O reto para os expertos é apaixonante: a mediados do século I a. C., en torno á cidade ibérica de Ulia sucederon dúas batallas con menos de tres anos de diferencia. Os bandos nestas dúas batallas foron sempre lexións romanas que loitaban entre si, usaban o mesmo equipamento militar e foran adestrados do mesmo xeito. As armas achadas dende que comezaron as escavacións arqueolóxicas en 2018 poderían pertencer a calquera dos exércitos implicados. Non obstante, os arqueólogos intentan diferenciar as dúas batallas, situando no campo os campos de cada lado, así como as frontes de guerra grazas ao uso da tecnoloxía láser. O proxecto de investigación denomínase “Cidades e complexos aristocráticos ibéricos na conquista romana da Alta Andalucía” e inclúe os xacementos cordobeses do Cerro da Cruz, da Merced e Montemayor. Pero Casio Longino tiña un grave problema de mando: as súas tropas odiábano. De feito, das cinco lexións que tiña, só dúas eran realmente fieis a el. César tamén ordenoulle que fose a Mauritania, así que antes recrutou máis tropas auxiliares en Lusitania, o que xunto coas altas homenaxes provocou que a rabia da poboación estoupase e sufriu unintento de asasinato. Casio castigou aos conspiradores con tanta crueldade que se morreron dúas lexións máis. Pretendía facer de mediador entre Casio e Marcelo. Por suposto, tamén creou o seu propio campamento xunto ao de Marcelo. Xa había catro exércitos en Ulia e todos loitaban entre si. Finalmente, acordouse unha saída pacífica porque iso non tiña signo de que ninguén puidera gañar facilmente, pero Bógudo atacou por sorpresa a Marcelo en negociacións completas. Lépido tivo que enfrontarse a Mauritano para levar orde e evitar "unha catástrofe". Casio Logino, finalmente, deixou o mando, as súas tropas acabaron en Carmona e as de Marcelo en Córdoba.

A vila romana da rúa Primavera, nos Vergeles vai sacando á luz as grandes dimensións do que xa se pode considerar o maior vestixio romano na capital. Un achado que sorprendeu aos arqueólogos e que agora teñen que decidir como conservar, expoñer e continuar as escavacións nun xacemento que representará un novo sitio turístico e histórico na capital. Esta fase xa rematou e están en fase de consolidación á espera do que decidan dende Cultura da Junta de Andalucía e do Concello de Granada. Polo tanto, saen máis detalles da vila, que xa se coñecía en 1991, pero agora "quedan os restos dun ninfa dunha gran fonte monumental de aproximadamente 15 metros de longo por 6 de ancho e unha serie de elementos asociados moi interesantes como por exemplo, unha galería con arcos con columnas que se abrían sobre este monumental espazo de lecer da cidade. Está pavimentado cun gran mosaico que sacamos e está relacionado co resto de estruturas para uso doméstico e doméstico ». O de debaixo é do século II e o outro púxose enriba subindo a cota do chan no século IV. A idea é poder extraer este mosaico superior e conservalo e deixar á vista o antigo, de moita máis calidade. O concelleiro de Urbanismo de Granada, Luis González, e o delegado de Cultura da Junta, Antonio Granados, visitaron hoxe as escavacións e quedaron coas funcións de decidir que seguir facendo. Porque o proxecto consistía en medir as dimensións da vila e logo facer un edificio para a súa musealización e compatibilizala cunha praza pública para os residentes.

O descubrimento de tesouros arqueolóxicos en Roma non se detén incluso en momentos de emerxencia sanitaria. Un buraco na praza Rotunda de Roma, fronte ao Panteón de Agrippa, permitiu aos expertos redescubrir o antigo pavimento do lugar, datado no século II d.C., na época correspondente ao emperador Adriano. Trátase de sete lousas de travertino situadas entre os 2,3 e os 2,7 metros baixo a praza actual que se atoparon despois de que varios dos adoquíns afundiran debido a unha fuga de auga a finais de abril. "O interesante é que se atoparon intactos, protexidos por unha fina capa de pozzolana, tal e como estaban hai máis de 20 anos. Iso significa que a tutela arqueolóxica funciona », celebra o arqueólogo. A mesma opinión expresa a superintendente, Daniela Porro, que considera que "é unha demostración inequívoca do importante que é a protección arqueolóxica, non só como oportunidade de coñecemento, senón tamén fundamental para a conservación dos testemuños da nosa historia, un patrimonio inestimable en particular nunha cidade como Roma». "Poder volvelos ver hoxe permítenos imaxinar como era Roma imperial e ter unha idea de como era a praza monumental fronte ao templo", celebra Baumgartner, que asegura que os arqueólogos tamén se viron afectados por restricións sanitarias e só puideron volver traballar ás obras esta semana, cando comezou a segunda fase en Italia.

O Grupo de Apoio á Unidade Central Operativa de Medio Ambiente, do  Pais Vasco leva dende o 2019 desenvolvendo unha investigación dun comercio ilegal de restos arqueolóxicos. 

O primeiro caso foi no 2016, cando denunciaron a desaparición dunha estela funeraria romana. A Garda Civil seguiu investigando ata que atoparon que  había á venda outras sete estelas mais, aínda que non estaban relacionadas coa primeira desaparición.

Recuperáronse as sete, xa que eran un ben arqueolóxico e non debían estar en dominio publico. Desas sete só se coñece a procedencia dunha que é a de Bilbao. Tamén se sospeita que as outras sexan de Guadalaxara polos símbolos atopados nelas.

Nesta operación detivéronse a 7 persoas e acúsaselles de roubar bens pertencentes ao Patrimonio Arqueolóxico Vasco

Os arqueólogos da  Landschaftsverband  Westfalen- Lippe realizaron dous extraordinarios achados na primavera de 2019 no cemiterio romano da localidade de Haltern am  See: un puñal (pugio) con elaborada decoración que pertenceu a un lexionario romano e o cinto de armas que a acompañaba. É un raro descubrimento porque en toda Europa non se encontrou este tipo de armas tan ben conservadas

Ten abundantes decoracións no mango e na vaíña que son rechamantes. Inclúen liñas e superficies prateadas con patróns de diamantes, medias tintas e follas, realizadas mediante a técnica de investimentos. Seguindo esta técnica as incisións cubríronse con finos fíos e láminas de prata e latón. Ademais, o puñal ten  incrustacións de esmalte e vidro vermello. 

O cinto tamén ten  moitos elementos decorativos. O coiro estaba cuberto con placas de bronce ou latón. Para dar a impresión de prata cara, as placas de metal foron recubertas con estaño. O cinto ten dous ganchos nos que se colgaba a espada mediante lazos de coiro. Aínda quedan partes de coiro, onde poden apreciarse as costuras. O liño foi usado como fío.

As pezas foron atopados polo mozo de 19 anos Nico  Calmund en abril de 2019 durante unha escavación no cemiterio romano de  Haltern am See. Trátase do cemiterio do campamento romano, onde hai 2.000 anos os lexionarios enterraban aos seus mortos.

O que aínda non poden explicar é como chegaron os dous obxectos á fosa. Do que non hai dúbida é de que o puñal de Haltern é un dos achados máis importantes do seu tipo en Europa.

A restauración prolongouse durante nove meses, durante os cales os especialistas lograron sacar o  pugio da súa  vaíña sen dano algún. A análise do puñal revelou claros signos de uso. Por exemplo que perdera algunhas  incrustacións de prata que foron substituídas con  latón polo seu propietario.

As armas deste tipo utilizáronse principalmente na primeira metade do século I d. C. Danse nunha zona onde o seu centro esténdese dende o norte de Italia ata a desembocadura do  Rin e tamén inclúe a parte do sur das Illas Británicas.

O Proxecto 'Colonia  Aelia  Augusta Itálica' está dirixido polos catedráticos de Arqueoloxía e de Prehistoria José  Beltrán Fortes e José Luis  Escacena Carrasco, do departamento de Prehistoria e Arqueoloxía da Universidade de Sevilla.

Este proxecto pretende investigar o desenvolvemento urbano da cidade romana, desde os seus inicios, ata o seu abandono na Idade Media.

O sector correspondente ao núcleo orixinario  italicense, situado baixo o actual pobo de Santiponce, abordará o estudo da evolución do xacemento desde o século V a. C. ata a Tardoantigüidade (séculos IV-VI d. C.), con especial incidencia en época romana e en relación coas características paleotopográficas e  paleoambientais.

Un dos obxectivos do proxecto consiste no estudo das orientacións astronómicas dos edificios de Itálica, entre os que sobresae o Traianeum, templo de culto imperial construído en época adrianea.

Neste sentido, en 2019 xa se realizou a actividade  Deus Sol Stat, Amencer arqueoastronómico na Itálica de  Adriano, na que se puido comprobar empíricamente a orientación solsticial do devandito complexo cultual os días 21 de xuño e 22 de decembro, relativos ao amencer e á posta de sol, respectivamente.

Un só pretendía evadirse da distópica cuarentena nacional cunha entretida comedia de romanos: Xusto antes de Cristo. Pero no segundo capítulo da segunda tempada, un virus, ao que chaman “a cousa”, exténdese polo campamento da lexión en Tracia porque todo o mundo se tose á cara, non sabían entón o do codo, e cada vez que alguén o fai condena a morte ao de enfronte. Non é das súas escenas máis divertidas. Pero que ninguén se enfade con esta humorada: as súas dúas temporadas filmáronse dun tirón no 2018.

A miniserie segue a un patricio inútil pero con aires de grandeza, enrolado á forza na lexión en Tracia xunto ao seu máis sensato escravo, ás ordes dun xeneral que non se entera de nada porque en realidade manda a súa filla. Todo isto no contexto da batalla de Accio, que decidiu a guerra civil entre Octavio e Marco Antonio.

Móstranos a historiadora Mary Beard que os romanos non eran tan admirables, sí interesantes. A súa herdanza está no bó e no malo de nós. Deron impulso á comedia, que aprenderon dos gregos. Non sabemos se Plauto aplaudiría Xusto antes de Cristo, pero algúns confinados sí o facemos.

O Museo Virtual da Colección Arqueolóxica de El Ejido xa é unha realidade: acaba de ‘abrir as súas portas’ para dar a coñecer, difundir e poñer en valor a notable riqueza patrimonial histórica e cultural do municipio, a golpe de ‘click’.

Este espazo que se pode visitar dende hoxe a través dunha ventá incluida na páxina web de Cultura, distribuense en varios epígrafes e apartados.

