்ட பிறகு, ஸோதபன்ன நிலையை அடைந்து, முற்றிலும் மாறினாள்.

அவள் தர்மத்தை சாமாவதிக்கும், அவளது தோழிகளுக்கும் பகிர்ந்தாள். அவர்கள் அனைவரும் ஆன்மிக ஞானத்தை அடைந்தனர் (அரண்மனையில் வாழ்ந்த அரச பெண்கள் வெளியே செல்வதற்கு அனுமதி கிடைத்திருக்காது. எனவே அவர்கள் குஜ்ஜுத்தரா மூலம் தர்மத்தை கற்றுக் கொண்டனர்).

மாகந்தியாவின் வெறுப்பு அதிகரித்தது. ஒருநாள், அவள் சாமாவதியையும், அவளது தோழிகளையும் ஒரு அறையில் பூட்டி, எண்ணெய் ஊற்றப்பட்ட துணிகளால் சுற்றி, தீ வைத்தாள்.

அந்த தருணத்தில், சாமாவதி அமைதியாக இருந்தாள். அவள் தனது தோழிகளிடம் கூறினாள்:

“புண்ணியமிக்க சகோதரிகளே, நாம் இப்போது பிறவியால் வந்த மரணத்தை எதிர்கொள்கிறோம். இந்தத் தீயிர்க்கு பயப்பட வேண்டாம். தீயச் செயல்களைச் செய்தவர்கே இன்னும் மோசமான (நரகத்) தீ காத்திருக்கிறது. உங்கள் உள்ளத்தில் வெறுப்பு, கோபம், பழிவாங்கும் எண்ணங்கள் எழ வேண்டாம். நாம் நிப்பாணப் பாதையை சந்தித்துள்ளோம். நாம் புத்தரின் மகள்கள். அவர் பாதையில் நாம் செல்வோம்.”

அவர்கள் உடல்கள் அழிந்தன, ஆனால் மனங்கள் அமைதியாக இருந்தன. அவர்கள் தேவர்கள் இடத்தில் மறுபிறவி எடுத்தனர்.

அரசர் உதேனி, மாகந்தியாவின் கொடூரத்தால் அதிர்ச்சியடைந்தார். அவர் மாகந்தியாவையும் அவளது கூட்டாளிகளையும் கடுமையாகத் தண்டித்தார். மாகந்தியா இறந்தவுடன், நரகத்தில் மறுபிறவி எடுத்தாள்.

இந்த நிகழ்வை நினைவுகூர்ந்து, புத்தர் கூறிய வரிகள்:

தம்மப்பதம் 21

Pāli:

Appamādo amata padam – pamādo maccuno padam Appamattā na mīyanti – ye pamattā yathā matā

அக்கறையுடன் வாழ்வது அமரணத்திற்கான பாதை; அலட்சியம் மரணத்திற்கான பாதை. அக்கறையுள்ளவர்கள் இறப்பதேயில்லை; அலட்சியமாயுள்ளோர் ஏற்கனவே இறந்துவிட்டவரைப் போல.

தம்மப்பதம் 22

Pāli:

Etaṁ visesato ñatvā – appamādamhi paṇḍitā Appamāde pamodanti – ariyānaṁ gocare ratā

இந்த வேறுபாட்டை தெளிவாக அறிந்த ஞானம் உடையோர், அக்கறையுடன் வாழ்வதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறார்கள். அவர்கள் உன்னதமானவர்களின் பாதையில் மகிழ்ச்சியுடன் வாழ்கிறார்கள்.

தம்மப்பதம் 23

Pāli:

Te jhāyino sātatikā – niccaṁ dalhaparakkamā Phusanti dhīrā nibbānaṁ – yogakkhemaṁ anuttaraṁ

தியானத்தில் இடைவிடாது ஈடுபட்டு, உறுதியான முயற்சியுடன் செயல்படுவோர், நிப்பாணத்தை—பிணைப்பில்லாத உன்னத அமைதியை—அடைகிறார்கள்.

அக்கறையின் மதிப்பும் அலட்சியத்தின் ஆபத்தும்

புண்ணியமிக்க பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே,

இந்த வரிகளின் மூலம், புத்தர் அக்கறையுடன் வாழ்வதின் உன்னத மதிப்பையும், அலட்சியத்தின் பயங்கர விளைவுகளையும் வெளிப்படுத்தினார். அக்கறையோடு இருப்பது என்பது நமது வாழ்க்கையை முழுமையாக தம்மத்திற்கு அர்ப்பணிப்பது. அது நற்கடைப்பிடியுடன் (செய்யும் காரியத்தை கடைபிடித்தல்) வாழ்வது, ஞானத்துடன் ஆராய்வது. உடல், வாக்கு, மனம் மூலமாக தீய செயல்களைத் தவிர்ப்பது. அக்கறையுள்ள ஒருவர், மனத்தில் மாசுகள் எழுவதற்கு இடமளிக்க மாட்டார்.

ஒரு வறண்ட வைக்கோல் போரில் விழும் சிறு தீப்பொறி எளிதில் தீயை மூட்டுவது போல, பாதுகாப்பில்லாத மனம் மாசுகளால் எளிதில் சிக்கிக்கொள்ளும். ஆனால் கவனமுள்ள ஒருவர், அந்த தீப்பொறியை உடனே அணைக்கும் ஒருவரைப் போல, தீய எண்ணங்களை உடனே நீக்குவார். அவர் மாசுகளுக்கு பயப்படுகிறார். இப்படிப்பட்ட ஒருவர் வாழ்க்கையை வெல்வார், பிறப்பு–இறப்பு சுழற்சிக்கு அப்பால் சென்று, நிப்பாணத்தை அடைவார்.

அலட்சியம் என்பது இதற்கு எதிரானது. கவனமில்லாத ஒருவர், தம் உடல், தோற்றம், செல்வம், சொத்துகள், மாடுகள், வாகனங்கள், பிள்ளைகள் ஆகியவற்றில் மனதை முழுமையாக ஈடுபடுத்துவார். அவர் தம் வாழ்க்கையை முழுமையாக இவற்றுக்கே அர்ப்பணிப்பார். யாராவது நிப்பாணத்தை அடைவதற்காக தம்மத்தை உண்மையாக பின்பற்றினால், அவரை இழிவுபடுத்துவார். அந்த கவனமில்லாதவர், நிப்பாணத்தையும் தம்மத்தையும் இகழ்வார், வாழ்க்கை என்பது மீண்டும் மீண்டும் பிறப்பதே என்று நம்புவார். அவர் அடுத்த பிறவியின் விளைவுகளுக்கும், இப்பிறவியில் செய்யும் தீமைகளுக்கும் பயப்படுவதில்லை.

புத்தர் போதித்தார்: நான்கு உன்னத உண்மைகளைப் (துக்கம், துக்கோற்பத்தி, துக்கநிவாரணம், துக்கநிவாரணமார்க்கம்) புரிந்து கொள்ள முயற்சி செய்யாத ஒருவர், பிறப்பு–இறப்பு சுழற்சியில் முடிவில்லாமல் சிக்கிக்கொண்டிருப்பார். அவர் எவ்வளவு காலம் வாழ்ந்தாலும், ஒரு அழுகும் சடலத்துக்கு ஒப்பானவரே. ஒரு பிணத்தை சுற்றி தூய்மையற்ற உயிரினங்கள் (ஈக்களும் புழுக்களும்) சூழ்வது போல, அக்கறையற்றவர்கள் மற்ற பண்பற்ற மனிதரை ஈர்க்கின்றனர். அவர்களின் உடல், வாக்கு, மன செயல்கள அனைத்தும் அசுத்தத்தின் துர்நாற்றத்தை வீசுகின்றன.

ஞானமுடையோர் இந்த வேறுபாட்டை தெளிவாகப் பார்க்கிறார்கள். அவர்கள் அக்கறையுடன் வாழும் ஒருவர் - மிகுந்த அர்ப்பணிப்பின் மூலம் நான்கு உன்னத உண்மைகளை உணர்கிறார் - என்பதை புரிந்து கொள்கிறார்கள். அதேபோல், அக்கறையில்லாத ஒருவர், தீயதை சேகரித்து, துயரத்திலும் தோல்வியிலும் இறக்கிறார் என்பதையும் புரிந்து கொள்கிறார்கள். அதனால் தான், ஞானமுள்ளோர் கவனக்குறைவுக்கு பயந்து, கவனத்துடன் இருக்க முயற்சி செய்கிறார்கள். அவர்கள் தம்மத்திற்கு தங்களை அர்ப்பணித்துக்கொள்கிறார்கள்.

நான்கு உன்னத உண்மைகளை உணர்ந்தவர்கள், அல்லது நிப்பாணத்தை அடைந்தவர்கள் அனைவரும் அதை அக்கறையின் ஆற்றலாலேயே செய்துள்ளனர். அதனால் தான் ஞானம் உள்ளவர்கள் அக்கறையின் மீது பற்றுக்கொண்டு, விடுதலைப் பாதையில் தங்களை அர்ப்பணித்து மகிழ்கிறார்கள்.

அத்தகைய ஞானம் உள்ளவர்கள், தியானத்தில் தொடர்ந்து நிலைத்திருப்பார்கள். அவர்கள் மனத்தில் மாசுகள் எழுவதற்கு இடமளிக்க மாட்டார்கள். அவர்கள் சமாதியை வளர்த்து, ஆழமான தியான நிலையைப் பெறுகிறார்கள். அவர்கள் முயற்சியுள்ளவர்கள், துணிச்சலுள்ளவர்கள். மிகுந்த முயற்சி மற்றும் ஞானத்தால், அவர்கள் மாசுக்களின் பிணைப்புகளிலிருந்து விடுபட்டு, மரணமற்ற உன்னத நிப்பாணத்தை அடைகிறார்கள்.

இந்த கௌதம புத்தரின் சாசனத்தில், நான்கு உன்னத உண்மைகளைப் புரிந்து கொள்ள நாமும் நமது வாழ்க்கையை அர்ப்பணிக்க வேண்டும். அது நமக்கு ஒரு பெரிய பாக்கியமாக கருதப்படும்.

***

2.2 கும்பகோஷக பிரபுவின் கதை (தம்மப்பதம் செய்யுள் 24)

2.2 Dhammapada Atthakatha

(Verse 24)

Source: Venerable Kiribathgoda Gnanananda Thero's Singhala rendition of the background stories of the Dhammapada.

Translation to English: Thiru Sarath Kankanamge.

***

கும்பகோஷக பிரபுவின் கதை

அருள்மிகு பக்தர்களே, அருள்மிகு பிள்ளைகளே,

சில நேரங்களில், மனிதகுலத்திற்கு பெரும் தீமைகளை ஏற்படுத்தும் பேரழிவுகள் நிகழ்கின்றன. அந்த வகையில், ராஜகஹ நகரத்தில் ஒரு பேரழிவு நேர்ந்தது. "அஹிவாடக" எனப்படும் ஒரு பயங்கரமான நோய் பரவியது. அந்த நோய் வாய்ப்பட்டவர்களுள் மிகக் சிலரே உயிர் தப்ப முடிந்தது.

(அஹி-பாம்பு, வாடக-காற்று;

அதாவது காற்றைப் போல வேகமாக பரவும், விஷப்பாம்பைப்போல

மரணம் விளைக்கத்தக்க நோய்)

அந்த நோய் ஒரு பிரபுவினுடைய குடும்பத்திற்கும் வந்தடைந்தது. அந்த பிரபுவும் அவரது மனைவியும் தங்கள் மகனை அழைத்து கூறினர்:

“மகனே, நாங்களும் ‘அஹிவாடக’ என்ற பயங்கர நோயால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளோம். இப்போது எங்களது வாழ்க்கை நிச்சயமில்லை. இந்த நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களில் யாரும் உயிர் தப்பிக்கவில்லை.

மகனே, நாங்கள் பல இரகசிய இடங்களில் செல்வங்களை மறைத்து வைத்துள்ளோம். சுமார் நாற்பது கோடி மதிப்புள்ள பொருட்கள் அங்கு சேமிக்கப்பட்டுள்ளன. மகனே, இதை நன்றாக நினைவில் வைத்துக்கொள். மறக்காதே…

இப்போது உடனே இந்த பகுதியில் இருந்து வெளியேறிவிடு. இந்த பாவமிக்க நோய் உன்னைச் வந்தடையும் முன் தப்பித்துவிடு. இந்த நோய் அடங்கிய பிறகு, நீ அந்த செல்வங்களை மீண்டும் பெற்றுக்கொள்ள முடியும்.”

பெற்றோரின் வார்த்தைகளை மதித்து, மகன் ராஜகஹத்தை விட்டு வெளியேறினார். அவர் துயரத்தில் வாழ்ந்தார்.

பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் கழித்து, அவர் மீண்டும் ராஜகஹத்திற்கு திரும்பினார்.

அந்த நேரத்தில், ராஜகஹத்தில் அவரை யாரும் அடையாளம் கண்டுகொள்ள முடியவில்லை. அஹிவாடக நோயால் பலர் உயிரிழந்திருந்தனர்.

அவர் தன் குடும்ப இல்லத்தைக் தேடினார். வீடு இடிந்த நிலையில் இருந்தது.

ஆனால், பெற்றோர் மறைத்து வைத்திருந்த செல்வம் பாதுகாப்பாக இருந்தது.

அவர் மனதில் எண்ணினார்:

“இங்கு என்னை யாரும் அடையாளம் காணவில்லை. என் பெற்றோரின் செல்வம் இன்னும் பாதுகாப்பாக இருக்கிறது. ஆனால், அதை நான் உரிமை கோர முயன்றால், யாரும் என்னை அறியாததால், பிரச்சனையில் சிக்கிவிடுவேன்.”

மகன், செல்வத்தின் ஆசையை விட்டுவிட்டு, ஒரு கூலித் தொழிலாளியாக வேலை செய்யத் தொடங்கினார்.

பின்னர், நகரின் முக்கிய வீதியில், வேலைக்காரர்களை அதிகாலை எழுப்பும் வேலை கிடைத்தது. அவர் உரக்கக் கூவுவார். அவரது குரல் ஆழமானதும், ஒலிக்கச்செய்யும் தன்மையுடையதுமாக இருந்தது. அந்த ஒலிக்கச்செய்யும் குரலால், அவர் “கோஷகன்” (ஒலிக்கச்செய்யும் குரலுடையவன்) என அழைக்கப்பட்டார்.

ஒருநாள், அவரது பெரும் குரல், ராஜா பிம்பிசாரனின் செவியினில் விழுந்தது. அவர் எண்ணினார்:

“இது சாதாரண குரலல்ல. இப்படிப்பட்ட குரலுடையவன், நிச்சயமாக ஒரு செல்வவானாக இருக்க வேண்டும்.”

ராஜா பிம்பிசாரர், கும்பகோஷகனை அழைத்து, அவரது பின்னணியை விசாரித்தார். அப்போது, அந்த பிரபு குடும்பத்தின் நாற்பது கோடி மதிப்புள்ள செல்வத்தை மீட்டெடுத்து, கோஷகனிடம் ஒப்படைத்தார்.

மேலும், ராஜகஹத்தில் ஒரு நற்பதவியையும் அவருக்கு வழங்கினார்.

அவ்வளவு பெரும் செல்வத்தின் உரிமையாளராக இருந்தபோதும், கும்பகோஷகர் ஒரு எளிய கூலித் தொழிலாளியாக வாழ்ந்தார். அவரது நற்பண்புகள், ஞானம், மற்றும் உழைப்பு அனைவரையும் ஆச்சரியப்படுத்தின.

இதைப் பார்த்த ராஜா பிம்பிசாரர், கும்பகோஷகனை பெருமகனான புத்தரைச் சந்திக்க அழைத்துச் சென்றார். புத்தர் இது சம்பந்தமாக சொன்ன செய்யுள்:

தம்மபதம் 24

Uṭṭhānavato satimato Sucikammassa nisammakārino Saññatassa ca dhammajīvino Appamattassa yasobhivaḍḍhati

உட்டாநவதோ சதிமதோ சுசிகம்மஸ்ஸ நிசம்மகாரிநோ

சண்ணதஸ்ஸ ச தம்மஜீவினோ அப்பமத்தஸ்ஸ யஸோபிவட்டதி

தமிழில்:

“உற்சாகமுள்ளவன், எச்சரிக்கையுள்ளவன், நடத்தையில் தூய்மையுடையவன், செயலில் சிந்தனையுள்ளவன், அடக்கத்தோடு வாழ்பவன், தர்மத்தின்படி நடப்பவன், முயற்சியுடன் இருப்பவன் — அத்தகைய ஒருவரின் புகழ் வளர்ந்து கொண்டே இருக்கும்.”

உட்டாநவதோ Uṭṭhānavato: உழைப்புள்ளவன்.

சதிமதோ Satimato: நினைவுள்ளவன்.

சுசிகம்மஸ்ஸ Sucikammassa: சுத்தமான செயல்கள் கொண்டவன்.

நிசம்மகாரிநோ Nisammakārino: சிந்தித்துச் செய்பவன்.

சண்ணதஸ்ஸ Saññatassa: அடக்கமுள்ளவன். தம்மஜீவினோ Dhammajīvino: தர்மப்படி வாழ்பவன்.

அப்பமத்தஸ்ஸ Appamattassa: முயற்சியும் விவேகமும் உள்ளவன்.

யஸோபிவட்டதி Yasobhivaḍḍhati: அவன் புகழ் வளர்கிறது.

அன்பான பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே,

வெற்றியின் ரகசியத்தை கவனியுங்கள். ஒரு மனிதன் செழிக்க வேண்டிய அனைத்து முக்கிய பண்புகளும் இங்கேயே உள்ளன. முதன்மையான கொள்கை — உற்சாகமான முயற்சி. அது எழுந்து செயல்படும் வலிமை.

இப்படிப்பட்டவர் எப்போதும் விழிப்புடன் வாழ்கிறார், தன் வாழ்க்கையை தெளிவாக திட்டமிடுகிறார், அந்த திட்டங்களைச் செயல்படுத்துகிறார். இதுவே “உயர்ந்த முயற்சி” என்பதின் சாரம்.

நன்கு நினைவுடன் இருப்பது மிகவும் முக்கியம். நினைவு இல்லாமல், முயற்சியை சரியாக பயன்படுத்த முடியாது. எனவே, ஒருவர் செய்யும் ஒவ்வொரு செயலையும் விழிப்புடன் கவனிக்க வேண்டும்.

உதாரணமாக: “நான் இவ்வளவு வருமானம் பெறுகிறேன், எனவே இவ்வளவிற்குள் மட்டுமே செலவிட வேண்டும்.” ஒவ்வொரு செயலும் சிந்தனையுடன் வழிநடத்தப்பட வேண்டும்.

தூய நடத்தை என்பது சுத்தமானதும், நேர்மையானதும் உள்ள செயல்களில் ஈடுபடுவதை குறிக்கிறது. அது திருட்டு, பொய், ஏமாற்றம் அல்லது சூழ்ச்சியின்றி செயல்படுவதை அர்த்தப்படுத்துகிறது.

நேர்மையாக நடக்கும் ஒருவருக்கு சமுதாயத்தில் மரியாதை கிடைக்கும். நேர்மையும் நம்பிக்கையும் கொண்ட ஒருவருடன் மக்கள் தொடர்பு கொள்ள விரும்புகிறார்கள்.

நுட்பமான சிந்தனையுடன் செயல்படுவது ஒரு ஞானியின் தன்மை. 'நிசம்மகாரி' என்ற பாளிச் சொல், இப்படிப்பட்ட நபரை குறிக்கிறது.

அப்படிப்பட்ட ஒருவரின் செயல்களையும் வார்த்தைகளையும் கவனமாக பார்க்கும்போது அவர்களுக்கு தவறுகள் ஏற்படும் வாய்ப்பு குறைவானதாக தெரியும், வெற்றிக்கான வாய்ப்புகள் அதிகமாக இருக்கும்.

வெற்றிகரமான வாழ்க்கையை நடத்த, ஒருவரிடம் சுய கட்டுப்பாடு இருக்க வேண்டும். இந்த கட்டுப்பாடு, தர்மத்தோடு வாழும் வாழ்க்கையை வாழ்வதிலிருந்து உருவாகிறது. சுய ஒழுக்கத்தின் மூலம், ஒருவரின் பண்பு மேம்படுகிறது.

தர்மத்தில் வேரூன்றிய வாழ்க்கை, மகிழ்ச்சியையும், பிறருக்கான நன்மையையும் தருகிறது. இப்படிப்பட்ட வாழ்க்கை, கொலை, திருட்டு, தவறான நடத்தை, பொய், ஏமாற்றம், மற்றும் மயக்கப் பொருட்களின் பயன்பாடு ஆகியவற்றிலிருந்து விடுபட்டதாகும்.

இப்படிப்பட்ட நபர், உலகியலான விஷயங்களில் ஒருபோதும் அசாக்கிரதையாக இருக்க மாட்டார். அதனால்தான், அவருடைய புகழ் பரந்து விரிகிறது.

அன்பான பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே,

“இந்த நற்குணங்களை உங்களுள் வளர்த்துக் கொள்ளுங்கள். உலகியலான வாழ்க்கை வெற்றிகரமாக அமைய, இச்செய்யுளில் கூறப்பட்ட அரிய உண்மைகள் ஆழ்ந்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகின்றன. செழிப்பு வெறுமனே ஆசைப்படுவதால் கிடையாது. அதற்கான காரணங்களையும் சூழ்நிலைகளையும் ஒருவர் வளர்க்கும் நாளிலேயே வாழ்க்கையில் செழிப்பு கிடைக்கிறது.”

***

2.3 தம்மபதம் பின்னணி கதைகள் (தம்மப்பதம் செய்யுள் 25)

2.3 Dhammapada Atthakatha

(Verse 25)

சின்ன பந்தக தேரரின் கதை

Source: Venerable Kiribathgoda Gnanananda Thero's Singhala rendition of the background stories of the Dhammapada.

Translation to English: Thiru Sarath Kankanamge.

***

சின்ன பந்தக தேரரின் கதை

"புண்ணியமுள்ள பக்தர்களே, புண்ணியமுள்ள குழந்தைகளே,

ஒரு புத்தர் உலகில் தோன்றும் போது, அறிவுள்ளவர்களுக்கு வாழ்க்கையின் உண்மையான இயல்பை புரிந்து கொள்ள மிகவும் அரிய வாய்ப்பாக அமைகிறது. பாக்கியவான் எங்கு வாழ்ந்தாரோ, அந்த இடத்தில் உள்ள புத்திசாலி மக்களும், நற்குணமுள்ள மக்களும் சம்சார துயரத்திலிருந்து விடுபடுவதற்கான அரிய வாய்ப்பைப் பெறுகிறார்கள். சாவத்தி மற்றும் ராஜகஹா போன்ற இடங்களில் இவ்வாறான வாய்ப்புகள் பெருமளவில் ஏற்பட்டன."

