Silybum marianum / Mariadistel

Werking van Silybum marianum

Werkzame bestanddelen:

Flavonolignanen (4-6%) als silybine, silydianine en silychristine (gezamenlijk bekend als silymarine); apigenine, silybonol, taxifoline, phytosterolen, vette oliën (20-30%) en eiwitten

Werkingsmechanisme

De Kommission E geeft in haar monografie uit 1986 van de Silybum marianum heel duidelijk aan wat het werkingsmechanisme van de plant is. Later hebben vele wetenschappers dit werkingsmechanisme verder uitgediept en uitgewerkt. De Kommission E noemt de actieve component silymarine kort en bondig: “een antagonist tegenover allerlei leverbeschadigingsmodellen”, zoals de giftige stoffen alpha-amanitine en phalloïdine uit de groene knolamaniet (phalloïdine behoort tot de meest giftige stoffen die er bestaan), tetrachloorkoolstof, galactosamine, lanthanidine, thioacetamine, thallium en ethanol.

De therapeutische werkzaamheid van de silymarine berust op twee aangrijpingspunten:

Silymarine verandert de structuur van de buitenste celmembraan van de hepatocyten (levercellen) dusdanig dat stoffen welke giftig zijn voor de lever niet de celkern binnen kunnen dringen.

Silymarine stimuleert de activiteit van het nucleaire polymerase A (een enzym) met als gevolg een toegenomen ribosomale proteïnesynthese. Hierdoor wordt het regeneratieve vermogen van de lever geprikkeld waardoor vervolgens de nieuwvorming van hepatocyten gestimuleerd wordt.

Dit werkingsmechanisme leidt tot:

• Hepatocellulaire bescherming

• Antioxidant werking

• Regeneratie van beschadigde levercellen

Hepatocellulaire bescherming

Silymarine en in het bijzonder silybine bindt zich aan de buitenkant van de hepatocyten en beschermt deze vervolgens tegen schade afkomstig van chemicaliën en toxines. Normaal gesproken worden deze receptoren (bindingsplaatsen) bij intoxicatie bezet door de schadelijke stoffen (agonist). Bij inname van het extract van de mariadistel ontstaat een competitie tussen silymarine en de toxines. Silymarine bezet de receptoren van de celmembranen (antagonist) en blokkeert hierdoor de toxines in hun poging de hepatocyten binnen te dringen en vervolgens te beschadigen. Verschillende wetenschappers spreken bij deze hepatocellulaire bescherming over een “stabilisatie van de celmembraan”. Persoonlijk spreekt mij het farmacokinetische werkingsmechanisme (agonist-antagonist) meer aan omdat het proces van blokkering van celreceptoren exacter aangeeft hoe silymarine werkt.

Er zijn veel dierstudies geweest waarin de hepatocellulaire bescherming van de mariadistel is onderzocht. Vergiftiging door inname van paddestoelen geeft zeer ernstige schade aan de lever en is uiterst moeilijk te behandelen. Vogel en Temme (1969) toonden in een dierexperiment aan dat silymarine een antihepatotoxische werking heeft als het voor de vergiftiging met phalloïdine wordt ingenomen. Later konden Vogel en Temme aantonen dat silymarine ingenomen na vergiftiging met amanitine of phalloïdine eveneens krachtig antihepatotoxisch werkte.

Vervolgens ontwierpen ze een protocol voor therapeutisch gebruik ten bate van patiënten die bloot gesteld waren aan giftige stoffen.

Vele onderzoeken naar de leverbeschermende werking van silymarine zouden nog volgen. Van 1979 tot 1982 vond een proefonderzoek plaats waarbij wetenschappers gegevens verzamelden van 220 patiënten die vergiftigd waren met amanitine (uit de groene knolamaniet). Men behandelde hun in Duitse, Franse, Zwitserse en Oostenrijkse ziekenhuizen. Alle patiënten kregen intraveneus silybine toegediend. Het sterftepercentage was 12.8%, een lager percentage dan ooit tevoren met andere medicatie was bereikt. De onderzoekers Hikino en Kiso vulden aan dat de antihepatotoxische werking overigens wel afhankelijk is van het tijdsinterval tussen vergiftiging en de dosering van silymarine, alsmede de ernst van de leverschade.

Tegenwoordig dienen hulpverleners in Duitse ziekenhuizen bij de afdelingen “Eerste Hulp” als standaardmedicatie silybine (in een te injecteren vorm) intraveneus toe bij vergiftigingen als schade voor de lever dreigt te ontstaan. In vele ziekenhuizen passen artsen in toenemende mate silymarine klinisch toe als ondersteunende medicatie bij toxische schade aan de lever tengevolge van chronische leverontstekingen en levercirrose.

