Dies lustricus

Era un colgante ou medallón que se poñía aos nenos varóns nove días despois do seu nacemento. 

Levábase ao redor do pescozo, como amuleto para protexer ao seu portador contra os malos espíritos. As nenas levaban outro tipo de amuleto ata a véspera do seu matrimonio, cando llo retiraban, ao mesmo tempo que os seus xoguetes infantís. Entón, deixaban de usar roupa de nena e empezaban a usar vestidos romanos de muller.  

Os nenos romanos nados libres seguirían levando a bulla, xunto coa toga praetexta, ata a idade de portar a toga viril, aos 16 anos. 

Cando pasaban á idade da adolescencia e chegaban a ser cidadáns romanos, gardábase entón con coidado, consagrándoa aos deuses Lares. 

Podíana volver sacar en ocasións especiais, para que os protexera contra as forzas do mal e as envexas dos homes. 

Podían facerse de diferentes materiais, como é o caso de chumbo cuberto con láminas de ouro dos ricos ou de coiro ou tea para os máis pobres.

Normalmente redonda (tamén en forma de corazón ou saquiño), usualmente colgábase ao pescozo e podía conter diferentes amuletos protectores, símbolos fálicos polo xeral, en metal ou pedras preciosas, pero tamén plantas ou sustancias con propiedades supersticiosas.

No dies lustricus tras purificar (lustrare) aos nenos dábaselles o nome. 

Os cidadáns (cives) romanos libres tiñan tres nomes:

• PRAENOMEN: equivalente ao "nome de pila" actual (eran moi poucos, podes ver unha listaxe na imaxe da dereita). Os praenomina eran un catálogo reducido de nomes de maneira que se identificaban fácilmente polas súas abreviaturas. Era unha maneira moi íntima de dirixirse a alguén, e o seu uso restrinxíase ao ámbito familiar ou ás amizades máis cercanas. Algúns praenomina eran utilizados unicamente dentro dunha gens: Appius era usado pola Gens Claudia, Mamercus pola Gens Aemilia, etc.

• NOMEN: (distintivo da gens, levado con orgullo, implicaba comportamentos estereotipados, ou sexa, que os rasgos de carácter tamén eran transmitidos aos descendentes, e polo tanto esperábase que os membros dunha mesma gens tivesen temperamentos semellantes). Fai referenza ao primeiro antepasado común e no caso dalgunhas familias patricias, remontábase aos primeiros poboadores de Roma, como a gens Iulia, que descendía de Xulo Ascanio, o fillo de Eneas. Este nome de familia era o máis usado en todos os ámbitos, porque era o único que posuían as mulleres e porque a maior parte dos cidadáns non contaban cun terceiro nome.

• COGNOMEN: especie de sobrenome ou "mote", xeralmente basado en características físicas: Scipio significaba "bastón", Nasica "nariz grande", Cicero "gran", Caecus "cego"... Era o segundo nome familiar que indicaba a rama concreta á que se pertencía dentro da gens. 

Os patricios eran case os únicos que posuían os tria nomina, se ben cando un plebeo se enriquecía ou destacaba no ámbito militar, podía obter un cognomen adoptivo (por exemplo, Caius Marius tomou o cognomen de Caesar ao casar coa tía de Xulio César). 

Cando un pater familias non tiña descendencia masculina, podía adoptar un fillo, que tomaría os tria nomina do novo pai máis un cuarto nome, o seu antigo nomen, transformado en adxectivo (por exemplo, Augusto pasou a chamarse Caius Iulius Caesar Octavianus tras ser adoptado por Xulio César, cando o seu nome anterior era Caius Octavius Thurinus).