"இந்தக் கதை அதற்கு ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டாகும். ராஜகஹா நகரத்தில் ஒரு நிலத்தரசுகார செல்வந்த குடும்பம் வாழ்ந்தது. அந்தக் குடும்பத்தில் இரண்டு மகன்கள் இருந்தனர். மூத்தவர் மகா பந்தகா என அழைக்கப்பட்டார்; இளையவர் சுள்ள (சின்ன) பந்தகா என்று அழைக்கப்பட்டார். இந்தக் குழந்தைகள் அடிக்கடி வேலுவனாராம விகாரைக்குச் சென்று புத்தரைப் பார்ப்பதோடு, அவருடைய போதனைகளை கேட்பதிலும் ஈடுபட்டனர். காலப்போக்கில், அவர்கள் மனம் துறவற வாழ்க்கையை நோக்கி திரும்பியது. முதலில், மகா பந்தகா துறவறம் ஏற்றார். அவர் துறவறம் எடுத்த நாளிலிருந்து, தம்மத்தை விடாமுயற்சியுடனும் தீவிரமாகவும் பயின்றார். மிகக் குறுகிய காலத்தில், அவர் அரஹந்த நிலையை—உயர்ந்த ஞான நிலையை—அடைந்தார்."

"சுள்ள பந்தகர், தன் சகோதரரின் ஆன்மீக வாழ்க்கையின் அழகால் ஆழமாக ஈர்க்கப்பட்டார். அவரும் துறவறம் எடுக்க விரும்பினார். பெற்றோரின் அனுமதியுடன், சுள்ள பந்தகரும் புத்தரின் வழிகாட்டுதலின் கீழ் துறவற வாழ்க்கையைத் தொடங்கினார். அவர் நற்குண ஒழுக்கத்தைப் பின்பற்றவும், தியானம் செய்யவும் வலுவான விருப்பம் கொண்டிருந்தார். ஆனால், அவர் ஒரு வேதனையான சவாலை எதிர் கொள்ள வேண்டிய இருந்தது - எதையும் மனனம் செய்வதற்கு தடுமாறினார். ஒரு நாள், மகா பந்தகர் அவருக்கு புத்தரின் சிறப்புகளைப் புகழும் ஒரு பாடலை, அவர் கற்று முன்னேற வேண்டும் என்ற நோக்கத்துடன் அவரிடம் கொடுத்தார்."

"பதுமம் யதா கொக்கநதம் சுகந்தம்

பாதோ சியா புள்ளமவீதகந்தம்

அங்கீரசம் பஸ்ஸ விரோசமானம் தபந்தமாதிச்சமிவந்தலிக்கேதி."

"காலை நேரத்தில் மலரும் சிவப்பு தாமரை (கொக்கநதம்) இனிய வாசனை பரப்புவது போல, அதன் மணம் முழுமையாக மலர்ந்த பிறகும் குறையாதது போல,

ஒளிரும் அங்கீரசர் (புத்தர்) பிரகாசமாக ஒளிருகிறார், வானில் பிரகாசிக்கும் சூரியனைப் போல."

சுள்ள பந்தகர் அந்த பாடலை மனப்பாடம் செய்ய மிகவும் முயற்சி செய்தார். ஆனால் அவர் முயற்சி பலிக்கவில்லை —அவர் அதை நினைவில் வைத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. இதனால் அவர் மிகுந்த வருத்தம் அடைந்தார். நான்கு மாதங்கள் கடந்தும், அவர் அந்த ஒரு பாடலைக்கூட மனப்பாடம் செய்ய முடியவில்லை. ஒரு நாள், அவரது மூத்த சகோதரர் மகா பந்தகர் அவரை அழைத்தார்.

அவர் கூறினார்: “தேரரே, இந்த துறவு வாழ்க்கையில் நீங்கள் முன்னேற முடியாதவர். ஒரே ஒரு புனித பாடலை மனப்பாடம் செய்ய முடியாமல் நான்கு மாதங்கள் கழித்துவிட்டீர்கள். உங்களைப் போன்ற மந்தக்குணமுடையோர் புத்தரின் சாசனத்தில் இடம் பெற முடியாது. நீங்கள் சீவர உடையை விட்டு விட்டு வீட்டிற்கு திரும்புவது நல்லது. பின்னர் ஒரு வேலை செய்து, ஒரு சாமானிய மனிதராக புண்ணிய செயல்களைத் தொடரலாம்.”

சுள்ள பந்தகர் கண்களில் கண்ணீர் நிரம்பியவாறு தனது சகோதரரை நோக்கி நின்றார். அவரிடம் மன்னிக்கப் போவதற்கான எந்த அறிகுறியும் இல்லை. ஒரு பெருமூச்சு விட்டார், பின்னர் தரையை நோக்கி பார்வையை தாழ்த்தினார். சகோதரருக்கு மரியாதையுடன் தரையில் தலை தொட்டு வணங்கி வேலுவனாராம விகாரையை விட்டு வெளியேற தயாரானார். அவர் வாயிலுக்கு வந்து சேர்ந்தார். ஆனால் வீட்டுக்குப் போக மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை.

“ஓ... நான் எப்படி வீட்டிற்குத் திரும்ப முடியும்? நான் எப்படி சாமானிய உடைகளை மீண்டும் அணிய முடியும்? தர்மத்தை கேட்காமல், தியானம் செய்யாமல் நான் எப்படி வாழ முடியும்? ஓ... மனப்பாடம் செய்ய முடியாதது என் துரதிருஷ்டமே. ஓ... இந்த சீவர உடைகளை நான் எப்படி கழற்ற முடியும்? ஓ... என்னால் முடியாது...”

சுள்ள பந்தகர் ஆழ்ந்த துக்கத்தில் மூழ்கினார். அவர் வாயிலின் அருகில் அமர்ந்து தேம்பித் தேம்பி அழத் தொடங்கினார். பரம கருணையுள்ள புத்தர், இளம் துறவியின் உள்ளத்தில் மறைந்திருந்த அபாரமான திறனை கண்டார். புனிதர் அவரை நெருங்கினார். “ஆ… சுள்ள பந்தகா, இது என்ன? ஏன் அழுகிறாய்? உன் மனம் கலங்கியுள்ளதா?”

“பெருமானே, நான் மிகவும் துரதிருஷ்டசாலி. எனக்கு மனப்பாடம் செய்ய முடியவில்லை. நான்கு மாதங்களாக முயற்சி செய்து வருகிறேன், ஆனால் அந்த ஒரு பாடலைக்கூட நினைவில் வைத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. என் மூத்த சகோதரர் வீட்டிற்குச் திரும்பச் சொன்னார். ஓ புனிதரே, எனக்கு உண்மையாகவே தியானம் செய்ய ஆசை உள்ளது.”

பரம கருணையுள்ள புத்தர் மெதுவாக சுள்ள பந்தகரின் தலையில் கையை வைத்தார், பின்னர் அவரது கையைப் பிடித்தார்.

“சரி… சரி… சுள்ள பந்தகா, நீ வீட்டிற்குச் செல்ல தேவையில்லை. நான் உனக்கு தியானம் செய்ய ஒரு முறையை கற்றுத் தருகிறேன். உள்ளே போவோம்.”

புத்தர் சுள்ள பந்தகரை உள்ளே அழைத்துச் சென்றார். ஒரு சுத்தமான வெள்ளை துணியை அவரிடம் கொடுத்தார். அவர் சூரிய ஒளி விழும் இடத்தில் அவரை அமர வைத்தார்.

“இப்போது, இந்த துணியை மெதுவாக உனது கையால் தேய்க்கவும். உனது மனதை அலைக்கழிக்க விடாதே. ‘ரஜோ ஹரணம்… ரஜோ ஹரணம்…’ என்று தொடர்ந்து கூறி சிந்திக்கவும்.” இந்த வார்த்தையின் பொருள்: ‘மாசுக்களை நீக்குவது’ அல்லது ‘அழுக்கு நீக்குவது’.

சுள்ள பந்தகர் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தார். புத்தர் கூறியபடி தியானம் செய்தார். ஆனால், மெதுவாக அந்த வெள்ளை துணி அழுக்காகியது. அவரது மனம் அந்த பயிற்சியுடன் ஒத்திசைவாக மாறத் தொடங்கியது. புத்தரின் ஆன்மீக சக்தியின் மூலம், அவர் ஒரு தர்ம உரையை வழங்கினார். சுள்ள பந்தகர் அரஹந்த நிலையை அடைந்தார்.

புத்தரின் சாசனத்தில் மனதின் அதிசய சக்திகளையுடைய முக்கியமான துறவிகளுள் ஒருவராக சுள்ள பந்தகர் ஆனார். ஒரு பாடலையும் மனப்பாடம் செய்ய முடியாமல் நான்கு மாதங்கள் துன்புற்றதற்கான காரணம், கடந்த பிறவிகளில் செய்த கர்ம விளைவுகளே. ஆனால், அவர் அதை அனைத்தையும் தன்னுடைய அசைக்க முடியாத முயற்சியால் கடந்து, வெற்றியை அடைந்தார்.

தம்மபதம் 25

உட்டாநேனப்பமாதேன சஞ்ஞமேன தமேன ச

தீபம் கயிராத மெதாவீ

யம் ஓகோ நாபிகீரதி

தமிழில்:

உற்சாகமான முயற்சியுடன், அசைக்க முடியாத கவனத்துடன்,

அடக்கமும் சுய கட்டுப்பாடும் கொண்டு,

ஞானி ஒருவர் (நற்குணங்களால்) ஒரு தீவாக தன்னை உருவாக்க வேண்டும்.

அதை எந்தக் களங்கங்களின் பெருக்கமும் மூழ்கடிக்க முடியாது.

அன்பான பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே, வாழ்க்கையை உயர்த்தும் முயற்சி மிகவும் முக்கியமானது. புனிதர் (புத்தர்) கூறியது போல, முயற்சி மூன்று விதங்களில் வளர்க்கப்பட வேண்டும்:

ஒருவர் தொடர்ந்து முயற்சியுடன் இருப்பின், அந்த முயற்சி “துவக்க முயற்சி” (ஆரத்த வீரிய) எனப்படும்—துவங்கிய முயற்சி.

அந்த முயற்சி விழிப்புடன், மனக்கவனத்துடன் தொடர்ந்தால், அது “உயரும் முயற்சி” (உட்டாந விரிய) எனப்படும்—முயற்சி உயர்ந்து வலிமை பெறுகிறது.

உயரும் முயற்சி உடையவர் ஞானமிக்கவர். அவர்கள் பகுத்தறிவைப் பயன்படுத்துகிறார்கள், ஞானத்துடன் சிந்திக்கிறார்கள், நல்லதும் கெட்டதும் இடையே வேறுபாடு காண்கிறார்கள்; நல்லதைத் தேர்ந்தெடுத்து, கெட்டதை விலக்குகிறார்கள். எனவே, உயரும் முயற்சி ஒரு முன்னேறும் வாழ்க்கைக்கு மிகுந்த பயனளிக்கிறது.

“அப்பமாதா” என்பதின் அர்த்தம் (முயற்சி)

இப்போது நீங்கள் “அப்பமாதா” என்ற வார்த்தையின் பொருளை புரிந்துகொண்டுள்ளீர்கள்—அது அர்ப்பணிப்பு என்பதைக் குறிக்கிறது. ஒருவர் தங்கள் தினசரி செயல்களில் இடையூறுகளுக்கு இடம் கொடுக்காமல், தொடர்ந்து தங்கள் இலக்கை நோக்கி முன்னேற முயற்சி செய்கிறாரெனில், அந்த அசைக்க முடியாத அர்ப்பணிப்பே “முயற்சி” எனப்படும்.

புலன் அடக்கமும் அறநெறி ஒழுக்கமும்

ஒழுக்கம் என்றால் புலன் அடக்கத்தை குறிக்கிறது. அன்பான பக்தர்களே, அன்பான பிள்ளைகளே, நமக்கு ஆறு புலன்கள் உள்ளன: கண், செவி, மூக்கு, நாக்கு, உடல், மற்றும் மனம். இந்த புலன்கள் மூலம் நாம் உலகத்தை உணர்கிறோம்— கண்கள் மூலம் காட்சிகளை, செவிகள் மூலம் ஒலிகளை, மூக்கின் மூலம் வாசனைகளை, நாக்கின் மூலம் சுவைகளை, உடலின் மூலம் உணர்வுகளை, மற்றும் மனத்தின் மூலம் எண்ணங்களை.

இந்த புலன்கள் மூலம் வரும் அனுபவங்களாள் தான் நம் மனதில் களங்கங்கள் உருவாகின்றன. எனவே, மன வளர்ச்சியை விரும்பும் ஒருவர் இந்த புலன்களை கட்டுப்படுத்த வேண்டும். அவர்கள் ஆசை, வெறுப்பு அல்லது மாயையை மனதில் வேரூன்ற அனுமதிக்கக் கூடாது.

புலன்கள் கட்டுப்பாட்டின் அடித்தளம் ஒழுக்க விதிகளை (சீலங்களை) பின்பற்றுவதே. அதேபோல், ஒழுக்க விதிகளை பின்பற்றுவதற்கான அடித்தளமும் புலன் கட்டுப்பாடாகும். எனவே, கட்டுப்பாடுடன் வாழும் ஒருவர் இயல்பாகவே நற்குணம் உடையவராக இருக்கிறார். நற்குணமே வாழ்க்கையை அழகுபடுத்தும் அணிகலம்.

புலன்கள் கட்டுப்பாட்டிற்கான ரத உவமை

புலன்களை கட்டுப்படுத்துவது மிகுந்த பயனுள்ளதாகும். அவ்வாறு வாழும் ஒருவர் புலன்கள் மூலம் வரும் இன்பங்களைத் நாடி ஓடுவதில்லை. ஆறு குதிரைகள் இழுக்கும் ஒரு ரதத்தை கற்பனை செய்யுங்கள். ஒரு திறமையான சாரதி கயிறுகளைப் பிடித்து, அந்த குதிரைகளை துல்லியமாக வழிநடத்துகிறார். குதிரைகள் வெறித்தனமாக ஓட முடியாது—அவை ஓட்டுநரின் கட்டளைக்கு ஏற்ப நகர்கின்றன.

அதேபோல், உலகில் உள்ள மகான்கள் தங்கள் ஆறு புலன்களையும், அந்த சாரதி குதிரைகளை வழிநடத்துவது போல கட்டுப்படுத்துகிறார்கள். ஒருவர் தம் புலன்களை இவ்வாறு முழுமையாக கட்டுப்படுத்துகிறாரெனில், அவர் உண்மையில் ஒரு மகானல்லவா?

ஞானத்தின் பங்கு (மெதாவீ)

புனித பாடலில் “மெதாவீ” என்ற வார்த்தை வருகிறது—அது மிகுந்த ஞானம் உடைய ஒரு நபரை குறிக்கிறது. ஞானமிக்க ஒருவர் தங்கள் புத்தியை எல்லா விஷயங்களிலும் பயன்படுத்துகிறார்கள். அவர்களுக்கு புத்தரின் தர்மம் ஆழமானதாகவும், சுவைமிக்கதாகவும் இருக்கும். அவர்கள் தர்மத்தில் ஈடுபட்டு அளவிட முடியாத ஆனந்தத்தை அனுபவிக்கிறார்கள்.

இந்த ஞானி ஒரு தீவாக—ஒரு புகலிடமாக—தம்மை கட்டமைக்கிறார். அந்த தீவை எந்தக் களங்கங்களின் பெருக்கமும் மூழ்கடிக்க முடியாது. புத்தர் அந்த தீவை சிறந்த நிப்பாணம் என விவரித்தார்—உலகியலான அழுக்குகளால் பாதிக்கப்படாதது. அந்த தீவை அடைந்தவர் என்றும் அமைதியுடன் இருப்பார்.

***

2.4 முட்டாள்களின் திருவிழா பற்றிய கதை (தம்மப்பதம் செய்யுள் 26, 27)

முட்டாள்களின் திருவிழா பற்றிய கதை

Source: Venerable Kiribathgoda Gnanananda Thero's Singhala rendition of the background stories of the Dhammapada.

Translation to English: Thiru Sarath Kankanamge.

***

ஜோதிடத்தை நம்பியவர்களால் நடத்தப்பட்ட அர்த்தமற்ற திருவிழா

புண்ணியமிக்க பக்தர்களே, புண்ணியமிக்க பிள்ளைகளே,

புத்தரின் காலத்தில் சாவத்தி நகரத்தில் எழு கோடி மக்கள் வாழ்ந்தனர். அவர்களில் ஐந்து கோடி பேர் புத்தரின் சீடர்களாக இருந்தனர். இந்த சீடர்கள் ஜோதிடம் அல்லது சுப நேரங்களைப் பற்றிக் கவலைப்படவில்லை. அவர்கள் புண்ணியத்தில் கவனம் செலுத்தினர்—தானம், சீலம், மற்றும் தியானம் போன்ற செயல்களில். மேலும், மகா மங்கள சூத்தத்தில் கூறப்பட்ட 38 ஆசீர்வாதங்களை அவர்கள் தீவிரமாகப் பயிற்சி செய்தனர்.

அதே நகரத்தில், சுமார் இரண்டு கோடி பேர் பொதுச்சனங்களாக இருந்தனர்—புத்தரின் உபதேசத்திற்கு வெளியிலிருந்தவர்கள். இந்த மக்கள் தங்கள் நம்பிக்கைகளை அடிக்கடி மாற்றிக்கொள்வார்கள், அந்த அந்த நேரத்தில் என்ன உணர்ந்தார்களோ அதைத் தொடர்ந்து வாழ்ந்தனர். வாழ்க்கையில் வெற்றி பெற வேண்டும் என்பதற்காக, அவர்கள் பிராமணர்கள் தீர்மானித்த சுபமான நாட்களை தேர்ந்தெடுத்தனர். அந்த நாட்கள் தொடங்கியதும், ஒரு வாரம் நீடிக்கும் திருவிழாக்கள் நடத்தப்பட்டன.

இந்த விழாக்களின் போது, பலர் தங்கள் உடலில் சாம்பலும் மாட்டு சாணத்தையும் பூசிக் கொள்வார்கள். அவர்கள் அவ்வழியாகச் சென்றவர்கள் மீதும், அந்த சாம்பலையும் சாணத்தையும் —நீரில் கலக்கப்பட்ட சாணம் உட்பட-- சென்றவர்களின் அந்தஸ்து பார்க்காமல் வீசினார்கள். மற்றவரை இழிவுபடுத்தினர். கூட்டமாகச் சேர்ந்து, வீடு வீடாகச் சென்று வாசலில், பாடல்கள் பாடினர். இந்த நடத்தையை ஒரு முழு வாரம் தொடர்ந்தனர்.

விழா முடிந்ததும், மேன்மையான சீடர்கள் வெளிவந்தனர். புத்தர், துறவிகள் குழுமத்துடன், நகரத்தில் நுழைந்தார். மிகுந்த மரியாதையுடன் மக்களால் வரவேற்கப்பட்டார். அவர்கள் உணவு மற்றும் பானங்களை வழங்கினர், மேலும் விழாவின் காரணமாக அவர்கள் அனுபவித்த பல இன்னல்களை குறித்து புத்தரிடம் புலம்பினர்.

“ஓ பகவானே,” என்று அவர்கள் கூறினர், “இந்த மக்கள் சுபநேரங்களில் நம்பிக்கை வைத்ததால் துன்பங்களை அனுபவிக்கின்றனர். அவர்கள் இந்த நேரங்களுக்கு மிகுந்த சக்தி இருப்பதாக நினைக்கின்றனர். ஏழு நாட்கள் தொடர்ந்து நாங்கள் கடுமையான துன்பங்களைச் சந்தித்தோம். அவர்களுக்கு வெட்கமும் பயமும் இல்லை. சாம்பலும் மாட்டுச் சாணத்தையும் விட்டு எறிந்தனர். நம் பாட்டன் காலத்திலும் கேட்கப்படாத இழிவான வார்த்தைகளை பேசினார்கள். ஆபாசமான நகைச்சுவை கதைகளைச் பகிர்ந்து கொண்டனர். நாங்கள் வீட்டை விட்டு வெளியே செல்ல முடியவில்லை. ஒரு புத்தரின் தர்மம் நிலவுகின்ற காலத்திலும், மக்கள் ஜோதிடத்தைப் பின்பற்றுகிறார்கள்—எவ்வளவு துரதிருஷ்டவசமானது!”

அந்த நேரத்தில், பகவான் புத்தர் இவ்வாறான தவறான நம்பிக்கைகளின் பயனற்ற தன்மையை வெளிப்படுத்தினார். அவர் கன்மத்தின் முக்கியத்துவம், அதன் விளைவுகள், செயல்களின் அர்த்தம், மற்றும் நல்லதும் கெட்டதும் இடையே தேர்வு செய்யும் திறன் ஆகியவற்றை போதித்தார். அவர் பின்வரும் பாடல்களை உபதேசித்தார்:

பமாதம் மனுயுஞ்சந்தி — பாலா தும்மேதினோ ஜனா அப்பமாதஞ்ச மெதாவீ — தனம் சேட்ட்ஹம்வ ரக்கதி

முட்டாள்களும் அறிவிலிகளும் அலட்சியத்தில் ஈடுபடுகிறார்கள். ஆனால் ஞானமிக்கவர் முயற்சியை மிகச் சிறந்த செல்வமாகக் காக்கிறார்.

மா பமாதம் மனுயுஞ்சேத — மா காமரதி ஸந்தவம் அப்பமத்தோ ஹி ஜாயந்தோ — பப்போதி விபுலம் சுகம்

அலட்சியத்திலும் காம இன்பங்களிலும் ஈடுபட வேண்டாம். முயற்சியுடன் தியானம் செய்யும் ஒருவர் பெரும் ஆனந்தத்தை அடைகிறார்.

இறுதி சிந்தனை:

இங்கு “பாலா” என்ற சொல் குழந்தைகளை குறிக்கவில்லை. அர்த்தமற்றதும் அர்த்தமுள்ளதுக்கான வேறுபாட்டை புரிந்துகொள்ள முடியாத முட்டாள்களை குறிக்கிறது. “தும்மேதினோ” என்பது ஞானம் இல்லாதவர்களை குறிக்கும். இவ்வாறானவர்கள் வெவ்வேறு நம்பிக்கைகளை கண்மூடித்தனமாக பின்பற்றுகிறார்கள். அவர்கள் மூன்று ரத்தினங்களின் உன்னதமான பண்புகளை உணர முடியாதவர்கள். முயற்சி, சுய கட்டுப்பாடு, ஆராய்ச்சி, மற்றும் பக்தியை விட்டு விட்டு, சோம்பல், அறியாமை மற்றும் அர்த்தமற்ற சடங்குகளை ஏற்கிறார்கள்.

ஆனால் ஞானமிக்கவர் தர்மத்தை கற்றுக்கொள்கிறார், அதன் நற்குணங்களை வளர்க்கிறார், மற்றும் முயற்சியுடன் செயல்படுகிறார்—தொடர்ந்து போதனைகளை படிக்கிறார், மூத்தோர்களையும் ஆசான்களையும் மதிக்கிறார், மற்றும் சிறந்த நண்பர்களுடன் பழகுகிறார். அவர் இந்த நற்குணங்களை ஒரு மதிப்புமிக்க செல்வமாகப் பாதுகாக்கிறார்.

எனவே, அலட்சியத்தில் நேரத்தை வீணடிக்க வேண்டாம். காம இன்பம் உங்கள் வாழ்க்கையின் ஒரே இலக்கமாக மாறக்கூடாது. புண்ணியமும் தர்மமும் வளர்ப்பது அர்த்தமுள்ள வாழ்க்கைக்குத் அவசியம். புத்தர் கூறினார்—முயற்சியுடன் பயிற்சி செய்பவர்கள் உன்னதமான அமைதியை அடைகிறார்கள்: அதுவே நிப்பாணம்.

