அறம் தழுவிய உலக வாழ்க்கை
அஜான் சா
Living in the World with Dhamma
A Dhamma Talk by Ajahn Chah
(வாட் நோங் பா போங் (Wat Nong Pah Pong) விகாரைக்கு அருகில், மாவட்டத் தலைநகரமான உபோன் நகரில் இல்லறத்தார் ஒருவர் உணவு தானம் பெற அழைப்பு விடுத்திருந்தார். அதன் பின்னர் தற்செயலாகத் தரப்பட்ட போதனை. )
பெரும்பாலோருக்குத் தியானப் பயிற்சியின் சாராம்சம் விளங்குவதில்லை. அவர்கள் நடந்து தியானிப்பது, உட்கார்ந்து தியானிப்பது, அறத்தைக் கேட்பது ஆகியவற்றை மட்டுமே பயிற்சி என்று நினைக்கின்றனர். இவையும் பயிற்சி தான், ஆனால் இவை பயிற்சியின் புறத் தோற்றங்களே. உண்மையான பயிற்சி, மனம் ஒரு புலன் பொருளைச் சந்திக்கும் போது நடைபெறுகிறது. மக்கள் நமக்குப் பிடிக்காததைச் சொல்லும் போது அங்கு மனக்கசப்பு உண்டாகிறது, அவர்கள் நமக்குப் பிடித்ததைக் கூறினால் நாம் மகிழ்ச்சி அடைகின்றோம். இது தான் பயிற்சி செய்ய நல்ல இடம். இவற்றோடு எப்படிப் பயிற்சி செய்வது? இது மிகவும் முக்கியமான விவரம். மகிழ்ச்சியைத் தொடர்ந்தும், துன்பத்தைத் தவிர்த்தும் ஓடிக் கொண்டிருந்தால் நாம் சாகும் வரை பயிற்சி செய்தாலும் அறத்தைக் காண முடியாது. இது பயனற்றது. இன்பமும் துன்பமும் எழும் போது நாம் எப்படி அறத்தைப் பயன்படுத்தி அவற்றிடமிருந்து விடுதலை பெறுவது? இதுவே பயிற்சியின் நோக்கம்.
பொதுவாக மக்கள் தங்களுக்குப் பிடிக்காத ஒன்றைச் சந்தித்தால் அதனைத் திறந்த மனத்தோடு ஏற்றுக் கொள்வதில்லை. உதாரணமாக மக்களைப் பற்றிக் குறை கூறப்பட்டால்: "என்னைத் தொந்தரவு செய்யாதே! என்னை ஏன் குறை கூறுகிறாய்?" என்பார்கள். இது ஒருவர் தம் மனத்தை மூடிக் கொண்டதற்குச் சமம். இது தான் பயிற்சி செய்யச் சரியான இடம். நம்மை யாராவது குறை கூறினால் நாம் அவர்கள் சொல்வதைக் கேட்க வேண்டும். அவர்கள் உண்மையைப் பேசுகின்றனரா என்று கவனிக்க வேண்டும். நாம் திறந்த மனநிலையோடு அவர்கள் சொல்வதைப் பிரதிபலிக்க வேண்டும். அவர்கள் சொல்வதும் சரியாகத் தோன்றலாம், நமக்குள்ளே குறை இருக்கலாம். அவர்கள் சொல்வது சரியென்றாலும் நாம் உடனே கோபித்துக் கொள்கிறோம். மக்கள் நமது குறைகளைச் சுட்டிக் காட்டினால் அந்தக் குறைகளை அகற்றி நம்மை மேன்மைப் படுத்த வேண்டும். அறிவாளிகள் இப்படித்தான் பயிற்சி செய்வார்கள்.
எங்கு குழப்பம் இருக்கிறதோ அங்கு தான் அமைதி பிறக்க வாய்ப்பு இருக்கிறது. குழப்பத்தை அறிந்து அதனை ஊடுருவி விட்டால் மிஞ்சுவது அமைதியே. குறை கூறப்பட்டால் சிலரால் அதனை ஏற்றுக் கொள்ள முடிவதில்லை, அவர்கள் அகந்தையுள்ளவர்கள். மாறாகத் திரும்பி வாதாடுவார்கள். குறிப்பாகப் பெரியவர்கள் குழந்தைகளோடு பேசும் போது இதைக் கவனிக்கலாம். சில சமயம் குழந்தைகள் அறிவார்ந்த வார்த்தைகளைக் கூறுவார்கள். ஆனால் நீங்கள் அவர்களின் தாயாராக இருந்தால் விட்டுக் கொடுக்க முடிவதில்லை. நீங்கள் ஆசிரியராக இருந்தால் உங்கள் மாணவர்கள் உங்களுக்குத் தெரியாததைச் சொல்லி விட்டால் நீங்கள் ஆசிரியரென்பதால் உங்களுக்கு அதைக் பொறுத்துக் கொள்ள முடிவதில்லை. இது சரியான எண்ணப்போக்கு அல்ல.