Antioxidatieve werking

Silymarine blijkt als een krachtige antioxidant werkzaam te zijn in zowel de levercellen als in de cellen van de maag en darm. Deze werking schrijven onderzoekers primair toe aan de mogelijkheid van silymarine om de hoeveelheid glutathion in de levercellen te vergroten en spaarzamer te laten gebruiken. Glutathion is één van de krachtigste

antioxidanten in het lichaam. Men kent aan glutathion een celbeschermende werking toe. In een dierstudie toonde men aan dat bij orale inname silymarine de hoeveelheid glutathion toenam met 50%. Onderzoek wees uit dat de antioxidant werking van silymarine 10 keer sterker is dan de antioxidant werking van vitamine E! Daarnaast heeft men aangetoond dat silymarine het niveau van de antioxidant superoxide dismutase (SOD) in de rode bloedcellen en lymfocyten verhoogt. SOD is een enzym dat voorkomt in alle cellen die zuurstof gebruiken om reacties te laten plaatsvinden. Grote concentraties SOD komen voor in de lever, hersenen, nieren, hart en pancreas. SOD is in staat zeer veel verschillende vrije radicalen onschadelijk te maken. De effecten van het economischer gebruik van SOD werden duidelijk bij toepassing van silymarine bij patiënten die leden aan chronische alcoholcirrose en daardoor een verhoogd risico liepen op schade aan alle lichaamscellen veroorzaakt door vrije radicalen. Inname van silymarine beschermde de levercellen en cellen van maag en darmen (middels verhoging van SOD) waardoor de schadelijke invloed van de vrije radicalen beperkt bleef en c.q. geremd werd.

Regeneratie van beschadigde levercellen

Uit onderzoek is gebleken dat silymarine de proteïnesynthese van beschadigde of ontstoken levercellen stimuleert waardoor in een versneld tempo nieuwe en gezonde (volwaardige) cellen gevormd kunnen worden. Hierbij moet worden opgemerkt dat het regeneratieve vermogen van silymarine alleen binnen het bereik van gezonde of potentieel gezonde levercellen ligt. Het versnelt uitsluitend de regeneratie van cellen die bijdragen tot een normaal functioneren van de lever.

Klinische toepassing

Het gebruik van zaadextracten gestandaardiseerd op minimaal 70% silymarine is uitgebreid bestudeerd bij een groot aantal aandoeningen gerelateerd aan de lever. Meer dan 120 studies waaraan ruim 3000 patiënten deelnamen zijn voltooid. Enkele aandoeningen waarbij artsen met succes het extract toegepast zijn:

• leverschade secundair aan alcohol- of geneesmiddelenmisbruik

• acute en chronische hepatitis

• levercirrose

• leverschade secundair aan vergiftiging of blootstelling met chemische toxines

• galstenen (preventief)

• huidaandoeningen als psoriasis en acné

Leverschade secundair aan alcohol- of geneesmiddelenmisbruik

De meest effectieve en succesvolle toepassing van het extract van de mariadistel is wellicht het gebruik van het extract bij patiënten met functionele en pathologische stoornissen ten gevolge van alcoholmisbruik. Door het uitvoeren van laboratoriumonderzoek toonden deskundigen aan dat bij een gebruik van 3 maal daags 140 mg silymarine gedurende 4 tot 8 weken een sterke normalisatie optreedt in zowel de waarden van de leverenzymen SGOT (serum-glutaminezuur-pyrodruivenzuur-transaminase), SGPT (serum-glutaminezuur-oxaalazijnzuur-transaminase) en GGT (gamma-glutamyltransferase), als het bilirubinegehalte.

De waarden van leverenzymen stijgen als schade aan de lever optreedt. Toegenomen waarden vormen een indicatie voor de ernst van de leverschade. In deze studies constateerden de onderzoekers verder dat symptomen van alcoholisme -vermoeidheid, gebrek aan eetlust, misselijkheid en braken- eveneens verdwenen. Patiënten bij wie tengevolge van het alcoholmisbruik eerder gewichtsverlies bemerkten een opmerkelijke toename in het gewicht. De toepassing van het extract van de mariadistel werd eveneens bestudeerd bij patiënten met leverschade ten gevolge van langdurig gebruik antidepressiva en anticonvulsiva. Nadat de patiënten 2 maanden lang het extract hadden gebruikt, stelden de onderzoekers een duidelijke verbetering vast in de SGOT-, SGPT- en bilirubinewaarden. Aanvullende onderzoeken bewezen dat bij operaties silymarine de lever beschermt tegen mogelijke schade ten gevolge van anaesthesie.

Hepatitis

Hepatitis is een acute, subacute of chronische parenchymateuze leverontsteking, meestal veroorzaakt door een virus (hepatitis A, B, C, D en E, herpes simplex, cytomegalie, influenza, gele koorts), echter ook bacterieel (ziekte van Weil), protozoair (toxoplasmose) of door toxische invloeden (alcohol, medicijnen). Hepatitis valt de levercellen aan met als gevolg dat de lever “het op een akkoordje gooit” en zijn functies niet meer voor de volle honderd procent uitoefent. Zoals beschreven veroorzaken beschadigde levercellen een stijging in bepaalde leverenzymen, waaronder SGOT en SGPT. Vergeleken met andere leveraandoeningen treedt bij hepatitis de grootste stijging van leverenzym waarden op. Een daling van deze waarden wordt gezien als een indicatie van therapeutisch respons. Silymarine biedt op veilige en effectieve wijze de mogelijkheid het proces van schade aan de levercellen te vertragen en te keren.