***

2.5 போற்றுதற்குரிய மகா காஸப்பர் பற்றிய கதை (தம்மப்பதம் செய்யுள் 28)

2.5 Dhammapada Atthakatha

(Verse 28)

போற்றுதற்குரிய மகா காஸப்பர் பற்றிய கதை

Source: Venerable Kiribathgoda Gnanananda Thero's Singhala rendition of the background stories of the Dhammapada.

Translation to English: Thiru Sarath Kankanamge.

***

புண்ணியமிக்க பக்தர்களே, புண்ணியமிக்க பிள்ளைகளே,

போற்றுதற்குரிய மகா காஸப்பர் என்பவர் கௌதம புத்தரின் உன்னதமான சீடர்களில் ஒருவராக விளங்கினார். அவரது உடல் தோற்றம் பொன்னிறத்தில் ஒளிர்ந்தது; அவர் அவ்வளவு அழகாக இருந்ததால், சிலர் முதலில் பார்க்கும்போது புத்தரையும் மகா காஸப்பரையும் வேறுபடுத்த முடியாமல் இருந்தனர்.

மகா காஸப்பர் தனிமையை விரும்பி, தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை வாழ்ந்தார். அவர் துறவிகளின் ஒழுக்க நடைமுறைகளில் தன்னை ஆழமான அர்ப்பணித்துக்கொண்டிருந்தார். மன மாசுக்களை அடக்கக்கூடிய பல நற்குணங்களை கொண்டிருந்தார். இதனால், தவத்திற் (துதங்க முறைகளில்) சிறந்தவராக கருதப்பட்டார். அவர் மூன்று உடைகள் மட்டுமே வைத்திருந்தார், தூக்கி எறியப்பட்ட துணிகளிலான உடைகளைக்கொண்டு திருப்தி அடைந்தார், யாசித்து வாழ்ந்தார். மேலும் அடர்ந்த காடுகளில் தங்கி, துறவு வாழ்வை உயர்ந்த முறையில் கடைபிடித்தார்.

தெய்வங்களுக்கும் மகா காஸப்பரை மிகவும் பிடித்திருந்தது. அவரிடம் மிகுந்த பாசம் காட்டினர். சில சமயங்களில், அவர்கள் மனித உருவம் எடுத்து, அவருக்கு உணவு பானங்களை மரியாதையுடன் வழங்கி சேவை செய்தனர்.

அந்த காலத்தில், மகா காஸப்பர் ராஜகஹம் அருகில் உள்ள ஒரு மலையின் “பிப்பலி” எனப்படும் பாறைக்குகையில் தங்கியிருந்தார். உணவு யாசித்த பிறகு, அவர் அமைதியாக அந்த மலைக்குச் சென்று, அந்தக் குகையில் தங்குவார். அவர் “சுடூபபாத ஞானம்” எனப்படும் தெய்வீக ஞானத்தின் மூலம் (பிறவியும் மரணமும் குறித்த அறிவு), உயிர்கள் தங்கள் கர்மத்தின் அடிப்படையில் எவ்வாறு இறந்து, மறுபிறவி எடுக்கின்றனர் என்பதை பார்த்தார். பூமியில் உள்ள உயிர்களின் துயரங்கள் அவருக்குத் தெளிவாகத் தெரிந்தன.

ஒருநாள், புத்த பகவான் ஜேதவன விஹாரத்தில் தங்கியிருந்தார். தம் தெய்வீக பார்வையின் மூலம், புத்தர் மகா காஸப்பர் எங்கு தங்கியிருந்தார் என்பதைப் பார்த்தார், அவர் சுடூபபாத ஞானத்தில் ஆழ்ந்த தியானத்தில் ஈடுபட்டிருந்ததை உணர்ந்தார். புத்தர் பின்னர் ஒரு ஒளிக்கதிரை காஸப்பர் இருப்பிடத்திற்குத் அனுப்பினார். அந்த ஒளியை கவனித்த மகா காஸப்பர், தம் மனதை அதற்குத் திருப்பி, தியான நிலையிலிருந்து வெளியே வந்தார்.

புத்தர் மகா காஸப்பரின் ஆழமான ஞானத்தைப் பாராட்டி கூறினார்: “அன்புள்ள காஸப்பா, இப்போது நீ வாழ்க்கையின் உண்மையான தன்மையை தெளிவாகக் காண்கிறாய். உயிர்கள் தங்கள் சொந்த செயல்களால் (கன்மம்/ வினை) துயரத்தில் பிறக்கின்றனர்; அதேபோல், தங்கள் நல்வினைகளால் சிறப்பான மறுபிறவிகளை அடைகின்றனர். இதனால், சம்சாரப் பயணத்திற்கு காணக்கூடிய முடிவு இல்லை. அலட்சியத்தில் வாழ்பவர்கள் துயரத்தையும் துக்கத்தையும் கடந்துசெல்ல முடியாது.”

பாலி செய்யுள்

பமாதம் அப்பமாதேன — யதா நூததி பண்டிதோ

பண்ணா பாசாதமாருய்ஹ — அசோகோ சோகினிம் பஜம்

பப்பதத்தோ வ பும்மத்தே — தீரோ பாலே அவேக்கதி

தமிழில்

ஞானி ஒருவர் அலட்சியத்தை முயற்சியால் நீக்கும்போது, துயரமின்றி ஞானம் என்ற கோபுரத்தை ஏறுகிறார்.

அவர் துயரத்தில் மூழ்கிய மக்களை நோக்குகிறார்— மலையின் உச்சியில் நின்று கீழுள்ளவர்களைப் பார்ப்பதுபோல்.

அறிவு மற்றும் ஆன்மிக ஞானத்தை பற்றிய சிந்தனை

இந்தச் செய்யுள், அரஹந்தர் எனப்படும் ஞானமிக்கவரைப் பற்றிக் கூறுகிறது—அவர் முயற்சியின் மூலம் வாழ்க்கையை வென்றவர். அவர் ஏறும் “கோபுரம்” என்பது ஞானத்தால் கட்டப்பட்டது; அந்த ஞானத்தின் உச்சி தான் சுடூபபாத ஞானம்—உயிர்களின் கர்ம மாற்றங்களை உணரும் திறன்.

சரியான பார்வையும் நற்குணமும் கொண்ட ஒருவர், மனதை ஒருமுகப்படுத்துகிறார், மனதைப் பக்குவப்படுத்துகிறார், தூய்மையாக்குகிறார். இந்த சீரமைக்கப்பட்ட மனம், உயர்ந்த அறிவைப் பெறும் நோக்கில் செலுத்தப்படுகிறது. இதன் விளைவாக அபிந்ஞா தோன்றுகிறது - அதாவது அதிசய ஆன்மீக ஞானம். இந்த ஆன்மீக நியாயங்கள், ஒருமுகப்படுத்தப்பட்டதாலும் மெய்யறிவாளும் வலுப்பெற்ற மனதிலிருந்து வளர்கின்றன.

ஆறு அதிசய சக்திகள் (சள் அபிந்ஞா)

1. இத்தி-வித ஞானம் (Iddhi-vidha ñāṇa) தன்னைத்தானே பல வடிவங்களில் பிரித்தல், சுவர்களை ஊடறுத்து நடத்தல், வானில் பறத்தல், நீரில் நடத்தல், விருப்பப்படி தோன்றுதல் மற்றும் மறைந்துவிடுதல் போன்ற மாய சக்திகள்.

2. திவ்ய-சொட்ட ஞானம் (Dibba-sota ñāṇa) தெய்வீக செவி – தூர இடங்களில் உள்ள ஒலிகளை, தெய்வீக உலகங்களின் உரையாடல்களையும் கேட்கும் திறன்.

3. பரசித்த-விஜானான ஞானம் (Paracitta-vijānana ñāṇa) மனம் வாசிக்கும் திறன் – பிறரின் எண்ணங்கள், உணர்வுகள் மற்றும் மனநிலைகளை உடனடியாக அறியும் திறன்.

4. புப்பேநிவாஸானுஸ்ஸதி ஞானம் (Pubbenivāsānussati ñāṇa) கடந்த பிறவிகளை நினைவுகூரும் ஞானம் – தன் கடந்த பிறப்புகள், அனுபவங்கள் மற்றும் கர்மப் பயணங்களை எண்ணற்ற பிறவிகளாக உணர்தல்.

5. சுடூபபாத ஞானம் (Chutūpapāta ñāṇa) உயிர்கள் எவ்வாறு இறந்து மறுபிறவி எடுக்கின்றன என்பதை உணரும் ஞானம் – கர்மத்தின் அடிப்படையில், முட்டையில் பிறப்பது, கருப்பையில் பிறப்பது, ஈரப்பதத்தில் பிறப்பது, தானாக தோன்றுவது போன்ற பிறவிகளை உணர்தல்.

6. ஆஸவக்கய ஞானம் (Āsavakkhaya ñāṇa) ஆசவங்களை (மனக்கழிவுகள்) அழிக்கும் ஞானம் – நான்கு அரிய சத்தியங்களை முழுமையாக உணர்வதன் மூலம் பெறப்படும் விடுதலை. இந்த ஞானம், ஆசவங்கள் தோன்றும் காரணங்கள், சூழ்நிலைகள் மற்றும் அவை நிறைவடையும் முறையை வெளிப்படுத்துகிறது.

புத்தர், இந்த இறுதி அறிவை ஒரு மலையின் உச்சியில் நின்று, கீழே உள்ள சுத்தமான நீர்தொட்டியை நோக்கும் ஒருவருடன் ஒப்பிட்டார்—அந்த நீரில் உள்ள மீன்கள் முதல் கற்கள் வரை அனைத்தையும் தெளிவாகப் பார்ப்பது போல.

அதேபோல், ஆஸவக்கய ஞானத்தை அடைந்தவர், மனத்தின் செயல்பாடுகளையும், விடுதலையின் பாதையையும் முழுமையான தெளிவுடன் உணர்கிறார்.

மூன்று வகை அறிவுகள் (Tivijja)

இந்த மூன்று ஆழமான மெய்யறிவுகள்—கடந்த பிறவிகளை நினைவுகூரும் அறிவு, இறப்பு மற்றும் மறுபிறவியை அறியும் ஞானம், மனக்கழிவுகளை அழிக்கும் ஞானம்—இவை ஒன்றாகச் சேர்ந்து “திவிஜ்ஜா” (Tivijjā) என அழைக்கப்படுகின்றன. இந்த மூன்றையும் அடையும் ஒருவர், முழுமையாக ஞானம் அடைந்தவர் எனக் கருதப்படுகிறார்.

2.6 இரு துறவி நண்பர்களின் கதை (தம்மப்பதம் செய்யுள் 29)

2.6 Dhammapada Atthakatha (Verse 29)

Source: Venerable Kiribathgoda Gnanananda Thero's Singhala rendition of the background stories of the Dhammapada.

Translation to English: Thiru Sarath Kankanamge.

முயற்சி, நட்பு மற்றும் விழிப்புணர்வின் கதை

அன்பான பக்தர்களே, அன்பான குழந்தைகளே,

இந்தக் கதை அர்ப்பணிப்பு, முயற்சி, ஆற்றல் மற்றும் அலட்சியம் இல்லாதிருப்பதின் முக்கியத்துவத்தைப் பற்றியது. முயற்சி குறித்து புத்தர் விரிவாகப் பேசினார். அவர் அதற்கு மிகுந்த மதிப்பு கொடுத்தார். ஒரு மனிதனின் வெற்றி—இது உலக வாழ்க்கையிலோ ஆன்மீக சாதனையிலோ—முழுமையாக அவரது சொந்த முயற்சி மற்றும் அர்ப்பணிப்பின் மீது தான் சார்ந்துள்ளது. இந்த உண்மை இன்று மட்டுமல்ல, கடந்த காலத்திலும் அதே அளவுக்கு பொருந்தும்.

கோசலத்தில் ஒரு பொற்காலம்

புத்தர் சாவத்தி நகரத்தில் உள்ள ஜேதவனாராமய மடத்தில் தங்கியிருந்த காலத்தில், கோசல அரசில் ஒரு பெரிய ஆன்மீக விழிப்புணர்வு பரவியது. பல இளைஞர்கள் உலக வாழ்க்கையை விட்டு விட்டு துறவற வாழ்க்கையைத் தேர்ந்தெடுத்தனர். புதிய ஆசிரமங்கள் காட்டுப் பகுதிகளில் உருவாக்கப்பட்டன. எண்ணற்ற துறவிகள் சீலம் சமாதி மற்றும் ஞானம், ஆகிய மூன்றையும் வளர்த்துக் கொண்டனர். இது உண்மையில் ஒரு பொற்காலம் — மனிதகுலத்திற்கே இம்மையிலும் மறுமையிலும் வெற்றியைத் தந்தது.

இரு நண்பர்கள் துறவற வாழ்க்கையைத் தேர்ந்தெடுக்கின்றனர்

ஒரு நாள், இரண்டு நெருக்கமான நண்பர்கள் புத்தரிடம் சென்று துறவறம் பெற்றனர். அவர்கள் துறவற சங்கத்தில் சேர்ந்து நடைப்பயணம் மேற்கொண்டனர். அமைதியான தியான இடம் தேடி, அவர்கள் ஒரு அழகான காட்டுகுள் இருந்த ஆசிரமத்தில் தங்கினர்.

உலக வாழ்க்கையில், அந்த இரண்டு நண்பர்களும் அதிக நேரம் பேசுவதிலும், நகைச்சுவையிலும் ஈடுபட்டிருந்தனர். துறவறம் பெற்ற பிறகு, அவர்களின் பழக்கங்கள் மாறத் தொடங்கின — ஆனால் ஒரே மாதிரியாக இல்லை. ஒரு துறவி இன்னும் உரையாடலிலும் கவனச்சிதறலிலும் ஈடுபட்டிருந்தார், மற்றவர் அமைதியையும் தனிமையையும் விரும்பினார். அவர்கள் தனித்தனியாக தங்கள் பயிற்சியை செய்ய ஒப்புக்கொண்டனர்.

சோம்பேறித் துறவி

பேச்சு பிடித்த துறவி தனியாக இருந்தார். அவர் உணவு பிச்சை எடுக்கச் சென்றார், ஆனால் அவரது மனம் சிதறியது. கண்கள் காணும் காட்சிகளும், காதுகள் கேட்கும் ஒலிகளும் அவரை கவனச்சிதறலுக்கு உள்ளாக்கின. உலக விஷயங்களைப் பற்றி சிந்தித்தார், சுவையான உணவுகளை ரசித்தார். பேச யாரும் இல்லாததால், அதிக நேரம் தூங்கினார். குளிரான காலங்களில், வெப்பம் பெற பெரிய நெருப்புகளை எரித்தார். அவரது நாட்கள் சௌகரியத்திலும் கவனச்சிதறலிலும் கழிந்தன.

முயற்சி மிக்க துறவி

மற்றொரு துறவி ஆழமான கவனத்துடன் பயிற்சி செய்தார். அவர் உணவுக்காக கிராமத்திற்குச் சென்றார், ஆனால் பார்த்ததையும் கேட்டதையும் அவரது மனதை பாதிக்க அனுமதிக்கவில்லை. அவர் சென்ற போது இருந்த தெளிவுடன் தான் திரும்பினார். சுவையை நாடாமல் உணவு உண்டார், குளிரை புலம்பாமல் சகித்தார், தனது ஒவ்வொரு செயலையும்—சீவர ஆடைகளை துவைத்தல், உணவு பெறுதல், தியானம்—முழு விழிப்புணர்வுடன் செய்தார்.

அவர் அதிகாலையில் எழுந்தார், நடை தியானம் செய்தார், ஆழமான சமாதி நிலையில் அமர்ந்தார், மற்றும் மனக்கழிவுகளை வெல்ல விடா முயற்சி செய்தார். இறுதியில், அவர் வெற்றி பெற்றார். அவரது சமாதி ஆழமடைந்தது, ஞானம் கூர்மையடைந்தது, மற்றும் அவர் அரஹந்த நிலையை—முழுமையான விடுதலையை—அடைந்தார்.

கருணையும் நட்பும்

ஞானமடைந்த துறவி தனது நண்பருக்காக மிகுந்த இரக்கம் கொண்டார். அவர் மென்மையாக ஆலோசனையை வழங்கினார், ஆனால் சோம்பேறி துறவிக்கு மாற்றம் செய்ய தேவையான மனவலிமை இல்லை. இருப்பினும், அவர்களது நட்பு மாறவில்லை. ஞானம் பெற்று துறவி மற்றவரைப் பற்றி எந்த அபிப்பிராயமும் கொள்ளவில்லை—அன்பே இருந்தது.

புத்தரிடம் திரும்புதல்

மழைக்காலத்தின் பிறகு, அந்த இரண்டு துறவிகளும் ஜேதவனாராமயத்திற்கு திரும்பினர். அவர்களிடையே தெளிவாக வேறுபாடுகள் இருந்தன.

ஞானமடைந்த துறவி ஒளிவீசினார், அமைதியுடன் இருந்தார், மற்றும் கட்டுப்பாட்டுடன் நடந்தார். அவரது இயக்கங்கள் விழிப்புணர்வுடன் இருந்தன, அவர் அமைதியான தோற்றமளித்தார். மற்ற துறவி சோர்வாகவும், அமைதியில்லாமல், கவனச்சிதறலுடன் இருந்தார். அவர் எப்போதும் சுற்றிப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தார், விழிப்புணர்வில்லாமல் நடந்தார், மற்றும் பொருட்களை கவனமின்றி கையாண்டார்.

புத்தர் அவர்களை மிகுந்த அன்புடன் பார்த்தார். அரஹந்தர் தனது ஆன்மீக பயணத்தை விளக்கியார். சோம்பேறி துறவி அமைதியாக இருந்தார்.

புத்தரின் செய்யுள்

அந்த தருணத்தில் புத்தர் இந்த செய்யுளைக் மொழிந்தார்:

அப்பமத்தோ பமத்தேஸு – சுத்தேஸு பஹுஜாகரோ அபலஸ்ஸம் வ சீகஸ்ஸோ – ஹித்த்வா யாதி சுமேதஸோ

தமிழில்:

அலட்சியமானவர்களின் மத்தியில், விழிப்புடன் இருப்பவர் ஒளிவீசுகிறார்.

உறங்குவோர் மத்தியில், விழித்திருப்பவர் முயற்சி செய்கிறார்.

பலவீனமான குதிரைகளை முந்திச் செல்லும் வேகமான குதிரையைப் போல,

ஞானி முன்னே செல்கிறார், பிறரை பின்னால் விட்டுவிட்டு.

அனைவருக்குமான ஒரு சிந்தனை

அன்பான பக்தர்களே, அன்பான குழந்தைகளே,

ஒரு நிமிடம் சிந்தியுங்கள். புத்தர் வாழ்ந்த காலத்தில்கூட, பலர் பயமோ பச்சாத்தாபமோ இல்லாமல் நேரத்தை வீணடித்தனர். இன்றும் சில குழந்தைகள் தங்கள் நாட்களை விளையாடுவதிலும், தொலைக்காட்சி பார்ப்பதிலும், வீடியோ விளையாட்டுகளில் ஈடுபடுவதிலும், நண்பர்களுடன் நகைச்சுவையில் ஈடுபடுவதிலும் செலவழிக்கின்றனர். வாழ்க்கை விரைவாக கடந்து செல்கிறது. தேர்வுகள் நெருங்கும்போது, அவர்கள் பதட்டமடைகின்றனர், பயப்படுகின்றனர், மற்றும் துன்பப்படுகின்றனர். அவர்களின் மனம் பலவீனமடைகிறது. அவர்கள் பொறுப்புகளைத் தவிர்க்க முயலுகின்றனர்—இவை அனைத்தும் அலட்சியத்திலிருந்து தோன்றுகின்றன.

ஆனால் சில குழந்தைகள் புத்திசாலிகள். எத்தனை நண்பர்கள் இருந்தாலும், அவர்கள் கவனச்சிதறலுக்கு இடமளிக்கவில்லை. எத்தனை விளையாட்டுகள் இருந்தாலும், அவர்கள் ஒருமுகமாக இருக்கின்றனர். அவர்கள் மிகுந்த முயற்சியுடன் கற்றுக்கொள்கிறார்கள்—மொழிகள், திறன்கள், கைவினைகள்—மற்றும் உயர்ந்த நிலைகளுக்கு எழுகின்றனர். துறவற வாழ்க்கையில்கூட, ஆற்றல் மிக்கவர்களே வெற்றி பெறுகிறார்கள்.

குதிரையின் உவமை

இந்த பாடலில், புத்தர் சோம்பேறி மனிதனை ஒரு பலவீனமான குதிரையுடன் ஒப்பிடுகிறார்—மெதுவாக, சுமையுடன் உள்ள குதிரை. அதனால் ஓடவும் முடியவில்லை. திறமைமிக்க ஒருவரும் இப்படிப்பட்ட கூட்டத்தால் கீழே இழுக்கப்படலாம்.

ஆனால் முயற்சி மிக்கவர் ஒரு வேகமான குதிரையைப் போல—காற்றை விட வேகமாக, அம்புகளையும் முந்துகின்றன. அவர் அமைதியாகவும் உறுதியாகவும் தனது இலக்கை நோக்கி நகர்கிறார்.

இப்படிப்பட்ட ஒருவருடன் நட்பு கொள்ளுவது ஒரு ஆசீர்வாதம்.

2.7 சக்க தேவரின் கதை (தம்மப்பதம் செய்யுள் 30)

2.7 Dhammapada Atthakatha (Verse 30)

Source: Venerable Kiribathgoda Gnanananda Thero's Singhala rendition of the background stories of the Dhammapada.

Translation to English: Thiru Sarath Kankanamge.

அன்பான பக்தர்களே, அன்பான குழந்தைகளே,

புண்ணியம் அனைவருக்கும் விருப்பமானது. ஆனால் புண்ணியத்தால் கிடைக்கும் நன்மைகள் என்னவென்று பலர் அறிவதில்லை. அதனால், புண்ணியம் செய்ய விரும்பினாலும், அதில் ஆர்வம் குறைவாகவே இருக்கும். புண்ணியத்தின் உண்மையான பொருளை புரிந்தவர்கள், திறமையாக மலர் பறிப்பவர்கள் மலர்கள் வளரும் இடங்களில் எல்லாம் அவற்றை நாடுவதைப் போல, எங்கு வேண்டுமானாலும் புண்ணியத்தை சேகரிக்கிறார்கள்.

சாதும்மஹாராஜிகம் மற்றும் தாவதீம்சம் என்ற இரண்டு தெய்வ உலகங்கள் உள்ளன. இந்த இரண்டையும் ஆளும் ஒருவரே சக்க தேவராவார். அவர் தேவர்களின் அரசர். சக்கர், முந்தைய பிறவியில் மனிதராக இருந்தவர். அவர் மிகுந்த புண்ணியம் செய்தார். ஒரு நாள் இலிச்சவி இளவரசர்கள், புத்தரிடம் சக்க தேவரைப் பற்றி கேட்டனர். புத்தர் அவரின் கடந்த பிறவியை விளக்கினார்.

