Colloïdaal zilver (zilverwater):
Een oplossing van colloïdaal zilver (Nano-zilverdeeltjes) is erg antibacterieel tegen Staphylococcus aureus, E. Coli en
Pseudomonas aeruginosa, en zelfs tegen Candida albicans (schimmel). De Nano-deeltjes zorgen voor schade aan het
membraan van de bacterie. Hierdoor treden de deeltjes de cel binnen (Mukha, 2013 / Brian Owens, 19 juni 2013)
Zilverwater is een van de meest gebruikte lokale antibacteriële producten op dit moment (Universiteit Gent, 2009-2010). Uit
onderzoek komt naar voren dat een gewoon antibioticum een half dozijn verschillende ziekteverwekkers doodt, waar Zilver er
zo’n 650 vernietigt. Resistente ketens kunnen zich hierbij niet ontwikkelen (Sila, 2007-2013).
Tegenwoordig zijn er nieuwe technieken nodig om ziekten te bestrijden, één van deze technieken is door professor microbiologie Willy Verstraete voorgesteld op een bijeenkomst van de Society for Applied Microbiology in Londen. Wetenschappers hebben ontdekt dat door zilveren Nano deeltjes aan goedaardige bacteriën te hechten, virussen vernietigd kunnen worden. De techniek werd getest tegen het norovirus en kan volgens onderzoekers gebruikt worden om griep en verkoudheid te bestrijden (HLN, 2010).
Pas op! Naast Crystal zijn er nog andere bedrijven die colloïdaal zilver produceren en verkrijgbaar stellen. Uit analyse van vele producten is gebleken dat het ionisch gehalte varieert tussen 75% en 99%. Colloïdaal betekent dat de deeltjes in een vloeistof groter zijn dan één atoom en kleiner dan 100.000 nm. Zilver ionen zijn geen colloïdaal deeltjes! Het is een opgeloste vorm van zilver. Het gehalte van de Nano deeltjes verkocht onder het merk “Crystal” is ongewoon hoog vergeleken met de anderen (fabrikant Crystal 1). Vandaar de interesse om colloïdaal zilver van juist dit merk te testen.
Er zijn een aantal publicaties gevonden waarin de MIC-waarden zijn vastgesteld van zilverwater. Iedere bacteriegroep, zoals de grampositieve en negatieve bacteriën, hebben hun eigen MICwaarden. Deze MIC-waarden verschillen van 5-15 µg/ml, oftewel 5-15 mg/L (Monteiro, 2012; Amato, 2011)
Voor het onderzoek wordt er een oplossing van colloïdaal zilver van de firma Crystal gebruikt. De oplossing bedraagt 10 ppm colloïdaal-zilverdeeltjes. Door middel van een kleine berekening:
Indien u een flesje colloïdaal zilver met een inhoud heeft van 200 ml dan is het gewicht van de inhoud ongeveer 200 gr. Indien u nu een zilver gehalte van 10 ppm heeft dan zit er in het flesje van 200 gr.: 2mgr (milligram) zilver (fabrikant Crystal 2). Concentratie in zilverwater = 2 mg/ 200 ml 10 mg/L, dit is bij een concentratie van 10 ppm (dit is dus massa ppm). Crystal heeft voor het tweede en derde onderzoek een oplossing van 27,3 ppm gemaakt. Dit is het hoogst haalbare oplossing op het
gebied van colloïdaal zilver tot nu toe, volgens de fabrikant. Bij 27,3 ppm bevat de oplossing 27,3 mg/L zilverwaterdeeltjes.
Voor het onderzoek had ik niet zoveel vertrouwen in natuurlijke antibiotica. Nu het onderzoek voorbij is weet ik dat natuurlijke antibiotica effectief kunnen zijn tegen huidwonden. Voor inname (colloïdaal zilver en propolis) zal verder onderzoek nodig zijn, maar nu de goede resultaten van dit onderzoek bekend zijn, is er goede hoop op een doorbraak van deze natuurlijke antibiotica.