Bij acute hepatitis blijkt silymarine niet alleen het ontstaan van schade aan de levercellen te vertragen, maar tevens de overgang naar een chronische vorm van hepatitis te voorkomen. In enkele verslagen melden onderzoekers een korter verblijf in het ziekenhuis, minder complicaties en een sneller herstel. Dagelijks gebruik van 600 mg extract van de mariadistel gestandaardiseerd op 70% silymarine (= 420 mg silymarine) door patiënten met chronische hepatitis gedurende 3 tot 12 maanden resulteerde in een indrukwekkende afname van de levercelschade (vastgesteld middels biopsie), een verlaging van de leverenzym waarden en een toename van de proteïneniveaus in het bloed. Genoemde veranderingen traden meestal al binnen de eerste 2 weken op! Andere, gangbare symptomen bij chronische hepatitis -zoals verminderde eetlust, reuk- en smaakverlies, maag- en darmklachten, misselijkheid, braken en vermoeidheid- verbeterden allen gedurende de behandeling met het extract van de mariadistel. De reguliere therapie bij acute hepatitis bestaat voornamelijk uit bedrust en dieetadviezen. Momenteel bestaat er nog geen geneesmiddel tegen acute hepatitis.

Levercirrose

Levercirrose is een verschrompeling van de lever met een toenemende nieuwvorming van bindweefsel in plaats van leverweefsel (fibrose), het geen uiteindelijk leiden kan tot een vergevorderde degeneratie van de lever met zowel vetinfiltratie van de normale structuur van de lever als een verminderde doorbloeding. Levercirrose ontstaat na diffuse leverbeschadiging van lange duur en kan bijvoorbeeld optreden na:

• langdurig overmatig alcoholgebruik

• chronische virale hepatitis (hepatitis B en C)

• auto-immuun chronische agressieve hepatitis

• stofwisselingsziekten (ziekte van Wilson)

• chronische obstructie van de galwegen

• mucoviscidose

• leverstuwing (decompensatio cordis)

• idiopathisch.

Levercirrose kan leiden tot leverinsufficiëntie. Specifieke pathologische syndromen als icterus, steatose, slokdarmvarices, ascites, testesatrofie en portale hypertensie kunnen eveneens optreden. Bij ongeveer 20% van de chronische alcoholisten zal uiteindelijk levercirrose ontstaan. Ernstige cirrose kan tot de dood leiden. Onderzoeken met silymarine bij patiënten met levercirrose toonden dat reeds na één maand behandeling met 420 mg silymarine per dag de leverfunctie zich herstelde, hetgeen bewezen werd door een sterke daling in de waarden van de leverenzymen SGOT, SGTP en GGT. Genoemde resultaten werden bevestigd door biopsie en zijn zonder te meer bijzonder te noemen, zeker als men zich bedenkt dat het maanden tot zelfs jaren duurt voor levercirrose zich ontwikkelt.

In een studie met 170 patiënten met vergevorderde cirrose van verschillende oorsprong leidde het gebruik van 420 mg silymarine per dag gedurende 41 maanden tot een vergroting in de overlevingskans. De behandeling was het meest effectief bij patiënten met cirrose secundair aan alcoholmisbruik. In enkele onderzoeken waaraan patiënten deelnamen met chronische leveraandoeningen als chronische hepatitis en levercirrose werd de dosis silymarine zelfs verhoogd tot 560 mg per dag.

Galsteenpreventie

Het risico op het verkrijgen van galstenen ontstaat onder andere wanneer de gal in de galblaas oververzadigd raakt met cholesterol. Silymarine kan -blijkens onderzoek- van waarde zijn om te voorkomen dat de gal oververzadigd wordt met cholesterol. Gebruik van 420 mg silymarine per dag gedurende één maand leidt tot een afname van cholesterol in de gal bij patiënten met een voorgeschiedenis van galstenen en galblaasoperatie. Nader uitgebreid onderzoek met grote groepen patiënten over een langere periode zou wellicht de effectiviteit van silymarine ter preventie van galstenen kunnen aantonen.

Protectie en detoxificatie

Het gebruik van het extract van de Silybum marianum tijdens een detoxificatiekuur is aan te bevelen daar silymarine niet alleen de leverfunctie ondersteunt tijdens de kuur, maar ook de levercellen zelf beschermt tegen met name de endogene toxines.