புத்தரின் காலத்தில் அவருக்கு மிக நுண்ணறிவுள்ள ஒரு சீடர் இருந்தார். ஒரு முறை புத்தர் அறத்தைப் போதித்துக் கொண்டு இருந்த போது இந்தச் சீடரை நோக்கி, "சாரிபுத்திரா, இதை நீ நம்புகிறாயா?" என்று கேட்டார். போற்றுதற் குரிய சாரிபுத்திரர், "இல்லை, இன்னமும் நான் இதை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை," என்று பதில் அளித்தார். புத்தர் அவர் பதிலைப் போற்றினார். "மிகவும் நல்லது, சாரிபுத்திரா, உனக்கு மெய்யற்றிவு உள்ளது. மெய்யறிவு உள்ளவன் உடனே எதையும் நம்பி விடுவதில்லை, திறந்த மனத்தோடு கேட்டுவிட்டுக் கேட்டதின் உண்மையைப் பிரதிபலித்த பின்னரே அதை நம்புவதா இல்லயா என்று முடிவு செய்ய வேண்டும்."
இங்கு புத்தர் எடுத்துக்காட்டான நல்ல ஆசிரியராகத் திகழ்கிறார். போற்றுதற்குரிய சாரிபுத்திரர் சொன்னது உண்மை தான். அவரது உண்மையான உணர்ச்சிகளைக் கொண்டு பேசினார். சிலர் அந்தப் போதனையை நம்பாதது ஆசிரியரின் அதிகாரத்தைத் தட்டிக் கேட்பது போல உள்ளது என்பார்கள். அப்படிச் சொல்வதற்கு அச்சப் படுவார்கள். அவர்கள் ஆசிரியர் சொன்னதை ஏற்றுக் கொள்வது போலத் தலையசைத்திருப்பார்கள். இதுதான் உலக வழி. ஆனால் புத்தர் சினப்படவில்லை. தவறானதாகவோ கெட்டதாகவோ இல்லாதவரை அத்தகைய நிகழ்வுகளைப் பற்றி நாம் கூச்சப்படத் தேவை இல்லை என்றார். நாம் ஒன்றை நம்பாத போது, நாம் நம்பவில்லை என்று சொல்வதில் தவறேதும் இல்லை. எனவே தான் போற்றுதற்குரிய சாரிபுத்திரர் "இன்னமும் நான் இதை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை," என்றார். புத்தர் அவரைப் புகழ்ந்தார். "இந்தத் துறவிக்கு மெய்யறிவு உள்ளது. அவர் ஒன்றைப் பிரதிபலித்த பின்னரே அதை ஏற்றுக் கொள்கிறார்." இங்கு புத்தரின் நடத்தை மற்ற ஆசிரியர்களுக்கெல்லாம் ஒரு உதாரணமாக விளங்குகிறது. சில சமயம் சிறு குழந்தைகளிடமிருந்தும் நாம் கற்றுக் கொள்ள முடியும். கண்மூடித்தனமாக நம் பதவியின் அதிகாரத்தோடு பற்றுக் கொள்ளக் கூடாது.
நின்று கொண்டிருந்தாலும், உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தாலும் பல இடங்களுக்குச் சென்று கொண்டிருந்தாலும் நீங்கள் சுற்றுச் சூழலை ஆராய வேண்டும். இயற்கையான வழியில் ஆராய வேண்டும், சுற்றியுள்ள காட்சிகள், சப்தங்கள், நுகர்வுகள், உணர்ச்சிகள் அல்லது எண்ணங்கள் அனைத்துக்கும் வழிவிட்டுத் திறந்த மனத்தோடு இருக்க வேண்டும். அறிவாளி இவை அனைத்தையும் பிரதிபலிக்கின்றார். உண்மையான பயிற்சியில் நாம் மனத்தை எந்த விவகாரங்களும் தொல்லை தராத ஒரு நிலைக்கு வருகிறோம்.
பிடித்ததும், பிடிக்காததும் மனத்தில் எழும் போதே அவற்றைத் தெரிந்து கொள்ளவில்லை யென்றால், நமது மனத்தில் எதோ விவகாரங்கள் இருக்கின்றன என்று பொருள். இவற்றின் உண்மை விளங்கி விட்டால், "இந்த இன்பமான உணர்ச்சியில் ஒன்றும் இல்லை. இது வெறும் உணர்ச்சியே, தோன்றி மறையும் தன்மை கொண்டது. ஏன் பெரிது படுத்தவேண்டும்?"என்று ஒதுக்கி விடுவோம். இன்பமும், துன்பமும் நம்முடைய உடைமைகள் என்று நினைத்தால் நமக்குப் பிரச்சனைகள் உண்டாகும். வரிசையாக ஏதோ பிரச்சனையோ, கேள்வியோ தொடர்ந்து இருந்து கொண்டே இருக்கும். நம்மால் அதைத் தாண்டிப் போக முடியாது. பெரும் பாலானோருக்கு நிலைமைகள் இப்படித்தான் இருக்கின்றன.
