Hannie van Leeuwen

Verzet

Als de oorlog uitbreekt, duiken de twee oudste broers onder; Hannie blijft met haar jongere broer Piet thuis. In het begin van de oorlog (1941) wordt ze lid van de Antirevolutionaire partij (ARP), die kort daarna door de Duitsers wordt verboden. Net als haar vader gaat ze bij het verzet. Ze brengt het illegale Trouw rond en doet koerierswerk voor de militaire spionagegroep Albrecht Hollands Glorie. Een goede vriend van haar wordt door de bezetters gefusilleerd “op een leeftijd dat je normaal gesproken aan trouwen ging denken”. Haar vader en moeder vliegen elkaar geregeld letterlijk in de haren en haar frigide moeder waarschuwt voortdurend voor mannen, die slechte dingen met je doen. Hannie van Leeuwen zal haar leven lang ongehuwd blijven. In 1983 krijgt ze voor haar rol in het verzet het Verzetsherdenkingskruis.

Aan het werk

Na de bevrijding ontvlucht ze het ouderlijk huis en gaat op kamers wonen. Ze stort zich op haar werk als vertaalster bij het Bureau Nationale Veiligheid, onderdeel van het Militair Gezag, dat van september 1944 tot maart 1946 namens de regering het dagelijks bestuur van het bevrijde (deel van) Nederland vormt. Daarna wordt ze bureauchef reclame bij de Delftse Gist- en Spiritusfabriek. Vanaf 1952 werkt ze bij de overheid, eerst als ambtenaar bij Economische Zaken, daarna als maatschappelijk werkster bij de gemeente Rijswijk. In 1962 gaat ze als voorlichter werken bij de Nederlandse Christelijke Boeren- en Tuindersbond (NCBTB). Tussen de bedrijven door is ze aan de VU toch begonnen aan een studie sociologie, maar die maakt ze niet af.

Politiek actief

Intussen maakt ze “carrière” in de Arjos, de jongerenorganisatie van de ARP. Van plaatselijk afdelingssecretaris wordt ze landelijk vicevoorzitter. Ook binnen de ARP zelf valt haar talent op. Voor de Kamerverkiezingen van 1963 komt ze op de kieslijst te staan; in 1966 komt ze tussentijds in de Tweede Kamer. Aanvankelijk houdt ze zich daar bezig met sociale zaken en maatschappelijk werk, later ook met defensie. Als ze in 1973 de aanschaf van 100 F-16-straaljagers steunt, krijgt ze van Marcus Bakker (CPN) de bijnaam Straaljager Hannie, mede door haar looptempo naar de interruptiemicrofoon.

Ze maakt zich sterk voor de positie van invaliden en krijgt in 1970 met een amendement op de Wet op de Arbeidsongeschiktheid (WAO) voor elkaar dat aan nabestaanden van ongehuwde werknemers een tijdelijk pensioen wordt uitgekeerd. In de pers krijgt ze als bijnaam/koosnaam “het radicale meisje van de AR”. Vanuit haar religieuze overtuiging probeert ze in 1976 in haar ogen te liberale abortuswetgeving te voorkomen, maar dat lukt haar niet. In 1978 verlaat ze de Kamer. Willem Aantjes stuurt dan aan op een coalitie met de PvdA, en dat vindt ze niet loyaal ten opzichte van fractievoorzitter Van Agt, die uiteindelijk in zee gaat met de VVD om een kabinet te vormen. Ze wordt dan directeur sociale zaken en personeelsbeleid bij OGEM, een groot bouw- en handelsconcern in die tijd. Dat wordt echter geen succes, en al in 1980 stapt ze over naar de Sociale Verzekeringsbank als bestuursvoorzitter, een parttime functie. Daar blijft ze actief tot 1995.

Locale politiek en meer…

Intussen is ze ook in haar woonplaats Zoetermeer politiek actief: lid van de gemeenteraad en van 1986 tot 1990 wethouder. In 1990 wordt ze waarnemend burgemeester van Hazerswoude en in 1991 van Nootdorp. In 1995 komt ze voor het CDA in de Eerste Kamer. Ze is dan net behandeld voor baarmoederkanker en haar herstel brengt haar tot een tomeloze inzet. Tot 2007 is ze woordvoerder sociale zaken en zorg, en voorzitter van de vaste Kamercommissie voor Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Ze weet een aantal wijzigingen in de zorgverzekeringswet van minister Hoogervorst af te dwingen. Ze toont een enorme gedrevenheid als het gaat om opkomen voor de zwakkeren in de samenleving.

uit het programma 'Recht van spreken' (Omroep Max), maandag 26 december 2016