Daarnaast zouden mensen die in hun werksituatie in aanraking komen met exogene chemische toxines (schilders, schoonmakers, automonteurs, stoffeerders, land- en tuinbouwers die gif gebruiken) profijt kunnen hebben van het dagelijks gebruik van silymarine. Ook voor patiënten die een operatie hebben ondergaan (anaesthetica) of bepaalde geneesmiddelen gebruiken, gebruikt hebben of willen afbouwen, kan het gestandaardiseerde zaadextract van mariadistel bijzonder waardevol zijn ter detoxificatie en protectie van de lever.

Als optimale dosering wordt in de literatuur een aanbeveling gedaan van 2 maal daags 300 mg gestandaardiseerd extract (80%), hetgeen overeenkomt met 240 mg silymarine totaal per dag. Als behandelmethode voor leveraandoeningen wordt een periode van minimaal 4 tot 8 weken voorgesteld.

INDICATIES

De Duitse Kommission E noemt als indicaties voor het gestandaardiseerde zaadextract van de mariadistel:

  • toxische leverschade

  • acute en chronische hepatitis

  • levercirrose

  • vetlever

  • leverintoxicatie door paddestoelengif, alcohol, narcose, chemische oplosmiddelen, pesticiden en geneesmiddelen

  • dyspeptische klachten (adjuvans)

  • lever- of galklachten met obstipatie (adjuvans)

CONTRA-INDICATIES

Gebruik van het extract tijdens de zwangerschap en/ of lactatieperiode wordt meestal uit voorzorg ontraden. Sommige auteurs melden dat het extract dermate veilig is dat het extract ook tijdens de zwangerschap en/ of lactatieperiode gebruikt kan worden. Zelfs in zeer hoge doses is bij dierstudies en humane studies geen toxiciteit aangetoond.

BIJWERKINGEN

Gestandaardiseerde zaadextracten van Silybum marianum worden over het algemeen goed verdragen. Zeer zelden is melding gemaakt van een mild laxerende werking. Tot voor enkele jaren geleden schreven sommige auteurs aan de mariadistel een bloeddrukverhogende werking toe op grond van de aanwezige tyramine. Onderzoek heeft deze (bij)werking niet bevestigd.

http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/natuurgeneeswijze/39011-mariadistel-de-leverplant.html

http://kruidwis.blogspot.be/2011/10/mariadistelzaad.html

http://apps.who.int/medicinedocs/en/d/Js4927e/29.html#Js4927e.29

Wetenschappelijk onderzoek en Referenties Silybum

1. Pliny the Elder, Historia Naturalis 77 A.D.

2. Bisset N. Herbal Drugs and Pharmaceuticals. London: CRC Press; 1994:121-123.

3. Gruenwald J, Brendler T, Jaenicke C. PDR for Herbal Medicines. Montvale, NJ: Medical Economics Company, Inc.; 1998:1138-1141.

4. Luper S. A review of plants used in the treatment of liver disease: part 1. Altern Med Rev 1998;4:410-421.

5. Wagner H. Antihepatotoxic flavonoids. In: Cody V, Middleton E, and Harbourne JB eds. Plant Flavonoids in Biology and Medicine: Biochemical, Pharmacological, and Structure-Activity Relationships. New York, NY: Alan R. Liss, Inc.; 1986:545-558.

6. Adzet T. Polyphenolic compounds with biological and pharmacological activity. Herbs Spices Medicinal Plants 1986;1:167-184.

7. Hikino H, Kiso Y, Wagner H, Feibig M. Antihepatotoxic actions of flavonolignans from Silybum marianum fruits. Planta Medica 1984;50:248-250.

8. Wagner H. Plant constituents with antihepatotoxic activity. In: Beal JL, Reinhard E eds. Natural Products as Medicinal Agents. Stuttgart: Hippokrates-Verlag; 1981.

9. Bosisio E, Benelli C, Pirola O, et al. Effect of the flavanolignans of Silybum marianum L. on lipid peroxidation in rat liver microsomes and freshly isolated hepatocytes. Pharmacol Res 1992;25:147-154.

10. Baer-Dubowska W, Szaefer H, Drajka-Kuzniak V. Inhibition of murine hepatic cytochrome P450 activities by natural and synthetic phenolic compounds. Xenobiotica 1998;28:735-743.

11. Halim AB, el-Ahmady O, Hassab-Allah S, et al. Biochemical effect of antioxidants on lipids and liver function in experimentally-induced liver damage. Ann Clin Biochem 1997;34:656-663.

12. Campos R, Garido A, Guerra R, et al. Silybin dihemisuccinate protects against glutathione depletion and lipid peroxidation induced by acetaminophen on rat liver. Planta Med 1989;55:417-419.

13. Fiebrich F, Koch H. Silymarin, an inhibitor of lipoxygenase. Experentia 1979;35:150-152.

14. Dehmlow C, Erhard J, de Groot H. Inhibition of Kupffer cell functions as an explanation for the hepatoprotective properties of

silibinin. Hepatology 1996;23:749-754.