முன்னொரு காலத்தில், மகத நாட்டில் மச்சலா என்ற கிராமம் இருந்தது. அங்கு மகா (Magha) என்ற இளைஞர் வாழ்ந்தார். அவர் மகா மாணவகன் என அழைக்கப்பட்டார். அவர் மக்களிடம் அன்புடன் இருந்தார், அனைவருக்கும் உதவினார், மற்றவர்களின் நலனையும் துன்பத்தையும் விசாரித்தார். மேலும் அவர் ஒழுக்கமுள்ளவர். தனது வாழ்நாளில் ஏழு உன்னத பண்புகளை கடைபிடித்தார்.

புத்தர் கூறினார்:

“புண்ணியவான்களே, சக்க தேவர் மனிதராக இருந்தபோது, இந்த ஏழு உன்னத பண்புகளை கடைபிடித்தார்:

1. நான் உயிருடன் இருக்கும் வரை, என் பெற்றோர்களை அன்புடன் பராமரிப்பேன்.

2. நான் உயிருடன் இருக்கும் வரை, மூத்தோரையும் ஆசான்களையும் மதிப்பேன்.

3. நான் உயிருடன் இருக்கும் வரை, இனிமையான வார்த்தைகள் பேசுவேன்.

4. நான் உயிருடன் இருக்கும் வரை, பாகுபாடு ஏற்படுத்தும் பேச்சை தவிர்ப்பேன்.

5. நான் உயிருடன் இருக்கும் வரை, பேராசை இல்லாமல் வாழ்வேன், தானம் செய்வேன், எவரேனும் என்னிடம் ஏதாவது கேட்டால், மகிழ்ச்சியுடன் கொடுப்பேன்.

6. நான் உயிருடன் இருக்கும் வரை, உண்மையை பேசுவேன்.

7. நான் உயிருடன் இருக்கும் வரை, கோபம் இல்லாமல் இருப்பேன். கோபம் வந்தால் உடனே அதை நீக்குவேன்.”

இந்த பண்புகளால் மகா, சக்க தேவராக மறுபிறவி பெற்றார்.

புத்தர் சக்க தேவரின் பெயர்களையும் விளக்கியார்:

மகவா: மகா மாணவகனாக புண்ணியம் செய்ததற்காக.

புரிந்தத: அனைவருக்கும் தானம் செய்ததற்காக.

சக்க: ஒழுங்கான முறையில் தானம் செய்ததற்காக.

வாசவ: ஏழைகளுக்காக வீடுகள் கட்டி தானம் செய்ததற்காக.

சஹஸ்ஸக்க: ஆயிரம் விஷயங்களை ஒரே நேரத்தில் சிந்திக்கக்கூடிய திறன் இருந்தமையால்

சுஜம்பதி: சுஜா என்ற அசுர இளவரசியை மணந்ததால்

தேவானமிந்த: தெய்வ உலகத்தின் தலைவராக ஆனதால்

இது சக்க தேவர் ஒருகாலத்தில் மகா என்ற இளைஞராக இருந்ததை காட்டுகிறது. அவர் ஓய்வறியாமல் சேவை செய்தார்—ஓய்விடம், நீர்தொட்டி, சாலை போன்றவை கட்டினார். நல்ல செயல்களுக்கு எதிராக இருப்பவர்கள் எப்போதும் இருப்பார்கள். மகாவுக்கும் எதிர்ப்பு வந்தது. ஆனால் அவர் அதில் மனம் தளரவில்லை. இடையூறு வந்தால், அமைதியாக வேறு இடத்திற்கு சென்று சேவையை தொடர்ந்தார்.

அவர் ஏழு உன்னத பண்புகளை தொடர்ந்து கடைபிடித்ததால், சக்க தேவராக மறுபிறப்பெடுத்தார்.

சக்கர், புத்தரிடம் வந்து தர்மத்தை கேட்டார். அவர் சோதாபன்னன் நிலையை அடைந்தார். புண்ணியம் முடிந்ததும், அவர் மறுபிறவி எடுத்து மீண்டும் சக்க தேவராக ஆனார்.

புத்தர் பின் இந்தச் செய்யுளை மொழிந்தார்:

அப்பமாதேன மகவா – தேவானம் செட்டதம் கதோ அப்பமாதம் பசம்ஸந்தி – பமாதோ கரஹிதோ சதா

மகா, முயற்சியின் மூலம், தேவர்களில் தலைவராக ஆனார். மெய்யுணர்ந்தோர் எப்போதும் முயற்சியைப் புகழ்கிறார்கள்; அலட்சியம் எப்போதும் கண்டிக்கப்படுகிறது.

சரி அன்பான பக்தர்களே, இப்போது நீங்கள் மகர் மிகச் சிறப்பாக ஒழுக்கத்தை கடைபிடித்தார் என்பதை புரிந்து கொண்டிருப்பீர்கள்.

புண்ணியத்தின் காரணமாகவே அவ்வாறான மேன்மையான எண்ணங்கள் தோன்றுகின்றன. சிலர் உற்சாகமான சமயங்களில் தாம் அவ்வாறான நெறிகளை கடைபிடிக்கப் போவதாக சொல்வார்கள். ஆனால் பெரும்பாலும் வார்த்தைகளோடு நின்று விடும். அதற்கு காரணம் கவனக் குறைவே. அவ்வாறான மேன்மையான எண்ணங்களால் பயன்பட வேண்டும் என்றால் ஒருவர் விவேகத்துடன் இருக்க வேண்டும்.

மகர் அந்த ஏழு மேன்மையான பண்புகளை தவறாமல் கடைப்பிடித்து தேவர்களின் தலைவரானார். ஆகவே விவேகம் தான் மனிதரை உயர்த்தும் உன்னத சக்தி.

புத்தர் அப்பமாதம் (அலட்சியம் இல்லாத நிலை) பற்றிய ஒரு அழகான உவமையை கூறினார்.

உலகில் உள்ள ஒவ்வொரு உயிரினத்திற்கும் தங்களது காலடியில் ஒரு அளவு இருக்கிறது. ஆனால் யானையின் பாதச் சுவடு மிகவும் பெரியது. அதில் மற்ற அனைத்து உயிரினங்களின் பாதச் சுவடுகளும் அடங்கும்.

அதேபோல், அப்பமாதம் என்பது ஒரு உயர்ந்த பண்பாகும். மற்ற அனைத்து நல்ல பண்புகளும் அதில் அடங்கும். எனவே, அப்பமாதம் என்பது மனிதர்களை உயர்வுக்கு கொண்டு செல்லும் மிக முக்கியமான சக்தியாகும்.

புத்தர் காலத்தில் மக்கள் அப்பமாதத்தை தொடர்ந்து புகழ்ந்தனர். அலட்சியத்தை கண்டித்தனர். அதனால், மக்கள் அப்பமாதத்தோடு வாழ்ந்தனர்—சீலத்தை காத்தனர், தானம் செய்தனர், தர்மத்தை கேட்டனர், தியானம் செய்தனர், புண்ணியம் சேர்த்தனர். இந்த அப்பமாதமான வாழ்க்கைமுறையின் காரணமாக, அவர்கள் தெய்வ உலகத்தில் மகிழ்ச்சியை பெற்றனர். மேலும், நாங்க உன்னத சத்தியங்களை உணர்ந்தனர்.

2.8 Dhammapada Atthakatha

(Verse 31)

Source: Venerable Kiribathgoda Gnanananda Thero's Singhala rendition of the background stories of the Dhammapada.

Translation to English: Thiru Sarath Kankanamge.

2.8 ஒரு பிக்குவின் கதை (தம்மப்பதம் செய்யுள் 31)

Dhammapada Atthakatha (Verse 31)

Source: Venerable Kiribathgoda Gnanananda Thero's Singhala rendition of the background stories of the Dhammapada.

Translation to English: Thiru Sarath Kankanamge.

அன்பான பக்தர்களே, அன்பான குழந்தைகளே,

முயற்சி என்பது ஒரு அதிசயமான விஷயம். அர்ப்பணிப்பு என்பது ஒரு அதிசயமான விஷயம். ஞானத்துடன் ஆராய்வது என்பது ஒரு அதிசயமான விஷயம். இவை அனைத்தும் ஒருவரின் வெற்றியின் பின்னணியில் இருக்கின்றன. இவை மூலமாகவே அனைத்து தடைகளையும் கடந்து முன்னே செல்ல முடியும்.

புத்தரின் காலத்திலும் பிக்குகள் உடனடியாக சீலத்தை, சமாதியை, ஞானத்தை பெறவில்லை. அவர்கள் கடுமையாக உழைத்தனர், தங்களை அர்ப்பணித்தனர், வீரியத்துடன் இருந்தனர், குறைந்த வசதிகளில் மகிழ்ந்தனர்.

ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், புத்தர் கூறினார்: பல பிக்குகள் விரைவில் அரஹத்துவத்தை (முழுமையான ஞானம்) அடைந்ததற்கு அவர்களின் அர்ப்பணிப்பு முக்கிய காரணமாக இருந்தது. அந்த காலத்தில் பிக்குகள் தொடர்ந்து நான்கு உன்னதமான சத்தியங்களை புரிந்து கொள்ள முயன்றனர். சிலர் தூங்குவதற்குக் கூட இடம் கொடுக்கவில்லை —மரக் கட்டையை தலையணையாக பயன்படுத்தினார். தூக்கம் சுகத்திற்காக அல்ல, சோர்வை நீக்குவதற்காக மட்டுமே என்று நினைத்தனர். அவர்கள் மனக்கவனத்துடன் இருந்து மகிழ்ந்தனர், மனக் கவனத்துடன் விழித்தனர்.

பின்னர், மென்மையான தலையணைகள் கிடைத்தபோது, பிக்குகள் தூக்கத்தை விரும்பத் தொடங்கினர். அதனால் ஊக்கத்தோடு இருந்த பிக்குகள் குறைந்தனர்.

இந்தக் கதையில் கூறப்படும் பிக்கு மிகுந்த வீரியத்துடன் இருந்தவர். ஊக்கத்தோடும் விடாமுயற்சியுடன் பயின்றார். புத்தர் சாவத்தி நகரில் இருந்தபோது, அவர் வழிகாட்டுதலைப் பெற்று ஒரு காட்டிற்கு பயிற்சி செய்ய சென்றார். அங்கு வந்த முதல் நாளிலிருந்து, நான்கு சதிபட்டானங்களை (விழிப்பு நிலையில் இருக்க தேவையான நான்கு அடித்தளங்கள் - உடல், நுகர்ச்சிகள், மனம் மற்றும் தம்ம குறிப்புகள்) மனதில் நிலைநிறுத்த முயன்றார். ஆனால் வெற்றி பெறவில்லை. ஒரு கணம் கூட சமாதி ஏற்படவில்லை. ஆனால் அவர் வருத்தப்படவில்லை, பதறவில்லை, முயற்சியை விட்டுவிடவில்லை. தொடர்ந்து முயன்றார். மனம் கலங்கவில்லை.

நேரம் கடந்தும் பலன்கள் இல்லாததால், அவர் புத்தரை மீண்டும் சந்திக்க திட்டமிட்டார். சாவத்திக்கு பயணிக்கும்போது, மனக்கவனத்துடன் நடந்தார், மனக்கவனத்துடன் சுற்றியுள்ளதை கவனித்தார், மனக்கவனத்துடன் பயணித்தார்.

அந்த பயணத்தின் போது, ஒரு காட்டு நடுவே இருந்த திறந்த வெளியில் மரங்கள் தீப்பிடித்து எரிந்து கொண்டிருந்ததை பார்த்தார். அந்தத் தீ பெரிய மரங்களையும், சிறிய மரங்களையும் எரித்தது. எதுவும் தப்பவில்லை. எரிசுடர் அனைத்தையும் எரித்தது.

அவர் அதனை பார்த்து ஆச்சரியமடைந்தார்:

“இந்தத் தீ மிகவும் வியக்கத்தக்கது. எல்லாவற்றையும் எரிக்கிறது. எந்த மரமும் தப்ப முடியாது. பெரிய மரங்கள் தீயினால் சுழலப்பட்டு விழுந்து சிதறுகின்றன. சிறிய மரங்கள் உடனே எரிகின்றன. எல்லாம் சாம்பலாக மாறுகின்றன. எனக்கும் மெய்ஞானம் பிறந்தால் இந்தத் தீ சிறிய பெரிய மரங்களை அழிப்பது போல … என் மனத்தில் உள்ள சிறிய பெரிய கிலேசங்கள் அனைத்தையும் எரிக்க முடியும்.”

அந்தத் தீயை பார்த்து, அவர் தம்மத்தை புரிந்து கொள்ளத் தொடங்கினார். முன்பு அமைதியற்றிருந்த மனம் அமைதியாக, சாந்தமாக மாறத் தொடங்கியது.

புத்தர், சாவத்தியில் இருந்தபோது, அந்த பிக்குவின் அக்கறையான எண்ணங்களை பார்த்தார். அவர் மீது ஒளிக்கதிர் அனுப்பினார். இருத்தி சக்தி மூலம் அவர் முன்னே வந்தார்.

“புண்ணியவான் பிக்குவே, நீங்கள் நினைத்தது உண்மை. ஆரிய மார்க்கத்தில் முயற்சியால் உருவாகும் மையறிவு ஞானம் இந்தத் தீயைப் போலவே. அது நரகப் பிறவிக்குக் காரணமான கிலேசங்களை எரிக்க முடியும். பிறவிக் கடலில் மீண்டும் மீண்டும் பிறவிக்குக் காரணமான கிலேசங்களை அழிக்க முடியும். காம, ரூப, அரூப உலகங்களில் பிறவிக்குக் காரணமான கிலேசங்களையும் அழிக்க முடியும்.”

அந்த பிக்குவின் மனம் மகிழ்ச்சியால் நிரம்பியது. தம்மத்தை நினைத்திருந்தபடியால், அவர் மனமும் உடலும் அமைதியாகின. அவர் ஒரு மர நிழலில் அமர்ந்தார். ஞானத்துடன் ஆராயத் தொடங்கினார். நான்கு சதிபட்டானங்களில் மனதை நிலைநிறுத்தினார். பௌத்த ஞானங்கள் வளர்ந்தன. நான்கு உன்னதமான சத்தியங்களை முழுமையாக புரிந்து கொண்டு அரஹத்துவத்தை அடைந்தார்.

புத்தர், அந்த வீரியமிக்க பிக்குவின் அக்கறைத் தன்மையை பாராட்டி, இந்தச் செய்யுளை கூறினார்:

அப்பமாத ரதோ பிக்கு – பமாதே பயதஸ்ஸி வா ஸஞ்சோஜனம் அணும் தூலம் – டஹம் அக்கீவ கச்சதி

தமிழில்:

அலட்சியத்தில் ஆபத்தை காணும்,
அக்கறையான வாழ்வில் உறுதியுடன் இருக்கும் துறவி

சிறிய, பெரிய என்று அனைத்து தளைகளையும்
- தீயில் எரியும் மரங்களைப் போல - அழிக்கிறார்.

அன்பான பக்தர்களே, அன்பான குழந்தைகளே,

இந்த பிக்கு வெற்றி பெற்றது தொடர்ந்த முயற்சி காரணமாக. அவர் தனது உன்னத எண்ணத்தை கைவிடாமல், மனதை உறுதியாக வைத்திருந்தார். அவர் அலட்சியத்திற்கு அஞ்சினார். ஊக்கமின்மைக்கு வழிவகுக்கும் காரணங்களுக்கு பயந்தபடியால் அவர் அலட்சியமடையவில்லை. அவர் அலட்சியம் இல்லாத வாழ்க்கையில் மூழ்கி யிருந்தார்.

மனத்தில் சமாதி இல்லாதபோதும், அவர் வெளிப்புற விஷயங்களில் ஈடுபடவில்லை. மனம் சிதறியபோதும், அவர் கலங்கவில்லை. மனத்தின் இயல்பை நன்கு புரிந்திருந்தார். அதனால், அலட்சியத்தை ஏற்படுத்தும் எந்தவொரு செயலிலும் ஈடுபடவில்லை. அவர் தனது உன்னத எண்ணத்தை விட்டுவிடவில்லை.

இந்த மாதிரியான வீரியத்தை ஒருவர் வைத்திருந்தால், வெற்றி என்பது தொலைவில் இல்லை.

2.9 நிகமதிஸ்ஸ தேரரின் கதை (தம்மப்பதம் செய்யுள் 32)

2.9 Dhammapada Atthakatha (Verse 32)

Source: Venerable Kiribathgoda Gnanananda Thero's Singhala rendition of the background stories of the Dhammapada.

Translation to English: Thiru Sarath Kankanamge.

நிகமதிஸ்ஸ தேரரின் கதை

அன்பான பக்தர்களே, அன்பான குழந்தைகளே,

ஒரு மனிதன் வீழ்ச்சி அடைவது, பாவத்திற்கு பயம் இல்லாமல் போகும்போது தான். பின்னர், அவர் மெதுவாக பாவச் செயல்களில் ஈடுபடுகிறார், தீய வார்த்தைகள் பேசுகிறார், தீய எண்ணங்களை நினைக்கிறார். அந்த அலட்சியமான நபர், மற்றவர்கள் பார்க்க பார்க்வே வீழ்ச்சி அடைகிறார். ஆனால், ஒரு அக்கறையுள்ள நபர் இத்தகைய ஆபத்தில் சிக்குவதில்லை. அவர் மெதுவாக நற் கவனத்தை, சீலத்தை, ஞானத்தால் ஆராய்வதை, சமாதியை வளர்த்துக் கொண்டு ஒரு ஞானி ஆகிறார். அவர் வீழ்ச்சி அடைவதில்லை. அவர் பிறப்பு சுழர்ச்சியிலிருந்து விலகி, நிப்பாணத்திற்கு அருகில் செல்கிறார்.

இந்தக் கதையில் கூறப்படும் தேரர், நிப்பாணத்திற்கு அருகில் சென்றவர். அவருக்கு அது தொலைவில் இருப்பதாக தெரியவில்லை. நிப்பாணம் என்பது அலட்சியமான நபர்களுக்கு மட்டுமே தொலைவில் இப்பதாத் தெரியும். அக்கறையுடன் இருப்பவர், தர்மத்தில் வாழும் ஒருவர், மெதுவாக நிப்பாணத்திற்கு அருகில் செல்கிறார்.

சாவத்தி நகரத்திற்கு அருகில் ஒரு சிறிய நகரம் இருந்தது. அங்கு ஒரு பணக்கார குடும்பத்தில் ஒரு இளைஞர் இருந்தார். அவர் புத்தரிடம் தர்மத்தை கேட்க வாய்ப்பு பெற்றார். புத்தரின் ஆழமான ஞானத்தை பார்த்து அவர் மிகுந்த ஆச்சரியத்தில் மூழ்கினார். அவர் தந்தை தாயிடம் அனுமதி பெற்று துறவியானார். மூத்த தேரர்களிடம் தர்மத்தையும் துறவிகளுக்கான ஒழுக்க நெறிகளையும் (வினயம்) கற்றார். எளிமையான வாழ்க்கையில் திருப்தியுடன் வாழ்ந்து மகிழ்ச்சி அடைந்தார். அவர் பயணங்களில் ஈடுபடவில்லை. சில தேரர்கள் புதிய இடங்களுக்கு போக வேண்டும் என்று விரும்பி பயணிக்கிறார்கள். ஆனால், அவர் அப்படிப்பட்ட பயணங்களில் விருப்பம் கொள்ள வில்லை. அவர் தர்மத்தில் முழுமையாக கவனம் செலுத்தினார்.

அவருடைய உறவினர்கள் ஒரு வனப்பகுதியில் ஒரு குடிசையை கட்டி கொடுத்தனர். அவர் அங்கு வாழ்ந்தார். உணவு யாசிக்க அவர் அறியப்படாத பிக்குவாக நகரத்திற்கு சென்றார். 'என் தந்தை தாய் அருகில் இருக்கிறார்கள். உறவினர்கள் அருகில் இருக்கிறார்கள். அவர்களிடம் சென்றால், சிறந்த உணவுகள் கிடைக்கும்' என்ற எண்ணம் அவருக்கு ஒருபோதும் வந்ததில்லை.

ஆகாயத்தில் தோன்றும் பௌர்ணமி நிலவைப் போல அவர் புதிய முகமாக நகரத்திற்கு சென்றார். உறவினர்களிடம் அவர் மனம் ஒரு போதும் பற்றுக் கொள்ளவில்லை.

அப்படி இருந்தும் அவரைப் பற்றிய வதந்திகள் பரவின:

“நிகமதிஸ்ஸ தேரர் உறவினர்களுடன் இணைந்திருக்கிறார். அவர்களிடம் சுவையான உணவு பெற்று மகிழ்கிறார். அவர்களது வீடுகளுக்கு அடிக்கடி செல்கிறார். அவர்களது விழாக்களில் ஆலோசனைகள் தருகிறார். இல்லையெனில், ஏன் பயணிப்பதில்லை? ஏன் அவ்வப்போது சாவத்திக்கு செல்வதில்லை? அவர் குடும்ப பந்தத்தில் சிக்கியிருக்கிறார். இது அவருக்குப் பெரிய தடையாகும். இப்படி இருந்தால், துறவர வாழ்க்கையின் நோக்கத்தை அடைய முடியாது.”

இதை அறிந்த மற்ற பேரர்கள் கவலையுடன் புத்தரிடம் தெரிவித்தனர். புத்தர் நிகமதிஸ்ஸ தேரரை அழைத்து, உண்மை என்னவென்று கேட்டார்.

நிகமதிஸ்ஸ தேரர் அஞ்சாமல், தயங்காமல், அமைதியாக, தாழ்மையுடன் பதிலளித்தார்:

“பகவான், அந்த குற்றச்சாட்டில் சிறிய உண்மை இருக்கிறது. நான் உறவினர்கள் கட்டிய குடிசையில் வசிக்கிறேன் என்பது உண்மை. ஆனால், அவர்களுடன் எந்தவொரு உலகியலான எண்ணமும் இல்லை. அவர்களிடம் பாசப்பிணைப்பு எதுவும் இல்லை. அவர்கள் தரும் உணவு பானங்களால் நான் பெருமிதம் கொள்வதில்லை. எனக்கு அவை முக்கியமல்ல. நான் பற்றுதல் இல்லாமல் வாழ பயிற்சி செய்கிறேன். நான் நான்கு சதிபட்டானங்களை வளர்க்க முயல்கிறேன். நான் அறியப்படாத பிக்குவாக உணவு சஞ்சரிக்க செல்கிறேன். உறவினர்களால் எனக்கு எந்தவொரு இலாபமும் இல்லை. எனக்கு பயன் தருவது நான்கு உன்னத உண்மைகளை புரிந்து கொள்ள உதவும் உன்னதமான எண் வழி மார்க்கத்தை வளர்ப்பதே.

நான் பயணிக்க விரும்பாதது, என் மனம் சிதறிவிடும் என்ற பயத்தின் காரணமாகத்தான். புதிய பழக்கங்கள் ஏற்பட்டால், அவற்றை விட்டுவிட முடியாது என்ற பயம் எனக்குள் உள்ளது. எனவே, என் முயற்சி சிறிது சிறிதாக வெற்றி பெறுகிறது. என் மனம் முன் போல சிதறுவதில்லை. சதிபட்டானத்தில் நிலைநிறுத்தப்பட்டுள்ளது. பற்றுதல் இல்லாத மனநிலை தோன்றுகிறது. நான் தொடர்ந்து மன கவனத்துடன் இருக்க முயற்சிக்கின்றேன். தூக்கத்திற்கு அதிக நேரம் செலவிடவதில்லை. அலட்சியமான நபராக மாறுவேன் என்ற பயம் எனக்கு உள்ளது.”