Un dos apartados máis destacados desta ventá dixital é o Museo Virtual, que permite a exploración de pezas singulares achadas no El Ejido en 3 dimensións, cun nivel de definición extremadamente alto ata un punto que na realidade sería imposible. 

O Museo componse a priori dun total de 10 pezas, pertencentes á sala da Prehistoria e de Roma, pero de forma progresiva iránse incorporando máis pezas, levando  a posibilidade da visita a outra esfera e á palma da man de calquer cidadán a través dos dispositivos móbiles e ordenadores, dunha forma fácil, accesible e intuitiva. Desta forma, convírtese nunha gran opción de entretemento e aprendizaxe para os cidadáns que estén interesados en coñecer a historia e o patrimonio de El Ejido nestes días nos que non se pode saír da casa debido ao confinamiento polo COVID-19.

Os Ludi Saguntini MMXX adaptáronse á excepcionalidade do estado de alarma e faránse esta vez dende a casa.

A crise do coronavirus obrigou a anular este festival de Teatro Grecolatino e Talleres de Cultura Clásica que tiña previsto reunir a uns 15.000 alumnos de toda España.

Sen embargo, os organizadores non quixeron olvidarse da celebración nin perder a ilusión por facelo. Por iso, impulsaron todo tipo de actividades nad redes sociais (Twitter, Instagram, Facebook).

Incluso fixeron unha web dende a que xestionar unha Gymkana para este venres, día do Totum Latine (todo ía facerse falando en latín), con preguntas e probas relacionadas cas actividades da plaza dos Deuses e en latín! Poderáse seguir en Twitter @LudiVirtual.

No ano 46 a.C., unha das terribles guerras civís do final da República romana librábase tamén no sur de Hispania. O imbatible Xulio César, triunfador na decisiva batalla de Farsalos (Farsalia), despois de asegurar o trono exipcio para Cleopatra, tiña que abatir o último reducto de forzas leais a Pompeio, o seu gran némese e a quen lle cortaran a cabeza en Alexandría dous anos antes. Estas tropas estaban ahora lideradas polos seus fillos Cneo y Sexto. Antes de vencelos definitivamente en Munda en maio do 45 a.C., o dictador enfrontouse aos seus inimigos en varios puntos da actual provincia de Córdoba. 

Un destes choques rexistrouse en Ulia, o que hoxe en día é Montemayor. A cidade foi asediada polas tropas de Cneo Pompeyo mentras Xulio César sitiaba a localidade de Córdoba, en poder de Sexto, o irmán menor.

Pero o poderoso militar enviou un efectivo continxente ao mando de Lucio Vibio Pacieco para socorrer unha praza que dende o principio aliarase coa súa causa. Da batalla de Ulia dan testemuño as fontes clásicas —que relatan, asimismo, outro asedio previo no ano 48 a.C.—, pero ahora tamén os excepcionais achados arqueolóxicos realizados por un proxecto de investigación sobre a Cultura Ibérica e a súa integración no mundo romano. 

"Encontramos máis dun centenar de proxectis de fonda, numerosas puntas de frecha, a lingüeta de ferro dunha xabalina pesada romana (pilum), proxectiles de artillería para lanzar coa balista, unha arma para os asedios, cravos de botas militares e mesmo moedas, entre as que destaca un quinario de plata acuñado entre 80-40 a.C.", explica o arqueólogo Xavier Moralejo, director das prospeccións en Montemayor. "Todos estes elementos testemuñan a dureza dos combates e as vías de ataque á cidade que estamos localizando ao norte e ao sur".

Non obstante, o achado máis espectacular rexistrouse no Cerro da Horca: os restos dun carro ibérico do século IV a.C. Trátase "dun espectacular depósito ritual" formado por un lote de catro odas de ferro e orixinalmente madeira, dúas de elas máis grandes e de máis dun metro de diámetro, que foron apiladas sobre un xugo con apliques e pasarrendas de bronce e dous bocados de caballo. 

No área cercana de Las Cabezas del Rey tamén se acharon puntas de frecha tipo Alesia, as características das tropas cesarianas que empregaron nol asedio da Galia, ou a punta dunha lanza. Segue sendo unha incógnita a localización exacta dos campamentos dos dous continxentes enfrentados.E iso é o que tratarán de desenterrar os investigadores na próxima fase de actuación.

Llíria levará a Madrid a próxima semana a recuperación das Termas romanas de Mura e o Santuario Oracular, xa que as ruinas foron reconstruídas completamente hai pouco.

Estas termas, cunha superficie de 3.600 metros cadrados, estarán dispoñibles para o público neste 2020. En febreiro pénsase que finalizarán as recuperacións das termas menores.

O concello invertiu fondos FEDER nesta obra para confirmar o excelente estado de conservación destes restos únicos e excepcionais en toda a Hispania romana do século I que aínda conviven coa actual Llíria. 

O concello producirá un documental titulado: «El gran sueño edetano de Nigrino: Santuario Oracular y Termas Romanas de Mura». No documental desvelarase o aspecto real exterior e interior que tiñan as termas romanas na súa época de esplendor (século I), así como o uso das súas diferentes estancias.

En Proendos localízanse restos de construccións da época romana e entre eles hai un edificio duns 3000 metros cadrados. Este descubrimento levouse a cabo mediante un sondeo por xeorradar. Os arqueólogos din que esa construción podía ser unha vila, pero os investigadores din que podía ser unha poboación secundaria. Na escavación distínguese unha construcción de planta semicircular que era frecuente en vilas romanas. Tamén se achou un hipocausto, un sistema de calefacción subterráneo, típico nestas residencias. Observáronse almacéns de grano e un columbario (nichos). É a primeira construción romana atopada en Galicia. A pista para encontrar construccións romanas ou medievais coincide con outros xacementos con características parecidas. No concello de Proendos xa se encontraran anteriormente restos de divesas épocas e algunhas destas están no Museo Provincial de Lugo. O concello comprará parcelas privadas co obxectivo de seguir escavando para sacar á luz unha perte significcativa do xacemento. Proendos quere usar os datos obtidos nas escavacións para facer unha recreación virtual das poboacións nesa época.

A tecnoloxía LiDAR permitiu radigrafiar zonas boscosas e con vexetación, para fixar no mapa decenas de asentamentos romanos, a maioria en Galicia, aínda que que se descubriu un en Asturias.

En primaveira do 26 a.C. César Augusto abriu as portas do templo de Xano. Tratábase de conquistar ao último pobo independente da Península Ibérica, que foron as áreas dos asturianos, un duro conflito. Uns 2000 anos despois, coa axuda da nova tecnoloxía, descubríronse campamentos romanos, o que servirá de axuda aos arqueólogos para dar un novo enfoque á entrada dos romanos en territorio galaico.

Descubríronse tamén que os campamentos asentados tiñan diversos tamaños, o moi grandes o pequenos. Para conquistar territorio de Asturias, os arqueólogos aseguran que no foi unha loita sencilla, pero ao final os romanos conseguiron dominar o territorio.

As labores de mellora no xacemento romano público máis visitado de Cádiz están paralizadas donde 2017.

Baelo Claudia alcanzou tal esplendor como cidade romana que chegou a ter moeda propia e a estar gobernada por maxistrados locais, elixidos democraticamente. Dous mil anos despois, as ruinas desta cidade renovan cada ano o título de enclave público máis visitado de Cádiz, pero este leva xa dous anos sen director, dende o 21 de setembro de 2017. 

Despois da vacante do director, este posto quedou deserto porque non había candidatos. A falta de director débese a ausencia de novos proxectos de mellora.

As campañas arqueolóxicas que se fixeron neste tempo foros posibles pola colaboración doutras institucións como a Universidade de Cádiz ou a Casa de Velázquez de Francia. 

Aínda que non haxa avances, Baelo Claudia ten un constante crecemento de visitas desde que no 2000 se superou as 100000. No 2018 superáronse as 168.565 visitase foi  o máis visitado da Rede de Espazos Culturales de Andalucía.

A mitoloxía xordee da necesidade humana de explicar os fenómenos naturais que o ser humano, nun momento da súa existencia, comezan a apreciar.

A  UNED crea un novo curso sobre mitoloxía clásica que pon o seu enfoque no legado en occidente máis figuras heroicas de homes e mulleres, así como de deuses e personaxes semidivinos. Este curso será do 8 ó 22 de novembro de 2019. En concreto as ponenciais serán o 8, 15 e 22 de novembro, cunha extensión de 11 horas lectivas e un valor de 0.5 créditos ECTS.

O curso vai dirixido a estudantes, profesores e público en xeral amantes da mitoloxía clásica, e non se require ningún tipo de titulación relacionada.

Tres turistas mexicanos foron acoitelados este mércoles nos accesos ás ruinas romanas de Gerasa, un dos principais fitos nos circuitos para visitantes en Xordania. A prensa local informou de que a policía detuvo ó agresor, que tamén causou feridas a unha guía e a un garda de seguridade xordanos no recinto arqueolóxico. Todos os feridos foron  evacuados a un hospital con lesións de distinta consideración que non fan temer pola súa vida.

Gravacións de vídeo obtidas por un guía turístico mostran a unha muller que pide axuda en español cun marcado acento latinoamericano. Noutra escena, en medio dun caos de salpicaduras sanguentas, unha muller xace tendida no chan mentras outra persoa tapoa unha gran ferida no lombo. Ó seu arredor, grupos de xordanos reclaman axuda urxente e anuncian a rápida chegada de ambulancias.

En contra das primeras informacións que circularon sobre o ataque, entre as víctimas non habería cidadáns españois afectados, segundo os datos recibidos polo Ministerio de Asuntos Exteriores, que apuntan que debe esperarse a que haxa unha confirmación oficial das autoridades xordanas.

Pese ó patente desplegue de seguridade pública e o recoñecemento internacional dos seus servizos de intelixencia, Xordania non quedou a salvo da ameaza do terror global. 

Publicado por Lía Mosteiro Silva (10 /12/2019)

Fonte | El País

Durante a guerra de César contra Pompeio e as forzas senatoriais, Hispania foi un territorio fundamental, xa que César era consciente do poder que tiña o seu rival neste territorio. Por isto, César decidiu golpear primeiro, mentres Pompeio organizaba os seus exércitos en Oriente. Nesta guerra foi onde se enfrontaron por primeira vez, e tras a morte de Pompeio, déronna por concluída.