15. Fantozzi R, Brunelleschi S, Rubino A, et al. FMLP-activated neutrophils evoke histamine release from mast cells. Agents Actions 1986;18:155-158.

16. Dehmlow C, Murawski N, de Groot H, et al. Scavenging of reactive oxygen species and inhibition of arachidonic acidmetabolism by silibinin in human cells. Life Sci 1996;58:1591-1600.

17. De La Puerta R, Martinez E, Bravo L. Effect of silymarin on different acute inflammation models and on leukocyte migration. J Pharm Pharmacol 1996;48:968-970.

18. Sonnenbichler J, Zetl I. Biochemical effects of the flavanolignane silibinin on RNA, protein and DNA synthesis in rat livers.In: Cody V, Middleton E, Harbourne JB, eds. Plant Flavonoids in Biology and Medicine: Biochemical, Pharmacological, andStructure-Activity Relationships. New York, NY; 1986:319-331.

19. Fuchs EC, Weyhenmeyer R, Weiner OH, et al. Effects of silibinin and of a synthetic analogue on isolated rat hepatic stellatecells and myofibroblasts. Arzneimittelforschung 1997;26:643-649.

20. Deak G, Muzes G, Lang I. Immunomodulator effect of silymarin therapy in chronic alcoholic liver diseases. Orv Hetil1990:131:1291-1292, 1295-1296. [Article in Hungarian]

21. Lang I, Nekam K, Gonzalez-Cabello R. Hepatoprotective and immunological effects of antioxidant drugs. Tokai J Exp ClinMed 1990;15:123-127.

22. Schandalik R, Gatti G, Perucca E, et al. Pharmacokinetics of silybin in bile following administration of silipide and silymarin in cholecystectomy patients. Arzneimittelforschung 1992;42:964-968.

23. Tyler V. Herbalgram 1994;30:24-30.

24. Vogel G, Tuchweber B, Trost W. Protection by silibinin against Amanita phalloides intoxication in beagles. Toxicol Appl Pharmacol 1984;73:355-362.

25. Desplaces A, Choppin J, Vogel G, Trost W. The effects of silymarin on experimental phalloidine poisoning.

Arzneimittelforschung 1975;25:89-96.

26. Magliulo E, Gagliardi B, Fiori GP. Results of a double blind study on the effect of silymarin in the treatment of acute viral hepatitis, carried out at two medical centres. Med Klin 1978;73:1060-1065. [Article in German]

27. Feher I, Deak G, Muzes G. Liver protective action of silymarin therapy in chronic alcoholic liver diseases. Orv Hetil 1989;130:2723-2727. [Article in Hungarian]

28. Ferenci P, Dragosics B, Dittrich H, et al. Randomized controlled trial of silymarin treatment in patients with cirrhosis of the liver. J Hepatol 1989;9:105-113.

29. Kreeman V, Skottova N, Walterova D, et al. Silymarin inhibits the development of diet-induced hypercholesterolemia in rats. Planta Med 1998;64:138-142.

30. Kock HP, Bachner J, Loffler E. Silymarin: Potent inhibitor of cyclic AMP phosphodiesterase. Meth Find Expel Clin Pharmacol 1985;7:409-413.

A new approach to enhance oral bioavailability of Silybum Marianum dry extract: Association of mechanochemical activation and spray congealing

N. Passerini, B. Perissutti, B. Albertini, E. Franceschinis, D. Lenaz, D. Hasa, I. Locatelli, D. Voinovich

Abstract

The aim of the work was to produce a delivery system for Silybum Marianum dry extract with enhanced oral bioavailability by combining two technologies (mechanochemical activation and spray congealing). Initially, the active was coground with sodium croscarmellose in a planetary mill in order to reach an activated state more prone to dissolution. DSC, XRD, FT-IR and LD analyses showed the formation of nanosized particles of dry extract, with reduced degree of crystallinity of the main crystalline flavolignans (silybine A and B). Then, microparticles containing the activated coground and, as comparison, the corresponding physical mixture of extract and polymer and the dry extract alone were produced by spray congealing technology using Gelucire® 50/13 as a hydrophilic low m.p. carrier. Microparticles containing the activated coground were produced spherical in shape, achieved satisfactory yield and high encapsulation efficiency. These microparticles, in addition to a favourable in vitro solubilisation kinetic, in a preliminary in vivo study in five rats demonstrated their ability to improve very significantly the oral bioavailability of the main flavolignans of Silybum Marianum dry extract (silybin A and B). These results suggested that the association of mechanochemical activation and spray congealing could be considered an innovative and very useful approach to the oral delivery of Silybum Marianum. Furthermore, for the first time the possibility of successfully applying the spray congealing technology for the preparation of a herbal drug delivery system was shown.