புத்தர் அவரை பாராட்டினார். இந்த பாலி செய்யுளை கூறினார். அந்த முயற்சியுள்ள தேரர், அதே சமயம் அரஹத்துவத்தை அடைந்தார்.

Appamāda rato bhikkhu – pamāde bhayadassi vā
Abhabbo parihānāya – nibbānasseva santike

அப்பமாத ரதோ பிக்கு – பமாதே

பயதஸ்ஸி வா அபப்போ

பரிஹானாய – நிப்பானஸ்ஸேவ

சந்திகே

அலட்சியத்தின் ஆபத்தை காணும்

அக்கறையான வாழ்வில் உறுதியுடன் இருப்பவர்
வீழ்ச்சி அடைய முடியாதவர்
நிப்பாணத்திற்கு அருகில் வாழ்கிறார்.

இந்தக் கதையில், அலட்சியம் இல்லாத வாழ்க்கையின் முக்கியத்துவம் தெளிவாகக் காட்டப்பட்டுள்ளது. அரஹத்துவம் அடைந்தவர்கள், அலட்சியத்தைப் பயமாக கருதியவர்கள், அலட்சியம் இல்லாமல் வாழ்ந்தவர்கள்.

ஒருமுறை, தர்மாசோக மன்னர் ஒரு சந்தன மரத்தின் அடியே உட்கார்ந்துக்கொண்டு தூரத்தில் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். ஒரு ஏழு வயது சிறுவன் தேரரை அரசமாளிகை வளாகத்தில் அமைதியாக நடக்கக் கண்டார். உள்ளங்கவரப்பட்ட அரசர், அந்த தேரரை பேசுவதற்காக அழைத்தார்.

அந்த இளம் பிக்குவின் பெயர் நிக்ரோத சமணேரர். அவர் புன்னகையுடன், அமைதியாக, அரண்மனைக்குள் நுழைந்தார். அரசர் பாசத்துடன் அவர் வருவதை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

"அன்புள்ள இளம் துறவியே நீங்கள் எங்கு வேண்டுமானாலும் உட்காரலாம்."

நிக்ரோத சமணேரர் தன் சிறு கண்களோடு சுற்றியும் பார்த்த பின்னர், மன்னரைப் பார்த்து புன்னகைத்து அமைதியாக சிம்மாசனத்தை நோக்கி சென்றார். மன்னர் அரச ஆசனத்தில் அந்த இளம் துறவி உட்காரப் போவதை உணர்ந்தார்.

உயரம் குறைவாக இருந்ததால், மன்னர் உதவினார். அவர் தியான நிலையில் அமர்ந்தார். மன்னரின் மனதில் அன்பு எழுந்தது.

“அன்பான சிறு தேரரே, தர்மத்தை அறிவீர்களா?”

“புண்ணியமிகு மன்னரே, ஆம். நான் பகவானின் தர்மத்தை அறிவேன்.”

“அப்படியானால், எனக்கு அந்த உன்னத தர்மத்தை கூறுங்கள்.”

நிக்ரோத தேரர், தம்மபதத்தில் உள்ள அலட்சியம் இல்லாத காதையில் உள்ள 12 செய்யுள்களை கூறினார். அர்த்தத்துடன் விளக்கினார்.

மன்னரின் மனதில் ஆழமாக பதிந்தது. அந்த விளக்கம், உலகம் முழுவதும் தர்மம் பரவுவதற்கான தொடக்கமாக அமைந்தது.

தர்மாசோக மன்னர், முயற்சி, வீரியம், அசைக்க முடியாத உறுதி, மனதை வலுப்படுத்தல், தீயதை விலக்கல், நல்லதை வளர்த்தல், உன்னத நோக்கத்தை நிறைவேற்றும் வரை தொடர்ந்த முயற்சி ஆகியவற்றை பயிற்சி செய்தார். அலட்சியம் இல்லாத வாழ்க்கையின் முக்கியத்தை உணர்ந்த அவர் தர்மத்தை அயராது பரப்ப மிகுந்த அர்ப்பணிப்புடன் செயல்பட்டார்.

அன்பான பக்தர்களே, அன்பான குழந்தைகளே,

பகவான் புத்தர் , குசிநாரா நகரத்தில், பரிநிப்பாணத்திற்கு முன், அனைவரையும் நோக்கி கூறினார்:

“Handadāni bhikkhave, āmantayāmi vo. Vayadhammā saṅkhārā. Appamādena sampādetha.”

"ஹந்ததானி பிக்கவே, ஆமந்தயாமி வோ. வயதம்மா சங்காரா. அப்பமாதேன சம்பாதேத."

“பிக்குகளே, நான் இப்போது உங்களுக்கு இறுதியாக அறிவுரை தருகிறேன்.
"காரணத்தால் தோன்றிய அனைத்தும் அழிவுக்குரியது.
எனவே, அலட்சியம் இல்லாமல் நிப்பாணத்தை அடைய முயற்சி செய்யுங்கள்.”

* பாபவக்கம் (Pāpavagga) - தீமைகள் பற்றிய அதிகாரம் *

9.1 பிராமணர் சுள்ள எகசாடகர் பற்றிய கதை (தம்மப்பதம் செய்யுள் 116)

பிராமணர் சுள்ள எகசாடகர் பற்றிய கதை

கதைச் சுருக்கம்:

ஒரு பிராமணரிடம் ஒரே ஒரு மேலங்கி மட்டுமே இருந்தது. அதை புத்தருக்குத் தரலாமா என்று அவர் தயங்கினார். இரவின் கடைசி சாமத்தில் தயக்கம் முடிந்து அதை அளித்தார். பின்னர் அவருக்கு மன்னரால் மிகுந்த பரிசுகள் கிடைத்தன.

புத்தர் கூறினார்: “அவர் தாமதிக்காமல் முன்பே தந்திருந்தால், இன்னும் அதிகமான பலனைப் பெற்றிருப்பார்” என்று. இதைக் கூறிய பின்னர் ஒரு வசனத்தையும் உபதேசித்தார்.

***

இந்த தர்ம உபதேசத்தை, ஆசிரியர் (புத்தர்) ஜேதவனத்தில் தங்கி இருந்தபோது, சுள்ள எகசாடகர் என்ற பிராமணர் (சிறிய-சுள்ள, ஒரு-ஏக, மேலங்கி-சாடக என்று பொருள்) குறித்துப் போதித்தார்.

முந்தைய விபஸ்ஸி புத்தரின் காலத்தில் “மகா எகசாடகர்” எனும் ஒரு பிராமணர் வாழ்ந்தார். அவரே தற்போதைய புத்தர் காலத்தில் சாவத்தியில் சுள்ள எகசாடகர் எனப் பிறந்தார்.

அவரிடம் ஒரே ஒரு உள்ளாடை இருந்தது; அவர் மனைவியிடமும் ஒரே ஒரு உள்ளாடை இருந்தது. இருவருக்கும் சேர்ந்து ஒரே ஒரு மேலங்கி இருந்தது. எனவே, ஒருவர் வெளியில் போகும்போது, மற்றவர் வீட்டிலேயே இருக்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.

ஒருநாள் விகாரத்தில் தர்ம உபதேசம் நடக்கும் என்று அறிவிப்பு வந்தது. பிராமணர் தன் மனைவியிடம்,

“மனைவியே, உபதேசம் நடக்கவிருக்கிறது; நீ போக விரும்புவது பகலிலா இரவிலா? நமக்குக் கையில் ஒரே ஒரு மேலங்கி இருப்பதால் இருவரும் ஒன்றாகச் செல்ல முடியாது” என்றார்.

அவரது மனைவி, “நான் பகலில் போகிறேன்” என்று கூறி மேலங்கியை அணிந்துச் சென்றாள்.

பிராமணர் பகலில் வீட்டிலிருந்தார். இரவில் அவர் விகாரத்திற்கு வந்து, ஆசரியரின் முன் அமர்ந்து தர்மத்தை கேட்கத் தொடங்கினார். கேட்டபோது அவருள் ஐந்து வகையான ஆனந்தம் எழுந்து உடலை நிறைத்தது. அவர் ஆசரியருக்கு தன் மேலங்கியைத் தந்து மரியாதை செய்ய விரும்பினார். ஆனால், “இந்த மேலங்கியைத் தந்துவிட்டால், என் மனைவிக்கும் எனக்கும் மேலங்கி இருக்காது” என்ற எண்ணம் அவரைத் தடுத்தது. மனதில் ஆயிரக்கணக்கான சுயநல எண்ணங்கள் எழுந்தன. அவற்றுக்கிடையில் ஒரு நம்பிக்கையுள்ள நல்ல எண்ணமும் தோன்றியது. ஆனால் உடனே அந்த சுயநல எண்ணங்கள் தோன்றி நம்பிக்கையான எண்ணத்தை அடக்கியது. “தருவேன்! தரமாட்டேன்!” என்று இருமனப்பான்மையுடன் இருந்தார்.

இவ்வாறு யோசித்துக்கொண்டிருக்கும் போது முதல் சாமம் கடந்து போனது. நடுச் சாமமும் வந்தது. ஆனால் அவர் இன்னும் தானம் செய்யத் துணியவில்லை. இறுதியில் கடைசி சாமும் வந்தது. அப்போது பிராமணர் நினைத்தார்:

“நல்ல எண்ணங்களுக்கும் சுயநல எண்ணங்களுக்கும் இடையே போராடிக்கொண்டிருக்கையில் இரண்டு இரவு சாமங்கள் கடந்து போய்விட்டன. இந்த சுயநல எண்ணங்கள் இன்னும் வலுப்பட்டால், என்னை நான்கு கீழான உலகங்களிலிருந்து (அசுர, பூத, மிருக, நரக) தலை தூக்க விடாது. ஆகையால் என் அன்பளிப்பை உடனே தர வேண்டும்.”

இவ்வாறு நினைத்து, சுயநல எண்ணங்களை வென்று, மேலங்கியை ஆசாரியரின் பாதத்தில் வைத்து, மூன்று முறை,

“நான் வென்றுவிட்டேன்! நான் வென்றுவிட்டேன்! நான் வென்றுவிட்டேன்!” என்று உரக்க கூறினார்.

அந்த நேரத்தில் கோசல மன்னன் பசேனதி தர்மத்தை செவிமடுத்துக் கொண்டிருந்தார். அவர்,

“இவன் என்னத்தை வென்றான் என்று கேளுங்கள்” என்று தன் ஊழியர்களிடம் சொன்னார். பிராமணர் தன் மனப்போராட்டக் கதையைச் சொன்னார். மன்னன் அதை கேட்டு,

“இந்த பிராமணர் செய்தது மிகக் கடினமான செயல்; நான் இவருக்கு உதவி செய்ய வேண்டும்” என்றார். அவருக்கு இரண்டு மேலங்கிகளை வழங்கச் செய்தார்.

பிராமணர் அவற்றையும் புத்தருக்கே தானமாக அளித்தார். மன்னர் மறுபடியும் பரிசை இரட்டிப்பாக்கினார் – முதலில் இரண்டு ஜோடி, பிறகு நான்கு, எட்டு, பதினாறு எனத் தொடர்ந்து கொடுத்தார். அவற்றையும் பிராமணர் ஆசாரியருக்கே தந்தார். இறுதியில் மன்னர் முப்பத்தி இரண்டு ஜோடிகள் தரச் செய்தார். மேலும் அவர் பிராமணரிடம், "அனைத்தையும் கொடுத்துவிட்டான், தன்னிடம் எதையும் வைத்துக்கொள்ளவில்லை என்று மக்கள் சொல்லக் கூடாது” என்பதால்,

“ஒரு ஜோடி நீ வைத்துக்கொள், மற்றொரு ஜோடியை உன் மனைவிக்குக் கொடு” என்று கூறினார். அவ்வாறு கேட்டுக் கொண்டபடியால் பிராமணர் இரண்டு ஜோடிகளை தனக்கும் மற்ற முப்பது ஜோடிகளை ஆசாரியருக்கே அளித்தார். ஒருவேளை இந்த பிராமணர் தன்னிடம் இருந்ததை 100 தடவை ஆசிரியருக்கு கொடுத்திருந்தாலும் மன்னரும் தொடர்ந்து அவருக்கு ஈடான அன்பளிப்பு தந்திருப்பார். முன் பிறவியில் மகா எகசாடகர் தான் பெற்ற 64 ஜோடிகளில் இரண்டை மட்டுமே வைத்துக் கொண்டு கொண்டிருந்தார். சுள்ள எகசாடகர் 32 ஜோடிகளில் இரண்டை தனக்கென்று வைத்துக் கொண்டார்.

மன்னர் மேலும் இரண்டு ஆயிரம் நாணய மதிப்புள்ள போர்வைகளை அன்பளிப்பாக கொடுத்தார். ஆனால் பிராமணர்,

“இதைக் கொண்டு என் உடலை மூடுவதற்காகப் பயன்படுத்த தகுதி இல்லாதவன் நான்; இது புத்தரின் சாசனத்திற்கே உரியது” என்று நினைத்து, ஒன்றை வைத்து ஆசாரியரின் படுக்கையின் மேல் ஒரு பந்தல் அமைத்தார்; மற்றொன்றை கொண்டு தன் வீட்டில் உணவு சஞ்சரித்து வரும் பிக்குமார்கள் அமருமிடத்தின் மேல் பந்தல் அமைத்தார்.

மன்னன் மாலை நேரத்தில் ஆசிரியரைச் சந்திக்க சென்றபோது அந்தப் போர்வை இருப்பதை கண்டு,

“இதை உங்களுக்கு மரியாதை செலுத்தும் வகையில் யார் அன்பளிப்பாக கொடுத்தார்கள்?" என்று கேட்டார்.

புத்தர்: “எகசாடகர்” என்றார்.

அதைக் கேட்ட மன்னன் இவ்வாறு நினைத்தார்: “என்னிடம் நம்பிக்கையுள்ளது (மும்மணிகள் மீது) இந்த நம்பிக்கையின் காரணமாக நான் மகிழ்கிறேன். அது போலவே, இந்த பிராமணருக்கும் வலுவான நம்பிக்கை இருக்கிறது. அவரும் அதன் காரணமாக மகிழ்கிறார்” என்று நினைத்து, அந்த பிராமணருக்கு நான்கு யானைகள், நான்கு குதிரைகள், நான்கு ஆயிரம் நாணயங்கள், நான்கு பெண்கள், நான்கு பணிப்பெண்கள், நான்கு சிறந்த கிராமங்கள் ஆகியவற்றைத் அன்பளிப்பாக தந்தார். இவ்வாறு நான்கு நான்காக கொடுக்கப்படும் பரிசுகளை பிராமணர் மன்னரிடமிருந்து பெற்றார்.

புத்தரின் போதனை

பிக்குக்கள் தர்மசாலையில் பேசிக்கொண்டிருந்தனர்:

“ஆஹா! எவ்வளவு அதிசயமான செயல் செய்தார் சுள்ள எகசாடகர்! நல்ல செயலைச் செய்த உடனுக்குடனே, நான்கு நான்காக கொடுக்கப்படும் பரிசுகளைப் பெற்றுவிட்டார்!”

அச்சமயம் புத்தர் அங்கு வந்து,

“பிக்குக்களே, எதைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தீர்கள்?" என்று கேட்க, அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்ததை பற்றி கூறினார்கள். அப்போது புத்தர், "அவர் முதல் சாமத்திலேயே தந்திருந்தால், பதினாறு பதினாறாகத் தரப்படும் பரிசு கிடைத்திருக்கும்; நடுச் சாமத்தில் தந்திருந்தால், எட்டு எட்டாக கிடைக்கும் பரிசு கிடைத்திருக்கும்; ஆனால் கடைசி சாமத்தில் தந்ததால், நான்கு நான்காக தரப்படும் பரிசு மட்டுமே கிடைத்தது.

நல்ல செயல் செய்யும் எண்ணம் தோன்றும் போது உடனே செய்ய வேண்டும். தாமதமாகச் செய்தாலும் பயன் கிடைக்கும்; ஆனால் பயனும் தாமதமாகவே வரும்” என்று போதித்தார். எனவே நற்செயல்களை செய்ய வேண்டும் என்று தோன்றும் நேரத்திலேயே செய்து விட வேண்டும். இவ்வாறு தம்மத்தை விளக்கிய புத்தர் தொடர்ந்து கீழ்க்கண்ட செய்யுளை சொன்னார்:

(தம்மபதம் 116)

அபித்தரேத கள்யாணே, பாபா சித்தம் நிவாரயே;

தந்தஹம் ஹி கரதோ புண்ணம், பாபஸ்மிம் ரமதீ மனோ.

தமிழில்:

நல்ல செயலை விரைவாகச் செய்க!

தீய எண்ணங்களைத் தடுக்கச் செய்க!

நற்செய்கையில் தாமதமானால்,

அந்த மனம் தீமையில் மகிழ்ந்து விடும்.

அந்த வசனத்தை முடித்ததும், பல பிக்குகள் சோதாபண்ண பலன் (sotāpanna முதலான உயர்ந்த ஞான நிலை) அடைந்தனர்.

***

Source: A Revised Translation
of the Dhammapada Aṭṭhakathā

E W Burlingame, Ānandajoti Bhikkhu

9.2 தேரர் செய்யசகன் பற்றிய கதை (தம்மப்பதம் செய்யுள் 117)

Dhammapada Atthakatha 9.2

(Verse 117)

தேரர் செய்யசகன் பற்றிய கதை

கதைச் சுருக்கம்:

தேரர் செய்யசகன் தன் பிரம்மச்சரியத்தை நிலைநிறுத்த முடியாமல், மீண்டும் மீண்டும் அதே விதியை மீறினார். இதை புத்தரிடம் தெரிவித்தபோது, அவர் சீலங்களை பின்பற்ற நினைவூட்டி, ஒரு செய்யுள் மூலம் கண்டித்தும் போதித்தார்.

***

இந்த தர்ம உபதேசத்தை ஆசாரியர் (புத்தர்) ஜேதவனத்தில் தங்கி இருந்தபோது, தேரர் செய்யசகனை முன்னிட்டு கூறினார்.

தேரர் செய்யசகன், தேரர் உலாளுதாயியின் இணை வாசகர் (ஒரே விகாரத்தில் தங்கியவர்). துறவு வாழ்க்கையில் திருப்தி இல்லாததால் தன் மனக்குறையை தோழரிடம் சொன்னார். அப்போது அந்த தோழர் அவரை, சங்காதிசேச முதல் விதியை மீற ஊக்குவித்தார். அதன் பின்னர், எப்போதெல்லாம் அவர் மனமுடைந்தாரோ, அப்போதெல்லாம் அதே விதியை மீண்டும் மீண்டும் மீறினார்.

ஆசாரியர் (புத்தர்) அவருடைய செயல்களை அறிந்து, அவரை அழைத்துக் கேட்டார்:

“நீ இப்படிச் செய்கிறாய் என்று கூறப்படுகிறது, அது உண்மையா?”

“ஆம், ஐயா, உண்மைதான்” என்று ஒப்புக் கொண்டார்.

அப்போது புத்தர்:

“முட்டாள் மனிதனே! உன் நிலைக்கு ஒவ்வாத இத்தகைய பெரும் தவறை ஏன் செய்தாய்?” என்று கடிந்துகொண்டார்.

பின்னர், அவரை சீலங்களைப் பின்பற்றச் சொல்லி, “இத்தகைய செயல் இவ்வுலகத்திலும் மறுவுலகத்திலும் துன்பத்திற்கே வழிவகுக்கும்” என்று அறிவுறுத்தினார். இதனுடன் தர்மத்தைப் போதித்து, பின்வரும் செய்யுளைச் சொன்னார்:

(தம்மபதம் 117)

பாபஞ்சே புரிசோ கயிரா, ந தம் கயிரா புனப்புனம்;

ந தம்ஹி சந்தம் கயிராத, துக்கோ பாபஸ்ஸ உச்சயோ.

தமிழில்:

ஒருவன் தீய செயலைச் செய்தால்,

அதை மீண்டும் மீண்டும் செய்யக் கூடாது.

அதில் விருப்பம் கொள்ளக்கூடாது,

ஏனெனில் தீமை செய்வோனுக்கு துன்பம் வளர்கிறது.

இந்த போதனையின் முடிவில், அங்கு கூடியிருந்த பலர் சோதாபண்ண பலன் (sotāpanna முதலான உயர்ந்த ஞான நிலை) அடைந்தனர்.

***

குறிப்பு: சங்காதிசேச: துறவிகளுக்கான ஒரு வகை விதிகள். இவை பெரும் குற்றங்களாகாது என்றாலும், மீறும் போது சங்கத்தார் சேர்ந்து அதற்கான தண்டனையை வழங்குவார்கள்.

சங்க(சங்கத்தாரை ஈடுபடுத்துதல்)+ஆதி (முதன்முறையாக செய்யும் செயல்)+சேச(பின்னர் செய்யும் செயல்கள்)

***

Source: A Revised Translation
of the Dhammapada Aṭṭhakathā

E W Burlingame, Ānandajoti Bhikkhu

9.3 உலாஜா தேவதையின் கதை (தம்மப்பதம் செய்யுள் 118)

Dhammapada Atthakatha 9.3

(Verse 118)

உலாஜா தேவதையின் கதை

கதைச்சுருக்கம்:

ஒரு வயலில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்த இளம் பெண், நெற்பொரியை தேரர் மகா கஸ்ஸபருக்குத் தந்தாள். அதன் பயனாக, அவள் துசித தேவலோகத்தில் ஒரு தேவதையாக மறுபிறவி எடுத்தாள். தேரர் மகா கஸ்ஸபருக்காக மேலும் நல்ல செயல்கள் செய்ய விரும்பினாள். ஆனால் அவர் அவளைத் தடுத்தார். அப்போது புத்தர், அவள் ஏன் இவ்வாறு விரும்பினாள் என்பதற்கான காரணத்தை, ஒரு பாவடிவில் விளக்கினார்.

***

இந்த தர்ம உபதேசத்தை ஆசாரியர் (புத்தர்) ஜேதவனத்தில் தங்கி இருந்தபோது, உலாஜா (நெற்பொரி) தேவதையைப் பற்றிக் கூறினார். கதை ராஜகஹத்தில் ஆரம்பிக்கிறது.

மகா கஸ்ஸபர், பிப்பலிகுகையில் தங்கி இருந்தபோது, அவர் சமாதி நிலையில் நுழைந்து ஏழு நாட்கள் அந்த ஆழ்ந்த தியான நிலையில் இருந்தார். ஏழாம் நாளில் அவர் சமாதிதியிலிருந்து எழுந்து, தனது தெய்வீகக் கண்களால் பிண்டபாதத்திற்குச் (உணவு சஞ்சரிப்பதற்கு) செல்வதற்கான இடங்களை ஆராய்ந்தார். அப்போது அவர் ஒரு பெண்ணை கண்டார்; அவள் வயலில் இருந்து அறுவடை செய்த நெற்கதிர்களை வறுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவர் மனத்தில் எண்ணினார்:

“இவளுக்கு சரியான நம்பிக்கை உண்டா இல்லையா?”