ஆனால் இக்காலத்தில் அறத்தைக் கற்பிக்கும் போது அடிக்கடி மனத்தைப் பற்றிப் பேசுவதில்லை. வாய்மையைப் பற்றிப் பேசுவதில்லை. வாய்மையைப் பற்றிப் பேசினால் மக்கள் ஏற்றுக் கொள்வதும் இல்லை. அவர்கள்,"அவருக்கு நேரமும், இடமும் புரியவில்லை. இனிமையாக அவருக்குப் பேசத் தெரியவில்லை." என்கின்றார்கள். ஆனால் மக்கள் வாய்மையைக் கேட்க வேண்டும். உண்மையான ஆசிரியர் தன் நினைவுகளிலிருந்து மட்டுமே பேசுவதில்லை. அவர் உண்மையைப் பேசுகிறார். சமுதாயத்தில் மக்கள் பொதுவாக நினைவுகளிலிருந்துதான் பேசுகின்றார்கள், மேலும் தங்களையே மேம்படுத்தும் வகையிலேயே பேசுகின்றார்கள். உண்மையான துறவி அப்படிப் பேசுவதில்லை, உண்மையையே பேசுகிறார், உள்ளது உள்ளவாறே பேசுகிறார்.
எவ்வளவு தான் உண்மையை விளக்கிக் கூறினாலும் மக்கள் புரிந்து கொள்வதற்குக் கஷ்டப்படுகின்றனர். அறத்தைப் புரிந்து கொள்வது கடினம். அறத்தைப் புரிந்து கொண்டால் அதன்படி பயிற்சி செய்ய வேண்டும். துறவியாக இருந்து பயிற்சி செய்வது தான் சரியான சூழ்நிலை யென்றாலும் துறவியாக வேண்டுமென்பது கட்டாயமில்லை. உண்மையிலேயே பயிற்சி செய்ய உலகத்திலுள்ள குழப்பங்களை, குடும்பத்தை, உடமைகளைக் கைவிட்டுக் காடுகளுக்கு செல்ல வேண்டும். இவையே பயிற்சி செய்ய உகந்த சூழல்.
ஆனால் இன்னமும் குடும்பமும் பொறுப்பும் இருக்கும் போது எப்படிப் பயிற்சி செய்வது? சிலர் இல்லற வாழ்வில் இருந்து கொண்டு பயிற்சி செய்வது முடியாத காரியம் என்கின்றனர். யார் பெரும்பான்மையினராக இருக்கின்றனர் என்று நினைத்துப் பாருங்கள், துறவிகளா? இல்லறத்தாரா? இல்லற மக்களே பெரும்பான்மையினர். துறவிகள் மட்டும் பயிற்சி செய்து, இல்லற மக்கள் பயிற்சி செய்யவில்லை யென்றால் நிறையக் குழப்பங்கள் வரும். இது தவறாகப் புரிந்து கொண்டது. "நான் துறவியாக முடியாது..." துறவியாவது என்பது நோக்கமில்லை! துறவியாகியும் பயிற்சி செய்யவில்லை யென்றால் அதில் எந்தப் பயனும் இல்லை. உங்களுக்கு அறத்தை உண்மையிலேயே புரிந்திருந்தால் நீங்கள் எந்தத் தொழிலில் ஈடுபட்டிருந்தாலும், ஆசிரியாராக இருந்தாலும், மருத்துவராக, அரசாங்க ஊழியராக அல்லது எவரானாலும் அறப் பயிற்சியைத் தினமும் ஒவ்வொரு நிமிடமும் செய்யலாம்.
இல்லறத்தாராக இருந்து பயிற்சி செய்ய முடியாது என்று நினைத்தால் நீங்கள் மார்க்கத்தை மறந்து விட்டீர்கள் என்று பொருள். மற்ற காரியங்களைச் செய்வதற்கு எப்படி மக்களுக்கு ஊக்கம் இருக்கிறது? அவர்களுக்கு ஏதாவது குறையிருப்பதாகத் தெரிந்தால் அதைக் களைவதற்கு முயற்சிக்கின்றனர். போதுமான அளவு விருப்பம் இருந்தால் எதை வேண்டுமானாலும் சாதிக்கலாம். சிலர் "எனக்கு அறத்தைப் பயிற்சி செய்வதற்கு நேரம் இல்லை," என்பார்கள். நான், "பின், மூச்சு விட உங்களுக்கு எப்படி நேரம் கிடைத்தது?" என்பேன். மூச்சு மக்களின் உயிர் காக்க அவசியம். அறமும் தங்கள் வாழ்க்கைக்கு அவசியம் என்பதை அறிந்தால் மூச்சுக்குச் சமமாக அதனைக் கருதுவார்கள்.
அறத்தைப் பயிற்சி செய்வதற்கு நீங்கள் இங்கும் அங்கும் ஓடத் தேவையில்லை. பயிற்சி செய்து களைப்படைய வேண்டியதில்லை. உங்கள் மனத்தில் எழும் உணர்ச்சிகளைக் கவனிக்க வேண்டும். கண் உருவத்தைப் பார்க்கும் போது, காது சப்தங்களைக் கேட்கும் போது, மூக்கு வாசனையை நுகரும் போது தோன்றும் உணர்ச்சிகள் எல்லாம் இந்த ஒரு மனதினுள் - "அந்தத் தெரிந்த ஒன்றினுள்" - வருகின்றன. மனம் இவற்றை உணரும் போது என்னவாகிறது? அந்தப் பொருளைப் பிடித்திருந்தால் நமக்கு இன்பம் உண்டாகிறது, பிடிக்கவில்லையென்றால் நாம் துன்பம் அனுபவிக்கிறோம். அவ்வளவு தான்.