Estas guerras deixaron nos campos da Península Ibérica gran cantidade  de restos que nos permiten reconstruír como era a vida dos militares a finais da República, sendo Andalucía a rexión de España que conta con máis cantidade.

Un equipo de arqueólogos da Universidade Autónoma de Madrid iniciou varias escavacións en Montemayor, Córdoba. Os profesionais din que os puntos elexidos para escavar son dous enclaves estratéxicos que resultaron atractivos nas batallas entre César e Pompeio. Nun destes enclaves, atopouse un carro íbero en excepcional estado de conservación, polo que nesta campaña farase unha última análise para asegurarse de que non hai máis material relacionado con este achado.

Usando a microscopía óptica e electrónica e dun estudo de raios X através dos materiais puidose comprobar as distintas fases de construción das Casas das Vestais e as súas ampliacións posteriores.

Grazas a isto confirmase que cos raios X e a microscopía, poderíase datar con seguridade edificios tanto da época antiga como da moderna, xa que debido a istos métodos, os investigadores descubriron as cores, a composición e a textura dos materiais, mostrando así a súa evolución.

As vestais eran as doncelas virxes consagrada á deusa Vesta. Coidaban o fogo sagardo de Vesta e eran case intocables en Roma. A Casa das Vestais chegou a alcanzar os tres pisos de altitude e unha cantidade de cincuenta habitacións.

Uns 300 profesores e especialistas  citaránse dende o 17 ata o 19 de abril na localidade para impulsar a aplicación de novas metodoloxías na divulgación do mundo grecolatino.

Carmona será a sede da nova edición das Xornadas nacionais de Cultura Clásica.

O alcalde, Juan Ávila, mantivo unha reunión co presidente da Asociación Cultura Clásica, Emilio Canales, organizadora do evento para avanzar sobre detalles do mesmo.

Durante o encontro, José Luque, o alcalde  agradeceu a elección de Carmona como sede deste evento de carácter nacional e felicitou aos organizadores posto que «a nosa cidade posee un patrimonio romano de especial importancia que servirá de marco único para o desarrollo das actividades».

Entre os obxectivos das xornadas están a análise dos referentes da cultura clásica como elementos imprescindibles para comprender a cultura occidental e o coñecemento das novas tendencias metodolóxicas na didáctica da cultura e das linguas clásicas. Asimesmo, pretenden ser un punto de encontro e de intercambio de experiencias do profesorado de linguas clásicas de todo o país.

O empedrado dunha casa do século II a.C. quedou baixo uns solares entre as vías do metro e o arroio de Meaques. Neste mesmo lugar, pero séculos despois, as tropas republicanas escolleron a zona para situar as posicións de tiro.

Fai uns poucos anos retomáronse as escavacións do famoso arqueólogo e antropólogo Jose Pérez de Barradas, iniciadas en 1933, nas que se encontraron varios ósos de animais, anacos de mosaicos…

A campaña de Salvemos a Casa de Campo dirixida polo arqueólogo Manuel Silvestres foi quen deu a clave para encontrar este xacemento.

Aínda que este descubrimento non estea para formar parte de ningún museo e de ningunha colección, vaise facer unha restauración medioambiental e vanse plantar 400 plantas para lograr que sexa unha zona forestal.

O responsable de reforestar a zona, Santiago Soria, asegura que polo tipo de pedras que se encontraron houbo vida humana no   s. II a.C. e pedirá que esas pedras vaian ao museo San Isidro. Pedirálle tamén ao concello de Madrid seguir coas escavacións para descubrir máis feitos sobre esta historia. 

No solar da Florida, en Sevilla, acharon os restos dunha calzada que os arqueólogos, dirixidos por Miguel Ángel de Dios, relacionaron coa Vía Heráclea. Esta estrada era a principal vía de comunicación de Hispania, e unía as cidades do sur da Galia cos enclaves urbanos da Bética, pasando polo Levante Mediterráneo. A antiga Hispalis, actual Sevilla, era unha das cidades onde remataba un dos tramos deste camiño que posteriormente se convertía en Vía da Prata. Nos tempos do emperador Augusto, o nome da Vía Heráclea cambiouse por Vía Augusta en honor do creador do sistema político do principado.

Xunto aos restos da estrada, os arqueólogos tamén haxaron os de un enorme edificio comercial datado en tempos de Augusto que puido ter tido pisos de altura empregados para actividades comerciais. Este tipo de construción soía contar cunha serie de pórticos onde se facían intercambios a salvo do sol do sur ou das choivas. Os restos das columnas do edificio foron extraídas e trasladaranse ao Museo Arqueolóxico da cidade.

O pasado 20 de setembro, no Teatro Romano de Sagunt, tivo lugar a final del XIV Concurso Nacional de Teatro Grecolatino, que cada ano organiza o Ministerio de Educación e Formación Profesional. 

Na modalidade A.2 (comedia latina) o grupo gañador foi Noite Bohemia,  do IES Ramón Menéndez Pidal de A Coruña coa súa montaxe de Anfitrión de Plauto.

Nas tres categorías o nivel foi moi elevado.

O Xurado tivo un traballo moi complicado xa que cada ano o nivel dos grupos finalistas é máis alto e as súas propostas son cada vez máis interesantes.

No  antigo Rincón de Sebas, situado na rua San Buenaventura, 2, Salamanca tivemos a oportunidade de desfrutar  - antes de que cerrase - da sua amplia variedade de pinchos caseiros. Clásicas empanadillas de atún, xamón e queixo, tostas de pulpo ou o seu pincho estrela, a bomba de pataca picante, ente moitos outros. O que descoñecíamos é que este espazo escondía restos arqueolóxicos da época romana (en maior medida), medieval e moderna, descubertos hai escasos días.

Estos restos son de gran valor, posto que permitirán descubrir a presenza romana na provincia. Polo tanto, o consistorio municipal examinará os restos encontrados para emitir un veredicto concreto acerca dos restos encontrados neste icónico espazo salmantino.

A antiga Lusitania foi unha das provincias que máis tardou en sufrir a romanización debido a lonxanía e a resistencia dalgunhas tribos. Na época de Augusto xa foi unha peza esencial da economía do Imperio.

Dende o século XIX xa coñecíamos a cidade portuguesa de Ammaia, xa que foi unha das máis importantes na zona. Ata mediados dos anos noventa non empezaron as escavacións profesionais, e finalmente encontrouse o anfiteatro. 

Polo momento só apareceron as portas, pero os expertos din que podía medir uns 70 metros de lonxitude. 

Con este xa son 5 os anfiteatros que se encontraron en Portugal.

O parque arqueolóxico máis coñecido de Italia (Pompeia) volve brillar coa luz que se merece. Estanse escavando novas rexións ao tempo que se intenta alcanzar o equilibrio entre o traballo dos científicos e a chegada de turistas cada día. 

Sen embargo, cando parecía que había unha tempada de calma, estala outra batalla no interior do xacemento. Nesta ocasión foron os vulcanólogos e os científicos, dedicados ao estudo dos volcán e a súa actividade, quen cargaron contra os arqueólogos, acusándoos de vandalismo. A razón disto foi o trato dos arqueólogos cara aos materiais xeolóxicos. Aínda que os arqueólogos traballan con moito coidado ao retirar os materiais que cobren as pezas e os restos, que soen ser tirados, é algo que para os vulcanólogos é un  atentado contra a súa disciplina, porque destrúe unha enorme fonte de coñecemento.

 Todo comezou coa publicación da revista Nature  cunha carta dun profesor da Universidade de Roma na que denunciaba o anterior. Según el, os vulcanólogos levan tempo pedindo que se deixen algunhas zonas de Pompeia fóra do alcance dos arqueólogos, para que poidan estudar a zona xeolóxica e a actividade do Vesubio. A carta foi o primeiro paso, xa que vulcanólogos de todo o mundo decidiron escribirlle ao ministro de Bens Culturais para denunciar  a situación. Nestas cartas, as peticións van máis alá do interese científico senón que teñen un carácter práctico. O correcto estudio do Vesubio no pasado pode predecir o comportamento deste no futuro, e esto pode ser crucial para os habitantes de Campania. 

O director xeral de Pompeia di que non hai falta de colaboración entre estes dous tipos de especialistas, senón que sempre colaboraron en todas as escavacións tomando mostras do que desexaban e traballando en igualdade de condicións.

Tras o polémico e moi comentado final de “Xogo de tronos”, HBO busca a que será o seu novo éxito internacional para competir con outras plataformas como Netflix, Amazon ou a que lanzará Disney nos próximos meses. Os responsables desta empresa estadounidense nesta ocasión decidiron apostar por pescar nun dos mares máis ricos en historias da tradición occidental: a mitoloxía grega.

O persoaxe que HBO  elixiu para dar corpo á súa nova serie é Circe, a feiticeira inmortalizada por Homero nos versos da  “Odisea” alá polo século VIII a.C. Circe é sen duda un dos persoaxes máis suxerentes da literatura occidental. 

Os guionistas Rick Jaffa e Amanda Silver serán os responsables. Estos dous guionistas están curtidos na creación de historias de gran éxito en Hollywood, pero é a primeira vez que se lanzan a traballar ca mitoloxía grega como principal material. Según declararon os responsables, esta versión de Circe, seguindo a estela da novela,  mostraranos a unha poderosa feiticeira capaz de enfrontarse a deuses e titáns nun mundo no que mortais e inmortais conviven e se enfrontan en todo tipo de conflitos.

A serie terá oito episodios, e  descoñecese se hai intención de alargala máis alá dunha primeira tempada. Os guionistas están inmersos na preparación dun  episodio piloto, polo que aínda non sabemos datas da estrea desta nova serie de HBO. 

O conflito entre antigüidade e modernidade, foi e é unha constante no  mundo da arqueoloxía. Cidades como Roma ou París, cunha herdanza cultural enorme, resultan todo un reto á hora de xestionar a súa vida cotiá e as súas actividades económicas.

 Hai que preservar a esencia dos monumentos na máis pura paisaxe orixinal ou pódese e  débese facilitar a entrada de elementos modernos que fagan máis viable a chegada de turistas e con iso a entrada de diñeiro que á súa vez permita mellorar a conservación?