உடனே, “இவள் நம்பிக்கையுள்ளவள், புத்திசாலி, திறமையுள்ளவள்; எனக்கு உதவி செய்வாள். அதனால் அவளுக்குப் பெரிய பலன் கிடைக்கும்” என்று உணர்ந்தார்.

அவர் மேலங்கி அணிந்து, பிச்சா பாத்திரம் எடுத்துக்கொண்டு, அவளது வயலின் அருகே நின்றார்.

அந்த பெண் தேரரை கண்டவுடன், மனதில் நம்பிக்கை பிறந்து, உடலில் ஐந்து விதமான ஆனந்தம் பரவியது.

“ஒரு நிமிடம், போற்றுதற்குரிய ஐயா,” என்று கூறி, நெற்பொரியை எடுத்துக் கொண்டு விரைவாக வந்து, தேரரின் பாத்திரத்துள் வைத்தாள். பிறகு பஞ்சாங்க நமஸ்காரம் செய்து,

“போற்றுதற்குரிய ஐயா, நீங்கள் கண்ட தர்மத்தினை நானும் அறிய வேண்டும் என்பதே என் நோக்கம்,” என்று கூறி தனது உயர்ந்த குறிக்கோளை வெளிப்படுத்தினாள்.

“அப்படியே ஆகட்டும்,” என்று தேரர் நன்றியுரைச் சொற்களைச் சொன்னார்.

பின் நற்குணமுடைய அந்த இளம் பெண் தேரருக்கு பிண்டபாதம் கொடுத்ததை நினைத்து மகிழ்ச்சியுடன் திரும்பிச் சென்றால்.

அந்த நெல் வயலின் ஓரமாகச் செல்லும் பாதையருகே ஒரு குழியில், விஷப்பாம்பு ஒன்று ஒளிந்திருந்தது. தேரரின் கால் மஞ்சள் சீவர ஆடையால் போர்த்தப்பட்டிருந்ததால், அவரை அது கடிக்க முடியவில்லை. ஆனால், அந்தச் மேன்மையான இளம்பெண் தேரருக்கு செய்த தானத்தை நினைத்து கொண்டுத் திரும்பி வந்தபோது, அந்தப் பாம்பு தன் குழியிலிருந்து ஊர்ந்து வெளியே வந்து, அவளை கடித்து, அங்கேயே தரையில் விழச் செய்தது.

அவ்வாறே, உள்ளத்தில் நம்பிக்கையுடன் உயிர் நீத்த அவள், முப்பத்திமூவர் தேவர்களுடைய உலகத்தில் மறுபிறவி எடுத்துப் பிறந்தாள்.

உறங்குவோர் விழிப்பது போல, முப்பது யோஜனை அகலமுள்ள பொன் மாளிகையில் அவள் விழித்தாள். அவளது உடல் உயரம் முக்கால் யோஜனை. பன்னிரண்டு யோஜனை நீளமான தெய்வீக மேலாடை அணிந்திருந்தாள். சேவை செய்ய ஆயிரம் தெய்வமகளிர் சூழ்ந்திருந்தனர். அவளது மாளிகையின் வாசல் சிறப்பாக அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தது, அங்கு பொன்னால் ஆன பாத்திரம் தொங்கியது; அதில் பொற்கதிர்கள் நிரம்பி இருந்தது—அவள் முன்னர் செய்த நெற்பொரி தானத்தின் நினைவாக.

அவள் தன் மகிமையைப் பார்த்து, “எந்த புண்ணியத்தால் நான் இத்தகைய மகிமையை அடைந்தேன்?” என்று சிந்தித்தாள். உடனே உணர்ந்தாள்: “இது மகா கஸ்ஸபருக்கு நான் கொடுத்த நெற்பொரியின் பயன்.”

பின்னர், “சிறு புண்ணியத்தால் இவ்வளவு பலன் கிடைத்தது; இனி நான் கவனக்குறைவாக இருக்கக்கூடாது. மகா கஸ்ஸபருக்காகச் சிறு, பெரிய என்று எல்லாச் சேவைகளையும் செய்து, என்னுடைய வீடுபேற்றினை உறுதி செய்வேன்” என்று முடிவு செய்தாள்.

அதன்படி, மறுநாள் காலை பொன்னால் ஆன ஒரு துடைப்பையையும், பொன்னாலான குப்பையை வாரி எடுக்க ஒரு தட்டையும் எடுத்து, தேரரின் குகைக்கு வந்து சுத்தம் செய்து, குடிநீர் வைத்து விட்டுச் சென்றாள்.

மகா கஸ்ஸபர் பின்னர் பார்த்து, “இந்தச் சேவையை யாரோ ஒரு இளம் பிக்குவோ, சாமணரோ செய்திருப்பார்” என்று நினைத்தார்.

இரண்டாம் நாளும் அந்த தேவதை அதையே செய்தாள். தேரரும் அதே முடிவுக்கு வந்தார். மூன்றாம் நாளில் தேரர் அவள் சுத்தம் செய்கிற சத்தம் கேட்டு, திறவுகோல் துளையால் பார்த்தார்; அப்போது அவளின் ஒளிமயமான தெய்வீக உருவத்தைப் பார்த்தார்.

உடனே “இங்கு சுத்தம் செய்வது யார்?” என்று கேட்டார்.

“போற்றுதற்குரிய ஐயா, நான் தான், உங்கள் சீஷையான உலாஜா தேவதை,” என்றாள்.

அவர்: “எனக்கு அப்படியொரு சீஷை இல்லை” என்றார்.

அவள் சொன்னாள்: “ஐயா, நான் வயலில் இருந்தபோது நெற்பொரி தந்தேன். திரும்பும் வழியில் பாம்பு கடித்து இறந்தேன். நம்பிக்கையுள்ள மனத்துடன் இறந்ததால், தேவலோகத்தில் பிறந்தேன். அது உங்களால்தான் கிடைத்த பலன். எனவே உங்களுக்காகச் சிறு, பெரிய எல்லாச் சேவைகளையும் செய்து என் வீடுபேற்றினை உறுதி செய்ய வேண்டும் என்று முடிவு செய்தேன். அதனாலேயே இங்க வந்தேன் ஐயா”.

"நேற்றும் அதன் முன் தினமும் இந்த இடத்தை பெருக்கி, குடிக்க தண்ணீர் வைத்து விட்டு சென்றதும் நீதானா?'

"ஆமாம் ஐயா."

“தேவதையே, நீ இங்கிருந்து உடனே புறப்படு. எனக்குச் செய்த சேவைகள் போகட்டும். இனி இங்கே வராதே” என்று தேரர் சொன்னார்.

அவள் வேண்டிக்கொண்டாள்: “ஐயா, என்னை தடை செய்யாதீர்கள். உங்களுக்குச் சேவை செய்து, என்னுடைய வீடுபேற்றினை உறுதிசெய்வேன்.”

ஆனால் தேரர் மறுத்தார். “இவ்வாறு செய்தால் பிறர், ‘மகா கஸ்ஸபருக்கு ஒரு தேவதை வந்து சேவை செய்கிறாள்’ என்று பேசுவார்கள். இனிமேல் இங்கே வராதே, வேறு எங்காவது போ." என்றார்.

அவள் மீண்டும் மீண்டும் கெஞ்சினாள். ஆனால் அவர், 'இந்த தேவதை என் கட்டளையை கேட்க மாட்டாள் போல இருக்கிறது,' என்று நினைத்து, “நீ உன் இடத்தை அறியவில்லை” என்று விரல்களைச் சடக்கொட்டி அவளை அலட்சியப்படுத்தினார்.

அந்த தேவதை அதற்கு மேல் அங்கு இருக்க தைரியம் இல்லாமல் வானில் பறந்து, கைகளைக் மரியாதையுடன் கூப்பி, “ஐயா, எனது புண்ணியத்தை வீணாக்காதீர்கள். என் வீடுபேற்றினை உறுதிசெய்ய அனுமதியுங்கள்,” என்று அழுதாள். பின் அந்த தேவதை வானத்தில் நின்றவாறு அழுது புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள்.

அப்போது, புத்தர் ஜேதவனத்தில் இருந்தார். அவர் அந்த அழுகுரலைக் கேட்டார். உடனே தனது பிரகாசமான உருவத்தை அனுப்பி, அவளுக்கு எதிரே அமர்ந்து,

“உலாஜா தேவதையே, என் மகன் மகா கஸ்ஸபர் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டுவது அவன் கடமை. ஆனால் புண்ணியம் செய்ய விரும்புகிறவர்கள், ‘இது மட்டுமே நான் செய்ய வேண்டிய கடமை’ என்று முடிவு செய்து புண்ணியம் செய்வதே தங்கள் தனியாக கடமை என்று நினைக்கிறார்கள். இவ்வுலகிலும் மறுவுலகிலும் சந்தோஷம் தருவது புண்ணியம் செய்வதே” என்று கூறினார்.

பின்னர் அவர் பின்வரும் வசனத்தைப் போதித்தார்:

(தம்மபதம் 118):

புஞ்ஞஞ்சே புரிசோ கயிரா, கயிராதேதம் புனப்புனம்;

தம்ஹி சந்தம் கயிராத, சுகோ புஞ்ஞஸ்ஸ உச்சயோ.

தமிழில்:

ஒருவன் புண்ணியம் செய்ய வேண்டுமானால்,

அதை மீண்டும் மீண்டும் செய்யட்டும்.

அதில் மனம் நிலை கொள்ளட்டும்;

ஏனெனில் புண்ணியம் பெருகினால் மகிழ்ச்சி அதிகரிக்கும்.

இந்த உபதேசத்தின் முடிவில், அந்த உலாஜா தேவதை, குறைந்தபட்சம் நாற்பத்தைந்து யோஜனை உயரத்தில் நின்றபடியே, ஸோதாபன்ன ஞான நிலையை (Stream-entry) அடைந்தாள்.

***

குறிப்பு:

பஞ்சாங்கநமஸ்காரம்: முழுங்கால்கள், கைகள், தலையாகிய ஐந்துறுப்புக்கள் நிலந்தோய வணங்குகை.

Source: A Revised Translation
of the Dhammapada Aṭṭhakathā

E W Burlingame, Ānandajoti Bhikkhu

9.4 அனாதபிண்டிகரும் தேவதையும் (தம்மப்பதம் செய்யுள் 119,120)

Dhammapada Atthakatha 9.4

(Verse 119,120)

அனாதபிண்டிகரும் தேவதையும்

கதைச்சுருக்கம்:

அனாதபிண்டிகரின் இல்லத்தில் இருந்த ஒரு தேவதை, அவர் புத்தரையும் அவருடைய சீடர்களையும் ஆதரிப்பதை நிறுத்துமாறு அறிவுறுத்தினாள்; ஏனெனில் அதனால் அவர் வறுமைக்கு தள்ளப்பட்டதாக அவள் நினைத்தாள். ஆனால் அனாதபிண்டிகர் அந்த தேவதையை கடிந்து கூறி, தன் இல்லத்திலிருந்து விரட்டிவிட்டார். பின்னர், அவள் அந்தக் இல்லறத்தாரின் செல்வத்தை மீண்டும் பெற்றுத் தந்துவிட்டு மன்னிப்பு கேட்டாள். அவர் அவளைப் புத்தரிடம் அழைத்து வந்தார். அப்போது புத்தர், இருவருக்கும் சில செய்யுள்களோடு உபதேசம் செய்தார்.

***

ஜேதவனத்தில் அனாதபிண்டிகரைச் சார்ந்து புத்தரால் கொடுக்கப்பட்ட உபதேசம்.

அனாதபிண்டிகர், ஜேதவன மகாவிகாரத்தை அமைப்பதற்காக மட்டுமே 54 கோடி நிதி செலவிட்டார். புத்தர் ஜேதவனத்தில் தங்கும் போதெல்லாம் தினமும் மூன்று வேளையும், மிகுந்த மரியாதையுடன் புத்தரிடம் தரிசனத்திற்கு வந்தார். செல்லும்போதெல்லாம், “இளைய பிக்குகள், சாமணர்கள் என் கைகளைக் கவனித்து, 'அவர் என்ன கொண்டு வந்தார்,' என்று பார்ப்பார்கள்” என்று நினைத்து, ஒருபோதும் வெருங்கையோடு செல்வதில்லை.

காலைப்பொழுது கஞ்சியும், காலை உணவுக்குப் பிறகு நெய், வெண்ணெய் மற்றும் மருந்துகள், மாலைப்பொழுது பூக்கள், வாசனைப் பொருட்கள், தயிலம், உடைகள் என்று எதையாவது கொண்டு செல்வார்.

ஆனால், வியாபாரத்தில் ஈடுபட்டவர்களாள் அவரிடம் வாங்கிய 18 கோடி நிதி கடன் திருப்பிக் கொடுக்கப்படவில்லை. மேலும், குடும்பத்தாரின் 18 கோடி நிதி, ஆற்றங்கரையில் புதைத்து வைக்கப்பட்டிருந்தது, பெரு வெள்ளம் கரை புரண்டு ஓடியபடியால் கடலில் அடித்துச் செல்லப்பட்டது. இதனால், அவருடைய செல்வம் நாளடைவில் குறைந்து வறுமைக்குத் தள்ளப்பட்டார். இருந்தபோதிலும், முன்பு போலவே அவரது விருந்தோம்பல் தொடர்ந்தது. பிக்குச் சங்கத்திற்கு தினமும் தானம் அளித்தார். ஆனால் முன்போல் சுவையான உணவுகள் தர முடியவில்லை.

ஒரு நாள் புத்தர் கேட்டார்:

“இல்லறத்தாரே, எங்களுக்கான உணவு தானம் இன்னும் உங்கள் இல்லத்தில் தரப்படுகிறதா?”

அனாதபிண்டிகர் கூறினார்:

“ஆமாம் ஐயா, ஆனால் இப்போது வெறும் கஞ்சி, புளிக்காய்ச்சல் மட்டும் தான் தர முடிகிறது.”

அப்போது புத்தர் கூறினார்:

“குடும்பஸ்தரே, ‘நான் ஆசானுக்கு தருவது சாதாரண உணவு’ என்று எண்ண வேண்டாம்; அதற்காக மனம் வருந்த வேண்டாம். மனம் தூய்மையானால், புத்தருக்கும் ஆரியர்களுக்கும் கொடுப்பது எந்த நாளும் கீழ்த்தரமானதாகாது. நீர் எட்டு வகை ஆரியர்களுக்கும் உணவு அளித்து வருகின்றீர்.

நான் முன்பிறவியில் வெலாமன் பிராமணராக இருந்தபோது, அசாதாரணமான கொடைகளை அளித்தேன். ஜம்புதீபமெங்கும் என் கொடையைப் பார்த்து வியந்தனர். ஆனாலும், ஒருவரைக் கூட மூன்று இரத்தினத்தில் நிலைநிறுத்த முடியவில்லை. உண்மையில், கொடையைப் பெற தகுதியானவர்களைச் சந்திப்பதே அரிது. எனவே, ‘என் தானம் மோசமானது’ என்று நினைத்து கவலைப்பட வேண்டாம்.”

இவ்வாறு சொல்லி, புத்தர் வெலாம சூத்திரத்தை உரைத்தார்.

(முன் பிறவிக் கதை)

ஒரு காலத்தில், இல்லறத்தாரே, வேலாமன் என்ற பிராமணர் ஒருவர் இருந்தார். அவர் ஒரு மிகப்பெரிய தானத்தை வழங்கினார்:

84,000 தங்கக் கிண்ணங்கள் வெள்ளியால் நிரம்பியவை,

84,000 வெள்ளிக் கிண்ணங்கள் தங்கத்தால் நிரம்பியவை,

84,000 வெண்கலக் கிண்ணங்கள் தங்க நாணயங்களால் நிரம்பியவை,

84,000 தங்க அலங்காரங்களுடன், கொடிகளுடன், தங்க வலைகளால் மூடப்பட்ட யானைகள்,

84,000 சிங்கம், புலி, சிறுத்தை தோல்களால் அலங்கரிக்கப்பட்ட தேர்கள், தங்க அலங்காரங்களுடன், கொடிகளுடன்,

84,000 பால் மாடுகள், பட்டு மூக்கணாங்கயிறுகளுடன், வெண்கலப் கறவைக்கலங்களுடன்,

84,000 ஆபரணங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்ட கன்னியர்கள்,

84,000 மஞ்சங்கள் – அடர்த்தியாக, தூய வெண்ணிறத்தில், மலர் வடிவங்களில் நெய்யப்பட்ட கம்பளிப்போர்வைகளாலும் – மெல்லிய மான் தோல்களாலும் விரிக்கப்பட்டவை, மேலே மேற்கட்டியோடு, இருபுறமும் சிவப்பு தலையணைகள்,

8,400,000,000 நெய்த துணிகள் – பருத்தி, பட்டு, கம்பள வகைகள்,

மேலும் உணவு, பாகனங்கள், சிற்றுண்டி என்று ஒரு பெரும் விருந்து.... கரை புரண்டோடும் ஒரு நதியைப் போன்று இருந்தது அந்த நன்கொடை.

இல்லறத்தாரே, நீங்கள் நினைக்கலாம்: ‘வேலாம பிராமணர் வேறு யாரோ என்று’. ஆனால் நீங்கள் இவ்வாறு நினைக்க வேண்டாம். அந்த வேலாம பிராமணர் நானே. அந்த மகா தானத்தை நான் வழங்கினேன். ஆனால் அந்த நிகழ்வில், தானம் பெற தகுதியானவர் யாரும் இல்லை; தானத்தை பரிசுத்தமாக்க யாரும் இல்லை.

(முன் பிறவிக் கதை முடிந்து)

தேவதையின் குற்றமும் பாவ நிவாரணமும்

ஆசானும் அவரது சீடர்களும் அனாதபிண்டிகரின் வீட்டிற்குள் நுழைந்தபோது, வாயிலில் வாழ்ந்த தேவதை, அவர்களின் புனித தன்மையின் தீவிரத்தை தாங்க முடியாமல் தனக்குள், 'இந்த இல்லறத்தாரை அவரது விசுவாசத்திலிருந்து விலக்கி விட வேண்டும்; இனிமேல் அவர்கள் இந்த வீட்டிற்குள் நுழையக்கூடாது,' என்று எண்ணினாள்.

அனாதபிண்டிகரிடம் செல்வமும் அதிகாரமும் இருந்தபோது, தேவதையினால் அவரிடம் பேச முடியவில்லை. ஆனால் இப்போது அவர் வறுமைக்கு தள்ளப்பட்டதால், 'இப்போது அவர் என் வார்த்தைகளை கேட்பார்' என்று எண்ணி, இரவில் சென்று அவரது அரண்மனைக்குள் நுழைந்து, காற்றில் மிதந்தவாறு நிலைத்தாள்.

அனாதபிண்டிகர் அவளைப் பார்த்து:

"யார் அது?” என்று கேட்டார்.

“நான் தான், இல்லறத்தாறே, உங்கள் நான்காவது வாயிலில் வாழும் தேவதை. உங்களுக்கு அறிவுரை வழங்க வந்துள்ளேன்.”

“சரி, சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்.”

“இல்லறத்தாரே, எதிர்காலத்தைப் பொருட்படுத்தாமல், நீங்கள் உங்கள் செல்வத்தை கோதம முனிவரின் சாசனத்தில் வீணடித்துவிட்டீர்கள். இப்போது வறுமையில் இருந்தாலும், நீங்கள் தானம் தொடர்ந்து வழங்குகின்றீர்கள். இப்படியே தொடர்ந்தால், சில நாள்களில் உங்களுக்கு உணவுக்கும் உடைக்கும் போதுமானது இருக்காது. கோதம முனிவரால் உங்களுக்கு என்ன பயன்? இந்த தானங்களை நிறுத்தி, வியாபாரத்தில் கவனம் செலுத்தி, செல்வம் சேர்த்துக் கொள்ளுங்கள்.”

அனாதபிண்டிகர் பதிலளித்தார்:

“இதுவா உனது அறிவுரை?”

“ஆம், இல்லறத்தாரே.”

“அப்படியென்றால், போ வெளியே! உன்னை மாதிரி இலட்சம் பேர் முயன்றாலும், என்னை என் பாதையிலிருந்து விலக்க முடியாது. என்னிடம் உரிமை மீறிப் பேசி விட்டாய்; என் வீட்டில் வாழும் உரிமை இனிமேல் உனக்கு இல்லை. உடனே என் வீட்டை விட்டு வெளியேறு.”

அந்த தேவதை, ஸோதாபன்ன நிலையை அடைந்த ஆரிய சீடரான அனாதபிண்டிகரின் வார்த்தைகளை தாங்க முடியாமல், தனது பிள்ளைகளுடன் வீட்டை விட்டு வெளியேறினாள்.

ஆனால் அந்த தேவதை இல்லறத்தாரின் வீட்டை விட்டு வெளியேறிய பிறகு, எங்கும் தங்க இடம் கிடைக்கவில்லை. அதனால் அவள் மனதில் எண்ணினாள்: “இல்லறத்தார் என்னை மன்னித்து, மீண்டும் அவரது வீட்டில் வாழ அனுமதிக்க வேண்டும்.”

அதன்படி, அவள் நகரத்தின் காவல் தேவபுத்தரிடம் சென்று, தன் தவறைக் கூறி, “வா, என்னை அந்த இல்லறத்தாரிடம் அழைத்துச் செல்; அவரை என் தவறை மன்னிக்க வலியுறுத்து; மீண்டும் அவரது வீட்டில் வாழ அனுமதிக்கச் சொல்” என்று கேட்டாள்.

ஆனால் அந்த தேவபுத்தர் பதிலளித்தார்: “நீ கூறக்கூடாததை கூறிவிட்டாய்; எனவே, அந்த இல்லறத்தாரின் வீட்டிற்குச் செல்வது எனக்குச் சாத்தியமில்லை.” இவ்வாறு, நகரத்தின் காவல் தேவன் அவளது வேண்டுகோளை நிராகரித்தார்.

பின்னர் அந்த தேவதை நான்கு பெரிய அரசர்களிடம் (ஒரு சொர்கலோகத்தின் தலைவர்கள்) சென்றாள், ஆனால் அவர்களும் அவளது வேண்டுகோளை நிராகரித்தனர்.

அதன்பிறகு, அவள் தேவர்களின் தலைவரான சக்ரதேவனிடம் சென்றாள், தன் தவறைச் சொன்னாள், மேலும் மிகவும் தாழ்மையுடன் வேண்டுகோள் விடுத்தாள்:

“ஐயனே, எனக்கு தங்கும் இடம் எங்கும் கிடைக்கவில்லை. நான் பாதுகாப்பின்றி என் பிள்ளைகளுடன் அலைந்து திரிகிறேன். தயவுசெய்து, எனக்கு மீண்டும் என் பழைய வாசஸ்தலத்தைப் பெற அனுமதி வழங்குங்கள்.”

சக்கன் பதிலளித்தார்: “நான் நேரடியாக அந்த இல்லறத்தாரிடம் சென்று பேச முடியாது. ஆனால், உனக்கு ஒரு வழியைச் சொல்கிறேன்.”

“சரி ஐயா, தயவுசெய்து அந்த வழியைச் சொல்லுங்கள்,” என்றாள் தேவதை.