ஆக இந்த உலகத்தில் எங்கு மகிழ்ச்சியைக் கண்டு பிடிக்கப் போகிறீர்கள்? உங்களிடம் எல்லோரும் இனிமையான விஷயங்களை மட்டுமே சொல்வார்கள் என்று எதிர்பார்க்கின்றீர்களா? அது நடைமுறைக்குச் சாத்தியமா? இல்லை. அது சாத்தியம் இல்லை. அது சாத்தியம் இல்லாத போது நீங்கள் என்ன செய்யப் போகின்றீர்கள்? உலகம் இது போலத்தான். நாம் உலகைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் - 'லோகவிது' - இந்த உலகின் உண்மையைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். உலகை நாம் தெளிவாகத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். புத்தர் இந்த உலகில் தான் வாழ்ந்தார், வேறெங்கும் இல்லை. அவர் குடும்ப வாழ்க்கையை அனுபவித்தார். ஆனால் அதன் குறைபாடுகளை அறிந்து அதிலிருந்து விலகிக் கொண்டார். இப்போது இல்லறமக்களாகிய நீங்கள் எப்படிப் பயிற்சி செய்யப் போகின்றீர்கள்? பயிற்சி செய்ய வேண்டும் என்றால் மார்க்கத்தைத் தொடர முயற்சி எடுக்க வேண்டும். பயிற்சியை விடாமல் தொடர்ந்தால் நீங்களும் இந்த உலகத்தின் குறைபாடுகளை அறிந்து அதன் மீதான மோகத்தை விட்டு விட முடியும்.
மது பானம் அருந்துவோர் சில சமயம், "என்னால் இந்தப் பழக்கத்தை விட முடியவில்லை," என்பார்கள். ஏன் அவர்களால் விட முடியவில்லை? ஏனென்றால் அதில் உள்ள பிரச்சனையை அவர்கள் பார்க்கவில்லை. அதில் உள்ள சிக்கலைத் தெளிவாக அறிந்து கொண்டார்களென்றால் அவர்களிடம் அந்தப் பழக்கத்தை விடுமாறு மற்றவர்கள் சொல்லும் வரை காத்திருக்க மாட்டார்கள். ஒரு கெட்ட பழக்கத்தில் உள்ள சிக்கலைப் பார்க்க முடியா விட்டால் அதை விட்டு விடுவதால் உண்டாகும் நன்மையையும் தெளிவாகப் பார்க்க முடியாது. அப்போது உங்கள் பயிற்சி பலன் தருவதில்லை. விளையாட்டுக்காகப் பயிற்சி செய்கின்றீர்கள். ஒரு நிலைமையில் உள்ள பிரச்சனையையும் பலனையும் தெரிந்திருந்தால் மற்றவர் அதைப் பற்றி உங்களுக்குச் சொல்லும் வரை காத்திருக்கத் தேவையில்லை. மீனவர் ஒருவர் தனது மீன் -பொறியில் ஏதோ மாட்டிக் கொண்டு இருப்பதை உணர்ந்த கதையை நினைத்துப் பாருங்கள். அதனுள் ஏதோ இருப்பது தெரிகிறது ஏனென்றால் ஏதோ துடித்துக் கொண்டிருப்பது கேட்கிறது. மீனாக இருக்குமென்று நினைத்துக் கையை உள்ளே விடுகிறான். ஆனால் இருப்பது மீனல்ல; வேறு ஏதோ ஒன்று. அதைப் பார்க்க முடியவில்லை. எனவே இரண்டு மனதோடு இருக்கிறான். அது ஒரு விலாங்காக [13] இருக்கலாம், அல்லது ஒரு பாம்பாகவும் இருக்கலாம். பாம்பென்று அதை எறிந்து விட்டால் பின் வருத்தப்பட நேரிடலாம்... விலாங்காக இருந்தால்... ஆனால் அதைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்து உள்ளே இருப்பது பாம்பாக இருந்தால் தன்னை அது கடித்துவிட நேரிடலாம். விடுவதா, வேண்டாமா என்ற ஐயப்பாட்டில் சிக்கிக் கொள்கிறான். அது விலாங்காக இருக்குமோ என்ற ஆசை அதிகமாக இருப்பதால், பிடித்த பிடியை விடவில்லை. ஆனால் அதை எடுத்துத் திறந்து அதன் தோலில் உள்ள வரியைக் கண்ட உடனேயே தூக்கி எறிந்து விடுகிறான். வேறொருவர், "அது பாம்பு, பாம்பு, விட்டுவிடு!", என்று சொல்கிற வரை காத்துக் கொண்டிருப்பதில்லை. பாம்பைப் பார்த்த கணமே அவனுக்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்று தெளிவாகத் தெரிந்து விடுகிறது. பல வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாததைப் பார்த்தவுடனேயே தெளிவாகத் தெரிந்து கொள்கிறான். ஏன்? ஏனென்றால் அங்கு உள்ள அபாயத்தைப் பார்த்து விட்டான் - பாம்பு கடித்து விடும்! அதைப் பற்றி யாரும் சொல்ல வேண்டியதில்லை அல்லவா? அது போலவே, நாம் உள்ளதை உள்ளவாறு காணும்வரை பயிற்சி செய்தால் நாம் தீங்கு விளைவிப்பன வோடு தலையிட மாட்டோம்.