Referenties

Albertini B, Passerini N, Pattarino F, Rodriguez L. New spray congealing atomizer for the microencapsulation of highly concentrated solid and liquid substances. Eur. J. Pharm. Biopharm. 2008;69:348–357

Mogelijk is mariadistel ook te gebruiken ter preventie van sommige kankers en in de kankertherapie

    • Hogan FS, Krishnegowda NK, Mikhailova M, Kahlenberg MS. Flavonoid, silibinin, inhibits proliferation and promotes cell-cycle arrest of human colon cancer. J Surg Res. 2007;143:58-65

    • Miroliaee AE, Esmaily H, Vaziri-Bami A, Baeeri M, Shahverdi AR, Abdollahi M. Amelioration of experimental colitis by a novel nanoselenium-silymarin mixture. Toxicol Mech Methods. 2011;21:200-8

    • Manna SK, Mukhopadhyay A, Van NT, Aggarwal BB. Silymarin suppresses TNF-induced activation of NF-kappa B, c-Jun N-terminal kinase, and apoptosis. JImmunol. 1999;163:6800-9

    • J Cancer 2016; 7(10):1250-1257. doi:10.7150/jca.15690 Curcumin Sensitizes Silymarin to Exert Synergistic Anticancer Activity in Colon Cancer Cells. Amanda Montgomery1, Temitope Adeyeni2,3, KayKay San3, Rita M. Heuertz3, Uthayashanker R. Ezekiel3 http://www.jcancer.org/v07p1250.htm

Oral milk thistle extract stops colorectal cancer stem cells from growing tumors - (Science Daily via NewsPoints Desk)

(Ref: Science Daily)April 20th, 2015

Study results presented at the American Association for Cancer Research (AACR) annual meeting suggest that that orally administering the chemical silibinin, purified from milk thistle, slows the ability of colorectal cancer stem cells to grow the disease, Science Daily reported.

"It's very simple: tumours from mice that were initially fed silibinin had fewer cancer stem cells, were smaller, had lower metabolisms and showed decreased growth of new blood vessels," said Rajesh Agarwal, co-programme leader of Cancer Prevention and Control at the University of Colorado Cancer Center.

"Importantly, when these cancer stem cells from tumours in mice fed silibinin were re-injected into new mice, we found these stem cells had lost their potential to repopulate even in the absence of silibinin exposure," Agarwal added.

In the study, sorted colorectal cancer stem cells were used to grow tumours in mice that were either fed or not fed with silibinin and the tumour growth was measured by visible size, MRI scan and measurement of tumour metabolism.

These tumours cells either unsorted or sorted for cancer stem cells were re-injected in mice to measure their growth pattern in next generations in the absence of silibinin feeding.

Mariadistel veelbelovend voor de behandeling van diabetes

Mariadistel (Silybum marianum) wordt al meer dan 2.000 jaar gebruikt als een natuurlijke remedie bij allerlei aandoeningen. Hij is vooral gekend voor zijn gunstig effect op de lever en de galblaas en voor zijn ontgiftende werking. Minder bekend is dat mariadistel de bloedsuikerspiegel op een natuurlijke manier verlaagt en de pancreas beschermt tegen beschadiging door toxische stoffen. Hij herstelt zelfs de werking van de pancreas wanneer deze al beschadigd is.

De pancreas of de alvleesklier staat in voor de aanmaak van insuline, het hormoon dat nodig is voor de opname van glucose door de cellen. Hij is heel gevoelig voor beschadiging door toxische stoffen en vrije radicalen. De actieve bestanddelen van mariadistel - silymarine en silybine - hebben een ontgiftende en antioxidatieve werking en ondersteunen de leverfunctie.

Diabetes type 2 komt meer voor bij mensen met leveraandoeningen, zoals niet-alcoholische leververvetting, chronische virale hepatitis, hemochromatose (ijzerstapelingsziekte), alcoholische leverziekte en levercirrose. Hoe ernstiger de lever aangetast is, hoe hoger het risico op diabetes.

Uit onderzoek blijkt een duidelijk verband tussen vetopstapeling in de lever en insulineresistentie. Insulineresistentie is ongevoeligheid van de cellen voor insuline, zodat er steeds meer insuline moet aangemaakt worden om glucose uit het bloed naar de cellen te krijgen.

Tot 96% van patiënten met levercirrose heeft een verstoord glucosemetabolisme of diabetes. Men spreekt in deze gevallen zelfs van ‘hepatogene diabetes’ (diabetes die door leverziekte veroorzaakt wordt).

Mariadistel maakt de cellen gevoeliger voor insuline, zodat er minder insuline aangemaakt moet worden. Het heeft een gelijkaardige werking als glitazonen (diabetesmedicijnen), maar zonder bijwerkingen.

Langdurige suppletie met 600 mg silymarine per dag doet de nuchtere insulinewaarden van diabetici sterk dalen en vermindert ook hun behoefte aan externe toediening van insuline.

Silymarine (600 mg per dag) verlaagt de nuchtere bloedsuikerspiegel en de glucoseconcentratie in de urine bij diabetici met niet-alcoholische leververvetting. In de eerste maand van de suppletie stijgt de nuchtere bloedsuikerspiegel lichtjes om daarna gestaag te dalen.