Nos últimos meses na cidade de Roma ao saltar á luz pública que a empresa estadounidense de comida rápida McDonald’s se dispoñía a abrir un dos seus restaurantes xunto á terma de Caracalla. Este recinto arqueolóxico alberga un dos complexos de baños máis espectaculares de cantos nos  legou a Antigüidade, sendo un dos principais focos de atención dos turistas que se desplazan cada ano ata a cidade. O proxecto, sin embargo,  chocou cos desexos do goberno italiano, moi centrado na protección do patrimonio dende que fai uns anos os seus antecesores recibiran unha severa advertencia por parte da UNESCO. Tanto o goberno municipal, como o ministro de cultura, opuxéronse á apertura deste restaurante e puxeron en marcha tódolos resortes legais para evitar que o proxecto seguira adiante. Finalmente, as obras de construcción foron paralizadas e quedaron en suspenso á espera dunha sentencia definitiva.

McDonald’s sin embargo está lonxe de aceptar a súa retirada do centro monumental de Roma, e  anunciou a próxima apertura doutro restaurante, nesta ocasión frente ó Panteón de Agripa, un dos edificios máis emblemáticos da Roma imperial. De momento, o ministro Bonisoli tamén  dixo que esta apertura lle parece unha mala idea, pero non se produciron accións legais contra o proxecto.

A cidade de Caparrá é unha das xoias de Extremadura. Antes de que fora abandonada era un próspero centro económico, xa que quedaba preto da Vía da Plata. De aquela gloria só quedan unhas ruínas. Os últimos gobernos intentárona potenciar para atraer turismo. Dentro do monumento destaca “O arco de Cáparra” e as termas datadas na época dos flavios.

O xacemento queda lonxe do núcleo urbán e isto provoca que non exista ningún suministro eléctrico regular. Cando se realizan eventos sempre hai que levar xeneradores provisionais.

Para paliar esta situación, a Deputación Provincial de Cáceres anunciou unha inversión de máis de sesenta e mil euros que dotarán a Cáparra dun tendido eléctrico moderno. E de paso, darán unha iluminación permanente ás ruínas.

Nunha nave industrial de Lorca atopáronse máis de oitenta mil pezas arquelóxicas. A unidade de protección do patrimonio da rexión de Murcia levaba tempo buscando esta nave e aos seus propietarios. Cando atoparon o almacén, lograron uns permisos pertinentes para poder entrar. 

Cando o fixeron, os axentes encontraron unha colección de máis de oitenta mil pezas de diversos tipos: ósos, cerámicas, moedas, obxectos metálicos….Todo o material foi requisado e posto en mans de expertos para ser catalogado e avaliado.

Os arqueólogos conclúen en que as pezas poden datarse da Idade do Cobre. Todo o material queda en mans das autoridades ata que se decida usalas.

Justo antes de Cristo é unha comedia cuxa primeira temporada de seis episodios estreou Movistar +. Con obxectos alugados en Cinecittà, os grandes estudios italianos onde se rodaron escenas de Gladiator ou Cleopatra, e convertindo a serra de Guadarrama en Tracia, os creadores de Camera Café lograron realizar unha divertida serie de romanos. Ambientada nun campamento militar, ten moito máis que ver con La vida de Brian ou con Golfus de Roma que co Julio César de Mankiewicz. Dirixida por Borja Cobeaga e Pepón Montero e protagonizada por Julián López, Xosé Touriñán, Cecilia Freire ou Priscilla Delgado, relata a historia dun nobre romano que, para salvar a vida, ten que alistarse nas lexións e acaba co seu escravo nun campamento militar de Tracia, unha rexión do sureste dos Balcáns. O momento no que transcurre a acción é o máis importante na historia de Roma: o final da República e o principio do Imperio, un dos máis estudados e levados á pantalla (dende as series Yo, Claudio ou Roma ata Cleopatra).

Se aínda hai lagoas no coñecemento da crise e da descomposición do Imperio Romano entre os séculos III e IV d.C, cando o emperador Diocleciano inaugurou a forma de goberno chamada Tetrarquía, quizais se poidan completar como consecuencia do achado casual dun conxunto de máis de 53.000 moedas almacenadas en 19 ánforas que viñeron á luz durante as obras de canalización eléctrica no municipio sevillano de Tomares no 2016.

Tres anos despois, un estudo técnico encargado polo Ministerio de Cultura da Xunta de Andalucía determinou que o botín contiña exactamente 53.208 pezas ou numos de bronce valorados en 468.230 euros, aínda que o seu valor histórico e científico é incalculable. Trátase de pequenas pezas que inclúen aos tetrarcas Diocleciano, Maximiano, Galerio Maximiano e Constancio, e que foron acuñadas en distintas cecas pertencentes a cidades do Imperio moi alonxadas entre si.

Por último, os investigadores din que estas pezas atopadas proporcionarán información sobre a vida cotiá dos romanos, sobre os fluxos monetarios e a dinámica poblacional do sur da Península.

Novos vestixios romanos, do século I, aparecen na rúa San Valero, xunto á Praza de La Seo de Zaragoza, onde se atopa o Museo do Foro Romano. O seu descubrimento ocorreu co inicio dos traballos de cambio de vertido que se van levar a cabo nesa rúa.

De forma obrigatoria, os arqueólogos municipais seguiron os traballos da obra civil, no que era previsible que puidese aparecer a continuidade dalgúns restos conservados no Museo do Foro de Caesaragusta e no recinto que está baixo a mesma rúa de San Valero. Obviamente, os vestixios corresponden ao foro, xa que atoparon a continuidade do gran sumidoiro, o muro de peche oriental do que se interpretou como curia (edificio de goberno da cidade) e varios solos da época romana.

Despois deste descubrimento, os arqueólogos municipais terán que estudar os restos descubertos durante algúns días.

O Museo Teatro Romano de Cartaxena acollerá o congreso sobre a pintura romana en Hispania que se levará a cabo do 25 ao 27 de abril.

Nestos días, diversas universidades europeas acudirán a esta reunión, que non se facía dende hai trinta anos, co fin de poñerse ao día e poñer en común as investigacións que se levan a cabo en relación cos novos conxuntos pictóricos  e falar sobre a mellora nos procedementos e técnicas de análise que implicou a aplicación das máis avanzadas tecnoloxías e como isto foi moi beneficioso para a conservación das obras e a súa posta en valor como elementos integrantes do patrimonio.

O illote de Sa Galera, cerca da costa de Palma de Mallorca, oculta enigmas que fascinan aos arqueólogos Ramón Martín e José Argüello que, dende 2012, que o escavaron xunto a 80 voluntarios: Por qué e quén foi responsable da morte violenta de dez personas na illa fai 2.000 anos? Por qué asasinaron a dúas mulleres embarazadas? A quén correspondía o cadáver do home rico? De momento, os especialistas lograron reconstruír o rostro dun dos desafortunados. As investigacións alargaránse ata 2024 e xa os historiadores levan investigando dende 1967.

O mineral en cuestión chámase Lapis Specularis, e está exposto no Museo Arqueolóxico Nacional (MAN), xunto con outras coleccións romanas do museo. Trátase dun espelliño de xeso cristalizado, e foi situado na exposición, entre as esculturas de Livia. O artista, Miguel Ángel Blanco declarou que é unha metáfora, que “nos envía a luz subterránea do seu imperio”. Este mineral recorda dúas facetas de Roma: por un lado, a súa riqueza e a súa economía, e por outro lado, está a parte mística, natural e máxica. Carmen Marcos, subdirectora del museo, sinala que non se moveu ningunha obra. Parece que o lapis specularis sempre estivo alí, co positivo e negativo que poida ter isto para os visitantes despistados.

Tamén cabe destacar o uso deste peculiar mineral na antigüidade, xa que naquel entón non se coñecía o vidro, e empregaban o lapis specularis como substituto.

A revista de National Geographic recolle este venres na súa edición dixital unha proposta de viaxe con destino Gijón especialmente recomendado para os amantes da arqueoloxía. A prestixiosa publicación fíxase neste caso no patrimonio histórico e cultural da cidade a través dos seus xacementos romanos, que poñen de relevo a importancia que tivo a cidade no Imperio Romano e Hispania. Destacando que «Gijón en particular e Asturias en xeral foron un lugar de referencia cultural da época romana», National Geographic recorda que a vila de Jovellanos alberga algúns dos restos romanos máis importantes da península Ibérica.

Na reportaxe faise un completo percorrido polas propostas arqueolóxicas da cidade que inclúe: Cimavila, a Muralla de Cimavila, as termas romanas de Campo Valdés, a estatua de Octavio Augusto, a vila romana de Veranes e o museo da Campa Torres.

Un equipo de arqueólogos descubriu unha nova sala da “Domus Aurea”, a gran vivenda de Nerón. No lugar achouse unha estancia decorada cunha esfinxe que permaneceu oculta os últimos dous mil anos. Trátase dunha estancia abovedada  e ricamente decorada, con recadros vermellos sobre un fondo branco, que conteñen no seu interior representacións moi coloridas de figuras mitolóxicas.

Un destes recadros amosa un guerreiro cunha espada que combate contra unha panteira. Tamén se aprezan representacións de centauros e do deus Pan, deidade silvestre e dos pastores na mitoloxía grega. Tamén se deu constancia de criaturas acuáticas reais e fantásticas e unha paisaxe con paxaros, motivos vexetais e estelas de colores.

Pero a pintura máis representativa é a esfinxe mencionada anteriormente, unha solitaria figura que se alza sobre un “betilo”.

A directora do xacemento, Alfonsina Russo, coincide en que grazas a este achado se coñecerán máis datos sobre os primeiros anos do principado de Nerón, un dos emperadores máis míticos da Antiga Roma.

O proxecto de recuperación e posta en valor do xacemento romano de entorno do Castillo da Duquesa de Manilva xa superou a súa primeira fase. A empresa Aratispi Patrimonio, especializada en xestión do patrimonio histórico, realizou labores de limpieza, delimitación e levantou topográficamente planos co estado actual do xacemento, descuberto nos anos 80.

O xacemento, declarado Ben de Interés Cultural (BIC), é un conxunto composto por necrópolis, vila, termas e factoría de salazón de pescado correspondente a un periodo que vai dende finales do siglo I d.C. a principios do V d.C.

O arqueólogo responsable dos traballos, Miguel Vila, explica que o xacemento sufriu o impacto do tempo, a erosión e a vexetación, que o perxudicaron.  «Retiráronse moitas especies invasivas cuxas raíces estaban afectando as estruturas, que romperon solos e muros. Pero son patoloxías propias de xacementos que se encontran á intemperie e cerca do mar», sinala o técnico.

Tras a limpeza e a topografía, a empresa responsable concluíu que o xacemento se encontra en mellor estado do que se esperaba.