சக்கன் கூறினார்: “இல்லறத்தாரின் மேலாளராகவே ஆடையணிந்து, அவரது கையாலேயே, அவர் ஒருகாலத்தில் வைத்திருந்த செல்வங்களின் பட்டியலை ஒரு ஓலையில் எழுதிக்கொள். உன் தெய்வீக சக்தியைப் பயன்படுத்தி, வணிகர்கள் கடனாக பெற்ற 18 கோடி செல்வத்தை மீட்டெடு, அவரது காலியான களஞ்சியத்தில் வை.

மேலும், பெருங்கடலில் இழந்த 18 கோடி செல்வமும், உரிமையில்லாத 18 கோடி செல்வமும் – குறிப்பிட்ட இடங்களில் அவை உள்ளன – அனைத்தையும் சேகரித்து, அவரது களஞ்சியத்தை நிரப்பு. இவ்வாறு உன் தவறுக்கு பரிகாரம் செய்து, அவரிடம் மன்னிப்புக் கேள்.”

“சரி,” என்றாள் தேவதை. உடனே சக்கன் கூறியபடி அனைத்தையும் செய்தாள். பின்னர், அவள் ஆகாயத்தில் நிலைத்து நின்று, தெய்வீக ஒளியால் இல்லறத்தாரின் அரண்மனையை ஒளிரச் செய்தாள்.

“யார் அது?” என்று அந்த செல்வவான் கேட்டார். “நான் தான்,” என்று தேவதை பதிலளித்தாள், “முன்பு உங்கள் நான்காவது வாயிலில் வாழ்ந்த, கண்மூடித்தனமான, அறிவில்லாத தேவதை. என் அறியாமையால் உங்களிடம் பேசிய தவறான வார்த்தைகளை மன்னிக்கவும். தேவர்களின் அரசன் சக்ரதேவனின் கட்டளையைப் பின்பற்றி, 54 கோடி செல்வத்தை மீட்டெடுத்து உங்கள் காலியான களஞ்சியத்தை நிரப்பியுள்ளேன்; இவ்வாறு என் தவறுக்கு பரிகாரம் செய்துள்ளேன். எனக்கு தங்கும் இடமில்லை, அதனால் மிகவும் சோர்வடைந்துள்ளேன்.”

அனாதபிண்டிகர் மனதில் எண்ணினார்: “இந்த தேவதை, ‘நான் என் தவறுக்கு பரிகாரம் செய்துள்ளேன்’ என்று கூறி, தன் தவறை ஒப்புக்கொள்கிறாள்; நான் அவளை சம்மாசம்புத்தரிடம் அழைத்துச் செல்ல வேண்டும்.”

அதன்படி, அவர் தேவதையை ஆசானிடம் அழைத்துச் சென்றார், “நீ செய்த அனைத்தையும் ஆசானிடம் கூறு” என்று கூறினார்.

தேவதை, புத்தரின் பாதங்களில் விழுந்து, “என் அறியாமையால் உங்களை இகழ்ந்து விட்டேன்; மன்னியுங்கள்” என்று மன்னிப்பு கேட்டாள். இவ்வாறு அந்த தேவதை ஆசானிடமும் அந்த செல்வந்தரிடமும் மன்னிப்பு கேட்டாள்.

புத்தரின் உபதேசம்

புத்தர் அவர்களிருவரையும் நோக்கி கூறினார்:

“இல்லறத்தாரே, இந்த வாழ்கையிலே, பாவி கூட, தன் பாவம் பழுத்து விளையும் வரை சுகத்தை அனுபவிக்கிறான். ஆனால் பாவம் பழுத்ததும், துன்பம்தான் காண்கிறான். அதுபோல, நல்லவன் கூட, தன் புண்ணியம் பழுக்கும் வரை துன்பத்தை காண்கிறான்; ஆனால் புண்ணியம் பழுத்ததும், மகிழ்ச்சியையே காண்கிறான்.”

இவ்வாறு கூறி, புத்தர் பின்வரும் செய்யுள்களை உரைத்தார்:

(தம்மப்பதம் 119)

பாபோ பி பஸ்ஸதி பத்ரம் யாவ பாபம் ந பச்சதி,

யதா ச பச்சதி பாபம் அத பாபோ பாபாநி பஸ்ஸதி.

பாவி புண்ணியமின்றி,

செய்த பாவம் பழுக்காத வரை நலனைக் காண்கிறான்;

ஆனால் பாவம் பழுத்ததும்,

அவனுக்கு பாவம் மட்டுமே தோன்றும்.

(தம்மப்பதம் 120)

பத்ரோ பி பஸ்ஸதி பாபம் யாவ பத்ரம் ந பச்சதி,

யதா ச பச்சதி பத்ரம் அத பத்ரோ பத்ரானி பஸ்ஸதி.

நல்லவன் துன்பத்தைச் சந்திப்பான்,

அவன் செய்த புண்ணியம் பழுக்காத வரை;

ஆனால் புண்ணியம் பழுத்ததும்,

அவன் நலனையே காண்பான்.

இந்த உபதேசத்தின் முடிவில், அந்த தேவதை ஸோதாபன்ன ஞான நிலையை (Stream-entry) அடைந்தாள்; அங்கு கூடியிருந்த பலரும் தர்மத்தால் பயன் அடைந்தனர்.

***

குறிப்பு: எட்டு வகை ஆரியர்கள் - நான்கு ஞான நிலைகளான ஸோதாபன்ன, சகதாகாமி, அனாகாமி மற்றும் அரஹந்த - இது ஒவ்வொன்றையும் அடைய முயற்சிப்போரும், அடைந்தவரும் என்று எட்டு வகை ஆரியர்கள்.

Source: A Revised Translation
of the Dhammapada Aṭṭhakathā

E W Burlingame, Ānandajoti Bhikkhu

9.5 இன்றியமையாத பொருட்களை பராமரிக்க தவறிய பிக்கு (தம்மப்பதம் செய்யுள் 121)

9.5 Dhammapada Atthakatha

(Verse 121)

இன்றியமையாத பொருட்களை பராமரிக்க தவறிய பிக்கு

கதைச்சுருக்கம்:

ஒரு பிக்கு, தன்னுடைய தேவையான பொருட்களை பராமரிக்க மறுத்தார்; (அவற்றை பராமரிக்க தேவையான) சிரமத்திற்கு தகுதியற்றவை என எண்ணினார். ஆனால் புத்தர், அவ்வாறு எண்ணக்கூடாது என்று கூறி, ஒரு கவிதை மூலம் அவரை அறிவுறுத்தினார்.

***

ஜேதவனத்தில் வழங்கப்பட்ட தம்ம போதனை – தேவையான பொருட்களை பராமரிக்க தவறிய பிக்குவைப் பற்றியது

ஒரு பிக்கு, தன்னுடைய தேவையான பொருட்களை - படுக்கைகள், நாற்காலிகள் போன்றவை- வெளியே பயன்படுத்தியபின், அவற்றை உள்ளே கொண்டு வராமல் வெளியிலேயே விட்டுவிடுவார்.

மழை, வெயில், கறையான் போன்றவற்றால் அவை விரைவில் சேதமடைந்தன. மற்ற பிக்குகள் அவரிடம் கூறினார்கள்: “நண்பரே, நீங்கள் உங்கள் பொருட்களை உள்ளே வைக்க வேண்டாமா?”

அந்த பிக்கு பதிலளித்தார்: “நான் சிறிய தவறே செய்துள்ளேன் நண்பர்களே; அதைப் பற்றி அதிகமாக யோசிக்க வேண்டியதில்லை, தேவையில்லாமல் அலட்டிக் கொள்ள வேண்டாம்.” ஆனால் அதே தவறை மீண்டும் மீண்டும் செய்தார்.

பிக்குகள் இந்த விஷயத்தை ஆசானிடம் தெரிவித்தனர். ஆசான் அந்த பிக்குவை அழைத்து, “பிக்குவே, நீங்கள் இவ்வாறு செய்கிறீர்கள் என்பது உண்மையா?” என்று கேட்டார்.

பிக்குவும் அதே பதிலை அளித்தார்: “பகவனே, நான் சிறிய தவறே செய்துள்ளேன்; அதைப் பற்றி கவலைப்பட வேண்டியதில்லை.”

அதற்கு ஆசான் கூறினார்:

“பிக்குகள் இந்தக் கொள்கையை ஒருபோதும் பின்பற்றக் கூடாது. ‘இது ஒரு சிறிய தவறே’ என்று எண்ணி, தீய செயல்களை சிறியதாகக் கருதக்கூடாது.

ஒரு நீர்க்குடம் வெளியில் திறந்து வைக்கப்பட்டிருந்தால், ஒரு மழைத்துளி அதை நிரப்ப போவதில்லை. ஆனால் மழை தொடர்ந்து பெய்தால், அது நிரம்பி விடும். அதுபோல, ஒரு மனிதன் சிறிது சிறிதாகத் தீய செயல்களைச் செய்து, ஒரு பெரும் தவறை செய்தவனாகிறான்.”

இவ்வாறு கூறி, ஆசான் தம்மத்தை போதித்து, பின்வரும் செய்யுளை உச்சரித்தார்:

தம்மப்பதம் 121

Māppamaññetha pāpassa: na maṁ taṁ āgamissati, udabindunipātena udakumbho pi pūrati, bālo pūrati pāpassa, thokaṁ thokam-pi ācinaṁ.

தமிழ் பொருள்:

தீய செயல்களை ‘இது சிறியது’ என்று இகழக்கூடாது. நீர்த்துளிகள் தொடர்ந்து விழுவதால், நீர்க்குடம் நிரம்புகிறது. அதுபோல, ஒரு முட்டாளன் சிறிது சிறிதாகத் தீயதைச் சேர்த்து, பெரிய பாவத்திற்குள்ளானவனாகிறான்.

இந்த தம்ம போதனையின் முடிவில், பலர் ஸோதாபன்ன நிலையை அடைந்தனர்.

பின்னர், ஆசான் ஒரு விதியை அறிவித்தார்:

“வெளியில் விரித்த படுக்கையை அகற்றத் தவறியவர், தவறான செயலில் ஈடுபட்டவராகக் கருதப்படுவார்.”

***

Source: A Revised Translation
of the Dhammapada Aṭṭhakathā

E W Burlingame, Ānandajoti Bhikkhu

9.6 தம்மபதம் பின்னணி கதைகள் (தம்மப்பதம் செய்யுள் 122)

9.6 Dhammapada Atthakatha

(Verse 122)

கதைச் சுருக்கம்:

ஒரு ஞானி, புத்தர் 'தானம் வழங்குவதின் மகிமையையும், மற்றவர்களை தானம் செய்ய ஊக்குவிப்பதன் நன்மையையும்' பற்றி போதித்ததை கேட்டார். அதனால், அவர் புத்தரையும் சங்கத்தையும் அன்னதானத்திற்கு அழைத்தார். அதோடு மட்டுமல்லாமல், மற்றவர்களையும் இந்த புண்ணிய செயலில் பங்கேற்கச் சொன்னார். ஆனால் பிளாளபாதகன் என்ற ஒரு மூட வணிகர், “தான் செய்ய முடியாத அளவை மீறி ஏன் அழைக்க வேண்டும்?” என்று எண்ணி, மிகக் குறைவாகவே தானம் செய்தார். பின்னர், தன் குறுகிய மனப்பான்மை வெளிப்பட்டுவிடும் என்ற பயத்தில் கலங்கினார். அந்த ஞானி, தானம் செய்த அனைவரையும் புகழ்ந்தார். பிளாளபாதகன் மனம் மாறி, தன் தவறை உணர்ந்து, மன்னிப்பு கேட்டார். அப்போது, புத்தர் ஒரு செய்யுளை உச்சரித்து தம்மத்தை போதித்தார்.

***

இந்த தம்ம போதனை, ஜேதவன விஹாரத்தில் தங்கியிருந்தபோது ஆசான் பிளாளபாதகன் என்ற செல்வவானை ஒட்டி வழங்கினார்.

ஒரு காலத்தில், சாவத்தி நகர மக்கள் அனைவரும் ஒன்றிணைந்து, புத்தர் தலைமையிலான பிக்ஷுக்களின் சங்கத்திற்கு அன்னதானம் வழங்கினர்.

ஒருநாள், அந்த அன்னதானத்திற்கு நன்றி தெரிவிக்கும்போது, ஆசான் இவ்வாறு பேசினார்:

“குடிமக்களே, இவ்வுலகில் ஒருவர் தானம் செய்கிறார், ஆனால் மற்றவர்களை தானம் செய்ய ஊக்குவிக்கவில்லை; அவர் பிறவியெடுக்கும் இடங்களில் செல்வம் கிடைக்கும், ஆனால் சூழ்வோர் இருக்க மாட்டார்கள்.

இன்னொருவர் தான் தானம் செய்வதில்லை, ஆனால் மற்றவர்களை தானம் செய்ய ஊக்குவிக்கிறார்; அவர் பிறவியெடுக்கும் இடங்களில் சூழ்வோர் இருப்பார்கள், ஆனால் செல்வம் கிடைக்காது.

மூன்றாவது ஒருவர் தானம் செய்யவும் இல்லை, மற்றவர்களை ஊக்குவிக்கவும் இல்லை; அவர் பிறவியெடுக்கும் இடங்களில் செல்வமும் இல்லை, சூழ்வோரும் இருக்க மாட்டார்கள்; அவர் மற்றவர்கள் விட்ட உணவுகளை உண்ணும் நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறார்.

இறுதியாக, ஒருவர் தானம் செய்கிறார், மேலும் மற்றவர்களையும் தானம் செய்ய ஊக்குவிக்கிறார்; அவர் பிறவியெடுக்கும் இடங்களில் செல்வமும் கிடைக்கும், சூழ்வோரும் கிடைப்பார்கள்.”

புத்தரின் தம்ம போதனையை கேட்டிருந்த ஒரு ஞானி, மனதில் எண்ணினார்:

“இது உண்மையில் அரிய போதனை! அந்த இரு ஆசீர்வாதங்களையும் பெறும் வகையில், உடனே புண்ணிய செயல்களைச் செய்வேன்.”

அதன்படி, ஆசான் புறப்படும்போது அவர் எழுந்து கூறினார்:

“போற்றுதற்குரிய ஐயா, நாளை எங்களது அன்னதானத்தை ஏற்கவும்.”

“எத்தனை பிக்குகள் தேவை?” என்று ஆசான் கேட்டார்.

“போற்றுதற்குரிய ஐயா, உங்கள் சங்கத்தில் உள்ள அனைத்து பிக்குகளும் வர வேண்டும்,” என்றார் அந்த ஞானி.

புத்தர் தயையுடன் வர ஒப்புக்கொண்டார்.

பின்னர், அந்த குடிமகன் கிராமத்திற்குள் சென்று, இடம் இடமாகச் சென்று அறிவித்தார்:

“தாய்மார்களே! பெரியோர்களே! நான் நாளைக்கு புத்தர் தலைமையிலான பிக்குக்களின் சங்கத்தை அன்னதானத்திற்கு அழைத்துள்ளேன். கஞ்சி மற்றும் மற்ற உணவுகள் தயாரிக்க தேவையான அரிசியையும் பிற பொருட்களையும் தாருங்கள். ஒவ்வொருவரும் தங்களால் எத்தனை பிக்குகளுக்குத் தர முடியுமோ அந்த அளவுக்கு உணவு பொருட்களை வழங்குங்கள். நாம் எல்லோரும் ஒரே இடத்தில் சமையல் செய்து, ஒன்றாக அன்னதானம் வழங்குவோம்.”

அந்த சமயத்தில், ஒரு செல்வவான், அந்த குடிமகன் தன் கடையின் வாசலில் வந்ததைப் பார்த்ததும் கோபமடைந்தான். மனத்தில் இவ்வாறு எண்ணினான்:

'இந்த குடிமகன், தன்னால் ஏற்ற அளவுக்கு பிக்குகளை அழைக்காமல், முழு கிராமத்தையும் தானம் செய்ய ஊக்குவிக்கிறான்!'

அவன் குடிமகனிடம் கூறினான்:

“நீ கொண்டு வந்த பாத்திரத்தை இங்கே கொண்டு வா.”

பின்னர், அந்த செல்வவான் தன் மூன்று விரல்களில் எடுக்கக்கூடிய சிறிதளவு அரிசியை எடுத்து, அந்த குடிமகனுக்கு கொடுத்தான். அதேபோல், காராமணி மற்றும் இதர பயிறு வகைகளையும் மூன்று விரல்களில் எடுக்கும் அளவுக்கு மட்டும் அளித்தான்.

அந்த நிகழ்வுக்குப் பிறகு, அந்த செல்வவானுக்கு “பிளாளபாதகன்” (பூனைக்கால்-சிறிதளவு என்று சொல்வதற்கு ஒப்பாகும்) என்ற பெயர் நிலைத்துவிட்டது.

அதேபோல், நெய் மற்றும் வெல்லம் வழங்கும்போதும், ஒரு கூடையை குடிமகனின் பாத்திரத்தில் வைத்தான். ஒரு மூலையை வெறுமையாக விட்டுவிட்டு (மேலும் அலட்சியப்படுத்தும் வகையில்), ஒவ்வொரு துளியையும் துண்டையும் தனித்தனியாக கொடுத்து, மிகக் குறைவாகவே அளித்தான்.

மற்றவர்கள் வழங்கிய தானங்களை அந்த குடிமகன் ஒன்றாக சேர்த்தார். ஆனால் அந்த செல்வவான் வழங்கிய பொருட்களை தனியாகப் பிரித்து வைத்தார்.

அதைப் பார்த்த பிளாளபாதகன் மனத்தில் எண்ணினான்:

“நான் கொடுத்ததை ஏன் தனியாக வைத்திருக்கிறான்?”

தன் சந்தேகத்தைத் தீர்க்க, ஒரு வேலைக்காரனை அனுப்பி, “அவன் என்ன செய்கிறான் எனப் போய் பார்,” என்று கூறினான்.

அந்த குடிமகன், பிளாளபாதகன் வழங்கிய பொருட்களை எடுத்துக்கொண்டு,

“இந்த செல்வவானுக்கு செல்வம் பெருகட்டும்,” என்று கூறி, கஞ்சி மற்றும் அப்பத்தில் இரண்டு மூன்று அரிசியை போட்டுவிட்டு, பயிரு வகைகள், நெய், வெல்லம் ஆகியவற்றை ஒவ்வொரு பாத்திரத்திலும் சிறு சிறு துளிகளாகப் பகிர்ந்தார்.

வேலைக்காரன் திரும்பி செல்வவானிடம் குடிமகன் செய்ததை சொன்னான்.

அதை கேட்ட பிளாளபாதகன் மனத்தில் எண்ணினான்:

“இந்த குடிமகன், எல்லோருக்கும் முன்னிலையில் என்னை பழிப்பதாயிருந்தால், என் பெயரை வாயில் எடுத்தவுடன், அவனை அடித்து கொன்றுவிடுவேன்.”

அடுத்த நாளில், அந்த செல்வவான் தனது உள்ளாடையின் மடிப்பில் ஒரு கத்தியைக் மறைத்து, சமூக உணவுகூடத்தருகே நின்று காத்திருந்தான்.

அந்த குடிமகன், புத்தர் தலைமையிலான பிக்குக்களின் சங்கத்தை உணவுகூடத்திற்குள் அழைத்துச் சென்றார். பின்னர், “போற்றுதற்குரிய ஐயா, என் பரிந்துரையின் பேரில் மக்கள் இந்த தானங்களை வழங்கியுள்ளனர்.

நான் தானம் செய்ய ஊக்குவித்த அனைவரும், தங்களால் முடிந்த அளவுக்கு அரிசி மற்றும் பிற உணவுப் பொருட்களை வழங்கியுள்ளனர். அவர்கள் அனைவரும் பெரும் பலன் பெறட்டும்,” என்று புத்தரிடம் கூறினார்.

அந்த செல்வவான் இதைக் கேட்டதும், மனத்தில் எண்ணினார்:

“இந்த குடிமகன் என் பெயரை எடுத்துப் பழிப்பதற்காக வந்தால், அவனை தீர்த்துக்கட்டவே நான் இங்கு வந்தேன். உதாரணமாக, என் பெயரைச் சொல்லி 'அந்த நபர் ஒரு சிறிதளவு அரிசி எடுத்துக் கொடுத்தார்’ என்று கூறினால், அவனை உடனே தாக்கி கொன்றுவிடுவேன் என்று எண்ணியிருந்தேன். ஆனால், அவன் அப்படிச் செய்யவில்லை.

அவனது ஆசீர்வாதக் கோரிக்கையில், அள்ளி அள்ளி தந்தவர்களையும், சிறிதளவு கொடுத்தவர்களையும் சேர்த்துப் கூறினான்: ‘அனைவரும் பெரும் பலன் பெறட்டும்’ என்று. இப்படிப்பட்ட நல்ல மனிதரிடம் மன்னிப்புக் கேட்காவிட்டால், அரசனிடமிருந்து தண்டனை என் தலையில் விழும்.”

அந்த செல்வவான் உடனே குடிமகனின் காலடியில் விழுந்து,

“மன்னிக்கவும், ஐயா,” என்று கூறினார்.

“என்ன விஷயம்? எதற்காக மன்னிப்பு கேட்கிறீர்கள்” என்று கேட்டார் அந்த குடிமகன்.

அப்போது, அந்த செல்வவான் நடந்த அனைத்தையும் முழுமையாகச் சொன்னார்.

ஆசான் அந்த நிகழ்வைக் கண்டதும், தானம் ஏற்பாடு செய்த சீடரிடம் கேட்டார்:

“இதற்கு என்ன அர்த்தம்?”

அதற்கு அந்த குடிமகன், கடந்த நாளிலிருந்து நடந்த அனைத்தையும் ஆசானிடம் கூறினார்.

பின்னர், ஆசான் அந்த செல்வவானிடம் கேட்டார்:

“அவர் கூறியது உண்மையா, செல்வவானே?” “ஆம், பெருமகனே,” என்றார் அந்த செல்வவான்.

அதற்குப் பிறகு, ஆசான் கூறினார்:

“சீடரே, ஒரு நல்ல செயலை ‘இது ஒரு சிறிய விஷயம்தான்’ என்று எண்ணி இகழக்கூடாது. ‘இது ஒரு சிறிய தானம்தான்’ என்று சொல்லி, புத்தருக்கு அல்லது புத்தர் தலைமையிலான பிக்குக்களின் சங்கத்திற்கு வழங்கப்படும் தானத்தை இலகுவாகக் கருதக்கூடாது. ஏனெனில், புண்ணிய செயல்களைச் செய்யும் அறிவுடையோர், காலப்போக்கில் புண்ணியத்தில் நிரம்புகிறார்கள்— வெளியில் திறந்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு நீர்க்குடம், மழைத்துளிகள் தொடர்ந்து விழுவதால் நிரம்புவது போல.”

இவ்வாறு கூறி, ஆசான் தம்மத்தை போதித்து, பின்வரும் வரிகளை உச்சரித்தார்:

தம்மப்பதம் 122:

Māppamaññetha puññassa: na maṁ taṁ āgamissati udabindunipātena udakumbho pi pūrati dhīro pūrati puññassa, thokathokam-pi ācinaṁ

தமிழில்:

புண்ணியத்தை ‘இது சிறியது’ என்று இகழக்கூடாது, ‘இது எனக்கு பலன் தராது’ என்று எண்ணக்கூடாது. நீர்த்துளிகள் தொடர்ந்து விழுவதால், நீர்க்குடம் நிரம்புவது போல, அறிவாளி, சிறிது சிறிதாகச் செய்த புண்ணியத்தால் நிரம்புகிறான்.