Mariadistelextract verlaagt niet alleen de bloedsuikerspiegel, maar stabiliseert deze, zodat hypoglycemie (een te lage bloedsuikerspiegel) voorkomen wordt. Een te lage bloedsuikerspiegel is een mogelijke bijwerking van bloedsuikerverlagende medicatie en insuline en kan levensbedreigend zijn.

Bovendien voorkomt mariadistel de complicaties van diabetes. Het voorkomt diabetische neuropathie (zenuwschade) en verbetert al bestaande neuropathie, het remt de progressie van diabetische nierziekte en verlaagt cholesterol, LDL en triglyceriden.

  • Huseini HF, Larijani B, Heshmat R, et al. The efficacy of Silybum marianum (L.) Gaertn. (silymarin) in the treatment of type II diabetes: a randomized, double-blind, placebo-controlled, clinical trial. Phytother Res. 2006 Dec;20(12):1036-9.

  • Kazazis CE, Evangelopoulos AA, Kollas A, et al. The therapeutic potential of milk thistle in diabetes. Rev Diabet Stud. 2014 Summer;11(2):167-74.

  • Matsuda T, Ferreri K, Todorov I, et al. Silymarin protects pancreatic beta-cells against cytokine-mediated toxicity: implication of c-Jun NH2-terminal kinase and janus kinase/signal transducer and activator of transcription pathways. Endocrinology. 2005 Jan;146(1):175-85.

  • Soto C, Mena R, et al. Silymarin induces recovery of pancreatic function after alloxan damage in rats. Life Sci. 2004 Sep 17;75(18):2167–80.

  • Velussi M, Cernigoi AM, De Monte A, et al. Long-term (12 months) treatment with an anti-oxidant drug (silymarin) is effective on hyperinsulinemia, exogenous insulin need and malondialdehyde levels in cirrhotic diabetic patients. J Hepatol. 1997 Apr;26(4):871-9.

  • Vessal G, Akmali M, Najafi P, et al. Silymarin and milk thistle extract may prevent the progression of diabetic nephropathy in streptozotocin-induced diabetic rats. Ren Fail. 2010 Jul;32(6):733-9

Milk Thistle, Liver Disease & the Endocannabinoid System

Numerous clinical studies have demonstrated the hepatoprotective properties of Milk Thistle and its positive effects for patients with liver disease. Researchers continue to discover various ways that Milk Thistle is able to improve liver function and mitigate toxic overload. Silymarin stimulates the synthesis of liver-protective bile salts and it alters hepatic cell membrane permeability to prevent toxins from infiltrating and damaging liver cells. Silymarin also increases the body’s production of glutathione, a super-antioxidant that is crucial for liver detoxification.1

In 2015, a team of Egyptian scientists shed new light on silymarin’s mechanism of action in a study on liver fibrosis in rats. The scientists concluded that silymarin conveys anti-fibrogenic effects by modulating cannabinoid receptor activity in the liver. Both types of cannabinoid receptors, CB1 and CB2, are expressed in the liver, where they mediate opposing functions. Activating CB1 has a pro-fibrogenic effect; activating CB2 has the opposite effect, reducing fibrosis. Silymarin blocks CB1 while turning on CB2 -- a perfect combination for treating hepatic fibrosis and chronic liver disease. The Egyptian study concludes that silymarin “strongly upregulates CB2 expression and downregulates CB1 expression. These effects may be partially responsible for the strong hepatoprotective effect of silymarin.”

Tetrahydrocannabivarin (THCV), an intriguing compound unique to the cannabis plant, interacts with the cannabinoid receptors in a similar way, blocking CB1 while boosting CB2. THCV-rich cannabis would likely benefit people with liver disease by working through some of the same molecular channels as Milk Thistle. Pharmaceutical researchers, meanwhile, are seeking to develop synthetic, receptor-selective drugs that differentially engage both CB1 and CB2, much like THCV and silymarin.

1 It appears that silymarin is less able to repair liver injury and generate new liver cells during the late stages of cirrhosis and hepatitis. Whereas silymarin can reduce liver inflammation, chronic Hepatitis C viral infection may weaken the liver to such an extent that it can’t process silymarin’s constituents for liver repair and regeneration. The extraction of silymarin from Milk Thistle is another factor that may account for inconsistent clinical findings. Silymarin does not include several key components, such as dihydroquercetin, that are present in whole plant Milk Thistle; without these components, silymarin’s efficacy as a therapeutic agent may be compromised.

Crocenzi FA, Roma MG. Silymarin as a new hepatoprotective agent in experimental cholestasis: new possibilities for an ancient medication. Curr Med Chem. 2006;13(9):1055-74. PubMed PMID: 16611084.