மக்கள் இது போலப் பயிற்சி செய்வதில்லை. அவர்கள் மற்றவற்றிற்காகப் பயிற்சி செய்கின்றனர். அவர்கள் தேவையானவற்றைப் பிரதிபலிப்பதில்லை. அவர்கள் வயோதிகம், நோய் மற்றும் மரணத்தை பற்றிப் பிரதிபலிப்பதில்லை. அவர்கள் முதுமை அடையாமல், சாகாமல் இருப்பதைப் பற்றியே பேசுகின்றனர், எனவே சரியான அறப் பயிற்சியை வளர்த்துக் கொள்வதில்லை. அறப் போதனைகளைக் கேட்கச் செல்கின்றனர். ஆனால் உண்மையில் அவர்கள் அங்கு எதையும் கேட்பதில்லை. சில சமயம் முக்கியமான விழாக்களில் பேசுமாறு எனக்கு அழைப்பு வரும். ஆனால் அத்தகைய விழாக்களுக்குச் செல்வது எனக்குச் சங்கடமாக இருக்கும். ஏன் அப்படி? ஏனென்றால் அங்கு உள்ள மக்களைப் பார்த்தவுடன் அவர்கள் அறத்தைக் கேட்க வரவில்லை என்பது தெளிவாக விளங்கும். சிலர் மது பான வாசனையோடு இருப்பார்கள், சிலர் புகைத்துக் கொண்டு இருப்பார்கள், சிலர் அரட்டை அடித்துக் கொண்டு இருப்பார்கள்.. அறத்தின் மீதான நம்பிக்கையோடு அவர்கள் வந்திருப்பதாகத் தெரியாது. இது போன்ற இடங்களில் அறத்தைப் போதிப்பது பலன் அற்றது. அக்கறை இல்லாமல், கவனக்குறைவுடன் இருப்போர், "அவர் எப்போது பேச்சை முடிக்கப் போகிறாரோ?.. இதை செய்ய வேண்டாம், அதைச் செய்ய வேண்டாம் என்று பிதற்றிக் கொண்டு..." என்று பேசிக்கொள்வார்கள். அவர்கள் மனம் இங்கும் அங்கும் அலைபாய்ந்து கொண்டே இருக்கும்.
சில சமயம் என்னைச் சம்பிரதாயத்துக்காகப் பேச அழைப்பார்கள்: "போற்றுதற்குரிய ஐயா, தயவு செய்து எங்களுக்கு ஒரு சிறு போதனை தாருங்கள்," என்பார்கள். நான் அதிக நேரம் பேசுவதில் அவர்களுக்கு விருப்பமில்லை என்பதை அப்படி நாசுக்காகச் சொல்வார்கள். அப்படிப் பேசினால் அது அவர்களைத் துன்புறுத்தக் கூடும்! இப்படி அவர்கள் பேச அழைக்கும்போதே, எனக்கு அவர்கள் எப்படிப் பட்டவர்கள் என்பது புரிந்துவிடும். இவர்களுக்கு அறத்தைக் கேட்பதில் நாட்டம் இல்லை. அற போதனை அவர்களுக்குப் பிடிப்பதில்லை. நான் சுருக்கமாகச் சிறு போதனை மட்டுமே தந்தால் அது அவர்களுக்கு விளங்காது. கொஞ்சம் சாப்பிட்டால் பசி அடங்கி விடுமா என்ன? கண்டிப்பாக அடங்காது.
சில சமயம் நான் பேச ஆரம்பித்துப் பேச்சின் தலைப்பைச் சுவாரஸ்யமாக விளக்கத் துவங்கும் போதே ஒரு குடிகாரன், "சரி சரி, வழி விடுங்கள், போற்றுதற்குரிய ஐயாவுக்கு வழி விடுங்கள், அவர் புறப்படப் போகிறார்!" என்பான் - என்னைத் துரத்தப் பார்ப்பான்! இது போன்ற ஆட்களைச் சந்திக்கும் போது எனக்குப் பிரதிபலிக்க நிறைய வாய்ப்புக் கிடைக்கும். இது மனித இயல்பினைப் புரிந்து கொள்ளக் கிடைத்த ஒரு அரிய வாய்ப்பாகும். இது ஒருவன் குவளை நிறையத் தண்ணீர் இருந்தும், மேலும் தண்ணீர் கேட்பது போல. மேலும் தண்ணீரைக் குவளையில் ஊற்றினால் தண்ணீர் வழிந்து வீணாகிவிடும். குவளை காலியாக இருந்தால் அதில் தண்ணீர் நிரப்ப இடம் இருக்கும். தருபவருக்கும், பெறுபவருக்கும் அதனால் பயன் இருக்கும்.