O gran atractivo deste conxunto, unha vez que se poña en valor, será, segundo o arqueólogo, poder contemplar nun mismo lugar a evolución e a historia dende a época romana ata a ideade moderna co Castillo da Duquesa. «Un castelo completo co seu museo interior e no exterior os restos romanos conservados perfectamente, dan un gran xogo para a interpretación» conclúe Vila.

O muro de Adriano é un dos monumentos romanos máis emblemáticos nas illas británicas. Cada ano atrae a decenas de milleiros de turistas que se deleitan coa antigüidade dos seus restos e cos fermosos outeiros que hai ao seu redor. Este monumento representa unha gran fonte de ganancias para a economía local.

Sen embargo, o que os antigos bárbaros e medievais non conseguiron na súa época, estáse a facer hoxe en día: o Muro está sufrindo importantes estragos nunha das zonas deste. Debido á cercanía dun acantilado cunhas fermosas vistas, moitos turistas soben ao Muro para facerse fotos, provocando derrumbamentos de pedras.

O fotógrafo Pete Savin publicou nas súas redes sociais fotos do estado do Muro de Adriano para denunciar o seu mal estado. Grazas a isto, diversas autoridades están tomando medidas para poñer en marcha traballos de restauración e para concienciar aos visitantes da importancia de coidar este gran monumento.

Estes días de Semana Santa, a Deputación de Xaén organiza visitas teatralizadas e excursións para dar a coñecer o rico patrimonio ibero da provincia. O programa titulado Que veñen os iberos coincide este ano co 20 aniversario do produto turístico ‘Viaxe ao tempo dos iberos’. ‘Queremos poñer a disposición da cidadanía, tanto de turistas e visitantes como dos propios xiennenses, os xacementos iberos cos que conta esta ruta turística para que sean disfrutados polo maior número de persoas posible’ explicou o deputado de Turismo, Manuel Fernández.

As actividades previstas teñen carácter gratuito e para participar nas mesmas é preciso inscribirse na web do Viaxe ao tempo dos iberos.

Estas propostas forman parte do programa especial da Deputación impulsou este ano co motivo do 20 aniversario do Viaxe ao tempo dos iberos, unha programación que inclúe máis de 60 citas dende o equinocio de primavera ata o Nadal, que contempla espectáculos musicais, visitas teatralizadas, guiadas con expertos, ou talleres infantiles, entre outros.

Unha das mellores universidades do mundo volve a ofrecer este ano, na súa escola de verán, dous cursos intensivos de nivel universitario impartidos soamente en latín.

A. Gratius Avitus, un filólogo clásico de orixe española, será o encargado de impartir estos dous cursos en Londres de tres semanas cada un dende o 1 de xullo ata o 9 de agosto. O primeiro, Sermonis Latini Peritia atque Doctrina, trata sobre o uso idiomático do latín e a súa ensinanza, e o segundo, De Europææ Britanniæ Litteris Latinis, sobre a literatura británica en latín.

Os cursos outorgan crédito académico de nivel de licenciatura pero están abertos a todos. A escola de verán da UCL aspira a ter este ano un gran grupo de latinistas de diversas partes do mundo.

Este ano realizarase un dos traballos arqueolóxicos máis importantes en Mérida: a escavación da zona do Teatro Romano. Polo momento, os traballos levaranse a cabo en torno ao Peristilo, pero a idea é escavar todo o espacio nun período non moi longo de tempo, para recuperar as visitas que se adoitaban facer no lugar.

En canto ao Anfiteatro, polo momento non se espera levar a cabo ningunha actuación. Aínda así pénsase realizar algunha intervención nalgún momento para incrementar as visitas.

Xunto a todo isto, os arqueólogos tamén traballan en outros recintos como a “Horta de Otero” e a “Casa do Anfiteatro Romano”. Todas estas intervencións arqueolóxicas contribúen nunha gran parte a coñecer máis datos sobre o coñecemento da cidade histórica e incrementará considerablemente as visitas turísticas. 

Os labores de mantemento dunha carretera sacaron á luz unha necrópole romana no término municipal de Utrera, na provincia de Sevilla.

O importante achado produciuse no Torbiscal, un poboado onde se estaban a producir obras no cruce de dúas estradas, que deixaron ao descuberto un cemiterio cos restos de alomenos 30 enterramentos. Precisamente, preto do Torbiscal encóntrase un dos restos romanos máis importantes da rexión: o ponte romano de ‘Las Alcantarillas’.

Xavier Mena, técnico de Cultura do Concello de Utrera, declarou a un medio local que “as primeiras análises realizadas inducen a pensar que os corpos encontrados nesta importante necrópole corresponden ao século I d.C.”. Aínda que os restos achados estaban enterrados a moi pouca profundidade, conserváronse en moi bo estado debido a que as terras nas que se encontraban non foran utilizadas para labores de agricultura.

Os arqueólogos traballaron os últimos días para retirar os corpos, que xa pasaron á custodia dos organismos da Conserxería de Cultura da Xunta de Andalucía para que sexan sometidos a análisis. 

A Historia da Roma clásica foi unha das máis beneficiadas pola epigrafía, xa que, ao ser para os romanos as inscricións unha forma esencial de deixar o seu legado á posteridade, conservamos un enorme número delas en todos os rincóns do Imperio e o Mediterráneo.

Para achegar ao gran público o mundo da epigrafía, as súas formas de traballar, os seus obxectivos, a súa metodoloxía e algúns exemplos da súa labor, a Universidade de Alcalá de Henares organizou unha exposición baixo o nome de “Siste, viator", que permanecerá aberta ao público dende o 22 de febreiro ao 31 de marzo. No marco da complutense Capela de Ildefonso os visitantes poderán ver de primeira man unha gran cantidade de inscricións de diversos xacementos da Península, cedidos por varios museos de forma temporal para esta exposición. As pezas orixinais acompáñanse dunha coidada selección de carteis e audiovisuais que axudan a coñecer e entender toda a información que nos ofrecen as inscricións latinas antigas. 

A exposición “Siste, viator” é gratuíta, e pode visitarse todos os días con excepción dos luns que permanecerá pechada. Os xoves realízanse ademais visitas guiadas por un prezo simbólico dun euro para todos aqueles interesados en ampliar os seus coñecementos sobre o mundo da epigrafía.

En “La sombra de la conjura”, publicado no 26 de abril de 2017, foi editado pola editorial Eolas. Nesta novela narrase a historia do lexionario Tito Valerio Nerva e os seus compañeiros de centuria chega ao seu fin. Tras grandes esforzos para abortar a conxura existente contra a vida de Augusto, os lexionarios conseguen chegar ao corazón da trama e descubrir o momento no que se dispoñen a dalo golpe final. Circunstancias inesperadas farán que todo se complique, pero a entrada en escena de novas alianzas sairá en axuda de Valerio e os seus.

Como soe ser habitual nas novelas de Sergio Alejo, un dos puntos fortes de “La sombra de la conjura” son os aspectos militares. Se na primeira novela da triloxía foi a batalla de Accio a que nos fascinou e na segunda as guerras de Augusto contra os pobos do este de Europa, nesta ocasión por fin se desata a acción nas guerras cántabras. 

Ademais destas brillantes descricións de batallas, que xa estaban presentes nas anteriores novelas, “La sombra de la conjura” presenta algo que non estaba presente máis que en pequenos detalles nas súas predecesoras. Cando estamos a piques de chegar ao desenlace encontramonos con que nin os bos están loitando por unha causa tan pura nin os malos carecen de motivacións dignas para levar a cabo as súas accións. Nin Flavio, o cruel asesino sen escrúpulos, é tan malvado, nin aqueles que tramaron a morte de Augusto son a personificación da perversión.

“Justo antes de Cristo” estrearase en Movistar+ o próximo 5 de abril para reflexar con humor o sucedido na época inmediatamente antes do Ano Cero. As familias mosqueadas, as pelexas entre primos e as mortes por caídas tontas son unha pequena mostra do que vai ser esta serie que conta con 6 episodios na súa primeira temporada e que arrancará no ano 31 a.C. Contará con diálogos disparatados, moitas intrigas, persecucións e asasinatos.

Manio Sempronio, interpretado por Julián López, é un privilexiado patricio que mata a un senador sen querer. Por isto, é condenado a morte. Pide entón que lle conmuten a pena e envíano a Tracia como lexionario. Pero as súas gañas de querer ser un heroe farán que a paz dure pouco. Na súa misión, acompáñao Agorastocles, un personaxe con ambicións propias, interpretado por Xosé Antonio Touriñán. Isto suporá o regreso de Touriñán á televisión tras a saída do programa Land Rober Tunai Show para tomarse un descanso.

Un estudio realizado por especialistas da universidade de Viena desvela que, tal e como afirmaba Plinio o Vello nas súas crónicas, os gladiadores bebían despois dos combates unhas bebidas feitas de cinzas de prantas.

Todo isto descubriuse a raíz da análise dos ósos de varios gladiadores de Éfeso, unha antiga cidade romana que se atopaba na actual Turquía. Neles encontraron altos niveis de estroncio e calcio, moito máis elevados que nos restos dos habitantes dese lugar, o cal confirma, ao seu parecer, que os gladiadores tiñan que haber tomado de xeito habitual cinzas de vexetais.

A razón segue sendo descoñecida, pero suponse que o facían baseándose en crenzas populares que lle outorgaban a esta bebida un valor vigorizante e a propiedade de curar moito máis rápido as feridas.

O novo achado realizado en Pompeia, a cidade arrasada pola erupción do Vesubio no 79 d.C., é un fresco excelentemente conservado que representa o mito da beleza de Narciso, atopado nunha luxosa casa nas novas escavacións que se están a realizar. Nesta morada xa se atopara fai uns meses outro fresco de carácter sexual que representaba a Leda e o cisne.

Os arqueólogos pouco a pouco están descubrindo esta casa, cuxas decoracións se conservan en moi bo estado, e que representan delicados adornos florais. No atrio onde se achou o fresco de Narciso aínda son visibles as escaleiras que conducían ao piso superior. Tamén se descubriu un sótano que servía de almacén.

Segundo o director desta obra arqueolóxica, o ambiente da casa está impregnado de alegría, beleza e vanidade, e a decoración é luxosa. Esta decoración seguramente se remonte aos últimos anos da colonia, debido á gran conservación das cores.  