Daarnaast is het prettig om te zien dat de verkregen resultaten van m.n. colloïdaal zilver goed overeenkomen met de resultaten die in de literatuur zijn gevonden. Daar zijn MIC-waarden gevonden van 5-15 mg/L, terwijl in dit onderzoek de MIC-waarden 2,5-5 mg/L zijn. Dit is een verschil van ten hoogste 1 verdunningsstap, wat in de medische microbiologie als aanvaardbaar wordt gezien.
http://www.college.nl/_asset/_public/Documenten/Onderwijs/het-verslag-definitief.pdf
Lees ook http://www.groenevrouw.nl/colloidaal-zilver/
Natuurlijk is een rekbaar begrip. Colloïdaal zilver klinkt heel sprookjesachtig, maar het is een gewoon chemisch proces dat leidt tot dit 'wonder'(zucht)middel. Twee zilveren elektrodes worden in gezuiverd water gezet en aangesloten op een laag voltage stroom. Vraag me niet hoe of wat precies, maar hierbij komen hele kleine zilverdeeltjes in het water terecht. Deze extreem kleine deeltjes blijven in het water 'zweven' en vormen een colloid (een 'oplossing' die geen echte oplossing is, maar zo genoemd wordt omdat de deeltjes microscopisch klein zijn - hoe verzin je het).
Hoe natuurlijk dat is, valt dus te betwisten. Colloïdaal zilver komt in de natuur niet voor. Penicilline is net zo natuurlijk (da's namelijk in essentie gewoon een schimmel), en dat word gedemoniseerd waar je bijstaat - meestal door dezelfde groep mensen die Colloïdaal Zilver naar voren schuiven als zijnde 'natuurlijk'.
Je hoort misschien aan mijn vriendelijke toon dat ik hier een lichtelijk irritatiepuntje heb zitten. Dat puntje vormt zich niet zozeer tegen het colloïdaal zilver zelf, maar tegen de mensen die er zo heilig over doen. Wonderen bestaan niet. Oók niet als ze natuurlijk zijn. Als het wel zo was, zat er allang iemand met zijn rijke kontje op Aruba. Ik bijvoorbeeld.
Ik heb er niks tegen
Het zal je misschien verbazen, maar ik ik heb niks tegen colloïdaal zilver. Ik leerde het kennen tijdens mijn opleiding Darmfloratherapie. Destijds moest ik me even inlezen, maar nu gebruik ik het regelmatig zelf in mijn praktijk. En wel omdat - ik zei het al eerder - het echt werkt. Natuurlijk of niet; het is een antibioticum. Het doodt bacteriën.
En dat kan handig zijn. Want soms wil je dat. Bijvoorbeeld als de darmflora dusdanig overhoop ligt dat die 'schoongeveegd' moet worden. Vervangen. Door beesten die beter hun best doen. Dan zet je (bijvoorbeeld) colloïdaal zilver in om de oude, niet-goed-werkende darmflora af te doden, zodat je de weg vrijmaakt voor frisse nieuwe bacteriën. Dat is waar wij het in de darmfloratherapie dan ook voor gebruiken.
Baat het niet...
En daar zit gelijk het probleem. Want wat wordt er geclaimd? Dat colloïdaal zilver, omdat het zo natuurlijk is, de eigen darmflora niet aantast. En dat is dus bullshit, mensen. Het is een antibioticum. Het maakt bacteriën dood. En misschien ook wel virussen, en misschien ook wel schimmels, maar in elk geval bacteriën. Ook de goede.
Dus als je het gebruikt, moet je net zo goed je lever en nieren beschermen. En je moet net zo goed je darmflora ondersteunen of aanvullen. Net als bij reguliere antibiotica. Colloïdaal zilver doet er wat langer over (dus de afdodingsfase gebeurt in een rustiger tempo) en het wordt niet aangezoet met suiker en zoetstoffen, maar verder is het gewoon een antibioticum. Met dezelfde nadelen als de antibiotica van de dokter.
Toch wordt colloïdaal zilver te pas en te onpas ingezet door mensen die niet weten wat ze doen. Die niet weten waar ze mee te maken hebben. Die claimen dat het 'weerstandsverhogend werkt'. Wat niet waar is, want als je je darmflora aan het afdoden bent (en die niet vervangt), ondermijn je je weerstand juist. Het klinkt niet aardig, maar het wordt hoog tijd dat mensen eens ophouden met zelfdokteren met medicijnen die ze niet door en door begrijpen. Hallo - gevaarlijk.
Nou, en dat moest ik even kwijt nadat ik voor de zoveelste keer kirrend was toegesproken op internet - nee hoor, colloïdaal zilver doodt alleen de sléchte bacteriën! - en dat men niet wilde horen dat hun klepelloze klokje geen mooie muziek maakte. Dus vandaar.