இது போல, மக்கள் அறத்தைக் கேட்க விருப்பமுடன் அமைதியாக அமர்ந்து போதனையைக் கவனமாக கேட்டால் எனக்கும் கற்பிக்க மிகுந்த ஊக்கம் ஏற்படும். குவளை நிறையத் தண்ணீர் வைத்திருந்த அந்த மனிதனைப் போல ஆர்வம் இல்லாத மக்கள் இருந்தால்.. அதில் மேலும் நிரப்ப இடம் இல்லை. இவர்களுக்கு நான் போதித்து என்னுடைய நேரத்தை வீணாக்குவதில் பயனில்லை. இது போன்ற சூழலில் கற்பிக்க எனக்கு ஊக்கமே எழாது. பெறுவர்களுக்கு ஊக்கமில்லை யென்றால், தருபவர்களுக்கு எப்படி ஊக்கம் பிறக்கும்?
இந்தக் காலத்தில் போதனைகள் தருவது இது போலத்தான் உள்ளது. நாளுக்கு நாள் அறத்தைக் கேட்கும் ஆர்வம் குறைந்து கொண்டே போகிறது. மக்கள் வாய்மையைத் தேடுவதில்லை. வாழ்க்கை நடத்தவும், குடும்பத்தைப் பேணவும் தங்களது தேவையை நிறைவு செய்யவும் தேவையான அளவு அறிவைப் பெறுவதற்கு மட்டுமே படிக்கின்றனர். பிழைப்புக்காகப் படிக்கின்றனர். அதில் ஏதோ கொஞ்சம் அறத்தையும் படிக்கின்றனார் ஆனால் அதிகம் இல்லை. இன்றைய மாணவர்களுக்கு முந்தைய மாணவர்களைவிடப் பொருள் அறிவு அதிகம் உள்ளது. தேவையானதெல்லாம் அருகிலேயே உடனுக்குடன் கிடைக்கிறது. கைக்கெட்டும் தூரத்திலேயே எல்லாம் வசதியாகக் கிடைக்கிறது. அதே சமயம் அவர்களுக்கு முந்தையவர்களைவிடக் குழப்பமும் துன்பமும் அதிகமாகவே இருக்கின்றது. ஏன் இப்படி? ஏனென்றால் அவர்கள் மெய்யறிவை நாடாமல் பிழைப்புகான அறிவை மட்டுமே நாடுகின்றார்கள்.
துறவிகள் கூட இக்காலத்தில் இப்படித்தான் இருக்கின்றனர். சில சமயம், "நான் அறத்தைப் பயில்வதற்காகத் துறவியாக வில்லை. படிப்பதற்காகவே துறவியானேன்," என்பார்கள். மார்க்கத்தின் பயிற்சியிலிருந்து முற்றாக மாறுபட்டவர்களின் பேச்சு இது. இவர்கள் முன்னேற வழியே இல்லை, பாதை முடிந்து விட்டது. இந்தத் துறவிகள் கற்பிக்கும் போது அவர்கள் நினைவிலிருந்து மட்டுமே போதிக்கின்றனர். அவர்கள் ஒன்றைக் கற்பித்துக் கொண்டிருக்கையில் அவர்கள் மனம் வேறெங்கோ வட்டமிட்டுக் கொண்டிருக்கும். இது போன்ற போதனைகள் உண்மையான போதனைகள் அல்ல.
இப்படித்தான் உலகம் இருக்கிறது. எளிமையாக வாழ்ந்து, அறத்தைப் பயிற்சி செய்து, அமைதியோடு இருந்தால் உங்களைச் சமூக-விரோதி என்றும் விசித்திரமானவன் என்றும் கூறுகின்றனர். சமுதாய வளர்ச்சியினை நீங்கள் தடுப்பதாகவும் கூறுகின்றனர். ஏன்? உங்களை அவர்கள் மிரட்டவும் செய்கின்றனர். இறுதியில் நீங்கள் அவர்கள் சொல்வதை நம்பத்துவங்கி உலக நடைமுறையில் ஆழமாக முக்கி மூழ்கிக் கடைத்தேற முடியாத அளவுக்குக் கீழே சென்று விடுகின்றீர்கள். சிலர், "என்னால் வெளிவர முடியாது, மிகவும் ஆழமாக அதில் ஈடுபாடு கொண்டுள்ளேன்," என்பார்கள். இப்படித்தான் சமூகம் இருக்கிறது. அறத்தின் மதிப்பைப் பாராட்டுவதில்லை.
அறத்தின் மதிப்பைப் புத்தகங்களில் காண முடியாது. புத்தகங்களில் காண்பது அறத்தின் வெளிப்புறத் தோற்றமே. அவை தனிப்பட்டவர்கள் அவர்களாக உணர்ந்து அறத்தை அறிந்தது போல ஆகாது. அறத்தை உணர்ந்தால் அது உங்கள் மனத்தை உணர்ந்தது போல. அதனுள் நீங்கள் உண்மையைப் பார்க்கலாம். உண்மை தெளிவானால் மாயை என்ற ஊற்று துண்டிக்கப் படுகிறது.