O de Graccurris é un dos xacementos arqueolóxicos más importamtes da rexión nororiental da Península Ibérica. Esta antiga cidade romana foi fundada por Tiberio Sempronio Graco, o pai dos famosos tribunos da peble Tiberio e Cayo, no 179 a.C, como parte da súa labor como gobernador de Hispania. Durante a época imperial foi un municipio próspero que chegou a acuñar as súas propias moedas ata que, xa na Idade Media, foi perdendo importancia e acabou por deseparecer.  

O que queda da cidade de Graccurris encóntrase no xacemento das Ereas de San Martín, na localidade de Alfaro. É unha visita moi atractiva para todos aqueles amantes da Cultura Clásica interesados en coñecer as estruturas urbanas romanas nesta parte da Península.

Na última campaña, Graccurris foi escavada e acondicionada pola empresa Qark Arqueología, que ademais de sacar á luz novos vestixios, invertiron parte do seu presuposto en facer a visita do xacemento máis atractiva aos seus visitantes. Instalaron unha nova e moderna cartelería con todo tipo de datos, esquemas, reconstrucións e planos cos que os visitantes poden adentrarse na historia deste municipio dende antes da chegada dos romanos, ata a súa desaparición na época medieval. Ademais dos carteis, melloráronse os camiños e as pasarelas de forma que o visitante pode desprazarse polo xacemento de forma cómoda e sinxela.

O técnico de Cultura do Concello de Utrera, Javier Mena, denunciou o saqueo de 14 dos 63 enterramentos romanos descubertos no poboado de El Torbiscal, como resultado do proxecto para remodelar a intersección da estrada N-IV coa autonómica A-471. Ao parecer estos sepulcros foron violados por uns individuos que mesmo ameazaron cun pau e agrediron ao garda que custodiaba o xacemento arqueolóxico.

En concreto, descubríronse 63 enterramentos divididos en dous sectores e cuxa cronoloxía arrancaría no século I da nosa era ata o século IV. Trátase, en todos os casos, de simples tumbas de campesiños das fincas agrarias que funcionaban nesta zona baixo o Guadalquivir durante o período do Imperio e da época tardorromana.

Os arqueólogos, según detallaron, apenas atoparon restos: dous pendentes e unha pulseira. Os enterramentos foron xa selados para a súa preservación no mesmo enclave onde foron localizados, despois de que os especialistas extraesen diversos elementos e pezas para o seu estudo científico. 

Fai vinte anos en Valencia iniciouse o proceso de contrución da que sería unha casa para o presidente de Les Corts, pero pronto se descubriu que nesta calle se atopaban baixo terra uns restos romanos da antiga cidade.

Desgrazadamente, agora estes restos atópanse soterrados outra vez baixo terra, coma se nunca houberan existido. Esta decisión débese a que o solar atopábase en estado de abandono patrimonial, causando risco para a hixiene pública, o que fixo que os habitantes da cidade se manifestaran poñendo pancartas no lugar. Moitos lamentan esta decisión, á que califican de “trapalleira” e “apresurada”.

É aquí cando Guardeño se pregunta se os que loitaron tanto por este patrimonio poderán volver a velo ou, “como adoita pasar na nosa cidade, esta provisionalidade será xa in saecula saeculorum”. E é que, como os veciños, témese que Valencia decidira outra vez enterrar as súas raíces ao non saber qué facer con elas.

A pesar de que a cidade Israelí de Beit Shean ten unha historia curta en comparación coas de Oriente Próximo, nos seus arredores encóntranse restos de urbes moi antigas. 

Os habitantes desta cidade están acostumados a achados arqueolóxicos, pero poucas veces se producen dunha forma tan inesperada como esta. Unha muller paseaba polos arredores dun cemiterio despois dunha tormenta. Nun talude de area, a muller observou unha figura que lle semellaba a un rostro humano, e era un busto de pedra.

Os arqueólogos chegaron ao lugar e fixeron as escavacións previas, onde atoparon un busto antigo xunto con outro de tamaño similar. O xefe adxunto da unidade de Prevención de Roubos da AAI, Eitan Klein, indicou que os dous bustos son de estilo oriental, cada un pesa 30 quilos, están feitos de pedra caliza e dátaos no período romano tardío (séculos III-IV despois de Cristo).

Os arqueólogos declararon que posiblemente tiñan unha función funeraria e estiveran situadas preto dunha cova ou monumento fúnebre que polo momento non se puido localizar.

Esta escultura, representación da deusa Afrodita (Venus na súa forma romana) á que se lle atribuían os dons da beleza e do amor, foi achada no ano 1750 no anfiteatro de Capua, motivo polo cal adquiriu o sobrenome co que actualmente se coñece.

Anos despois, no ano 1820, esta estatua que formaba parte da decoración do segundo anfiteatro máis importante de Roma despois do Coliseo, foi restaurada nos brazos, drapeado e nariz.

Os investigadores afirman que esta escultura de mármore foi feita durante o mandato do emperador Adriano (do 117 ao 138 d.C) e que é unha copia dunha feita por Lisipo, o escultor predilecto de Alexandre Magno.

Esta escultura é noticia hoxe en día polo seu traslado dende o Museo Arqueolóxico de Nápoles, onde permanecía ata agora, ao Museo Nacional de Belas Artes.

Debese ter moito coidado cos superlativos, por exemplo, “a cidade máis grande do mundo” entraña moitos perigos, porque as cifras bailan e a realidade é moito máis complexa e variable do que podemos pensar. Ademais, evitar os superlativos é unha forma de humildade, de recoñecer os límites do coñecemento. Cando nos referimos á historia isto é especialmente certo, porque se algo cambia é o pasado.

Esta semana, grazas á aparición dunha inscrición, confirmouse que a erupción do Vesubio non tivo lugar o 24 de agosto, como deixou escrito Plinio o Xove, senón que se produciu  máis tarde, en outono. Numerosos indicios apuntaban neste sentido, como a aparición de froitas propias desa estación ou a roupa de abrigo que vestían as vítimas, pero ata agora non se encontrara ningunha proba. Isto vai a obrigar a cambiar os libros de historia... unha vez máis.

O conselleiro de Cultura en funcións, Miguel Ángel Vázquez, visitou este pasado venres o conxunto arqueolóxico de Itálica, en Santiponce (Sevilla), onde puido coñecer o edifico da Exedra, unha das construcións de maiores dimensións da cidade romana que, por pimeira vez tras o seu descubrimento, será accesible ao público.

Esta área engloba unha estancia destinada a letrina colectiva que conserva un pavimento de mosaico con escenas cómicas de pigmeos loitando, rodeado por unha canle pola cal esvaraba a auga corrente e polos asentos que servían de retretes.

Trátase dunha das escasas certificacións deste tipo de espazo de servizo conservado en Hispania. A Exedra conta con catro mil metros cadrados e comezou a ser escavada a inicios dos anos trinta do século pasado. Ademais da letrina colectiva, tamén había presenza doutros espazos singulares, tales como a palestra de exercicios ximnásticos e a mesma exedra que lle dá o seu nome. Todo isto foi utilizado por algúns investigadores para defender a identificación deste edificio coa sede dunha asociación colexial na época romana.

Investigadores israelís descifraron nun anel de fai 2.000 anos o nome Pilato, podéndose referir así ao gobernador romano Poncio Pilato, quen deu orde de crucificar a Xesucristo. Na peza distínguese unha xerra de viño rodeada pola inscrición “de Pilato”, escrita en grego antigo.

A peza foi atopada entre miles de obxectos dunha campaña de escavación realizada a finais dos anos 60. Foi limpada, analizada e descifrada recentemente cunha cámara especializada. Segundo os investigadores, o estampado do anel trátase dun tipo de selo distintivo da cabalería romana, á cal pertencía Poncio Pilato.

A Ponte de Alcántara é un dos monumentos máis espectaculares da civilización romana na Península Ibérica. Consta de seis arcos sostidos por cinco piares sobre o río Texo, na provincia de Cáceres. Foi construído entre os anos 103 e 104 d.C polo emperador Traxano.

Ao longo da súa historia esta ponte sufriu un gran número de derrubamentos e reconstrucións. No ano 1924 a Ponte de Alcántara foi declarada Monumento Nacional. Isto dálle unha protección especial, prometida por institucións e gobernos. Sen embargo, esta construción está moi degradada e nas súas pedras pódese ver o abandono e o paso do tempo.

Numerosos colectivos, como os promotores do Día da Romanidade, piden ás administracións públicas que interveñan para frear o deterioro da ponte. Fan falta recursos, fai falta financiamento e fai falta promoción dun monumento que todos os amantes da Cultura Clásica deberían coñecer, visitar e respectar.

A cantidade de obxectos arqueolóxicos que se atopan no Museo Arqueolóxico de Nápoles fixo que os profesionais “redescubriran” unha botella case chea de aceite nos almacéns do museo, mentres preparaban a zona para gravar unhas tomas para unha canle de televisión. Descubriuse que esta botella fora achada nas primeiras escavacións en Pompeia, durante o reinado do que posteriormente sería Carlos III de España. Debido a que os métodos de escavación da época eran moi rudimentarios, posúense moi poucos datos acerca do obxecto, que ao parecer podería ser a mostra de aceite máis antiga do mundo.

A botella e o seu contido foron trasladados a un laboratorio para ser analizados e poder concretar máis datos sobre a súa orixe. Este estudo aportará máis coñecementos acerca da elaboración do aceite no mundo romano.

Palencia recuperará o tesouro que os irmáns Eusebia e Tomás Roldán encontraron en 1937 en Valsadornín, un caldeiro de cobre con máis de 10.000 moedas romanas acuñadas no siglo III.

Este tesouro chegou ao museo de Palencia despois da Guerra Civil e dende 1957 estaba sendo restaurado por integrantes expertos do Museos Arqueolóxico Nacional.

Agora está, por fin ,despois de oito décadas, exposto en Palencia de novo dende o mes de outubro.

O  Dedo Perdido do Emperador Constantino

Encontrouse no Museo do Louvre, despois de unha 

inspección rutinaria levada acabo polo departamento de antigüidades gregas, etruscas e romanas, descubrindo  un dedo de bronce dun gran tamaño (38 cm) que estivo conservado no Louvre desde o ano 1863. 

E despois do inesperado descubrimento, os investigadores expuxeron a teoría de que o dedo pertencía a  estatua que representaba a Constantino I o Grande, da que solo se mantén a cabeza, a man, e que se conservan nos Museos Capitolinos en Roma. 