El Swefy S, Hasan RA, Ibrahim A, Mahmoud MF. Curcumin and hemopressin treatment attenuates cholestasis-induced liver fibrosis in rats: role of CB1 receptors. Naunyn Schmiedebergs Arch Pharmacol. 2016 Jan;389(1):103-16. PubMed PMID: 26475620.

Guo Y, Wang S, Wang Y, Zhu T. Silymarin improved diet-induced liver damage and insulin resistance by decreasing inflammation in mice. Pharm Biol. 2016 Dec;54(12):2995-3000. PubMed PMID: 27387273.

Kalantari H, Shahshahan Z, Hejazi SM, Ghafghazi T, Sebghatolahi V. Effects of silybum marianum on patients with chronic hepatitis C. J Res Med Sci. 2011 Mar;16(3):287-90. PubMed PMID: 22091246; PubMed Central PMCID: PMC3214335.

Kang JS, Yoon WK, Han MH, Lee H, Lee CW, et al. Inhibition of atopic dermatitis by topical application of silymarin in NC/Nga mice. Int Immunopharmacol. 2008 Oct;8(10):1475-80. PubMed PMID: 18593606.

Li F, Ma Z, Guan Z, Chen Y, Wu K, et al. Autophagy induction by silibinin positively contributes to its anti-metastatic capacity via AMPK/mTOR pathway in renal cell carcinoma. Int J Mol Sci. 2015 Apr 15;16(4):8415-29. PubMed PMID: 25884331; PubMed Central PMCID: PMC4425089.

Lucena MI, Andrade RJ, de la Cruz JP, Rodriguez-Mendizabal M, Blanco E, et al. Effects of silymarin MZ-80 on oxidative stress in patients with alcoholic cirrhosis Results of a randomized, double-blind, placebo-controlled clinical study. Int J Clin Pharmacol Ther. 2002 Jan;40(1):2-8. PubMed PMID: 11841050.

Mahjoor AA, Dehghan A. Effect of silymarin on metabolic factors of food-restricted over conditioned Wistar rats. Pak J Biol Sci. 2008 Jul 15;11(14):1835-9. PubMed PMID: 18817226.

Mortel M, Mehta SD. Systematic review of the efficacy of herbal galactogogues. J Hum Lact. 2013 May;29(2):154-62. PubMed PMID: 23468043.

Raina K, Kumar S, Dhar D, Agarwal R. Silibinin and colorectal cancer chemoprevention: a comprehensive review on mechanisms and efficacy. J Biomed Res. 2016 Nov;30(6):452-465. PubMed PMID: 27476880; PubMed Central PMCID: PMC5138577.

Sayyah M, Boostani H, Pakseresht S, Malayeri A. Comparison of Silybum marianum (L) Gaertn with fluoxetine in the treatment of Obsessive-Compulsive Disorder. Prog Neuropsychopharmacol Biol Psychiatry. 2010 Mar 17;34(2):362-5. PubMed PMID: 20035818.

Singh RP, Agarwal R. Prostate cancer chemoprevention by silibinin: bench to bedside. Mol Carcinog. 2006 Jun;45(6):436-42. PubMed PMID: 16637061.

Ting H, Deep G, Agarwal R. Molecular mechanisms of silibinin-mediated cancer chemoprevention with major emphasis on prostate cancer. AAPS J. 2013 Jul;15(3):707-16. PubMed PMID: 23588585; PubMed Central PMCID: PMC3691417.

Yurtcu E, Darcansoy Iseri O, Iffet Sahin F. Effects of silymarin and silymarin-doxorubicin applications on telomerase activity of human hepatocellular carcinoma cell line HepG2. J BUON. 2015 Mar-Apr;20(2):555-61. PubMed PMID: 26011349.

Dodonaeus: Cruyde boeck, 1554,

Van Onser Vrouwen distel.

Naam.

Deze distel wordt in Grieks Acantha leuce genoemd. In Latijn Spina alba en door sommige ook Agriocinara, Donacitis, Erysisceptrum, Spina regia & Cardus Ranptarius. Door de Arabische meesters Bedeguar. In Hoogduits Marien distel en Frauwendistel. Hier te lande onzer vrouwen distel. In Frans chardon nostre dame. In de apotheken Carduus Mariae.

Natuur.

De wortel van onze vrouwen distel is droog en tezamen trekkend. Het zaad is warm en fijn van substantie.

Kracht en Werking.

  • De wortel van onze vrouwen distel is goed voor diegene die bloed spuwen, die week van maag zijn en die dun in de buik en te licht van toiletgang zijn als je het met wijn drinkt.

  • Diezelfde wortel die op dezelfde manier gebruikt wordt laat ook water maken en de urine lossen en rijzen.

  • Item, deze wortel verdrijft de koude, murwe zwellen als het daar op gestreken wordt.

  • Wijn waar deze wortel in gekookt is verzacht de tandpijn.

  • Het zaad is goed om in te nemen door de jongen kinderen die in enig lid de kramp hebben, item diegene die door slangen of ander venijnig gedierte gebeten zijn.