Henri Poels

Sociale noden

Poels bleef niet alleen Bijbelonderzoeker. Hij kwam door zijn parochiewerk steeds meer in aanraking met de sociale noden van de arbeidersbevolking in Limburg. Zo begreep hij heel goed waarom de te laag betaalde spoorwegarbeiders in 1903 tot staking overgingen. Toch haalde hij ze over om het werk te hervatten, maar spande zich tegelijk in om een katholieke Bond van Spoorweg- en trampersoneel op te richten. Met die bond zouden de arbeiders zich samen sterk kunnen maken tegenover de werkgevers en daarmee de arbeidsomstandigheden en lonen verbeteren. Volgens Poels moesten de (katholieke) arbeiders in alle industrietakken de krachten bundelen.

In 1910 werd Poels door de bisschop aangesteld tot (hoofd)aalmoezenier van sociale werken in de Mijnstreek. De bedoeling van zijn functie was de katholieke mijnwerkers en industriearbeiders te steunen in hun strijd voor economische en sociale verbeteringen. Dit was goed voor deze arme mensen, maar ook goed voor de kerk. Daardoor zouden minder mensen de kerk de rug toekeren en in de greep komen van socialisme of communisme.

'Noodkistrede'

Bij sociale verbeteringen hoorde natuurlijk ook het aanpakken van de slechte woningen van de arbeiders. Die huizen waren vaak krotten, waar niet hygiënisch geleefd kon worden. De gemeenten deden er veel te weinig aan, omdat men het bouwen van woningen geen gemeentelijke taak vond. In die tijd werd het bouwen van arbeiderswoningen vooral als een taak van de fabrikanten gezien. In 1917 hield Poels zijn beroemd geworden ‘Noodkistrede’, waarin hij er schande van sprak dat er in Maastricht nog steeds 1986 armzalige eenkamerwoningen waren. In die beperkte ruimten moesten vaak gezinnen met wel meer dan vijf kinderen wonen.