Á man desta estatua, curiosamente sempre lle faltou o dedo índice, pero, grazas á tecnoloxia de virtualización e impresión 3D puídose facer unha copia do suposto dedo índice do emperador Constantino, que foi levada a Roma para ver se encaixaba na man. 

Por sorte esta teoría converteuse en realidade, facendo que a dirección do Louvre pedise permiso para traer os restos da estatua e presentala por fin completa no Louvre, malia isto todavía esta en proceso. 

O noroeste da península ibérica, en particular a provincia de León, concentra o maior complexo de minas de ouro da época romana de toda Europa, pero o paso do tempo e a actividade humana foi destruíndo parte dese extenso patrimonio mineiro.

Agora, investigadores de catro universidades españolas combinaron tecnoloxía láser e dróns para estudar as infraestruturas mineiras que utilizaron os romanos cando retiraron ouro no noroeste de España fai dous mil anos.  A superficie cartografiada equivale a máis de 40.000 campos de fútbol como o Santiago Bernabeu.

Os reporteiros falaron con dúas profesoras dun método para aprender latín como se fose alemán, francés ou inglés.

O latín podería deixar de ser unha lingua morta grazas a un método de aprendizaxe que permite falalo con fluidez.

Falaron disto con Alba Pozuelo, que é profesora de Literatura, Tradición Clásica e Retórica e Poética na Universidade de Málaga. Ela reúnese cada semana cun grupo que coñeceu na Asociación Cultura Clásica de Madrid para falar en latín.

Por outra banda, está Gema Navarro, que é profesora nun instituto en Estepa. Ela dinos: “Eu levaba 25 anos dando latín da mesma maneira e xa era hora de cambiar”. Dende entón, xa non lle pregunta aos seus alumnos para que serve o latín.

Alba e Gema atrevéronse a falar entre elas en latín e demostraron que se desenvolven case tan ben como en castelán. De feito, descubriron tamén que Alba ten en Twitter unha conta que segue a información de Málaga en latín. Por último, reivindicaron as asignaturas de humanidades e a súa tremenda utilidade.

Durante moitos anos, e tendo en conta o importante que era na Hispania romana a cidade de Zaragoza, os arqueólogos sempre se preguntaron se habería, ou máis ben, por qué no había, restos dalgún teatro romano nesta cidade.

Este misterio resolveuse cando, fai uns días, encontraron nas escavacións que se están levando a cabo no solar da Caixa de Aforros e Monte da Piedade desta cidade, restos que aínda non están confirmados pero todo indica que poderían ser parte dese hipotético teatro que existía alí neses tempos.

Fonte e imaxe | Heraldo

Publicado por: Victoria Esperanza Pazos Álvarez. (22/11/2018)

Antes de chamar a atención de turistas de todo o mundo polo seu sol e a súa costa, chamou a atención dos romanos fai máis de dous mil anos. Estes escolleron este lugar pola súa posición estratéxica para a vixilancia militar.

Os achados foron realizados pola Universidade de Alicante, e terminaron con algúns mitos que había arredor das ruinas de Tossal de la Cala, como por exemplo o de que fóra un poblado ibero dos séculos III e II a.C., e determinouse que era nada máis e nada menos que unha fortificación romana.

A recuperación do Templo Romano de Córdoba e a súa posta en valor, é un dos grandes proxectos que o Concello desta cidade puxo en marcha nos últimos tempos. 

Discrepancias co consistorio levaron á empresa á que se lle adxudicara esta tarefa, a retirar os seus traballadores do lugar, do que permaneceron apartados e coas obras paradas durante dúas semanas.

O Concello de Córdoba mantén as espectativas de poder abrir o Templo Romano ao público o próximo ano.

Unha inscrición a carboncillo descuberta nas paredes dunha das casas de Pompeia, acaba finalmente coa dúbida histórica sobre a data da erupción do Vesubio que sepultou á cidade, e que foi o 24 de outubro e non o 24 de agosto do ano 79 d.C como se cría.

O descubrimento foi presentado hoxe polo parque arqueolóxico de Pompeia, e calificada polo ministro de Cultura italiano, Alberto Bonisoli, como «extraordinario». 

Ata agora, en moitos libros e guías sinalábase que o día da erupción foi o 24 de agosto do ano 79 d.C basándose nunha carta de Plinio o Xove enviada a Tácito, pero outros expertos apuntaban que iso debeuse a erros de transcrición e falaban do 24 de outubro.

As escavacións realizadas no último mes no xacemento arqueolóxico de Lugo de Llanera, deixaron ó descuberto os restos dun edificio de grandes dimensións, que corresponden as termas dunha estación balnearia de aillamento romano, Lucus Asturum.

O inmoble constaría de catro estancias, e os restos achados permiten determinar que entre elas había unha sala calefactada e outra con chan hidrófugo.

Non obstante, o espolio sufrido na zona fixo desaparecer numerosos restos, pero o equipo arqueolóxico, dirixido por Esperanza Martín, continuará traballando na zona.

Por outra banda, durante a xornada do 21 de outubro, o xacemento estará aberto ó público, con visitas ás 11 e 12 da mañá, e ás 4 e 5 da tarde.

O director e produtor Ridley Scott xa comezou a escribir o guión da secuela de Gladiator. 

A historia deste spin-off céntrase na vida de Lucio, a quen salvou a vida Máximo (Russel Crowe) fronte a Cómodo (Joaquin Phoenix).

A Gladiator orixinal fixo que Russel Crowe conseguira, fai 18 anos, o Óscar a Mellor Actor. Ademais, o filme conseguiu, entre as súas 12 nominacións, gañar cinco premios, incluíndo o de Óscar a Mellor Película.

Ridley Scott ten varios proxectos en produción, como a adaptación do clásico de Disney “Merlí o encantador” ou “Raised By Wolves”, unha serie para TNT.

As recentes escavacións no xacemento arqueolóxico de Los Villares (Andújar) deron a coñecer un “elemento mobiliar” como ningún outro no mundo romano. A escultura atopada está fabricada en óso, e posúe unhas dimensións de 1 metro por 50 centímetros aproximadamente. Xunto a esta estatua atopáronse tamén outros achados como unha estrutura de época ibérica e dúas estruturas de fornos para a produción de vidros, o que indica que había unha industria deste material.

O concello de Andújar organizou unhas xornadas informativas para dar a coñecer o traballo realizado e promover e reforzar a identidade cultural.

O concurso viviu a súa catarsis tras a entrega de premios, e a face de todos os participantes mostrábase feliz polo traballo ben feito, polo recoñecemento e pola experiencia que os acompañará toda a vida.

Os grupos premiados foron:

 ·  En Traxedia Grega gañou o Colexio Inmaculada Jesuitas de Alicante por “Hipólito de Eurípides” e o IES Menéndez Pidal de A Coruña por “ Las troyanas de Eurípides”.

  ·  En Comedia Latina gañou o IES Menéndez Pidal por “Miles Gloriosus de Plauto”.

  ·  En Fomento da Cultura Clásica gañou o IES Fuente Nueva coa obra “Anagnórisis”, a partir de “Las Coeforas de Esquilo”.

Ademais o xurado deulle unhas mencións especiais ás actrices Eva Jáudenes e Marina Dans que interpretaban os personaxes de Hércuba e Corifeo na obra “Las Troyanas”.

Ao final, todos os integrantes dos grupos reuníronse formando un gran círculo e collidos da man entonaron unha súplica dos deuses protectores. 

Existe dende fai moito tempo a teoría de que a primeira Complutum era un pequeno asentamento, e que nun momento dado, os seus habitantes desmontárona para reconstruíla máis cerca do río. 

Sin embargo, un equipo de arqueólogos acaba de descubrir que en realidade todas as ruinas formaban parte dunha mesma cidade  de aproximadamente 35 hectáreas. 

Ademais, as ruinas que se descubriron (unha porta de entrada, un templo e unhas termas) son posibles indicadores de que era unha cidade importante.

Os novos restos de moedas,sandalias e cravos, encontrados en Ourense, axudan aos expertos a reconstruír como os romanos conquistaron as tribus de Galicia e do norte de Portugal.

O xacemento de moedas de bronce, que datan do 25- 26 a.C, proban a teoría xa esistente de que estas rexións xa estaban baixo o dominio romano a finais do século I aC e que foron conquistadas por un pequeno continxente formado por uns,  aproximadamente, 1000 ou 800 soldados, que se estableceu  neste lugar de forma aparentemente temporal.

A aparición dunha Venus do século II  na Villa Romana de Salar marca un antes e un despois na historia do municipio de tan só 2700 habitantes.  Segundo Manuel Moreno, técnico da escavación e experto na arquitectura romana doméstica, "o xacemento de Salar é un dos mellores referentes das villas en España".

Unha das partes máis significativas do mosaico de caza mostra un xinete morto co cabalo tumbado, e outro xinete, este cunha actitude triunfal, que está atacando un xabarín. "Pola súa ubicación, podería ser a representación do propio propietario da vila, algo moi natural entre os poderosos romanos" narra Moreno. "A iconografía estaba moi pensada para impresionar aos visitantes, algo que tamén destaca a importancia e o poder adquisitivo do dono da residencia" explican os arqueólogos que traballan en Salar.

Os expertos inciden en que a ubicación é perfecta. Precisamente pénsase que o bo estado de conservación está relacionado cun río cercano e as súas crecidas de arxila,  que sepultaron e protexeron os restos.

En 1963, en Broughton (Londres), Gran Bretaña, un labrego de nome  Jonh Taylor, descubriu, un día que estaba arando, encontrase  ese mesmo día  un sarcófago dunha muller romana de  fai 1.700 anos. Este suceso fixo que se iniciasen investigacións na zona. 

Hoxe en día encontrase posicionado un equipo de investigación que, grazas á axuda, das mellores tecnoloxías, polas cales se puido facer radiografías da vila, encontrando paredes e foxas sen poñelas en perigo, e saber o seu tamaño, que é aproximadamente o do Pazo de Buckingham.

A conserjería de cultura enviou ao ministerio de Cultura e Deportes o expediente da candidatura do Conxunto Arqueólogo de Itálica a Patrimonio Mundial da Unesco. 

Según Vázquez, a Junta vai presentar unha actualización do Plan director con datas concretas “na liña de conseguir un recoñecemento internacional”. 