இந்த தம்ம போதனையின் முடிவில், அந்த செல்வவான் “ஸோதாபன்ன” ஞான நிலையை அடைந்தார். அங்கு கூடியிருந்த மற்றவர்கள் அனைவரும் தம்ம போதனையால் ஆன்மிக பலனை பெற்றனர்.

***

குறிப்பு: பிளாளபாதகன் என்றால் பூனைக்கால் (பிளாள-பூனை, பாத-கால்) இது சிறிய எடைகளை அளக்கும் ஒரு அளவுகோலாக இருந்தது. அவன் மிகச்சிறிய தானம் தந்தமையால் அதன் பிறகு அவனுடைய பெயர் பிளாளபாதகன் என்றானது.

Source: A Revised Translation
of the Dhammapada Aṭṭhakathā

E W Burlingame, Ānandajoti Bhikkhu

9.7 தம்மபதம் பின்னணி கதைகள் (தம்மப்பதம் செய்யுள் 123)

9.7 Dhammapada Atthakatha

(Verse 123)

கதைச் சுருக்கம்:

மகா தனம் என்ற வணிகர், ஐந்நூறு வண்டிகளுடன் பயணத்தைத் தொடங்கினார். ஆனால், முன்னும் பின்னும் கொள்ளையர்கள் இருப்பதாக அறிந்ததும், அவர் இருந்த கிராமத்திலேயே தங்கினார்;

இந்த நிகழ்வு புத்தரிடம் கூறப்பட்டது. அதை அடிப்படையாகக் கொண்டு, புத்தர் ஒரு பாடத்தை எடுத்துக்காட்டி, ஒரு செய்யுளை உச்சரித்தார்.

***

இந்த தம்ம போதனை, ஜேதவன விஹாரத்தில் தங்கியிருந்தபோது, மகா தனம் (பெரும் செல்வம்) என்ற வணிகரை ஒட்டி, ஆசான் வழங்கினார்.

ஐந்நூறு கொள்ளையர்கள், இந்த வணிகரின் வீட்டிற்குள் புகுந்து கொள்ளை அடிக்க முயன்றனர். ஆனால் அவர்கள் முயற்சி தோல்வியடைந்தது.

பின்னர், அந்த வணிகர் ஐந்நூறு வண்டிகளில் பொருட்களை நிரப்பினார். பயணத்தைத் தொடங்குவதற்கு முன், பிக்குக்களுக்கு ஒரு செய்தி அனுப்பினார்:

“நான் ஒரு வியாபார நோக்கில் ஒரு இடத்திற்கு செல்கிறேன். அந்த இடத்திற்கு செல்ல விரும்பும் பிக்குகள் என்னுடன் வாருங்கள். பயணத்தின் போது உணவுக்காக கவலைப்பட வேண்டியதில்லை.”

இந்த செய்தியை ஐந்நூறு பிக்குகள் கேட்டதும், உடனே அந்த வணிகருடன் பயணத்தைத் தொடங்கினர்.

அதே சமயம், அந்த கொள்ளையர்களும் வணிகர் பயணிக்கப் போவதாகக் கேட்டதும், ஒரு காட்டில் மறைந்து காத்திருந்தனர்.

வணிகர் காட்டின் நுழைவாயிலுக்கு வந்ததும், ஒரு கிராமத்தில் தங்கினார். அங்கு அவர் மூன்று நாட்கள் கழித்தார்—மாடுகள், வண்டிகள் மற்றும் பிற பொருட்களை விற்று முடிக்க.

இந்த நாட்களில், அவர் பிக்குகளுக்காக உணவுகளைத் தொடர்ந்து வழங்கினார்.

அவர் அங்கு தங்கியிருந்தபோது, கொள்ளையர்கள் தங்களிடம் இருந்த ஒருவரை அனுப்பி, “வணிகர் எப்போது கிராமத்தை விட்டு புறப்படுகிறார் என்பதைப் போய் தெரிந்து கொண்டு, திரும்பி எங்களிடம் சொல்லு,” என்று கூறினர்.

அந்த கொள்ளையரின் தூதர் அந்த கிராமத்திற்குச் சென்று, தன் நண்பரிடம் கேட்டான்:

“வணிகர் எப்போது புறப்படுகிறார்?”

அதற்கு நண்பர் பதிலளித்தார்:

“இன்னும் இரண்டு நாட்களில் அவர் புறப்படுவார். ஆனால் ஏன் கேட்கிறாய்?”

அதற்கு அந்த தூதர் காரணத்தைச் சொன்னான்:

“நான் ஐந்நூறு கொள்ளையர்களின் குழுவைச் சேர்ந்தவன். நாங்கள் காட்டில் அவருக்காக காத்திருக்கிறோம்.”

அதற்கு நண்பர் கூறினார்:

“சரி, நீ போ. அவர் விரைவில் புறப்படுவார்.” இவ்வாறு கூறி, அவனை அனுப்பினார்.

அந்த கொள்ளையரின் நண்பர் மனதில் எண்ணினார்:

“நான் கொள்ளையர்களைத் தடுப்பதா, அல்லது வணிகரைக் காப்பாற்றுவதா?”

சில நேரம் யோசித்த பிறகு, அவர் ஒரு முடிவுக்கு வந்தார்:

“இந்த கொள்ளையர்களுடன் எனக்கு என்ன வேலை? ஐந்நூறு பிக்குகள் இந்த வணிகரின் தானத்தில் வாழ்கிறார்கள். எனவே, நான் வணிகருக்கு ஒரு எச்சரிக்கை கொடுக்க வேண்டும்.”

அதன்படி, அவர் வணிகரிடம் சென்று கேட்டார்:

“நீங்கள் எப்போது பயணத்தைத் தொடங்கப் போகிறீர்கள்?” “மூன்றாவது நாளில்,” என்றார் வணிகர்.

அதற்குப் பதிலாக, அந்த மனிதர் கூறினார்:

“நான் சொல்வதுபோலவே செய்யுங்கள். காட்டில் ஐந்நூறு கொள்ளையர்கள் உங்களைத் தாக்க காத்திருக்கிறார்கள் என்பதை நான் இப்போதுதான் தெரிந்துகொண்டேன். தயவுசெய்து அங்கு செல்ல வேண்டாம்.”

வணிகர் கேட்டார்:

“உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்?”

அந்த மனிதர் பதிலளித்தார்:

“நான் அந்த குழுவில் உள்ள ஒருவரின் நண்பன். அவர் சொன்னதால்தான் எனக்குத் தெரியும்.”

வணிகர் கூறினார்:

“அப்படியென்றால், நான் ஏன் பயணத்தைத் தொடர வேண்டும்? நான் திரும்பி வீட்டிற்கே போய்விடுகிறேன்.”

வணிகர் முடிவு எடுக்காமல் அதே கிராமத்தில் தொடர்ந்து தங்கியிருந்ததால், கொள்ளையர்கள் அதே மனிதனை மீண்டும் விசாரணைக்காக அனுப்பினர்.

அந்த மனிதர் தனது நண்பரிடம் சென்று வணிகரின் திட்டங்களை கேட்டான்.

வணிகர் திரும்பி வீட்டிற்கே செல்ல திட்டமிட்டிருப்பதை அறிந்ததும், அவர் கொள்ளையர்களிடம் சென்று கூறினார்:

“என் நண்பர் சொல்கிறார், வணிகர் திரும்பி வீட்டிற்கே செல்லப் போகிறார்.”

இதை கேட்ட கொள்ளையர்கள், காட்டிலிருந்து வெளியே வந்து, எதிர் திசையில் செல்லும் பாதையில் நிலைபெற்றனர்.

ஆனால் வணிகர் தொடர்ந்து அதே இடத்தில் தங்கியிருந்தார்.

எனவே, கொள்ளையர்கள் மீண்டும் அதே மனிதனை அனுப்பினர். அவன் முந்தையபோல் தனது நண்பனிடம் மீண்டும் சென்றான்.

அந்த கொள்ளையரின் நண்பன், அவர்கள் எங்கு மறைந்திருக்கிறார்கள் என்பதைத் தெரிந்துகொண்டு, மீண்டும் வணிகரிடம் சென்று கூறினார்.

வணிகர் மனத்தில் எண்ணினார்:

“இங்கு எனக்கு எதுவும் குறையில்லை; எனவே, நான் முன்னும் செல்லமாட்டேன், பின்னும் செல்லமாட்டேன்—இதே இடத்தில் தங்கிவிடுகிறேன்.”

அதன்படி, அவர் பிக்குகளிடம் சென்று கூறினார்:

“பெருமக்களே, எனக்கு தெரியவந்தது—ஒரு கொள்ளையர் குழு, என்னை கொள்ளையடிக்க திட்டமிட்டு, பாதையில் மறைந்திருக்கிறார்கள் என்று. நான் திரும்பப் போகிறேன் என்ற செய்தியை அவர்கள் கேட்டதும், எதிர் திசையில் செல்லும் பாதையில் மறைந்துள்ளனர். எனவே, நான் இப்போது தீர்மானித்துள்ளேன்—முன்னும் செல்லமாட்டேன், பின்னும் செல்லமாட்டேன்; இங்கேயே தங்குவது என்று முடிவு செய்துவிட்டேன். உங்கள் விருப்பப்படி, நீங்கள் இங்கேயே தங்க விரும்பினால், தங்கலாம்.”

அந்த சூழ்நிலையில், பிக்குகள் திரும்பிச் செல்ல முடிவெடுத்தனர்.

அதன்படி, அவர்கள் வணிகரிடம் விடைபெற்று, சாவத்திக்கு திரும்பினர். புத்தரை வணங்கி, மரியாதையுடன் ஒரு பக்கத்தில் அமர்ந்தனர்.

புத்தர் கேட்டார்:

“பிக்குகளே, நீங்கள் மகா தனன் வணிகருடன் செல்லவில்லையா?”

பிக்குகள் பதிலளித்தனர்:

“ஆம், பெருமகனே. ஆனால், ஒரு கொள்ளையர் குழு, மகா தனனின் போகும் பாதையையும் திரும்பும் பாதையையும் மறைத்து, அவரை கொள்ளையடிக்க சூழ்ந்து கொண்டுள்ளனர். எனவே, அவர் இருந்த இடத்திலேயே தங்கி விட்டார். ஆனால் நாங்கள் திரும்பிவந்தோம்.”

அதற்குப் புத்தர் கூறினார்:

“பிக்குகளே, மகா தனன் வணிகர், கொள்ளையர்கள் காத்திருப்பதால், அந்த பாதையைத் தவிர்க்கிறார். அதுபோலவே, உயிர் வாழ விரும்பும் மனிதன், விஷத்தைத் தவிர்க்கிறான். அதுபோலவே, பிக்குகளும் தீய செயல்களைத் தவிர்க்க வேண்டும்— ஏனெனில், மூன்று உலகங்களும் (காம, ரூப, அரூப) கொள்ளையர்களால் சூழப்பட்ட பாதைகளாகவே கருதப்பட வேண்டும்.”

இவ்வாறு கூறி, ஆசான் தம்மத்தை போதித்து, பின்வரும் செய்யுளை உச்சரித்தார்:

தம்மபதம் 123

Vāṇijo va bhayaṁ maggaṁ, appasattho mahaddhano, visaṁ jīvitukāmo va, pāpāni parivajjaye.

தமிழில்:

ஆபத்துள்ள பாதையில், நண்பர்கள் குறைவாகவும், செல்வம் அதிகமாகவும் உள்ள வணிகர் போல, உயிரை நேசிக்கும் ஒருவர் விஷத்தைத் தவிர்ப்பது போல, ஞானி ஒருவர் பாபங்களைத் தவிர்க்க வேண்டும்.

இந்த தம்ம போதனையின் முடிவில், அந்த பிக்குகள் அனைவரும் அறஹத் நிலையை அடைந்தனர், சூழ்நிலைக்கு தகுந்தார் போல் வகுத்துத் தெளிவாய்க்கூறும் ஞானங்களையும் பெற்றனர் (Paṭisambhidā ñāṇa). அங்கு கூடியிருந்த மற்றவர்களும் தம்ம போதனையால் பயன் பெற்றனர்.

***

குறிப்பு:

மூன்று வகைத் தோற்றம்:

தோற்றம் பார்க்கின் மூன்று வகை ஆய் (மணிமேகலை 30:27)

பார்க்கின் - ஆராயுமிடத்து; தோற்றம் மூன்று வகையாய்- பிறப்பு மூன்று வகையாயும்;

மூன்றாவன: அருவம் (formless), உருவம் (form), காமம் (sensual) என்பன.

Source: A Revised Translation
of the Dhammapada Aṭṭhakathā

E W Burlingame, Ānandajoti Bhikkhu

9.9 வேட்டைக்காரன் கோகானின் நாய்கள் பற்றிய கதை (தம்மப்பதம் செய்யுள் 125)

Dhammapada Atthakatha 9.9

(Verse 125)

Source: A Revised Translation
of the Dhammapada Aṭṭhakathā

E W Burlingame, Ānandajoti Bhikkhu

வேட்டைக்காரன் கோகானின் நாய்கள் பற்றிய கதை

(கதைச் சுருக்கம்):

வேட்டைக்காரன் கோகானென்பவன், தான் விலங்குகளை பிடிக்க முடியாமல் போனதற்காக ஒரு பிக்குவை குற்றம்சாட்டினான். அவன் தனது நாய்களை அவர்மீது விடுத்தான்; விரட்டிக் கொண்டு வந்த நாய்களிடமிருந்து தப்பிப்பதற்காக பிக்கு ஒரு மரத்தில் ஏறினார். அந்த குழப்பத்தில் பிக்குவின் சீவர ஆடை கீழே விழுந்தது; அது வேட்டைக்காரனை மூடியதால், நாய்கள் தவறாக பிக்கு விழுந்து விட்டதாக நினைத்து தங்கள் எஜமானனையே கடித்துக் குதறி கொன்று விடுகின்றன. பிக்கு தனது செயல்களால்தான் அந்த வேட்டைக்காரன் இறந்தானோ என்று கவலைப்பட்டார். அப்போது புத்தர் அவருக்கு ஒரு செய்யுள் மூலம் ஆறுதல் கூறினார்.

* * *

இந்த தம்ம உபதேசத்தை ஆசாரியர் (புத்தர்) ஜேதவனத்தில் தங்கி இருந்தபோது, வேட்டைக்காரன் கோகானை (ஓநாய் என்று பொருள்) குறித்துப் போதித்தார்.

ஒரு நாள் அதிகாலையில், கோகான் தன் வில்லை கையில் எடுத்துக்கொண்டு, வேட்டை நாய்கள் பின் தொடர காட்டிற்கு செல்லும் வழியில், உணவு யாசிக்கும் பொருட்டு ஒரு கிராமத்திற்குள் சென்று கொண்டிருந்த ஒரு பிக்குவைக் கண்டான். பிக்குவைக் கண்டதும் அவன் கோபமடைந்தான். “இன்று எனக்கு துரதிர்ஷ்டம் ஏற்பட்டது; இன்று எதுவும் கிடைக்காது” என்று மனதில் நினைத்து, காட்டிற்குச் சென்றான். பிக்குவோ கிராமத்தில் சஞ்சரித்து பெற்ற காலை உணவை உண்ட பின், விகாரைக்குத் திரும்பிச் சென்றார். அதே சமயம் கோகானும் காட்டில் வேட்டையாடியபோதும் எதுவும் கிடைக்காமல் திரும்பினான்.

திரும்பும் வழியில் மீண்டும் தேரரைக் கண்ட கோகானின் மனத்தில், “காலைவேளையில் அவனைப் பார்த்தேன், எதுவும் கிடைக்கவில்லை; இப்போது மீண்டும் கண்முன்னே தோன்றுகிறான்; இவனை என் நாய்களைக்கொண்டு கொன்று விட வேண்டும்” என்று எண்ணினான். உடனே நாய்களை தேரர் மேல் விடுவித்தான். பிக்கு பணிவுடன், “ஓ உபாசகா, இவ்வாறு செய்யாதீர்கள், தயவு செய்து என்மேல் கருணை கொள்ளுங்கள்” என்றார். அதற்கு கோகான், “காலை உன்னைப் பார்த்ததால் எனக்கு வேட்டை எதுவும் கிடைக்கவில்லை; இப்போது மீண்டும் கண்முன்னே வந்துள்ளாய்; எனது நாய்களை உன் மீது ஏவிக் கடித்து குதறித் தின்னச் செய்வேன். வேறு எதுவும் இல்லை சொல்வதற்கு” என்று கூறி நாய்களை விடுத்தான்.

பிக்கு அவசர அவசரமாக ஒரு மரத்தில் ஏறி, ஒரு மனித உயர அளவில் கிளைகளின் இடையே அமர்ந்தார். நாய்கள் மரத்தைச் சூழ்ந்தன. கோகானும் அங்கு வந்து, “மரத்தில் ஏறி என் கையிலிருந்து தப்பிவிட்டதாக கனவு காணாதே” என்று கூறி ஒரு அம்பின் முனையால் பிக்குவின் காலடியை குத்தினான். பிக்கு மீண்டும் தனக்கு கருணை காட்டும்படி: “ஓ, தயவு செய்து இதைச் செய்யாதீர்கள்” என்று வேண்டினார். ஆனால் கோகான் தேரரின் வேண்டுகோளை புறக்கணித்து, மீண்டும் மீண்டும் அம்பால் பிக்குவின் காலடியைக் குத்தினான். ஒரு காலடி குத்தப்பட்ட பிறகு பிக்கு அதனை மடக்கி மற்ற காலை இறக்கினார். அந்த காலடியையும் வேடன் குத்தினான். இரு கால்களும் துளைக்கப்பட்ட போது பிக்குவிற்கு தம் உடல் தீயில் எரிவது போன்ற வேதனையான உணர்வு ஏற்பட்டது. வலி பொருட்படுத்த முடியாததால், மனக் கவனம் செலுத்த முடியாமல் போனார். தம் மேலங்கி கீழே விழுந்ததையும் கவனிக்கவில்லை. அந்த மேலங்கி விழுந்து வேட்டைக்காரன் கோகானின் உடலைத் தலையிலிருந்து கால் வரை மூடியது.

பிக்கு மரத்திலிருந்து விழுந்து விட்டதாக நினைத்த நாய்கள் ஆடைக் உள்ளே புகுந்து, தங்கள் எஜமானனையே இழுத்துக் கடித்துக் குதறி உண்டன. எலும்புகள் மட்டுமே மிஞ்சின. பின் ஆடையின் மடிப்பிலிருந்து வெளிவந்து நாய்கள் நின்று காத்துக் கொண்டிருந்தன. பிக்குவோ உலர்ந்த குச்சியை ஒன்றை உடைத்தெடுத்து நாய்கள் மீது எறிந்தார். அவரைக் கண்டவுடன், “நாம் எஜமானனையே சாப்பிட்டு விட்டோம்” என்று அறிந்த நாய்கள் குழம்பிப் போய் காட்டிற்குள் ஓடின.

பிக்கு மிகவும் மன சஞ்சல பட்டார்: “என் மேலங்கி விழுந்ததால் இந்த வேட்டைக்காரன் உயிரிழந்தான்; எனது தூய்மைக்கு கேடு உண்டாகி விட்டதா?” என்று நினைத்து, மரத்திலிருந்து இறங்கி ஆசரியரிடம் (புத்தரிடம்) சென்று தொடக்கம் முதல் கதையைக் கூறினார்.

“பகவான், என் மேலங்கியாலேயே இந்த வேட்டைக்காரன் உயிரிழந்தான்; எனது தூய்மை இன்னும் நிலைத்திருக்கிறதா? நான் இன்னும் துறவியாக இருக்கிறேனா?” என்று கேட்டார்.

புத்தர் அவர் சொன்னதைக் கேட்டு இவ்வாறு கூறினார்:

“பிக்குவே, உன் தூய்மை குன்றவில்லை; நீ இன்னும் துறவியே: குற்றமற்றவருக்கு தீங்கு செய்த அவனே அழிந்தான். இதுவே முதல்முறையும் அல்ல; முந்தைய பிறவியிலும் அவன் குற்றமற்றவருக்கு தீங்கு செய்ததாலே அழிந்தான்” என்று கூறி, ஒரு கதையை எடுத்துரைத்தார்.

கடந்தகாலக் கதை: தீய வைத்தியன், சிறுவர்கள், மற்றும் விஷப்பாம்பு

பழைய காலத்தில் ஒரு வைத்தியன் பணி தேடி ஒரு கிராமத்திற்குச் சென்றான். வேலை கிடைக்காமல் பசியால் அவஸ்தைப்பட்டு வெளியேறினான். கிராம வாயிலில் சில சிறுவர்கள் விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். “இந்தப் பிள்ளைகளைக் பாம்பு கடிக்கச் செய்வேன்; பின்னர் நானே அவர்களைச் சிகிச்சை செய்து உணவு பெறுவேன்” என்று நினைத்தான்.

ஒரு மரத் துளையில் தலை வெளியே வைத்திருந்த பாம்பைக் காட்டி, “பிள்ளைகளே, பாருங்கள், ஒரு மைனாக்குஞ்சு அந்த மரத்துளைவில் இருக்கிறது; பிடியுங்கள்” என்றான். ஒரு சிறுவன் அந்த பாம்பின் கழுத்தை நன்றாக பிடித்து அந்த மரத் துளைவிலிருந்து வெளியே இழுத்தான். ஆனால் அது பாம்பு என்பதை உணர்ந்ததும், அலறிக்கொண்டு பாம்பை எரிந்தான். அது அருகிலிருந்த வைத்தியனின் தலையில் விழுந்தது. பாம்பு அவன் தோள்களில் சுற்றி, கடித்து அவனை அங்கேயே கொன்றது.

புத்தர் முடிவாகச் சொன்னார்:

“இப்படியே முந்தைய பிறவியிலும் கோகான் குற்றமற்றவருக்கு தீங்கு செய்து அழிந்தான்.” இந்த கடந்த கால கதையை சொல்லி முடித்த புத்தர் தம்ம உபதேசம் செய்து கீழ்க்கண்ட வரிகளை மொழிந்தார்:

(தம்மபதம் 125)

"ஸொ அப்பதுட்டஸ்ஸ நரஸ்ஸ துஸ்ஸதி,

சுத்தஸ்ஸ பொஸஸ்ஸ அனங்கணஸ்ஸ;

தமேவ பாலம் பச்சேதி பாபம்,

சுகுமோ ரஜோ படிவாதம் வா கித்தோ."

தமிழில்:

"தூய்மையான, ஐம்பொறியடக்கிய குற்றமற்றோருக்குத் ஒருவன் தீங்கு செய்தால்,

அந்தத் தீமையே அந்த முட்டாளிடம் திரும்ப வரும்;

காற்றுக்கு எதிராக எறியப்பட்ட மெல்லிய தூசி

தனக்கே திரும்புவது போல."

அந்த உபதேசத்தின் முடிவில், அந்தப் பிக்கு அரஹந்த நிலையை அடைந்தார். அந்த தம்ம உபதேசத்தை கேட்டுக் கொண்டிருந்த மற்றவரும் பயன் அடைந்தனர்.

* * *

Google Sites

Report abuse