புத்தரின் போதனைகள் முக்காலத்துக்கும் பொருந்தும் மாறாத வாய்மையாகும். புத்தர் இந்த வாய்மையை 2,500 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் வெளிப் படுத்தினார். அப்போதிருந்தே அது வாய்மையாகத் தொடர்ந்து வருகிறது. இந்தப் போதனைகளோடு வேறுஎதையும் சேர்க்கவும் கூடாது, அதிலிருந்து எதையும் நீக்கவும் கூடாது. புத்தர், "ததாகதர் வரையறுத்த போதனைகளைப் பயனற்றது என்று புறந்தள்ளவோ, ததாகதர் வரையறுக்காத போதனைகளை அதனோடு இணைக்கவோ கூடாது," என்று சொன்னார். அவர் போதனைகளுக்கு "முத்திரை போட்டு" விட்டார். புத்தர் ஏன் போதனைகளுக்கு முத்திரை போட்டார்? ஏனென்றால் இந்தப் போதனைகள் மனக் கிலேசங்கள் இல்லாத ஒருவரின் உன்னத வார்த்தைகள். உலகம் எப்படி மாறினாலும் இந்தப் போதனைகள் பாதிக்கப் படுவதில்லை. உலக மாறுதலுக்கேற்ப இப்போதனைகள் மாறுவதில்லை. ஒரு செயல் தவறானதாக இருந்தால், மக்கள் அதைச் சரியென்றாலும், அதன் தவறு குறைவதில்லை. ஒரு செயல் சரியானதாக இருந்தால், மக்கள் அது சரியல்ல என்று சொல்வதால் அதன் உண்மை மாறப் போவதில்லை. தலைமுறை தலைமுறையாக மக்கள் தோன்றி மறைந்தாலும் இவை மாறுவதில்லை, ஏனென்றால் இந்தப் போதனைகள் தான் வாய்மை.
சரி, இந்த உண்மையை யார் நிரூபித்தது? உண்மையே, உண்மையை நிரூபித்தது. புத்தர் உருவாக்கினாரா? இல்லை, அவர் உருவாக்கவில்லை. புத்தர் உண்மையைக் கண்டு பிடித்தார். உள்ளதை உள்ளவாறு கண்டு அதை வெளிப் படுத்தினார். புத்தர் உலகில் தோன்றினாலும் தோன்றாவிட்டாலும் வாய்மை என்றுமே வாய்மை தான். இந்த விதத்தில் புத்தர் அறத்துக்குச் "சொந்தக்காரர்" என்று தான் சொல்ல வேண்டும். அவர் அதை உருவாக்கவில்லை. வாய்மை எப்போதும் இருந்திருக்கிறது. ஆனால் முன்னர் வேறு யாரும் 'சாவற்ற' நிலையைத் தேடிக் கண்டு பிடிக்கவில்லை. பின் அதை அறமாகப் போதிக்கவில்லை. அவர் அதை உருவாக்கவில்லை. அது முன்னரே இருந்தது.
ஒரு காலக்கட்டத்தில் உண்மை வெளிச்சத்துக்குக் கொண்டு வரப்பட்டு அறத்தைப் பயிற்சி செய்வது செழிப்படைகிறது. காலம் செல்லச் செல்லத் தலைமுறைகள் தோன்றித் தோன்றி மறையும் போது பயிற்சியும் சீரழிந்து போதனைகள் முற்றாக மறைகின்றன. பின் போதனைகள் மீண்டும் கண்டு பிடிக்கப்பட்டு மறுபடியும் செழிப்புறுகிறது. காலம் போகப் போக அறத்தைப் பயில்வோரின் எண்ணிக்கை பல்கிப் பெருகி, அபிவிருத்தி அடைகிறது. பின்னர் மீண்டும் போதனைகளின் வளர்ச்சி குன்றத் துவங்கி உலகின் இருண்ட பகுதியை நோக்கித் தொடர்கிறது. எனவே மீண்டும் அது கட்டுக் குழைந்து காலப் போக்கில் நிலைத்து நிற்க முடியாத நிலைக்குச் சென்று விடுகிறது. மீண்டும் குழப்பம் நிலவுகிறது. எனவே வாய்மை மறுமலர்ச்சி அடையும் காலம் திரும்ப வருகிறது. உண்மையில் வாய்மை எங்கும் போவதில்லை. புத்தர்கள் வாழ்க்கை முடிந்தாலும் அறம் அவர்களோடு மறைவதில்லை.
உலகம் இது போன்றே சுற்றிச் சுழல்கிறது. இது ஒரு மாமரத்தைப் போல. மரம் வளர்ந்து, பூப்பிடித்து, காய்கள் தோன்றிப் பழுக்கின்றன. பின் பழங்கள் அழுகி விழுந்து விதை மண்ணுக்குள் சென்று ஒரு புதிய மாமரமாகிறது. மீண்டும் பரிணாம வளர்ச்சி வட்டம் துவங்குகிறது. காலம் செல்லச் செல்ல மேலும் பழுத்த பழங்கள் தோன்றி விழுந்து, அழுகி மண்ணுக்கடியில் புதைந்து மறுபடியும் மாமரங்கள் தோன்று கின்றன. உலகம் இப்படித்தான் இயங்குகிறது. அது நீண்ட தூரம் செல்வதில்லை, பழைய வழக்கங்களையே சுற்றிச் சுற்றி வருகிறது.
