Mosgal, slaapappel, bedeguar of rozengal wordt veroorzaakt door de galwesp Diplolepis rosae
Bedeguaargal: tot ongeveer 5 cm grote gallen met haarvormige, vertakte uitgroeisels. Zoals bij de meeste gallen is ook bij de rozengal geen meetbare schade voor de plant waargenomen. In het najaar als ze van groen naar mooi rood beginnen te verkleuren vallen deze prachtige gallen op tussen de rozenstruiken. Deze hard aanvoelende rozengallen komen vooral voor op de hondsroos (Rosa canina) en wilde bosroos (Rosa arvensis). Deze, er als tropische vruchten uitziende gallen worden veroorzaakt door een 3 mm klein galwespje. De meeste en de grootste mosgallen groeien op de uiteinden van rozentakken. Er zijn er ook die op de bladeren groeien, maar die blijven een stuk kleiner.
Flora Batava over bedeguar
Sponsachtig uitwas, Bedeguar genoemd, dat zich somtijds op verschillende deelen der Plant vertoont, en veroorzaakt wordt door den steek van het insect Cynips Rozae, welk uitwas voormaals tegen den dollen honds- of slangenbeet, hoewel te onregt, werd aanbevolen.
Pereira, Jonathan. ''The Elements of Materia Medica and Therapeutics'', pp. 1556–7. Books.google.co.uk. 1842. Retrieved 2012-02-04. Dried and powdered, the gall was used as to cure colic, as a diuretic, and as a remedy against toothache; the ashes mixed with honey and applied to the scalp were thought to prevent baldness. It was also valued as an astringent and for its ability to control fluid loss; placed beneath a pillow, it was thought to induce sleep.
Jump up^ "Medicinal Use of Rose Bedeguar". Google.co.uk. Retrieved 2012-02-04. The Natural History of the Rose Bedeguar Gall and Its Insect Community Paperback – 22 Jul 2005 by Simon Randolph. Once again the common culture of France and England shows itself through the identical names for this curious excrescence which grows upon the wild rose. And again if one searches for the original meaning, it emphasises the cradle of ancient medicine in the Arab world. The meaning is probably wind+rose from the Persian and Arabic languages, implying that the queer growth is carried on the wind. The medical connection is that the dried growths were used in an infusion to cure diarrhoea and several other complaints such as intestinal worms. The photo reminds me of the behavioural experiments with the bird, the Robin Redbreast (le rouge-gorge), where a male will attack a bunch of red feathers tied to a branch. This gall is not unlike a bunch of feathers and such a Quixotic conflict might well occur in nature. The name 'Robin's pincushion' might relate to the bird Robin but is usually said to refer to Robin Goodfellow or Puck, from the ancient belief in this woodland sprite and his wilful tricks. It is not surprising that such a mysterious growth evokes these superstitious connections. The true origin is in the infection of a young bud by the egg of a small gall-wasp. This produces hormones, chemicals which cause the bud to develop many dwarfed and disorganised thin stems creating the mossy reddish growth. The same chemicals create at the heart of the mass several woody cells in each one of which a maggot lives absorbing nutriment from the tissues of the rose. By winter time the colour has gone and the gall is but a brown and brittle mass. The maggots, now converted to pupae remain in the cells. These will emerge the following April as minute black wasps. Ninety nine percent of adults are females and these continue the generations without any sexual encounter. However the bedeguar is notorious in ecology for the numerous yet smaller wasps which parasitise the original parasite. At least six other species of minute wasps attack either the first perpetrator of the gall, or in sequence, the wasps which parasitise the first in line. It is a true realisation of the saying "Fleas have lesser fleas upon their backs to bite 'em-- and they have smaller fleas - and so ad infinitum!"
Plinius over bedeguar
Het spongietje of dat haarachtig zacht gewas wat soms in het midden van de doornen van de wilde rozelaar groeit wordt gebrand en tot as gebracht en als die as met honing vermengd is dan belet dat het uitvallen van het haar en laat het ophouden, zo dezelfde Plinius ons leert in het 2de kapittel van zijn 25ste boek.
Deze sponsjes van wilde rozen zijn wonderbaarlijk goed en niet alleen tegen de steen en niergruis, maar ze verzoeten ook dat Colicompas of pijn in de darmen als het tot poeder gebracht is of in wijn gekookt. In dezelfde gebreken zijn ook zeer goed de wormpjes die men in deze sponsjes plag te vinden, zowel als in de vruchten van dezelfde rozen.