O consejero valorará propostas para decidir cales se elevan ao Consello de Patrimonio Histórico Español. O consello, a súa vez, resolverá as candidaturas españolas que se enviarán á Unesco pra que formen parte da Lista Indicativa de Patrimonio Mundial. Vázquez informa que as candidaturas a Patrimonio Mundial teñen que permanecer como mínimo un ano na Lista Indicativa antes de poder optar a Lista Representativa, é decir, ao recoñecemento final da Unesco. Florin Andone

Estas moedas foron atopadas no sótano do Teatro Cressoni de Como, un anfiteatro antigo no norte de Italia, e datan da época imperial romana.

Aínda que de momento se descoñece o valor das moedas, algúns medios italianos falan de que poderían valer millóns de euros. ''Non sabemos todavía a importancia histórica e cultural do descubrimento'', asegurou o ministro de cultura, Alberto Bonisoli. 

O Teatro Cressoni abreu no ano 1807 e cerrou no 1997.

No campamento romano de Penedo dos Lobos (Ourense) descubriuse a presenza militar máis antiga en Galicia.

Neste campamento encontrouse material militar romano entre o que se atopan unhas sandalias romanas as denominadas “caligae” e unhas moedas acuñadas por Publio Carisio.

Estes achados sitúanse cronolóxicamente nas guerras Cántabro-Ástures coas que o imperio romano rematou a conquista a Hispania

As autoridades sirias esperan abrir as portas para o turismo o próximo verán.

Esta xoia arquitectónica foi obxectivo de saqueos e de ataques terroristas durante moito tempo, agora, despois de todo, coa axuda de grandes potencias mundiais, esperan poder facer que Palmira recupere todo o seu esplendor.

Esta restauración está respaldada pola UNESCO, xuntos esperan poder restaurar todo o que foi destruído.

Actualmente, neste pobo viven unhas 600 persoas, pero fai 2.700 anos por esta cidade pasaron fenicios, romanos e islámicos. Durante as escavacións realizadas no lugar, atopáronse as murallas que rodeaban a cidade e unha mansión de 600 metros de planta. O xacemento enteiro consta dunhas 60 hectáreas.

Os historiadores pensan que o asentamento na zona comenzou dende o Bronce Final (dende o 1250 a. C. hata o 850 a. C.) e durou ata o século X d. C. Cabe dicir que durante a etapa republicana (cara o 189 a. C) a cidade foi controlada polos romanos.

Imaxínanse cantar o himno do seu equipo celebrar un gol ou recitar as alineacions en latín? Mentres que as linguas clásicas parece que van morrer nas aulas.

 O latín lograse colar a golpe de “tuit” no deporte rei. Moitos afeccionados españois xa crearon contas para animar ao seu equipo en latín. Pero o primeiro club español en ter unha web propia, é o CD Barco, equipo da terceira división.

Esta inciativa logrou que moitos equipos coñecidos "tuiteen" en latín promovendo así a linguaxe.

As escavacións realizadas no último mes no xacemento arqueolóxico de Lugo de Llanera, deixaron ó descuberto os restos dun edificio de grandes dimensións, que corresponden as termas dunha estación balnearia de aillamento romano, Lucus Asturum.

O inmoble constaría de catro estancias, e os restos achados permiten determinar que entre elas había unha sala calefactada e outra con chan hidrófugo.

Non obstante, o espolio sufrido na zona fixo desaparecer numerosos restos, pero o equipo arqueolóxico, dirixido por Esperanza Martín, continuará traballando na zona.

Por outra banda, durante a xornada do 21 de outubro, o xacemento estará aberto ó público, con visitas ás 11 e 12 da mañá, e ás 4 e 5 da tarde.

Un grupo de arqueólogos que traballan no parque arqueolóxico de Pompeia, atoparon un fresco erótico en perfectas condicións. Este fresco mostra unha das pasaxes do mito erótico de “Leda e o cisne”.

O mito conta que, cando Leda (a muller de Tindareo de Esparta) estaba a carón do río Eurotas, foi seducida por Zeus (transformado en  cisne). Leda mantén relacións sexuais có cisne a carón dó río e esa mesma noite tamén as mantén có seu marido. Ó día seguinte, Leda pon dous ovos de onde nacen os xemelgos Cástor e Pólux, Helena (futura muller do rei Menelao) e por último Clitemnestra. Pero só Helena e Pólux eran considerados fillos de Zeus, polo tanto inmortais.

O fresco mostra a pasaxe de Leda mantendo relacións con Zeus a carón do río. A imaxe está tan ben conservada que sorprende ata ós arqueólogos, que non dan crédito a pensar que, despois de case 2.000 anos, o fresco sexa tan nítido e estea tan ben conservado, a pesar das capas de cinza despois da erupción do Vesubio.

O fresco será gardado e exposto nun museo para disfrute de todo o público.

O traballo das escavacións está liderado polo arqueólogo Sebastián Celestino Pérez. O presidente da Fundación Palarque quere acercar á sociedade os resultados desta investigación arqueolóxica.

A especularidade do xacemento vén dada tamén polo “estado de conservación extraordinario das estruturas de adobe e de material orgánico como madeira, que chegou ata hoxe como se fose un xacemento submarino.

Construíndo “Tartesos”, impúxose a 5 proxectos finalistas dun total de vinte e cinco canditaturas presentadadas nas últimas deliberacións do xurado. Dous destos cinco finalistas eran traballlos arqueolóxicos no extranxeiro.

Valencía é unha desas cidades europeas que viu pasar moitas culturas e pobos por ela. Valencia foi unha importante cidade romana, urbe medieval musulmá, e centro comercial e político durante a modernidade.

O circo romano de Valencia é un dos edificios de ocio máis importantes da cidade. 

A espiña é un eixo central en torno a cal xiraban os carros para alzarse coa vitoria. A espiña adoitaba estar decorada con todo tipo de esculturas e relevos, xa que era a zona de circo que recibía de forma preferencial as miradas de tódolos espectadores. No caso do circo romano de Valencia, a espiña quedou oculta en parte do cemiterio de “San Juan del Hospital”, en concreto, nunha capela dedicada a Santa Bárbara e nunha cripta cun pudrideiro.

Tras unha serie de labores de consolidación, anunciouse que o pudrideiro que esconde os restos da espiña do circo será moi pronto visitable, no momento no que se remate de colocar a escaleira e o andamio que permitirá moverse pola zona con seguridade.

Uns arqueólogos que se atopaban facendo uns traballos nunha escavación en Terracina (un municipio de Italia), nunha zoa que foi destrozada en outubro do ano pasado debido a unha tormenta, topáronse o día un de maio coa estatua dun guerreiro romano que data do século dous.

Esta escultura atopouse na mesma área onde xa fora identificada unha terma romana que contiña seis estatuas, entre as que se encontraban unha do deus  Xúpiter e outra da deusa Diana.

As obras de urbanización da parte baixa da praza de Seo, en Tarazona (Aragón) están paralizadas dende hai unhas semanas debido a aparición no subsuelo duns restos romanos que os arqueólogos datan entre o século I e II.

Nun primeiro nivel xa se atopara un chan de época medieval, que unha vez retirado desvelou a presencia de varias estruturas murarias (entre as que se encontra un muro que, debido as súas proporcións, se especula que non formaba parte dun edificio calquera) e abundante material arqueolóxico, principalmente cerámica.

“Cando alguén se quere decatar de información doutra persoa, o primeiro é mirar o seu lixo”, afirma o arqueólogo Darío Bernal. Pero se eses refugallos, amontoados nunha inmensa maraña que rozou os 30 metros de alto, teñen case dous milenios de antigüidade, convértense ademais nun valioso espello do esplendor económico e social de toda unha cidade. Iso xusto é o que contan os estratos do  testaccio haliéutico, o último gran achado arqueolóxico de Cádiz, que permitiu contextualizar a importancia que a capital tivo durante o Imperio Romano.

De que  Gades —nome romano da localidade— era unha cidade importante xa daba boa conta o seu teatro, o máis antigo da Península, ou o seu acueduto, do cinco máis longos do imperio. Esa importancia a completa agora a Universidade de Cádiz (UCA) co descubrimento desta gran maraña pública que estivo activo desde o ano 50 antes de Cristo durante máis dun século. O vertedoiro, da que non se tiña constancia documental ata agora, escóndese nas inmediacións da céntrica praia da  Caleta, antigo porto romano da cidade.

A mesma inscrición de petición de auxilio ao oráculo de Apolo de Claros apareceu diseminada polos confíns do Imperio Romano: nun fortín do muro de  Adriano en Britania, ás portas do deserto do Sahara, en Volubilis, na costa balcánica de Dalmacia, na fronteira africana de Numidia... e nas Pontes, na rexión de  Brigantium, no norte de Hispania. Un grupo de historiadores anglosaxóns cren que esa misteriosa mensaxe de socorro que invocou unha cohorte de lexionarios en Britania ou quizais os soldados do campamento de Sobrado dos Monxes, a 40 quilómetros das Pontes, tiña relación coa peste  antonina, o primeiro brote letal de vexigas que devastou o Imperio romano a partir do ano 165 e aterrorizou a Galeno, o máis famoso médico da antigüedade, que fuxiu de Roma por medo ao contaxio. 

As dez inscricións están dedicadas a Apolo porque a lenda di que a praga  antonina orixinouse cando, durante unha guerra afastada, un lexionario romano entrou a saquear un templo de Asia Menor dedicado a Apolo e abriu un cofre do que saíu un gas  velenoso que diseminou dita enfermidade por todo o orbe.

Castro de  Santomé, século IV da era cristiá. Un fortuíto incendio obriga aos habitantes deste lugar, que foi na súa orixe (século II antes de Cristo) un asentamento  castrexo, a fuxir co posto para escapar das chamas

Case 17 séculos despois, na primavera do ano 2019, da apresurada marcha daqueles habitantes do Castro de  Santomé, situado no perímetro do que hoxe é a cidade de Ourense, unhas escavacións arqueolóxicas están a permitir sacar á luz curiosos achados da vida cotiá daquel asentamento  tardorromano, de mediados do ano 300, desde muíños columnas, picos, sachos e mazos como os da actualidade, carbón e ata moedas de século IV correspondentes ao a etapa do emperador romano Constantino II.

Todos estes retrincos da historia de Ourense, saen á luz a través do proxecto arqueolóxico " Santomé 2019" que dirixe o arqueólogo Eduardo Breogán Nieto, e que está a emocionar tanto a expertos como a profanos, a través da completa información histórica e fotográfica que están a facer a través de todas as redes sociais, e en especial á nova revista dixital "Tvtelae", que difunde todo o que vai ocorrendo en  Santomé.