இக்காலத்தில் நமது வாழ்கையும் இப்படித்தான். வழி வழியாக நாம் என்ன செய்து கொண்டிருந்தோமோ அதையேதான் இன்றும் நாம் செய்து கொண்டிருக்கிறோம். மக்கள் அதிகம் சிந்திக்கின்றனர். அவர்களது ஆர்வத்தை ஈர்க்கப் பல விஷயங்கள் இருக்கின்றன. ஆனால் அவை எதுவும் நம்மை முழுமைக்குக் கொண்டு செல்வதில்லை. கணிதம், பௌதிகம், மனோ தத்துவம் போன்ற அறிவியல் கிளைகள் பல இருக்கின்றன. இவற்றோடெல்லாம் நம்மை ஈடுபடுத்திக் கொண்டாலும், நாம் முழுமை பெறுவது வாய்மையோடு மட்டுமே.
உதாரணமாக ஒரு மாட்டு வண்டியை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். சக்கரங்கள் நீளமாக (பெரிதாக) இல்லை, ஆனால் செல்லும் பாதை நீளமானது. எருது வண்டியை இழுத்துச் செல்லும் வரை பாதை நீண்டு தொடர்கிறது. சக்கரங்கள் வட்ட வடிவில் உள்ளன, ஆனால் பாதை நீளமானது; பாதை நீளமானது; ஆனால் சக்கரங்களோ வெறும் வட்ட வடிவில் மட்டுமே உள்ளன. நின்று கொண்டிருக்கும் வண்டியை மட்டுமே பார்த்தால் அதில் நீளமானதாக எதுவும் தெரிவதில்லை. ஆனால் எருது நடக்க ஆரம்பித்ததும், பாதை நமக்குப் பின்னால் நீண்டு கொண்டே வருவதைக் காண முடிகிறது. எருது இழுக்கும் வரை, சக்கரங்கள் சுழன்று கொண்டே இருக்கின்றன.. ஆனால் ஒரு நாள் எருது களைப்படைந்து நுகத்தடியை அகற்றி விட்டுச் சென்று விடும்போது வெறும் வண்டி மட்டும் நின்று கொண்டிருக்கிறது. சக்கரங்கள் சுழல்வதில்லை. காலப்போக்கில் வண்டி சீர்கெட்டுப் பகுதி பகுதிகளாகப் பிரிந்து உடைந்து விடுகிறது, அதன் பகுதிகள் மண்ணில் மக்கி நான்கு பூதங்களாக - மண், நீர், காற்று மற்றும் நெருப்பாக மாறி மறைந்து விடுகின்றன .
உலகினுள் அமைதியைத் தேடுவது என்பது வண்டிச்சக்கரத்தின் எல்லையற்ற பாதை உங்களுக்குப் பின்னால் நீண்டு வருவது போல. உலகத்தைத் தொடரும் வரை அது நிற்பதே இல்லை, ஓய்வெடுப்பதே இல்லை. ஆனால் நீங்கள் அதைத் தொடர்வதை நிறுத்தி விட்டால், வண்டி நின்று விடுகிறது, சக்கரம் சுழல்வதில்லை. உலகைத் தொடர்வது சக்கரத்தைத் தொடர்ந்து சுற்றுவதைப் போல. கெட்ட கம்மத்தை (செய்கையை) உருவாக்குவது இப்படித்தான். பழைய வழிகளைத் தொடரும் வரை அவை நிற்கப் போவதில்லை. தொடர்வதை நிறுத்தினால் அவை நின்று விடும். இப்படித்தான் நாம் அறத்தைப் பயில்கிறோம்.
* * * * * *
13 விலாங்கு நீர்வாழ்வனவற்றில் மீன் வகையைச் சேர்ந்தது. தாய்லாந்தின் சில பகுதிகளில் சுவையான உணவாகக் கருதப்படுகிறது.
* * * * * * *
© Copyright
Provenance: 1992 The Sangha at Wat Pah Nanachat. First impression, 1992. Transcribed from the print edition in 1994 by David Savage under the auspices of the DharmaNet Dharma Book Transcription Project, with the kind permission of the copyright holder. This Access to Insight edition is ©1994–2013.
Terms of use: You may copy, reformat, reprint, republish, and redistribute this work in any medium whatsoever, provided that: (1) you only make such copies, etc. available free of charge; (2) you clearly indicate that any derivatives of this work (including translations) are derived from this source document; and (3) you include the full text of this license in any copies or derivatives of this work. Otherwise, all rights reserved. For additional information about this license, see the FAQ.
"Living Dhamma", by Venerable Ajahn Chah, translated from the Thai by The Sangha at Wat Pah Nanachat. Access to Insight, 1 December 2012,
http://www.accesstoinsight.org/lib/thai/chah/living.html . Retrieved on 23 August 2013.
பதிப்புரிமை: தமிழ் மொழிபெயர்ப்பும் மேற்கூறிய நிபந்தனைகளுக்குக் கட்டுப் பட்டது. இலவச வினியோகம் மட்டுமே.
தமிழில் / Tamil Translation: பா. இ. அரசு P. I. Arasu Toronto, Canada
பிழை திருத்தம் / Proof Reading: திரு. பா. கா. இளங்கோ. எம். ஏ., ஈரோடு Mr. P. K. Ilango M. A., Erode
http://bautham.net/